Live stream finished (13 hours)
తెలుగు ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాలు
@pusthakam123
తెలుగు ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాలు (Telugu)
తెలుగు ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాలు టెలిగ్రామ్ ఛానల్ ఒక అద్భుతమైన సాహిత్య ప్రపంచం అనుభవించడానికి అవకాశం అందిస్తుంది. ఈ ఛానల్ దీనిలో తెలుగు వారికి సాహిత్య, ధర్మ, ఆధ్యాత్మికత, మార్క్సిజం, యోగ, మంత్ర శాస్త్రం, ఆందోళన విజ్ఞానం, సంత శ్రేష్ఠులు, ఉపనిషత్తులు మరియు ఇతర ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాలు ఉంటాయి. ఇక్కడ ప్రకటించబడుతున్న పుస్తకాలు ప్రపంచాన్ని అలంకరిస్తాయి, మన మనసును ప్రశాంతము చేస్తాయి మరియు విశ్వానికి గదులు ఓచుకోవడంలో సహాయపడుతుంది. కావున తెలుగు ఆధ్యాత్మిక ప్రేమికులకు ఈ ఛానల్ అద్వితీయ అవకాశాన్ని అందిస్తుంది. తప్పక చూడండి మరియు ఈ ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాల గురించి మీ అభ్యాసాలను మంచిగా చేసుకోండి.
తెలుగు ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాలు
23 Jan, 23:49
☘️🍁 ఆప్తవాక్యాలు 🍁☘️
111. భద్రా అశ్వా
హరితః సూర్యస్య...
సూర్యుని హరిత అశ్వాలు కల్యాణకరమైనవి (ఋగ్వేదం)
సూర్యభగవానునిలో అనంతమైన దివ్యశక్తులను వివిధ విధాలుగా ఆరాధించే సంస్కృతి మనది. ఉత్తరాయణ పుణ్యకాలం ఆరంభమైన మాఘమాసం ప్రత్యేకంగా
సూర్యుని ఆరాధిస్తాం.
సూర్యుడు సప్తాశ్వరథారూఢుడు. ఈ ఏడు గుఱ్ఱాలకు ఏడు రకాలైన భావనలు మనం చేసినా, అవి ఒకే గుఱ్ఱానికి సంబంధించిన వ్యక్తీకరణలు. 'ఏకో అశ్వో
సప్తనామ' - అని వేదమే పేర్కొంది. 'సప్త' అనే పేరు కలిగిన ఒకే గుఱ్ఱం. ఎంత చక్కని భావన.
ఒకే సూర్యకాంతి ఏడు రంగులతో పరివర్తన చెందుతుంది అనే విజ్ఞానాన్ని ఇందులో ఆవిష్కరించారు. వర్ణాల పరంగా 'ఏడు' చెప్పినా, 'ఏడు రోజులు' అనే కాల రూప అశ్వాలను నడిపే సూర్యభగవానుని కూడా ఇందులో సంభావించవచ్చు.
-
వేదస్వరూపునిగా సూర్యుని ఆరాధిస్తూ - గాయత్రి, అనుష్టుప్, త్రిష్టుప్, బృహతీ,పంక్తి, విరాట్, జగతి - అనే ఏడు వైదిక ఛందస్సులే మంత్రమయుడైన సూర్యుని
ఏడు అశ్వాలుగా దర్శించవచ్చు. సూర్యకిరణాలు 'హరిత అశ్వాలు'. అశ్వము - అంటే 'వ్యాపించునది' అని అర్థం. (అశు- వ్యాప్త - అను ధాతువు ననుసరించి) వ్యాపించే లక్షణం కలిగిన కాంతి కిరణాలే అశ్వాలు. ఇవి రోగాలను, క్రిములనుహరించుతున్నవి కనుక 'హరితములు'. అంతే కాదు - ప్రకృతికి ఆకుపచ్చదనాన్నిచ్చే
శక్తి ఈ కిరణాలకే ఉంది. హరితం 'అంటే ఆకుపచ్చదనం, దిక్కులు... అనే అర్థాలని కూడా గ్రహించవచ్చు. అన్ని దిక్కులా వ్యాపించి, పచ్చదనాన్నిచ్చి, చీకటిని,
ఆధివ్యాధులనీ, మంచు, క్రిములు వంటి వికారాలనీ హరించే లక్షణం సూర్యకిరణాలలో ఉంది. సూర్యకిరణ చికిత్స, వర్ణ చికిత్స వంటివి సూర్యరశ్ములను ఆధారం చేసుకొని
ఏర్పడినవి. “రశ్మిమంతం”, “గభస్తిమాన్”, “రశ్మిభావనః" - వంటి మాటల ద్వారా సూర్యకిరణాలను ప్రత్యేకించి పేర్కొంది 'ఆదిత్యహృదయం'.
-
ఈ సూర్యకిరణాలు ప్రాణశక్తిని కలిగించేవి కనుక “ప్రాణాన్ రశ్మిషు సన్నిధత్తే” అని ఉపనిషత్తు పేర్కొంది. మనలో ప్రాణశక్తికి, సూర్యకిరణాలకు సంబంధం ఉంది.ఈ కిరణాలను నమస్కారాది క్రియల ద్వారా ప్రసన్నం చేసుకోవడం మన సంప్రదాయం. కాంతినీ, జలాన్నీ, శక్తినీ ఈ కిరణాల ద్వారానే మనం పొందుతున్నాం.
వీటినే దేవతలుగా వేదం వ్యక్తపరుస్తోంది. దేవతలంటేనే ప్రకాశ స్వరూపాలు.
దేవతలు ఈ కిరణాల ద్వారానే మన ప్రార్థనలను గ్రహిస్తున్నారు. అగ్నిహోత్రంలో వేసిన ఆహుతులు క్రమంగా సూర్యుని చేరి, అక్కడ నుండి దేవతలు గ్రహించి
తృప్తిపడి, వర్షంగా మనలను అనుగ్రహిస్తున్నారని స్మృతి చెస్తోంది.
అగ్నౌ ప్రాస్తాహుతిః సమ్యగాదిత్యముపతిష్ఠతే|
ఆదిత్యాజ్ఞాయతే వృష్టిః వృష్టేరన్నం తతః ప్రజాః||
అగ్నిలో ఇచ్చిన ఆహుతులు ఆదిత్యుని యందు ప్రవేశించి ఆయన నుండి వర్షం,వర్షం నుండి అన్నం, అన్నం నుండి జీవకోటి - ఏర్పడుతున్నాయి. ఈ రశ్ములతోనే
జగతిని పోషిస్తున్నందున సూర్యునకు 'పూషా' అనే పేరుంది. 'యద్రశ్మి పోషం
పుష్యతి - తత్ పూషా భవతి' (నిరుక్తం).
సూర్యకిరణాలు అనంతాలు. అందుకే 'సహస్రాంశు' అన్నారు. వృష్టి విసర్జన (వర్షాన్ని ఉత్పత్తి చేసే) కిరణాలు - 400, ఘర్మ సర్జన (వేడిని సృష్టించే) కిరణాలు - 300,హిమసర్జన (తేమను కలిగించే) కిరణాలు - 300 - అని మన పురాణవిజ్ఞానం.
'ఏ ష వై శ్రేష్ణోరశ్మిః యత్సూర్యాః' - అని శతపథ బ్రాహ్మణం - సూర్యరశ్ములు అత్యంత శ్రేష్ఠములైనవిగా స్పష్టపరుస్తోంది.
ఈ సూర్యకిరణాలలోని దివ్యత్వాన్ని ఉపాసన ద్వారా కూడా గ్రహించగలిగే
దివ్యజ్ఞానం మన సంస్కృతిలో అనాదిగా ఉంది.
111. భద్రా అశ్వా
హరితః సూర్యస్య...
సూర్యుని హరిత అశ్వాలు కల్యాణకరమైనవి (ఋగ్వేదం)
సూర్యభగవానునిలో అనంతమైన దివ్యశక్తులను వివిధ విధాలుగా ఆరాధించే సంస్కృతి మనది. ఉత్తరాయణ పుణ్యకాలం ఆరంభమైన మాఘమాసం ప్రత్యేకంగా
సూర్యుని ఆరాధిస్తాం.
సూర్యుడు సప్తాశ్వరథారూఢుడు. ఈ ఏడు గుఱ్ఱాలకు ఏడు రకాలైన భావనలు మనం చేసినా, అవి ఒకే గుఱ్ఱానికి సంబంధించిన వ్యక్తీకరణలు. 'ఏకో అశ్వో
సప్తనామ' - అని వేదమే పేర్కొంది. 'సప్త' అనే పేరు కలిగిన ఒకే గుఱ్ఱం. ఎంత చక్కని భావన.
ఒకే సూర్యకాంతి ఏడు రంగులతో పరివర్తన చెందుతుంది అనే విజ్ఞానాన్ని ఇందులో ఆవిష్కరించారు. వర్ణాల పరంగా 'ఏడు' చెప్పినా, 'ఏడు రోజులు' అనే కాల రూప అశ్వాలను నడిపే సూర్యభగవానుని కూడా ఇందులో సంభావించవచ్చు.
-
వేదస్వరూపునిగా సూర్యుని ఆరాధిస్తూ - గాయత్రి, అనుష్టుప్, త్రిష్టుప్, బృహతీ,పంక్తి, విరాట్, జగతి - అనే ఏడు వైదిక ఛందస్సులే మంత్రమయుడైన సూర్యుని
ఏడు అశ్వాలుగా దర్శించవచ్చు. సూర్యకిరణాలు 'హరిత అశ్వాలు'. అశ్వము - అంటే 'వ్యాపించునది' అని అర్థం. (అశు- వ్యాప్త - అను ధాతువు ననుసరించి) వ్యాపించే లక్షణం కలిగిన కాంతి కిరణాలే అశ్వాలు. ఇవి రోగాలను, క్రిములనుహరించుతున్నవి కనుక 'హరితములు'. అంతే కాదు - ప్రకృతికి ఆకుపచ్చదనాన్నిచ్చే
శక్తి ఈ కిరణాలకే ఉంది. హరితం 'అంటే ఆకుపచ్చదనం, దిక్కులు... అనే అర్థాలని కూడా గ్రహించవచ్చు. అన్ని దిక్కులా వ్యాపించి, పచ్చదనాన్నిచ్చి, చీకటిని,
ఆధివ్యాధులనీ, మంచు, క్రిములు వంటి వికారాలనీ హరించే లక్షణం సూర్యకిరణాలలో ఉంది. సూర్యకిరణ చికిత్స, వర్ణ చికిత్స వంటివి సూర్యరశ్ములను ఆధారం చేసుకొని
ఏర్పడినవి. “రశ్మిమంతం”, “గభస్తిమాన్”, “రశ్మిభావనః" - వంటి మాటల ద్వారా సూర్యకిరణాలను ప్రత్యేకించి పేర్కొంది 'ఆదిత్యహృదయం'.
-
ఈ సూర్యకిరణాలు ప్రాణశక్తిని కలిగించేవి కనుక “ప్రాణాన్ రశ్మిషు సన్నిధత్తే” అని ఉపనిషత్తు పేర్కొంది. మనలో ప్రాణశక్తికి, సూర్యకిరణాలకు సంబంధం ఉంది.ఈ కిరణాలను నమస్కారాది క్రియల ద్వారా ప్రసన్నం చేసుకోవడం మన సంప్రదాయం. కాంతినీ, జలాన్నీ, శక్తినీ ఈ కిరణాల ద్వారానే మనం పొందుతున్నాం.
వీటినే దేవతలుగా వేదం వ్యక్తపరుస్తోంది. దేవతలంటేనే ప్రకాశ స్వరూపాలు.
దేవతలు ఈ కిరణాల ద్వారానే మన ప్రార్థనలను గ్రహిస్తున్నారు. అగ్నిహోత్రంలో వేసిన ఆహుతులు క్రమంగా సూర్యుని చేరి, అక్కడ నుండి దేవతలు గ్రహించి
తృప్తిపడి, వర్షంగా మనలను అనుగ్రహిస్తున్నారని స్మృతి చెస్తోంది.
అగ్నౌ ప్రాస్తాహుతిః సమ్యగాదిత్యముపతిష్ఠతే|
ఆదిత్యాజ్ఞాయతే వృష్టిః వృష్టేరన్నం తతః ప్రజాః||
అగ్నిలో ఇచ్చిన ఆహుతులు ఆదిత్యుని యందు ప్రవేశించి ఆయన నుండి వర్షం,వర్షం నుండి అన్నం, అన్నం నుండి జీవకోటి - ఏర్పడుతున్నాయి. ఈ రశ్ములతోనే
జగతిని పోషిస్తున్నందున సూర్యునకు 'పూషా' అనే పేరుంది. 'యద్రశ్మి పోషం
పుష్యతి - తత్ పూషా భవతి' (నిరుక్తం).
సూర్యకిరణాలు అనంతాలు. అందుకే 'సహస్రాంశు' అన్నారు. వృష్టి విసర్జన (వర్షాన్ని ఉత్పత్తి చేసే) కిరణాలు - 400, ఘర్మ సర్జన (వేడిని సృష్టించే) కిరణాలు - 300,హిమసర్జన (తేమను కలిగించే) కిరణాలు - 300 - అని మన పురాణవిజ్ఞానం.
'ఏ ష వై శ్రేష్ణోరశ్మిః యత్సూర్యాః' - అని శతపథ బ్రాహ్మణం - సూర్యరశ్ములు అత్యంత శ్రేష్ఠములైనవిగా స్పష్టపరుస్తోంది.
ఈ సూర్యకిరణాలలోని దివ్యత్వాన్ని ఉపాసన ద్వారా కూడా గ్రహించగలిగే
దివ్యజ్ఞానం మన సంస్కృతిలో అనాదిగా ఉంది.
తెలుగు ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాలు
23 Jan, 01:47
☘️🍁 ఆప్తవాక్యాలు 🍁☘️
110. అయజ్ఞయో హతవర్చా భవతి
యజ్ఞం లేనివాడు తేజస్సు కోల్పోతాడు(అథర్వవేదం)
మన సంస్కృతి యజ్ఞసంస్కృతి.
ఆరాధన, సత్కర్మ, త్యాగపూర్వక కర్మ - అని 'యజ్ఞ' శబ్దానికి ప్రధానమైన అర్థాలను చెప్పుకోవచ్చు.
ఒకటి ఇస్తేగానీ, మరొకటి పుచ్చుకోలేం. ఈ 'ఆదానప్రదాన' వ్యవస్థయే యజ్ఞం.ఇది నిరంతరం సృష్టిలో జరిగే ప్రక్రియ.
భగవంతుని విశ్వనిర్వహణనే 'యజ్ఞం' అంటారు. ఆ క్రియ అంతా ఆయన స్వరూపమే కనుక 'యజ్ఞో వై విష్ణుః' - అని శ్రుతి చెబుతోంది. 'విశ్వం విష్ణుః వషట్కారః', 'యజ్ఞో
యజ్ఞపతిర్యజ్వా...' మొదలైన విష్ణునామాలు పరమాత్మనే యజ్ఞస్వరూపంగా బోధిస్తున్నాయి.
భగవదర్పణ బుద్ధితో, విధ్యుక్తమైన సత్కర్మాచరణను యజ్ఞంగా నిర్వచించవచ్చు.
యజ్ఞం, దానం, తపస్సు, మానవులు బుద్ధిని శుద్ధి చేసే సాధనాలు. వాటిని
ఏనాడూ మానకూడదని గీత బోధించింది.
యజ్ఞ దాన తపః కర్మ న త్యాజ్యం కార్యమేవ తత్ ।
యజ్ఞో దానం తపశ్చైవ పావనాని మనీషిణామ్ ॥
యజ్ఞదృష్టితో చేసే కర్మలు చిత్తశుద్ధినివ్వడమే కాక ఆ కర్మలు బంధన కారకాలు కావు - జన్మ పరంపరలలోకి తీసుకు వెళ్ళవు.
నాస్త్య యజ్ఞస్య లోకోవై నాయజ్ఞో విన్దతే శుభం |
అయజ్ఞో న చ పూతాత్మా నశ్యతి ఛిన్నపర్ణవత్ ॥
"యజ్ఞం చేయనివానికి ఇహలోకంగానీ, పరలోకంగానీ సిద్ధించవు. శుభం లభించదు. పవిత్రుడు కాడు. రాలిన ఆకువలె నశిస్తాడు" అని శాస్త్రం చెప్పింది.
నాయం లోకో2స్య యజ్ఞస్య కుతో న్యః కురుసత్తమ ||
உ
"యజ్ఞరహితునికి ఈ లోకమే లేదు (ఇహంలోనే వ్యర్థుడు). ఇంక పరలోకం గురించి చెప్పేదేముంది?" అని శ్రీకృష్ణుని మాట(గీత),
యజ్ఞ ఫలితంగానే ప్రకృతి ద్వారా ఐశ్వర్యా (వర్షం)లను పొందగలం. “యజ్ఞాత్ భవతి పర్జన్యః"(గీత).
మన ఇంద్రియశక్తులు, ప్రకృతి సంపదలు యజ్ఞం వల్ల పొందబడడమే కాక సమర్థతని సంపాదిస్తాయని వేదవిజ్ఞానం. అంతేకాదు. ఆ యజ్ఞఫలితాలు యజ్ఞం వల్లనే శక్తిమంతమవుతాయి.
'యజ్ఞోయజ్ఞేన కల్పతామ్(యజుర్వేదం).
పవిత్రమైన క్రియ, మంచిమాట, సద్భావన - ఈ మూడూ కాయిక, వాచిక, మానసిక యజ్ఞాలు. భగవత్ ప్రార్ధన, జపం, భగవదర్పితమైన స్వధర్మాచరణ, ధ్యాన చింతనాదులు యజ్ఞాలు...
దేవతలకు ప్రీతి కలిగించడం, పితృదేవతలను ఆరాధించడం. ఋషులను స్మరించి వారి వాక్యాలను అధ్యయనం చేసి ఆచరించడం, సాటి మనుష్యులకు అన్నపాన
ధనాదులతో తృప్తిని కలిగించడం, ప్రాణికోటిని ఆనందింపజేయడం....
ఇవి ప్రధాన యజ్ఞాలు. ఆత్మవిచారణ, ఇంద్రియ నిగ్రహం వంటి సత్సాధనాలను కూడా యజ్ఞాలుగా
వర్ణించాయి శాస్త్రాలు.
ఈ యజ్ఞాలేవీ లేకుండా స్వార్థపరులై, భౌతిక జీవితమే సత్యమనే భ్రమతో బ్రతికేవారు ‘అయజ్ఞులు'.
వారిని “అఘాయురింద్రియారామో మోఘః పార్థ సజీవతి" అని గీతాచార్యుడు పేర్కొన్నాడు.
యజ్ఞరహితుడు - పాపజీవనుడు, కేవలం ఇంద్రియ సుఖమే సర్వస్వమనుకొనేవాడు,
వ్యర్థజీవి.
యజ్ఞమయ జీవనమే భారతీయసంస్కృతి ప్రపంచానికి అందించిన దివ్యబోధ.
110. అయజ్ఞయో హతవర్చా భవతి
యజ్ఞం లేనివాడు తేజస్సు కోల్పోతాడు(అథర్వవేదం)
మన సంస్కృతి యజ్ఞసంస్కృతి.
ఆరాధన, సత్కర్మ, త్యాగపూర్వక కర్మ - అని 'యజ్ఞ' శబ్దానికి ప్రధానమైన అర్థాలను చెప్పుకోవచ్చు.
ఒకటి ఇస్తేగానీ, మరొకటి పుచ్చుకోలేం. ఈ 'ఆదానప్రదాన' వ్యవస్థయే యజ్ఞం.ఇది నిరంతరం సృష్టిలో జరిగే ప్రక్రియ.
భగవంతుని విశ్వనిర్వహణనే 'యజ్ఞం' అంటారు. ఆ క్రియ అంతా ఆయన స్వరూపమే కనుక 'యజ్ఞో వై విష్ణుః' - అని శ్రుతి చెబుతోంది. 'విశ్వం విష్ణుః వషట్కారః', 'యజ్ఞో
యజ్ఞపతిర్యజ్వా...' మొదలైన విష్ణునామాలు పరమాత్మనే యజ్ఞస్వరూపంగా బోధిస్తున్నాయి.
భగవదర్పణ బుద్ధితో, విధ్యుక్తమైన సత్కర్మాచరణను యజ్ఞంగా నిర్వచించవచ్చు.
యజ్ఞం, దానం, తపస్సు, మానవులు బుద్ధిని శుద్ధి చేసే సాధనాలు. వాటిని
ఏనాడూ మానకూడదని గీత బోధించింది.
యజ్ఞ దాన తపః కర్మ న త్యాజ్యం కార్యమేవ తత్ ।
యజ్ఞో దానం తపశ్చైవ పావనాని మనీషిణామ్ ॥
యజ్ఞదృష్టితో చేసే కర్మలు చిత్తశుద్ధినివ్వడమే కాక ఆ కర్మలు బంధన కారకాలు కావు - జన్మ పరంపరలలోకి తీసుకు వెళ్ళవు.
నాస్త్య యజ్ఞస్య లోకోవై నాయజ్ఞో విన్దతే శుభం |
అయజ్ఞో న చ పూతాత్మా నశ్యతి ఛిన్నపర్ణవత్ ॥
"యజ్ఞం చేయనివానికి ఇహలోకంగానీ, పరలోకంగానీ సిద్ధించవు. శుభం లభించదు. పవిత్రుడు కాడు. రాలిన ఆకువలె నశిస్తాడు" అని శాస్త్రం చెప్పింది.
నాయం లోకో2స్య యజ్ఞస్య కుతో న్యః కురుసత్తమ ||
உ
"యజ్ఞరహితునికి ఈ లోకమే లేదు (ఇహంలోనే వ్యర్థుడు). ఇంక పరలోకం గురించి చెప్పేదేముంది?" అని శ్రీకృష్ణుని మాట(గీత),
యజ్ఞ ఫలితంగానే ప్రకృతి ద్వారా ఐశ్వర్యా (వర్షం)లను పొందగలం. “యజ్ఞాత్ భవతి పర్జన్యః"(గీత).
మన ఇంద్రియశక్తులు, ప్రకృతి సంపదలు యజ్ఞం వల్ల పొందబడడమే కాక సమర్థతని సంపాదిస్తాయని వేదవిజ్ఞానం. అంతేకాదు. ఆ యజ్ఞఫలితాలు యజ్ఞం వల్లనే శక్తిమంతమవుతాయి.
'యజ్ఞోయజ్ఞేన కల్పతామ్(యజుర్వేదం).
పవిత్రమైన క్రియ, మంచిమాట, సద్భావన - ఈ మూడూ కాయిక, వాచిక, మానసిక యజ్ఞాలు. భగవత్ ప్రార్ధన, జపం, భగవదర్పితమైన స్వధర్మాచరణ, ధ్యాన చింతనాదులు యజ్ఞాలు...
దేవతలకు ప్రీతి కలిగించడం, పితృదేవతలను ఆరాధించడం. ఋషులను స్మరించి వారి వాక్యాలను అధ్యయనం చేసి ఆచరించడం, సాటి మనుష్యులకు అన్నపాన
ధనాదులతో తృప్తిని కలిగించడం, ప్రాణికోటిని ఆనందింపజేయడం....
ఇవి ప్రధాన యజ్ఞాలు. ఆత్మవిచారణ, ఇంద్రియ నిగ్రహం వంటి సత్సాధనాలను కూడా యజ్ఞాలుగా
వర్ణించాయి శాస్త్రాలు.
ఈ యజ్ఞాలేవీ లేకుండా స్వార్థపరులై, భౌతిక జీవితమే సత్యమనే భ్రమతో బ్రతికేవారు ‘అయజ్ఞులు'.
వారిని “అఘాయురింద్రియారామో మోఘః పార్థ సజీవతి" అని గీతాచార్యుడు పేర్కొన్నాడు.
యజ్ఞరహితుడు - పాపజీవనుడు, కేవలం ఇంద్రియ సుఖమే సర్వస్వమనుకొనేవాడు,
వ్యర్థజీవి.
యజ్ఞమయ జీవనమే భారతీయసంస్కృతి ప్రపంచానికి అందించిన దివ్యబోధ.
తెలుగు ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాలు
22 Jan, 01:10
☘️🍁 ఆప్తవాక్యాలు 🍁☘️
109. భయం పరస్తాత్ - అభయం తే అర్వాక్
అవతల భయం ఉంది - నీకు అభయం పూర్వమార్గం వలె ఉంది (అథర్వవేదం)
సనాతనమైన ధర్మమార్గమే క్షేమంకరమని వేదమాత బోధ. 'మహాత్మా యేన గతః
సపంథా' - అని భారతవచనం.
సత్పురుషులు సంచరించిన ధర్మమార్గమే మనం అనుసరించవలసినది. శ్రీరాముడు
దీని గుండా వనవాసానికి వెళ్ళినప్పుడు - 'మహర్షులు వెళ్ళిన మార్గమిది ప్రయాణించు' అని ఋషులు చెప్తారు. విశ్వామిత్రుడు, భరద్వాజుడు, శరభంగుడు,
సుతీక్షుడు, అగస్త్యుడు... ఇలా ప్రతి మహర్షి రామునకు ఋషులు నడిచిన మార్గాన్నే నిర్దేశించారు. రాముడు ఆవిధంగానే ప్రయాణించి ధర్మ ప్రతిష్ఠాపన చేశాడు.
ఋషుల మార్గాన్నే అనుసరించాలని ఆ పరమపురుషుని బోధ. రామాయణం -రాముని త్రోవ - ఋషిమార్గమే.
ద్రష్టలైన మహర్షులు అనుగ్రహించిన వేదాధారమైన సనాతనమార్గమే అనుసరణీయం.ఆ ఆచరణలోని ఆంతర్యం మనకి ముందుగా అర్థం కాకపోయినా, క్రమశః పరిణామంలో సత్ఫలితాన్నే పొందగలం. సూతనావిష్కరణలు అవసరమే, కానీ సనాతన ధర్మసూత్రాన్ని వదలకుండా వాటిని వినియోగించుకోవాలి.
పెద్దలు ఆచరించి మనకి అందించిన చక్కని మార్గమే 'సంప్రదాయం'. ఇందులో పవిత్రత, దివ్యత్వం ఉన్నాయి.
పూర్వీకులు అనుసరించిన దానిని తిరస్కరించినప్పుడు, అదో సాహసమైన అనుభూతిగా ఉత్సుకతని కలిగించవచ్చు. కానీ పరిణామంలో అది విషాదాన్నే
మిగుల్చుతుంది.
కొత్తమార్గమని అడుగువేస్తే అది భయంకర పరిణామాలకు దారితీస్తుంది. శీలం,సత్యం, ధర్యం, శౌచం - వంటి సత్పథాలు పాతవే అయినా, భద్రమైనవి. వాటిని
కాదని - సనాతనపు విలువల్ని వదలిన కొత్తదారులు చీకటివైపే తీసుకుపోతాయి.
మా ఏతం పంథాం అనుగాః భీమః ఏషః యేన పూర్వం న ఇయథః...
ఈ మార్గంపై నడువకు. ఇది భీషణము. ఏ మార్గంలో పూర్వులు నడువలేదో ఆ దారి తొక్కకు... అని వేదానుశాసనం. నూతన మార్గావిష్కరణ, సాహసం ఆవశ్యకమే
కానీ సంప్రదాయపు విలువలను పణంగా పెట్టి వాటిని సాధించనవసరం లేదు.
'నవత్వం' పేరుతో కనిపించే ఆకర్షణ ఒక అసురీమాయ.
శరవేగంతో జరుగుతున్న అనేక పరిణామాల హోరులో, ఈ వేదోపదేశం ఒక దిక్సూచి. మన పెద్దలు మనదాకా తీసుకు వచ్చిన కొన్ని విలువలున్నాయి. కుటుంబ
సంబంధాలు, వాటి పట్ల నిబద్ధత, నిజాయితీ, నియమబద్ధమైన జీవనం... ఇవన్నీ కాలంతో నిరూపించబడిన క్షేమమార్గాలు.
నూతనత్వపు ఒరవడిలో చాలా దూరం కొట్టుకువచ్చి, ఏం కోల్పోయామన్నది తెలుసుకొని, ఇప్పుడిప్పుడే నేత్రాలు తెరుచుకొని సనాతన ధార్మిక ప్రమాణాల వల్ల
కలిగే ప్రశాంతత ఏమిటో గ్రహిస్తున్నారు చాలామంది. వారి అనుభవాలు మనకు
గుణపాఠాలు కావాలి.
పైకి కనిపించే ఆహార్యాలలో ఎన్ని మార్పులు వస్తున్నా, అంతర్గతమైన ప్రవృత్తి ఏకాలంలోనైనా ఒకటే. మానవీయమైన ప్రకృతినీ, అనంత విశ్వరహస్యాన్నీ శోధించి,
తపస్సు ద్వారా హితకరమైన మార్గాన్ని ఆవిష్కరించారు ప్రాచీన మహర్షులు. అది శాశ్వాతమైనది కనుక 'సనాతనం'. మన పరిమిత దృష్టిలో దాని విస్తృత ప్రయోజనాన్ని
గ్రహించలేక, ఆ ధర్మజీవన సరళి నుండి వేరైతే, శాశ్వతహితాన్ని పోగొట్టుకుంటాం.
ఒక వ్యామోహం మనల్ని లాగుతున్నప్పుడు, ఒక్క సనాతన ధర్మ సూత్రం తన హెచ్చరికతో తనవైపు రమ్మని పిలుస్తుంది. ఆ సమయంలో ఆ ధర్మసూత్రాన్ని ఆధారంగా గ్రహించి నిగ్రహంతో నిలదొక్కుకున్నప్పుడు పూర్ణమైన జీవన మాధుర్యాన్ని ఆస్వాదించగలం.
అర్థకామ సాధనలో వేగాన్ని నియంత్రించేది ధర్మమే. అది సనాతన సత్పథం.సమాజక్షేమానికి అదొక్కటే శరణ్యం. ఆ విలువలను బోధించి, జీవితాల్లోకి అందించినప్పుడే, ప్రస్తుతం అలముకున్న అనిశ్చిత అవ్యవస్థను పరిష్కరించగలం.
109. భయం పరస్తాత్ - అభయం తే అర్వాక్
అవతల భయం ఉంది - నీకు అభయం పూర్వమార్గం వలె ఉంది (అథర్వవేదం)
సనాతనమైన ధర్మమార్గమే క్షేమంకరమని వేదమాత బోధ. 'మహాత్మా యేన గతః
సపంథా' - అని భారతవచనం.
సత్పురుషులు సంచరించిన ధర్మమార్గమే మనం అనుసరించవలసినది. శ్రీరాముడు
దీని గుండా వనవాసానికి వెళ్ళినప్పుడు - 'మహర్షులు వెళ్ళిన మార్గమిది ప్రయాణించు' అని ఋషులు చెప్తారు. విశ్వామిత్రుడు, భరద్వాజుడు, శరభంగుడు,
సుతీక్షుడు, అగస్త్యుడు... ఇలా ప్రతి మహర్షి రామునకు ఋషులు నడిచిన మార్గాన్నే నిర్దేశించారు. రాముడు ఆవిధంగానే ప్రయాణించి ధర్మ ప్రతిష్ఠాపన చేశాడు.
ఋషుల మార్గాన్నే అనుసరించాలని ఆ పరమపురుషుని బోధ. రామాయణం -రాముని త్రోవ - ఋషిమార్గమే.
ద్రష్టలైన మహర్షులు అనుగ్రహించిన వేదాధారమైన సనాతనమార్గమే అనుసరణీయం.ఆ ఆచరణలోని ఆంతర్యం మనకి ముందుగా అర్థం కాకపోయినా, క్రమశః పరిణామంలో సత్ఫలితాన్నే పొందగలం. సూతనావిష్కరణలు అవసరమే, కానీ సనాతన ధర్మసూత్రాన్ని వదలకుండా వాటిని వినియోగించుకోవాలి.
పెద్దలు ఆచరించి మనకి అందించిన చక్కని మార్గమే 'సంప్రదాయం'. ఇందులో పవిత్రత, దివ్యత్వం ఉన్నాయి.
పూర్వీకులు అనుసరించిన దానిని తిరస్కరించినప్పుడు, అదో సాహసమైన అనుభూతిగా ఉత్సుకతని కలిగించవచ్చు. కానీ పరిణామంలో అది విషాదాన్నే
మిగుల్చుతుంది.
కొత్తమార్గమని అడుగువేస్తే అది భయంకర పరిణామాలకు దారితీస్తుంది. శీలం,సత్యం, ధర్యం, శౌచం - వంటి సత్పథాలు పాతవే అయినా, భద్రమైనవి. వాటిని
కాదని - సనాతనపు విలువల్ని వదలిన కొత్తదారులు చీకటివైపే తీసుకుపోతాయి.
మా ఏతం పంథాం అనుగాః భీమః ఏషః యేన పూర్వం న ఇయథః...
ఈ మార్గంపై నడువకు. ఇది భీషణము. ఏ మార్గంలో పూర్వులు నడువలేదో ఆ దారి తొక్కకు... అని వేదానుశాసనం. నూతన మార్గావిష్కరణ, సాహసం ఆవశ్యకమే
కానీ సంప్రదాయపు విలువలను పణంగా పెట్టి వాటిని సాధించనవసరం లేదు.
'నవత్వం' పేరుతో కనిపించే ఆకర్షణ ఒక అసురీమాయ.
శరవేగంతో జరుగుతున్న అనేక పరిణామాల హోరులో, ఈ వేదోపదేశం ఒక దిక్సూచి. మన పెద్దలు మనదాకా తీసుకు వచ్చిన కొన్ని విలువలున్నాయి. కుటుంబ
సంబంధాలు, వాటి పట్ల నిబద్ధత, నిజాయితీ, నియమబద్ధమైన జీవనం... ఇవన్నీ కాలంతో నిరూపించబడిన క్షేమమార్గాలు.
నూతనత్వపు ఒరవడిలో చాలా దూరం కొట్టుకువచ్చి, ఏం కోల్పోయామన్నది తెలుసుకొని, ఇప్పుడిప్పుడే నేత్రాలు తెరుచుకొని సనాతన ధార్మిక ప్రమాణాల వల్ల
కలిగే ప్రశాంతత ఏమిటో గ్రహిస్తున్నారు చాలామంది. వారి అనుభవాలు మనకు
గుణపాఠాలు కావాలి.
పైకి కనిపించే ఆహార్యాలలో ఎన్ని మార్పులు వస్తున్నా, అంతర్గతమైన ప్రవృత్తి ఏకాలంలోనైనా ఒకటే. మానవీయమైన ప్రకృతినీ, అనంత విశ్వరహస్యాన్నీ శోధించి,
తపస్సు ద్వారా హితకరమైన మార్గాన్ని ఆవిష్కరించారు ప్రాచీన మహర్షులు. అది శాశ్వాతమైనది కనుక 'సనాతనం'. మన పరిమిత దృష్టిలో దాని విస్తృత ప్రయోజనాన్ని
గ్రహించలేక, ఆ ధర్మజీవన సరళి నుండి వేరైతే, శాశ్వతహితాన్ని పోగొట్టుకుంటాం.
ఒక వ్యామోహం మనల్ని లాగుతున్నప్పుడు, ఒక్క సనాతన ధర్మ సూత్రం తన హెచ్చరికతో తనవైపు రమ్మని పిలుస్తుంది. ఆ సమయంలో ఆ ధర్మసూత్రాన్ని ఆధారంగా గ్రహించి నిగ్రహంతో నిలదొక్కుకున్నప్పుడు పూర్ణమైన జీవన మాధుర్యాన్ని ఆస్వాదించగలం.
అర్థకామ సాధనలో వేగాన్ని నియంత్రించేది ధర్మమే. అది సనాతన సత్పథం.సమాజక్షేమానికి అదొక్కటే శరణ్యం. ఆ విలువలను బోధించి, జీవితాల్లోకి అందించినప్పుడే, ప్రస్తుతం అలముకున్న అనిశ్చిత అవ్యవస్థను పరిష్కరించగలం.
తెలుగు ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాలు
21 Jan, 02:09
☘️🍁 ఆప్తవాక్యాలు 🍁☘️
108. ఇచ్ఛన్తి దేవాః సున్వన్తం స్వప్నాయ స్పృహయన్తి
నిద్రించేవాని కోరికలను దేవతలు తీర్చరు (వేదవాక్యం)
సదాచారాన్ని ప్రబోధించే వేదవాక్యమిది.
నిద్రాపరుడు అభివృద్ధి చెందడు. అతినిద్ర బుద్ధిశక్తిని మందగింపజేస్తుంది.
నిద్ర జీవితానికి అవసరమే, కానీ దానికి 'మితి' ఉంది. యోగాది సాధనల ద్వారా, వ్యాయామాల ద్వారా, మితాహారం ద్వారా నిద్రను నియంత్రించవచ్చు.తగినంత నిద్ర శరీరానికి శక్తినిస్తుంది. కానీ మితిమీరిన నిద్ర వలన సోమరితనం,
వాయిదాలు వేయడం, చురుకుతనం కోల్పోవడం జరుగుతాయి.
ఐహిక జీవితానికి గానీ, పారమార్థిక సాధనకి గానీ నిద్ర పెద్ద ప్రతిబంధకం.
పగటి నిద్ర, రాత్రి ఎక్కువ సేపు మేల్కొని ఉండడం, సూర్యోదయానికి మునుపు మేల్కొనలేక పోవడం... ఇవన్నీ దరిద్ర లక్షణాలుగా శాస్త్రం వర్ణించింది.
“ఉభయ సంధ్యలలో నిద్రపోయిన వారిని నేను విడిచిపెడతాను" అని లక్ష్మీదేవి స్వయంగా చెప్పినట్లు మహాభారతంలోని మాట.
ఇదే విషయం పురాణాలలో కూడా చాలా వివరించారు. వేదం చెప్పిన సదాచారాన్నే పురాణాలు సామాన్యులకు సైతం సుబోధకమయ్యేలా తెలియజేశాయి.
సంధ్యాకాలాలు ఆధ్యాత్మిక సాధనకి, తద్వారా దేవతానుగ్రహ సంపాదనకి
ముఖ్యమైనవి.
ఆ సమయంలో ధ్యాన, ఉపాసనాదులు తప్పనిసరిగా చేయాలని ధర్మగ్రంథాలు
హెచ్చరికగా బోధించాయి.
ఉభయసంధ్యలలో నిద్రపోయినవారి గతంలో చేసుకున్న పుణ్యాలన్నీ నశిస్తాయని పురాణాదులు చెబుతున్నాయి.
యుక్తాహారవిహారస్య యుక్తచేష్టస్య కర్మసు ।
యుక్తస్వప్నావబోధస్య యోగో భవతి దుఃఖహా ॥
అని గీతాచార్యుని మాట. తగిన ఆహారవిహారాలు, తగిన చేతలు, తగిన (నియమితమైన) నిద్ర మెలకువలు కలిగిన యోగులు దుఃఖాలను పోగొట్టుకుంటారు.
అతినిద్ర వలన చురుకుతనం తగ్గి, జ్ఞానం, కర్మాచరణ వంటివి కొనసాగవు. ఏ పనిచేసినా సమర్థవంతంగా, సాఫల్యంగా చేయలేడు.
శ్రీరాముడు, భరతునితో మాట్లాడుతూ
"ఎక్కువగా నిద్రించడం లేదు కదా! అలాగని తక్కువగా నిద్రపోవడం లేదు కదా!సరియైన నిర్ణయాలను, ఆలోచనలను తెల్లవారుజాముననే ఆచరిస్తున్నావు కదా!"అని ప్రశ్నిస్తాడు.
భరతుడు కౌసల్య ముందు ప్రతిజ్ఞ చేస్తూ -
“అమ్మా! నా వల్లనే శ్రీరాముడు అడవికి వెళ్ళినట్లయితే - ఉభయసంధ్యలలో నిద్రించేవాడు పోయే పాపానికి పోతాను" అంటాడు.
ఇలాంటి మాటలన్నీ సదాచారంలో 'తగిననిద్ర' యొక్క ప్రాధాన్యాన్ని
తెలియజేస్తున్నాయి.
“నిద్ర, అతివాగుడు - మాపై పెత్తనం చలాయించకూడదు" - అని వేదంలోనే
ఒక మంత్రం ఉంది.
ధర్మాచరణలో సెలవులుండవు. ప్రతిదినం, ప్రతిక్షణం చాలా విలువైనది.భగవంతుడిచ్చిన ఆయువును ధర్మాచరణతో, సాధనతో సార్థకం చేసుకోవాలి. అందుకే
నిద్రను జయించాలి.
శ్రీకృష్ణుడు, అర్జునుని "గుడాకేశ” అని సంబోధిస్తాడు. ‘గుడాకేశ” అర్జునునికి
భారతంలో మరో పేరు. ఈ పదానికి “నిద్రను జయించినవాడు” అని అర్థం.
అందుకే అతడు 'విజయుడయ్యాడు'. గీతాబోధనకు అర్హుడయ్యాడు.
తమోగుణం ఎక్కువైనవారికి నిద్ర, కునుకుపాటు ఎక్కువగా ఉంటాయి. వారికి ఐశ్వర్యం, జ్ఞానం కలగవు.
నిద్ర, తంద్ర(కునుకుపాటు), భయం, క్రోధం, సోమరితనం, వాయిదాలు వేయడం
- ఈ లక్షణాలున్నవాడు జీవితంలో ఎదగలేడని సుభాషితం.
108. ఇచ్ఛన్తి దేవాః సున్వన్తం స్వప్నాయ స్పృహయన్తి
నిద్రించేవాని కోరికలను దేవతలు తీర్చరు (వేదవాక్యం)
సదాచారాన్ని ప్రబోధించే వేదవాక్యమిది.
నిద్రాపరుడు అభివృద్ధి చెందడు. అతినిద్ర బుద్ధిశక్తిని మందగింపజేస్తుంది.
నిద్ర జీవితానికి అవసరమే, కానీ దానికి 'మితి' ఉంది. యోగాది సాధనల ద్వారా, వ్యాయామాల ద్వారా, మితాహారం ద్వారా నిద్రను నియంత్రించవచ్చు.తగినంత నిద్ర శరీరానికి శక్తినిస్తుంది. కానీ మితిమీరిన నిద్ర వలన సోమరితనం,
వాయిదాలు వేయడం, చురుకుతనం కోల్పోవడం జరుగుతాయి.
ఐహిక జీవితానికి గానీ, పారమార్థిక సాధనకి గానీ నిద్ర పెద్ద ప్రతిబంధకం.
పగటి నిద్ర, రాత్రి ఎక్కువ సేపు మేల్కొని ఉండడం, సూర్యోదయానికి మునుపు మేల్కొనలేక పోవడం... ఇవన్నీ దరిద్ర లక్షణాలుగా శాస్త్రం వర్ణించింది.
“ఉభయ సంధ్యలలో నిద్రపోయిన వారిని నేను విడిచిపెడతాను" అని లక్ష్మీదేవి స్వయంగా చెప్పినట్లు మహాభారతంలోని మాట.
ఇదే విషయం పురాణాలలో కూడా చాలా వివరించారు. వేదం చెప్పిన సదాచారాన్నే పురాణాలు సామాన్యులకు సైతం సుబోధకమయ్యేలా తెలియజేశాయి.
సంధ్యాకాలాలు ఆధ్యాత్మిక సాధనకి, తద్వారా దేవతానుగ్రహ సంపాదనకి
ముఖ్యమైనవి.
ఆ సమయంలో ధ్యాన, ఉపాసనాదులు తప్పనిసరిగా చేయాలని ధర్మగ్రంథాలు
హెచ్చరికగా బోధించాయి.
ఉభయసంధ్యలలో నిద్రపోయినవారి గతంలో చేసుకున్న పుణ్యాలన్నీ నశిస్తాయని పురాణాదులు చెబుతున్నాయి.
యుక్తాహారవిహారస్య యుక్తచేష్టస్య కర్మసు ।
యుక్తస్వప్నావబోధస్య యోగో భవతి దుఃఖహా ॥
అని గీతాచార్యుని మాట. తగిన ఆహారవిహారాలు, తగిన చేతలు, తగిన (నియమితమైన) నిద్ర మెలకువలు కలిగిన యోగులు దుఃఖాలను పోగొట్టుకుంటారు.
అతినిద్ర వలన చురుకుతనం తగ్గి, జ్ఞానం, కర్మాచరణ వంటివి కొనసాగవు. ఏ పనిచేసినా సమర్థవంతంగా, సాఫల్యంగా చేయలేడు.
శ్రీరాముడు, భరతునితో మాట్లాడుతూ
"ఎక్కువగా నిద్రించడం లేదు కదా! అలాగని తక్కువగా నిద్రపోవడం లేదు కదా!సరియైన నిర్ణయాలను, ఆలోచనలను తెల్లవారుజాముననే ఆచరిస్తున్నావు కదా!"అని ప్రశ్నిస్తాడు.
భరతుడు కౌసల్య ముందు ప్రతిజ్ఞ చేస్తూ -
“అమ్మా! నా వల్లనే శ్రీరాముడు అడవికి వెళ్ళినట్లయితే - ఉభయసంధ్యలలో నిద్రించేవాడు పోయే పాపానికి పోతాను" అంటాడు.
ఇలాంటి మాటలన్నీ సదాచారంలో 'తగిననిద్ర' యొక్క ప్రాధాన్యాన్ని
తెలియజేస్తున్నాయి.
“నిద్ర, అతివాగుడు - మాపై పెత్తనం చలాయించకూడదు" - అని వేదంలోనే
ఒక మంత్రం ఉంది.
ధర్మాచరణలో సెలవులుండవు. ప్రతిదినం, ప్రతిక్షణం చాలా విలువైనది.భగవంతుడిచ్చిన ఆయువును ధర్మాచరణతో, సాధనతో సార్థకం చేసుకోవాలి. అందుకే
నిద్రను జయించాలి.
శ్రీకృష్ణుడు, అర్జునుని "గుడాకేశ” అని సంబోధిస్తాడు. ‘గుడాకేశ” అర్జునునికి
భారతంలో మరో పేరు. ఈ పదానికి “నిద్రను జయించినవాడు” అని అర్థం.
అందుకే అతడు 'విజయుడయ్యాడు'. గీతాబోధనకు అర్హుడయ్యాడు.
తమోగుణం ఎక్కువైనవారికి నిద్ర, కునుకుపాటు ఎక్కువగా ఉంటాయి. వారికి ఐశ్వర్యం, జ్ఞానం కలగవు.
నిద్ర, తంద్ర(కునుకుపాటు), భయం, క్రోధం, సోమరితనం, వాయిదాలు వేయడం
- ఈ లక్షణాలున్నవాడు జీవితంలో ఎదగలేడని సుభాషితం.
తెలుగు ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాలు
20 Jan, 01:33
☘️🍁 ఆప్తవాక్యాలు 🍁☘️
107. న నూనమస్తి నో శ్వః కస్తద్వేద యదద్భుతమ్
నేడు లేదు రేపు లేదు-తెలియని దాని(రేపటి గురించి ఎవరు తెలుసుకోగలరు(ఋగ్వేదం)
ధర్మాచరణలో ఆలస్యం కూడదు. ఈ క్షణం శాశ్వతం కాదు. నిన్న మళ్ళీ రాదు.
రేపు మనకి తెలియదు. అందుకే వర్తమానాన్ని వినియోగించుకోవాలి.
విలంబం నా చరేత్ ధర్మే
చలం చిత్తం వినశ్యతి |
ఇన్ద్రణాగస్త్య సంవాద
ఏష ధర్మ ఉదాహృతః ॥
'ధర్మం విషయంలో ఆలస్యం పనికిరాదు.
చేయాలని ఇప్పుడు అనిపించిన చిత్తమే
మరుక్షణంలో మారిపోవచ్చు. ఋగ్వేదంలో ఇంద్ర, అగస్త్యుల సంవాదంలో ఇది
ఉదహరింపబడింది'.
( భవిష్యత్తు కోసం ఆశించడం, గతం గురించి తలంచుకోవడం రెండిటి వల్లా ప్రయోజనం లేదు. మంచి పనికి సంకల్పించిన చిత్తం మళ్ళీ మారిపోకుండా వెంటనే ఆచరించాలి.)
ఆ సంవాదంలోని వాక్యమే పై వేదవాక్కు.
అశుభానికి ఆలస్యం మంచిది. శుభానికి మాత్రం ఇసుమంత కూడా జాగు తగదు.
'శుభస్య శీఘ్రం' అనే ప్రసిద్ధమైన వాక్యం దీనినే తెలియజేస్తోంది.
అగస్త్యుడు యజ్ఞం చేస్తున్న ఒక సందర్భంలో ఇన్ద్రుని ఉద్దేశించి హవిస్సునిస్తున్న
సమయంలో రాజ్యాభిమానవశంతో ఇంద్రుడు కాస్త ఆలస్యం చేశాడు. ఆ సమయంలో ఆ హవిస్సు మరుత్తులకి ఇవ్వబడింది. తిరిగివచ్చిన ఇన్ద్రునితో 'కలతపడకు. తరువాత మరొక సందర్భంలో లభిస్తుంది' అన్నాడు అగస్త్యుడు.
అప్పుడు ఇన్దుడు "మహర్షీ! ఇవాళ దొరకవలసింది చేజారాక, తరువాత ఎన్నడో లభిస్తుందని నిశ్చయం ఏమిటి? జరగని దాని గురించి ఎవరికి తెలుస్తుంది క్షణానికి
ఒక విధంగా మారిపోయే చిత్తం గురించి ఏం చెప్పగలం?" అని అన్నాడు.
ఇది ఇన్దుని దోషాన్ని ఎత్తి చూపే కథ కాదు. ఇన్ద్రుని ద్వారా అగస్త్యుడు లోకానికి
చెప్పిన గొప్ప బోధ.
భవిష్యత్తు కోసం ఆశించడం, గతం గురించి తలంచుకోవడం రెండిటి వల్లా
ప్రయోజనం లేదు.
మంచి పనికి సంకల్పించిన చిత్తం మళ్ళీ మారిపోకుండా వెంటనే ఆచరించాలి.
కాలం విలువ గురించి వేదసంస్కృతి చాలా బోధలు చేసింది.
ఆయుః పరిస్రవతి భిన్న ఘటాదివాంభోః
లోకస్తథాప్యహితమాచరతీతి చిత్రమ్||
"నిత్యం సన్నిహితో మృత్యుః
కర్తవ్యో ధర్మ సంగ్రహః”
నిత్యం మృత్యువు సన్నిహితంగా ఉందనే భావంతో ధర్మాన్ని ఆచరించాలి అని
సుభాషితం
మంచిపనికి వాయిదాలు కూడదు. నిశ్చలమైన ఏకాగ్రచిత్తంతో ఆచరించడమే
కర్తవ్యం.
107. న నూనమస్తి నో శ్వః కస్తద్వేద యదద్భుతమ్
నేడు లేదు రేపు లేదు-తెలియని దాని(రేపటి గురించి ఎవరు తెలుసుకోగలరు(ఋగ్వేదం)
ధర్మాచరణలో ఆలస్యం కూడదు. ఈ క్షణం శాశ్వతం కాదు. నిన్న మళ్ళీ రాదు.
రేపు మనకి తెలియదు. అందుకే వర్తమానాన్ని వినియోగించుకోవాలి.
విలంబం నా చరేత్ ధర్మే
చలం చిత్తం వినశ్యతి |
ఇన్ద్రణాగస్త్య సంవాద
ఏష ధర్మ ఉదాహృతః ॥
'ధర్మం విషయంలో ఆలస్యం పనికిరాదు.
చేయాలని ఇప్పుడు అనిపించిన చిత్తమే
మరుక్షణంలో మారిపోవచ్చు. ఋగ్వేదంలో ఇంద్ర, అగస్త్యుల సంవాదంలో ఇది
ఉదహరింపబడింది'.
( భవిష్యత్తు కోసం ఆశించడం, గతం గురించి తలంచుకోవడం రెండిటి వల్లా ప్రయోజనం లేదు. మంచి పనికి సంకల్పించిన చిత్తం మళ్ళీ మారిపోకుండా వెంటనే ఆచరించాలి.)
ఆ సంవాదంలోని వాక్యమే పై వేదవాక్కు.
అశుభానికి ఆలస్యం మంచిది. శుభానికి మాత్రం ఇసుమంత కూడా జాగు తగదు.
'శుభస్య శీఘ్రం' అనే ప్రసిద్ధమైన వాక్యం దీనినే తెలియజేస్తోంది.
అగస్త్యుడు యజ్ఞం చేస్తున్న ఒక సందర్భంలో ఇన్ద్రుని ఉద్దేశించి హవిస్సునిస్తున్న
సమయంలో రాజ్యాభిమానవశంతో ఇంద్రుడు కాస్త ఆలస్యం చేశాడు. ఆ సమయంలో ఆ హవిస్సు మరుత్తులకి ఇవ్వబడింది. తిరిగివచ్చిన ఇన్ద్రునితో 'కలతపడకు. తరువాత మరొక సందర్భంలో లభిస్తుంది' అన్నాడు అగస్త్యుడు.
అప్పుడు ఇన్దుడు "మహర్షీ! ఇవాళ దొరకవలసింది చేజారాక, తరువాత ఎన్నడో లభిస్తుందని నిశ్చయం ఏమిటి? జరగని దాని గురించి ఎవరికి తెలుస్తుంది క్షణానికి
ఒక విధంగా మారిపోయే చిత్తం గురించి ఏం చెప్పగలం?" అని అన్నాడు.
ఇది ఇన్దుని దోషాన్ని ఎత్తి చూపే కథ కాదు. ఇన్ద్రుని ద్వారా అగస్త్యుడు లోకానికి
చెప్పిన గొప్ప బోధ.
భవిష్యత్తు కోసం ఆశించడం, గతం గురించి తలంచుకోవడం రెండిటి వల్లా
ప్రయోజనం లేదు.
మంచి పనికి సంకల్పించిన చిత్తం మళ్ళీ మారిపోకుండా వెంటనే ఆచరించాలి.
కాలం విలువ గురించి వేదసంస్కృతి చాలా బోధలు చేసింది.
ఆయుః పరిస్రవతి భిన్న ఘటాదివాంభోః
లోకస్తథాప్యహితమాచరతీతి చిత్రమ్||
"నిత్యం సన్నిహితో మృత్యుః
కర్తవ్యో ధర్మ సంగ్రహః”
నిత్యం మృత్యువు సన్నిహితంగా ఉందనే భావంతో ధర్మాన్ని ఆచరించాలి అని
సుభాషితం
మంచిపనికి వాయిదాలు కూడదు. నిశ్చలమైన ఏకాగ్రచిత్తంతో ఆచరించడమే
కర్తవ్యం.
తెలుగు ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాలు
19 Jan, 01:15
☘️🍁 ఆప్తవాక్యాలు 🍁☘️
106. చరన్నై మధు విందతి చరన్ స్వాదుముదుంబరం
చరించువాడు మధువును పొందుతున్నాడు - తీయని ఫలాలను
అనుభవిస్తున్నాడు(యజుర్వేదం)
'చవేతి చరైతి' అని వేదమాత బోధిస్తోంది.
-
హరిశ్చంద్రుని పుత్రుడైన రోహితునకు ఇన్ద్రుడు గోచరించి “చరైవేతి” అనే పదంతో పూర్తయ్యే ఐదు మంత్రాలను బోధించాడు.
'చరించు' - అని దీని భావం. 'ఆచరించు' అని కూడా అర్థాన్ని స్వీకరించాలి.'చరించుట' - అంటే ‘నడచుట' అని అర్థం.
'నిద్రించకు-నడువు' అని బోధ.
వ్యక్తి నిరంతరం ఆచరించాలి. ఆచరణ-అంటే కర్మానుష్ఠానం. ఈ జీవితం కర్మాచరణకు లభించింది. సత్కర్మను ఆచరించి, బ్రతుకును సార్థకం చేసుకోవాలి.
ఆచరించడమే మన పని.
ఆచరిస్తూ సాగాలి జీవితం.
సోమరితనం, అకర్మణ్యత-మనిషికి కూడదు. 'విశ్రాంతి' మన జీవిత విధానం కాకూడదు. శ్రమించడానికి తగిన బలాన్ని పుంజుకునేందుకు, సేదతీరడానికి మాత్రమే 'విశ్రాంతి'. అంతేకానీ 'విశ్రాంతి' కోసమే జీవితం కాదు. శరీరాన్ని విశ్రమింపజేయాలనుకున్నా మనస్సు విశ్రమించదు. ఏ శ్రమా లేనివారి జీవితంలో మనసు వికృత భావాలను పెంపొందించుకుని, మానసిక రుగ్మతలకు లోనవుతుంది.
అందుకే భౌతిక, శారీరక శ్రమ అవసరం. శ్రమించడానికే ఈ దేహం ఏర్పడింది.
సూర్యస్య పశ్య స్థేమానం
యోన తన్హయతే అనిశం ||
'సూర్యుని నిత్య కర్మణ్యతని చూడమని ఆదేశించాడు ఇన్ద్రుడు. విశ్రమించకుండా నిరంతరం (ఆ)చరిస్తున్న సూర్యచక్రుల నుండి మనం నిత్యకర్మణ్యతని గ్రహించాలి.
'నిద్రపోవద్దు' - అజాగ్రత్త, అలసత్వం పనికిరాదు.
స్వస్తిపంథామను చరేమ సూర్యాచన్ద్ర మసావివ (ఋగ్వేదం) - సూర్యచంద్రుల వలె శుభమార్గాన్ని అనుసరిద్దాం అని బోధిస్తోంది వేదం.
విధ్యుక్తమైన విహిత ధర్మాన్ని అనుసరించి నిరంతరం ఉత్తమ కార్యాలను ఆచరిస్తూనే ఉండాలి. ‘సోమరి కన్నా దొంగ మేలు' అని స్వామి వివేకానంద ఘోషించారు. దీని
అర్థం దొంగతనాన్ని ప్రోత్సహించడం కాదు, దానికంటే సోమరితనం మహాపాపం అని చెప్పడం ఆ మహాత్ముని ఉద్దేశం.
ఒక పడవ నదిలో ప్రయాణించడానికే తయారు చేయబడింది. అంతేగానీ, ఒడ్డున కూర్చోబెట్టడానికి కాదు. అలాగే ఈ శరీరం కర్మకై ప్రభవించింది. అంతేగానీ పనికిమాలిన వాక్యాలు వల్లిస్తూ సోమరిగా బ్రతకడానికి కాదు.
ఒక యంత్రాన్ని సరిగ్గా ఉపయోగించకపోతే క్రమంగా పాడవుతుంది. అలాగే ఈ
శరీరంలో మనస్సును, దేహాన్ని కూడా వాటిపని వాటిని చేయనివ్వాలి.
అలాగని నిరంతరం భుక్తి కోసం వృత్తిని 'మాత్రమే' చేయమని కాదు. ఉద్యోగ వ్యాపారాదులే కాక, ఆధ్యాత్మిక సాధన, నిరంతరం చైతన్యవంతమైన జీవితం,
సానుకూలమైన(Positive) దృక్పథంతో కూడిన చక్కని ఆలోచనలు శక్తిమంతమైన జీవిత విధానాలు.
సంఘంలో ఒక ఉత్పాదక (Productive) క్రియను ప్రతి వ్యక్తీ ఆచరించాలి. తన ఉనికిని సార్థకపరచుకోవాలి. లాభాపేక్షతో చేసినవి మాత్రమే పనులు-అని చెప్పలేం. మన లాభమే కాక పదిమందికీ పనికి వచ్చే కర్మలే సార్థకాలు. వాటిని ఆచరిస్తూ
సాగడమే అసలైన జీవితం.
అంతేకానీ విశ్రాంతిని లక్ష్యంగా చేసుకొని జీవిత ప్రయాణాన్ని సాగించడం తగని పని.
“తగినంత సంపాదించాం, ఇంక విశ్రాంతి తీసుకుందాం” అనే దృక్పథం మంచిది కాదు. “ఇంతవరకు సంపాదన కోసం శ్రమించాం. ఇప్పుడు సంపాదన కంటే విలువైన ధర్మాదుల కోసం శ్రమిద్దాం" అనుకొని జీవితాన్ని నిత్య చైతన్యంగా మలచుకోవాలి.
ఆచరించే వారికే ఆనందం(మధువు), ధర్మం, జ్ఞానం లభిస్తాయి. 'ఆచార ప్రభవో ధర్మః' అనే మాటకి ఇదే అర్థం. సిద్ధి, ఫలం కర్మశీలునకే ప్రాప్తిస్తాయి.
106. చరన్నై మధు విందతి చరన్ స్వాదుముదుంబరం
చరించువాడు మధువును పొందుతున్నాడు - తీయని ఫలాలను
అనుభవిస్తున్నాడు(యజుర్వేదం)
'చవేతి చరైతి' అని వేదమాత బోధిస్తోంది.
-
హరిశ్చంద్రుని పుత్రుడైన రోహితునకు ఇన్ద్రుడు గోచరించి “చరైవేతి” అనే పదంతో పూర్తయ్యే ఐదు మంత్రాలను బోధించాడు.
'చరించు' - అని దీని భావం. 'ఆచరించు' అని కూడా అర్థాన్ని స్వీకరించాలి.'చరించుట' - అంటే ‘నడచుట' అని అర్థం.
'నిద్రించకు-నడువు' అని బోధ.
వ్యక్తి నిరంతరం ఆచరించాలి. ఆచరణ-అంటే కర్మానుష్ఠానం. ఈ జీవితం కర్మాచరణకు లభించింది. సత్కర్మను ఆచరించి, బ్రతుకును సార్థకం చేసుకోవాలి.
ఆచరించడమే మన పని.
ఆచరిస్తూ సాగాలి జీవితం.
సోమరితనం, అకర్మణ్యత-మనిషికి కూడదు. 'విశ్రాంతి' మన జీవిత విధానం కాకూడదు. శ్రమించడానికి తగిన బలాన్ని పుంజుకునేందుకు, సేదతీరడానికి మాత్రమే 'విశ్రాంతి'. అంతేకానీ 'విశ్రాంతి' కోసమే జీవితం కాదు. శరీరాన్ని విశ్రమింపజేయాలనుకున్నా మనస్సు విశ్రమించదు. ఏ శ్రమా లేనివారి జీవితంలో మనసు వికృత భావాలను పెంపొందించుకుని, మానసిక రుగ్మతలకు లోనవుతుంది.
అందుకే భౌతిక, శారీరక శ్రమ అవసరం. శ్రమించడానికే ఈ దేహం ఏర్పడింది.
సూర్యస్య పశ్య స్థేమానం
యోన తన్హయతే అనిశం ||
'సూర్యుని నిత్య కర్మణ్యతని చూడమని ఆదేశించాడు ఇన్ద్రుడు. విశ్రమించకుండా నిరంతరం (ఆ)చరిస్తున్న సూర్యచక్రుల నుండి మనం నిత్యకర్మణ్యతని గ్రహించాలి.
'నిద్రపోవద్దు' - అజాగ్రత్త, అలసత్వం పనికిరాదు.
స్వస్తిపంథామను చరేమ సూర్యాచన్ద్ర మసావివ (ఋగ్వేదం) - సూర్యచంద్రుల వలె శుభమార్గాన్ని అనుసరిద్దాం అని బోధిస్తోంది వేదం.
విధ్యుక్తమైన విహిత ధర్మాన్ని అనుసరించి నిరంతరం ఉత్తమ కార్యాలను ఆచరిస్తూనే ఉండాలి. ‘సోమరి కన్నా దొంగ మేలు' అని స్వామి వివేకానంద ఘోషించారు. దీని
అర్థం దొంగతనాన్ని ప్రోత్సహించడం కాదు, దానికంటే సోమరితనం మహాపాపం అని చెప్పడం ఆ మహాత్ముని ఉద్దేశం.
ఒక పడవ నదిలో ప్రయాణించడానికే తయారు చేయబడింది. అంతేగానీ, ఒడ్డున కూర్చోబెట్టడానికి కాదు. అలాగే ఈ శరీరం కర్మకై ప్రభవించింది. అంతేగానీ పనికిమాలిన వాక్యాలు వల్లిస్తూ సోమరిగా బ్రతకడానికి కాదు.
ఒక యంత్రాన్ని సరిగ్గా ఉపయోగించకపోతే క్రమంగా పాడవుతుంది. అలాగే ఈ
శరీరంలో మనస్సును, దేహాన్ని కూడా వాటిపని వాటిని చేయనివ్వాలి.
అలాగని నిరంతరం భుక్తి కోసం వృత్తిని 'మాత్రమే' చేయమని కాదు. ఉద్యోగ వ్యాపారాదులే కాక, ఆధ్యాత్మిక సాధన, నిరంతరం చైతన్యవంతమైన జీవితం,
సానుకూలమైన(Positive) దృక్పథంతో కూడిన చక్కని ఆలోచనలు శక్తిమంతమైన జీవిత విధానాలు.
సంఘంలో ఒక ఉత్పాదక (Productive) క్రియను ప్రతి వ్యక్తీ ఆచరించాలి. తన ఉనికిని సార్థకపరచుకోవాలి. లాభాపేక్షతో చేసినవి మాత్రమే పనులు-అని చెప్పలేం. మన లాభమే కాక పదిమందికీ పనికి వచ్చే కర్మలే సార్థకాలు. వాటిని ఆచరిస్తూ
సాగడమే అసలైన జీవితం.
అంతేకానీ విశ్రాంతిని లక్ష్యంగా చేసుకొని జీవిత ప్రయాణాన్ని సాగించడం తగని పని.
“తగినంత సంపాదించాం, ఇంక విశ్రాంతి తీసుకుందాం” అనే దృక్పథం మంచిది కాదు. “ఇంతవరకు సంపాదన కోసం శ్రమించాం. ఇప్పుడు సంపాదన కంటే విలువైన ధర్మాదుల కోసం శ్రమిద్దాం" అనుకొని జీవితాన్ని నిత్య చైతన్యంగా మలచుకోవాలి.
ఆచరించే వారికే ఆనందం(మధువు), ధర్మం, జ్ఞానం లభిస్తాయి. 'ఆచార ప్రభవో ధర్మః' అనే మాటకి ఇదే అర్థం. సిద్ధి, ఫలం కర్మశీలునకే ప్రాప్తిస్తాయి.
తెలుగు ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాలు
18 Jan, 00:18
☘️🍁 ఆప్తవాక్యాలు 🍁☘️
105. సుహృదం సర్వభూతానాం జ్ఞాత్వా మాం శాంతిమృచ్ఛతి
సర్వప్రాణికోటికీ నేను మిత్రుడనని తెలిసినవాడు శాంతి పొందుతాడు
భగవంతుడు అందరికీ మిత్రుడు, రక్షకుడు, దీన్ని గుర్తించే వాడు భక్తుడు. అతడు నిశ్చింతగా ఉంటాడు.
“సర్వప్రాణకోటికీ నేను మిత్రుడనని తెలిసినవాడు శాంతి పొందుతాడు" - ఈ మాటలో చాలా లోతు ఉంది. 'నన్ను మిత్రునిగా పొందినవాడు' అనకుండా, 'నేను మిత్రుడనని తెలిసినవాడు' అనడమే గొప్పమాట. భగవంతునికి మనతో ఉన్న మిత్రత్వం
స్వాభావికం, శాశ్వతం. దాన్ని గుర్తించేవాడే తెలివైనవాడు.
తలుపులన్నీ తెరచి, కళ్ళు తెరచినవాడే సూర్యుని వెలుగును చక్కగా పొందగలడు.
కళ్ళు మూసుకొని, గదిలో ద్వారాల్నీ మూసుకు కూర్చున్నవారికి సూర్యుడున్నాడని స్పృహే తెలియదు. ప్రపంచమంతా భగవంతుని ప్రేమయే పరచుకొని ఉంది. అందరికీ సన్నిహితుడూ, హితుడూ ఆయనే. స్నేహితుడేది చేసినా మన హితం కోసమే. అది
అప్పటికి తెలియకపోయినా తరువాతైనా తెలుస్తుంది.
స్నేహంలో ఆ నిశ్చింత ఉంటుంది. అటువంటి నిశ్చింతతో, తనకు వచ్చే ఏ అనుభవమైనా ఈశ్వరానుగ్రహంగా తలపోసినవాడు - తన సుఖదుఃఖాల అనుభవాల గురించి కాక, ఈశ్వరానుభూతిలోనే మునకలు వేస్తూ నిత్యానందంలో
నిమగ్నుడవుతాడు. ఇది తెలియనివాడు నిరంతర ఆందోళనకు గురవుతాడు.
శ్రీకృష్ణపరమాత్మ గోవర్ధనగిరిని ఎత్తి పట్టుకున్నప్పుడు ఆ కొండ నీడలో భద్రంగా ఉండమని గో, గోప, గోపికాగణాన్ని ఆహ్వానించాడు. వారు నిస్సంకోచంగా నిర్భయంగా
కొండ నీడన చేరి ఏడురోజులపాటు గోవిందుని చల్లని చరణాల చెంత ఆనందంగా కాలం గడిపారు. ఇది భాగవతంలోని గాథ. దాని ఆధారంగా ఒక భావుకుడు చక్కని భావన చేసి, భగవద్రక్షణ వైభవాన్ని వివరించాడు.
స్వామి కొండనెత్తి అండనిచ్చినప్పుడు కొందరికి ఓ సందేహం కలిగింది. “ఎంతకాదన్నా చిన్నవాడు! ఎంతసేపు కొండను భరించగలడు! మనం కూడా ఒక చేయివేద్దాము”అని తమ చేతికర్రల్ని ఆధారంగా పెట్టారట. ఇంకొందరు ఈ "పిల్లవాడీ పర్వతాన్ని
భరించి పట్టుకున్నాడు. కొంతసేపటికి మరి భరించలేక వదిలేస్తే మన తలలపైనే పడుతుందేమో” అని ఎందుకైనా మంచిదనుకొని కొండకింద నుంచి ఇవతలకి వచ్చారు.
అంతలో ఇంద్రుడు కురిపిస్తున్న రాళ్ళవాన తగిలి మళ్ళీ లోపలికి వెళ్ళారు. కొంత సేపటికి మళ్ళీ ఆందోళనతో నిలవలేక మరోమారు బైటకు వచ్చి రాళ్ళవాన తాకిడికి
గురై మళ్ళీ కొండ కిందకి వచ్చారు. మిగిలినవారు ఏ దిగులూ లేక 'శ్రీకృష్ణుడుండగా మనకేం భయం' అంటూ స్వామి సన్నిధిలోనే ఉండి ధైర్యంగా, ఆనందంగా, నిశ్చింతగా
గడిపారు. లోకం తీరు కూడా ఇలాగే ఉంటుంది.
గోవర్ధనగిరినే కాదు ప్రతి అణువునూ, బ్రహ్మాండాన్ని తన పట్టులోనుంచి
కాపాడేవాడు పరమాత్ముడే. ఆ విషయం తెలిసి స్వామి లీలను ప్రేమగా గమనిస్తూ తన కర్తవ్యాన్ని నిర్భయంగా పాటిస్తూ, స్వామి ఉన్నాడన్న స్పృహతో ఆనందంగా
కాలం గడుపుతారు యోగులు, జ్ఞానులు.
అలా కాక సగం నమ్మకంతో తమవల్లనే అన్నీ జరుగుతున్నాయన్నట్లుగా
గర్విస్తూంటారు కొందరు. ఇది అహంకారం. వీరికి శాంతి ఉండదు. మరికొందరు భగవంతుని విశ్వసించక అనుక్షణం భయపడుతూ దుఃఖానికి గురవుతూనే ఉంటారు.
ఒక కొండకింద ఉన్న మూడు రకాల మానవులకీ మూడు రకాల అనుభవాలు,మానసిక స్థితులు. కొందరికి నిశ్చింత, కొందరికి అహంకారం, ఇంకొందరికి ఆందోళన.
అందరికి సమానంగా భగవద్రక్షణ లభిస్తూనే ఉంది. 'ఎరుక' లోనే తేడా. మొదటి రకానికి చెందినవాడే సత్యాన్ని గుర్తించినవాడు. అతడు నిత్యశాంతుడు. నిత్యముక్తుడు.
బ్రహ్మజ్ఞాని నిజమైన భక్తుడు.
105. సుహృదం సర్వభూతానాం జ్ఞాత్వా మాం శాంతిమృచ్ఛతి
సర్వప్రాణికోటికీ నేను మిత్రుడనని తెలిసినవాడు శాంతి పొందుతాడు
భగవంతుడు అందరికీ మిత్రుడు, రక్షకుడు, దీన్ని గుర్తించే వాడు భక్తుడు. అతడు నిశ్చింతగా ఉంటాడు.
“సర్వప్రాణకోటికీ నేను మిత్రుడనని తెలిసినవాడు శాంతి పొందుతాడు" - ఈ మాటలో చాలా లోతు ఉంది. 'నన్ను మిత్రునిగా పొందినవాడు' అనకుండా, 'నేను మిత్రుడనని తెలిసినవాడు' అనడమే గొప్పమాట. భగవంతునికి మనతో ఉన్న మిత్రత్వం
స్వాభావికం, శాశ్వతం. దాన్ని గుర్తించేవాడే తెలివైనవాడు.
తలుపులన్నీ తెరచి, కళ్ళు తెరచినవాడే సూర్యుని వెలుగును చక్కగా పొందగలడు.
కళ్ళు మూసుకొని, గదిలో ద్వారాల్నీ మూసుకు కూర్చున్నవారికి సూర్యుడున్నాడని స్పృహే తెలియదు. ప్రపంచమంతా భగవంతుని ప్రేమయే పరచుకొని ఉంది. అందరికీ సన్నిహితుడూ, హితుడూ ఆయనే. స్నేహితుడేది చేసినా మన హితం కోసమే. అది
అప్పటికి తెలియకపోయినా తరువాతైనా తెలుస్తుంది.
స్నేహంలో ఆ నిశ్చింత ఉంటుంది. అటువంటి నిశ్చింతతో, తనకు వచ్చే ఏ అనుభవమైనా ఈశ్వరానుగ్రహంగా తలపోసినవాడు - తన సుఖదుఃఖాల అనుభవాల గురించి కాక, ఈశ్వరానుభూతిలోనే మునకలు వేస్తూ నిత్యానందంలో
నిమగ్నుడవుతాడు. ఇది తెలియనివాడు నిరంతర ఆందోళనకు గురవుతాడు.
శ్రీకృష్ణపరమాత్మ గోవర్ధనగిరిని ఎత్తి పట్టుకున్నప్పుడు ఆ కొండ నీడలో భద్రంగా ఉండమని గో, గోప, గోపికాగణాన్ని ఆహ్వానించాడు. వారు నిస్సంకోచంగా నిర్భయంగా
కొండ నీడన చేరి ఏడురోజులపాటు గోవిందుని చల్లని చరణాల చెంత ఆనందంగా కాలం గడిపారు. ఇది భాగవతంలోని గాథ. దాని ఆధారంగా ఒక భావుకుడు చక్కని భావన చేసి, భగవద్రక్షణ వైభవాన్ని వివరించాడు.
స్వామి కొండనెత్తి అండనిచ్చినప్పుడు కొందరికి ఓ సందేహం కలిగింది. “ఎంతకాదన్నా చిన్నవాడు! ఎంతసేపు కొండను భరించగలడు! మనం కూడా ఒక చేయివేద్దాము”అని తమ చేతికర్రల్ని ఆధారంగా పెట్టారట. ఇంకొందరు ఈ "పిల్లవాడీ పర్వతాన్ని
భరించి పట్టుకున్నాడు. కొంతసేపటికి మరి భరించలేక వదిలేస్తే మన తలలపైనే పడుతుందేమో” అని ఎందుకైనా మంచిదనుకొని కొండకింద నుంచి ఇవతలకి వచ్చారు.
అంతలో ఇంద్రుడు కురిపిస్తున్న రాళ్ళవాన తగిలి మళ్ళీ లోపలికి వెళ్ళారు. కొంత సేపటికి మళ్ళీ ఆందోళనతో నిలవలేక మరోమారు బైటకు వచ్చి రాళ్ళవాన తాకిడికి
గురై మళ్ళీ కొండ కిందకి వచ్చారు. మిగిలినవారు ఏ దిగులూ లేక 'శ్రీకృష్ణుడుండగా మనకేం భయం' అంటూ స్వామి సన్నిధిలోనే ఉండి ధైర్యంగా, ఆనందంగా, నిశ్చింతగా
గడిపారు. లోకం తీరు కూడా ఇలాగే ఉంటుంది.
గోవర్ధనగిరినే కాదు ప్రతి అణువునూ, బ్రహ్మాండాన్ని తన పట్టులోనుంచి
కాపాడేవాడు పరమాత్ముడే. ఆ విషయం తెలిసి స్వామి లీలను ప్రేమగా గమనిస్తూ తన కర్తవ్యాన్ని నిర్భయంగా పాటిస్తూ, స్వామి ఉన్నాడన్న స్పృహతో ఆనందంగా
కాలం గడుపుతారు యోగులు, జ్ఞానులు.
అలా కాక సగం నమ్మకంతో తమవల్లనే అన్నీ జరుగుతున్నాయన్నట్లుగా
గర్విస్తూంటారు కొందరు. ఇది అహంకారం. వీరికి శాంతి ఉండదు. మరికొందరు భగవంతుని విశ్వసించక అనుక్షణం భయపడుతూ దుఃఖానికి గురవుతూనే ఉంటారు.
ఒక కొండకింద ఉన్న మూడు రకాల మానవులకీ మూడు రకాల అనుభవాలు,మానసిక స్థితులు. కొందరికి నిశ్చింత, కొందరికి అహంకారం, ఇంకొందరికి ఆందోళన.
అందరికి సమానంగా భగవద్రక్షణ లభిస్తూనే ఉంది. 'ఎరుక' లోనే తేడా. మొదటి రకానికి చెందినవాడే సత్యాన్ని గుర్తించినవాడు. అతడు నిత్యశాంతుడు. నిత్యముక్తుడు.
బ్రహ్మజ్ఞాని నిజమైన భక్తుడు.
తెలుగు ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాలు
17 Jan, 02:01
Sivaya Gurave Namaha🙏🏽🙏🏽Request everyone to kindly share this flyer about upcoming Samskritam courses from Rushipeetham's Rushividyabhyaasam in your groups with your friends and family. If it reaches a larger audience, many will benefit from these value adding courses
తెలుగు ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాలు
17 Jan, 01:59
☘️🍁 ఆప్తవాక్యాలు 🍁☘️
104. ద్యౌః శాంతిః అంతరిక్షః శాంతిః.....
పృథివీ శాంతిః శాంతిరేవ శాన్తిః
దివి శాంతం, అంతరిక్షం శాంతం, భూమి శాంతం, శాంతి... కేవలం శాంతి (యజుర్వేదం)
జీవ జగత్తులోని అంశం మానవుడు. ఈ అనంతవిశ్వంలో వీడొక భాగం. తన చుట్టూ ఉన్న సర్వప్రకృతి సంగీతంలో తానొక స్వరం. ఇతర స్వరాలతో చక్కగా
మేళవించగలిగితేనే అందంగా, ఆనందంగా మనగలడు. అలాకాక శృతి తప్పితే అపస్వరమౌతాడు.
క్షోభలేని స్థితియే శాంతి.
వేదర్షి తన చుట్టూ ఉన్న అనంతవిశ్వం శాస్త్రంగా ఉండాలి అని ఆకాంక్షించాడు.శాంతిని దర్శించాడు. ప్రతిష్ఠించాడు. దివి, అంతరిక్షం (జ్యోతిర్మండలాలు, గ్రహాలు),
భూమి. వనస్పతులు, నదులు, పర్వతాలు... అన్నీ శాంతంగా ఉండాలి. వీటిలో ఏ క్షోభ ఏర్పడినా మానవుని మనుగడకే ప్రమాదం. అయితే ఆ క్షోభకి తాను కారణం
కావడం మరీ ప్రమాదం. తత్కాల ప్రయోజనాల కోసం దీర్ఘకాలిక ప్రయోజనాలను, శాశ్వతక్షేమాన్ని నశింపజేస్తున్న నేటి మానవనాగరికత ప్రకృతిని క్షోభపెడుతోంది.
పచ్చదనాన్ని నిర్లక్ష్యంగా నశింపజేయడం, మితిమీరిన తన సుఖలాలసవల్ల వాతావరణాన్నీ, నదీనదాలనీ కలుషితం చేయడం మానవుడు చేస్తున్న తప్పిదం.
ముందూ, వెనుకా ఆలోచన లేకుండా భూమిలో, సముద్రాల్లో చేస్తున్న ప్రయోగాలు, మార్పులు వల్ల భూకంపాలనుకొనితెచ్చుకుంటున్నాం. అనేక పట్టణాలలో,మహానగరాలలో విపరీతమైన పెట్రోల్ ద్రవ్యాల వాడకం వలన గాలి కలుషితమౌతోంది. పారిశ్రామిక ప్రగతి నీటి వనరుల్నీ, వాయుమండలాన్నీ విషమయం
చేస్తోంది. అనుకున్న గమ్యాన్ని చేరడానికి అనేక దురవస్థలు పడవలసి వస్తోంది.
హింస, అసహనం వంటివి మనస్సులను కలుషితం చేస్తున్నాయి. వికృతమైన ఆలోచనలు పుడుతున్నాయి. అధర్మం, అసంప్రదాయం నాగరికతలుగా ఆకర్షిస్తున్నాయి. ఇవి భావనాపరమైన కాలుష్యాలు. బాహ్య, భావ కాలుష్యాల వలన విషజగతిని చుట్టూ సృష్టించుకుంటున్నాం.
గగన మండలంలోకి దూసుకుపోతున్నప్పటికీ, పృథ్వికి రక్షాకవచం చిల్లులు పడుతూండడాన్ని అరికట్టలేకపోతున్నాం. వీటన్నిటికీ పరిష్కారమేమిటి? ప్రకృతిలో
సహజీవనాన్ని సాధించడమే అసలైన పరిష్కారం.
ప్రపంచమంతటిలోను ప్రకృతిక్షోభను ఎక్కువ కలిగిస్తున్నది భారతదేశమే. ఇక్కడి అజ్ఞానం, స్వార్థపరత్వం, రాక్షసమైన రాజకీయ వ్యవస్థ. విదేశీవ్యామోహం... అన్నీ
కలిసి ఈ క్షోభకు కారణమౌతున్నాయి.
మనలో మనచుట్టూ ఒక ప్రశాంతమైన
పరివేషాన్నిఏర్పరచుకోలేకపోతున్నాం.
తరిగిపోతున్న ప్రాకృతిక వనరులు, అక్రమంగా నరికివేస్తున్న మహారణ్యాలు, వాటికి
దోహదపడుతున్న రాజకీయ గూండావ్యవస్థ.... ఇవన్నీ మనదేశాన్ని రాను రాను నివాసయోగ్యం కాకుండా చేస్తున్నాయి.
దీనికి తోడు పెరుగుతున్న సాంకేతిక ప్రగతికి ధీటుగా, కనీసం కొరతలేని విద్యుత్తు,నిత్యావసరవస్తువులు, ఆహారపు వనరులను సమకూర్చుకోలేకపోతున్నాం.
జీవితంలో మనకి మనమే ఏర్పరచుకుంటున్న సంక్లిష్టత, నియంత్రణ లేని మనోభావాల వలన నిత్యం ఏదో 'అశాంతి' మనసును పట్టిపీడిస్తోంది.
సనాతన ధర్మజ్యోతి నుండి ప్రసరించే శాంతిదీధితులు సూక్తాలని మనసులోకి ప్రసరింపజేసుకోవలసిన తరుణమిది. నీ ఆశలను నియంత్రించేది ధర్మం. శాశ్వత
ప్రయోజనాలను దృష్టిలో పెట్టుకొని ఆడంబరాలను పరిమితం చేసుకుంటూ,ధర్మబద్ధమైన సుఖానికి ప్రాధాన్యమిచ్చిన నాడు 'వెంపర్లాట' తొలగి మనసుకి 'కుదురు'
చిక్కుతుంది. అప్పుడు మనచుట్టూ ప్రశాంతతను ప్రసరింపజేయగలం, స్వీకరించగలం.
ఈ ప్రకృతితో మనం కలసి బ్రతికి, బ్రతకనిచ్చే ధోరణిని అలవరచుకున్ననాడే
‘శాన్తిరేవ శాన్తిః'.
104. ద్యౌః శాంతిః అంతరిక్షః శాంతిః.....
పృథివీ శాంతిః శాంతిరేవ శాన్తిః
దివి శాంతం, అంతరిక్షం శాంతం, భూమి శాంతం, శాంతి... కేవలం శాంతి (యజుర్వేదం)
జీవ జగత్తులోని అంశం మానవుడు. ఈ అనంతవిశ్వంలో వీడొక భాగం. తన చుట్టూ ఉన్న సర్వప్రకృతి సంగీతంలో తానొక స్వరం. ఇతర స్వరాలతో చక్కగా
మేళవించగలిగితేనే అందంగా, ఆనందంగా మనగలడు. అలాకాక శృతి తప్పితే అపస్వరమౌతాడు.
క్షోభలేని స్థితియే శాంతి.
వేదర్షి తన చుట్టూ ఉన్న అనంతవిశ్వం శాస్త్రంగా ఉండాలి అని ఆకాంక్షించాడు.శాంతిని దర్శించాడు. ప్రతిష్ఠించాడు. దివి, అంతరిక్షం (జ్యోతిర్మండలాలు, గ్రహాలు),
భూమి. వనస్పతులు, నదులు, పర్వతాలు... అన్నీ శాంతంగా ఉండాలి. వీటిలో ఏ క్షోభ ఏర్పడినా మానవుని మనుగడకే ప్రమాదం. అయితే ఆ క్షోభకి తాను కారణం
కావడం మరీ ప్రమాదం. తత్కాల ప్రయోజనాల కోసం దీర్ఘకాలిక ప్రయోజనాలను, శాశ్వతక్షేమాన్ని నశింపజేస్తున్న నేటి మానవనాగరికత ప్రకృతిని క్షోభపెడుతోంది.
పచ్చదనాన్ని నిర్లక్ష్యంగా నశింపజేయడం, మితిమీరిన తన సుఖలాలసవల్ల వాతావరణాన్నీ, నదీనదాలనీ కలుషితం చేయడం మానవుడు చేస్తున్న తప్పిదం.
ముందూ, వెనుకా ఆలోచన లేకుండా భూమిలో, సముద్రాల్లో చేస్తున్న ప్రయోగాలు, మార్పులు వల్ల భూకంపాలనుకొనితెచ్చుకుంటున్నాం. అనేక పట్టణాలలో,మహానగరాలలో విపరీతమైన పెట్రోల్ ద్రవ్యాల వాడకం వలన గాలి కలుషితమౌతోంది. పారిశ్రామిక ప్రగతి నీటి వనరుల్నీ, వాయుమండలాన్నీ విషమయం
చేస్తోంది. అనుకున్న గమ్యాన్ని చేరడానికి అనేక దురవస్థలు పడవలసి వస్తోంది.
హింస, అసహనం వంటివి మనస్సులను కలుషితం చేస్తున్నాయి. వికృతమైన ఆలోచనలు పుడుతున్నాయి. అధర్మం, అసంప్రదాయం నాగరికతలుగా ఆకర్షిస్తున్నాయి. ఇవి భావనాపరమైన కాలుష్యాలు. బాహ్య, భావ కాలుష్యాల వలన విషజగతిని చుట్టూ సృష్టించుకుంటున్నాం.
గగన మండలంలోకి దూసుకుపోతున్నప్పటికీ, పృథ్వికి రక్షాకవచం చిల్లులు పడుతూండడాన్ని అరికట్టలేకపోతున్నాం. వీటన్నిటికీ పరిష్కారమేమిటి? ప్రకృతిలో
సహజీవనాన్ని సాధించడమే అసలైన పరిష్కారం.
ప్రపంచమంతటిలోను ప్రకృతిక్షోభను ఎక్కువ కలిగిస్తున్నది భారతదేశమే. ఇక్కడి అజ్ఞానం, స్వార్థపరత్వం, రాక్షసమైన రాజకీయ వ్యవస్థ. విదేశీవ్యామోహం... అన్నీ
కలిసి ఈ క్షోభకు కారణమౌతున్నాయి.
మనలో మనచుట్టూ ఒక ప్రశాంతమైన
పరివేషాన్నిఏర్పరచుకోలేకపోతున్నాం.
తరిగిపోతున్న ప్రాకృతిక వనరులు, అక్రమంగా నరికివేస్తున్న మహారణ్యాలు, వాటికి
దోహదపడుతున్న రాజకీయ గూండావ్యవస్థ.... ఇవన్నీ మనదేశాన్ని రాను రాను నివాసయోగ్యం కాకుండా చేస్తున్నాయి.
దీనికి తోడు పెరుగుతున్న సాంకేతిక ప్రగతికి ధీటుగా, కనీసం కొరతలేని విద్యుత్తు,నిత్యావసరవస్తువులు, ఆహారపు వనరులను సమకూర్చుకోలేకపోతున్నాం.
జీవితంలో మనకి మనమే ఏర్పరచుకుంటున్న సంక్లిష్టత, నియంత్రణ లేని మనోభావాల వలన నిత్యం ఏదో 'అశాంతి' మనసును పట్టిపీడిస్తోంది.
సనాతన ధర్మజ్యోతి నుండి ప్రసరించే శాంతిదీధితులు సూక్తాలని మనసులోకి ప్రసరింపజేసుకోవలసిన తరుణమిది. నీ ఆశలను నియంత్రించేది ధర్మం. శాశ్వత
ప్రయోజనాలను దృష్టిలో పెట్టుకొని ఆడంబరాలను పరిమితం చేసుకుంటూ,ధర్మబద్ధమైన సుఖానికి ప్రాధాన్యమిచ్చిన నాడు 'వెంపర్లాట' తొలగి మనసుకి 'కుదురు'
చిక్కుతుంది. అప్పుడు మనచుట్టూ ప్రశాంతతను ప్రసరింపజేయగలం, స్వీకరించగలం.
ఈ ప్రకృతితో మనం కలసి బ్రతికి, బ్రతకనిచ్చే ధోరణిని అలవరచుకున్ననాడే
‘శాన్తిరేవ శాన్తిః'.
తెలుగు ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాలు
16 Jan, 05:20
☘️🍁 ఆప్తవాక్యాలు 🍁☘️
103. ఆచార ప్రభవో ధర్మః
ఆచారం వలన ధర్మం కలుగుతుంది (మహాభారతం)
ధర్మ విషయాలు చెప్పేవాళ్లకు ఎన్నడూ కొదవ ఉండదు. చేసేవాళ్లే అరుదవుతారు.గత కాలంలోకన్నా ఇప్పుడే అత్యధికంగా ధార్మిక గ్రంథాలు, ఊరూరా ధర్మవేదికలు
ఎక్కువయ్యాయి. ఒకే భగవద్గీతపై వేలాది పుస్తకాలు వచ్చాయి. రామాయణాదుల గురించి కూడా చెప్పనలవికానన్ని గ్రంథాలు, ప్రసంగాలు వెలువడుతున్నాయి.
ఇన్ని ధర్మపన్నాలు నలుచెరగులా వినిపిస్తున్నాం. ధర్మం మాత్రం అరుదవుతోంది!ఎక్కడ వస్తోంది తేడా!
శిష్యుడు ఎంత విధేయతతో, వినయంతో తనపట్ల మెలగాలో, గురుదక్షిణ ఎంత చెల్లించాలో ముందే ఆలోచిస్తూ, శిష్యుడెలా ఉండాలో ఆశిస్తూ గురువు ఉంటాడు.కానీ గురువుగా తాను చేయవలసినదానిని చేయడు. అలాగే గురువు ఎలా ఉండాలో శిష్యుడు ఆశిస్తుంటాడు.తన శిష్యధర్మాన్ని నిర్వర్తించడు.
('పరులు చెప్పిననైన, నిజేచ్ఛనైన...తనలో లోపాన్ని తాను తెలుసుకొని సవరించుకోలేనివాడు ఇంకొకరి నుంచి ఆశించే అర్హతను కోల్పోతాడు.తన ధర్మాన్ని తాను సక్రమంగా ఆచరించినప్పుడు తప్పకుండా ఆశించినదానికంటే ఎక్కువ ఫలమే ప్రకృతి నుంచి లభిస్తుంది.)
కోడలు ఎలా ఉండాలో ప్రవర్తన నియమావళిని అత్త బోధిస్తుంది. కోడలి నుంచి చాలా ధర్మాలను ఆశిస్తుంది. అలాగే కోడలు కూడా 'అత్తగారు ఇలా ఉండాలి' అనే
ఆదర్శాన్ని ఆశిస్తుంది!
ఇలా ప్రతి ధర్మమూ అవతలివారినుంచి ఆశించడమే తప్ప, తమవైపు నుంచి
ఆచరించడం తగ్గుతోంది.
ఇద్దరు మనుషులు సమావేశమైతే, 'ప్రపంచం చెడిపోతోంది. అంతా అవినీతిమయం”అని ప్రపంచ వార్తలన్నీ విశ్లేషించి, వేడి నిట్టూర్పులు విడిచి కాసేపు కాలక్షేపం చేసి,ఎవరికివారు నిష్క్రమిస్తారు. ఇలా ప్రతి ఇద్దరూ అనుకుంటూ ఉంటే, మరి చెడిపోతున్న
ప్రపంచమేదో అర్థం కాదు.
అవతలివారు సరిగ్గా లేరని నిరూపించడానికి సాక్ష్యాలు సేకరించడం, తర్కాలు
సాగించడం, తర్జనభర్జనలు పడడం - వాటితోనే ఎంతోమంది అమూల్య సమయాన్ని ఖర్చుచేస్తుంటారు. అందరినీ పరిశీలించి, వారి ధర్మాధర్మాలు నిగ్గుతేల్చే బదులు -
తన అంతరంగాన్ని తాను మథనం చేసుకొనే ప్రయత్నం ఏమాత్రం సాగదు.
'కైకేయి తల్లిగానో, భార్యగానో సరిగ్గా ప్రవర్తించిందా? దశరథుడు ఉత్తమ తండ్రిగా ఉన్నాడా?' - అనే ప్రశ్న రాముడు వేయలేదు. తాను ఉత్తమపుత్రునిగా ప్రవర్తించడానికే
అంకితమయ్యాడు. తన ధర్మనిష్ఠను తాను బలపరచుకొనేందుకు ధార్మికాంశాలను గ్రహిస్తూ ఆత్మ పరిశీలన చేసుకొనేవాడు మాత్రమే ధర్మానికి తార్కాణంగా నిలబడతాడు.
'ధర్మో రక్షతి రక్షితః' అంటే లోకంలో ధర్మాన్ని ఉద్ధరించడానికి కంకణం
కట్టుకోవడం కాదు తన ధర్మాన్ని తాను కాపాడుకొనడం. అటువంటి
వారికి ఎప్పుడూ రక్షణ లభిస్తుంది.
శ్రీకృష్ణుడూ అటువంటి ఆచార ధర్మ స్వరూపుడే. ప్రతి అణువునా పరమేశ్వరుని చూపు పరచుకున్నదని తెలిసినప్పుడు నైతికతనీ, ధార్మికతనీ విడిచే పనిలేదు. ఆచరణలో
నిష్ఠితుడైనవాడు, ఆశించడమనే పనిలో పడి కాలాన్ని వృథా చేసుకోడు. ప్రతిక్షణం కాలం విలువని గ్రహించి అప్రమత్తంగా ధర్మాచరణలో నిమగ్నమై ఉంటాడు.
ప్రపంచంలో అందరి ముఖాలను మనం చూస్తాం. విమర్శిస్తాం. కానీ మన ముఖమే మనకు కనిపించదు. ప్రపంచాన్నంతటినీ విశ్లేషిస్తాం. సూక్ష్మక్రిముల్ని కూడా
గమనించే యంత్రాలను సైతం ఆవిష్కరిస్తాం. కానీ మనల్ని మనం పరిశీలించుకోం.
ముఖాన్ని బాగుచేసుకోవడానికి అద్దం ఎలా అవసరమో, మనస్సును
సవరించుకోవడానికి ఆత్మపరిశీలన అంత అవసరం. ప్రపంచమంతా ఎంత తిరిగినా ఎవరి జీవితం వారిదే. ఎవరి పాపపుణ్యఫలాలు వారే అనుభవిస్తారు. పరనింద,
పరద్రవ్య వ్యామోహం కూడదనీ, తన ఆత్మయే తనకు ప్రమాణమనీ శాస్త్రాల-ఉద్భోధ.
'నేనెందుకిలా ఆలోచిస్తున్నాను. నా ప్రవర్తనలో పొరపాటు ఉందా?' అని
ఎప్పటికప్పుడు అంతరంగమథనం చేసుకొనడం ఉత్తముల లక్షణం. దుష్యంతుడు,హనుమంతుడు వివిధ సందర్భాలలో తమ మనస్సును తామే ప్రశ్నించుకుని
సమాధానాలను గ్రహించారు.
'సతాం హి సందేహ పదేషు వృత్తిషు
ప్రమాణమంతఃకరణ ప్రవృత్తయః' (అభిజ్ఞాన శాకుంతలమ్)
'సత్పురుషులకు సందేహం కలిగే సందర్భంలో వారి అంతఃకరణమే వారికి ప్రమాణం' అని కాళిదాసవచనం.
"నేనెప్పుడూ సరిగ్గా ఉంటాను" అనే సమర్థింపు ఆత్మను బుకాయించడమే.
'పరులు చెప్పిననైన, నిజేచ్ఛనైన'...తనలో లోపాన్ని తాను తెలుసుకొని
సవరించుకోలేనివాడు ఇంకొకరి నుంచి ఆశించే అర్హతను కోల్పోతాడు. తన ధర్మాన్ని తాను సక్రమంగా ఆచరించినప్పుడు తప్పకుండా ఆశించినదానికంటే ఎక్కువ ఫలమే
ప్రకృతి నుంచి లభిస్తుంది.
'ధర్మో రక్షతి రక్షితః' అంటే లోకంలో ధర్మాన్ని ఉద్దరించడానికి కంకణం
కట్టుకోవడం కాదు- తన ధర్మాన్ని తాను కాపాడుకొనడం. అటువంటి వారికి ఎప్పుడూ రక్షణ లభిస్తుంది.
103. ఆచార ప్రభవో ధర్మః
ఆచారం వలన ధర్మం కలుగుతుంది (మహాభారతం)
ధర్మ విషయాలు చెప్పేవాళ్లకు ఎన్నడూ కొదవ ఉండదు. చేసేవాళ్లే అరుదవుతారు.గత కాలంలోకన్నా ఇప్పుడే అత్యధికంగా ధార్మిక గ్రంథాలు, ఊరూరా ధర్మవేదికలు
ఎక్కువయ్యాయి. ఒకే భగవద్గీతపై వేలాది పుస్తకాలు వచ్చాయి. రామాయణాదుల గురించి కూడా చెప్పనలవికానన్ని గ్రంథాలు, ప్రసంగాలు వెలువడుతున్నాయి.
ఇన్ని ధర్మపన్నాలు నలుచెరగులా వినిపిస్తున్నాం. ధర్మం మాత్రం అరుదవుతోంది!ఎక్కడ వస్తోంది తేడా!
శిష్యుడు ఎంత విధేయతతో, వినయంతో తనపట్ల మెలగాలో, గురుదక్షిణ ఎంత చెల్లించాలో ముందే ఆలోచిస్తూ, శిష్యుడెలా ఉండాలో ఆశిస్తూ గురువు ఉంటాడు.కానీ గురువుగా తాను చేయవలసినదానిని చేయడు. అలాగే గురువు ఎలా ఉండాలో శిష్యుడు ఆశిస్తుంటాడు.తన శిష్యధర్మాన్ని నిర్వర్తించడు.
('పరులు చెప్పిననైన, నిజేచ్ఛనైన...తనలో లోపాన్ని తాను తెలుసుకొని సవరించుకోలేనివాడు ఇంకొకరి నుంచి ఆశించే అర్హతను కోల్పోతాడు.తన ధర్మాన్ని తాను సక్రమంగా ఆచరించినప్పుడు తప్పకుండా ఆశించినదానికంటే ఎక్కువ ఫలమే ప్రకృతి నుంచి లభిస్తుంది.)
కోడలు ఎలా ఉండాలో ప్రవర్తన నియమావళిని అత్త బోధిస్తుంది. కోడలి నుంచి చాలా ధర్మాలను ఆశిస్తుంది. అలాగే కోడలు కూడా 'అత్తగారు ఇలా ఉండాలి' అనే
ఆదర్శాన్ని ఆశిస్తుంది!
ఇలా ప్రతి ధర్మమూ అవతలివారినుంచి ఆశించడమే తప్ప, తమవైపు నుంచి
ఆచరించడం తగ్గుతోంది.
ఇద్దరు మనుషులు సమావేశమైతే, 'ప్రపంచం చెడిపోతోంది. అంతా అవినీతిమయం”అని ప్రపంచ వార్తలన్నీ విశ్లేషించి, వేడి నిట్టూర్పులు విడిచి కాసేపు కాలక్షేపం చేసి,ఎవరికివారు నిష్క్రమిస్తారు. ఇలా ప్రతి ఇద్దరూ అనుకుంటూ ఉంటే, మరి చెడిపోతున్న
ప్రపంచమేదో అర్థం కాదు.
అవతలివారు సరిగ్గా లేరని నిరూపించడానికి సాక్ష్యాలు సేకరించడం, తర్కాలు
సాగించడం, తర్జనభర్జనలు పడడం - వాటితోనే ఎంతోమంది అమూల్య సమయాన్ని ఖర్చుచేస్తుంటారు. అందరినీ పరిశీలించి, వారి ధర్మాధర్మాలు నిగ్గుతేల్చే బదులు -
తన అంతరంగాన్ని తాను మథనం చేసుకొనే ప్రయత్నం ఏమాత్రం సాగదు.
'కైకేయి తల్లిగానో, భార్యగానో సరిగ్గా ప్రవర్తించిందా? దశరథుడు ఉత్తమ తండ్రిగా ఉన్నాడా?' - అనే ప్రశ్న రాముడు వేయలేదు. తాను ఉత్తమపుత్రునిగా ప్రవర్తించడానికే
అంకితమయ్యాడు. తన ధర్మనిష్ఠను తాను బలపరచుకొనేందుకు ధార్మికాంశాలను గ్రహిస్తూ ఆత్మ పరిశీలన చేసుకొనేవాడు మాత్రమే ధర్మానికి తార్కాణంగా నిలబడతాడు.
'ధర్మో రక్షతి రక్షితః' అంటే లోకంలో ధర్మాన్ని ఉద్ధరించడానికి కంకణం
కట్టుకోవడం కాదు తన ధర్మాన్ని తాను కాపాడుకొనడం. అటువంటి
వారికి ఎప్పుడూ రక్షణ లభిస్తుంది.
శ్రీకృష్ణుడూ అటువంటి ఆచార ధర్మ స్వరూపుడే. ప్రతి అణువునా పరమేశ్వరుని చూపు పరచుకున్నదని తెలిసినప్పుడు నైతికతనీ, ధార్మికతనీ విడిచే పనిలేదు. ఆచరణలో
నిష్ఠితుడైనవాడు, ఆశించడమనే పనిలో పడి కాలాన్ని వృథా చేసుకోడు. ప్రతిక్షణం కాలం విలువని గ్రహించి అప్రమత్తంగా ధర్మాచరణలో నిమగ్నమై ఉంటాడు.
ప్రపంచంలో అందరి ముఖాలను మనం చూస్తాం. విమర్శిస్తాం. కానీ మన ముఖమే మనకు కనిపించదు. ప్రపంచాన్నంతటినీ విశ్లేషిస్తాం. సూక్ష్మక్రిముల్ని కూడా
గమనించే యంత్రాలను సైతం ఆవిష్కరిస్తాం. కానీ మనల్ని మనం పరిశీలించుకోం.
ముఖాన్ని బాగుచేసుకోవడానికి అద్దం ఎలా అవసరమో, మనస్సును
సవరించుకోవడానికి ఆత్మపరిశీలన అంత అవసరం. ప్రపంచమంతా ఎంత తిరిగినా ఎవరి జీవితం వారిదే. ఎవరి పాపపుణ్యఫలాలు వారే అనుభవిస్తారు. పరనింద,
పరద్రవ్య వ్యామోహం కూడదనీ, తన ఆత్మయే తనకు ప్రమాణమనీ శాస్త్రాల-ఉద్భోధ.
'నేనెందుకిలా ఆలోచిస్తున్నాను. నా ప్రవర్తనలో పొరపాటు ఉందా?' అని
ఎప్పటికప్పుడు అంతరంగమథనం చేసుకొనడం ఉత్తముల లక్షణం. దుష్యంతుడు,హనుమంతుడు వివిధ సందర్భాలలో తమ మనస్సును తామే ప్రశ్నించుకుని
సమాధానాలను గ్రహించారు.
'సతాం హి సందేహ పదేషు వృత్తిషు
ప్రమాణమంతఃకరణ ప్రవృత్తయః' (అభిజ్ఞాన శాకుంతలమ్)
'సత్పురుషులకు సందేహం కలిగే సందర్భంలో వారి అంతఃకరణమే వారికి ప్రమాణం' అని కాళిదాసవచనం.
"నేనెప్పుడూ సరిగ్గా ఉంటాను" అనే సమర్థింపు ఆత్మను బుకాయించడమే.
'పరులు చెప్పిననైన, నిజేచ్ఛనైన'...తనలో లోపాన్ని తాను తెలుసుకొని
సవరించుకోలేనివాడు ఇంకొకరి నుంచి ఆశించే అర్హతను కోల్పోతాడు. తన ధర్మాన్ని తాను సక్రమంగా ఆచరించినప్పుడు తప్పకుండా ఆశించినదానికంటే ఎక్కువ ఫలమే
ప్రకృతి నుంచి లభిస్తుంది.
'ధర్మో రక్షతి రక్షితః' అంటే లోకంలో ధర్మాన్ని ఉద్దరించడానికి కంకణం
కట్టుకోవడం కాదు- తన ధర్మాన్ని తాను కాపాడుకొనడం. అటువంటి వారికి ఎప్పుడూ రక్షణ లభిస్తుంది.
తెలుగు ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాలు
15 Jan, 01:20
☘️🍁 ఆప్తవాక్యాలు 🍁☘️
102. జిజీవిషేత్ శతం సమాః
నూరు సంవత్సరాలు జీవించుగాక(యజుర్వేదం)
శుభాన్ని కాంక్షించడం సంకల్పబలాన్నిస్తుంది. అది జీవితంపై సకారాత్మక (Positive) దృక్పథాన్ని పెంచుతుంది.
జీవితం విలువను వేదసంస్కృతి బహుధా చాటి చెబుతోంది. నిండుగా పూర్ణాయువుతో జీవించాలని వేదమాత దీవెన.
'జీవేమ శరదః శతమ్ నందామ శరదః శతమ్'
'నూరు శరత్తులు (వందేళ్ళు) జీవిద్దాం-ఆనందిద్దాం' అని మరోచోట శుభకామనా మంత్రాన్ని పఠించి కాలస్వరూపుడైన సూర్యభగవానుని ప్రార్థించారు మహర్షులు.
'శత' అనే మాట అనంతాన్ని సూచిస్తుంది. ఈ మంత్రం శతాధిక వత్సరాలు పూర్ణాయువు కలిగిన ఆనాటి యుగాలనాడే చెప్పబడింది. అంటే ఇది 'అనంతం' అనే
అర్థంలోనే వాడబడింది-అని స్పష్టమౌతోంది. 'శతమనంతం భవతి' అని మరొక శ్రుతి వాక్కు
'ఎక్కువకాలం'-అని దీని తాత్పర్యం.
ఈ ‘అనంతత్వం'లోని ఆంతర్యం మూడు విధాలు.
1. పూర్ణాయువుతో జీవించడం.
2. పరమార్థ సాధనకై జీవితం వినియోగింపబడడం, అనుకున్నది (మోక్షం) సాధించడానికే జీవితం.
3. ఆయువు తీరి తాను శరీరాన్ని వదిలినా, సత్కీర్తి స్థిరంగా చిరాయువుతో ఉండడం.
ఈ మూడు విధాల జీవితమే అసలైన పూర్ణజీవనం. జీవితాంతం 'చూస్తూ'
బ్రతకాలనీ, 'వింటూ' ఉండాలనీ, 'సుఖంగా' మనగలగాలనీ... తొలి పలుకులు మేలిమి రతనాలు.
“పశ్యేమ శరదశ్శతం శ్రుణవామ శరదశ్శతం ప్రబ్రవామ శరదశ్శతం...
”జీవితాన్ని నీరసంగా చూసే పనికిమాలిన వైరాగ్య బోధనలు వేదం చేయలేదు.విలువైన జీవితాన్ని మోహంలో ముంచేయకూడదన్నదే వైరాగ్యంలోని ఉద్దేశం.అంతేకానీ జీవితాన్ని జుగుప్సాకరంగా చెప్పడం కాదు.
'వ్యశేమ దేవహితం యదాయుః' - అనే వైదికాకాంక్ష ఉన్నది. దేవహితానికై ఆయువు వెచ్చించాలని దీని భావం. దేవతారాధనకే ఇంద్రియాలు వినియోగింపబడాలన్నది ఇందులో ప్రధానార్థం. “కమలాక్షు నర్చించు కరములు కరములు. దేవదేవుని చింతించు దినము దినము” అని ప్రహ్లాదుడు చెప్పిన మాటలోని పరమార్థమిదే.
అంతేకాక - లోకక్షేమమే దేవహితం. దానికై వెచ్చించినదే అసలైన ఆయువు. ఈ ఆయువంతా “భద్రాన్నే (శుభాన్నే) వినాలనీ, శుభాన్నే చూడాలనీ" వేదరుల కాంక్ష.
అంటే లోకంలో భద్రమే జరగాలని దీని అంతరార్థం.
సంవత్సరంలో ఎన్ని ఋతువులున్నా శరత్తునే చెప్పడంలో ఉద్దేశం ఏమిటి? 'అశ్విని' నక్షత్రాలలో మొదటిది. ఆ సమయంలో పూర్ణిమ వచ్చిన 'మాసం' ఆశ్వయుజం.అందుకే నక్షత్రరీత్యా ఇది సంవత్సరానికి మొదటి మాసం. యజ్ఞప్రధానమైన అగ్నినక్షత్రాన మాసం కార్తికం. కృత్తిక-అగ్ని నక్షత్రం.
ఈ ఆశ్వయుజ, కార్తికాలు కలిసిన 'శరదృతువు'. యజ్ఞపరమైన ప్రాధాన్యం కలిగి ఉండడాన్ని, వేదం ఎక్కువగా ఈ ఋతువును పేర్కొంది.
శతం జీవ శరదో వర్ధమానః
శతం హేమన్తాచ్ఛతమా వసన్తాన్ ॥
అని శరత్తునీ, హేమంతాన్నీ, వసంతాన్నీ కూడా ఋగ్వేదం పలికింది. అన్ని ఋతువులూ ఆనందసంధాయకాలు కావాలని వేదాశీస్సు.
102. జిజీవిషేత్ శతం సమాః
నూరు సంవత్సరాలు జీవించుగాక(యజుర్వేదం)
శుభాన్ని కాంక్షించడం సంకల్పబలాన్నిస్తుంది. అది జీవితంపై సకారాత్మక (Positive) దృక్పథాన్ని పెంచుతుంది.
జీవితం విలువను వేదసంస్కృతి బహుధా చాటి చెబుతోంది. నిండుగా పూర్ణాయువుతో జీవించాలని వేదమాత దీవెన.
'జీవేమ శరదః శతమ్ నందామ శరదః శతమ్'
'నూరు శరత్తులు (వందేళ్ళు) జీవిద్దాం-ఆనందిద్దాం' అని మరోచోట శుభకామనా మంత్రాన్ని పఠించి కాలస్వరూపుడైన సూర్యభగవానుని ప్రార్థించారు మహర్షులు.
'శత' అనే మాట అనంతాన్ని సూచిస్తుంది. ఈ మంత్రం శతాధిక వత్సరాలు పూర్ణాయువు కలిగిన ఆనాటి యుగాలనాడే చెప్పబడింది. అంటే ఇది 'అనంతం' అనే
అర్థంలోనే వాడబడింది-అని స్పష్టమౌతోంది. 'శతమనంతం భవతి' అని మరొక శ్రుతి వాక్కు
'ఎక్కువకాలం'-అని దీని తాత్పర్యం.
ఈ ‘అనంతత్వం'లోని ఆంతర్యం మూడు విధాలు.
1. పూర్ణాయువుతో జీవించడం.
2. పరమార్థ సాధనకై జీవితం వినియోగింపబడడం, అనుకున్నది (మోక్షం) సాధించడానికే జీవితం.
3. ఆయువు తీరి తాను శరీరాన్ని వదిలినా, సత్కీర్తి స్థిరంగా చిరాయువుతో ఉండడం.
ఈ మూడు విధాల జీవితమే అసలైన పూర్ణజీవనం. జీవితాంతం 'చూస్తూ'
బ్రతకాలనీ, 'వింటూ' ఉండాలనీ, 'సుఖంగా' మనగలగాలనీ... తొలి పలుకులు మేలిమి రతనాలు.
“పశ్యేమ శరదశ్శతం శ్రుణవామ శరదశ్శతం ప్రబ్రవామ శరదశ్శతం...
”జీవితాన్ని నీరసంగా చూసే పనికిమాలిన వైరాగ్య బోధనలు వేదం చేయలేదు.విలువైన జీవితాన్ని మోహంలో ముంచేయకూడదన్నదే వైరాగ్యంలోని ఉద్దేశం.అంతేకానీ జీవితాన్ని జుగుప్సాకరంగా చెప్పడం కాదు.
'వ్యశేమ దేవహితం యదాయుః' - అనే వైదికాకాంక్ష ఉన్నది. దేవహితానికై ఆయువు వెచ్చించాలని దీని భావం. దేవతారాధనకే ఇంద్రియాలు వినియోగింపబడాలన్నది ఇందులో ప్రధానార్థం. “కమలాక్షు నర్చించు కరములు కరములు. దేవదేవుని చింతించు దినము దినము” అని ప్రహ్లాదుడు చెప్పిన మాటలోని పరమార్థమిదే.
అంతేకాక - లోకక్షేమమే దేవహితం. దానికై వెచ్చించినదే అసలైన ఆయువు. ఈ ఆయువంతా “భద్రాన్నే (శుభాన్నే) వినాలనీ, శుభాన్నే చూడాలనీ" వేదరుల కాంక్ష.
అంటే లోకంలో భద్రమే జరగాలని దీని అంతరార్థం.
సంవత్సరంలో ఎన్ని ఋతువులున్నా శరత్తునే చెప్పడంలో ఉద్దేశం ఏమిటి? 'అశ్విని' నక్షత్రాలలో మొదటిది. ఆ సమయంలో పూర్ణిమ వచ్చిన 'మాసం' ఆశ్వయుజం.అందుకే నక్షత్రరీత్యా ఇది సంవత్సరానికి మొదటి మాసం. యజ్ఞప్రధానమైన అగ్నినక్షత్రాన మాసం కార్తికం. కృత్తిక-అగ్ని నక్షత్రం.
ఈ ఆశ్వయుజ, కార్తికాలు కలిసిన 'శరదృతువు'. యజ్ఞపరమైన ప్రాధాన్యం కలిగి ఉండడాన్ని, వేదం ఎక్కువగా ఈ ఋతువును పేర్కొంది.
శతం జీవ శరదో వర్ధమానః
శతం హేమన్తాచ్ఛతమా వసన్తాన్ ॥
అని శరత్తునీ, హేమంతాన్నీ, వసంతాన్నీ కూడా ఋగ్వేదం పలికింది. అన్ని ఋతువులూ ఆనందసంధాయకాలు కావాలని వేదాశీస్సు.
తెలుగు ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాలు
14 Jan, 02:47
☘️🍁 ఆప్తవాక్యాలు 🍁☘️
101. గృహా మాస్మద్ విభీతన
ఈ ఇంట్లో ఎటువంటి భయాలు సంచరించకుండుగాక(అథర్వవేదం)
ఇల్లు, కుటుంబం... అనే నాగరిక వ్యవస్థ అత్యంత ప్రాచీనకాలంలోనే ఈ దేశంలో ఆవిష్కరించబడింది. యుగాలనాటి రామాయణ కాలంలోనే అద్భుత గృహనిర్మాణ విజ్ఞానం కనిపిస్తుంది.
తల్లి, తండ్రి, సంతానం, తాత, మామ్మ.... ఇలా అనుబంధాలతో అల్లుకొనే ఇల్లే ఇల్లు అని ఆర్షహృదయం.
ఇల్లు ఎలా ఉండాలో ఋషులు 'గృహసూక్తం'లో వ్యక్తపరచారు. ఇల్లు శుభకరంగాఉండాలని ఆకాంక్షించారు.
సదాచార నియమాలను వదిలిపెడితే ఇంట్లో సభ్యుల మధ్య అనుబంధాలు
సడలుతాయి. దానితో ఒకరి వల్ల ఇంకొకరికి వేదనలు కలుగుతాయి.
రోగాలు, వృధా ఖర్చు మొదలైనవి ఏర్పడతాయి. ఈ అవాంఛనీయ ఘటనలే భయాలు. అటువంటి భయాలు ఇంట్లో ఉండరాదు.
ఈ ఇంట్లో మేము శక్తిమంతులమై, బుద్ధిమంతులమై, ఆనందంతో ఉండాలి. ఈ ఇంటిని మేమంతా మైత్రీభావంతో కూడిన నేత్రంతో చూడాలి. ఈ ఇంట ఉన్న ఆనందాన్ని ఆస్వాదించాలి.
ఈ ఇల్లు మాకు సుఖాలనిచ్చేదిగా, ధాన్యసమృద్ధితో, పాలు, నేయి పుష్టిగా ఉండాలి.నిరంతరం శుభ్రంగా, సౌందర్యంగా ఉండాలి. ఈ ఇంట్లో ఉన్న వారంతా సత్యవచనాలు
పలుకుతూ, ఆత్మీయంగా కల్యాణకరంగా మాట్లాడుకోవాలి. సౌభాగ్యవంతులై, పరస్పరం
ప్రీతిభావంతో ఉండాలి. ఆకలి, దప్పిక, భయం - ఈ ఇంట ఉండకూడదు.
గో సంపద ఈ ఇంట ఉండాలి. అమృతతుల్యమైన మృష్టాన్నభోజనం లభించాలి.ప్రవాసులై వచ్చినవారికి, అతిథి, అభ్యాగతులకు మృష్టాన్నాలతో తృప్తిపరచే
భాగ్యవంతులం కావాలి. సఖ్యభావంతో ఆత్మీయులు ఈ ఇంటికి రావాలి. రోగరహితంగా
ఈ ఇల్లు భాసించాలి.
ఈ వేదభావన క్రమంగా ఇతిహాస పురాణాల్లో కూడా విస్తరించి ఉంది. “ఇల్లు శుచితో, శుభ్రతతో, సదాచారంతో ఉండాలని, పరస్పర ప్రేమ భావనలు కుటుంబ సభ్యుల మధ్య ఉండాల”ని భారతం చెస్తోంది. పచ్చదనం, పూలమొక్కలు పరిసరాలలో ఉండాలి. అతిథులు, మహాత్ములు అడుగిడిన ఇల్లే ఉత్తమ గృహం.
ఇంట్లో పాకశుద్ధి, పాత్రశుద్ధి ముఖ్యం.
దేవ, పితృకర్మలు జరిగే ఇల్లు మహాలక్ష్మీనివాసం. ఏడుపులు, కలహాలు ఇంట్లో ఉండరాదు. ఎంత కోపావేశంలోనైనా అశుభాలు పలకరాదు. రెండు పూటలా
దీపారాధన జరిగే ఇల్లు శుభాల నిలయం. సుగంధభరితంగా గృహం శోభించాలి.
ఇరుకుగా, అతివిస్తృతిగా వస్తుసముదాయం ఉండడం గానీ, లేదా ఖాళీగా 'ప్రతిధ్వని'
వచ్చేటట్లు ఉండడంగానీ క్షేమం కాదు.
ఇంట్లో సభ్యులంతా సూర్యోదయానికి మునుపే నిద్రలేచి ఉండాలి. ఉదయాస్త మయాలలో నిద్రపోరాదు.
పావురాలు, చిలకలు వంటివి ఇంటి పరిసరాలలో సంచరించడం మంచిది.
గబ్బిలం, పాము, గుడ్ల గూబ వంటివి ఇంట్లో ప్రవేశించరాదు. ఒకవేళ అవి చేరితే శాస్త్రోక్తంగా శాంతి జరిపించాలి.
బట్టలు గుట్టలుగా ఉండరాదు. మాసిన వస్త్రాలు నిలవ ఉండరాదు. ఇంట్లో బూజులు, ధూళి, దరిద్రాలను ఆహ్వానిస్తాయి. ఇంటిని ఆధారం చేసుకొని ఇంత విస్తారమైన ఎన్నో సదాచార నియమాలను మన పురాణేతిహాసాలు, ధర్మశాస్త్రాలు
చెబుతున్నాయి.
సదాచార నియమాలను వదిలిపెడితే ఇంట్లో సభ్యుల మధ్య అనుబంధాలు
సడలుతాయి. దానితో ఒకరి వల్ల ఇంకొకరికి వేదనలు కలుగుతాయి. రోగాలు,వృధా ఖర్చు మొదలైనవి ఏర్పడతాయి. ఈ అవాంఛనీయ ఘటనలే భయాలు.అటువంటి భయాలు ఇంట్లో ఉండరాదు" అని వేదసూక్తం పరమేశ్వరుని ప్రార్థించింది.
101. గృహా మాస్మద్ విభీతన
ఈ ఇంట్లో ఎటువంటి భయాలు సంచరించకుండుగాక(అథర్వవేదం)
ఇల్లు, కుటుంబం... అనే నాగరిక వ్యవస్థ అత్యంత ప్రాచీనకాలంలోనే ఈ దేశంలో ఆవిష్కరించబడింది. యుగాలనాటి రామాయణ కాలంలోనే అద్భుత గృహనిర్మాణ విజ్ఞానం కనిపిస్తుంది.
తల్లి, తండ్రి, సంతానం, తాత, మామ్మ.... ఇలా అనుబంధాలతో అల్లుకొనే ఇల్లే ఇల్లు అని ఆర్షహృదయం.
ఇల్లు ఎలా ఉండాలో ఋషులు 'గృహసూక్తం'లో వ్యక్తపరచారు. ఇల్లు శుభకరంగాఉండాలని ఆకాంక్షించారు.
సదాచార నియమాలను వదిలిపెడితే ఇంట్లో సభ్యుల మధ్య అనుబంధాలు
సడలుతాయి. దానితో ఒకరి వల్ల ఇంకొకరికి వేదనలు కలుగుతాయి.
రోగాలు, వృధా ఖర్చు మొదలైనవి ఏర్పడతాయి. ఈ అవాంఛనీయ ఘటనలే భయాలు. అటువంటి భయాలు ఇంట్లో ఉండరాదు.
ఈ ఇంట్లో మేము శక్తిమంతులమై, బుద్ధిమంతులమై, ఆనందంతో ఉండాలి. ఈ ఇంటిని మేమంతా మైత్రీభావంతో కూడిన నేత్రంతో చూడాలి. ఈ ఇంట ఉన్న ఆనందాన్ని ఆస్వాదించాలి.
ఈ ఇల్లు మాకు సుఖాలనిచ్చేదిగా, ధాన్యసమృద్ధితో, పాలు, నేయి పుష్టిగా ఉండాలి.నిరంతరం శుభ్రంగా, సౌందర్యంగా ఉండాలి. ఈ ఇంట్లో ఉన్న వారంతా సత్యవచనాలు
పలుకుతూ, ఆత్మీయంగా కల్యాణకరంగా మాట్లాడుకోవాలి. సౌభాగ్యవంతులై, పరస్పరం
ప్రీతిభావంతో ఉండాలి. ఆకలి, దప్పిక, భయం - ఈ ఇంట ఉండకూడదు.
గో సంపద ఈ ఇంట ఉండాలి. అమృతతుల్యమైన మృష్టాన్నభోజనం లభించాలి.ప్రవాసులై వచ్చినవారికి, అతిథి, అభ్యాగతులకు మృష్టాన్నాలతో తృప్తిపరచే
భాగ్యవంతులం కావాలి. సఖ్యభావంతో ఆత్మీయులు ఈ ఇంటికి రావాలి. రోగరహితంగా
ఈ ఇల్లు భాసించాలి.
ఈ వేదభావన క్రమంగా ఇతిహాస పురాణాల్లో కూడా విస్తరించి ఉంది. “ఇల్లు శుచితో, శుభ్రతతో, సదాచారంతో ఉండాలని, పరస్పర ప్రేమ భావనలు కుటుంబ సభ్యుల మధ్య ఉండాల”ని భారతం చెస్తోంది. పచ్చదనం, పూలమొక్కలు పరిసరాలలో ఉండాలి. అతిథులు, మహాత్ములు అడుగిడిన ఇల్లే ఉత్తమ గృహం.
ఇంట్లో పాకశుద్ధి, పాత్రశుద్ధి ముఖ్యం.
దేవ, పితృకర్మలు జరిగే ఇల్లు మహాలక్ష్మీనివాసం. ఏడుపులు, కలహాలు ఇంట్లో ఉండరాదు. ఎంత కోపావేశంలోనైనా అశుభాలు పలకరాదు. రెండు పూటలా
దీపారాధన జరిగే ఇల్లు శుభాల నిలయం. సుగంధభరితంగా గృహం శోభించాలి.
ఇరుకుగా, అతివిస్తృతిగా వస్తుసముదాయం ఉండడం గానీ, లేదా ఖాళీగా 'ప్రతిధ్వని'
వచ్చేటట్లు ఉండడంగానీ క్షేమం కాదు.
ఇంట్లో సభ్యులంతా సూర్యోదయానికి మునుపే నిద్రలేచి ఉండాలి. ఉదయాస్త మయాలలో నిద్రపోరాదు.
పావురాలు, చిలకలు వంటివి ఇంటి పరిసరాలలో సంచరించడం మంచిది.
గబ్బిలం, పాము, గుడ్ల గూబ వంటివి ఇంట్లో ప్రవేశించరాదు. ఒకవేళ అవి చేరితే శాస్త్రోక్తంగా శాంతి జరిపించాలి.
బట్టలు గుట్టలుగా ఉండరాదు. మాసిన వస్త్రాలు నిలవ ఉండరాదు. ఇంట్లో బూజులు, ధూళి, దరిద్రాలను ఆహ్వానిస్తాయి. ఇంటిని ఆధారం చేసుకొని ఇంత విస్తారమైన ఎన్నో సదాచార నియమాలను మన పురాణేతిహాసాలు, ధర్మశాస్త్రాలు
చెబుతున్నాయి.
సదాచార నియమాలను వదిలిపెడితే ఇంట్లో సభ్యుల మధ్య అనుబంధాలు
సడలుతాయి. దానితో ఒకరి వల్ల ఇంకొకరికి వేదనలు కలుగుతాయి. రోగాలు,వృధా ఖర్చు మొదలైనవి ఏర్పడతాయి. ఈ అవాంఛనీయ ఘటనలే భయాలు.అటువంటి భయాలు ఇంట్లో ఉండరాదు" అని వేదసూక్తం పరమేశ్వరుని ప్రార్థించింది.
తెలుగు ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాలు
15 Nov, 23:07
☘️🍁 ఆప్తవాక్యాలు 🍁☘️
42. గోస్తు మాత్రా న విద్యతే
గోవుతో సమానమైనది లేదు (యజుర్వేదం)
వేదాలు మొదలుకొని మన గ్రంథాలన్నీ గోవు ప్రాధాన్యాన్ని వివరిస్తున్నాయి.
గోధనాన్నే ధనంగా పేర్కొన్నారు కూడా. ధనం చ గోధనం ప్రాహుః - అని శాస్త్రాలు చెబుతున్నాయి.
రుద్రులు, ఆదిత్యులు, వసువులు - మొదలైన దేవతలందరూ గోవులో సన్నిహితులై ఉన్నారని ఋగ్వేదం అభివర్ణిస్తోంది. మన ఆరాధ్యదైవమైన శ్రీకృష్ణపరమాత్మను గోపాలకునిగా, గోవిందునిగా కీర్తించుకుంటున్నాం.
(గోఘృతం(ఆవునెయ్యి)తో దీపం వెలిగిస్తే - ఆ ఇంట్లో లక్ష్మీదేవి సుస్థిరంగా ఉంటుంది. పూర్వం రోజుల్లో గోమూత్రాన్ని జల్లి, గోవుతోకలోని వెంట్రుకలతో రక్ష కట్టేవారు. దీనితో పీడలు, పిశాచశక్తులు, దిష్టి దోషాలు పోతాయని కూడా భాగవతం వర్ణిస్తోంది.)
-
'గో' అనే శబ్దానికి ‘ఆవు' అనే అర్థమే కాక, 1. కాంతి కిరణాలు, 2. వేదమంత్రాలు,3. వాక్కులు, 4. భూమి, 5.ఇంద్రియాలు, 6. భావాలు అని అర్థాలున్నాయి.
వీటన్నింటికీ గోవులతో సంబంధం ఉంది. గోవును సరిగ్గా కాపాడుకుంటే ఇవన్నీ కాపాడబడతాయి. గోవును హింసిస్తే సౌరశక్తిలో కూడా ప్రమాదం ఏర్పడుతుంది.దానివల్ల వర్షం వంటివి కూడా లభించడం కష్టం. గోవును క్షోభింపజేస్తే వేదధర్మం సన్నగిల్లుతుంది. మంత్రశక్తులు క్షీణిస్తాయి. భూకంపం వంటివి వస్తాయి.ఇంద్రియాలలో పటుత్వం తగ్గుతుంది. భావాలు దుర్బలమవుతాయి. - అంటే,
సంకల్పబలం సన్నగిల్లుతుంది.
పైన చెప్పిన 'ఆరు' విషయాలకీ, గోవులకీ ఉన్న సూక్ష్మబంధం ప్రభావం అది.గోవు వల్ల లభించే పాలు, పెరుగు, నెయ్యి, మూత్రం, పేడ
వీటిని యజ్ఞద్రవ్యాలుగా ఉపయోగించుతాం. వీటిలో ఓషధీయ విలువలు ఉన్నాయని విజ్ఞానశాస్త్రం చెబుతోంది.
భౌతిక విజ్ఞానాన్నే కాక సూక్ష్మ ప్రపంచ విజ్ఞానాన్ని కూడా పండించుకున్న ఈ
దేశంలో ఇంకా మరికొన్ని రహస్యాలు చెప్పాయి.
ఆవు పేడ కల్లాపి జల్లిన ఇంటిలోకి ఏ అరిష్టాలూ, క్షుద్రశక్తులూ ప్రవేశించవు.
ఐశ్వర్యాలు సమృద్ధిగా లభిస్తాయి.
గోశాలలో దేవతాశక్తులు నివసిస్తాయి.
గోఘృతం(ఆవునెయ్యి)తో దీపం వెలిగిస్తే - ఆ ఇంట్లో లక్ష్మీదేవి సుస్థిరంగా ఉంటుంది.పూర్వం రోజుల్లో గోమూత్రాన్ని జల్లి, గోవు తోకలోని వెంట్రుకలతో రక్ష కట్టేవారు.
దీనితో పీడలు, పిశాచశక్తులు, దిష్టి దోషాలు పోతాయని కూడా భాగవతం వర్ణిస్తోంది.
(గోవులను హింసిస్తూ పోతే మన మనుగడ రాను రాను
ప్రమాదభరితమవుతుంది. ఇది శాశ్వత సత్యాలను దర్శించి చెప్పిన
ఋషుల హెచ్చరిక. రామాయణ, భాగవత, భారతాది పవిత్ర
గ్రంథాలను గౌరవించే మనమంతా గోరక్షణను చేపట్టకపోతే మనకి
మనమే ద్రోహం చేసుకున్నట్టు లెక్క)
యజ్ఞం ద్వారా దేవతలను తృప్తి పరచి, వారి ద్వారా భూమికి సంపదలను సమకూర్చినది గోమాత అనుగ్రహం వల్లనే. ఒకప్పుడు భారతదేశం ఉన్నతికి గోపాలనే కారణం. కర్మభూమి, యజ్ఞభూమి అయిన భారతదేశం తగిన అభివృద్ధి
సాధించాలంటే ప్రేమపూర్వకంగా గోవును రక్షించుకోగలగాలి. దీనికి మనమే నడుంకట్టాలి. మనల్ని మన ధర్మాన్ని, ఏ ప్రభుత్వమో, ఏ సంస్థలో కాపాడుతాయనుకోవద్దు.మనం ఉద్యుక్తులమవ్వాలి. ఎవరికి వారు శక్తివంచన లేకుండా వారి పరిధిమేరకు
వారు ప్రయత్నించాలి.
సంపత్తి, స్థలం ఉన్నవారు గోవు కోసం ఒక శాల కట్టి, ఆ పోషణకై ఒక వ్యక్తిని
నియమించవచ్చు.
అపార్టుమెంటుల్లో నివసిస్తున్న వారంతా ఒక సంఘంగా ఏర్పడి గోశాలను,గోవు(ల)ను ఏర్పాటు చేసి, అందరూ తలో కొంత సొమ్మును నెలనెలా జమచేసి పోషణ ఏర్పాటు చేయవచ్చు.
ఏవైనా సంఘాలు నిర్వహించే గోశాలలకు విరాళాలు సమకూర్చవచ్చు.
గోవధ నిషేధచట్టం కఠినంగా అమలు జరిగేలా అందరూ ఉద్యమించాలి. ఇన్ని విధానాలతో ఏ ఒక్కదానిని గానీ, అన్నింటినీ గానీ నిర్వహించవచ్చు. ఇవి అసాధ్యాలు
కావు. నిజాయితీగానిశ్చయించుకుంటే అత్యంత సులభసాధ్యాలు.
మనందరం ఇలా గోవులను సమీకరిస్తుంటే, సంరక్షిస్తుంటే ఇంక గోవధ వంటివి అరికట్టవచ్చు. చట్ట వ్యతిరేకంగా చాలా చోట్ల వందల, వేల సంఖ్యలో గోవధలు ఇప్పటికీ జరుగుతున్నాయి. ఫిర్యాదులు, ఆందోళనలు చేస్తున్నా చట్టం కానీ, పాలనా రంగాలుగానీ ఏ విధమైన చర్యలూ తీసుకోవడం లేదు.
గోవులను హింసిస్తూ పోతే - మన మనుగడ రాను రాను ప్రమాదభరితమవుతుంది.
ఇది శాశ్వతసత్యాలను దర్శించి చెప్పిన ఋషుల హెచ్చరిక. రామాయణ, భాగవత, భారతాది పవిత్ర గ్రంథాలను గౌరవించే మనమంతా గోరక్షణను చేపట్టకపోతే మనకి మనమే ద్రోహం చేసుకున్నట్టు లెక్క.
'గవాం మధ్యే వసామ్యహమ్' - 'ఆవుల మధ్య నేనుంటాను' అనే భారతీయుల ప్రతిజ్ఞ 'మహాభారతం'లో కనిపిస్తోంది. ఆ ప్రతిజ్ఞను నిజం చేయాలి.
42. గోస్తు మాత్రా న విద్యతే
గోవుతో సమానమైనది లేదు (యజుర్వేదం)
వేదాలు మొదలుకొని మన గ్రంథాలన్నీ గోవు ప్రాధాన్యాన్ని వివరిస్తున్నాయి.
గోధనాన్నే ధనంగా పేర్కొన్నారు కూడా. ధనం చ గోధనం ప్రాహుః - అని శాస్త్రాలు చెబుతున్నాయి.
రుద్రులు, ఆదిత్యులు, వసువులు - మొదలైన దేవతలందరూ గోవులో సన్నిహితులై ఉన్నారని ఋగ్వేదం అభివర్ణిస్తోంది. మన ఆరాధ్యదైవమైన శ్రీకృష్ణపరమాత్మను గోపాలకునిగా, గోవిందునిగా కీర్తించుకుంటున్నాం.
(గోఘృతం(ఆవునెయ్యి)తో దీపం వెలిగిస్తే - ఆ ఇంట్లో లక్ష్మీదేవి సుస్థిరంగా ఉంటుంది. పూర్వం రోజుల్లో గోమూత్రాన్ని జల్లి, గోవుతోకలోని వెంట్రుకలతో రక్ష కట్టేవారు. దీనితో పీడలు, పిశాచశక్తులు, దిష్టి దోషాలు పోతాయని కూడా భాగవతం వర్ణిస్తోంది.)
-
'గో' అనే శబ్దానికి ‘ఆవు' అనే అర్థమే కాక, 1. కాంతి కిరణాలు, 2. వేదమంత్రాలు,3. వాక్కులు, 4. భూమి, 5.ఇంద్రియాలు, 6. భావాలు అని అర్థాలున్నాయి.
వీటన్నింటికీ గోవులతో సంబంధం ఉంది. గోవును సరిగ్గా కాపాడుకుంటే ఇవన్నీ కాపాడబడతాయి. గోవును హింసిస్తే సౌరశక్తిలో కూడా ప్రమాదం ఏర్పడుతుంది.దానివల్ల వర్షం వంటివి కూడా లభించడం కష్టం. గోవును క్షోభింపజేస్తే వేదధర్మం సన్నగిల్లుతుంది. మంత్రశక్తులు క్షీణిస్తాయి. భూకంపం వంటివి వస్తాయి.ఇంద్రియాలలో పటుత్వం తగ్గుతుంది. భావాలు దుర్బలమవుతాయి. - అంటే,
సంకల్పబలం సన్నగిల్లుతుంది.
పైన చెప్పిన 'ఆరు' విషయాలకీ, గోవులకీ ఉన్న సూక్ష్మబంధం ప్రభావం అది.గోవు వల్ల లభించే పాలు, పెరుగు, నెయ్యి, మూత్రం, పేడ
వీటిని యజ్ఞద్రవ్యాలుగా ఉపయోగించుతాం. వీటిలో ఓషధీయ విలువలు ఉన్నాయని విజ్ఞానశాస్త్రం చెబుతోంది.
భౌతిక విజ్ఞానాన్నే కాక సూక్ష్మ ప్రపంచ విజ్ఞానాన్ని కూడా పండించుకున్న ఈ
దేశంలో ఇంకా మరికొన్ని రహస్యాలు చెప్పాయి.
ఆవు పేడ కల్లాపి జల్లిన ఇంటిలోకి ఏ అరిష్టాలూ, క్షుద్రశక్తులూ ప్రవేశించవు.
ఐశ్వర్యాలు సమృద్ధిగా లభిస్తాయి.
గోశాలలో దేవతాశక్తులు నివసిస్తాయి.
గోఘృతం(ఆవునెయ్యి)తో దీపం వెలిగిస్తే - ఆ ఇంట్లో లక్ష్మీదేవి సుస్థిరంగా ఉంటుంది.పూర్వం రోజుల్లో గోమూత్రాన్ని జల్లి, గోవు తోకలోని వెంట్రుకలతో రక్ష కట్టేవారు.
దీనితో పీడలు, పిశాచశక్తులు, దిష్టి దోషాలు పోతాయని కూడా భాగవతం వర్ణిస్తోంది.
(గోవులను హింసిస్తూ పోతే మన మనుగడ రాను రాను
ప్రమాదభరితమవుతుంది. ఇది శాశ్వత సత్యాలను దర్శించి చెప్పిన
ఋషుల హెచ్చరిక. రామాయణ, భాగవత, భారతాది పవిత్ర
గ్రంథాలను గౌరవించే మనమంతా గోరక్షణను చేపట్టకపోతే మనకి
మనమే ద్రోహం చేసుకున్నట్టు లెక్క)
యజ్ఞం ద్వారా దేవతలను తృప్తి పరచి, వారి ద్వారా భూమికి సంపదలను సమకూర్చినది గోమాత అనుగ్రహం వల్లనే. ఒకప్పుడు భారతదేశం ఉన్నతికి గోపాలనే కారణం. కర్మభూమి, యజ్ఞభూమి అయిన భారతదేశం తగిన అభివృద్ధి
సాధించాలంటే ప్రేమపూర్వకంగా గోవును రక్షించుకోగలగాలి. దీనికి మనమే నడుంకట్టాలి. మనల్ని మన ధర్మాన్ని, ఏ ప్రభుత్వమో, ఏ సంస్థలో కాపాడుతాయనుకోవద్దు.మనం ఉద్యుక్తులమవ్వాలి. ఎవరికి వారు శక్తివంచన లేకుండా వారి పరిధిమేరకు
వారు ప్రయత్నించాలి.
సంపత్తి, స్థలం ఉన్నవారు గోవు కోసం ఒక శాల కట్టి, ఆ పోషణకై ఒక వ్యక్తిని
నియమించవచ్చు.
అపార్టుమెంటుల్లో నివసిస్తున్న వారంతా ఒక సంఘంగా ఏర్పడి గోశాలను,గోవు(ల)ను ఏర్పాటు చేసి, అందరూ తలో కొంత సొమ్మును నెలనెలా జమచేసి పోషణ ఏర్పాటు చేయవచ్చు.
ఏవైనా సంఘాలు నిర్వహించే గోశాలలకు విరాళాలు సమకూర్చవచ్చు.
గోవధ నిషేధచట్టం కఠినంగా అమలు జరిగేలా అందరూ ఉద్యమించాలి. ఇన్ని విధానాలతో ఏ ఒక్కదానిని గానీ, అన్నింటినీ గానీ నిర్వహించవచ్చు. ఇవి అసాధ్యాలు
కావు. నిజాయితీగానిశ్చయించుకుంటే అత్యంత సులభసాధ్యాలు.
మనందరం ఇలా గోవులను సమీకరిస్తుంటే, సంరక్షిస్తుంటే ఇంక గోవధ వంటివి అరికట్టవచ్చు. చట్ట వ్యతిరేకంగా చాలా చోట్ల వందల, వేల సంఖ్యలో గోవధలు ఇప్పటికీ జరుగుతున్నాయి. ఫిర్యాదులు, ఆందోళనలు చేస్తున్నా చట్టం కానీ, పాలనా రంగాలుగానీ ఏ విధమైన చర్యలూ తీసుకోవడం లేదు.
గోవులను హింసిస్తూ పోతే - మన మనుగడ రాను రాను ప్రమాదభరితమవుతుంది.
ఇది శాశ్వతసత్యాలను దర్శించి చెప్పిన ఋషుల హెచ్చరిక. రామాయణ, భాగవత, భారతాది పవిత్ర గ్రంథాలను గౌరవించే మనమంతా గోరక్షణను చేపట్టకపోతే మనకి మనమే ద్రోహం చేసుకున్నట్టు లెక్క.
'గవాం మధ్యే వసామ్యహమ్' - 'ఆవుల మధ్య నేనుంటాను' అనే భారతీయుల ప్రతిజ్ఞ 'మహాభారతం'లో కనిపిస్తోంది. ఆ ప్రతిజ్ఞను నిజం చేయాలి.
తెలుగు ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాలు
15 Nov, 04:23
వివేకచూడామణి
6) పఠన్తుశాస్త్రాణి యజన్తు దేవాన్
కుర్వన్తు కర్మాణి భజన్తు దేవతాః |
ఆత్మెక్యబోధేన వినాపి ముక్తి
ర్న సిధ్యతి బ్రహ్మశతాన్తరేఒపి ॥
మానవుడు వేదాంతశాస్త్రాలను వాఖ్యానాలతో సహా పఠించవచ్చు గాక,యజ్ఞయాగాలు చేసి దేవతలనందరినీ మెప్పించవచ్చు గాక వీటి వలన ప్రయోజనం శూన్యం. ఆత్మతో మన ఐక్యతను అనుభూతి చెందకుండా లక్షల కోట్ల జన్మలను గడిపినా
మోక్షప్రాప్తి కలుగదు.
ఆదిశంకరులు వివేకచూడామణి లో చెప్పిన విషయం ఇప్పుడు పూర్తిగా అర్థం అయ్యింది.
ఎవరికీ వారు తనని శరీరం వరకు చూసుకొని పుట్టుకలు, చావులు తనకు జరిగాయి అని చూసుకుంటారో వాళ్ళు ఇలానే జన్మ పరంపరలు కొనసాగుతూ వుంటారు, ఎందుకంటే వీరు పరమాత్మ నే కాబట్టి వీరు ఏళ్ల కాలం ఉండాలి, వీళ్ళు వీళ్లని శరీరం తో చూసుకుంటున్నారు కాబట్టి శరీరాలు తీసుకుంటూ అనంత కాలం వుంటారు.
అదే వీరు ఆత్మ తో ఐక్యం ఐతే, ఆత్మ ఏళ్ల కాలం ఉంటుంది,దానికి పుట్టుక మరణాలు లేవు కాబట్టి వీళ్ళకి కూడ తాను శరీరం తో పుట్టాడు అని మరణిస్తున్నారు అని తాను అనుకోడు, తాను ఆత్మ నని తనకి పుట్టుక చావు లేదు అని తెలుసు కాబట్టి తాను అలానే ఆత్మ స్వరూపం తో ఐక్యం ఐయ్యి ఆత్మ గానే మిగిలిపోతాడు. ఇదే మోక్షం.
అందుకే ఆదిశంకరులు అంతలా చెప్పింది, ఆత్మ స్వరూపం కంటే తనని కొంచం సెపరేట్ గ చూసుకున్న ముక్తి అనేది లేదు, ఎన్ని కోట్ల సంవత్సరాలు ఐన ఈ జన్మ, కర్మ చక్రం నుంచి విముక్తి రాదు, ఆత్మ జ్ఞానం ఒక్కటే ఈ చక్రాన్ని బేదిస్తుంది.
అద్వైతం ఏ పరిష్కారం దీనికి.
6) పఠన్తుశాస్త్రాణి యజన్తు దేవాన్
కుర్వన్తు కర్మాణి భజన్తు దేవతాః |
ఆత్మెక్యబోధేన వినాపి ముక్తి
ర్న సిధ్యతి బ్రహ్మశతాన్తరేఒపి ॥
మానవుడు వేదాంతశాస్త్రాలను వాఖ్యానాలతో సహా పఠించవచ్చు గాక,యజ్ఞయాగాలు చేసి దేవతలనందరినీ మెప్పించవచ్చు గాక వీటి వలన ప్రయోజనం శూన్యం. ఆత్మతో మన ఐక్యతను అనుభూతి చెందకుండా లక్షల కోట్ల జన్మలను గడిపినా
మోక్షప్రాప్తి కలుగదు.
ఆదిశంకరులు వివేకచూడామణి లో చెప్పిన విషయం ఇప్పుడు పూర్తిగా అర్థం అయ్యింది.
ఎవరికీ వారు తనని శరీరం వరకు చూసుకొని పుట్టుకలు, చావులు తనకు జరిగాయి అని చూసుకుంటారో వాళ్ళు ఇలానే జన్మ పరంపరలు కొనసాగుతూ వుంటారు, ఎందుకంటే వీరు పరమాత్మ నే కాబట్టి వీరు ఏళ్ల కాలం ఉండాలి, వీళ్ళు వీళ్లని శరీరం తో చూసుకుంటున్నారు కాబట్టి శరీరాలు తీసుకుంటూ అనంత కాలం వుంటారు.
అదే వీరు ఆత్మ తో ఐక్యం ఐతే, ఆత్మ ఏళ్ల కాలం ఉంటుంది,దానికి పుట్టుక మరణాలు లేవు కాబట్టి వీళ్ళకి కూడ తాను శరీరం తో పుట్టాడు అని మరణిస్తున్నారు అని తాను అనుకోడు, తాను ఆత్మ నని తనకి పుట్టుక చావు లేదు అని తెలుసు కాబట్టి తాను అలానే ఆత్మ స్వరూపం తో ఐక్యం ఐయ్యి ఆత్మ గానే మిగిలిపోతాడు. ఇదే మోక్షం.
అందుకే ఆదిశంకరులు అంతలా చెప్పింది, ఆత్మ స్వరూపం కంటే తనని కొంచం సెపరేట్ గ చూసుకున్న ముక్తి అనేది లేదు, ఎన్ని కోట్ల సంవత్సరాలు ఐన ఈ జన్మ, కర్మ చక్రం నుంచి విముక్తి రాదు, ఆత్మ జ్ఞానం ఒక్కటే ఈ చక్రాన్ని బేదిస్తుంది.
అద్వైతం ఏ పరిష్కారం దీనికి.
తెలుగు ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాలు
15 Nov, 03:33
☘️🍁 కర్మ - పునర్జన్మ 🍁☘️
కర్మ ముందా? లేదా జన్మ ముందా?
కర్మ లేకపోతే జన్మ లేదు, జన్మ లేకపోతే కర్మ చెయ్యము.
అప్పుడు మొదటి జన్మ కు కర్మ ఎలా వచ్చింది అని ప్రశ్న వస్తుంది కధ.
అసలు మొదటి జన్మ ని నిర్వచించగలమ?
మొదటి జన్మ అంటేనే మొదటి సృష్టి, మొదటి సృష్టి ని నిర్వచించగలమ?
ఇలా ఆలోచిస్తూ ఉంటే ఇప్పుడే నాకు ఆలోచన వచ్చింది, ఋషులు చెప్పింది కూడ ఇప్పుడు కొంచం క్లారిటీగా అర్థం అయ్యింది.
ఇప్పుడు మొబైల్ లో మాట్లాడటం ఎప్పుడు ముందుగా స్టార్ట్ అయ్యింది అంటే ఏమని చెబుతాం?
ఆ మొబైల్ ఎప్పుడు తయారు అయ్యిందో, ఎప్పటి నుంచి అందుబాటులో ఉందొ అప్పటి నుంచి మాట్లాడుతున్నాం అని చెబుతాం కధ, ఒక వస్తువు ద్వారా వచ్చిన ఒక దానిని ఎప్పుడు వచ్చిందో చెప్పాలి అనుకుంటే ఆ వస్తువు ఎప్పటి నుండి ఉందొ దాన్ని బట్టి చెబితే సరిపోతుంది.
అలానే
ఇప్పుడు సృష్టి గురించి చెప్పాలి అంటే పరమాత్మ ని దృష్టిలో పెట్టుకొని చెప్పాలి.
పరమాత్మ ఎప్పటి నుంచి ఉన్నాడు?
పరమాత్మ ఆది, అంతాలు లేనివాడు. పరమాత్మ అనాది
పరమాత్మ అనాది ఐతే తాను సంకల్పించిన సృష్టి కూడ అనాది ఏ.
సృష్టి కి కూడ ఆది,అంతం లేదు.
ఆలాగే కర్మ కు, జన్మకు కూడ ఆది అంతం లేదు.
ఎందుకంటే మొదటి జన్మ నే, మొదటి కర్మ నే చెప్పలేము కాబట్టి ఇవి అనిర్వచనీయం.
కాబట్టి ఇలా అనిర్వచనీయం, అనాది అని చెప్పటమే కరెక్ట్ సమాధానం.
అప్పుడు మొదలయ్యింది, ఇప్పుడు మొదలయ్యింది అని ఎదో ఒక టైం చెబితే అది తప్పు.
పరమాత్మ ఎలా అనాది యో, సృష్టి అలానే అనాది.
కర్మ ముందా? లేదా జన్మ ముందా?
కర్మ లేకపోతే జన్మ లేదు, జన్మ లేకపోతే కర్మ చెయ్యము.
అప్పుడు మొదటి జన్మ కు కర్మ ఎలా వచ్చింది అని ప్రశ్న వస్తుంది కధ.
అసలు మొదటి జన్మ ని నిర్వచించగలమ?
మొదటి జన్మ అంటేనే మొదటి సృష్టి, మొదటి సృష్టి ని నిర్వచించగలమ?
ఇలా ఆలోచిస్తూ ఉంటే ఇప్పుడే నాకు ఆలోచన వచ్చింది, ఋషులు చెప్పింది కూడ ఇప్పుడు కొంచం క్లారిటీగా అర్థం అయ్యింది.
ఇప్పుడు మొబైల్ లో మాట్లాడటం ఎప్పుడు ముందుగా స్టార్ట్ అయ్యింది అంటే ఏమని చెబుతాం?
ఆ మొబైల్ ఎప్పుడు తయారు అయ్యిందో, ఎప్పటి నుంచి అందుబాటులో ఉందొ అప్పటి నుంచి మాట్లాడుతున్నాం అని చెబుతాం కధ, ఒక వస్తువు ద్వారా వచ్చిన ఒక దానిని ఎప్పుడు వచ్చిందో చెప్పాలి అనుకుంటే ఆ వస్తువు ఎప్పటి నుండి ఉందొ దాన్ని బట్టి చెబితే సరిపోతుంది.
అలానే
ఇప్పుడు సృష్టి గురించి చెప్పాలి అంటే పరమాత్మ ని దృష్టిలో పెట్టుకొని చెప్పాలి.
పరమాత్మ ఎప్పటి నుంచి ఉన్నాడు?
పరమాత్మ ఆది, అంతాలు లేనివాడు. పరమాత్మ అనాది
పరమాత్మ అనాది ఐతే తాను సంకల్పించిన సృష్టి కూడ అనాది ఏ.
సృష్టి కి కూడ ఆది,అంతం లేదు.
ఆలాగే కర్మ కు, జన్మకు కూడ ఆది అంతం లేదు.
ఎందుకంటే మొదటి జన్మ నే, మొదటి కర్మ నే చెప్పలేము కాబట్టి ఇవి అనిర్వచనీయం.
కాబట్టి ఇలా అనిర్వచనీయం, అనాది అని చెప్పటమే కరెక్ట్ సమాధానం.
అప్పుడు మొదలయ్యింది, ఇప్పుడు మొదలయ్యింది అని ఎదో ఒక టైం చెబితే అది తప్పు.
పరమాత్మ ఎలా అనాది యో, సృష్టి అలానే అనాది.
తెలుగు ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాలు
15 Nov, 01:32
☘️🍁 ఆప్తవాక్యాలు 🍁☘️
41. ప్రేష్ఠము ప్రియాణాం స్తుహి
ప్రియమైన వాటిలోకెల్లా ప్రియమైన వానిని స్తోత్రించు(ఋగ్వేదం)
ఋగ్వేదంలో భక్తిభావం పల్లవించే మంత్రాలలో ఇది ఒకటి. భాగవతాది
పురాణేతిహాసాలలో విస్తృతంగా ప్రతిపాదింపబడిన భాగవతధర్మం ఇందులో చెప్పబడింది.
'సాత్వస్మిన్ పరమ ప్రేమరూపా' - పరమాత్మునియందు పరమమైన ప్రేమయే భక్తి- అని నారదుడు నిర్వచించాడు.
'సా పరానురక్తిరీశ్వరే' - అని కూడా పూర్వాచార్యుల నిర్వచనం. పరమమైన అనురక్తి భక్తిగా చెప్పబడింది.
(బుద్ధికి సంబంధించినది జ్ఞానం. హృదయానికి సంబంధించినది ప్రేమ.
హృదయం అనుభవస్థానం. అదంతా ప్రేమమయమైతే జ్ఞానం కూడా
ప్రేమాన్వితమౌతుంది. భాగవతధర్మం అంతా ఈ జ్ఞాన-ప్రేమల
సమన్వయాన్నేబోధిస్తుంది.ధార్మికమైన నిబద్ధత బలపడాలంటే భక్తి
అనేది సహజమైన స్థితిని ఇస్తుంది.)
"అత్యంత ప్రియమైన విషయంగా పరమాత్మను భావించి, మనసా ధ్యానించడం,నోరారా కీర్తించడం, కర్మణా సర్వం సమర్పించడం - అనేది పై వేదవాక్యంలోని విషయం.
“యా ప్రీతిరవివేకానాం విషయేష్వనపాయినీ"-
- అంటూ ప్రహ్లాదుడు, “అవివేకులకు అల్పమైన విషయాలపై ఎటువంటి ప్రీతి ఉంటుందో, భక్తులకు (వివేకవంతులకు ) భగవంతునిపై అటువంటి ప్రేమ ఉంటుంది”
అని ప్రతిపాదించాడు.
“పరమప్రేమ” - అనే మాటలోనే అందమంతా ఉంది.
భగవంతుని పట్ల అటువంటి 'ప్రేమ' అనేది కలిగి ఉంటే అతడి జీవితమే
ధన్యమౌతుంది.
ప్రేమను మాత్రమే కోరుతాడు భక్తుడు. ఏ ప్రేమను భగవంతునిపై పూని ఉన్నాడో దానిని కీర్తన ద్వారా, అర్చన ద్వారా, ధ్యానం ద్వారా వ్యక్తీకరిస్తూ నిరంతరం భగవదనుభవంలో మత్తుడై ఉంటాడు.
స్వచ్ఛం, సత్యం, ధర్మం, ప్రేమ - మూర్తీభవించిన భగవంతుని ప్రేమించగానే,ఆయనకు ఇష్టంగా ఆ గుణాలనే ఆచరిస్తాడు భక్తుడు. భగవంతుడు ధర్మప్రియుడు
గనుక భక్తుడు ధర్మాన్ని తప్పుడు, సత్యాన్ని వీడడు. లోభం, స్వార్థం దరిజేరనీయడు.సాత్త్వికమైన ప్రవృత్తి వృద్ధి చెందుతుంది. ప్రపంచాన్నే ప్రేమభావంతో దర్శిస్తాడు.
ప్రియమైన భగవంతుని ఆ విధంగా ప్రేమించేవాడు భగవంతునికే
ప్రియు(ప్రీతిపాత్రు)డౌతాడు.
యో మద్భక్తః స మే ప్రియః
అని గీతాచార్యుని వచనం.
బుద్ధికి సంబంధించినది జ్ఞానం. హృదయానికి సంబంధించినది ప్రేమ. హృదయం అనుభవస్థానం. అదంతా ప్రేమమయమైతే జ్ఞానం కూడా ప్రేమాన్వితమౌతుంది.
భాగవతధర్మం అంతా ఈ జ్ఞాన - ప్రేమల సమన్వయాన్నే బోధిస్తుంది. ధార్మికమైన నిబద్ధత బలపడాలంటే భక్తి అనేది సహజమైన స్థితిని ఇస్తుంది.
నిజానికి మన వైదిక సనాతనధర్మమంతా యజ్ఞయాగాది క్రతువులు వంటివి విలుప్తమైనా ఇంకా భావధారగా బలపడిందీ అంటే ఈ భక్తిభావన అనేది పరమాదర్శంగా ప్రస్తావించడం చేతనే.
ఇప్పటికీ మన సంస్కృతిలో స్ఫూర్తినిచ్చిన మహాత్ములంతా పరమభక్తులు.ఆదిశంకరులు, రామానుజులు, శ్రీరామకృష్ణ పరమహంస, వివేకానంద, అన్నమయ్య,త్యాగరాజు మొదలైన వారంతా ఈ భక్తి భావనకి పరమస్ఫూర్తిగా సాక్షాత్కరిస్తారు.
వ్యక్తి అధర్మాచరణకు దూరం కావాలన్నా, ధర్మంపై బలంగా నిలబడాలన్నా, సమస్త జనుల పట్ల సామరస్య ధోరణితో ప్రవర్తించాలన్నా అందుకు భగవద్భక్తి దోహద
పడినట్లుగా మరేదీ పనిచేయలేదు. ఇది చరిత్ర నిరూపిస్తున్న సత్యం. ఇది భక్తి వల్ల కలిగే సామాజిక ప్రయోజనం. భక్తి వ్యక్తికి ఇచ్చే పరమ ప్రయోజనం దివ్యమైన బ్రహ్మానందమైతే, అది సమాజానికి చేకూర్చే ప్రయోజనం ధార్మికమైన శాంతికి హేతువౌతుంది.
ఆదర్శంలో జన్మ పరిపూర్ణతనంతటినీ అనుయాయులుఅందుకోలేకపోయినాఅది మనస్సును హెచ్చరిస్తూ, అధర్మం వైపు మళ్ళకుండా కాపాడుతుంది.
చివరకు మన దేశపు విద్యలు మిగిలి ఉన్నది కూడా భక్తి యొక్క స్పర్శచేతనే.వైద్య, గణితాదులు కూడా భగవత్ శక్తిగా భావించి ఆ శాస్త్రవేత్తలు భగవదర్పణ బుద్ధితోనే కొనసాగించారు. ఆశ్చర్యకరమైన ప్రతిభతో దీవించే విద్యలన్నీ 'సంగీత
జ్ఞానము భక్తి వినా...' అన్నట్లుగా భక్తితో పరిపుష్ఠమై మనకు మిగిలి ఉన్నాయి.
ఈ కారణం చేతనే మన విద్యలు, ధర్మాలు, జీవనవిధానం పవిత్రతను
సంతరించుకున్నాయి.
స్వార్థరహితమైన భగవత్ ప్రేమను పరమమైన ఆదర్శంగా భావించడం వ్యక్తిని పునీతుని చేసి, ఆ వ్యక్తి యొక్క ప్రభావంచే సమాజానికి ఒక పవిత్రత చేకూరుతుంది.
41. ప్రేష్ఠము ప్రియాణాం స్తుహి
ప్రియమైన వాటిలోకెల్లా ప్రియమైన వానిని స్తోత్రించు(ఋగ్వేదం)
ఋగ్వేదంలో భక్తిభావం పల్లవించే మంత్రాలలో ఇది ఒకటి. భాగవతాది
పురాణేతిహాసాలలో విస్తృతంగా ప్రతిపాదింపబడిన భాగవతధర్మం ఇందులో చెప్పబడింది.
'సాత్వస్మిన్ పరమ ప్రేమరూపా' - పరమాత్మునియందు పరమమైన ప్రేమయే భక్తి- అని నారదుడు నిర్వచించాడు.
'సా పరానురక్తిరీశ్వరే' - అని కూడా పూర్వాచార్యుల నిర్వచనం. పరమమైన అనురక్తి భక్తిగా చెప్పబడింది.
(బుద్ధికి సంబంధించినది జ్ఞానం. హృదయానికి సంబంధించినది ప్రేమ.
హృదయం అనుభవస్థానం. అదంతా ప్రేమమయమైతే జ్ఞానం కూడా
ప్రేమాన్వితమౌతుంది. భాగవతధర్మం అంతా ఈ జ్ఞాన-ప్రేమల
సమన్వయాన్నేబోధిస్తుంది.ధార్మికమైన నిబద్ధత బలపడాలంటే భక్తి
అనేది సహజమైన స్థితిని ఇస్తుంది.)
"అత్యంత ప్రియమైన విషయంగా పరమాత్మను భావించి, మనసా ధ్యానించడం,నోరారా కీర్తించడం, కర్మణా సర్వం సమర్పించడం - అనేది పై వేదవాక్యంలోని విషయం.
“యా ప్రీతిరవివేకానాం విషయేష్వనపాయినీ"-
- అంటూ ప్రహ్లాదుడు, “అవివేకులకు అల్పమైన విషయాలపై ఎటువంటి ప్రీతి ఉంటుందో, భక్తులకు (వివేకవంతులకు ) భగవంతునిపై అటువంటి ప్రేమ ఉంటుంది”
అని ప్రతిపాదించాడు.
“పరమప్రేమ” - అనే మాటలోనే అందమంతా ఉంది.
భగవంతుని పట్ల అటువంటి 'ప్రేమ' అనేది కలిగి ఉంటే అతడి జీవితమే
ధన్యమౌతుంది.
ప్రేమను మాత్రమే కోరుతాడు భక్తుడు. ఏ ప్రేమను భగవంతునిపై పూని ఉన్నాడో దానిని కీర్తన ద్వారా, అర్చన ద్వారా, ధ్యానం ద్వారా వ్యక్తీకరిస్తూ నిరంతరం భగవదనుభవంలో మత్తుడై ఉంటాడు.
స్వచ్ఛం, సత్యం, ధర్మం, ప్రేమ - మూర్తీభవించిన భగవంతుని ప్రేమించగానే,ఆయనకు ఇష్టంగా ఆ గుణాలనే ఆచరిస్తాడు భక్తుడు. భగవంతుడు ధర్మప్రియుడు
గనుక భక్తుడు ధర్మాన్ని తప్పుడు, సత్యాన్ని వీడడు. లోభం, స్వార్థం దరిజేరనీయడు.సాత్త్వికమైన ప్రవృత్తి వృద్ధి చెందుతుంది. ప్రపంచాన్నే ప్రేమభావంతో దర్శిస్తాడు.
ప్రియమైన భగవంతుని ఆ విధంగా ప్రేమించేవాడు భగవంతునికే
ప్రియు(ప్రీతిపాత్రు)డౌతాడు.
యో మద్భక్తః స మే ప్రియః
అని గీతాచార్యుని వచనం.
బుద్ధికి సంబంధించినది జ్ఞానం. హృదయానికి సంబంధించినది ప్రేమ. హృదయం అనుభవస్థానం. అదంతా ప్రేమమయమైతే జ్ఞానం కూడా ప్రేమాన్వితమౌతుంది.
భాగవతధర్మం అంతా ఈ జ్ఞాన - ప్రేమల సమన్వయాన్నే బోధిస్తుంది. ధార్మికమైన నిబద్ధత బలపడాలంటే భక్తి అనేది సహజమైన స్థితిని ఇస్తుంది.
నిజానికి మన వైదిక సనాతనధర్మమంతా యజ్ఞయాగాది క్రతువులు వంటివి విలుప్తమైనా ఇంకా భావధారగా బలపడిందీ అంటే ఈ భక్తిభావన అనేది పరమాదర్శంగా ప్రస్తావించడం చేతనే.
ఇప్పటికీ మన సంస్కృతిలో స్ఫూర్తినిచ్చిన మహాత్ములంతా పరమభక్తులు.ఆదిశంకరులు, రామానుజులు, శ్రీరామకృష్ణ పరమహంస, వివేకానంద, అన్నమయ్య,త్యాగరాజు మొదలైన వారంతా ఈ భక్తి భావనకి పరమస్ఫూర్తిగా సాక్షాత్కరిస్తారు.
వ్యక్తి అధర్మాచరణకు దూరం కావాలన్నా, ధర్మంపై బలంగా నిలబడాలన్నా, సమస్త జనుల పట్ల సామరస్య ధోరణితో ప్రవర్తించాలన్నా అందుకు భగవద్భక్తి దోహద
పడినట్లుగా మరేదీ పనిచేయలేదు. ఇది చరిత్ర నిరూపిస్తున్న సత్యం. ఇది భక్తి వల్ల కలిగే సామాజిక ప్రయోజనం. భక్తి వ్యక్తికి ఇచ్చే పరమ ప్రయోజనం దివ్యమైన బ్రహ్మానందమైతే, అది సమాజానికి చేకూర్చే ప్రయోజనం ధార్మికమైన శాంతికి హేతువౌతుంది.
ఆదర్శంలో జన్మ పరిపూర్ణతనంతటినీ అనుయాయులుఅందుకోలేకపోయినాఅది మనస్సును హెచ్చరిస్తూ, అధర్మం వైపు మళ్ళకుండా కాపాడుతుంది.
చివరకు మన దేశపు విద్యలు మిగిలి ఉన్నది కూడా భక్తి యొక్క స్పర్శచేతనే.వైద్య, గణితాదులు కూడా భగవత్ శక్తిగా భావించి ఆ శాస్త్రవేత్తలు భగవదర్పణ బుద్ధితోనే కొనసాగించారు. ఆశ్చర్యకరమైన ప్రతిభతో దీవించే విద్యలన్నీ 'సంగీత
జ్ఞానము భక్తి వినా...' అన్నట్లుగా భక్తితో పరిపుష్ఠమై మనకు మిగిలి ఉన్నాయి.
ఈ కారణం చేతనే మన విద్యలు, ధర్మాలు, జీవనవిధానం పవిత్రతను
సంతరించుకున్నాయి.
స్వార్థరహితమైన భగవత్ ప్రేమను పరమమైన ఆదర్శంగా భావించడం వ్యక్తిని పునీతుని చేసి, ఆ వ్యక్తి యొక్క ప్రభావంచే సమాజానికి ఒక పవిత్రత చేకూరుతుంది.
తెలుగు ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాలు
14 Nov, 01:54
☘️🍁 ఆప్తవాక్యాలు 🍁☘️
40. భూతహిత యథార్థ భాషణమేవ సత్యమ్
భూతహితాన్ని కలిగించే యథార్థ భాషణమే సత్యం (ఉపనిషద్వాక్యం)
భారతీయధర్మం ఆచరణీయమైన నీతిని చెప్తుంది. అంటే ఒక నీతిని అన్ని కోణాల్లో ఆలోచించి ప్రతిపాదించడం.
ఒక ధర్మం నిలబెట్టుకోడానికి సందర్భం, సమయోచితం - వంటి వాటిని గమనించి చెప్పే సిద్ధాంతానికే ఆచరణ సామర్థ్యం ఉంటుంది.
వేదమతం 'సత్యభాషణ' అనే విషయాన్ని ఎంత సుస్పష్టంగా నిర్వచించిందో పై ఉపనిషద్వాక్యాన్ని పరిశీలిస్తే అవగతమౌతుంది.
-
'యథార్థభాషణం - సత్యం' అన్నది రూఢియైన విషయం. ఏది ఉన్నదో దానినే మాట్లాడడం సత్యం ఈ నిర్వచనం సర్వసామాన్యం. జరిగినదానినీ, ఉన్నదానినీ
తప్ప లేనిదానిని(అబద్ధాన్ని) పలకరాదు. మాటకి ఈ నియమం చాలా అవసరం.
కానీ ఒకొక్కసారి ఈ నియమం వల్ల కొన్ని ప్రమాదాలు వస్తాయి. మనం ఉన్నదున్నట్లు మాట్లాడడం వల్ల ఒక ప్రాణి శ్రేయస్సుకే దెబ్బ కలిగే అవకాశం ఉంటుంది. అప్పుడేం చేయడం? దానికి సమాధానం - 'భూతహిత' అనే శబ్దం. ముందు జీవకోటి హితానికే ప్రాధాన్యం. దానికి దెబ్బతగిలే యథార్థభాషణం సత్యం కానేరదు.
కేవలం ‘భూతహితం' అన్న విషయంలోనే యథార్థతని ప్రక్కకి తప్పించవచ్చు. ఈ సడలింపు ‘భూతహితం' అన్న అంశంలోనే అన్న విషయాన్ని మరచి స్వార్థప్రయోజనాల కోసం యథార్థ భాషణని విడవడం తగదు. అది అసత్యమే అవుతుంది. 'యథార్థత' కన్నా 'భూతహితమే' మాటకి పరమ ప్రాధాన్యం. ఉదాహరణకు -
ఒక వ్యక్తిని ఒక హంతకుడు వెంటాడుతుంటే, ఆ వ్యక్తి రక్షణ కోసం మన ఇంట్లో ప్రవేశించి దాగి ఉన్నాడనుకోండి. కొంతసేపటికి హంతకుడు వచ్చి, 'ఎవరైనా ఇటు
వచ్చారా?” అని ప్రశ్నిస్తే, సత్యానికి పోయి ఆ శరణాగతుని అప్పజెబితే, అది 'సత్యం' అనిపించుకోదు. అక్కడ సత్యం వల్ల వచ్చే సుకృతం రాదు సరికదా, భూతహితాన్ని దెబ్బతీసిన పాపం వస్తుంది.
అందువల్లనే అహింసాత్మకమైన యథార్థ భాషణ ప్రధానం. యథార్థం ముఖ్యమేగానీ,అంతకన్నా ముఖ్యం భూతహితం.
-
సత్యభాషణ యొక్క సమగ్రతని పట్టి చూపించే ఈ వాక్యం ద్వారా భారతీయ తాత్త్వికచింతనలో సాటి ప్రాణికోటి పట్ల ఎంతటి ప్రేమ, అహింసలు ప్రకటించారో
స్పష్టమౌతుంది.
ధర్మాలలో సత్యానికే అగ్రతాంబూలం. అందులో మళ్ళీ భూతహితానికి ప్రాముఖ్యం.
ఇంకా భావిస్తే - కేవలం సాటి మానవుని శ్రేయస్సు మాత్రమే కాదు. 'భూత' - అంటే ప్రాణికోటి. స్థావర జంగమాత్మకమైన జీవకోటి అంతా భూతకోటి క్రిందికే వస్తుంది.
చెట్టూ, చేమా, పక్షి, జంతువూ - అన్నీ ప్రాణులే. వాటి క్షేమ ముఖ్యమే. మనచుట్టూ, మనతోపాటు ఉన్న ప్రకృతి యొక్క హితాన్ని విస్మరిస్తే -
అంతకన్నా పాపం మరొకటి లేదు.
మన జీవన విధానమంతా ప్రకృతి హితం కోసం పాటుపడడంలోనే ఉంది. ఈ సత్యభాషణలోని ప్రాధాన్యాలను పేర్కొనడంలోనే మన ఋషుల దృష్టిలోని నిశితత్వం
గోచరిస్తుంది. ఎంత సూక్ష్మంగా ఆలోచించి ఈ సనాతన మతంలోని ధర్మాలు ఏర్పాటు చేయబడ్డాయో అర్థమౌతుంది.
ఈ విషయాన్నే శ్రీకృష్ణదేవరాయలు 'ఆముక్తమాల్యద'లో చెప్తూ-
'బొంకి సత్యశాలి, చంపి ధార్మికుండు' - అని వివరించారు.
భూతహితం కోసం బొంకినా సత్యశాలి అవుతాడు. శాశ్వత శాంతి కోసం, ధర్మం కోసం అర్హత గలిగినవాడు అధర్మపరుని రూపుమాపినా అతడు ధార్మికుడు అవుతాడు.
కనుక ధర్మాల ఆచరణ విషయంలో స్థూలంగా ఒక్క నిర్వచనంతోనే సరిపెట్టలేం.
ప్రకృతి హితం - శాంతి.... అనే అంశాలను దృష్టిలోనుంచుకుంటే ధర్మాలలోని సూక్ష్మాంశాలు అర్థమౌతాయి. అంత సూక్ష్మంగా ధర్మాన్ని పాటించి, సుప్రతిష్ఠితం
చేసిన శ్రీరాముడు, శ్రీకృష్ణుడు మనకు చూపించిన సత్పథాలే అనుసరణీయాలు.
40. భూతహిత యథార్థ భాషణమేవ సత్యమ్
భూతహితాన్ని కలిగించే యథార్థ భాషణమే సత్యం (ఉపనిషద్వాక్యం)
భారతీయధర్మం ఆచరణీయమైన నీతిని చెప్తుంది. అంటే ఒక నీతిని అన్ని కోణాల్లో ఆలోచించి ప్రతిపాదించడం.
ఒక ధర్మం నిలబెట్టుకోడానికి సందర్భం, సమయోచితం - వంటి వాటిని గమనించి చెప్పే సిద్ధాంతానికే ఆచరణ సామర్థ్యం ఉంటుంది.
వేదమతం 'సత్యభాషణ' అనే విషయాన్ని ఎంత సుస్పష్టంగా నిర్వచించిందో పై ఉపనిషద్వాక్యాన్ని పరిశీలిస్తే అవగతమౌతుంది.
-
'యథార్థభాషణం - సత్యం' అన్నది రూఢియైన విషయం. ఏది ఉన్నదో దానినే మాట్లాడడం సత్యం ఈ నిర్వచనం సర్వసామాన్యం. జరిగినదానినీ, ఉన్నదానినీ
తప్ప లేనిదానిని(అబద్ధాన్ని) పలకరాదు. మాటకి ఈ నియమం చాలా అవసరం.
కానీ ఒకొక్కసారి ఈ నియమం వల్ల కొన్ని ప్రమాదాలు వస్తాయి. మనం ఉన్నదున్నట్లు మాట్లాడడం వల్ల ఒక ప్రాణి శ్రేయస్సుకే దెబ్బ కలిగే అవకాశం ఉంటుంది. అప్పుడేం చేయడం? దానికి సమాధానం - 'భూతహిత' అనే శబ్దం. ముందు జీవకోటి హితానికే ప్రాధాన్యం. దానికి దెబ్బతగిలే యథార్థభాషణం సత్యం కానేరదు.
కేవలం ‘భూతహితం' అన్న విషయంలోనే యథార్థతని ప్రక్కకి తప్పించవచ్చు. ఈ సడలింపు ‘భూతహితం' అన్న అంశంలోనే అన్న విషయాన్ని మరచి స్వార్థప్రయోజనాల కోసం యథార్థ భాషణని విడవడం తగదు. అది అసత్యమే అవుతుంది. 'యథార్థత' కన్నా 'భూతహితమే' మాటకి పరమ ప్రాధాన్యం. ఉదాహరణకు -
ఒక వ్యక్తిని ఒక హంతకుడు వెంటాడుతుంటే, ఆ వ్యక్తి రక్షణ కోసం మన ఇంట్లో ప్రవేశించి దాగి ఉన్నాడనుకోండి. కొంతసేపటికి హంతకుడు వచ్చి, 'ఎవరైనా ఇటు
వచ్చారా?” అని ప్రశ్నిస్తే, సత్యానికి పోయి ఆ శరణాగతుని అప్పజెబితే, అది 'సత్యం' అనిపించుకోదు. అక్కడ సత్యం వల్ల వచ్చే సుకృతం రాదు సరికదా, భూతహితాన్ని దెబ్బతీసిన పాపం వస్తుంది.
అందువల్లనే అహింసాత్మకమైన యథార్థ భాషణ ప్రధానం. యథార్థం ముఖ్యమేగానీ,అంతకన్నా ముఖ్యం భూతహితం.
-
సత్యభాషణ యొక్క సమగ్రతని పట్టి చూపించే ఈ వాక్యం ద్వారా భారతీయ తాత్త్వికచింతనలో సాటి ప్రాణికోటి పట్ల ఎంతటి ప్రేమ, అహింసలు ప్రకటించారో
స్పష్టమౌతుంది.
ధర్మాలలో సత్యానికే అగ్రతాంబూలం. అందులో మళ్ళీ భూతహితానికి ప్రాముఖ్యం.
ఇంకా భావిస్తే - కేవలం సాటి మానవుని శ్రేయస్సు మాత్రమే కాదు. 'భూత' - అంటే ప్రాణికోటి. స్థావర జంగమాత్మకమైన జీవకోటి అంతా భూతకోటి క్రిందికే వస్తుంది.
చెట్టూ, చేమా, పక్షి, జంతువూ - అన్నీ ప్రాణులే. వాటి క్షేమ ముఖ్యమే. మనచుట్టూ, మనతోపాటు ఉన్న ప్రకృతి యొక్క హితాన్ని విస్మరిస్తే -
అంతకన్నా పాపం మరొకటి లేదు.
మన జీవన విధానమంతా ప్రకృతి హితం కోసం పాటుపడడంలోనే ఉంది. ఈ సత్యభాషణలోని ప్రాధాన్యాలను పేర్కొనడంలోనే మన ఋషుల దృష్టిలోని నిశితత్వం
గోచరిస్తుంది. ఎంత సూక్ష్మంగా ఆలోచించి ఈ సనాతన మతంలోని ధర్మాలు ఏర్పాటు చేయబడ్డాయో అర్థమౌతుంది.
ఈ విషయాన్నే శ్రీకృష్ణదేవరాయలు 'ఆముక్తమాల్యద'లో చెప్తూ-
'బొంకి సత్యశాలి, చంపి ధార్మికుండు' - అని వివరించారు.
భూతహితం కోసం బొంకినా సత్యశాలి అవుతాడు. శాశ్వత శాంతి కోసం, ధర్మం కోసం అర్హత గలిగినవాడు అధర్మపరుని రూపుమాపినా అతడు ధార్మికుడు అవుతాడు.
కనుక ధర్మాల ఆచరణ విషయంలో స్థూలంగా ఒక్క నిర్వచనంతోనే సరిపెట్టలేం.
ప్రకృతి హితం - శాంతి.... అనే అంశాలను దృష్టిలోనుంచుకుంటే ధర్మాలలోని సూక్ష్మాంశాలు అర్థమౌతాయి. అంత సూక్ష్మంగా ధర్మాన్ని పాటించి, సుప్రతిష్ఠితం
చేసిన శ్రీరాముడు, శ్రీకృష్ణుడు మనకు చూపించిన సత్పథాలే అనుసరణీయాలు.
తెలుగు ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాలు
13 Nov, 02:04
☘️🍁 ఆప్తవాక్యాలు 🍁☘️
39. పునర్దదతాఘ్నతా జానతా సంగమే మహి
దానశీలురైన వారితో, హింసలేని వారి(విశ్వాసఘాతకులు కాని వారి)తో,జ్ఞానులతో మేము సాంగత్యం వహింతుము గాక (ఋగ్వేదం)
'సత్సంగం' అంటే ఏమిటో చెప్పింది వేదమతం.
ఆ సత్సంగమే నిత్యం కావాలంటోంది. మన చుట్టూ ఉన్న 'సంగం' (సంపర్కం)యొక్క ప్రభావం మనపై ఉంటుంది. కనుక మనం సాంగత్యం వహించే వారికి
మూడు లక్షణాలుండాలి. మూడూ కలిసి ఉన్నవారూ ఉంటారు. లేదా ఏ ఒక్క లక్షణమున్నా గొప్ప విషయమే.
☘️ మొదటిది - దానశీల లక్షణం ☘️
దానం చేయడమంటే తనకున్న దానిని అవసరమైన వారికి అందివ్వడం. సమాజంలో ఇది చాలా అవసరం. పదిమందికీ ప్రేమ, సంపద పంచడం దానం. ప్రేమనందివ్వడం ప్రధాన దానం. ఆ ప్రేమతో అవసరమైన వారిని ఆదుకొనే లక్షణం కలిగి ఉండాలి.అటువంటి వారి సాంగత్యం ముఖ్యమైనది.
ఇది స్నేహానికి ప్రధాన లక్షణం. 'దదాతి కామాన్' - అని సన్మిత్రుని లక్షణాన్ని
వివరిస్తూ భర్తృహరి చెప్పినదిదే.
☘️ రెండవది - 'అఘ్నత'. ☘️
అంటే 'దెబ్బతీయకపోవడం'. ఏ విధమైన హింసనూ చేయని వారే స్నేహానికి అర్హులు. మాటతోగానీ, చేతతోగానీ గాయపరచకపోవడం స్నేహానికి రెండవ అర్హత. మనసునీ, మనిషినీ నొప్పించరాదు. అన్నిటినీ మించి కృతఘ్నత, నమ్మకద్రోహం అనేవి జరుపకుండా ఉండాలి. ఇదే 'అఘ్నత'. విశ్వాసాన్ని దెబ్బతీయడం కన్నా పాపం లేదు. స్నేహానికి (సాంగత్యానికి) ప్రధానం- విశ్వాసం.
'ఇతడు నా వాడు. ఇతని నుండి నాకు ఏ ప్రమాదమూ లేదు' అనే భావనే స్నేహానికి పునాది. ఆ భావనని దెబ్బతీస్తే స్నేహసౌధం కుప్పకూలుతుంది.
☘️ మూడవది - జానతా. ☘️
దీనికి 'తెలుసుకోవడం' అని అర్థం.
ఇది రెండు విధాలు.
స్నేహితుని మంచి చెడుల పట్ల, మనసు పట్ల, పరిస్థితుల పట్ల అవగాహన కలిగి ఉండడం ఒకటో విధం.
రెండో విధం- వివేకం, విచారణ, తెలివితేటలు కలిగి ఉండడం. ఇటువంటి వారితో సాంగత్యం జ్ఞాన విజ్ఞానాలనిచ్చి సన్మార్గంలో నడిపిస్తుంది.
ఈ మూడు లక్షణాలు ఉన్న వారితో సాంగత్యం ఎంతో మేలు చేస్తుంది. అదేవిధంగా మనతో ఇతరులు సాంగత్యం చేయాలన్నా మనం ఈ మూడు లక్షణాలను సాధించాలి.
ఇవి ఎదుటివారిలో ఆశించే లక్షణాలేగాక, మన నుండి అందించవలసిన గుణాలు
అని కూడా గ్రహించాలి.
మొదటి రెండు హృదయ సంబంధమైన లక్షణాలు, మూడవది బుద్ధికి సంబంధించిన గుణం, ఈ స్వభావాలున్న వారి సాంగత్యం వల్ల సర్వతోముఖాభివృద్ధినిసాధించవచ్చు.
ఎటువంటి వారితో సాంగత్యం చేయాలో ఇంత స్పష్టంగా చెప్పిందీ వేదవాక్యం.
దీనిని ఇంతవరకు భౌతికంగా భావన చేశాం.
ఆధ్యాత్మికంగా చూస్తే - భక్తి జ్ఞానాది లక్షణాలను పంచేవాడు, పెంచేవాడు,
వాటిని కలిగినవాడు - సత్సంగానికి అర్హుడు. తనకున్న జ్ఞానసంపత్తిని పంచగలగడం మొదటి అర్హత. రెండవది మనకున్న కాసింత జ్ఞానాన్నీ తుంచకుండా ఉండాలి.
మూడవది తనకు తెలిసిన దానిని ఎలా అందివ్వాలో, మన స్థాయి ఏమిటో, మనం ఏ విధమైన మార్గంలో వెళితే గమ్యాన్ని చేరుకుంటామో తెలిసి ఉండాలి.
ఇటువంటి వారి సంపర్కం మనల్ని ఆధ్యాత్మికంగా అభ్యున్నతి వైపు నడిపిస్తుంది.
39. పునర్దదతాఘ్నతా జానతా సంగమే మహి
దానశీలురైన వారితో, హింసలేని వారి(విశ్వాసఘాతకులు కాని వారి)తో,జ్ఞానులతో మేము సాంగత్యం వహింతుము గాక (ఋగ్వేదం)
'సత్సంగం' అంటే ఏమిటో చెప్పింది వేదమతం.
ఆ సత్సంగమే నిత్యం కావాలంటోంది. మన చుట్టూ ఉన్న 'సంగం' (సంపర్కం)యొక్క ప్రభావం మనపై ఉంటుంది. కనుక మనం సాంగత్యం వహించే వారికి
మూడు లక్షణాలుండాలి. మూడూ కలిసి ఉన్నవారూ ఉంటారు. లేదా ఏ ఒక్క లక్షణమున్నా గొప్ప విషయమే.
☘️ మొదటిది - దానశీల లక్షణం ☘️
దానం చేయడమంటే తనకున్న దానిని అవసరమైన వారికి అందివ్వడం. సమాజంలో ఇది చాలా అవసరం. పదిమందికీ ప్రేమ, సంపద పంచడం దానం. ప్రేమనందివ్వడం ప్రధాన దానం. ఆ ప్రేమతో అవసరమైన వారిని ఆదుకొనే లక్షణం కలిగి ఉండాలి.అటువంటి వారి సాంగత్యం ముఖ్యమైనది.
ఇది స్నేహానికి ప్రధాన లక్షణం. 'దదాతి కామాన్' - అని సన్మిత్రుని లక్షణాన్ని
వివరిస్తూ భర్తృహరి చెప్పినదిదే.
☘️ రెండవది - 'అఘ్నత'. ☘️
అంటే 'దెబ్బతీయకపోవడం'. ఏ విధమైన హింసనూ చేయని వారే స్నేహానికి అర్హులు. మాటతోగానీ, చేతతోగానీ గాయపరచకపోవడం స్నేహానికి రెండవ అర్హత. మనసునీ, మనిషినీ నొప్పించరాదు. అన్నిటినీ మించి కృతఘ్నత, నమ్మకద్రోహం అనేవి జరుపకుండా ఉండాలి. ఇదే 'అఘ్నత'. విశ్వాసాన్ని దెబ్బతీయడం కన్నా పాపం లేదు. స్నేహానికి (సాంగత్యానికి) ప్రధానం- విశ్వాసం.
'ఇతడు నా వాడు. ఇతని నుండి నాకు ఏ ప్రమాదమూ లేదు' అనే భావనే స్నేహానికి పునాది. ఆ భావనని దెబ్బతీస్తే స్నేహసౌధం కుప్పకూలుతుంది.
☘️ మూడవది - జానతా. ☘️
దీనికి 'తెలుసుకోవడం' అని అర్థం.
ఇది రెండు విధాలు.
స్నేహితుని మంచి చెడుల పట్ల, మనసు పట్ల, పరిస్థితుల పట్ల అవగాహన కలిగి ఉండడం ఒకటో విధం.
రెండో విధం- వివేకం, విచారణ, తెలివితేటలు కలిగి ఉండడం. ఇటువంటి వారితో సాంగత్యం జ్ఞాన విజ్ఞానాలనిచ్చి సన్మార్గంలో నడిపిస్తుంది.
ఈ మూడు లక్షణాలు ఉన్న వారితో సాంగత్యం ఎంతో మేలు చేస్తుంది. అదేవిధంగా మనతో ఇతరులు సాంగత్యం చేయాలన్నా మనం ఈ మూడు లక్షణాలను సాధించాలి.
ఇవి ఎదుటివారిలో ఆశించే లక్షణాలేగాక, మన నుండి అందించవలసిన గుణాలు
అని కూడా గ్రహించాలి.
మొదటి రెండు హృదయ సంబంధమైన లక్షణాలు, మూడవది బుద్ధికి సంబంధించిన గుణం, ఈ స్వభావాలున్న వారి సాంగత్యం వల్ల సర్వతోముఖాభివృద్ధినిసాధించవచ్చు.
ఎటువంటి వారితో సాంగత్యం చేయాలో ఇంత స్పష్టంగా చెప్పిందీ వేదవాక్యం.
దీనిని ఇంతవరకు భౌతికంగా భావన చేశాం.
ఆధ్యాత్మికంగా చూస్తే - భక్తి జ్ఞానాది లక్షణాలను పంచేవాడు, పెంచేవాడు,
వాటిని కలిగినవాడు - సత్సంగానికి అర్హుడు. తనకున్న జ్ఞానసంపత్తిని పంచగలగడం మొదటి అర్హత. రెండవది మనకున్న కాసింత జ్ఞానాన్నీ తుంచకుండా ఉండాలి.
మూడవది తనకు తెలిసిన దానిని ఎలా అందివ్వాలో, మన స్థాయి ఏమిటో, మనం ఏ విధమైన మార్గంలో వెళితే గమ్యాన్ని చేరుకుంటామో తెలిసి ఉండాలి.
ఇటువంటి వారి సంపర్కం మనల్ని ఆధ్యాత్మికంగా అభ్యున్నతి వైపు నడిపిస్తుంది.
తెలుగు ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాలు
12 Nov, 02:13
☘️🍁 ఆప్తవాక్యాలు 🍁☘️
38. సహృదయం సాంమనస్యమవిద్వేషం కృణోమి వః
సమాన హృదయం, మంచి మనస్సు, విద్వేషరాహిత్యం - మనం అవలంబిద్దాం (అథర్వవేదం)
అతి ప్రాచీనమైన వేదసంస్కృతి - విశ్వానికంతటికీ, ఎల్లకాలాలకూ కావలసిన ఎంత చక్కని సంకల్పాలను సంభావించిందో ఈ వాక్యాన్ని బట్టి అర్థమవుతోంది.
‘విద్వేషం' అనేది ఏ రూపాన ఉన్నా దానిని ప్రోత్సహించరాదు. సిద్ధాంతాలలో విభేదించినా వ్యక్తులూ, దేశాలూ, సంఘాలూ, మతాలూ పరస్పరం ఒకరి క్షేమాన్ని ఒకరు కోరుకోవాలనే వేదభూమి శుభకామన. అందుకే తనది కాని దానిని త్రుంచి
వేయాలనీ, ద్వేషించాలనీ ఈ భూమి ఏనాడూ భావించదు. హృదయాలు పరస్పర శ్రేయస్సుని కాంక్షించడం, మిత్రతా ధర్మాన్ని అవలంబించడం ఈ జాతి విభూతి,హృదయాలలో సమానత్వం - అనే గొప్ప భావన ఇక్కడి సంస్కారం.
(జల, అన్నాదులన్నీ అందరం పంచుకోవాలనీ, ఒకే బంధనంతో
మానవజాతి పురోగమించాలనీ, దేవతార్చనలలో అందరూ భాగస్థులనీ...విశ్వబాంధవ సిద్ధాంతాన్ని అత్యంత స్పష్టంగా పురాతన కాలంలోనే చింతన చేసిన వైదిక భావనకు యావద్విశ్వమూ మోకరిల్లవలసినదే.)
ప్రేమ సిద్ధాంతాన్నీ, సామరస్యాన్నీ ఈ దేశానికి కొత్తగా ఎవరూ బోధించవలసిన పనిలేదు. ఇది అనాది వేదబోధ.
‘ఒకరు ఒకర్ని గో-వత్సముల వలె ప్రేమించాలి' అని ఒక అవ్యాజ ప్రేమ స్వభావాన్ని అథర్వవేదం ప్రతిష్ఠించింది.
తమ ఉనికికి ప్రమాదం కానంతవరకు ఇతరులను ఆహ్వానించి, ఆదరించడం
సమర్థనీయం. అదే సిద్ధాంతాన్ని అవలంబించిన కారణంగానే ఈ దేశం అన్ని వర్గాలకు,సిద్ధాంతాలకు వేదికలను కల్పించింది. జీవనాలను ప్రసాదించింది. అన్ని రకాల
ఆలోచనా ధారలనీ అధ్యయనం చేసేందుకు అవకాశం కల్పించింది.
పరమార్థ ప్రయోజన సంపాదనలో విద్వేష రాహిత్యానికే పెద్దపీట వేసింది. ఈ 'విద్వేషం' కుటుంబంలోనూ, సమాజంలోనూ కూడా పొడసూపకూడదని వేదం
కాంక్షించడంలో ఎంత విస్తృత దృష్టి ఈ ఋషిసంస్కృతిలో ఉందో అర్థమౌతోంది.
'సోదరుడు సోదరుడితోను, సహోదరి సహోదరితోనూ ద్వేషించరాద'ని అథర్వవేదం అనుశాసించింది. కుటుంబ వ్యవస్థకు పునాదులు వేసిన మూలసూత్రాలను ఈ విధంగా సుప్రతిష్ఠితం చేసింది. చివరకు ప్రకృతి కూడా అన్ని భూమికలలోనూ
సామరస్యాన్ని అవలంబించాలని కాంక్షించడం - వ్యక్తికి వ్యక్తితోనే కాక పరిసరాలతోను, విశాల ప్రకృతితోనూ ఉన్న ప్రబలతర బాంధవ్యాన్ని ప్రతిపాదిస్తోంది.
చివరకు-అనుభవించవలసిన భోగవస్తువులను కూడా సమభాగంగా అంతా అనుభవించాలనే వేదం ఇంత చక్కని సమాజ నీతిని ప్రస్తావించింది. 'సమానే ప్రపా సహవోన్న భాగాః....!'
జల, అన్నాదులన్నీ అందరం పంచుకోవాలనీ, ఒకే బంధనంతో మానవజాతి పురోగమించాలనీ, దేవతార్చనలలో అందరూ భాగస్థులనీ... విశ్వబాంధవ సిద్ధాంతాన్ని అత్యంత స్పష్టంగా పురాతన కాలంలోనే చింతన చేసిన వైదిక భావనకు యావద్విశ్వమూ
మోకరిల్లవలసినదే.
ప్రపంచ దేశాలలోని ప్రతి ప్రభుత్వమూ ఈ సహృదయ సూక్తాలనీ, అవిద్వేష
భావాలనీ తమ దేశ విధానాలుగా మలచుకొనే ప్రయత్నాలు చేపడితే అంతకన్నా కావలసిందేముంది!
జలాది ప్రకృతి విషయాలలో కూడా వైమనస్యాలతో మన దేశంలోనే తగాదాలు, వైరుధ్యాలు వస్తున్నాయంటే అంతకన్నా విచారకరమైన విషయం వేరే ఉంటుందా!
విశ్వహితకాంక్షి అయిన వైదిక భావధార మన ఆలోచనల్లో ప్రవహించేలా వ్యవస్థను
మలచినప్పుడు, మళ్ళీ మన దేశం తన పూర్వపు ఔన్నత్యాన్ని చాటిచెప్పగలదు.
38. సహృదయం సాంమనస్యమవిద్వేషం కృణోమి వః
సమాన హృదయం, మంచి మనస్సు, విద్వేషరాహిత్యం - మనం అవలంబిద్దాం (అథర్వవేదం)
అతి ప్రాచీనమైన వేదసంస్కృతి - విశ్వానికంతటికీ, ఎల్లకాలాలకూ కావలసిన ఎంత చక్కని సంకల్పాలను సంభావించిందో ఈ వాక్యాన్ని బట్టి అర్థమవుతోంది.
‘విద్వేషం' అనేది ఏ రూపాన ఉన్నా దానిని ప్రోత్సహించరాదు. సిద్ధాంతాలలో విభేదించినా వ్యక్తులూ, దేశాలూ, సంఘాలూ, మతాలూ పరస్పరం ఒకరి క్షేమాన్ని ఒకరు కోరుకోవాలనే వేదభూమి శుభకామన. అందుకే తనది కాని దానిని త్రుంచి
వేయాలనీ, ద్వేషించాలనీ ఈ భూమి ఏనాడూ భావించదు. హృదయాలు పరస్పర శ్రేయస్సుని కాంక్షించడం, మిత్రతా ధర్మాన్ని అవలంబించడం ఈ జాతి విభూతి,హృదయాలలో సమానత్వం - అనే గొప్ప భావన ఇక్కడి సంస్కారం.
(జల, అన్నాదులన్నీ అందరం పంచుకోవాలనీ, ఒకే బంధనంతో
మానవజాతి పురోగమించాలనీ, దేవతార్చనలలో అందరూ భాగస్థులనీ...విశ్వబాంధవ సిద్ధాంతాన్ని అత్యంత స్పష్టంగా పురాతన కాలంలోనే చింతన చేసిన వైదిక భావనకు యావద్విశ్వమూ మోకరిల్లవలసినదే.)
ప్రేమ సిద్ధాంతాన్నీ, సామరస్యాన్నీ ఈ దేశానికి కొత్తగా ఎవరూ బోధించవలసిన పనిలేదు. ఇది అనాది వేదబోధ.
‘ఒకరు ఒకర్ని గో-వత్సముల వలె ప్రేమించాలి' అని ఒక అవ్యాజ ప్రేమ స్వభావాన్ని అథర్వవేదం ప్రతిష్ఠించింది.
తమ ఉనికికి ప్రమాదం కానంతవరకు ఇతరులను ఆహ్వానించి, ఆదరించడం
సమర్థనీయం. అదే సిద్ధాంతాన్ని అవలంబించిన కారణంగానే ఈ దేశం అన్ని వర్గాలకు,సిద్ధాంతాలకు వేదికలను కల్పించింది. జీవనాలను ప్రసాదించింది. అన్ని రకాల
ఆలోచనా ధారలనీ అధ్యయనం చేసేందుకు అవకాశం కల్పించింది.
పరమార్థ ప్రయోజన సంపాదనలో విద్వేష రాహిత్యానికే పెద్దపీట వేసింది. ఈ 'విద్వేషం' కుటుంబంలోనూ, సమాజంలోనూ కూడా పొడసూపకూడదని వేదం
కాంక్షించడంలో ఎంత విస్తృత దృష్టి ఈ ఋషిసంస్కృతిలో ఉందో అర్థమౌతోంది.
'సోదరుడు సోదరుడితోను, సహోదరి సహోదరితోనూ ద్వేషించరాద'ని అథర్వవేదం అనుశాసించింది. కుటుంబ వ్యవస్థకు పునాదులు వేసిన మూలసూత్రాలను ఈ విధంగా సుప్రతిష్ఠితం చేసింది. చివరకు ప్రకృతి కూడా అన్ని భూమికలలోనూ
సామరస్యాన్ని అవలంబించాలని కాంక్షించడం - వ్యక్తికి వ్యక్తితోనే కాక పరిసరాలతోను, విశాల ప్రకృతితోనూ ఉన్న ప్రబలతర బాంధవ్యాన్ని ప్రతిపాదిస్తోంది.
చివరకు-అనుభవించవలసిన భోగవస్తువులను కూడా సమభాగంగా అంతా అనుభవించాలనే వేదం ఇంత చక్కని సమాజ నీతిని ప్రస్తావించింది. 'సమానే ప్రపా సహవోన్న భాగాః....!'
జల, అన్నాదులన్నీ అందరం పంచుకోవాలనీ, ఒకే బంధనంతో మానవజాతి పురోగమించాలనీ, దేవతార్చనలలో అందరూ భాగస్థులనీ... విశ్వబాంధవ సిద్ధాంతాన్ని అత్యంత స్పష్టంగా పురాతన కాలంలోనే చింతన చేసిన వైదిక భావనకు యావద్విశ్వమూ
మోకరిల్లవలసినదే.
ప్రపంచ దేశాలలోని ప్రతి ప్రభుత్వమూ ఈ సహృదయ సూక్తాలనీ, అవిద్వేష
భావాలనీ తమ దేశ విధానాలుగా మలచుకొనే ప్రయత్నాలు చేపడితే అంతకన్నా కావలసిందేముంది!
జలాది ప్రకృతి విషయాలలో కూడా వైమనస్యాలతో మన దేశంలోనే తగాదాలు, వైరుధ్యాలు వస్తున్నాయంటే అంతకన్నా విచారకరమైన విషయం వేరే ఉంటుందా!
విశ్వహితకాంక్షి అయిన వైదిక భావధార మన ఆలోచనల్లో ప్రవహించేలా వ్యవస్థను
మలచినప్పుడు, మళ్ళీ మన దేశం తన పూర్వపు ఔన్నత్యాన్ని చాటిచెప్పగలదు.
తెలుగు ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాలు
10 Nov, 03:18
https://www.youtube.com/live/AYdElAW2AHI?si=xpmUo1FwTEYfwnNV
తెలుగు ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాలు
10 Nov, 01:38
☘️🍁 ఆప్తవాక్యాలు 🍁☘️
36. ఆత్మా వా అరే ద్రష్టవ్యః
చూడదగినది ఆత్మయే(ఉపనిషద్వాక్యం)
మనల్ని మనం దర్శించుకోవడం అంటే 'లోచూపు'. ఇది చాలా ప్రధానమైన
విషయంగా మన శాస్త్రాలన్నీ చాటి చెప్తున్నాయి. వ్యక్తి లక్ష్యమే లోపలి వస్తువును (ఆత్మపదార్థాన్ని) కనుగొనడమని ఉపనిషత్తుల మహోన్నత ప్రతిపాదన. ఇది అత్యంత
గహనమైన వేదాంత విషయంగా అనిపించవచ్చు గనుక, 'అంతర్ముఖ ప్రయాణాన్ని' ఆ దిశగా ఇప్పుడు వ్యాఖ్యానించుకోకుండా, మామూలుగా చూద్దాం.
మన సాధనా పద్ధతులైన ధ్యానం, పూజ, యోగం, భక్తి - ఇవన్నీ మన లోపలి ప్రయాణానికి ఉద్దేశించినవే. ఇవన్నీ వ్యక్తిగతంగా, ఎవరికి వారు చేసుకోవలసిన ఏకాంత సాధనలు. రోజులో కొంతసేపైనా ఇందుకోసం వినియోగిస్తాం మనం. భారతీయవాఙ్మయం, శాస్త్రాలు ఈ వాక్యాన్ని పునాదిగా తీసుకుని అభివృద్ధి చెందినవే.
( అంతర్గతశక్తులు నిగ్రహం వల్లనే పెరుగుతాయి. మన లోపలి శక్తుల్ని పెంచుకోకుండా, బైట ఎంతపటిష్టమైన శక్తుల్ని ఏర్పరుచుకున్నా
ప్రయోజనమేముంది! దేనికీ తట్టుకోలేని బలహీన దేహాలు, (దుర్బల) బేలహృదయాలు - ఇవే బాహ్యదృష్టితో అభివృద్ధి చెందిన
నవీన నాగరికత ఫలితాలు.)
సనాతన మతం ప్రకారం మనలో ఎన్నో శక్తులు దాగి ఉన్నాయి. వాటిని
గ్రహించాలి. వినియోగించుకోవాలి. ప్రాచీన ధార్మిక పద్ధతులు, ఆచార వ్యవహారాలన్నీ ఆ పద్ధతిలోనే కూర్చబడ్డాయి. అంతర్గతమైన ఆనంద సామ్రాజ్యాన్ని సాధించడం
చేత కలిగే సామాజిక ప్రయోజనాలు కూడా ఉన్నాయి. ముందు బాహ్యాడంబరం, దాని కోసం వెంపర్లాట, తద్వారా ఏర్పడే స్వార్థబుద్ధి, వాటి వలన కలిగే ద్వేషకలహాలు...ఇవన్నీ నశిస్తాయి.
ఎవరికి వారు తమని తాము పరిశీలించుకోవడం ఒక విధమైన
అంతర్ముఖావలోకనమే. మనల్ని మనం అధ్యయనం చేయకుండా, ప్రపంచాన్ని పఠిస్తే ప్రయోజనం ఏమిటి?
ధర్మమూ, నైతిక సూత్రాలు వంటివి కూడా సాధారణంగా బయటి ప్రపంచం (అవతలివారి)నుండి మనం ఆశిస్తూ ఉంటాం. ఒకరు చేయవలసిన ధర్మాన్ని ఇంకొకరు ఆశించడం అనేదే ఈ లోకంలో ఒక రకమైన వైషమ్యానికి హేతువౌతోంది. నాలుగు ధార్మిక విషయాలు, ఆధ్యాత్మిక అంశాలు నేర్చుకుంటే చాలు ఎంత వేగం పదిమందికీ తెలియజేసి పేరు సంపాదిద్దామా అనే తపన కూడా సాధారణంగా పెరుగుతోంది. కానీ వాటిని తాము ఎంతవరకు ఆచరిస్తున్నాము అనే ఆత్మ పరిశీలనగానీ, అందుకు ప్రయత్నం గానీ కరువౌతోంది.
మన యోగశాస్త్రం కూడా ఈ ఆంతరంగిక ధర్మాన్నే ఆధారం చేసుకుంది. ఇటువంటి గొప్పశాస్త్రం ఉన్న దేశంలో ఆరోగ్యకరమైన శరీరం, నిగ్రహశాలియైన బలీయమైన
మనస్సు అత్యంత సహజం. ఈ ఆంతరిక సాధన విడిచిపెట్టడం చేత కొత్త రోగాలు పుట్టడం, పాతరోగాలే కొత్త వికారాలతో పొడసూపడం, అందుకు వైద్య పరిశోధనలు,
కొత్త మందులు కనిపెట్టడం, అదే విజ్ఞానమని భ్రమపడడం, కొత్త వైద్యశాలలు, దానితో వ్యాపారాలు.... ఇలా బాహ్యమైన ఎన్నో యాతనలు పడుతున్నాం.
కేవలం చక్కని యోగాభ్యాసం చేత ఎంతటి మృత్యుభీకరవ్యాధులైనా నామరూపాలు లేకుండా చేయవచ్చని స్పష్టంగా చాలా మంది ఋజువు చేస్తున్నారు. ఈ యోగాభ్యాసం
కూడా మనలో మనం చేసే సాధనే కదా!
అసలు మనల్ని మనం తరచి చూసుకోవడానికి వీసమెత్తు అవకాశం లేని బాహ్య గందరగోళాలను పెంచుకుంటున్నాం. నిదానంగా నిమిషమైనా కూర్చొని లోచూపు
ప్రసరించుకొనే ప్రయత్నమే లేదు. నిజానికి అందుకోమే మనకు నిత్యానుష్ఠానాలను ఏర్పరచారు. అయితే నేటి యాంత్రికపు పరుగులో వాటినీ యాంత్రికం చేస్తున్నాం.
వీటికి కారణం - జీవితానికి ఏ మాత్రమూ అవసరం లేని విలాసాలను అత్యవసరాలుగా భ్రమించి, వాటిని సాధించడమే జీవితగమ్యంగా నానా యాతన పడుతూ అలసిపోవడమేగా ఇప్పటి జీవనదృశ్యం. 'ఔను నిజమే'నని ఒప్పుకోడానికైనా కాసింత
ఆలోచించే (అంతర్లోకానికి) అవకాశం ఎక్కడుంది! దానికి తోడు ఇరవై నాలుగ్గంటలూ మనల్ని వినోదం పేర కట్టిపడేసే పరికరాలు... ఇక బాహ్యనేత్రాలు కాసింత
ముకుళించుకోడానికైనా అవకాశమెక్కడ!
అంతర్గతశక్తులు నిగ్రహం వల్లనే పెరుగుతాయి. మన లోపలి శక్తుల్ని పెంచుకోకుండా,బైట ఎంత పటిష్టమైన శక్తుల్ని ఏర్పరుచుకున్నా ప్రయోజనమేముంది! దేనికీ తట్టుకోలేని బలహీన దేహాలు, (దుర్బల) బేలహృదయాలు - ఇవే బాహ్యదృష్టితో అభివృద్ధి
చెందిన నవీన నాగరికత ఫలితాలు.
ఆధ్యాత్మిక సాధన అనేది కూడా భౌతికదృష్టితో సాగుతున్న దుస్థితులు వస్తున్నాయి.ఆడంబర ప్రధానాలౌతున్నాయి. బాహ్యమైన సంప్రదాయ ప్రక్రియలు కూడా
అంతర్లోకనానికి దారి తీయాలని మన పెద్దలు చెప్పారు. అందుకు కనీసం ప్రయత్నమైనా సాగాలి. దైవం కూడా లోపలి విషయమే. అదే విశ్వవ్యాపకం.
లోపల ఉన్న దానినే సాధిస్తే, విశ్వమంతా అదే కనిపిస్తుంది. అదే సమదర్శనం.
అంతర్ముఖసమారాధ్యా
బహిర్ముఖసుదుర్లభా అని లలితాసహస్రనామాలు.
అంతర్ముఖులైన వారి చేతనే ఆరాధింపబడుతుంది అమ్మ(దైవం), బాహ్య దృష్టిగలవారికి ఆ పరతత్త్వం దుర్లభం.
36. ఆత్మా వా అరే ద్రష్టవ్యః
చూడదగినది ఆత్మయే(ఉపనిషద్వాక్యం)
మనల్ని మనం దర్శించుకోవడం అంటే 'లోచూపు'. ఇది చాలా ప్రధానమైన
విషయంగా మన శాస్త్రాలన్నీ చాటి చెప్తున్నాయి. వ్యక్తి లక్ష్యమే లోపలి వస్తువును (ఆత్మపదార్థాన్ని) కనుగొనడమని ఉపనిషత్తుల మహోన్నత ప్రతిపాదన. ఇది అత్యంత
గహనమైన వేదాంత విషయంగా అనిపించవచ్చు గనుక, 'అంతర్ముఖ ప్రయాణాన్ని' ఆ దిశగా ఇప్పుడు వ్యాఖ్యానించుకోకుండా, మామూలుగా చూద్దాం.
మన సాధనా పద్ధతులైన ధ్యానం, పూజ, యోగం, భక్తి - ఇవన్నీ మన లోపలి ప్రయాణానికి ఉద్దేశించినవే. ఇవన్నీ వ్యక్తిగతంగా, ఎవరికి వారు చేసుకోవలసిన ఏకాంత సాధనలు. రోజులో కొంతసేపైనా ఇందుకోసం వినియోగిస్తాం మనం. భారతీయవాఙ్మయం, శాస్త్రాలు ఈ వాక్యాన్ని పునాదిగా తీసుకుని అభివృద్ధి చెందినవే.
( అంతర్గతశక్తులు నిగ్రహం వల్లనే పెరుగుతాయి. మన లోపలి శక్తుల్ని పెంచుకోకుండా, బైట ఎంతపటిష్టమైన శక్తుల్ని ఏర్పరుచుకున్నా
ప్రయోజనమేముంది! దేనికీ తట్టుకోలేని బలహీన దేహాలు, (దుర్బల) బేలహృదయాలు - ఇవే బాహ్యదృష్టితో అభివృద్ధి చెందిన
నవీన నాగరికత ఫలితాలు.)
సనాతన మతం ప్రకారం మనలో ఎన్నో శక్తులు దాగి ఉన్నాయి. వాటిని
గ్రహించాలి. వినియోగించుకోవాలి. ప్రాచీన ధార్మిక పద్ధతులు, ఆచార వ్యవహారాలన్నీ ఆ పద్ధతిలోనే కూర్చబడ్డాయి. అంతర్గతమైన ఆనంద సామ్రాజ్యాన్ని సాధించడం
చేత కలిగే సామాజిక ప్రయోజనాలు కూడా ఉన్నాయి. ముందు బాహ్యాడంబరం, దాని కోసం వెంపర్లాట, తద్వారా ఏర్పడే స్వార్థబుద్ధి, వాటి వలన కలిగే ద్వేషకలహాలు...ఇవన్నీ నశిస్తాయి.
ఎవరికి వారు తమని తాము పరిశీలించుకోవడం ఒక విధమైన
అంతర్ముఖావలోకనమే. మనల్ని మనం అధ్యయనం చేయకుండా, ప్రపంచాన్ని పఠిస్తే ప్రయోజనం ఏమిటి?
ధర్మమూ, నైతిక సూత్రాలు వంటివి కూడా సాధారణంగా బయటి ప్రపంచం (అవతలివారి)నుండి మనం ఆశిస్తూ ఉంటాం. ఒకరు చేయవలసిన ధర్మాన్ని ఇంకొకరు ఆశించడం అనేదే ఈ లోకంలో ఒక రకమైన వైషమ్యానికి హేతువౌతోంది. నాలుగు ధార్మిక విషయాలు, ఆధ్యాత్మిక అంశాలు నేర్చుకుంటే చాలు ఎంత వేగం పదిమందికీ తెలియజేసి పేరు సంపాదిద్దామా అనే తపన కూడా సాధారణంగా పెరుగుతోంది. కానీ వాటిని తాము ఎంతవరకు ఆచరిస్తున్నాము అనే ఆత్మ పరిశీలనగానీ, అందుకు ప్రయత్నం గానీ కరువౌతోంది.
మన యోగశాస్త్రం కూడా ఈ ఆంతరంగిక ధర్మాన్నే ఆధారం చేసుకుంది. ఇటువంటి గొప్పశాస్త్రం ఉన్న దేశంలో ఆరోగ్యకరమైన శరీరం, నిగ్రహశాలియైన బలీయమైన
మనస్సు అత్యంత సహజం. ఈ ఆంతరిక సాధన విడిచిపెట్టడం చేత కొత్త రోగాలు పుట్టడం, పాతరోగాలే కొత్త వికారాలతో పొడసూపడం, అందుకు వైద్య పరిశోధనలు,
కొత్త మందులు కనిపెట్టడం, అదే విజ్ఞానమని భ్రమపడడం, కొత్త వైద్యశాలలు, దానితో వ్యాపారాలు.... ఇలా బాహ్యమైన ఎన్నో యాతనలు పడుతున్నాం.
కేవలం చక్కని యోగాభ్యాసం చేత ఎంతటి మృత్యుభీకరవ్యాధులైనా నామరూపాలు లేకుండా చేయవచ్చని స్పష్టంగా చాలా మంది ఋజువు చేస్తున్నారు. ఈ యోగాభ్యాసం
కూడా మనలో మనం చేసే సాధనే కదా!
అసలు మనల్ని మనం తరచి చూసుకోవడానికి వీసమెత్తు అవకాశం లేని బాహ్య గందరగోళాలను పెంచుకుంటున్నాం. నిదానంగా నిమిషమైనా కూర్చొని లోచూపు
ప్రసరించుకొనే ప్రయత్నమే లేదు. నిజానికి అందుకోమే మనకు నిత్యానుష్ఠానాలను ఏర్పరచారు. అయితే నేటి యాంత్రికపు పరుగులో వాటినీ యాంత్రికం చేస్తున్నాం.
వీటికి కారణం - జీవితానికి ఏ మాత్రమూ అవసరం లేని విలాసాలను అత్యవసరాలుగా భ్రమించి, వాటిని సాధించడమే జీవితగమ్యంగా నానా యాతన పడుతూ అలసిపోవడమేగా ఇప్పటి జీవనదృశ్యం. 'ఔను నిజమే'నని ఒప్పుకోడానికైనా కాసింత
ఆలోచించే (అంతర్లోకానికి) అవకాశం ఎక్కడుంది! దానికి తోడు ఇరవై నాలుగ్గంటలూ మనల్ని వినోదం పేర కట్టిపడేసే పరికరాలు... ఇక బాహ్యనేత్రాలు కాసింత
ముకుళించుకోడానికైనా అవకాశమెక్కడ!
అంతర్గతశక్తులు నిగ్రహం వల్లనే పెరుగుతాయి. మన లోపలి శక్తుల్ని పెంచుకోకుండా,బైట ఎంత పటిష్టమైన శక్తుల్ని ఏర్పరుచుకున్నా ప్రయోజనమేముంది! దేనికీ తట్టుకోలేని బలహీన దేహాలు, (దుర్బల) బేలహృదయాలు - ఇవే బాహ్యదృష్టితో అభివృద్ధి
చెందిన నవీన నాగరికత ఫలితాలు.
ఆధ్యాత్మిక సాధన అనేది కూడా భౌతికదృష్టితో సాగుతున్న దుస్థితులు వస్తున్నాయి.ఆడంబర ప్రధానాలౌతున్నాయి. బాహ్యమైన సంప్రదాయ ప్రక్రియలు కూడా
అంతర్లోకనానికి దారి తీయాలని మన పెద్దలు చెప్పారు. అందుకు కనీసం ప్రయత్నమైనా సాగాలి. దైవం కూడా లోపలి విషయమే. అదే విశ్వవ్యాపకం.
లోపల ఉన్న దానినే సాధిస్తే, విశ్వమంతా అదే కనిపిస్తుంది. అదే సమదర్శనం.
అంతర్ముఖసమారాధ్యా
బహిర్ముఖసుదుర్లభా అని లలితాసహస్రనామాలు.
అంతర్ముఖులైన వారి చేతనే ఆరాధింపబడుతుంది అమ్మ(దైవం), బాహ్య దృష్టిగలవారికి ఆ పరతత్త్వం దుర్లభం.
తెలుగు ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాలు
09 Nov, 06:38
https://youtu.be/fn4qqSDLgg8?si=6bfy_jjwWvCac_hi
మీకు తెలిసిన ప్రతి group లో share చెయ్యండి like comment లు కూడా చెయ్యండి
మీకు తెలిసిన ప్రతి group లో share చెయ్యండి like comment లు కూడా చెయ్యండి
తెలుగు ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాలు
09 Nov, 01:38
☘️🍁 ఆప్తవాక్యాలు 🍁☘️
35. సూషా చ మే సుదినం చ మే
మంచి ఉషస్సు, మంచిరోజు నాకు లభించుగాక (యజుర్వేదం)
ఇది యజుర్వేద చమక పాఠంలోని మంత్రం.
మంచి ఉషస్సునూ, మంచిరోజునూ యజ్ఞము ద్వారా పొందాలనే శుభాకాంక్ష ఇది.
గుడ్ మార్నింగ్, గుడ్ డే - అనే భావన ప్రాచీన వైదికసంస్కృతిలో స్పష్టమైన
రూపంతో ప్రత్యక్షమౌతోంది.
ఉషస్సు - అనేది సూర్యోదయ సమయంలోని కాలవిశేషం. 'రుజాహరణ కాలం' అని దీని కర్థం. అంటే - రోగాలను హరించే శక్తిగల కాలమని అర్థం.
ఈ వేళలో నిద్రలేచి ధ్యానాది దివ్య విషయాలతో గడిపేవారికి శారీరకం గానూ, మానసికంగానూ, ఆధ్యాత్మికంగానూ ప్రశాంతత, పరిపుష్టి లభిస్తాయి. ఇది భారతీయ
సంప్రదాయం.
సూర్యోదయ కాలంలో, సూర్యాస్తమయ కాలంలో నిద్రపోయేవారి పూర్వపుణ్యాలు
నశిస్తాయని ధర్మశాస్త్రాలు చెప్తున్నాయి.
మంగళకరమైన భావనతో, కర్మతో రోజును ప్రారంభించడమే 'సూషా' (సు + ఉషా). అంతేగానీ నిద్రతోనో, బద్దకంతోనో, మరే ఇతర కార్యకలాపాలతోనో ఆ సమయాన్ని వ్యర్థపుచ్చడం పాపకారకం అని కూడా శాస్త్రం హెచ్చరిస్తోంది.
బుద్ధిశక్తిని వృద్ధి చేసి, పదును తేరేటట్లు చేయగలిగే విశిష్టత ఉషఃకాలానికి ఉంది.
పైగా మంచి కాలాన్ని కూడా యజ్ఞము ద్వారా పొందాలి, ఆ కాలం యజ్ఞము
ద్వారా సమర్థవంతం కావాలి, యజ్ఞమునకై వినియోగింపబడాలి - అని మూడు విధాలైన భావాలను కలిగిన 'యజ్ఞేన కల్పతామ్' అనే మంత్రం పై మంత్రానికి అనుసంధానం.
-
భగవదర్పణ, కృతజ్ఞత, నిస్స్వార్థపూర్వకం - అయిన కర్మకు 'యజ్ఞం' అని పేరు. అలాంటి యజ్ఞం చేసినవారికే మంచి కాలం లభిస్తుంది. మళ్ళీ కాలాన్ని యజ్ఞానికే వినియోగించాలి. ఇంత ఉదాత్త భావన ఇందులో ఉంది.
'సు' అనే శబ్దానికి శోభన, మంగళం, ఉత్తమం - అనే అర్థాలున్నాయి. ఈ మూడు లక్షణాలున్న 'ఉదయం' - అటువంటి దినానికే ప్రారంభమవుతుంది.
కాలాన్ని ఎంత చక్కగా వినియోగించుకోవాలో, ఏ కాలంలో ఎటువంటి దివ్యశక్తిని
మన మనస్సులో అనుసంధానించుకోవాలో మన సంప్రదాయాలు చెప్తున్నాయి.
ఉషస్సులోని ప్రశాంతత, పవిత్రత, దివ్యత్వం - మనలో నింపుకోవడానికి తగిన సాధనలు మనకు అనూచానంగా వస్తున్నాయి.
వాటిని విడిచి సూర్యోదయం దాటేవరకు నిద్రలేవకపోవడం, భగవచ్చింతన (అంతరవలోకనం) లేకపోవడం దరిద్రం - అని మన పెద్దవాళ్ళు చెప్పేవాళ్ళు.ఇప్పుడీ మాటలే కరువౌతున్నాయి. అంతేకాక - ప్రొద్దున్నే దంతధావనాదులు లేకుండానే టీ కాఫీల్లాంటి పానీయాలు సేవిస్తూ - ఎంత దౌర్భాగ్యకరమైన అలవాట్లు చేసుకుంటున్నారో!
ఒకప్పుడు ఈ దేశంలో ఉషఃకాలంలో ముగ్గులు దిద్దిన గుమ్మాలు, కళ్ళు తెరచిన ముఖాలు, తలుపు తెరచిన ఇళ్లు - బాలభానునికి స్వాగతాలు ఘటించేవి.ధ్యానముద్రాంకిత నేత్రాలు, బుద్ధి సూర్యునికి ప్రబోధాన్ని కలిగించేవి.
ప్రకృతిలో ప్రతి పక్షీ, ప్రతి శిశువూ, ప్రతి గాలి తరగ కూడా ఆ సుప్రభాత
దీధితికి ఇప్పటికీ స్పందిస్తున్నాయి. ప్రకృతి మొత్తం ఒక చక్కని శ్రుతిలో
నాదమయమవుతుంటే,బుద్ధిమంతుడ్ని అనుకునే మానవుడు మాత్రం అపశ్రుతిలో ఆవులిస్తున్నాడు.
ప్రభాత సౌరాగ్నిలోని దేవతా చైతన్యాన్ని, వ్యక్తి చైతన్యంతో మేళనం చేసే సనాతనమైన మన అలవాట్లు తిరిగి మనం అవలంబించిననాడు ఆరోగ్యవంతమైన ఆలోచనలు
గల చక్కని సమాజాన్ని నిర్మించుకోగలం.
35. సూషా చ మే సుదినం చ మే
మంచి ఉషస్సు, మంచిరోజు నాకు లభించుగాక (యజుర్వేదం)
ఇది యజుర్వేద చమక పాఠంలోని మంత్రం.
మంచి ఉషస్సునూ, మంచిరోజునూ యజ్ఞము ద్వారా పొందాలనే శుభాకాంక్ష ఇది.
గుడ్ మార్నింగ్, గుడ్ డే - అనే భావన ప్రాచీన వైదికసంస్కృతిలో స్పష్టమైన
రూపంతో ప్రత్యక్షమౌతోంది.
ఉషస్సు - అనేది సూర్యోదయ సమయంలోని కాలవిశేషం. 'రుజాహరణ కాలం' అని దీని కర్థం. అంటే - రోగాలను హరించే శక్తిగల కాలమని అర్థం.
ఈ వేళలో నిద్రలేచి ధ్యానాది దివ్య విషయాలతో గడిపేవారికి శారీరకం గానూ, మానసికంగానూ, ఆధ్యాత్మికంగానూ ప్రశాంతత, పరిపుష్టి లభిస్తాయి. ఇది భారతీయ
సంప్రదాయం.
సూర్యోదయ కాలంలో, సూర్యాస్తమయ కాలంలో నిద్రపోయేవారి పూర్వపుణ్యాలు
నశిస్తాయని ధర్మశాస్త్రాలు చెప్తున్నాయి.
మంగళకరమైన భావనతో, కర్మతో రోజును ప్రారంభించడమే 'సూషా' (సు + ఉషా). అంతేగానీ నిద్రతోనో, బద్దకంతోనో, మరే ఇతర కార్యకలాపాలతోనో ఆ సమయాన్ని వ్యర్థపుచ్చడం పాపకారకం అని కూడా శాస్త్రం హెచ్చరిస్తోంది.
బుద్ధిశక్తిని వృద్ధి చేసి, పదును తేరేటట్లు చేయగలిగే విశిష్టత ఉషఃకాలానికి ఉంది.
పైగా మంచి కాలాన్ని కూడా యజ్ఞము ద్వారా పొందాలి, ఆ కాలం యజ్ఞము
ద్వారా సమర్థవంతం కావాలి, యజ్ఞమునకై వినియోగింపబడాలి - అని మూడు విధాలైన భావాలను కలిగిన 'యజ్ఞేన కల్పతామ్' అనే మంత్రం పై మంత్రానికి అనుసంధానం.
-
భగవదర్పణ, కృతజ్ఞత, నిస్స్వార్థపూర్వకం - అయిన కర్మకు 'యజ్ఞం' అని పేరు. అలాంటి యజ్ఞం చేసినవారికే మంచి కాలం లభిస్తుంది. మళ్ళీ కాలాన్ని యజ్ఞానికే వినియోగించాలి. ఇంత ఉదాత్త భావన ఇందులో ఉంది.
'సు' అనే శబ్దానికి శోభన, మంగళం, ఉత్తమం - అనే అర్థాలున్నాయి. ఈ మూడు లక్షణాలున్న 'ఉదయం' - అటువంటి దినానికే ప్రారంభమవుతుంది.
కాలాన్ని ఎంత చక్కగా వినియోగించుకోవాలో, ఏ కాలంలో ఎటువంటి దివ్యశక్తిని
మన మనస్సులో అనుసంధానించుకోవాలో మన సంప్రదాయాలు చెప్తున్నాయి.
ఉషస్సులోని ప్రశాంతత, పవిత్రత, దివ్యత్వం - మనలో నింపుకోవడానికి తగిన సాధనలు మనకు అనూచానంగా వస్తున్నాయి.
వాటిని విడిచి సూర్యోదయం దాటేవరకు నిద్రలేవకపోవడం, భగవచ్చింతన (అంతరవలోకనం) లేకపోవడం దరిద్రం - అని మన పెద్దవాళ్ళు చెప్పేవాళ్ళు.ఇప్పుడీ మాటలే కరువౌతున్నాయి. అంతేకాక - ప్రొద్దున్నే దంతధావనాదులు లేకుండానే టీ కాఫీల్లాంటి పానీయాలు సేవిస్తూ - ఎంత దౌర్భాగ్యకరమైన అలవాట్లు చేసుకుంటున్నారో!
ఒకప్పుడు ఈ దేశంలో ఉషఃకాలంలో ముగ్గులు దిద్దిన గుమ్మాలు, కళ్ళు తెరచిన ముఖాలు, తలుపు తెరచిన ఇళ్లు - బాలభానునికి స్వాగతాలు ఘటించేవి.ధ్యానముద్రాంకిత నేత్రాలు, బుద్ధి సూర్యునికి ప్రబోధాన్ని కలిగించేవి.
ప్రకృతిలో ప్రతి పక్షీ, ప్రతి శిశువూ, ప్రతి గాలి తరగ కూడా ఆ సుప్రభాత
దీధితికి ఇప్పటికీ స్పందిస్తున్నాయి. ప్రకృతి మొత్తం ఒక చక్కని శ్రుతిలో
నాదమయమవుతుంటే,బుద్ధిమంతుడ్ని అనుకునే మానవుడు మాత్రం అపశ్రుతిలో ఆవులిస్తున్నాడు.
ప్రభాత సౌరాగ్నిలోని దేవతా చైతన్యాన్ని, వ్యక్తి చైతన్యంతో మేళనం చేసే సనాతనమైన మన అలవాట్లు తిరిగి మనం అవలంబించిననాడు ఆరోగ్యవంతమైన ఆలోచనలు
గల చక్కని సమాజాన్ని నిర్మించుకోగలం.
తెలుగు ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాలు
08 Nov, 07:44
https://youtube.com/shorts/pJfpvds2jUg?si=OUYcr0kpW47JsXUf
తెలుగు ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాలు
08 Nov, 01:17
☘️🍁 ప్రశ్నలు - సమాధానం 🍁☘️
1) మహాభారతం మీద తీసిన కొన్ని సినిమాలు, నాటికల్లో శకుని కౌరవులు, పాండవుల వంశం నాశనం చేయాలనుకున్నాడు అని అందుకే కౌరవుల పక్క చేరి వాళ్ళని యుద్దానికి ప్రోత్సహించి ఇద్దరిని నాశనం చేశారు అని, శకుని ఓడిన గెలిచాడు అన్నట్లు ఒక కధ ని ప్రమోట్ చేశారు. ఇది నిజమేన?
ఇదీ నిజమేన అంటే అది నిజం కాదు, మహాభారతం లో ఎక్కడ అల లేదు అసలు, ఈ చలన చిత్రాలు వారు కల్పించిన పిట్ట కధ ఇదీ. ఐన సొంత సోదరీ పిల్లల్ని ఏ కారణం లేకుండ ఎవరు ఐన చంపుకుంటారా? శకుని వాళ్ళ సోదరి పుత్రులే రాజ్యం పరిపాలించాలి అని పాటుపడ్డాడు తప్పితే కౌరావులని నాశనం చెయ్యాలి అని ఏనాడు చూడలేదు.
1) మహాభారతం మీద తీసిన కొన్ని సినిమాలు, నాటికల్లో శకుని కౌరవులు, పాండవుల వంశం నాశనం చేయాలనుకున్నాడు అని అందుకే కౌరవుల పక్క చేరి వాళ్ళని యుద్దానికి ప్రోత్సహించి ఇద్దరిని నాశనం చేశారు అని, శకుని ఓడిన గెలిచాడు అన్నట్లు ఒక కధ ని ప్రమోట్ చేశారు. ఇది నిజమేన?
ఇదీ నిజమేన అంటే అది నిజం కాదు, మహాభారతం లో ఎక్కడ అల లేదు అసలు, ఈ చలన చిత్రాలు వారు కల్పించిన పిట్ట కధ ఇదీ. ఐన సొంత సోదరీ పిల్లల్ని ఏ కారణం లేకుండ ఎవరు ఐన చంపుకుంటారా? శకుని వాళ్ళ సోదరి పుత్రులే రాజ్యం పరిపాలించాలి అని పాటుపడ్డాడు తప్పితే కౌరావులని నాశనం చెయ్యాలి అని ఏనాడు చూడలేదు.
తెలుగు ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాలు
07 Nov, 23:36
☘️🍁 ఆప్తవాక్యాలు 🍁☘️
34. సం పిబామో అముం వయమ్
స్వచ్ఛమైన దానిని మనం త్రాగెదము (యజుర్వేదం)
అన్ని విధాలా అభివృద్ధి సాధించి, సాధిస్తున్న మేధావుల లోకాన్ని మనం చూస్తున్నాం.సంతోషకరమైన విషయమే. కానీ నిజంగా అభివృద్ధి చెందుతున్నామా! స్వచ్ఛమైన
వాయువును గానీ, శుభ్రమైన జలాన్ని గానీ, నిష్కల్మషమైన ఆహారాన్ని గానీ
స్వీకరించగలుగుతున్నామా!
అన్ని విధాలా కాలుష్యాన్ని అనుభవిస్తున్నాం (చివరికి ఆధ్యాత్మిక, ధార్మిక కాలుష్యం కూడా!).
గొప్పనదుల్లో కూడా హాయిగా సాన్నం చేయలేకపోతున్నాం. నీరు త్రాగలేకపోతున్నాం.
ఇటీవల హంపీ విజయనగర యాత్ర చేసేటప్పుడు, తోవలో ఒక చిన్న పల్లెలో ఒక సహృదయుని ఇంట ఆతిథ్యం స్వీకరించడం తటస్థించింది. అదో తోట. దాని సమీపంలో గలగల పారుతున్న తుంగభద్రమ్మ! రాయలకీర్తికీ, నాటి వైభవానికీ
సాక్షిగా పారే నదీమతల్లి! ఆ పావన నదిలో కాసేపు స్నానం చేసి, జలం త్రాగుదామంటే అక్కడి మిత్రులు చెప్పారు - 'మునుపు ఇందులో హాయిగా స్నానం చేసేవాళ్ళం. నీళ్ళు
పట్టుకొచ్చి తాగేవాళ్ళం. కానీ ఇప్పుడు స్నానం చేస్తే ఒంటికి దురదలు, దద్దుర్లు,నీళ్ళు తాగితే అనారోగ్యం. అందుకే మున్సిపల్ వారి జలాలు తీసుకొని వాటిని కాచి వడబోసుకుంటున్నాం' అని. ఆ కాలుష్యానికి కారణం అక్కడి పరిసరాలలోని పరిశ్రమలు
విడిచిపెడుతున్న వ్యర్థపదార్థాలు!
అవి జలాలను విషం చేస్తున్నాయి.
ఈ పరిస్థితి ప్రతి నదికీ సంభవిస్తోంది. దానికి తోడు ప్రకృతి పట్ల జడదృష్టితో,
'జ్ఞానమను’కొనే అజ్ఞానాన్ని పెంచుకొంటూ దైవదృష్టిని విడనాడుతున్నాం. అమ్మగా
దేవతగా ఉపాసింపబడే జలదేవతలను వివిధ విధాలుగా వేదనకు గురిచేస్తున్నాం.
ఎక్కడికి వెళ్ళినా ధైర్యంగా ఒక గ్లాసెడు నీళ్ళు తాగలేని పరిస్థితికి వచ్చాం.
దైవీయభావన దాకా ఎందుకు! కనీసం మానవీయదృష్టిని కూడా కోల్పోతున్నాం.
ఎంతో ముందు చూపు గలవాళ్ళమనుకొంటున్నాం కానీ మన తాత్కాలిక విలాస భోగం తప్ప మరేదీ చూడలేకపోతున్నాం.
కొద్ది దశాబ్దాలలోనే ఎంతటి దురవస్థలోకి వచ్చాం! చివరికి నీళ్ళు కూడా కొనుక్కొని తాగవలసిన పరిస్థితికి చేరుకున్నాం. అందులో కూడా వ్యాపారవేత్తల మోసాలు
ఎన్నో! తాగేనీళ్ళతో కూడా 'దగా' చేస్తున్నారంటే ఎంత రాక్షస మనస్తత్వాలు ప్రబలుతున్నాయో గమనించండి.
దశరథుని పాలన గురించి చెబుతూ, వాల్మీకి రామాయణం 'మధురమైన స్వచ్ఛజలాల సమృద్ధి' ఉండేదని వర్ణించాడు. నీటిని నిలవచేసే పద్ధతులను, వాటిని శుభ్రపరచే
ప్రక్రియలను కూడా వైదికసంస్కృతిలో వివరించారు.
చక్కనిదీ, స్వచ్ఛమైనదీ, పానం చేయాలనే సంకల్పశుద్ధిగల వేదభావన మనకి పై శ్రుతివాక్యంలో ప్రస్ఫుటిస్తోంది.
అదే అథర్వవేదం -
యత్ పిబామి సం పిబామి-
యద్ గిరామి సం గిరామి-
సం గిరామో అముం వయమ్ అంటూ
స్వచ్ఛమైనది పానం చేయడం, స్వచ్ఛమైనది స్వీకరించడం ప్రధానమని చెప్తోంది.
శుభ్రత, ఆరోగ్యం మొదలైన వ్యవస్థలపట్ల బలమైన పద్ధతులు మన సంస్కృతిలో ప్రధానాంశాలుగా ఉండేవని తెలియజేసే ఆధారాలు వేదాలు మొదలుకొని, తదనంతరం
విస్తరిల్లిన శాస్త్రాలలో విశదీకరింపబడ్డాయి.
ఈ వైదిక భావన నేటి సమాజంలో కలిగిన నాడు మళ్ళీ నాటి నిర్మల దేశాన్ని సాధించగలమేమో!
భావశుద్ధి ఉంటే కర్మలో శుద్ధత్వం ఉంటుంది. అదే ధర్మశుద్ధి, దానివల్ల ప్రకృతి శుద్ధి, మళ్ళీ దాని వలన భావశుద్ధి....
ఇదో చక్రనేమిక్రమం. ఈ చక్రంలో ఎక్కడ విచ్ఛిన్నం ఏర్పడ్డా విశ్వచక్రగమనానికే
ప్రమాదం ఏర్పడుతుంది.
34. సం పిబామో అముం వయమ్
స్వచ్ఛమైన దానిని మనం త్రాగెదము (యజుర్వేదం)
అన్ని విధాలా అభివృద్ధి సాధించి, సాధిస్తున్న మేధావుల లోకాన్ని మనం చూస్తున్నాం.సంతోషకరమైన విషయమే. కానీ నిజంగా అభివృద్ధి చెందుతున్నామా! స్వచ్ఛమైన
వాయువును గానీ, శుభ్రమైన జలాన్ని గానీ, నిష్కల్మషమైన ఆహారాన్ని గానీ
స్వీకరించగలుగుతున్నామా!
అన్ని విధాలా కాలుష్యాన్ని అనుభవిస్తున్నాం (చివరికి ఆధ్యాత్మిక, ధార్మిక కాలుష్యం కూడా!).
గొప్పనదుల్లో కూడా హాయిగా సాన్నం చేయలేకపోతున్నాం. నీరు త్రాగలేకపోతున్నాం.
ఇటీవల హంపీ విజయనగర యాత్ర చేసేటప్పుడు, తోవలో ఒక చిన్న పల్లెలో ఒక సహృదయుని ఇంట ఆతిథ్యం స్వీకరించడం తటస్థించింది. అదో తోట. దాని సమీపంలో గలగల పారుతున్న తుంగభద్రమ్మ! రాయలకీర్తికీ, నాటి వైభవానికీ
సాక్షిగా పారే నదీమతల్లి! ఆ పావన నదిలో కాసేపు స్నానం చేసి, జలం త్రాగుదామంటే అక్కడి మిత్రులు చెప్పారు - 'మునుపు ఇందులో హాయిగా స్నానం చేసేవాళ్ళం. నీళ్ళు
పట్టుకొచ్చి తాగేవాళ్ళం. కానీ ఇప్పుడు స్నానం చేస్తే ఒంటికి దురదలు, దద్దుర్లు,నీళ్ళు తాగితే అనారోగ్యం. అందుకే మున్సిపల్ వారి జలాలు తీసుకొని వాటిని కాచి వడబోసుకుంటున్నాం' అని. ఆ కాలుష్యానికి కారణం అక్కడి పరిసరాలలోని పరిశ్రమలు
విడిచిపెడుతున్న వ్యర్థపదార్థాలు!
అవి జలాలను విషం చేస్తున్నాయి.
ఈ పరిస్థితి ప్రతి నదికీ సంభవిస్తోంది. దానికి తోడు ప్రకృతి పట్ల జడదృష్టితో,
'జ్ఞానమను’కొనే అజ్ఞానాన్ని పెంచుకొంటూ దైవదృష్టిని విడనాడుతున్నాం. అమ్మగా
దేవతగా ఉపాసింపబడే జలదేవతలను వివిధ విధాలుగా వేదనకు గురిచేస్తున్నాం.
ఎక్కడికి వెళ్ళినా ధైర్యంగా ఒక గ్లాసెడు నీళ్ళు తాగలేని పరిస్థితికి వచ్చాం.
దైవీయభావన దాకా ఎందుకు! కనీసం మానవీయదృష్టిని కూడా కోల్పోతున్నాం.
ఎంతో ముందు చూపు గలవాళ్ళమనుకొంటున్నాం కానీ మన తాత్కాలిక విలాస భోగం తప్ప మరేదీ చూడలేకపోతున్నాం.
కొద్ది దశాబ్దాలలోనే ఎంతటి దురవస్థలోకి వచ్చాం! చివరికి నీళ్ళు కూడా కొనుక్కొని తాగవలసిన పరిస్థితికి చేరుకున్నాం. అందులో కూడా వ్యాపారవేత్తల మోసాలు
ఎన్నో! తాగేనీళ్ళతో కూడా 'దగా' చేస్తున్నారంటే ఎంత రాక్షస మనస్తత్వాలు ప్రబలుతున్నాయో గమనించండి.
దశరథుని పాలన గురించి చెబుతూ, వాల్మీకి రామాయణం 'మధురమైన స్వచ్ఛజలాల సమృద్ధి' ఉండేదని వర్ణించాడు. నీటిని నిలవచేసే పద్ధతులను, వాటిని శుభ్రపరచే
ప్రక్రియలను కూడా వైదికసంస్కృతిలో వివరించారు.
చక్కనిదీ, స్వచ్ఛమైనదీ, పానం చేయాలనే సంకల్పశుద్ధిగల వేదభావన మనకి పై శ్రుతివాక్యంలో ప్రస్ఫుటిస్తోంది.
అదే అథర్వవేదం -
యత్ పిబామి సం పిబామి-
యద్ గిరామి సం గిరామి-
సం గిరామో అముం వయమ్ అంటూ
స్వచ్ఛమైనది పానం చేయడం, స్వచ్ఛమైనది స్వీకరించడం ప్రధానమని చెప్తోంది.
శుభ్రత, ఆరోగ్యం మొదలైన వ్యవస్థలపట్ల బలమైన పద్ధతులు మన సంస్కృతిలో ప్రధానాంశాలుగా ఉండేవని తెలియజేసే ఆధారాలు వేదాలు మొదలుకొని, తదనంతరం
విస్తరిల్లిన శాస్త్రాలలో విశదీకరింపబడ్డాయి.
ఈ వైదిక భావన నేటి సమాజంలో కలిగిన నాడు మళ్ళీ నాటి నిర్మల దేశాన్ని సాధించగలమేమో!
భావశుద్ధి ఉంటే కర్మలో శుద్ధత్వం ఉంటుంది. అదే ధర్మశుద్ధి, దానివల్ల ప్రకృతి శుద్ధి, మళ్ళీ దాని వలన భావశుద్ధి....
ఇదో చక్రనేమిక్రమం. ఈ చక్రంలో ఎక్కడ విచ్ఛిన్నం ఏర్పడ్డా విశ్వచక్రగమనానికే
ప్రమాదం ఏర్పడుతుంది.
తెలుగు ఆధ్యాత్మిక పుస్తకాలు
07 Nov, 07:05
బుక్స్ విడివిడిగా కావాలి అంటే రెండు పార్ట్స్ పైన రెండు బుక్స్ save చేసుకోండి.
రెండు కలిపి ఒకే పుస్తకం ల కావాలి అంటే ఈ కింద combine చేసిన pdf డౌన్లోడ్ చేసుకోండి
రెండు కలిపి ఒకే పుస్తకం ల కావాలి అంటే ఈ కింద combine చేసిన pdf డౌన్లోడ్ చేసుకోండి
7,384
subscribers
1,399
photos
24
videos
