روانکاوی کلاسیک

الیزابت، ستاره‌ای فراموش‌شده، با توهم بازگشت به بدن جوان‌تر، وارد چرخه‌ای از میل و خودویرانگری می‌شود. او ابتدا در امر خیالی (Imaginary Order) زندگی می‌کند، جایی که بدن ایده‌آلش و تصویر خود را همچنان جوان می‌داند. اما وقتی که بدن واقعی‌اش در حال فروپاشی است، دیگر نمی‌تواند فانتزی(توهم) را حفظ کند و امر نمادین (Symbolic Order) که همان قوانین جامعه ی سینما ، سن و هویت اجتماعی‌اش است، او را طرد می‌کند.
با نابودی فانتزی و بی‌اثر شدن امر نمادین، امر واقع (Real Order) بر او غلبه می‌کند. امر واقعی چیزی است که نمی‌تواند در زبان یا تصویر گنجانده شود؛ دقیقاً همان چیزی که او از آن وحشت دارد: مرگ، فساد بدن، و تبدیل شدن به یک ابژه‌ی تهوع‌آور. وقتی که بدن جدیدش از هم می‌پاشد، او دیگر نه تصویری از خود دارد و نه جایی در نظام نمادین، او تنها باقی‌مانده‌ای از یک میل بی‌مرز است که خودش را نابود کرده است.
و اما چیزی که توجه ام را در این فیلم جلب کرده بود نمادها و معناهای روانکاوانه‌ی آن‌ها بوده و نمادپردازی جالب فارژا (کارگردان) ست.
_دارو یا ماده ای که تزریق می‌شد، بازنمایی میل به یک "ابژه‌ی a"؛ میل همیشه با یک فقدان همراه است. ابژه‌ی کوچک a همان چیزی است که باعث ایجاد این حس فقدان می‌شود و در عین حال ما را وادار می‌کند که برای پر کردن این خلأ تلاش کنیم.
_ ۷ روز: در بسیاری از فرهنگ‌ها، عدد هفت نماد چرخه‌ی تکامل و کمال است (مثل هفت روز آفرینش در ادیان ابراهیمی). در این فیلم، مصرف دارو دقیقاً هفت روز طول می‌کشد، که می‌تواند نشانه‌ای از:یک چرخه‌ی کامل تغییر و تحول باشد ، در طول هفت روز، بدن جدید جایگزین بدن قدیمی می‌شود.سوژه فکر می‌کند که در هفت روز به کمال خواهد رسید، اما در حقیقت، این هفت روز او را به نابودی می‌کشاند.
_ چشم‌های باز در کالبد اصلی،بازگشت نگاه امر واقعی؛ سوژه‌ای که دیگر نمی‌تواند خودش را در تصویر بدن جدید فریب دهد، و در نهایت مجبور به مواجهه با حقیقت است.
امر واقعی چیزی است که از سیستم نمادین فرار می‌کند و به‌عنوان یک اختلال حسی و فیزیکی بر سوژه تحمیل می‌شود. در این فیلم، وقتی که بدن شروع به تغییر می‌کند، صداها غیرعادی برجسته می‌شوند،مثل:
صدای کشیده شدن پوست، بخیه زدن زخم ، شکستن یا ترک خوردن چیزی در بدن.
این تأکید حسی باعث می‌شود که بیننده خود را بیش از حد درگیر "بافت بدن" کند، و این همان مواجهه با امر واقعی است که از کنترل خارج شده است.
_ زوم‌های شدید تجزیه‌ی سوژه و از هم پاشیدن بدن را به تصویر می‌کشد.
در مرحله‌ی آینه‌ای لکان، سوژه بدن خود را به‌عنوان یک کل منسجم می‌بیند، اما در این فیلم، زوم‌های شدید به‌گونه‌ای انجام می‌شوند که بدن دیگر یک کلیت منسجم نیست، بلکه مجموعه‌ای از بخش‌های جداشده و تکه‌تکه است.
زوم‌های افراطی بر چین‌های پوست، چشم، دهان یا زخم‌ها نشان می‌دهند که سوژه دیگر یک "منِ یکپارچه" ندارد.
این تکنیک به بیننده احساس بیگانگی با بدن می‌دهد، همان‌طور که شخصیت اصلی هم به‌تدریج با بدن خود بیگانه می‌شود.
_ راهروی منتهی به حمام؛فضای برزخی بین امر خیالی و امر واقعی؛ جایی که سوژه هر بار از طریق "دارو" به بدن جدید می‌رود، اما این مسیر، مسیری به سوی زوال است.(تاریک وخالی)
_شخص پشت تلفن نماینده‌ی امر نمادین؛ صدایی که ساختار را کنترل می‌کند، قوانین را دیکته می‌کند، اما هرگز چهره ندارد ، نمادی از دیگری بزرگ بود
لحظه‌ی هیولا شدن, بازنمایی امر واقعی محض؛ سوژه‌ای که تمام پیوندهایش با امر خیالی و نمادین قطع شده، دیگر نه سوژه است و نه ابژه،فقط یک موجودیت خام و بی‌معنا.
_عدد 503 در فیلم می‌تواند نمایانگر کد خطای 503 (Service Unavailable) باشد؛ نماد سوژه‌ای که از سیستم حذف شده اما هنوز امید بازگشت دارد .
در واقع الیزابت نمونه‌ای از سوژه‌ای است که در تلاش برای رسیدن به میل اش، تمام نقاط پیوند خود را از دست می‌دهد. او دیگر نمی‌تواند خود را در امر خیالی بازشناسد، امر نمادین هم او را پس می‌زند، و در نهایت، امر واقعی او را می‌بلعد. این دقیقاً همان ازهم‌گسیختگی گره برومه است: نقطه‌ای که هیچ چیز سوژه را در جای خود نگه نمی‌دارد و او به یک توده‌ی نامتعین تبدیل می‌شود.
فیلم تصویری هوشمندانه از این فروپاشی ارائه می‌دهد، اما گاهی با عینی کردن بیش‌ازحد امر واقعی، قدرت تأثیرگذاری‌اش را کاهش می‌دهد.
امر واقعی دقیقاً به این دلیل ترسناک است که هرگز به‌طور کامل قابل‌تصویر نیست. اما در این فیلم، در لحظاتی، امر واقعی بیش از حد به شکلی بصری و ملموس نمایش داده می‌شود، تا جایی که به جای ترس عمیق روانکاوانه، گاهی صرفاً تبدیل به یک "وحشت بدنی" می‌شود.این باعث می‌شود که پایان فیلم به‌جای ایجاد یک گسست واقعی در ذهن مخاطب، بیشتر به یک نمایش اغراق‌شده از فروپاشی جسمی شبیه شود.
@Psychoanalysis_classical

طبق نظر #لکان تفسیر در موقعیت تحلیلی، هدف کاملاً متفاوتی را دنبال میکند و بایستی به جای گره زدن یک معنی خاص به دنبال ارائه ی معانی متعددی باشد.من از عبارت «تطبیق»، برای اختصاص دادن یک معنی خاص در ایگو تحلیل شونده استفاده میکنم: تحلیل شونده می فهمد که تحلیل گر او و رؤیاهایش را به گونه ای خاص درک مینماید و تحلیل شونده سعی می کند تصویر شخصی خود را با دیدگاه تحلیل گر تطبیق دهد. تحلیل شونده تلاش می کند تا افکار آگاهانه ی خود درباره ی کیستی و چیستی خودش را بر پایه ی گفته های تحلیل گر تنظیم نماید.
در این قسمت تحلیل گر نقش دیگری بزرگ را ایفا می نماید. شنونده ای که تعیین کننده ی معانی گفته های تحلیل شونده است. تحلیل گر، نقش «دیگری بزرگ» را در ذهن تحلیل شونده ایفا نمی کند اما چنین نقشی را تصاحب می کند. از سوی دیگر، تحلیل گر برای قرار دادن خود در موضع لکانی بایستی هم نقش «دیگری بزرگ» را ایفا نماید که درخواست های ساده ی تحلیل شونده را طور دیگری می شنود و هم هنگام تفسیر از چنین نقشی کناره گیری نماید. ارائه ی معانی شفاف و قابل هضم به تحلیل شونده نوعی وابستگی ایجاد می کند که از میان برداشتن آن کار بسیار دشواری است تحلیل شونده در می یابد که «نیاز» ی دارد اما درخواست دریافت یک تفسیر را می نماید. تحلیل گر به عنوان تنها فرد آگاه شناخته می شود (گلدان پر از گل) در حالی که تحلیل شونده( یک گلدان خالی) چیزی را جز هر آنچه تحلیل گر به او انتقال میدهد نمی داند. هیچ مورد دیگری بیش از این نمی تواند میان تحلیل گر و تحلیل شونده، ارتباط والدین - کودک یا معلم - شاگردی برقرار نماید. هیچ موردی بیش از این نمی تواند وابستگی ایجاد نماید ....
دادن نقش کودک به تحلیل شونده درست از ابتدا و تبدیل شدن روند تحلیل به روندی با ساختار بی پایان فرزند پروری یا آموزشی؛ هیچ موردی سریع تر از این درخواستهای تحلیل شونده را تغذیه نمی کند. افتادن در : چرخه باطل درخواست توسط تحلیل شونده) و پاسخ (توسط تحلیل گر)؛ کنش و واکنش مسیری که در آن تحلیل شونده در نهایت تحلیل گر را به یک دور باطل دچار می سازد یکی از نشانه های معمول که اغلب بیانگر افتادن تحلیل گر در این مسیر است هنگامی است که وی زمان زیادی خارج از جلسه ی تحلیلی برای تفسیر صرف میکند تا چیزی برای ارائه دادن به تحلیل شونده در جلسه ی بعد داشته باشد تحلیل گر بایستی به جای دادن لقمه های حاضر و آماده از معانی - صرف نظر از اینکه این معانی میتوانند چقدر برجسته و روشنگرانه باشند -کنجکاوی تحلیل شونده را برانگیزد و باعث شود تا وی فرآیند تداعی معانی خود را در تحلیل آغاز نماید...


بروس فینک

@Psychoanalysis_classical

#لکان

@Psychoanalysis_classical

چهار مفهوم اساسي در روانكاوي
سمینار يازدهم (۱۹۶۴ )
ژَك لَكان
گردآورنده: ژَك اَلَن ميلِر
ترجمه : دكتر كرامت موللي

@Psychoanalysis_classical