رویای‌ِدست‌نیافتنی!

ديگر هدفى در زندگى در پيش رويم نيست!
كم كم، آرام آرام، زندگى واقعيت تلخى كه هر روز شبم را وقف پيچاندن آن كردم، به من تفهيم كرد!
پوچى...بى هدفى...!
آن كه شب ها و تمام روز را وقف تفكر به كمالاتش به كلى اختصاص دادى زبانش نيش دارد!
زخم گاهى خون و خونريزى ندارد، زخم گاهى در دلت درد بى درمان به پا ميكند و آه...دردى بى درمان درون روحم است!
يخ زدم، سرد شدم...
در درون خود تنهايم هزاران بار از خالى، خالى تر شدم!
ديگر كافيست،
باتلاق زندگى روح مرا در خود كشيد،
جسم بى جانم؛ تقلا كافيست!

کاش منو بدنیا نمیاوردی مامان، مگه قلب یه دختر چقدر تحمل درد داره؟!

ولی من
اونجایی فهمیدم زندگی قشنگ نیست،
که پذیرفتم یه سری چیزها مال من نیست و تو اوج دوست داشتن
باید رهاش کنم بره...!

من زمستان زاده ام؛ از سوز ترسانی مرا؟

آیا بهتر نبود که میرفت و در قبرِ خود میخوابید و میگذاشت رویش خاک بریزند؟
بدون وحشت، از خدا می‌پرسید که آیا واقعاً خیال می‌کند مخلوقاتش از آهن درست شده‌اند که بتوانند این همه درد و بدبختی را تاب بیاورند؟!

دوری نمی تواند، پیوندِ ما بریدن.🩵🦋

" او "
قندِ روزهای تلخِ من است...!

میان تمام تشکرهایی که از افراد میکنیم بابت حضورشان در زندگیمان، گاهی هم تشکر کنیم از برخی افراد بابت رفتنشان از زندگیمان...
که اگر نمیرفتند، افراد بهتر از آنها هرگز فرصت حضور داشتن در تقدیرمان را پیدا نمیکردند،
که اگر نمیرفتند، شاید هرگز عشق حقیقی را با تمام وجودمان حس نمیکردیم...
تشکر کنیم که رفتند، که نیستند،
که با رفتنشان به ما ثابت کردند همیشه رفتن ها تلخ و بدمزه نیستند...
گاهی یادشان کنیم و در دل بگوییم:
" مرسی که نیستی! "

اونایی که ناراحت و عصبی میشن معده درد میگیرن خیلی گناه دارن :)

"آغوشت"معنی‌زندگی‌میده‌به‌این‌تنِ‌خسته.♥🫂

‌‏با هیچ جمعی حس نزدیکی نمیکنم و انگار هیچ بحثی به من مربوط نیست. دور ایستاده‌ام، و از دور همه‌ چیز کوچک و آرام و بیهوده به نظر میرسد.

میل شدید به تنهایی و تنها موندن رو با کلمه‌ی «isolophilia» تعریف می‌کنن؛
یعنی اون دسته از آدمایی که تو سختی‌ هاشون تنها موندن رو به حرف زدن و بودن با بقیه ترجیح میدن، میرن تو کنج خلوت خودشون گم میشن و تا حالشون بهتر نشه ازش بیرون نمیان...
سعی کنید به‌جای سرزنش، یکم درکشون کنید.

MeliorisM ༊*·˚

اورثینک؟ یار و یاور همیشگی من.