🔰Odia story ଓଡ଼ିଆ ଗପ🔰

◆ _*💥ପ୍ରବାସୀ ଏକ ଅଧାଲେଖା କାହାଣୀ 💥*_ ◆
(ପଞ୍ଚମ ଭାଗ)


ପୂର୍ବରୁ ପଢ଼ିଥିଲେ......
(....ଅସୀମ ଦେଖିଲା,ଜଣେ ଅଣଓଡ଼ିଆ ପ୍ରବାସୀ ସାଙ୍ଗରେ ଥିବା ଓଡ଼ିଆ ଅନୁବାଦକ ଙ୍କୁ ଅନୁରୋଧ କରି କହିଲେ,
- ମୁଁ ଏମାନଙ୍କ ଗାଁ କୁ ଯାଇ ସେମାନଙ୍କ ଅସଲ ଘର,ଗାଁ ଦେଖିବାକୁ ଚାହୁଁଛି।ସେମାନଙ୍କ ଠିକଣା, ନାଁ ପଚାରି ,ଅନୁମତି ଆଣିପାରିବେ?ମୁଁ ସେମାନଙ୍କୁ କିଛି ଟଙ୍କା ଉପହାର ଦେବାକୁ ଚାହେଁ,ଏଇ ନିଅନ୍ତୁ।"
ଅନୁବାଦକ ଜଣଙ୍କ ଖୁସି ହୋଇ ସେ ଟଙ୍କା ଆଦିବାସୀ ଦମ୍ପତ୍ତି ଙ୍କ ହାତକୁ ବଢାଇ ଦେଇ କହିଲା,
-ନେ ଖୁସି ହୋଇ ବାବୁ ଦେଇଛନ୍ତି।ବିଦେଶୀ ବାବୁ ତୋ ଗାଁ କୁ ଆସିବ,ତୋ ଘର,ଗାଁ ଦେଖିବ,ଫଟ ଉଠାଇବ,ତୁ ରାଜି ତ?।"
ନିଜ ସ୍ତ୍ରୀ ମୁହଁକୁ ଚାହିଁ,ସେ ଟଙ୍କା ଅନୁବାଦକ ହାତକୁ ଫେରାଇ ଦେଇ କହିଲା,
-ବାବୁକୁ ତା ଟଙ୍କା ଫେରାଇ ଦେ।ଆଗେ ଟଙ୍କା ଦେବ,ତା ପରେ ଆମ ଘର, ଜଙ୍ଗଲ,ପାହାଡ କିଣିନେବ।ଦରକାର ନାହିଁ ତାର ଆମ ଗାଆଁ କୁ ଆସିବା,ଆମ ଜଙ୍ଗଲ,ପାହାଡ ଚାଲିଗଲେ ଆମେ କୁଆଡ଼େ ଜିମୁ?"
ହତଚକିତ ହୋଇ ଅନାଇଥିଲା ଅସୀମ।ସତରେ ନିଜ ଭିଟାମାଟି ପ୍ରତି ସମସ୍ତଙ୍କର ମୋହ ଥାଏ।
ପେଣ୍ଡାଲ ରେ ଲାଞ୍ଜିଆ ସଉରା ଓ ଢିମସା ନୃତ୍ୟ ହେଉଥିଲା।କିଛି ନୃତ୍ୟଶିଳ୍ପୀ ଅନ୍ୟ ପ୍ରବାସୀଙ୍କ ସହ ଅସୀମକୁ ବି ଟାଣିନେଲେ ଷ୍ଟେଜ ଉପରକୁ।କିଛି ମହିଳା ନୃତ୍ୟଶିଳ୍ପୀଙ୍କ ସହ ନାଚୁଥିଲା ଅସୀମ ଓ ତନ୍ଦ୍ରା,ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖାଙ୍କ ଆଡ଼କୁ ଅନାଇ ହସି, ସେମାନଙ୍କୁ ବି ଷ୍ଟେଜକୁ ଆସିବାକୁ ଇଶାରା କରୁଥିଲା।
ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା କହିଲା,
-ସ୍କୁଲ, କଲେଜ, ୟୁନିଭରସିଟିରେ ଆମେ ବି ରଙ୍ଗବତୀ ଗୀତରେ ନାଚୁଥିଲେ।ଅସୀମ ବି ଅନେକ ଥର ଆମ ସହ ନାଚିଛି ଓ ବହୁତ ଥର ଆମ ପାଦ ଉପରେ ଚଢିଯାଇଛି।ତାକୁ ଠିକ କରି ନାଚି ଆସୁନଥିଲା, କିନ୍ତୁ ଷ୍ଟେଜକୁ ଆଗେ ଚଢ଼ିଯାଏ।ଆଜି ପୁଣି ଆମ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ଷ୍ଟେଜକୁ ଡାକୁଛି।"
ତନ୍ଦ୍ରା ହଠାତ ପଚାରିଲା,
-ଆମ ଦୁହିଙ୍କ ଭିତରୁ, ଅସୀମକୁ କିଏ ଅଧିକ ଭଲ ପାଉଥିଲା ?"
ଚମକି ପଡ଼ିଲା ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ।)
ଏବେ ଆଗକୁ.......
★★★★★★★★★★★★★★
ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ଜାଣିପାରୁ ନଥିଲା କି ଉତ୍ତର ଦେବ?
ଏତେ ବର୍ଷପରେ ବି ତନ୍ଦ୍ରା'ର ସେଇ ପୁରୁଣା ପିଲାଳିଆମୀ ପ୍ରଶ୍ନ।କେମିତି ସେ ଵୁଝାଇବ କି ପ୍ରେମର ଗଭୀରତାକୁ ମାପି ହୁଏନା ବୋଲି ?
ପ୍ରେମ ତ ଏକ ନିଆରା ଅନୁଭବ।

ବର୍ଷା ଓ ସୁମନ୍ତ ପାଖକୁ ଆସି କହିଲେ,
-ଆପଣ ଦୁହେଁ, ଷ୍ଟେଜକୁ କାହିଁକି ଯାଉନାହାନ୍ତି? ସ୍କୁଲ ,କଲେଜ ସମୟରେ ଦୁହେଁ ବହୁତ ନାଚୁଥିଲେ ପରା ?"

ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା କହିଲା,
-ଏବେ କଣ ଆମେ ସେଇ ସ୍କୁଲ, କଲେଜ ବେଳ ପିଲା ହୋଇକି ଅଛୁ ?ତେବେ ତନ୍ଦ୍ରା ବରଂ ଯାଉ ଅସୀମ ସହ ନାଚିବ। ଖେଳ କୁଦ, ନାଚ ରେ ତାର ବେଶୀ ଆଗ୍ରହ ଥିଲା।"

ଦୀର୍ଘନିଶ୍ଵାସ ଛାଡି ତନ୍ଦ୍ରା କହିଲା,
-ନା, ରେ ମୁଁ ବି ଆଉ ଡିଆଁ ଡେଇଁ ,ନାଚ ଗୀତ କରି ପାରୁନି।ଥକି ପଡୁଛି।"

ଅସୀମ ଷ୍ଟେଜରୁ ଓହ୍ଲାଇ ଆସିଲାପରେ ସମସ୍ତେ କିଛି ଫଟ ଉଠାଇ, ଘରକୁ ବାହାରିଲା ବେଳେ ଅସୀମ ସେଠି ଷ୍ଟଲରେ ବିକ୍ରୀ ହେଉଥିବା ମୁଢ଼ି ମାଂସ ଦେଖି କହିଲା,
-ଚାଲ, ସମସ୍ତେ ଖାଇବା ମୁଢ଼ି ମାଂସ।"

ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା କହିଲା,
-ଆଜି ପା, ସୁଦଶାବ୍ରତ, ସେଥିରେ ପୁଣି ଶାମ୍ବଦଶମୀ। ଆଇଁଷ କେମିତି .....?"

ଅସୀମ ପାଟିରୁ ବାହାରିପଡ଼ିଲା,
-ତମେ କଣ ସୁଦଶାବ୍ରତ କରୁଛ ?"

ଟିକେ ଅପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇ ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା କହିଲା,
-ଯାହା ହେଲେବି ଗୁରୁବାର। ତୁମେ ଦୁହେଁ ଯଦି ଖାଇବ ଖା।"

ତନ୍ଦ୍ରା କହିଲା,
-ନା, ନା ଚାଲ ଘରକୁ ଯିବା। ମୁଁ ବି ବ୍ରତ ବାନ୍ଧିଛି। ତା ଛଡା ମୋତେ ବୁଲି ବୁଲି ହାଲିଆ ଲାଗିଲାଣି।କାଲି ସକାଳୁ ପୁଣି ପୁରୀ, କୋଣାର୍କ ଯିବାର ଅଛି। ପ୍ରବାସୀ ଦିବସ ମିଟିଂ ର ପୁଣି ଆସନ୍ତା କାଲି ଶେଷ ଦିନ। ମିଟିଂ ବି ଆଟେଣ୍ଡ କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ।"

ହସିଦେଇ ଅସୀମ କହିଲା,
-ଦେଖାଯାଉ ସରକାର ପ୍ରବାସୀଙ୍କୁ କି ପ୍ୟାକେଜ ଉପହାର ଦେଉଛନ୍ତି ? "

ମୃଦୁ ହସି ଚନ୍ଦ୍ର ଲେଖା କହିଲା,
-ଭୋଟ ଦେବା ସମୟରେ ପ୍ରବାସୀମାନେ ହେଲେ ଦେଶ କୁ ଆସି ଭୋଟ ଦିଅନ୍ତେ ? ତାହେଲେ ସିନା ଉପହାର .....

ସମସ୍ତେ ହସିଲେ।

ଘରକୁ ଫେରିଲାବେଳେ ବିଭିନ୍ନ ରଙ୍ଗ ବେରଙ୍ଗ ଆଲୋକମାଳାରେ ସଜ୍ଜିତ ରାଜଧାନୀ ଆହୁରି ସୁନ୍ଦର ଦିଶୁଥିଲା। ଅସୀମ କହିଲା,
-ଇଛା ହେଉଛି,ଏ ରାତି ପାହାନ୍ତାନି ଓ ଆମେ ସାରା ରାତି ଏମିତି ରାସ୍ତାରେ ଭୁବନେଶ୍ୱର ବୁଲୁଥାନ୍ତେ। ରାସ୍ତାରେ କେତେ ଲୋକ ବୁଲି ବୁଲି ଏହାକୁ ସପରିବାରେ ଦେଖୁଛନ୍ତି ଓ ମଜା ନେଉଛନ୍ତି। ଚାରିଆଡ଼େ ମେଳା, ଖୁସିର ପରିବେଶ।"

-ତୁମେମାନେ ଆସିଛ ବୋଲି ପ୍ରବାସୀ ମହୋତ୍ସବ ପରା। ଆଜି ସକାଳେ ଯେମିତି ଗାଇଡ କହୁଥିଲା ଏବେ ଫ୍ଲେମିଙ୍ଗୋ ମହୋତ୍ସବ ହେବ ବୋଲି। କୁଣିଆ ମାନଙ୍କ ପାଇଁ ସବୁ ମହୋତ୍ସବ।ହେଲେ କୁଣିଆ ତ ଦୁଇ ଦିନିଆ, ସବୁଦିନ ପାଇଁ କେଉଁ ଏଠି ରହିବେ?"

ଚଟକିନା ତନ୍ଦ୍ରା କହିଲା,
-ଆମେ କିନ୍ତୁ ଫେରୁଛୁ। ଆଉ ମନ ଲାଗୁନି ସେଠି।"

ଏଇ ସମୟରେ ସୁମନ୍ତର ମୋବାଇଲ ବାଜିଲା। ଫୋନ ରେ କାହା ସହ କଥା ହୋଇ ଫୋନ ରଖି ସୁମନ୍ତ କହିଲା,
- ମହୋତ୍ସବ କମିଟି କୋର୍ଡିନେଟର ଟିମ ତରଫରୁ ଫୋନ ଥିଲା, ଆସନ୍ତାକାଲି ସମାପନ ଉତ୍ସବକୁ ହୋମଷ୍ଟେରେ ରହୁଥିବା ସମସ୍ତ ଅତିଥିଙ୍କୁ ମିଟିଂ ସ୍ଥଳକୁ ସଠିକ୍ ସମୟରେ ପହଞ୍ଚାଇବାର ବ୍ୟବସ୍ଥା ବିଷୟରେ କହୁଥିଲେ।"
ଘର ଆସି ଯାଇଥିଲା।
ଖାଇପିଇ ଶୋଇବା ପୁର୍ବରୁ ଅସୀମ ପାଇଁ କଫି ବନାଇ ଆଣିଥିଲା ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା। ତନ୍ଦ୍ରା ଆଖିରେ ପଡ଼ିବାରୁ ହସିଦେଇ ସେ କହିଲା,
-ମୋ ଅପେକ୍ଷା ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ବେଶୀ ମନେ ରଖିଛି ଅସୀମ'ର ସବୁ ଅଭ୍ୟାସକୁ। ରାତିରେ କଫି ପିଇଲେ ନିଦ ଡେରିରେ ଆସେ ବୋଲି ମୁଁ ଯେତେ କହିଲେ ବି ସେ ଶୁଣନ୍ତିନି। ଡେରି ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ନଶୋଇ ସେ କାହା କଥା ଭାବନ୍ତି କେଜାଣି ?"

ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ଅନାଉଥିଲା ଅସୀମକୁ।

କଥା ବୁଲାଇବାକୁ ସେ ତନ୍ଦ୍ରାକୁ ପଚାରିଲା,
-ସତରେ ତୁମେ ଦୁହେଁ ଭାରତ ଫେରୁଛ ?"

ଦୀର୍ଘନିଶ୍ଵାସ ଛାଡି ତନ୍ଦ୍ରା କହିଲା,
-ଯାହାର ଭବିଷ୍ୟତ ପାଇଁ ବିଦେଶରେ ସେଟେଲ କରିବୁ ବୋଲି ଭାବିଥିଲୁ, ସେ ତ ଆକ୍ସିଡେଣ୍ଟରେ ଚାଲିଗଲା। ସେଠି ଆଉ କାହିଁକି ରହିବୁ ? ସେଠାର ଆମ ଘର ବିକିବା ଫାଇନାଲ ହୋଇ ଯାଇଛି। ଏଠାରୁ ଫେରି ଆମ ଘର ବିକି, ସେଠାରେ ଥିବା ଆମର ସବୁ ଜିନିଷ ପତ୍ର, କଣ୍ଟେନରରେ ଏଠାକୁ ଆଣିବାକୁ ମୋର ଇଛା। ହେଲେ ଅସୀମ କହୁଛନ୍ତି ସେଠି ସବୁ ଜିନିଷ ବିକା ବିକି କରି, ଏଠି ସବୁ ନୂଆ କିଣିବା ପାଇଁ। ପୁରୁଷମାନଙ୍କର ଜିନିଷ ପତ୍ରରେ ଆମ ଲେଡିଜମାନଙ୍କ ଭଳି ସେଣ୍ଟିମେଣ୍ଟ ଆଟାଚ ନଥାଏ।"

ଚୁପଚାପ୍ ଠିଆ ହୋଇଥିଲା ଅସୀମ।

ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ପଚାରିଲା,
-ଓଡ଼ିଶାରେ କେଉଁଠି ସେଟେଲ କରିବ ନା ଦିଲ୍ଲୀରେ ? "

ତନ୍ଦ୍ରା କହିଲା,
-ଦିଲ୍ଲୀରେ ଡ୍ୟାଡି, ମମିଙ୍କ ଦେହାନ୍ତ ପରେ ଦିଲ୍ଲୀ ଫ୍ଲାଟ ବିକି ଦେଇଥିଲି। ଦିଲ୍ଲୀରେ ଯେଉଁ ପ୍ରଦୂଷଣ, ସେଠି କିଏ ରହିବ ?ଓଡ଼ିଶା ହିଁ ବେଷ୍ଟ। ଅସୀମ ପରା ଏୟାରପୋର୍ଟରେ ଓହ୍ଲାଇ ମାଟିକୁ ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରିଥିଲେ। ତେବେ ସତ କଥା ହେଉଛି, ମୋ ମନ କହୁଥିଲା ତୁମ ସହ ନିଶ୍ଚୁୟ ଭେଟ ହେବ, ନହେଲେ ତୁମକୁ ଖୋଜି ମୁଁ ବାହାର କରିବି ବୋଲି।ଭଗବାନଙ୍କ ବରାଦ ଦେଖ, ତୁମ ଘରେ ଆସି ଆମେ ରହିଲୁ।"

ଅବାକ୍ ହୋଇ ଅନାଇଥିଲା ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା।ଧୀର ସ୍ବରରେ ସେ କହିଲା,
-ଚାଲ ଆଉ ଡେରି ନକରି ଶୋଇବା, ଆସନ୍ତାକାଲି ବୈକୁଣ୍ଠ ଏକାଦଶୀ, ପୁରୀ ଯିବା ପରା।"

ରାତିରେ ବିଛଣାରେ ଶୋଇ ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ଚିନ୍ତା କରୁଥିଲା, ତାକୁ ସତରେ ଖୋଜିବାକୁ ଆସିଛି ତନ୍ଦ୍ରା ! କିନ୍ତୁ କାହିଁକି ?
**
ପରଦିନ ବଡି ଭୋରରୁ ଉଠି ସମସ୍ତେ ପୁରୀ ବାହାରିଗଲେ।ପାସ ଥିବାରୁ ସୁରୁଖୁରୁରେ ଦର୍ଶନ ହୋଇଗଲା। ଭିତର କାଠ ପାଖରେ ତିନି ଠାକୁରଙ୍କୁ ଦର୍ଶନ କରି ବାହାରି ଲକ୍ଷ୍ମୀ ମନ୍ଦିର ଦର୍ଶନ କରି , ସେଠି ମନ୍ଦିର ବେଢ଼ାରେ କିଛି ସମୟ ବସିଲେ ତନ୍ଦ୍ରା ଓ ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା।
ସେଠି ଦେଖାହେଲେ ଆଉ କିଛି ଓଡିଆ ପ୍ରବାସୀ। ଅସୀମ ଚିହ୍ନାଇଦେଲା, ବିବେକ ଓ ଶାନ୍ତନୁ ବାବୁଙ୍କୁ ।

ସୁମନ୍ତ ପଚାରିଲା,
-ଆପଣମାନଙ୍କୁ ଏବେକାର ଓଡ଼ିଶା ଓ ତଥା ଓଡ଼ିଆ ଅସ୍ମିତାର ପ୍ରଚାର ପ୍ରସାର କେମିତି ଲାଗୁଛି ?ଭୁବନେଶ୍ୱରରେ ଆପଣ ମାନଙ୍କ ରହଣି ଅନୁଭୂତି କେମିତି ରହିଛି ଏଥର ?"

ହସିଦେଇ ବିବେକ କହିଲା,
-ଏବେ ସିନା ଏଇ ଅସ୍ମିତା କଥା ତେଜ ଧରିଛି। ହେଲେ ସତରେ କଣ ଆଗରୁ ଆମ ମନ, ଭାଵନା, ଚିନ୍ତନରେ ଅସ୍ମିତା ନଥିଲା ?
କେଉଁ ଓଡ଼ିଆ ହୃଦୟରେ ଅସ୍ମିତା ନାହିଁ ?
ଆମେ ତ ବିଦେଶରେ ସବୁବେଳେ ଓଡ଼ିଆ ସଂସ୍କୃତି, ପରମ୍ପରା'ର ପ୍ରଚାର ପ୍ରସାର କରି ଆସୁଛୁ। କହିବାକୁ ଗଲେ ପ୍ରତିଟି ଓଡ଼ିଆ ପ୍ରବାସୀ, ଓଡ଼ିଆ ଅସ୍ମିତା'ର ବ୍ରାଣ୍ଡ ଆମ୍ବାସଡର। ରଥଯାତ୍ରା ହେଉ କି ଓଡ଼ିଶା ପ୍ରତିଷ୍ଠା ଦିବସ, ଓଡ଼ିଆ ଖାଦ୍ୟ ପେୟ, ବିଦେଶ ମାଟିରେ ଅସୁବିଧାରେ ପଡ଼ିଥିବା ଓଡ଼ିଆ ତଥା ଭାରତୀୟମାନଙ୍କୁ ଆମେ ସବୁବେଳେ ସାହାଯ୍ୟ କରି ଆସୁଛୁ। ତାସହ ଓଡ଼ିଆ ବେଶ ପୋଷାକ, ହସ୍ତଶିଳ୍ପ ତଥା ଓଡ଼ିଆ ଖାଦ୍ୟ'ର ପ୍ରଚାର କରୁ। ଯା ହେଲେ ବି ଆମ ଡି ଏନ ଏ ପରା ଓଡ଼ିଆ। ସେଠି ଆମର ଓଡ଼ିଆ ଆସୋସିଏସନ୍ ଅଛି। ତା ଛଡା କିଛି ଓଡ଼ିଆ ଲୋକ ବିଦେଶରେ ରହି ବି ପ୍ରକାଶକ ବନି ଓଡ଼ିଆ ବହି ପ୍ରକାଶନ କରୁଛନ୍ତି।"

ଶାନ୍ତନୁ କହିଲା,
-ଭୁବନେଶ୍ୱରରେ ମୋ ଜନ୍ମ ଓ ଏଠି ନିଜର ଏକ ଘର ବନାଇ ଜଣେ ଲୋକକୁ ଭଡ଼ା ଦେଇଥିଲି।ଏଠାକୁ ଫେରି ଆସିବାକୁ କେବେଠୁ ମନ କଲିଣି। ହେଲେ ଚାରି ବର୍ଷ ହେଲାଣି ସେ ଲୋକ ଭଡ଼ା ନଦେଇ, ଜବରଦସ୍ତି ମୋ ଘର ମାଡ଼ି ବସିଛି ଓ ମୋ ନାଁ ରେ କେସ କରିଛି। ସବୁଠି ଆବେଦନ, ନିବେଦନ କରି କିଛି ସୁଫଳ ମିଳିନି। କୋର୍ଟ ଦୌଡ଼ି ,ଓକିଲଙ୍କୁ ଟଙ୍କା ଦେଇ ଦେଇ ମୁଁ ବିରକ୍ତ ହୋଇଗଲିଣି ।
ମୋ ଭଳି ଅନେକ ପ୍ରବାସୀଙ୍କର ଏମିତି ଅସୁବିଧା ଥିବ, ଗୁଣ୍ଡା ମାଫିଆଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ଜମି/ ଘର କବଜା , ଜବରଦଖଲ ଓ ଜବରଅସୁଲି। ସରକାର ହେଲେ ଆମକୁ ସାହାଯ୍ୟ କରନ୍ତେ।ସରକାର ଖାଲି ଆମ ଅଭିଯୋଗ ଶୁଣି, ଆମ ଇ - ମେଲ ରେ ଆମ ଅଭିଯୋଗ ସ୍ଥିତି ସୂଚାଇ ଦେଲେ କାମ ସରେନା, ବରଂ ଅସୁବିଧାର ସମାଧାନ ଦରକାର। ଆଜି ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କୁ ଗୁହାରି କରିଛି ପୁଣି ଥରେ; ସବୁ ଓଡ଼ିଆଙ୍କର ସେ ହିଁ ଭରସା।"

ସେମାନେ ଚାଲିଗଲା ପରେ, ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା, ତନ୍ଦ୍ରାକୁ ପଚାରିଲା,
-ଠାକୁରଙ୍କୁ କଣ ମାଗିଲୁ ?"

ଅନ୍ୟମନସ୍କ ହୋଇ ତନ୍ଦ୍ରା କହିଲା,
-ଠାକୁରଙ୍କୁ ଆଜି ଦର୍ଶନ କରି ଯାହା ମାଗିଲି, ଜାଣେନା ଠାକୁର ତାହା ପୂର୍ଣ୍ଣ କରିବେ କି ନାହିଁ।"

ସୁମନ୍ତ ଆସି ଡାକିଲା,
-ଶୀଘ୍ର ବାହାରିବା, କୋଣାର୍କ ଦେଖି ଆମେ ଭୁବନେଶ୍ୱର ଫେରିବା। କାରଣ ମିଟିଂ ଯିବାର ଅଛି।"

ମନ୍ଦିର ରୁ ବାହାରି ସମୁଦ୍ର କୁଳକୁ ଗଲେ ସମସ୍ତେ। ପାଣି ପାଖକୁ ଯାଇ ତନ୍ଦ୍ରା ନିଜ ଭ୍ୟାନିଟି ବ୍ୟାଗରୁ ମୃତ ପୁଅର ଗୋଟେ ଫଟ ବାହାର କରି, ଫଟକୁ ଗେଲ କରି ସମୁଦ୍ର ଲହଡ଼ି ରେ ଭସାଇ ଦେଲା।
ଆଖିରେ ଲୁହର ଲହଡ଼ି। ନିଜକୁ ସମ୍ଭାଳିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିଲା ତନ୍ଦ୍ରା।
ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ,ତନ୍ଦ୍ରା କାନ୍ଧରେ ହାତ ରଖି ସାନ୍ତ୍ଵନା ଦେଉଥିଲା ବେଳେ ବୁଝିପାରୁଥିଲା ସନ୍ତାନହରା ଗୋଟେ ମା'ର ମନକୁ।
ତରବର ହୋଇ ସେଠୁ ବାହାରି କୋଣାର୍କ ଯାଇ ସେଠି ମନ୍ଦିର ଦେଖି ସମସ୍ତେ ପହଞ୍ଚିଲେ ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗାରେ।

ଅସୀମ କହିଲା,
-ଅନେକ ବର୍ଷ ପରେ ଆମେ ତିନିଜଣ ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା ଆସୁଛେ।"

ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା କହିଲା,
-ଆମେ ଏଠାକୁ ପ୍ରଥମେ ଆସି ସୂର୍ଯୋଦୟ ଦେଖିଥିଲେ ଭଲ ହୋଇଥାନ୍ତା।"

ତନ୍ଦ୍ରା, ନିଜ ବାମ ହାତକୁ ଧରି ମୁରୁକିହସି କହିଲା,
-ମନେଅଛି, ଅନେକ ବର୍ଷ ତଳେ ଏଇଠି ସୂର୍ଯୋଦୟ ଦେଖିଲାବେଳେ ହିଁ ମୁଁ ସେଦିନ ବ୍ଲେଡରେ ନିଜ ହାତ କାଟି ଦେଇଥିଲି। ଏଇ ବାଲି କେତେ ରକ୍ତ ପିଇଥିଲା ?"

ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ଚମକିପଡ଼ିଲା ଓ ତନ୍ଦ୍ରା ହାତକୁ ଧରି କହିଲା,
- ବାୟାଣୀ କେଉଁଠିକାର।ଆଜିଯାଏଁ ତୋ ହାତ'ର କଟା ଦାଗ ଯାଇନି।"

ଦୀର୍ଘନିଶ୍ଵାସ ଛାଡି ତନ୍ଦ୍ରା କହିଲା,
- ଦାଗ କଣ ସହଜରେ ଯାଏ ?
ଖାଲି ହାତ ନୁହେଁ , ମୋ ଛାତି, ପେଟ ଅନେକ ଜାଗାରେ ଏମିତି କଟା ଚିହ୍ନର ଦାଗ ରହିଛି। ସାରା ଦେହରେ କ୍ଷତ ଦାଗ।"

-କିନ୍ତୁ କେମିତି ?" ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ପଚାରିଲା ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା।

ଗମ୍ଭୀର ସ୍ବରରେ ତନ୍ଦ୍ରା କହିଲା,
-ମୋର ହାର୍ଟଆଟାକ ପରେ ଓପନହାର୍ଟ ସର୍ଜରୀ ଓ ବ୍ରେଷ୍ଟକ୍ୟାନ୍ସର ଯୋଗୁଁ ଛାତି ଅପରେସନ ହୋଇଛି। କିଛି ବର୍ଷ ଭଲ ଥିଲା। ହେଲେ ଏବେ ପୁଣି ବାହାରିଛି କ୍ୟାନ୍ସର ସେଲ।ଚିକିତ୍ସା, ରେଡ଼ିଓ ଥେରାପି ଚାଲିଛି, ହେଲେ ଜାଣିନି କେତେଦିନବଞ୍ଚିବି। ସେଥିପାଇଁ ମୁଁ ଚାହୁଁଛି ନିଜ ଓଡ଼ିଶାକୁ ଫେରି ଆସି ନିଜ ମାଟିରେ ଆଖି ବୁଜିବା ପାଇଁ।"

ଆବ
ବା ହୋଇ ଅନାଇଥିଲାଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା।


(କ୍ରମଶଃ.....)


(©️ଅରବିନ୍ଦ ଦାସ)

✿❣️༒ *ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ* ༒❣️✿

🏵️🏵️🙏🙏🏵️🏵️

ଗାଇଡ ବଡ ପାଟିରେ କହିଲା,
-ଆପଣ ମାନେ ବାଁ ପଟେ ଥିବା ଏଇ ଗାଁକୁ ଦେଖନ୍ତୁ। ଚିଲିକା ପାଖ ଏଭଳି ଗାଁରେ କିଛି ବିଦେଶୀ ପକ୍ଷୀମାନେ ସ୍ଥାୟୀ ଭାବେ ବସବାସ କରୁଛନ୍ତି ଠିକ ଆମ ନନ୍ଦନକାନନ ଭଳି। ଫେବୃଆରୀ ମାସ ପରେ ଏମାନେ ଫେରନ୍ତି , ହେଲେ କିଛି ଭାରତରେ ରହିଯାଆନ୍ତି। ଏବେ ବିଭିନ୍ନ ଜାଗାରେ ଲୋକେ ଏଭଳି ପକ୍ଷୀଙ୍କୁ ସୁରକ୍ଷା ଦେଉ ଥିବାରୁ ସେସବୁ ଗାଁକୁ ଟୁରିଷ୍ଟ ବର୍ଷ ସାରା ଚଢେଇ ଦେଖିବାକୁ ଯାଉଛନ୍ତି। ଅନେକ ଜାଗାରେ ଫ୍ଲେମିଙ୍ଗୋ ଫେଷ୍ଟିଭାଲ ହେଉଛି।"

ଅସୀମ ଧୀରସ୍ବରରେ ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା କାନରେ କହିଲା,
-ମୁଁ କହୁ ନଥିଲି , ଆଦର ଯତ୍ନ, ଶ୍ରଦ୍ଧାର ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ମିଳିଲେ ପ୍ରବାସୀ ଚଢେଇ ହେଉ କି ମଣିଷ, ନିଶ୍ଚେ ଏଠି ବସା ବାନ୍ଧି ରହିଯିବ ବୋଲି ?"

ଅନ୍ୟଜଣେ ପଚାରିଲା,
-ଆଛା, ଚିଲିକାରେ ପ୍ରତିବର୍ଷ ଚଢେଇ ଗଣନା ହୋଇ ଏତିକି ବିଦେଶୀ ଚଢେଇ ଏବର୍ଷ ଆସିଛନ୍ତି ବୋଲି କେମିତି କୁହାଯାଉଛି ?"

ପଛରୁ କିଏ ଜଣେ କହିଲା,
- ଆକବରଙ୍କ ସମୟ ରେ ବୀରବଲ ଯେମିତି ଚଢେଇ ଗଣନା କରୁଥିଲେ।"

ସମସ୍ତେ ହସୁଥିଲେ।
ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ଓ ଅସୀମ ପରସ୍ପର ମୁହଁକୁ ଚାହୁଁଥିଲେ।
******
ବର୍ଷା ସହ ତନ୍ଦ୍ରା ଯାଇ ପହଞ୍ଚି ଥିଲା ଏକାମ୍ର ହାଟରେ। ସେଠୁ କିଛି କିଣାକିଣି କରି ବାହାରିଲା ବେଳେ ବର୍ଷା ପଚାରିଲା,
-ଆପଣ ନିଜ ପାଇଁ ଓଡ଼ିଶା ହ୍ୟାଣ୍ଡଲୁମ ଲୁଗାପଟା କିଛି ନେବେନି ?"

ଦୀର୍ଘନିଶ୍ଵାସ ଛାଡି ତନ୍ଦ୍ରା କହିଲା,
-ସେଠି ଯେତିକି ଓଡ଼ିଶା ହ୍ୟାଣ୍ଡଲୁମ ଶାଢ଼ୀ/ ଡ୍ରେସ ଅଛି, ତାକୁ ପିନ୍ଧି ହେଉନି। ତେବେ ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ପାଇଁ ଗୋଟେ ଶାଢ଼ୀ ନିଶ୍ଚୟ ନେବି, ତାକୁ ସରପ୍ରାଇଜ ଦେବାକୁ।"

ଗୋଟେ ସୁନ୍ଦର ସମ୍ବଲପୁରୀ ଶାଢ଼ୀ ବାଛି କିଣିଲା ତନ୍ଦ୍ରା।

ବର୍ଷା କହିଲା,
-ମମିଙ୍କ ଏଇଟା ଫେବରାଇଟ କଲର ବୋଲି ଆପଣ କେମିତି ଜାଣିଲେ ?"

ନିଜ ବାଁ ହାତ ରିଷ୍ଟ ଉପରେ ଆଙ୍ଗୁଠି ବୁଲାଇ ଆଣି ତନ୍ଦ୍ରା କହିଲା,
-ତା ଚଏସ ମୋ ଠୁ ଅଧିକ କିଏ ଜାଣେ ?"

ଦୋକାନରୁ ବାହାରିଲା ବେଳକୁ ବାହାରେ ପ୍ରବାସୀ ଅତିଥିମାନଙ୍କ ପାଇଁ ମାଗଣାରେ ମେହେନ୍ଦି ଲଗା ଯିବା ବ୍ୟବସ୍ଥା କରା ଯାଇଥିବା ଦେଖି ତନ୍ଦ୍ରା ଗୋଟେ ଜାଗାରେ ବସି ମେହେନ୍ଦି ଲଗାଇଲା। ଦୁଇ ହାତରେ ମେହେନ୍ଦି ଲଗାଇ, ଘରକୁ ଫେରିଲା ବେଳେ ବର୍ଷାକୁ ହାତ ଦେଖାଇ ପଚାରିଲା,
-କେମିତି ଦିଶୁଛି ?"

ବର୍ଷା ହଠାତ ପଚାରିଲା,
-ଆପଣଙ୍କ ବାଁ ହାତ'ର ରିଷ୍ଟ ପାଖରେ ସେଇ କଟା ଦାଗ କେମିତି ହୋଇଥିଲା ?"

ଚମକି ପଡ଼ିଲା ତନ୍ଦ୍ରା। ଭାବୁଥିଲା କେମିତି ସେ କହିବ କି ଅସୀମକୁ ବିବାହ କରିବ ବୋଲି ନିଜ ହାତ ଶିରାକୁ କାଟି ଦେଇଥିଲା ?କେମିତି ବଞ୍ଚିଲା ଭଗବାନ ଜାଣନ୍ତି। ହୁଏତ ଏହା ତା ପାଗଳାମି ଥିଲା। କିନ୍ତୁ ସେଇ ପାଗଳାମୀ ଅସୀମକୁ ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ପାଖରୁ ଛଡାଇ ଆଣିଥିଲା।
ଭାବନାରାଜ୍ୟରୁ ଫେରିଆସି ସେ କହିଲା,
-କିଛି କ୍ଷତ, ଜୀବନ ଗତିପଥ ବଦଳାଇ ଦିଏ। କ୍ଷତ ଶୁଖିଯାଏ, ହେଲେ ଦାଗ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ରହିଯାଏ।"
******
ଅସୀମ, ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ଘର ଗେଟ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିଲା ବେଳକୁ ବର୍ଷା ଓ ତନ୍ଦ୍ରା ବି ମାର୍କେଟିଂ ସାରି ପହଞ୍ଚିଥିଲେ।

ସୁମନ୍ତ, ଘର ସାମ୍ନା ଗୋଟେ ଗଛକୁ ଦେଖାଇ କହିଲା,
-ହେଇ ଦେଖନ୍ତୁ, ମୁଁ କହୁଥିଲି ନା ଦୁଇଟା ବିଦେଶୀ ଚଢେଇ ଏଠି ବସା ବାନ୍ଧିଛନ୍ତି ବୋଲି?"

ସମସ୍ତେ ଗଛକୁ ଅନାଉଥିଲେ।ଗୋଟିଏ ଚଢେଇ ବସିଥିଲା।
ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା କହିଲା,
-ଏଇ ବିଦେଶୀ ଚଢେଇଗୁଡାକ ମତଲବି। ବିଶ୍ରାମ ନେଇ, ନିଜ ଛୁଆଙ୍କୁ ଧରି ପୁଣି ନିଜ ଦେଶକୁ ଫେରିଯିବେ।"

ବର୍ଷା ପଚାରିଲା,
-ହେଲେ ମୁଁ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରୁଛି ଦୁଇ ଦିନ ହେଲାଣି ଏଇ ଗୋଟିଏ ଚଢେଇ ହିଁ ଅଛି। ଆରଟା କୁଆଡ଼େ ଗଲା ?ଅନ୍ୟଟି ମରି ଯାଇନି ତ?"

ସୁମନ୍ତ ପାଟିରୁ ବାହାରି ପଡ଼ିଲା,
-ନା,ନା,ସେମିତି ଅଶୁଭ କଥା କୁହନା। ଖାଦ୍ୟ ପାଇଁ ହୁଏତ ଯାଇଥିବ।"

ଘର ଭିତରକୁ ଯାଉଯାଉ ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା କହିଲା,
-ଆରଟା ନିଶ୍ଚୟ ପୁରୁଷ ଚଢେଇ ହୋଇଥିବ ଓ ନିଜ ଦେଶକୁ ପଳାଇଥିବ।"

ତନ୍ଦ୍ରା ମୁରୁକି ହସି କହିଲା,
-ଅନ୍ୟ କେଉଁ ମାଈ ଚଢେଇ ସହିତ ସେ ବୁଲୁ ଥାଇପାରେ ?"

ଅସୀମ ଓ ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ପରସ୍ପରକୁ ଅନାଉ ଥିଲେ।

ତନ୍ଦ୍ରା ପଚାରିଲା,
-କାଳିଜାଇ କେମିତି ଲାଗିଲା ?"

ଅସୀମ କହିଲା,
-ଭଲ ଲାଗିଲା। ତେବେ ଏବେ ବହୁତ ଭିଡ଼।ପୂର୍ବର ଶାନ୍ତ ପରିବେଶ ଏବେ ନାହିଁ। ସବୁଆଡ କମରସିଆଲ ହୋଇଗଲାଣି।ତେବେ ରାସ୍ତା ଘାଟ ବହୁତ ଭଲ।"

ତନ୍ଦ୍ରା ,ଘର ଭିତରକୁ ପଶିଲା ବେଳେ, ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ଗୋଟେ ବ୍ରତ ଆଣି ତନ୍ଦ୍ରା ହାତରେ ଦେଇ କହିଲା,
-ସୁଦଶା ବ୍ରତ ହାତରେ ବାନ୍ଧିଦେ। ସକାଳେ ବର୍ଷା, ଏଇଟା ତୋ ପାଇଁ ପୂଜା କରିଥିଲା, ହେଲେ ଦେବାକୁ ଭୁଲି ଯାଇଥିଲା।"

ବ୍ରତଟି ନେଇ ଦୀର୍ଘନିଶ୍ଵାସ ଛାଡି ତନ୍ଦ୍ରା କହିଲା,
-ଏସବୁ ଓଷା, ବ୍ରତ କରି ସତରେ କଣ ଆମେ କାହାର ଆୟୁଷ ବଢାଇ ପାରୁ ?"

ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ଟିକେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ କହିଲା,
-ସବୁରି ମୂଳେ ବିଶ୍ୱାସ। ଆଜି କାଳିଜାଈରେ ବି ମୁଁ ତୁମ ଦୁହିଙ୍କ ପାଇଁ ପୂଜା କରିଛି।"

ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖାକୁ ଶାଢ଼ୀ ପ୍ୟାକେଟଟା ଦେଇ କହିଲା,
-ତୁମ ପାଇଁ ଏଇଟା ମୋ ତରଫରୁ ଉପହାର।"

-ଆରେ? ଏସବୁ ଫର୍ମାଲିଟି କାହିଁକି ?"

-ଆମ ଭିତରେ ଫର୍ମାଲିଟି ପୁଣି କେଉଁଠୁ ଆସିଲା ? ଏଇଟା ମୋ ଅଧିକାର। ମୁଁ ଯାହା ଖୁସିରେ ଦେବି ତାହା ଗ୍ରହଣ କରିବାକୁ ତୁ ବାଧ୍ୟ। ତୋର ମନେ ଅଛି ? ଟ୍ରେନରେ ବସି ଗଲାବେଳେ ଚିଲିକାକୁ ଦେଖି ଅସୀମ ବୋଲୁଥିଲେ, 'ରହ ରହ କ୍ଷଣେ ବାଷ୍ପୀୟ ଶକଟ, ଦେଖିବି ଚିଲିକା ଚାରୁ ଚିତ୍ରପଟ '।ଆଜି କିଛି ଗୀତ ବୋଲା ହୋଇଛି ନା ନାହିଁ? ଆଉ ତୋ ଓଠ ତଳର ଏଇ କଳାଜାଇକୁ ପରା ଅସୀମ ଚିଲିକାର କାଳିଜାଇ ସହ ତୁଳନା କରୁଥିଲେ। ଆଜି କାଳିଜାଇରେ ତୁ ଆମ ପାଇଁ ପୂଜା କଲୁ, ନିଜ ପାଇଁ କିଛି ମାଗିଲୁ?"

ଅସୀମ ଓ ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ଦୁହେଁ ଚମକି ପଡିଲେ।
********
ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ସମସ୍ତେ ବାହାରିଲେ ମୁକ୍ତେଶ୍ଵର ଉତ୍ସବ ଓ ଆଦିବାସୀ ମେଳା ଦେଖିବା ପାଇଁ।
ବାଟରେ ବାଣୀବିହାର ପଡ଼ିଲା।ଓଃ, ନିଜ ପାଠପଢା ବେଳର ସ୍ମୃତି ମନ ଭିତରେ କୁଦା ମାରିଲା।
ସୁମନ୍ତ ପଚାରିଲା,
-ଆପଣ ମାନଙ୍କ ସମୟରେ କ୍ୟାମ୍ପସ ଲାଇଫ କେମିତି ଥିଲା ?"

ହୋ ହୋ ହୋଇ ହସି ଅସୀମ କହିଲା,
-ଯେମିତି ତୁମ ବେଳେ ଥିଲା, ଏବେ ଅଛି... ଆରେ ଆମ ବୟସ ଟିକେ ବଢ଼ିଛି, ହେଲେ ଆମେ ବୟସ୍କ ନାଗରିକ / ସିନିଅର ସିଟିଜନ ହୋଇନୁ। ଦରବୁଢ଼ା ମାନେ ହେଉଛନ୍ତି ଟିକେ ଅଭିଜ୍ଞ ଟୋକା।"

ସମସ୍ତେ ହସିଲେ। ତନ୍ଦ୍ରା କହିଲା,
-ଠିକ କଥା ମୁଣ୍ଡରେ ଟିକେ ଚୁଟି ପାଚିଲେ କଣ ମଣିଷ ବୁଢ଼ାବୁଢ଼ୀ ହୋଇଯାଏ ? ମନ ୟଙ୍ଗ ହେବା ଦରକାର। କ୍ରିକେଟ ଭଳି ଜୀବନରେ ବି ଦ୍ଵିତୀୟ ଇନିଂସ ଖେଳିବାକୁ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ସାହାସ ଦରକାର। ମନ ବୁଢ଼ା/ବୁଢ଼ୀ ହୋଇଗଲେ ମଣିଷ ବୁଢ଼ା/ବୁଢ଼ୀ ହୋଇଯାଏ। ଆମ କ୍ୟାମ୍ପସ ଲାଇଫ ରେ ଧୁମ୍ ମସ୍ତି ମଉଜ କରୁଥିଲୁ।"

ଅସୀମ କହିଲା,
-ହେଲେ ଆମ ବେଳେ କ୍ୟାମ୍ପସ ଭିତରେ ନେତାମାନଙ୍କର ଏତେ ସବୁ ପୋଷ୍ଟର ଫଟ ଲାଗୁ ନଥିଲା। ଭୁବନେଶ୍ୱର କୁ ଏତେ ସୁନ୍ଦର ଭାବେ ସଜା ଯାଇଛି, ହେଲେ ରାସ୍ତା ଘାଟରେ ନେତାମାନଙ୍କ ଏତେ ଫଟ କାହିଁକି ? ଟିଭି, ସୋସିଆଲ ମିଡିଆ, ଖବର କାଗଜରେ ଆମେ ସବୁଦିନ ତ ଦେଖୁଛୁ ଏମାନଙ୍କୁ।ସ୍ବଚ୍ଛତା କଥା କହି ଏସବୁ..... ବିଦେଶରେ ଏତେ ସବୁ ପୋଷ୍ଟର ମରା ଯାଏନା। ଗୋଟାଏ ଦୁଇଟା ଯଥେଷ୍ଟ ହୁଅନ୍ତା ଏଠି। ବରଂ ଓଡ଼ିଶାର ବରପୁତ୍ର ମାନଙ୍କ ଫଟ ମାରିଲେ ପ୍ରବାସୀ ଚିହ୍ନନ୍ତେ, ଜାଣନ୍ତେ।"

ମୁରୁକି ହସି ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା କହିଲା,
- ପ୍ରବାସୀ ଆଉ ସବୁ କଣ ଚାହାନ୍ତି ?"

ଗମ୍ଭୀର ସ୍ବରରେ ଅସୀମ କହିଲା,
- ସମସ୍ତେ ଭାବନ୍ତି ପ୍ରବାସୀଟିଏ ଯେମିତି ଟଙ୍କା ପଇସା ର ଗନ୍ତାଘର। ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଟଙ୍କା ବାଣ୍ଟିବ, ଗିଫ୍ଟ ନେଇକି ଆସିବ। ହେଲେ ନିଜ ବାପା, ମା ଙ୍କ ଛଡା କେତେଜଣ ବୁଝନ୍ତି ପ୍ରବାସୀର ମନ,ତା ଅନ୍ତର'ର କୋହ,ବେଦନା ଓ ଭାଵନାକୁ ? ନିଜେ ଚଳି ଘରକୁ ବିଦେଶୀ ମୁଦ୍ରା ପଠାଏ। ପ୍ରବାସୀ ଶ୍ରମିକଙ୍କ ଦୁଃଖ କିଏ ବା ଜାଣେ ?ସବୁ ପ୍ରବାସୀ ନଭଶ୍ଚୁମ୍ଭୀ ଅଟ୍ଟାଳିକା ରେ ରହି ରୋଲସ ରୟେସ ଗାଡ଼ିରେ ଚଢ଼ି ବୁଲନ୍ତିନି। ଭଲ ଭବିଷ୍ୟତ, ତଥା ପରିବାର ପାଇଁ ସେ ପ୍ରବାସୀ ହୁଏ।ହେଲେ ତା ମନରେ ନିଜ ମାଟିମୋହ ଅହରହ ଛାପି ହୋଇ ରହିଥାଏ। ପ୍ରବାସୀ ଟି ଜଣେ ସାଧାରଣ ଭାରତୀୟ।"
ସମସ୍ତେ ଚୁପ ରହିଲେ।
ମୁକ୍ତେଶ୍ଵର ଉତ୍ସବ ଦେଖିଲା ବେଳେ ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖାର ଅନେକ ପୁରୁଣାକଥା ମନେ ପଡ଼ୁଥିଲା ।
ଆଦିବାସୀ ମେଳାରୁ କିଛି କିଣିଲା ବେଳେ ଅସୀମ କହିଲା,
- ଜାନୁଆରୀ ୨୬ ରୁ ଏହି ଆଦିବାସୀ ମେଳା ହେଉଥିଲା।"

ସୁମନ୍ତ କହିଲା,
-ଏବର୍ଷ ଖାସ ଆପଣମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଆଗୁଆ କରାଯାଇଛି।"

ଅସୀମ କହିଲା,
-ଆଗରୁ ହଳଦୀ,ଝୁଣା ଓ ଝାଡୁ କିଣୁଥିଲେ ସମସ୍ତେ ।ସେତେବେଳେ ଏହା ୟୁନିଟ ୧ ରେ ହେଉଥିଲା। ସେଠାର ପରିବେଶ ଭିନ୍ନ ଥିଲା। ଏଠି ଟିକେ ଆଧୁନିକତା ଅଧିକ ଲାଗୁଛି।"

ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା କହିଲା,
- ଯୁଗ ବଦଳୁଛି ପରା। ଆମେ ଆଡଭାନ୍ସ ହେଉଛୁ,ତେଣୁ ସବୁ ଆଗୁଆ, ଅଦିନିଆ। ତେବେ ହଳଦୀ, ଝାଡୁ, ଝୁଣା ଏବେ ବି ଡିମାଣ୍ଡରେ ଅଛି।"
ଏକ ଆଦିବାସୀ ଷ୍ଟଲରେ ତିଆରି ହୋଇଥିବା ଅସ୍ଥାୟୀ କୁଡିଆ ସାମ୍ନାରେ ବସିଥିବା ଦୁଇଜଣ ବୟସ୍କ ଆଦିବାସୀ ପୁରୁଷ, ମହିଳାଙ୍କ ସହ ସେଲଫି ନେଉଥିଲେ କିଛି ପ୍ରବାସୀ। ଅସୀମ ଦେଖିଲା, ଜଣେ
ଅଣଓଡ଼ିଆ ପ୍ରବାସୀ ସାଙ୍ଗରେ ଥିବା ଓଡ଼ିଆ ଅନୁବାଦକଙ୍କୁ ଅନୁରୋଧ କରି କହିଲେ,
-ମୁଁ ଏମାନଙ୍କ ଗାଁ କୁ ଯାଇ ସେମାନଙ୍କ ଅସଲ ଘର, ଗାଁ ଦେଖିବାକୁ ଚାହୁଁଛି। ସେମାନଙ୍କ ଠିକଣା, ନାଁ ପଚାରି ,ଅନୁମତି ଆଣିପାରିବେ? ମୁଁ ସେମାନଙ୍କୁ କିଛି ଟଙ୍କା ଉପହାର ଦେବାକୁ ଚାହେଁ, ଏଇ ନିଅନ୍ତୁ।"

ଅନୁବାଦକ ଜଣଙ୍କ ଖୁସି ହୋଇ ସେ ଟଙ୍କା ଆଦିବାସୀ ଦମ୍ପତ୍ତିଙ୍କ ହାତକୁ ବଢାଇ ଦେଇ କହିଲା,
-ନେ ଖୁସି ହୋଇ ବାବୁ ଦେଇଛନ୍ତି। ବିଦେଶୀ ବାବୁ ତୋ ଗାଁ କୁ ଆସିବ, ତୋ ଘର, ଗାଁ ଦେଖିବ, ଫଟ ଉଠାଇବ, ତୁ ରାଜି ତ?।"

ନିଜ ସ୍ତ୍ରୀ ମୁହଁକୁ ଚାହିଁ, ସେ ଟଙ୍କା ଅନୁବାଦକ ହାତକୁ ଫେରାଇ ଦେଇ କହିଲା,
-ବାବୁ କୁ ତା ଟଙ୍କା ଫେରାଇ ଦେ।ଆଗେ ଟଙ୍କା ଦେବ, ତା ପରେ ଆମ ଘର, ଜଙ୍ଗଲ, ପାହାଡ କିଣିନେବ।
ିଁ ତାର ଆମ ଗାଆଁ କୁ ଆସିବା, ଆମ ଜଙ୍ଗଲ, ପାହାଡ ଚାଲିଗଲେ ଆମେ କୁଆଡ଼େ ଜିମୁ?"

ହତଚକିତ ହୋଇ ଅନାଇଥିଲା ଅସୀମ।ସତରେ ନିଜ ଭିଟାମାଟି ପ୍ରତି ସମସ୍ତଙ୍କର ମୋହ ଥାଏ।
ପେଣ୍ଡାଲରେ ଲାଞ୍ଜିଆ ସଉରା ଓ ଢିମସା ନୃତ୍ୟ ହେଉଥିଲା। କିଛି ନୃତ୍ୟଶିଳ୍ପୀ ଅନ୍ୟ ପ୍ରବାସୀଙ୍କ ସହ ଅସୀମକୁ ବି ଟାଣି ନେଲେ ଷ୍ଟେଜ ଉପରକୁ। କିଛି ମହିଳା ନୃତ୍ୟଶିଳ୍ପୀଙ୍କ ସହ ନାଚୁଥିଲା ଅସୀମ ଓ ତନ୍ଦ୍ରା, ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖାଙ୍କ ଆଡ଼କୁ ଅନାଇ ହସି, ସେମାନଙ୍କୁ ବି ଷ୍ଟେଜକୁ ଆସିବାକୁ ଇସାରା କରୁଥିଲା।

ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା କହିଲା,
-ସ୍କୁଲ, କଲେଜ, ୟୁନିଭରସିଟିରେ ଆମେ ବି ରଙ୍ଗବତୀ ଗୀତରେ ନାଚୁଥିଲେ। ଅସୀମ ବି ଅନେକ ଥର ଆମ ସହ ନାଚିଛି ଓ ବହୁତ ଥର ଆମ ପାଦ ଉପରେ ଚଢିଯାଇଛି। ତାକୁ ଠିକ କରି ନାଚି ଆସୁ ନଥିଲା, କିନ୍ତୁ ଷ୍ଟେଜକୁ ଆଗେ



ଯାଏ। ଆଜି ପୁଣି ଆମ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ଷ୍ଟେଜକୁ ଡାକୁଛି।"

ତନ୍ଦ୍ରା ହଠାତ ପଚାରିଲା,
-ଆମ ଦୁହିଙ୍କ ଭିତରୁ, ଅସୀମକୁ କିଏ ଅଧିକ ଭଲ ପାଉଥିଲା ?"
ଚମକିପଡ଼ିଲା ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ।

(କ୍ରମଶଃ.......)

◆ _*💥ପ୍ରବାସୀ ଏକ ଅଧାଲେଖା କାହାଣୀ 💥*_ ◆
(ଚତୁର୍ଥ ଭାଗ)

ପୂର୍ବରୁ ପଢ଼ିଥିଲେ.....
....ଚିଲିକାରେ ଡଙ୍ଗାରେ ବସି ମଙ୍ଗଳା ଯୋଡ଼ି ଓ କାଳିଜାଇ ବୁଲିଲା ବେଳେ ଦୁହେଁ ଏକାଠି ବୋଲିଲେ,
" କାତ ଧରି ଧିରେ ନାଉରୀ ,ନାଆ ଦେଇଛି ମେଲି,ଉତ୍ତରା ପବନ ଆଗକୁ ଦିଏ ତଲେଇ ଠେଲି......
ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା କହିଲା,
-ମୋତେ ଏବେ ବି ଡଙ୍ଗାରେ ବସିଲେ ଡର ମାଡେ।"
ହୋ ହୋ ହୋଇ ହସି ଅସୀମ କହିଲା,
- ସ୍କୁଲ ସମୟ ରେ ତୁମେ ଡରିକି ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରିବା ସହ, ହନୁମାନ ଚାଳିଶା ବୋଲୁଥିଲ। ତନ୍ଦ୍ରା ବି କାଲି ପୁରୀ ଜଗନ୍ନାଥ ମନ୍ଦିରରେ ଠାକୁରକୁ ଅଭିଯୋଗ କରିବ।ସତରେ କଣ ଠାକୁର ଭକ୍ତ ଙ୍କ ଡାକ ଶୁଣନ୍ତି ?"
ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ମନେ ମନେ ଭାବୁଥିଲା କହିଦେବା ପାଇଁ,
-ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କୁ ମୁଁ ତ କେବଳ ତୁମକୁ ମାଗିଥିଲି।ହେଲେ ମୋତେ ତ ମିଳିଲାନି।"
ଅସୀମ ହଠାତ କହିଲା,
-ସତ କହିବ ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ? ଯଦି ତନ୍ଦ୍ରା ନିଜ ହାତ ଶିରା କାଟି ନଥାନ୍ତା ଓ ତୁମେ ମୋତେ ନିଜ ରାଣ ଦେଇ,ତନ୍ଦ୍ରାକୁ ବାହା ହେବାକୁ ବାଧ୍ୟ କରିନଥାନ୍ତ, ନିଶ୍ଚେ ଆମେ ଦୁହେଁ ବାହା ହୋଇଥାନ୍ତେ ଓ ଆମ ପ୍ରେମ କାହାଣୀର ...
ତା କଥା ସମ୍ପୂର୍ଣ ହେବା ପୂର୍ବରୁ ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା କହିଲା,
-କିଛି କାହାଣୀ ଅଧାଲେଖା ହୋଇ ରହିଥାଏ।ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣକାହାଣୀ ଅପେକ୍ଷା ଅଧାଲେଖା କାହାଣୀ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର।କିଛି ଅପ୍ରାପ୍ତିରେ ବି ପ୍ରାପ୍ତି ର ଖୁସି ଥାଏ।"
ଚମକି ପଡ଼ିଲା ଅସୀମ।ତାର ମନେ ପଡ଼ିଲା,ତା ବାହାଘର ରିସେପସନ ଦିନ ରାତିରେ ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା କହିଥିଲା,
-ପ୍ରେମ କଣ ଖାଲି ଗୋଟେ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ?ଅସଲ ପ୍ରେମ ପରା ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତର ର....
(ଏବେ ଆଗକୁ.......)
******
ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ମୁହଁକୁ ଅନାଇଥିଲା ଅସୀମ। ଅନ୍ୟ ଅତିଥିମାନଙ୍କ ସହ ସେମାନେ ବି ଆଖ ପାଖରେ ଉଡୁ ଥିବା ସି-ଗଲ ଚଢେଇ ମାନଙ୍କୁ ଖାଦ୍ୟ ଦେବାରେ ଲାଗିଗଲେ।

ଅସୀମ କହିଲା,
-ଆରେ ବାଃ, ଏ ଚଢେଇଗୁଡ଼ାଙ୍କୁ ମାନିବାକୁ ପଡିବ। ଆମେରିକାରେ ବି ଏଇ ଚଢେଇ ଅଛନ୍ତି, ସି ବିଚ ରେ। ସବୁ ଟୁରିଷ୍ଟମାନଙ୍କ ଠାରୁ ଚିପ୍ସ ଓ କୁରକୁରେ କେମିତି କ୍ୟାଚ କରୁଛନ୍ତି?"

ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା କହିଲା,
-ଯେମିତି ତୁମେ ମୋତେ କ୍ୟାଚ କରି ପାଣିରୁ ଉଦ୍ଧାର କରିଥିଲ ?ମନେଅଛି ? କେମିତି ସ୍କୁଲ ପିକନିକରେ କାଳିଜାଇ ଆସିଥିଲା ବେଳେ ଡଙ୍ଗାରୁ ମୁଁ ପାଣିକୁ ଖସି ପଡ଼ିଥିଲା ବେଳେ ତୁମେ ଚଟକିନା ପାଣିକୁ ଡେଇଁ ମୋତେ ଉଦ୍ଧାର କରିଥିଲ ?

-ମାଆ କାଳିଜାଇ ଙ୍କ ଆଶୀର୍ବାଦ ତୁମ ଉପରେ ଥିଲା।"

-ନା, ତୁମେ ପାଖରେ ଥିଲ ବୋଲି। ତୁମକୁ ସେତେବେଳେ ପହଁରା ଆସିନଥିଲା। ତଥାପି ତୁମେ ପାଣିକୁ ଡେଇଁଥିଲ ପ୍ରଥମେ।"

ଚମକି ପଡ଼ିଲା ଅସୀମ।
କିଛି ସମୟ ପାଇଁ ଅସୀମ ଅତୀତରେ ହଜି ଯାଉଥିଲା। ତାକୁ ପହଁରା ଜଣା ନଥିଲା, ତଥାପି ସେ କାହିଁକି ଚିଲିକାର ଅକାତକାତ ପାଣିକୁ ନିଜ ଜୀବନକୁ ଭ୍ରୁକ୍ଷେପ ନକରି ଡେଇଁଥିଲା?
ତା କାନରେ କିଏ ଯେମିତି କହିଲା,"ତାହା ହିଁ ପ୍ରେମ"।ଚାରିଆଡକୁ ଅନାଇଲା ଅସୀମ।ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ହସୁଥିଲା। ସତେ ଯେମିତି କିଏ ବୋଲୁ ଥିଲା,
" ନଦୀର ନାମ ଅଳସ କନ୍ୟା......
ଏଇ ସମୟରେ ଗାଇଡ ପାଟି ଶୁଭିଲା,

-କାଳିଜାଇ ଆସିଗଲା।"

ସମସ୍ତେ ଫଟ ଉଠାଉଥିଲେ। ମା କାଳିଜାଇ'ଙ୍କ ମନ୍ଦିରରେ ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରି ଫେରିଲା ବେଳେ ଅସୀମ ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖାକୁ ପଚାରିଲା,
-ଆଜି ଠାକୁରାଣୀଙ୍କୁ କଣ ମାଗିଲ ସତ କହିବ?

ମୁରୁକି ହସି ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା କହିଲା,
-ତୁମର ଓ ତନ୍ଦ୍ରା ର ସବୁ ଇଛା ପୂରଣ ହେଉ ବୋଲି ମା ଙ୍କୁ ପ୍ରାର୍ଥନା କଲି।"

ଚମକି ପଡିଲା ଅସୀମ।
ଭୁବନେଶ୍ୱର ଫେରିଲାପୂର୍ବରୁ ନାରାୟଣୀ, ତାରାତାରିଣୀ, ନିର୍ମଳଝର ବୁଲି ବରକୁଳ ଡାକ ବଙ୍ଗଳାରେ ସୁସ୍ୱାଦୁ ଖାଦ୍ୟ ଖାଇ ଭୁବନେଶ୍ୱର ଫେରିବା ବାଟରେ ବସ ରେ ଅନ୍ୟଜଣେ ଓଡ଼ିଆ ପ୍ରବାସୀ ଅସୀମକୁ କହିଲା,
-ଦିଲ୍ଲୀ, ବମ୍ବେ, ଗୋଆ, ହାଇଦ୍ରାବାଦ ବାଙ୍ଗାଲୋରରେ ଇତ୍ୟାଦି ସହରରେ ମିଟିଂ ନକରି, ଏଥର ଭୁବନେଶ୍ୱରରେ ପ୍ରବାସୀ ଭାରତ ଉତ୍ସବ କାହିଁକି ଆୟୋଜନ କରାଗଲା?"

ମୁରୁକିହସି ଅସୀମ କହିଲା,
-କେନ୍ଦ୍ର ସରକାରଙ୍କୁ ଧନ୍ୟବାଦ ଦେବା କି ଆମ ଓଡ଼ିଶା ତଥା ଭୁବନେଶ୍ୱରକୁ ବିଶ୍ଵ ଦରବାରରେ ଅଧିକ ପରିଚିତ କରାଉଛନ୍ତି। ଆଜି ପରା ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀ ତାଙ୍କ ଭାଷଣରେ କହିଲେ କି ପ୍ରତି ପ୍ରବାସୀ ନିଜ ସାଙ୍ଗରେ ଆଉ ପାଞ୍ଚଜଣ ବିଦେଶୀଙ୍କୁ ଭାରତ ବୁଲାଇବାକୁ ଆଣୁ। ଓଡ଼ିଶାକୁ ବହୁତ ଟୁରିଷ୍ଟ ଆସିବେ। ନୂଆ ରାଜ୍ୟ ସରକାରଙ୍କ ଆତିଥ୍ୟତା ଓ ସବୁ ସୁବ୍ୟବସ୍ଥା ପାଇଁ ଧନ୍ୟବାଦ ଜଣାଇବା। ରାସ୍ତାଘାଟ, ପ୍ରତିଟି ଟୁରିଷ୍ଟ ଜାଗା, ମନ୍ଦିର ପରିବେଶ କେତେ ଚମତ୍କାର ହୋଇଯାଇଛି?"

ପାଖରେ ବସି ଥିବା ଅନ୍ୟଜଣେ ପ୍ରବାସୀ ଓଡ଼ିଆ କହିଲେ,
-ଏବେକା ସରକାରଙ୍କୁ ଧନ୍ୟବାଦ ଦେବା ସହିତ ଆମେ ପୂର୍ବ ଓଡ଼ିଶା ସରକାରଙ୍କୁ ବି କୃତଜ୍ଞତା ଜଣାଇବାକୁ ଭୁଲିଯିବାନି। କାରଣ ଏସବୁ କାୟା ପରିବର୍ତ୍ତନ ପୂର୍ବରୁ ହୋଇଛି ବୋଲି ଆମ ରାଜ୍ୟକୁ କେନ୍ଦ୍ର ସରକାର ବାଛିଛନ୍ତି।ଇଛାଥିଲା ଷ୍ଟେଜରେ ଆମ ପୂର୍ବ ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ବି ଦେଖିବି ବୋଲି।ଆମେ ତିନି ଦିନ ପୂର୍ବରୁ ଓଡ଼ିଶା ଆସି, ପୁରୀ କୋଣାର୍କ, ସମଲାଇ, ବିରଜା, ତାରିଣୀ, ଲିଙ୍ଗରାଜ ଇତ୍ୟାଦି ମନ୍ଦିର ବୁଲିଛୁ।ଓଃ ,ଭିତ୍ତିଭୂମିର କି ଅଦ୍ଭୁତ ପରିବର୍ତ୍ତନ? ଏକଦମ ବିଶ୍ବସ୍ତରୀୟ। ତେବେ ଓଡ଼ିଶାର ଅନ୍ୟ ସ୍ଥାନକୁ ବିମାନବ୍ୟବସ୍ଥା କରିବା ତଥା ଭୁବନେଶ୍ୱରକୁ ବିଦେଶ ରୁ ସିଧାସଳଖ ଅଧିକ ଫ୍ଲାଇଟ ବ୍ୟବସ୍ଥା ହେବା ଦରକାର। ନହେଲେ ବମ୍ବେ, ଦିଲ୍ଲୀରେ ଓହ୍ଲାଇ, ଜିନିଷପତ୍ର ପୁଣି ଅନ୍ୟ ଫ୍ଲାଇଟ୍ ରେ ଚେକଇନ କରି ଓଡ଼ିଶା ଆସିବାକୁ ଆମେ ହଇରାଣ ହେଉଛୁ।"

ଜଣେ ପ୍ରବାସୀ ଗାଇଡକୁ ପଚାରିଲା,
-ଆଛା, ଆଜି ଆମେ ସବୁ ଯେଉଁ ବିଦେଶୀ ଚଢେଇ ଦେଖିଲୁ, ସେମାନେ କେତେଦିନ ଏଠି ରୁହନ୍ତି ?"

.
*ଆସନ୍ତୁ ପଢିବା ଆଜିର ରାତ୍ରି କାହାଣୀ*
. *✧༺⭕༻✧✧✧༺⭕༻✧*
◆◆◆ _*💥ପ୍ରବାସୀ ଏକ ଅଧାଲେଖା କାହାଣୀ 💥*_ ◆◆◆
(ତୃତୀୟଭାଗ)

*✍️ ଅରବିନ୍ଦ ଦାସ*
*══━━━━━✥◈❤️◈✥━━━━━══*

*ସୌଜନ୍ଯ: ଓଡିଶା ରୁ ଆମେ ହ୍ବାଟ୍ସଆପ ଗୃପ୍*
. *✧༺⭕༻✧✧✧༺⭕༻✧*
ପୂର୍ବରୁ ପଢ଼ିଥିଲେ.......
........ଦୀର୍ଘନିଶ୍ଵାସ ଛାଡି ଅସୀମ କହିଲା,
-ଭାଗ୍ୟର ବିଡମ୍ବନା ହୁଏତ ଓ ସ୍ଥାନର ଦୂରତା ବି ବାଧକ।ଅନେକ ସମୟରେ ବୟସ୍କ ବାପା ମା ଚାହାଁନ୍ତିନି ବିଦେଶ ଯିବାକୁ।ନିଜ ଘର ମୋହ ସେମାନଙ୍କୁ ଅଟକାଏ।କେବେ ଭାବିଛ, ନିଜ ବାପା,ମା,ଭାଇ, ଭଉଣୀ, ପରିବାର ବର୍ଗ ଙ୍କୁ ଛାଡି ଏକୁଟିଆ ଜୀବନ ବିତାଉ ଥିବା ପ୍ରବାସୀ ଟିଏ କିପରି ଜୀବନ କାଟେ ? ଅନେକ ସମୟରେ ମୁଁ ପଙ୍କଜ ଉଦାସ ଙ୍କ ସେଇ ଅଭୁଲା ଗଜଲ "ଚିଠି ଆୟି ହେ ଆୟି ହେ ଚିଠି ଆୟି ହେ; . ୱତନ ସେ ଚିଠି ଆୟି ହେ,ବଡେ ଦିନୋ କି ବାଦ... ହମ ବେ ୱତନ
କୋ ୟାଦ ,ୱତନ କି ମିଟି ଆୟି ହେ....
ଚୁପ ରହିଗଲେ ଅସୀମ।ସମସ୍ତେ ନିରବ।
ନିଜ ଆଖି ପୋଛି ଅସୀମ ପୁଣି କହିଲା,
-କାହା ଘରକୁ ଆମ ଓଡ଼ିଶାରୁ ଯାଇଥିବା କୌଣସି ଓଡ଼ିଆ,ବା ଦେଶରୁ ଯାଇଥିବା କେଉଁ ଭାରତୀୟ ଙ୍କୁ ଦେଖିଲେ ଆଖି ଛଳଛଳ ହୋଇଯାଏ ।ରାଜ୍ୟ,ଦେଶ ମନେପଡେ।"
ସୁମନ୍ତ ନିଜକୁ ଦୋଷୀ ମନେ କରି କହିଲା,
- ଆଇ ଆମ ସରି।ମୋ କହିବାର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ଆପଣଙ୍କୁ ଦୁଃଖ ଦେବାର ନଥିଲା।ମୋତେ କ୍ଷମା କରି ଦିଅନ୍ତୁ ।ଆସନ୍ତୁ ଆମେ ଅନ୍ୟ ଆଲୋଚନା କରିବା "
ସମସ୍ତେ କ୍ଷୀରି ଖାଇଲେ।
ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା କହିଲା,
-ତୁମେ ଦୁହେଁ ଆସିଲ,ହେଲେ ପିଲାଙ୍କୁ ସାଙ୍ଗରେ କାହିଁକି ଆଣିଲନି ? ପୁଅ ଝିଅ କେତୋଟି ତନ୍ଦ୍ରା ? "
ତନ୍ଦ୍ରା ମୁହଁଟା କରୁଣ ଦିଶିଲା।ତା କାନ୍ଧରେ ହାତ ରଖି,ଅସୀମ କହିଲା,
-ଗୋଟିଏ ବୋଲି ଆମର ପୁଅ, ଚାରିବର୍ଷ ତଳେ କାର ଆକ୍ସିଡେଣ୍ଟରେ ଚାଲିଗଲା।"
କ୍ଷୀରି ଚାମୁଚଟା ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ହାତରୁ ଖସି ପଡିଲା।)
ଏବେ ଆଗକୁ......
****
ଘର ଭିତରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ ନିରବତା।ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ଅନେଇଲା ତନ୍ଦ୍ରାକୁ। ଗୁମ ମାରି ଚେୟାର ଉପରେ ଚୁପଚାପ ବସିଥିଲା ତନ୍ଦ୍ରା।

ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ତା ପାଖକୁ ଯାଇ ,କାନ୍ଧରେ ହାତ ରଖି କହିଲେ,
-ଆଇ ଆମ ସରି। କାହିଁକି ମୋ ମୁହଁରୁ ଏମିତି କଥା ପଦକ .....

ତା ହାତ ପାପୁଲି ଉପରେ ନିଜ ହାତକୁ ଥାପି ତନ୍ଦ୍ରା କହିଲା,
-ନିଜକୁ ମୁଁ ସମ୍ଭାଳି ନେଇଛି।ଆଗରୁ ଚିରାଗ କଥା ମନେ ପଡିଲେ ବହୁତ କାନ୍ଦୁଥିଲି। ହେଲେ ଏବେ ଆଖିରୁ ସବୁ ଲୁହ ଶୁଖି ଗଲାଣି ବୋଧେ। ତୁ ବିଶ୍ୱାସ କରିବୁନି, ମୋତେ ଲାଗୁଛି ମୁଁ ଯେମିତି ରକ୍ତମାଂସଧାରୀ ମଣିଷ ବଦଳରେ ପଥର ହୋଇଗଲିଣି।ହୁଏତ ହୃଦୟ ଭିତର ର ପୁଞ୍ଜିଭୂତ ବେଦନା, ଦୁଃଖ ଅସହ୍ୟ ହୋଇଗଲେଏସବୁ ପାର୍ଶ୍ୱ ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ଦେଖାଯାଏ ।ପିଲା ଚାଲିଗଲେ କେଉଁ ମା ପୂଜା, ବ୍ରତ, ଓଷା ବ୍ରତ କରେ ? ଏଥର ମୁଁ ଓଡ଼ିଶା ଆସିଛି ,ଖାସ କେବଳ ପୁରୀ ଯାଇ ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କୁ ପଚାରିବା ପାଇଁ କି ମୁଁ କି ଦୋଷ କରିଥିଲି ଯେ ମୋ ଠାରୁ ମୋ ପୁଅକୁ ଛଡାଇ ନେଲେ ? ରାତି ରାତି ମୋତେ ନିଦ ଆସେନା। ସ୍ଲିପିଂ ପିଲ ଖାଇ ଅନେକ ସମୟରେ ଶୁଏ। ବେଳେ ବେଳେ ମଣିଷ ପାଖରେ ଧନ, ସମ୍ପତ୍ତି, ସବୁ ଥାଇ ବି ସେ ଅସହାୟ ହୋଇଥାଏ।କାରଣ ମନର ଶାନ୍ତି ନଥାଏ। ଅତି ଆପଣାର କାହାକୁ ହରାଇଲେ ସେ ଶୂନ୍ୟସ୍ଥାନ କଣ ଭରଣା କରିହୁଏ?"

ତନ୍ଦ୍ରାକୁ ସାନ୍ତ୍ଵନା ଦେବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିଲା ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା। ହେଲେ ଗୋଟେ ଏଭଳି ମା କୁ ସେ କି ସାନ୍ତ୍ଵନା ଦେବେ? ଓଃ ମଣିଷ କେତେ ଅସହାୟ ହୋଇପଡେ ନିୟତି ସାମ୍ନାରେ ?

ଅସୀମ, ସ୍ତ୍ରୀକୁ ଅନାଇ କହିଲା,
-ତୁମେ ବହୁତ ହାଲିଆ ହୋଇ ଯାଇଛ। ଆଜି ସ୍ଲିପିଙ୍ଗ ପିଲ୍ ଖାଇ ଶୋଇବ।"

ବର୍ଷା, ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ କହିଲା,
-ମମି, ରାତି ହେଲାଣି, ମୁଁ ଯାଉଛି ବାହାରେ ଚିତା ପକାଇ ଦେଉଛି।କାଲି ଗୁରୁବାର, ସୁଦଶା ବ୍ରତ। ପିଠୋଉ ବଟା ବଟି ସରି ଯାଇଛି, ଶାମ୍ବ ଦଶମୀ ପିଠାପଣା ପାଇଁ।"

ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା କହିଲା,
-କାଲି ତ ମାର୍ଗଶୀର ମାଣଓଷା ଗୁରୁବାର ନୁହେଁ ଯେ ବାହାରେ ଚିତା ପକାଇବୁ। ବରଂ କାଲି ଭୋରୁ ଠାକୁରଘରେ ଓ ଶାମ୍ବ ଦଶମୀ ପୂଜା ଭୋଗ ନାଗି ହେବାକୁ ଚଉରା ପାଖରେ ଟିକେ ଚିତା ପକାଇବୁ।"

ମୃଦୁହସି ବର୍ଷା କହିଲା,
-ମମି, ଏଇ ପ୍ରବାସୀ ଦିବସ ଉପଲକ୍ଷେ ଆମ ଭଳି ହୋମଷ୍ଟେକୁ ପରା ଅନୁରୋଧ କରା ଯାଇଛି କି ଆମେ ଓଡ଼ିଆ ସଂସ୍କୃତି ଓ ପରମ୍ପରାକୁ ଅତିଥି ମାନଙ୍କ ଆଗରେ ପ୍ରଦର୍ଶନ କରିବା ପାଇଁ। ତେଣୁ ଚିତା ପକାଇବାକୁ ମୁଁ ଭାବିଛି।"

ତନ୍ଦ୍ରା କହିଲା,
-ମୁଁ ଟିକେ ଦେଖିବି, କେମିତି ଚିତା ସବୁ ପକାଉଛୁ । ଅସୀମଙ୍କର ନିଶ୍ଚେ ଶାମ୍ବ ଦଶମୀ କଥା ଭାବି ପାଟିରେ ଲାଳ ଆସିବଣି।"

ସମସ୍ତେ ହସିଲେ। ଘର ପରିବେଶ ବଦଳି ଯାଇ ଥିବାରୁ ମନେମନେ ଆଶ୍ବସ୍ତ ହୋଇଥିଲା ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ।
ବାହାରପଟେ ଓ ଗେଟ ବାହାରେ ଚିତା ପକାଉଥିଲା ବର୍ଷା ।ଏଇ ସମୟରେ ପଡୋଶୀ ମିସେସ ନାୟକ ନିଜ ସ୍ଵାମୀଙ୍କ ଗାଡ଼ିରୁ ଓହ୍ଲାଇ ନିଜ ଘର ଭିତରକୁ ଯିବା ପରିବର୍ତ୍ତେ, ବର୍ଷା ଓ ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖାକୁ ଗେଟ ପାଖରେ ଦେଖି ପାଖକୁ
ଚାଲି ଆସିଲେ। ମିସେସ ନାୟକଙ୍କ ହାତରେ ଗୋଟେ କିଛି ପ୍ୟାକେଟ ଦେଖି ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ପଚାରିଲା,
-ଏତେ ରାତିରେ କଣ ମାର୍କେଟ ଯାଇଥିଲେ ସୁଦଶା ବ୍ରତ ଓ ଶାମ୍ବଦଶମୀ ପାଇଁ ପୂଜା ସାମଗ୍ରୀ କିଣିବା ପାଇଁ ? ଡେରିରେ ମାର୍କେଟ ଯାଇଥିଲ ବୋଧେ ?"

ହସିଦେଇ ମିସେସ ନାୟକ କହିଲେ,
-ଏଇନା ଏଇ ପ୍ରବାସୀ ଭାରତୀୟ ଉତ୍ସବ ପାଇଁ ଭୁବନେଶ୍ବର ରେ ରାତି ବି ଦିନ ଭଳି ଲାଗୁଛି ।ଚାରିଆଡ଼େ ଲାଇଟ ଓ ଭିଡ।ଡେରି ରେ ଆମେ ବାହାରିନଥିଲୁ।ହେଲେ ରାଜଧାନୀ ରାସ୍ତାଘାଟ ଯାହା ଭିଡ ହେଉଛି, ଲାଗୁଛି ଆମେ ଯେମିତି ମେଟ୍ରୋ ସହରରେ ରହୁଛୁ। ଆଜି ପୁଣି ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କର ରୋଡ ଶୋ ବୋଲି ଅସମ୍ଭବଟ୍ରାଫିକ ଯୋଗୁଁ ପୁରା ଅଣାନିଶ୍ୱାସୀ ଏ ସହର ଓ ଆମଭଳି ସାଧାରଣ ମଣିଷ।ତେବେ ଚାରିଆଡ କି ସୁନ୍ଦର ସଜା ହୋଇଛି ? ରାସ୍ତାରେ ଲୋକେ ସେଲ୍ଫି ନେଉଛନ୍ତି। ଫୁଲ ପ୍ରଦର୍ଶନୀ ପୁରା ଦୁବାଇରେ ଫୁଲ ପ୍ରଦର୍ଶନୀ ଭଳି ହୋଇଛି ବୋଲି କିଏ କହୁଥିଲା। ଏକାମ୍ର ହାଟ ପ୍ରଦର୍ଶନୀରେ ବାହାର ଅତିଥି ଆସିଛନ୍ତି ବୋଲି ସବୁ ପ୍ରକାର ଆମ ଓଡ଼ିଆ ପିଠା ପଣା ବିକ୍ରି ହେଉଛି ବୋଲି ଟିଭିରେ ଦେଖି, ସେଇ

ସୁମନ୍ତ କହିଲା,
-ସରୁଚକୁଳି ,ବୁଢ଼ାଚକୁଳି ଓ ଘାଣ୍ଟ ତରକାରୀ ମୋର ବଢ଼ା ହୁଏ। ସତ କହିବାକୁ ଗଲେ ମୋ ଭଳି ଅନାଥ'ର କିଏ ବା ବାଢିବ ? ଗୁରୁମା ଙ୍କ ସହ ପରିଚୟ ଓ ପରେ ମୋ ମା ହୋଇ ସେ ହିଁ ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲେ ଏସବୁ ଜିନିଷ ବଢ଼ାବଢ଼ି, ଯାହାକୁ ମୁଁ ବହୁତ୍ ଖୁସିରେ ଖାଏ। ଆପଣଙ୍କୁ ଏସବୁ ଭଲ ଲାଗେ? ତେବେ ମୁଁ ଜାଣିନି, ମା କାହିଁକି ମିଠା ବା ଅନ୍ୟ ପିଠା ନ ବାଢି ଏହାକୁ ମୋ ପାଇଁ ବାଢିଲେ ?"
ଚମକି ପଡ଼ିଲା ଅସୀମ। ଏଇ ତିନି ଜିନିଷ ବୋଉ ବାଢ଼ୁଥିଲା ତା ପାଇଁ। ସ୍କୁଲ କଲେଜ ବେଳେ ଏକଥା ଜାଣିଥିଲା ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା। ସୁମନ୍ତ ପାଇଁ କାହିଁକି ଏସବୁ ଆଇଟମ ବାଢ଼ିଛି ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ?
ଏଇ ସମୟରେ ବର୍ଷା ଗୋଟେ ପ୍ଲେଟରେ ରସଗୋଲା ଓ ଛେନାପୋଡ଼ ଆଣି ଟେବୁଲ୍ ରେ ରଖି କହିଲା,
- ମମି ,ଏଇ ଦୁଇ ମିଠା ମୋ ପାଇଁ ବାଢ଼ନ୍ତି। ବୋହୁ ନୁହେଁ, ଝିଅ ଭଳି ସ୍ନେହ କରନ୍ତି ମୋତେ।"
ନିଜର ସବୁଠୁ ଦୁଇ ପ୍ରିୟ ମିଠା ଦେଖୁଥିଲା ଅସୀମ। ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା କଣ ସବୁ ମନେରଖିଛି !

-ତୁମେ ଖାଇବା ଆରମ୍ଭ ନକରି କଣ ଭାବୁଛ?"

ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା କଥାରେ ଭାଵନାରାଜ୍ୟରୁ ଫେରିଆସି ଅସୀମ ପାଟିରୁ ଅସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବେ ବାହାରି ଆସିଲା,
-ତୁମେ ସତରେ ୟୁନିକ୍।"
****
ଏକାମ୍ର କାନନରେ ପୁଷ୍ପ ପ୍ରଦର୍ଶନୀ , ପ୍ରଧାନ ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ମିଟିଂ ସରିଲା ପରେ, ଡବଲ ଡେକର ବସରେ ବସି ଖଣ୍ଡଗିରି, ଉଦୟଗିରି ଦେଖି, ଚିଲିକା ବାହାରିଲା ବେଳେ ଅସୀମକୁ , ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ପଚାରିଲା,
-ସତରେ ତୁମେ ଦୁହେଁ ଭାରତ ଫେରିବ ? ତୁମ ଦୁହିଙ୍କ ର ଗ୍ରୀନ କାର୍ଡ ଅଛି ପରା ? ତୁମେ କାହିଁକି ଭାରତ ଫେରିବାକୁ ଚାହୁଁଛ ?"

ମୃଦୁ ହସି ଅସୀମ କହିଲା,
-ମ୍ୟାନ ପ୍ରପୋଜେସ, ଗଡ ଡିସପୋଜେସ, ଆମେ ଚାହିଁବା, ନ ଚାହିଁବା କଥା କିଏ ପଚାରେ ?ଭଗବାନଙ୍କ ଇଛା, ଆମେ ତ ନିମିତ୍ତ ମାତ୍ର। ପ୍ରବାସୀ'ର ହୃଦୟରେ ସବୁବେଳେ ନିଜ ଦେଶ/ରାଜ୍ୟ ହିଁ ପ୍ରଥମେ ଥାଏ।"

ଚିଲିକାରେ ଡଙ୍ଗାରେ ମଙ୍ଗଳା ଯୋଡ଼ି ଓ କାଳିଜାଇ ବୁଲିଲା ବେଳେ ଦୁହେଁ ଏକାଠି ବୋଲିଲେ,
" କାତ ଧରି ଧିରେ ନାଉରୀ ,ନାଆ ଦେଇଛି ମେଲି, ଉତ୍ତରା ପବନ ଆଗକୁ ଦିଏ ତଲେଇ ଠେଲି......

ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା କହିଲା,
-ମୋତେ ଏବେ ବି ଡଙ୍ଗାରେ ବସିଲେ ଡର ମାଡେ।"

ହୋ ହୋ ହୋଇ ହସି ଅସୀମ କହିଲା,
- ସ୍କୁଲ ସମୟ ରେ ତୁମେ ଡରିକି ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କୁ ସ୍ମରଣ କରିବା ସହ,ହନୁମାନ ଚାଳିଶା ବୋଲୁଥିଲ। ତନ୍ଦ୍ରା ବି କାଲି ପୁରୀ ଜଗନ୍ନାଥ ମନ୍ଦିରରେ ଠାକୁରକୁ ଅଭିଯୋଗ କରିବ। ସତରେ କଣ ଠାକୁର ଭକ୍ତ ଙ୍କ ଡାକ ଶୁଣନ୍ତି ?"

ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ମନେ ମନେ ଭାବୁଥିଲା କହିଦେବା ପାଇଁ,
-ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କୁ ମୁଁ ତ କେବଳ ତୁମକୁ ମାଗିଥିଲି। ହେଲେ ମୋତେ ତ ମିଳିଲାନି।"

ଅସୀମ ହଠାତ କହିଲା,
-ସତ କହିବ ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ? ଯଦି ତନ୍ଦ୍ରା ନିଜ ହାତ ଶିରା କାଟି ନଥାନ୍ତା ଓ ତୁମେ ମୋତେ ନିଜ ରାଣ ଦେଇ, ତନ୍ଦ୍ରାକୁ ବାହା ହେବାକୁ ବାଧ୍ୟ କରିନଥାନ୍ତ, ନିଶ୍ଚେ ଆମେ ଦୁହେଁ ବାହା ହୋଇଥାନ୍ତେ ଓ ଆମ ପ୍ରେମ କାହାଣୀର ...

ତା କଥା ସମ୍ପୂର୍ଣ ହେବା ପୂର୍ବରୁ ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା କହିଲା,
-କିଛି କାହାଣୀ ଅଧାଲେଖା ହୋଇ ରହିଥାଏ। ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣକାହାଣୀ ଅପେକ୍ଷା ଅଧାଲେଖା କାହାଣୀ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର। କିଛି ଅପ୍ରାପ୍ତିରେ ବି ପ୍ରାପ୍ତି ର ଖୁସି ଥାଏ।"
ଚମକି ପଡ଼ିଲା ଅସୀମ। ତାର ମନେ ପଡ଼ିଲା, ତା ବାହାଘର ରିସେପସନ ଦିନ ରାତିରେ ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା କହିଥିଲା,
-ପ୍ରେମ କଣ ଖାଲି ଗୋଟେ ଜନ୍ମ ପାଇଁ ? ଅସଲ ପ୍ରେମ ପରା ଜନ୍ମ ଜନ୍ମାନ୍ତର ର....

(କ୍ରମଶଃ.......)


(©️ଅରବିନ୍ଦ ଦାସ)



🏵️🏵️🙏 🙏🏵️🏵️

ପ୍ରଦର୍ଶନୀ ଯାଇଥିଲି ଓ ଶାମ୍ବ ଦଶମୀ ପାଇଁ ପିଠା ପଣା ସବୁ କିଣିକି ନେଇ ଆସିଲି।ତାଛଡ଼ା ସେଠୁ ଡିନର ସାରି ଆସିଛୁ।"

ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା କହିଲା,
-ଆପଣ ତାହେଲେ ଏଥର ଶାମ୍ବଦଶମୀ ଓଷା ପାଇଁ ଘରେ କିଛି ବନେଇବେନି ?"

ନିଜ ଘର ଗେଟ ପାଖରେ ଠିଆ ହୋଇଥିବା ସ୍ଵାମୀଙ୍କ ଆଡ଼କୁ ଅନାଇ, ଧୀର ସ୍ବରରେ ମିସେସ ନାୟକ କହିଲେ,
-ଇୟେ ପରା ମୋତେ ଚିଡୋଉ ଥିଲେ। ହେଲେ, ସେଠି ହଜାର ହଜାର ଲୋକେ ପିଠା କିଣିକି ନେଉଛନ୍ତି। ମୁଁ କାହିଁକି ଘରେ କରିବି? ପ୍ରତିବର୍ଷ ହେଲେ ଏଇ ସମୟରେ ଏଭଳି ଉତ୍ସବ ହୁଅନ୍ତା କି ? ଘରେ ଆମକୁ ପିଠା ପଣା କରିବାକୁ ଝଞ୍ଜଟ ନଥାନ୍ତା। ମୋ ଭଉଣୀ କେଉଁଝରରୁ ଫୋନ କରି କହୁଥିଲା, ଅପା ତୁ ବହୁତ ଲକି ଭୁବନେଶ୍ୱରରେ ଅଛୁ, ତମେ ରାଜଧାନୀବାସୀ ଏସବୁ ଉତ୍ସବ ଛଡା ଅଧେ ଦିନ ଘରେ ନରାନ୍ଧି ବାହାରେ ଖାଉଛ । ଆମ ଜିଲ୍ଲାରେ ଏ ଉତ୍ସବ ହେଉନି, ପିଠା ପଣା ବନେଇବାକୁ ପଡୁଛି।"
ଟିକେ ରହି ପୁଣି କହିଲେ,
-ଆଉ ହଁ, ପ୍ରବାସୀ ଦିବସ ପାଇଁ ସମ୍ବଲପୁରୀ ବସ୍ତ୍ରାଳୟ ଦୋକାନ କିଛି ସାରା ରାତି ଖୋଲା ଓ ଭଲ ରିହାତି ବି ଅଛି। ସେଥିପାଇଁ ଗୋଟେ ଶାଢ଼ୀ, ଦୁଇଟା ଡ୍ରେସ ଓ ଦୁଇଟା ଓଢ଼ଣୀ ଆଣିଛି।"

ସମସ୍ତେ ମୁରୁକି ହସିଲେ। ସୁମନ୍ତ ଓ ଅସୀମ ନିଜ ମୋବାଇଲରେ ଦେଖୁଥିଲେ ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ରୋଡ ଶୋ।
ଚିତା ପକାଇବା ସରି ଯାଇଥିଲା।ତନ୍ଦ୍ରା ଖୁବ ପ୍ରଶଂସା କଲା, ବର୍ଷା ପକେଇଥିବା ଚିତା ର ଓ ମୋବାଇଲରେ ଫଟ ଉଠାଇଲା ।

ମିସେସ ନାୟକ ଗଲାପରେ , ସମସ୍ତେ ଘରକୁ ଫେରି ଆସିଲେ ।ଅସୀମ କହିଲା,
-ସତରେ ଭୁବନେଶ୍ୱରରେ ବହୁତ ଭିଡ଼। ଲୋକ ସଂଖ୍ୟା ବଢ଼ି ଗଲାଣି। ଆଗ ଭଳି ଆରାମରେ ଯିବା ଆସିବା ଏବେ କଷ୍ଟ। ଆମେ ବୁଲିବାପାଇଁ ଅସୁବିଧା ହେବ ବୋଧେ।"

ସୁମନ୍ତ କହିଲା,
ନା,ନା ଆମେ ଯେଉଁ ଗାଡ଼ିରେ ଯିବା, ସେଥିରେ ପ୍ରବାସୀ ଭାରତୀୟ ଉତ୍ସବ ଅତିଥି ଷ୍ଟିକର ଯୋଗୁଁ କିଛି ଅସୁବିଧା ହେବନି।ଆସନ୍ତାକାଲି ସକାଳୁ ଶୀଘ୍ର ବାହାରି ପୁଷ୍ପ ପ୍ରଦର୍ଶନୀ ଦେଖି ଆମେ ଫେରିଆସି ପ୍ରବାସୀ ଭାରତୀୟ ଦିବସରେ ପ୍ରଧାନ ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ଉଦବୋଧନ ଓ ସଭା ଆଟେଣ୍ଡ କରି ତା ପରେ
ଖଣ୍ଡଗିରି, ଉଦୟଗିରି, ଚିଲିକା ବୁଲିବା ପ୍ରୋଗ୍ରାମ ଅଛି। ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଆଦିବାସୀମେଳା ଓ ମୁକ୍ତେଶ୍ଵର ଫେଷ୍ଟିଭାଲ। ପହରଦିନ ପିପିଲି, ପୁରୀ ଓ କୋଣାର୍କ। ସେଦିନ ବୈକୁଣ୍ଠ ଏକାଦଶୀ।"

ତନ୍ଦ୍ରା କହିଲା,
-ମୁଁ କାଲି କୁଆଡ଼େ ବୁଲିବାକୁ ଯିବିନି, ସକାଳେ କେବଳ ମିଟିଂ ଆଟେଣ୍ଡ କରି ଟିକେ ରେଷ୍ଟ କରିବି। ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ମୁକ୍ତେଶ୍ଵର ଫେଷ୍ଟିଭାଲ ଯିବି ଓ ରାତିରେ ସପିଙ୍ଗ। ତେବେ ପହରଦିନ ପୁରୀ ନିଶ୍ଚୟ ଯିବି। ଅସୀମଙ୍କର ଚିଲିକା ବହୁତ ପସନ୍ଦ। ସେ ଅନେକ ଥର କାଳିଜାଇ ଯାଇଛନ୍ତି ଓ ମଙ୍ଗଳାଯୋଡ଼ିରେ ଚଢେଇଙ୍କ ଫଟ ଉଠାଇଛନ୍ତି ବୋଲି କୁହନ୍ତି।"

ହସିଦେଇ ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା କହିଲା,
-ହଁ ,ପ୍ରବାସୀମାନେ ବି ଚିଲିକା କୁ ଆସୁଥିବା ବିଦେଶୀ ଚଢେଇ ଭଳି। କିଛିଦିନ ପାଇଁ ଅତିଥି ହୋଇ ଆସିବେ ଓ ପୁଣି ଫେରିଯିବେ।"

ସୁମନ୍ତ କହିଲା,
-ମମି, ଆମ ଘର ସାମ୍ନାରେ ଥିବା ବଡ ଗଛରେ କିଛିଦିନ ହେଲାଣି ଦୁଇଟା ବିଦେଶୀ ଚଢେଇ ଆସିକି ରହୁଛନ୍ତି। ଲାଗୁଛି ବୋଧେ ବସା ବାନ୍ଧି ଅଣ୍ଡା ଦେବ। ମୁଁ ସେମାନଙ୍କୁ ଦାନା ଓ ଛୋଟ ମାଛ ଆଣି ଖାଇବାକୁ ଦେଉଛି। ହୁଏତ ନିଜ ଦେଶକୁ ଏମାନେ ଫେରିବେନି।"

-ବିଦେଶୀ ଚଢେଇ କଣ ଆମ ଦେଶ ଜଳବାୟୁ ସହ ଖାପ ଖୁଆଇ ସବୁଦିନ ରହି ପାରିବ ?ନିଶ୍ଚେ ଫେରିଯିବ।"

ଅସୀମ କହିଲା,
-ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା ପାଇଲେ ପ୍ରବାସୀ ଚଢେଇ ହେଉ କି ପ୍ରବାସୀ ମଣିଷ, ନିଶ୍ଚୟ ବସା ବାନ୍ଧି ରହିବେ, ଅବଶିଷ୍ଟ ଜୀବନ।"

ଦୀର୍ଘନିଶ୍ଵାସ ଛାଡି ତନ୍ଦ୍ରା କହିଲା,
-ଆମେ ବି ଭାରତ ଫେରିବୁ।ଦେଖାଯାଉ ଭଗବାନଙ୍କ ବରାଦ।"
ଅବିଶ୍ୱାସ ଭରା ଚାହାଣିରେ ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ଅନାଇଲା।"

ଶୋଇବା ପାଇଁ ତନ୍ଦ୍ରା ରୁମକୁ ଚାଲିଗଲା।
ବାହାରେ ଠିଆ ହୋଇ ଅସୀମ ଆକାଶକୁ ଅନାଇ ଥିଲା। ବାହାରେ ହାଲକା ଥଣ୍ଡା।
ରୋଷେଇ ଘରୁ ଦୁଇ କପ କଫି ବନାଇ ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ଆଣି ଗୋଟେ କପ ଅସୀମ ହାତକୁ ବଢାଇ ଦେବାରୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ଅସୀମ କହିଲା,
-ମୁଁ ତ କଫି ମାଗିନି।"

-ଶୋଇବା ପୂର୍ବରୁ କଫି ପିଇବାର ଅଭ୍ୟାସ ତୁମର କଲେଜ ବେଳୁ ଥିଲା ଓ ଏବେ ବି ଥିବ।"

-ତୁମର ମନେ ଅଛି !"

-କେମିତି ଭୁଲିବି ? ମୁଁ ରାଣ ନିୟମ ପକେଇ ତୁମ ସିଗାରେଟ ପିଇବା ସିନା ବନ୍ଦ କରିଥିଲି, ହେଲେ ତୁମ ସାଙ୍ଗରେ ପଡ଼ି ମୋର ବି କଫି ପିଇବା ଅଭ୍ୟାସ ହୋଇଯାଇଛି।"

ଅସୀମ'ର ଇଛା ହେଉଥିଲା ଗୋଟେ ଗୀତ ଗାଇବାକୁ।
ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା କହିଲା,
-"ଚନ୍ଦ୍ରମଲ୍ଲୀ ହସେ, ଚିତ୍ର ଲେଖା ଓଠେ" ଅଥବା " ନଦୀର ନାମ ଅଳସ କନ୍ୟା" ଗୀତ ଆଉ ବୋଲୁଛ ?"

ଚମକି ପଡ଼ିଲା ଅସୀମ।ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା କଣ ଟେଲିପାଥି ଜାଣିଛି ? ପୁରୁଣା ପ୍ରେମିକା, ଠିକ ହୃଦୟରେ ଏକ ଅଦୃଶ୍ୟ ପୁରୁଣା କ୍ଷତ ଭଳି। କାହାକୁ ଦେଖାଇ ହୁଏନା, କିନ୍ତୁ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଭୋଗେ ମଣିଷ।
**
ପରଦିନ ସକାଳୁ ବର୍ଷା ,ସୁଦଶାବ୍ରତ ପୂଜା ସାରି, ଚଉରା ମୂଳରେ ଶାମ୍ବ ଦଶମୀ ପାଇଁ ପିଠା ଭୋଗ ଦେବାର ପ୍ରସ୍ତୁତି କରୁଥିଲା। ଅସୀମ ମିଟିଂ ଯିବା ପାଇଁ ସକାଳୁ ରେଡ଼ି ହେଉଥିଲା। ଅନେକ ବର୍ଷ ପରେ ସେ ଦେଖିବ ଚିଲିକା ଓ ଖଣ୍ଡଗିରି ଉଦୟଗିରି।
ତନ୍ଦ୍ରା ଘରେ ରହି ବର୍ଷା ସହିତ ସପିଙ୍ଗ ପାଇଁ ଯିବ ବୋଲି କହିଛି।
ଅସୀମ ସହିତ ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ଯିବ ଚିଲିକା। ତନ୍ଦ୍ରା ହିଁ ତାକୁ ରାଜି କରାଇଛି, ଅସୀମକୁ କମ୍ପାନୀ ଦେବାକୁ। କାଳିଜାଇରେ ନୌକା ବିହାର।
ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ସେମାନେ ଆଦିବାସୀ ମେଳା ଓ ମୁକ୍ତେଶ୍ଵର ଉତ୍ସବ ଯିବେ।
ଅନେକ ବର୍ଷ ତଳେ ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ମୁକ୍ତେଶ୍ୱର ମନ୍ଦିରରେ ଆନ୍ତକଲେଜ ନୃତ୍ୟ ଉତ୍ସବରେ ଓଡ଼ିଶୀ ନାଚି ଥିଲା। ସେଦିନ ଓଡ଼ିଶୀ ନାଚ ପାଇଁ ବେଶ ହୋଇ ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା, ମନ୍ଦିର ସାମ୍ନାରେ ଥିବା ପଥର ଆର୍ଚ୍ଚ/ତୋରଣ ପାଖରେ ଫଟ ଉଠାଇଲା ବେଳେ ଚନ୍ଦ୍ର ଲେଖା କହିଥିଲା,
-ଜାଣିଛ ଏ ସୁନ୍ଦର କାରୁ କାର୍ଯ୍ୟମୟ ପ୍ରସ୍ତର ତୋରଣ'ର ବୈଶିଷ୍ଠତା ? ଗୋଟିଏ ପଥର ରେ ଗଢା ଏଇ ବିସ୍ମୟ କାରୂକାର୍ଯ୍ୟ।"

ମୁରୁକି ହସି ଅସୀମ କହିଥିଲା,
-ଠିକ ତୁମ ଭଳି ୟୁନିକ, ୱାନପିସ।"

ଡାଇନିଂ ଟେବୁଲରେ ଆଗେ ଅସୀମ ଆସି ବସିଥିଲା।ପାଖରେ ସୁମନ୍ତ। ବର୍ଷା ଆଣି ସାମ୍ନାରେ ଥୋଇଲା ଦୁଇ ଖାଇବା ପ୍ଲେଟ।

ସୁମନ୍ତ ଓ ବର୍ଷା, ଘର ଭିତରୁ ଡାକୁଥିଲେ,
-ଆପଣ ଦୁହେଁ, ବାହାରେ କାହିଁକି ଠିଆ ହେଲେ ? ଭିତରକୁ ଆସନ୍ତୁ।"
ଏଇ ସମୟରେ ଉପର ମହଲା'ର ସେଇ ମହିଳା ତଳକୁ ଆସି ଅସୀମ ଓ ତନ୍ଦ୍ରାଙ୍କୁ ତନ୍ନତନ୍ନ କରି ଚାହିଁଲା ବେଳେ ଏକ ଅବିଶ୍ୱାସ ଓ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଭାବ ତାଙ୍କ ମୁହଁରେ ସ୍ପଷ୍ଟ ବାରି ହୋଇ ପଡୁଥିଲା।
-ଅସୀମ, ତନ୍ଦ୍ରା ,ତୁମେ ଦୁହେଁ ଏଠି !"

ତନ୍ଦ୍ରା ,ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖାକୁ କୁଣ୍ଢାଇ କହିଲା,
-ହ୍ଵାଟ ଏ ପ୍ଲିଜାଣ୍ଟ ସରପ୍ରାଇଜ! ଦେଖୁ ଦେଖୁ ମୁଁ ତୋତେ ଚିହ୍ନି ଦେଲି, ଅଥଚ ଇୟେ ଭୁନ୍ଦୁ ଭଳି ଠିଆ ହୋଇଛନ୍ତି। ସତରେ ଆମର ଏମିତି ଭେଟ ହେବ ବୋଲି ଜାଣି ନଥିଲି। ଅସୀମ କଣ ମୋତେ କେବେ ସତ କଥା କୁହନ୍ତି ? ଏଇଟା ତୁମ ଘର ? ବହୁତ ସୁନ୍ଦର ହୋଇଛି। ଭୁବନେଶ୍ୱରରେ ଗୋଟେ ଘର ପାଇଁ ଅସୀମ'ର ବହୁତ ଇଚ୍ଛା ଥିଲା। ତୁମେ ତ ଜାଣିଥିବ।"

ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା କିଛି କହିବା ପୂର୍ବରୁ ସୁମନ୍ତ ପାଟିରୁ ବାହାରି ପଡ଼ିଲା,
-ଆପଣମାନେ ପରସ୍ପରକୁ ଜାଣିଛନ୍ତି ?"

ଫିକକିନା ହସି ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା କହିଲା,
-ଜାଣିଛୁ ମାନେ? ଆମେ ତିନିହେଁ କେବଳ କ୍ଲାସମେଟ ନଥିଲୁ, ଅତି ଘନିଷ୍ଠ ବନ୍ଧୁ ବି ଥିଲୁ। ଏ ଦୁହେଁ ବିଦେଶ ଚାଲିଗଲେ ଆଉ ମୁଁ ଓଡ଼ିଶାରେ ରହିଗଲି। ବହୁତ ବର୍ଷ ପରେ ଆମର ଦେଖାହେଉଛି। ବୟସ ଛାପା ଆମ ତିନିଜଣଙ୍କ ଉପରେ ଯଦିଓ ପଡ଼ିଛି, ତଥାପି ଆମ ଚେହେରା ପ୍ରାୟ ସେମିତି ଅଛି ବୋଲି ପରସ୍ପରକୁ ଚିହ୍ନିପାରିଲୁ। କିନ୍ତୁ ତନ୍ଦ୍ରା ବହୁତ ଝଡି ଯାଇଛି । ଡାଏଟିଂ କରୁଛି ବୋଧେ। ମୋର କିନ୍ତୁ ଖାଇବା ଅଭ୍ୟାସ କମିନି।
ଅବଶ୍ୟ ଆମେ କେହି ତ ସିନିଅର ସିଟିଜନ ହୋଇନୁ। ତେଣୁ ଆମକୁ ବୁଢ଼ା,ବୁଢ଼ୀ ବୋଲି କେହି କହିବେନି।"

ସମସ୍ତେ ହସିଲେ।

ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ପୁଣି କହିଲା,
-ଭଗବାନଙ୍କ ବରାଦ ବୋଧେ, ନହେଲେ ପ୍ରବାସୀ ଭାରତୀୟ ହୋଇ ସରକାରୀ ଅତିଥି ଭାବେ ବଡ ହୋଟେଲ ରେ ରହି, ହୋମଷ୍ଟେ କାହିଁକି ବାଛିଥାନ୍ତେ? ଯା ହେଉ ଏଇ କିଛିଦିନ ଭଲରେ କଟିବ।"

ଅସୀମ ହସିଦେଇ କହିଲା,
-ତନ୍ଦ୍ରା ହିଁ ଜିଦି ଧରିଲା, ଏଠାକୁ ଆସିବ ବୋଲି, ନହେଲେ ମୋର ଇଛା ନଥିଲା। କାରଣ ଏଇ ଫଂକ୍ସନ ପାଇଁ ଆସି ନଥିବା କିଛି ଭାରତୀୟ ମୋତେ କହୁଥିଲେ, ଏଇ ତିନି ଦିନ ଖାଲି ଲୋକଙ୍କ ଟ୍ୟାକ୍ସ ପଇସାରେ ହୋ ହାଲ୍ଲା, ସଭା, ସମିତି, ମାଗଣାରେ ବୁଲାବୁଲି, ଫଟଉଠା, ଖିଆପିଆ, ହୋଟେଲ ରୁହା, ଦେଶରେ ବିନିଯୋଗ ପାଇଁ ଲୋକଙ୍କୁ ମନାଇବା, ଏମ ଓ ୟୁ ସାକ୍ଷର।କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଭାବୁଛି ୟା ଦ୍ଵାରା ଆମ ଓଡ଼ିଶା ସାରା ବିଶ୍ୱରେ ଆହୁରି ପରିଚିତ ହେବ। ତେବେ ହୋଟେଲ ରେ ରହିଥିଲେ ତୁମ ସହ କଣ ଦେଖା ହୋଇଥାନ୍ତା? ସତରେ ଭଗବାନଙ୍କ ବରାଦ।"

ତନ୍ଦ୍ରା ପଚାରିଲା,
-ଏମାନେ ତୁମ ପୁଅ ବୋହୁ ବୋଧେ? ତୁମ ମିଷ୍ଟର କାହାନ୍ତି? ଆମ ସହ ପରିଚୟ କରାଇବନି କି ?"

ଫେଁ କିନା ହସି ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା କହିଲା,
-ବାହା ହୋଇଥିଲେ ସିନା ସ୍ବାମୀଙ୍କୁ ଦେଖାଇ ଥାନ୍ତି। ତେବେ ସୁମନ୍ତ ଓ ବର୍ଷା ମୋ ନିଜ ପୁଅ, ବୋହୁ କହିଲେ ଅତ୍ୟୁକ୍ତି ହେବନି। କାହାକୁ ନଜଣାଇ ମୁଁ ମାଲକାନଗିରି ଚାଲିଯାଇ ସେଠି ଏକ ଆଶ୍ରମସ୍କୁଲରେ ଯୋଗ ଦେଲାବେଳେ, ସେଠାରେ ସୁମନ୍ତ ସହ ଦେଖା। ଆଶ୍ରମ ଦ୍ଵାରା ପରିଚାଳିତ ଅନାଥଆଶ୍ରମରେ ପିଲାଟି ଦିନରୁ ବଢିଥିଲା ସୁମନ୍ତ, ସେଠି ଆମର ପରିଚୟ। ସେ ମୋତେ ମା ଭଳି ଶ୍ରଦ୍ଧା ଓ ମୁଁ ତାକୁ ପୁଅ ଭଳି ସ୍ନେହ ଦେଲି। ସମ୍ପର୍କ ବଢ଼ିଗଲା । ସେସବୁ କଥା ପରେ ହେବା। ଚାଲ ଆଗେ ଘର ଭିତରକୁ।"

ଲଗେଜ ସବୁ ଘର ଭିତରକୁ ନେଇ ନିର୍ଦ୍ଧାରିତ ରୁମରେ ରଖିଲା ପରେ, ଟିଭି ଲଗାଇ ଦେଲା ବର୍ଷା। ଓଡ଼ିଆ ଚ୍ୟାନେଲରେ ଦେଖାଉ ଥିଲା ବିଭିନ୍ନ ହୋଟେଲରେ ପ୍ରବାସୀ ଭାରତୀୟଙ୍କୁ କିଭଳି ସ୍ଵାଗତ କରାଯାଉଛି ଓ ଭଳିକି ଭଳି ଓଡ଼ିଆ ତଥା ଦେଶୀ ବିଦେଶୀ ବ୍ୟଞ୍ଜନ ପରଷା ଯାଉଛି।

ସୁମନ୍ତ ଓ ବର୍ଷା କହିଲେ,
-ଆପଣ ଦୁହେଁ ଫ୍ରେସ ହୋଇ ଯାଆନ୍ତୁ, ଡିନର କରିନେବା।ହୋଟେଲ ଭଳି ବଫେ ନଥିଲେ ବି ,ଆମ ଆତିତ୍ୟଥାରେ କିଛି କମ ରହିବନି। ଟିପିକାଲ ଓଡିଆ ଖାଦ୍ୟ ଆମେ ଯୋଗାଇ ଦେବୁ।ଆଜି ବୁଧବାର ବୋଲି ସ୍ପେଶାଲ ମଟନ ଓ ଦେଶୀ କୁକୁଡ଼ା ତରକାରି ରେଡ଼ି ହୋଇକି ଅଛି। "

ତନ୍ଦ୍ରା କହିଲା,
-ମୁଁ କିନ୍ତୁ ରୁଟି ଓ ସନ୍ତୁଳା ଖାଇବି।ହୋଇ ପାରିବ ?"

ସୁମନ୍ତ କହିଲା,
-ଆରେ ଇୟେ ଗୋଟେ କଥା ?ନିଶ୍ଚୟ ହେବ। ଏକଦମ ଘରୁଆ।ଆମ କୁକ ଓ ବର୍ଷା, ଉଭୟେ ବହୁତ ଭଲ ରାନ୍ଧନ୍ତି। ମୁଁ ବି ରୋଷେଇ ଶିଖିଛି ମାଙ୍କ ଠାରୁ।"

ଫ୍ରେସ ହୋଇ ଅସୀମ ଓ ତନ୍ଦ୍ରା ଡାଇନିଙ୍ଗ କୁ ଆସିଲା ବେଳକୁ ଟେବୁଲ ଉପରେ ଅନେକ ସୁସ୍ୱାଦୁ ଖାଦ୍ୟ ପଦାର୍ଥ ସଜା ହୋଇ ରହିଥିଲା।
-ଏତେ ସବୁ ଆଇଟମ? ଆଉ ସନ୍ତୁଳା ବାସ୍ନାରେ ଚରିଆଡ ମହକୁଛି।"

ବର୍ଷା କହିଲା,
- ଆଜି ମା କରିଛନ୍ତି ,ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ଏଇ ପାଣି ସନ୍ତୁଳା ଓ ସିମେଇ କ୍ଷୀରି। ଅଙ୍କଲ ଙ୍କ ର କାଳେ ସିମେଇ କ୍ଷୀରି ପସନ୍ଦ।"
ଚମକି ପଡ଼ିଲା ଅସୀମ ଓ ମୃଦୁହସି କହିଲା,
-ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ତ ସୁପରସେଫ।କଲେଜ ବେଳେ ବି ସେ ଚାମତ୍କାର ରାନ୍ଧୁଥିଲା। ପିଠାପଣାରେ ବି ଏକ୍ସପର୍ଟ ଥିଲା।"

ବର୍ଷା କହିଲା,
-ଆସନ୍ତାକାଲି ଶାମ୍ବଦଶମୀ ଓ ଗୁରୁବାର ବୋଲି ସୁଦଶା ବ୍ରତ।ପିଠାପଣା ହେବ ଘରେ। ଆପଣ ମାନେ ବଢିଆ ସମୟରେ ଆସିଛନ୍ତି। ଆଛା, ସେଠି ବିଦେଶରେ ଆପଣ ମାନେ ଓଡ଼ିଆ ପୂଜା, ଓଷା ବ୍ରତ ତ କରୁଥିବେ।"

ଅସୀମ କହିଲା,
-ପ୍ରବାସୀ ହେଲୁ ବୋଲି କଣ ନିଜ ସଂସ୍କୃତି ପରମ୍ପରା ଭୂଳିଯିବୁ ?ସେଠି ବି ହିନ୍ଦୁ ମନ୍ଦିର ଅଛି, ଓଡ଼ିଆ ଆସୋସିଏସନ, ଭଜନ କୀର୍ତ୍ତନ, ଜଗନ୍ନାଥ ପୂଜା, ରଥଯାତ୍ରା, ଜନ୍ମାଷ୍ଟମୀ, ହୋଲି, ଦୀପାବଳି, ରଜ, କୁମାରପୂର୍ଣ୍ଣିମା ସବୁ ପାଳୁ। ଆମ ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀ ପା କହୁଛନ୍ତି ଆମେ ପ୍ରବାସୀ ହେଉଛୁ ଭାରତର ରାଷ୍ଟ୍ରଦୂତ। ତେବେ ଶାମ୍ବଦଶମୀ ବ୍ରତ ସେଠି ଆମ ଘରେ ହୁଏନି।"

ଚଟକିନା ତନ୍ଦ୍ରା କହିଲା,
-ଓଷା, ବ୍ରତ ନୁହେଁ, ପିଠା ପଣା, ମିଠା ଖାଇବାରେରେ ହିଁ ୟାଙ୍କ ମନ। ପେଟୁ କେଉଁଠି କାର।"

ସମସ୍ତେ ହସିଲେ।
ଖାଇବା ସରିଲା ପରେ କ୍ଷୀରି ବାଢୁବାଢୁ ଚନ୍ଦ୍ର ଲେଖା କହିଲା,
-ପ୍ରବାସୀ ସବୁବେଳେ ଭାଗ୍ୟବାନ। ଟଙ୍କା ପଇସା କେଉଁଥିରେ ଅଭାବ ନାହିଁ। ମୁଁ ପା ଦେଖିଛି ବିଦେଶ ଯାଇ ପିଲା ସବୁ ପୁଳାଏ ପୁଳାଏ ଟଙ୍କା ପଠାଉଛନ୍ତି ବୋଲି ଏଠି ବାପା, ମା କୋଠା ଉପରେ କୋଠା ବାଡୋଉଛନ୍ତି।"

◆ _*💥ପ୍ରବାସୀ ଏକ ଅଧାଲେଖା କାହାଣୀ 💥*_ ◆

(ଦ୍ଵିତୀୟଭାଗ)



ପୂର୍ବରୁ ପଢ଼ିଥିଲେ........
(.....ଏଇ ସମୟ ରେ ଉପର ମହଲାରୁ କାହାର ସ୍ବର ଶୁଭିଲା,
-ସୁମନ୍ତ ,ତୁମେମାନେ ଫେରିଲଣି ?"
ଅସୀମ ଉପରକୁ ଅନାଇ ସେ ମହିଳାଙ୍କୁ ଦେଖି ଚମକି ପଡିଲେ।ଦୋ ଦୋ ଚିହ୍ନା ଲାଗିଲା ତାଙ୍କୁ।ଅସୀମଙ୍କ କାନରେ ପଡ଼ିଲା ଅନେକ ବର୍ଷ ତଳର ସେଇ ଚିହ୍ନା ପରିଚିତ ସ୍ୱର ।
ତେବେ ଏହା କେମିତି ସମ୍ଭବ ? ନା ହୁଏତ ଅନ୍ୟ କେହି ହୋଇଥିବ।କିନ୍ତୁ ଏତେ ସମାନତା?
ପଛେପଛେ ତନ୍ଦ୍ରା ଆସି ପହଁଚି,ଉପର ମହଲାକୁ ଅନାଇଲା।
ସେଇ ମହିଳା ବି ଦୁହିଁଙ୍କୁ ଚାହିଁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲେ ।
ଅସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବେ ତନ୍ଦ୍ରାଙ୍କ ପାଟିରୁ ବାହାରିପଡ଼ିଲା,
-ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା !"
ଅସୀମଙ୍କୁ ଲାଗିଲା କିଏ ଯେମିତି ତାଙ୍କ କାନରେ ବୋଲୁଛି...
"ନଦୀ'ର ନାମ ଅଳସ କନ୍ୟା,
ତୀର'ର ନାମ ତନ୍ଦ୍ରା
ଗ୍ରାମର ନାମ ସ୍ଵପ୍ନପୁରୀ,
ପ୍ରିୟାର ନାମ ଚନ୍ଦ୍ରା...."
ସତରେ ଜୀବନ ଅନେକ ସରପ୍ରାଇଜ ଦିଏ।
ଅସୀମ'ଙ୍କ ମୁହଁରେ ଖେଳିଗଲା ଧାରେ ହସ।)
ଏବେ ଆଗକୁ........
*
ଅସୀମ ପୁଣିଥରେ ଉପର ମହଲାର ବାଲକୋନିରେ ଠିଆ ହୋଇଥିବା ସେଇ ମହିଳାଙ୍କୁ ଦେଖୁଥିଲା।
ଏତେବର୍ଷ ପରେ ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ସହ ଏମିତି ଭେଟ ହେବ ବୋଲି ସେ ବିଶ୍ୱାସ କରିପାରୁ ନଥିଲା। ନିଜ ହାତକୁ ଚିମୁଟି ସେ ପରୀକ୍ଷା କରୁଥିଲା। ସେ ଯାହା ଦେଖୁଛି ସତ ନା ସ୍ବପ୍ନ!
ସତରେ ଜୀବନ ଅନେକ ସରପ୍ରାଇଜ ଦିଏ।
ଆମେରିକା ଯିବା ପୂର୍ବରୁ, ଶେଷଥର ସେ ଦିଲ୍ଲୀରୁ ଓଡ଼ିଶା ଆସିଥିଲାବେଳେ ଅନେକ ଖୋଜିଥିଲା ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖାକୁ। ହେଲେ କିଛି ଖୋଜଖବର ପାଇ ନଥିଲା। ସତେ ଯେମିତି ସେ କୁଆଡ଼େ ଉଭେଇ ଯାଇଥିଲା।
କିଏ କହିଲା ସେ ତାମିଲନାଡୁ କିମ୍ବା କେରଳ ଚାକିରୀ ପାଇ , ଚାଲିଯାଇଛି ତ କିଏ କହିଲା ସେ ଋଷିକେଶର କେଉଁ ଆଶ୍ରମରେ ଅଛି।
ଆଉ କିଏ ଚନ୍ଦ୍ରା ବିଦେଶ ଚାଲିଯାଇଛି ବୋଲି କହୁଥିଲା।ସେତେବେଳେ ଆଜିଭଳି ମୋବାଇଲ ଫୋନ ଯୋଗାଯୋଗ ଆରମ୍ଭ ହୋଇନଥିଲା।
ଲ୍ୟାଣ୍ଡଲାଇନ ଫୋନରେ କାହା ବିଷୟରେ ଜାଣିବା ଏତେ ସହଜ ନଥିଲା।
ପୁଣି ସେ ଦ୍ବିଧାରେ ପଡ଼ିଥିଲା, ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖାକୁ ଯଦି ଭେଟିବ, ତେବେ କଣ କହିବ ?କ୍ଷମା ମାଗିବ ? କାହିଁକି କେଜାଣି ଏକ ଅପରାଧ ବୋଧ ତା ମନରେ ସବୁବେଳେ ଉଙ୍କି ମାରୁଥିଲା। ତାକୁ ଲାଗୁଥିଲା ତନ୍ଦ୍ରାକୁ ବାହା ହୋଇ ସେ ଯେମିତି ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ପ୍ରତି ଅନ୍ୟାୟ କରିଛି। ହେଲେ ତନ୍ଦ୍ରା ଯେଉଁ ଅଦ୍ଭୁତ କାଣ୍ଡ କରି ବସିଥିଲା, ସେଇଥିପାଇଁ ବୋଧେ ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ନିଜେ କହିଥିଲା ତାକୁ ତନ୍ଦ୍ରାକୁ ବାହା ହେବା ପାଇଁ; କହିବାକୁ ଗଲେ ଏକ ରକମର ବାଧ୍ୟ ହିଁ କରିଥିଲା ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା।ଅନ୍ୟପାଇଁ ନିଜ ପ୍ରେମର ବଳିଦାନ ଦେଇ ଚନ୍ଦ୍ରା କଣ ମହାନ ହେବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଥିଲା ?
ଅସୀମର ମନେ ଅଛି, ସେ ଅନେକ ବର୍ଷ ଯାଏଁ ତନ୍ଦ୍ରାକୁ ମନେମନେ କ୍ଷମା କରିନଥିଲା।ସତ କହିବାକୁ ଗଲେ ଆଜିଯାଏଁ କଣ ସେ ତନ୍ଦ୍ରାକୁ
କ୍ଷମା କରିଛି ନା ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖାକୁ ଭୁଲିଛି ?
ତାକୁ ଆଜି ବି ଲାଗେ, ତନ୍ଦ୍ରା ଭୀଷଣ ଭାବେ ସ୍ବାର୍ଥପର।ନହେଲେ ବ୍ଲାକମେଲ କରି କିଏ କଣ କାହାକୁ ବାହା ହୁଏ ?
ପୁରୁଣାକଥା ଯେତେ ଭୁଲିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲେ କଣ ଭୁଲି ହୁଏ ?
ବୋଧହୁଏ ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖାକୁ ଭୁଲିବା ପାଇଁ ସେ ଜବ ଅଫର ପାଇ ଆମେରିକା ଚାଲିଯାଇଥିଲା ଓ ସେଠାରେ ଗ୍ରୀନକାର୍ଡ ପାଇ ଦ୍ଵେତ ନାଗରିକତା ହାସଲକରି ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଇଥିଲା ସବୁଦିନ ପାଇଁ ଆମେରିକାରେ ସେଟେଲ୍ ହୋଇଯିବ। ଭାରତ ଫେରିବେନି କି ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ସହ ତାର ଆଉ କେବେ ଭେଟ ହେବନି।
ହେଲେ ନିୟତି'ର ଖେଳ, ଆଜି ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖାକୁ ଆଣି ସାମ୍ନାରେ ଠିଆ କରିଦେଇଛି। କେମିତି ରିଆକ୍ଟ କରିବ ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ?"
ତେବେ ଏଇଟା ତା ଘର ଓ ଏ ଦୁହେଁ ଚନ୍ଦ୍ର ଲେଖାର ପୁଅବୋହୂ ଅଥବା ଝିଅଜୋଇଁ ହୋଇଥିବେ।
ଦୀର୍ଘ ନିଶ୍ଵାସଟିଏ ଅସୀମ ର ଛାତି ଥରାଇ ବାହାରିଗଲା। ମନେମନେ ଆଶ୍ବସ୍ତ ହେଲା କି ଯା ହେଉ ବାହାସାହା ହୋଇ ଘର ସଂସାର କରିଛି ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା।
ପୁରୁଣା କଥା ପୁଣି ମନେ ପଡିଗଲା।
ତନ୍ଦ୍ରା ସହ ଅସୀମ'ର ବାହାଘର ରିସେପସନ ଦିନ ସମସ୍ତଙ୍କ ଅଲକ୍ଷ୍ୟରେ ଅସୀମ ଚନ୍ଦ୍ରାକୁ ଅନୁରୋଧ କରିଥିଲା,
-ମୋତେ ଭୁଲିଯିବ ଓ ପ୍ଲିଜ ତୁମେ ଗୋଟେ ଭଲ ପିଲା ଦେଖି ବାହା ହୋଇଯିବ ।"
ମୃଦୁହସି ସେଦିନ ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା କହିଥିଲା
-ଅନ୍ୟ କାହାକୁ ବାହା ହୋଇଗଲେ, ସତରେ କଣ ମୁଁ ତୁମକୁ ଭୁଲିପାରିବି ? ତମେ ମୋତେ ଭୁଲି ପାରିବ ?ସେସବୁ କଥା ଛାଡ, ନୂଆ ଜୀବନ ଆରମ୍ଭ କରୁଛ, ଦୁହେଁ ଭଲରେ ରୁହ।ମୋତେ କଥା ଦିଅ,କେବେ ଆଉ ମୋ ସାମ୍ନାକୁ ଆସିବନି କି ମୋ ସହ ସମ୍ପର୍କ ରଖିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିବନି। ତନ୍ଦ୍ରା କୁ ମୁଁ କଥା ଦେଇଛି, କି ତୁମ ଦୁହିଁଙ୍କ ଜୀବନରେ ମୁଁ କେବେ କଣ୍ଟା ସାଜିବିନି ଓ ତୁମ ସହ ସମ୍ପର୍କ ରଖିବିନି।"
-କିନ୍ତୁ ଆମେ ତିନିହେଁ ଭଲସାଙ୍ଗ ଥିଲେ, ଅନ୍ତତଃ ଭଲ ସାଙ୍ଗ ହୋଇ ରହିପାରିବା।"

ଅସୀମ କଥା ଶୁଣି ସେଦିନ ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା କହିଥିଲା,
-ପ୍ଲିଜ ଅସୀମ, ବହୁତ କଷ୍ଟରେ ନିଜକୁ ମୁଁ ସମ୍ଭାଳିଛି ଓ ବନ୍ଧୁତାର ଦ୍ୱାହି ଦେଇ ଆମେ ପୁଣି ମିଶିଲେ, ହୁଏତ ନିଜକୁ ମୁଁ ରୋକି ପାରିବିନି ଅଥବା ତନ୍ଦ୍ରା ପୁଣି କିଛି କରି ବସିବ। କିଛି କାହାଣୀ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ହୁଏନା, ଅଧାଲେଖା ହୋଇ ରହିଯାଏ। ଯେମିତି ଆମ ଦୁହିଙ୍କ ପ୍ରେମ କାହାଣୀ। ବେଶୀ ସମୟ ଆମେ କଥା ହେଲେ ତନ୍ଦ୍ରା ସନ୍ଦେହ କରିବ। ଗୁଡବାଏ।"

ସେଇ ଥିଲା ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ସହ ଶେଷଦେଖା। ଆଉ ଆଜି ପୁଣିଥରେ!!!!!
ଉପର ମହଲାରୁ ସେ ମହିଳା ସିଡି ଦେଇ ତଳକୁ ଆସୁଥିଲେ।
ତନ୍ଦ୍ରା ପାଖକୁ ଆସି ,ଧୀରେ କିନା ଅସୀମ କାନରେ ପଚାରିଲା,
-ଏଇଟା ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା'ର ଘର ଓ ତା ହୋମଷ୍ଟେ ବୋଲି ତୁମେ ଏଇଠି ବୁକ କରିଛ ବୋଲି ମୋତେ ତ କହିନଥିଲ ?"
-ଆରେ ମୋତେ ବିଶ୍ୱାସ କର, ସୁମନ୍ତ ଓ ବର୍ଷାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ ମୁଁ ଆଉ କାହା ସହିତ କଥା ହୋଇନି କି ଭିଡିଓ କଲ ରେ ଅନ୍ୟକୁ ଦେଖିନି। ଟ୍ରଷ୍ଟ ମି।"

ମୃଦୁହସି ତନ୍ଦ୍ରା କହିଲା,
-ଭଗବାନ ଯାହା କରନ୍ତି ଭଲ ପାଇଁ କରନ୍ତି।"

ଅସୀମ କହିଲା,
-ନା, ନା ସେମିତି ନୁହେଁ। ବିଦେଶ ରେ ସମସ୍ତେ ସୁଖୀ ନୁହନ୍ତି। ସେଠି ବି ରିସେସନ, ଆର୍ଥିକ ମାନ୍ଦାବସ୍ଥା ଯୋଗୁଁ ଚାକିରୀରେ ଛଟେଇ। କମ ଟଙ୍କା ଦରମା ପାଇ ବି ଲୋକେ ବିଦେଶରେ ରୁହନ୍ତି ଓ ନିଜ ଲୋକଙ୍କୁ ଅସଲ କଥା ଲୁଚାନ୍ତି। ତା ଛଡା ଅନେକ ଭାରତୀୟଙ୍କ ଅଭିଯୋଗ ଯେ, ବିଦେଶ ଯାଉଥିବା ପିଲାମାନେ ନିଜ ଘର, ପରିବାର, ବାପା ମା ଙ୍କୁ ଭୁଲି ଯାଆନ୍ତି। ଯାହା ସତ ନୁହେଁ। ନିଜ ବାପା, ମା, ଭିଟାମାଟି କିଏ ଭୁଲେ?"

ସୁମନ୍ତ କହିଲା,
-ମୁଁ ଆପଣଙ୍କ ସହ କିଛି ମାତ୍ରାରେ ଏକମତ। ତେବେ ଅନେକ ନିଜ ପରିବାର, ବାପା, ମା ଙ୍କ ଦାୟିତ୍ଵ ନେବାରେ ଆଗ୍ରହ ଦେଖାନ୍ତି ନାହିଁ।ନହେଲେ କଣ ନିଜ ପାଖକୁ ନେଇ ପାରନ୍ତେନି? ବାପା, ମା'ଙ୍କ ବାସି ମଡା ପଡ଼ି ରହେ, ପ୍ରବାସୀ ପିଲାର ଆସିବା ବାଟକୁ ଚାହିଁ।"

ଦୀର୍ଘନିଶ୍ଵାସ ଛାଡି ଅସୀମ କହିଲା,
-ଭାଗ୍ୟର ବିଡମ୍ବନା ହୁଏତ ଓ ସ୍ଥାନର ଦୂରତା ବି ବାଧକ।ଅନେକ ସମୟରେ ବୟସ୍କ ବାପା ମା ଚାହାଁନ୍ତିନି ବିଦେଶ ଯିବାକୁ।ନିଜ ଘର ମୋହ ସେମାନଙ୍କୁ ଅଟକାଏ। କେବେ ଭାବିଛ, ନିଜ ବାପା, ମା, ଭାଇ, ଭଉଣୀ, ପରିବାର ବର୍ଗ ଙ୍କୁ ଛାଡି ଏକୁଟିଆ ଜୀବନ ବିତାଉ ଥିବା ପ୍ରବାସୀ ଟିଏ କିପରି ଜୀବନ କାଟେ ? ଅନେକ ସମୟରେ ମୁଁ ପଙ୍କଜ ଉଦାସ ଙ୍କ ସେଇ ଅଭୁଲା ଗଜଲ "ଚିଠି ଆୟି ହେ ଆୟି ହେ ଚିଠି ଆୟି ହେ; . ୱତନ ସେ ଚିଠି ଆୟି ହେ,ବଡେ ଦିନୋ କି ବାଦ... ହମ ବେ ୱତନ
କୋ ୟାଦ , ୱାତନ କି ମିଟି ଆୟି ହେ.... ଓ ଯେବେ ସେ ଗୀତ ଶୁଣେ ନୀରବରେ କାନ୍ଦେ।"

ଚୁପ ରହିଗଲେ ଅସୀମ। ସମସ୍ତେ ନିରବ।
ନିଜ ଆଖି ପୋଛି ଅସୀମ ପୁଣି କହିଲେ,
-କାହା ଘରକୁ ଆମ ଓଡ଼ିଶାରୁ ଯାଇଥିବା କୌଣସି ଓଡ଼ିଆ, ବା ଦେଶରୁ ଯାଇଥିବା କେଉଁ ଭାରତୀୟ ଙ୍କୁ ଦେଖିଲେ ଆଖି ଛଳଛଳ ହୋଇଯାଏ ।ରାଜ୍ୟ, ଦେଶ ମନେପଡେ।"

ସୁମନ୍ତ ନିଜକୁ ଦୋଷୀ ମନେ କରି କହିଲା,
-ଆଇ ଆମ ସରି। ମୋ କହିବାର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ଆପଣଙ୍କୁ ଦୁଃଖ ଦେବାର ନଥିଲା। ମୋତେ କ୍ଷମା କରି ଦିଅନ୍ତୁ । ଆସନ୍ତୁ ଆମେ ଅନ୍ୟ ଆଲୋଚନା କରିବା "

ସମସ୍ତେ କ୍ଷୀରି ଖାଇଲେ।
ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା କହିଲା,
-ତୁମେ ଦୁହେଁ ଆସିଲ, ହେଲେ ପିଲାଙ୍କୁ ସାଙ୍ଗରେ କାହିଁକି ଆଣିଲନି ? ପୁଅ ଝିଅ କେତୋଟି ତନ୍ଦ୍ରା ? "
ତନ୍ଦ୍ରା ମୁହଁଟା କରୁଣ ଦିଶିଲା। ତା କାନ୍ଧରେ ହାତ ରଖି, ଅସୀମ କହିଲା,
-ଗୋଟିଏ ବୋଲି ଆମର ପୁଅ, ଚାରିବର୍ଷ ତଳେ କାର ଆକ୍ସିଡେଣ୍ଟରେ ଚାଲିଗଲା।"

କ୍ଷୀରି ଚାମୁଚଟା ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା ହାତରୁ ଖସି ପଡିଲା।

(କ୍ରମଶଃ.......)


(©️ଅରବିନ୍ଦ ଦାସ)

✿❣️༒ *ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ* ༒❣️✿

🏵️🏵️🙏 🙏🏵️🏵️

ତନ୍ଦ୍ରା କହିଲା,
-ରାତି ଓ ଏଇ ଝିଲମିଲ ଲାଇଟ ଯୋଗୁଁ ଏମିତି ଲାଗୁଛି। ଯେମିତି ମେକଅପ କରିଥିଲେ ଲୋକକୁ ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ଚିହ୍ନି ହୁଏନା, ହେଲେ ସେଇ ପ୍ରସାଧନ ପୋଛି ହୋଇଗଲେ, ଅସଲ ଚେହେରା ସାମ୍ନାକୁ ଆସେ, ଠିକ ସେମିତି ଆସନ୍ତାକାଲି ସକାଳର ଆଲୁଅ ରେ ସବୁ ଚିହ୍ନି ପାରିବ। ପରିଚିତ ଜାଗା ଓ ମଣିଷ କୁ ଯେମିତି ହେଉ ଚିହ୍ନିହେବ।"

ଏଇ ସମୟରେ ଗାଇଡ ଘୋଷଣା କଲା,
-ମୁକ୍ତେଶ୍ୱର ଉତ୍ସବ, ଆଦିବାସୀ ମେଳା, ରାଜାରାଣୀ ଉତ୍ସବ ଇତ୍ୟାଦି ଅନୁଷ୍ଠିତ ହେଉଛି।"

ଅସୀମ ର ମନେ ପଡ଼ିଲା, ରାଜାରାଣୀ ମନ୍ଦିର କଥା। ଅନେକ ବର୍ଷ ତଳେ, ଥରେ ସେ ଜଣଙ୍କ ସହ ଆସିଥିଲା ରାଜାରାଣୀ ମନ୍ଦିର ପରିସରକୁ।କିଏ ଜଣେ କହିଥିଲା, ରାଜାରାଣୀ ମନ୍ଦିର ହେଉଛି ଜଣେ ରାଜା, ରାଣୀଙ୍କ ପ୍ରେମ କାହାଣୀର ସ୍ମୃତି। ସେ ଭାବିଥିଲା ମନ୍ଦିର ଭିତରେ କାହାର ଯୁଗଳ ମୂର୍ତ୍ତି ଥିବ ? ହେଲେ ମ ନ୍ଦିର ଭିତରେ କୌଣସି ଦେବ ଦେବୀ ବା ରାଜା ରାଣୀଙ୍କ ମୂର୍ତ୍ତି /ପ୍ରତିମା ନଥିଲା। ବରଂ ମନ୍ଦିରରେ ବ୍ୟବହୃତ ଦୁଇ ପ୍ରକାର ପଥର, ଯଥା ଲାଲ ଓ ଇଷତ ଲାଲ ପଥର'ର ନାମ ରାଜା ଓ ରାଣୀ ପଥର ନାଁ ଅନୁସାରେ ମନ୍ଦିର ର ନାଁ ରାଜାରାଣୀ ହୋଇଛି। ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଥିଲା ସେ। ଜୀବନ ବି ଏମିତି ସରପ୍ରାଇଜ ଆଣେ। ଯେମିତି ତୁମେ ଯାହାକୁ ଜୀବନସାଥୀ ବନାଇବାକୁ ସ୍ଥିର କରିଥିବ, ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଇଥିବ, କିନ୍ତୁ ହଠାତ ସବୁ ବଦଳି ଯାଏ......

-କଣ ଭାବୁଛ ?"
ତନ୍ଦ୍ରା ପ୍ରଶ୍ନ ରେ ଚମକି ପଡିଲା ଅସୀମ।
ସେମାନେ ଆସି ପହଁଚି ଯାଇଥିଲେ ସେମାନଙ୍କ ଗନ୍ତବ୍ୟ ସ୍ଥଳ ,ସେଇ ହୋମ-ଷ୍ଟେ ପାଖ ଛକ ରେ।
ହୋମ-ଷ୍ଟେ ର ମାଲିକ ସୁମନ୍ତ ଓ ବର୍ଷା ,ସେମାନଙ୍କୁ ରିସିଭ କରିବାକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିଲେ।
ଔପଚାରିକ ସ୍ଵାଗତ ପରେ ସେମାନେ ପହଞ୍ଚିଲେ ହୋମ-ଷ୍ଟେ , ଯାହାର ଗେଟ ପାଖରେ ଘରର ନାମପ୍ଲେଟ ଲଗା ହୋଇଥିଲା "ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା"।
ନାଁ ଟି ଦେଖି ଅସୀମର ମନେ ପଡ଼ିଲା କୋଣାର୍କର ଚନ୍ଦ୍ରଭାଗା ବିଚ କଥା ଓ ଅନ୍ୟ ଜଣଙ୍କ ର ମୁହଁ..... ସ୍ମୃତି ସତରେ ଘାଣ୍ଟିଦିଏ ମନକୁ। ହେଲେ ଯାହାକୁ ମନ ଖୋଜେ, ସେ କଣ ସହଜରେ ମିଳେ ???

ଏଇ ସମୟ ରେ ଉପର ମହଲାରୁ କାହାର ସ୍ବର ଶୁଭିଲା,
-ସୁମନ୍ତ , ତୁମେମାନେ ଫେରିଲଣି ?"

ଅସୀମ ଉପରକୁ ଅନାଇ ସେ ମହିଳାଙ୍କୁ ଦେଖି ଚମକି ପଡିଲେ।ଦୋ ଦୋ ଚିହ୍ନା ଲାଗିଲା ତାଙ୍କୁ।ଅସୀମଙ୍କ କାନରେ ପଡ଼ିଲା ଅନେକ ବର୍ଷ ତଳର ସେଇ ଚିହ୍ନା ପରିଚିତ ସ୍ୱର ।
ତେବେ ଏହା କେମିତି ସମ୍ଭବ ? ନା ହୁଏତ ଅନ୍ୟ କେହି ହୋଇଥିବ। କିନ୍ତୁ ଏତେ ସମାନତା ?ପଛେ ପଛେ ତନ୍ଦ୍ରା ଆସି ପହଁଚି, ଉପର ମହଲାକୁ ଅନାଇଲେ।
ସେଇ ମହିଳା ବି ଦୁହିଁଙ୍କୁ ଚାହିଁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲେ ।
ଅସ୍ପଷ୍ଟ ଭାବେ ତନ୍ଦ୍ରାଙ୍କ ପାଟିରୁ ବାହାରିପଡ଼ିଲା,
-ଚନ୍ଦ୍ରଲେଖା !"
ଅସୀମଙ୍କୁ ଲାଗିଲା କିଏ ଯେମିତି ତାଙ୍କ କାନରେ ବୋଲୁଛି...
"ନଦୀ'ର ନାମ ଅଳସ କନ୍ୟା,
ତୀର'ର ନାମ ତନ୍ଦ୍ରା
ଗ୍ରାମର ନାମ ସ୍ଵପ୍ନପୁରୀ,
ପ୍ରିୟାର ନାମ ଚନ୍ଦ୍ରା...."
ସତରେ ଜୀବନ ଅନେକ ସରପ୍ରାଇଜ ଦିଏ।
ଅସୀମ'ଙ୍କ ମୁହଁରେ ଖେଳିଗଲା ଧାରେ ହସ।


[କ୍ରମଶଃ.......]


(©️ଅରବିନ୍ଦ ଦାସ)

✿❣️༒ *ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ* ༒❣️✿

🏵️🏵️🙏 🙏🏵️🏵️

◆ _*💥ପ୍ରବାସୀ ଏକ ଅଧାଲେଖା କାହାଣୀ 💥*_ ◆



. *✧༺⭕༻✧✧✧༺⭕༻✧*
ଭୁବନେଶ୍ୱର ବିମାନଘାଟିରେ ବିମାନରୁ ଓହ୍ଲାଇ, ଟରମିନାଲ ଭିତରକୁ ଯିବା ପୂର୍ବରୁ
ଅସୀମ କାହିଁକି କେଜାଣି ଭାବବିହ୍ୱଳ ହୋଇ ପ୍ରଥମେ ତଳକୁ ନଇଁ , ଧରାପୃଷ୍ଠକୁ ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରି, ଟିପେ ମାଟି ଆଣି ମୁଣ୍ଡରେ ମାରିଲା। ନିଜ ହାତ ଆଙ୍ଗୁଠିକୁ ନାକ ପାଖକୁ ଆଣିଲା ବେଳେ ସତେ ଯେମିତି ବାସ୍ନା ବିଭୋର ହୋଇ ଯାଉଥିଲା ସେ। ଦୀର୍ଘ ବର୍ଷର ଅନ୍ତରାଳ ପରେ ଆମେରିକାରୁ ସେ ଫେରୁଛି ଓଡ଼ିଶାକୁ।
ଆଃ... ନିଜ ରାଜ୍ୟ ତଥା ନିଜ ଜନ୍ମମାଟି'ର ବାସ୍ନା ସବୁବେଳେ ନିଆରା। ଆଖିରେ ପାଣି ଜକେଇ ଆସୁଥିଲା ତାର।
ବିମାନବନ୍ଦର ସୁନ୍ଦର ଭାବେ ସଜେଇ ହୋଇଛି ସତେ ଯେମିତି ସେମାନଙ୍କୁ ସ୍ଵାଗତ କରିବା ପାଇଁ ।
ପ୍ରବାସୀଭାରତ ଉତ୍ସବ ପାଇଁ, ବିଦେଶର ଅନେକ ଅତିଥିମାନଙ୍କ ଭଳି ଅସୀମ ବି ଏଠାକୁ ସସ୍ତ୍ରୀକ ଆସିବା ପାଇଁ ନିମନ୍ତ୍ରଣ ପାଇଛି।
ଆମେରିକାରୁ ଦିଲ୍ଲୀ ଓ ଦିଲ୍ଲୀ ରୁ ଭୁବନେଶ୍ୱର ଦୀର୍ଘ ସମୟର ବିମାନ ଯାତ୍ରା ଯୋଗୁଁ କ୍ଳାନ୍ତି ଅନୁଭୂତ ହେଉଥିଲେ ବି ନିଜ ଜନ୍ମମାଟିରେ ପାଦ ଦେବା ଖୁସିରେ ସେସବୁ କ୍ଳାନ୍ତି ବୋଧେ ସେ ଭୁଲି ଯାଉଥିଲା। ବିମାନରେ ଆସିଲା ବେଳେ ଏଇ ଉତ୍ସବକୁ ନିମନ୍ତ୍ରିତ ହୋଇଥିବା ଅନ୍ୟ କିଛି ପ୍ରବାସୀ ଭାରତୀୟଙ୍କ ସହ ଦେଖା ସାକ୍ଷାତ, ପରିଚୟ ଓ ଅନେକ ଗପସପ ହୋଇଥିଲା। କିଛି ଓଡ଼ିଆ ବି ଥିଲେ।
ଏୟାରପୋର୍ଟରେ ରାଜ୍ୟ ସରକାରଙ୍କ ତରଫରୁ ସେମାନଙ୍କୁ ସ୍ଵାଗତ କରାଗଲା ପରେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ସହ ସେ ଆସି ବସିଲା ଏକ ଶୀତତାପ ନିୟନ୍ତ୍ରିତ ବସରେ। ଭୁବନେଶ୍ୱରରେ ରହିବା ପାଇଁ ସେ ଏକ ହୋମ ଷ୍ଟେ ବାଛିଛି।
ବନ୍ଧୁ ନୀତେଶ ପଚାରିଲେ,
-ଆଛା, ଅସୀମ, ତୁମେ ରହିବାକୁ ଭଲ ଫାଇବଷ୍ଟାର ହୋଟେଲ ବା ରିସର୍ଟ ନବାଛି, ଗୋଟେ ହୋମ-ଷ୍ଟେ କାହିଁକି ବାଛିଲ ?"

ମୃଦୁ ହସି ଅସୀମ କହିଲା,
-ମୁଁ ତୋ ଭଳି ବଡ ବିଜିନେସମ୍ୟାନ ନୁହେଁ ଯେ ଏଠି ଗୁଡ଼ାଏ ଟଙ୍କା ଇନଭେଷ୍ଟମେଣ୍ଟ କରିବି, ସେଇଥିପାଇଁ ବୋଧେ ମୋ ପାଇଁ ଏଇ ରହିବା ବ୍ୟବସ୍ଥା। ସରି, ମଜାରେ ଏମିତି କହିଲି। ଜୋକ୍ ଆପାର୍ଟ, ପ୍ରକୃତରେ ଆମେ ଦୁହେଁ ଚାହୁଁଥିଲୁ ଓଡ଼ିଶାରେ ଏକ ଘରୁଆ ପରିବେଶର ଅନୁଭବ ନେବା ପାଇଁ। ଯେତେବେଳେ ମୁଁ ଦେଖିଲି ସରକାରଙ୍କ ତରଫରୁ ଏଥର ଏଇ ନୂଆ ବିକଳ୍ପ ଅଛି, ସେତେବେଳେ ଭାବିଲି, ବଡ ହୋଟେଲର କୂତ୍ରିମ ସ୍ନେହ, ଆଦର ଓ ଚାକଚକ୍ୟ ବଦଳରେ ଏକ ନିଚ୍ଛକ ଓଡ଼ିଆ ପରିବାର ର ଆତିଥ୍ୟତା ଆମକୁ ବେଶୀ ଆନନ୍ଦ ଦେବ।
ୟୁ ନୋ, ଘରୁଆ ପରିବେଶ,
ପ୍ରାଇଭେସି, ଘରୁଆ ଖାଦ୍ୟ। ଏତେ ବର୍ଷ ପରେ ଓଡ଼ିଶା ଫେରୁଛି, ତେଣୁ.....

ପାଖରେ ବସିଥିବା ଧର୍ମପତ୍ନୀ ତନ୍ଦ୍ରା ଫିକ କିନା ହସି ନୀଲେଶକୁ କହିଲା
-ଆମ ବାବୁ ପ୍ରକୃତରେ ହୋମସିକ ଓ ଓଡ଼ିଆପ୍ରେମୀ। ତେବେ ଏତେବର୍ଷ ହେଲାଣି ଏଠିକୁ ଆସିବାକୁ ମଙ୍ଗୁନଥିଲେ। ଏଥରକ ମୁଁ ହିଁ ତାଙ୍କୁ ବାଧ୍ୟକରି ଜୋର ଜବରଦସ୍ତିରେ ରାଣ ନିୟମ ପକାଇ ଆଣିଛି।"

ଅସୀମ କହିଲା,
-ଯେଉଁ ପରିବାର ସହ ଆମେ ହୋମଷ୍ଟେରେ ରହିବୁ, ସେମାନେ ଦୁହେଁ ଏକ ୟଙ୍ଗ କପୁଲ।
ଭିଡିଓ କଲରେ ବହୁତ ଭଲ ବ୍ୟବହାର ଲାଗିଥିଲା ସେମାନଙ୍କର।"

ଅନ୍ୟ ଜଣେ କହିଲା,
-ଲୋକେ କୁହନ୍ତି, ଏନ ଆର ଆଇ ଅର୍ଥାତ ପ୍ରବାସୀ ଭାରତୀୟମାନେ କାଳେ ନିଜ ଦେଶକୁ ଭୁଲି ଯାଆନ୍ତି।"

ଅସୀମ ଚଟକିନା କହିଲା,
-ନିଜ ଦେଶ, ରାଜ୍ୟକୁ କିଏ ଭୁଲି ପାରେ? ଏଇଠି ନଥିଲେ ବା ସବୁବେଳେ ନ ଆସି ପାରୁଥିଲେ ବି ଭାବନାତ୍ମକ ଭାବେ ଆମେ ସବୁବେଳେ ନିଜ ମାଟି ସହ ଯୋଡ଼ି ହୋଇଥାଉ। ସମସ୍ତଙ୍କର ଅଲଗା ଅଲଗା କାହାଣୀ ଥାଏ।"

ନୀଲେଶ ପଚାରିଲା,
-ଅସୀମ ତୁମେ ପ୍ରେମରେ ପଡ଼ିଛ ବୋଧେ ? ତୁମର ପ୍ରେମ ବିବାହ ନିଶ୍ଚୟ ହୋଇଥିବ।"

ସ୍ମିତ ହସିଦେଲା ଅସୀମ।
ବସରେ ବସି କାଚ ବାଟେ ଅସୀମ ଦେଖୁଥିଲା ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ବିଭିନ୍ନ ରଙ୍ଗବେରଙ୍ଗ ଆଲୋକମାଳାରେ ନବବଧୁ ଭଳି ସଜ୍ଜିତ ହୋଇଥିବା ମନ୍ଦିରମାଳିନୀ ନଗର ଭୁବନେଶ୍ୱରକୁ।
କେତେ ପୁରୁଣା ସ୍ମୃତି। ବସରେ ଥିବା ଗାଇଡ ଭୁବନେଶ୍ୱର ରାସ୍ତାଘାଟ ତଥା ଆଗାମୀ କିଛିଦିନରେ ଅନୁଷ୍ଠିତ ହେବାକୁ ଥିବା ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରୋଗ୍ରାମ ସହ, ଅତିଥିମାନଙ୍କ ମନୋରଞ୍ଜନ ପାଇଁ କି କି ବ୍ୟବସ୍ଥା ହୋଇଛି ତାହାର ବିବରଣୀ ମାଇକରେ ଇଂରାଜୀ, ହିନ୍ଦୀରେ କହୁଥିଲା।

ଅସୀମ ହଠାତ ଗୁଣୁଗୁଣେଇ ଉଠିଲା ନିଜ ପ୍ରିୟ ଓଡ଼ିଆ ଗୀତ,
-"ନଦୀ ର ନାମ ଅଳସ କନ୍ୟା
ତୀର'ର ନାମ ତନ୍ଦ୍ରା
ଗ୍ରାମର ନାମ ସ୍ଵପ୍ନପୁରୀ.. ପ୍ରିୟା ର ନାମ...
କାହିଁକି କେଜାଣି ଚୁପ ହୋଇଗଲା ଅସୀମ।

ପାଖ ସିଟରେ ବସିଥିବା ତନ୍ଦ୍ରା ମୁରୁକିହସି ପଚାରିଲା,
-ଗୀତ'ର ପଦ ସମ୍ପୂର୍ଣ ନକରି ରହିଗଲ ଯେ ? ପୁରୁଣା କଥା ସବୁ ଆଜି ପୁଣି ମନେ ପଡୁଛି ବୋଧେ।"

ଚମକିପଡ଼ି ଅସୀମ କହିଲା,
-କେଉଁ ପୁରୁଣା କଥା ?"
- ଆଛା,ଜମା ଜାଣିନ?ଭୁବନେଶ୍ୱରରେ ତୁମ ପିଲାଦିନ, ସ୍କୁଲ କଲେଜପଢା, ବିଜେବି ଓ ବାଣୀବିହାର ସ୍ମୃତି କିଛି ମନେପଡୁନି ?"

ଦୀର୍ଘନିଶ୍ୱାସ ଛାଡି ଅସୀମ କହିଲା,
-ହଁ, ବିଜେବି ଓ ବାଣୀବିହାରରେ ତୁମ ସହ ଦେଖା, ବନ୍ଧୁତା, ପରେ ଦିଲ୍ଲୀ..... ସେଇଥିପାଇଁ ତ ତୁମ ପାଇଁ ଏଇ ଗୀତ ବୋଲିଲି, ଯେଉଁଥିରେ ତୁମ ନାଁ ଅଛି,"ତୀର ର ନାମ ତନ୍ଦ୍ରା"।

ସ୍ଵାମୀ'ର ପାପୁଲି ରେ ନିଜ ହାତ ପାପୁଲି ରଖି ତନ୍ଦ୍ରା କହିଲା,
-ହେଲେ ଶେଷ ଧାଡ଼ି ତ ତୁମେ ସମ୍ପୂର୍ଣ କଲନି।"ପ୍ରିୟା ର ନାମ ଚନ୍ଦ୍ରା"। "

ପୁଣି ଥରେ ଚମକିପଡ଼ିଲା ଅସୀମ।
ତା ଆଖି ଆଗରେ ଭାସିଉଠିଲା ଏକ ହସ ହସ ଲାଜୁଆ ମୁହଁର ଝାପସା ଚିତ୍ର। ଏତେ ବର୍ଷ ପରେ ପୁଣି କିଛି ସଜଳ ସ୍ମୃତି।
ବାପା ,ବୋଉଙ୍କର ଦେହାନ୍ତ ପରେ ଅସୀମ ଆଉ ଓଡ଼ିଶା ଆସିନି।ତନ୍ଦ୍ରା ବି ଅସୀମ ଭଳି ତା ପରିବାର ର ଏକମାତ୍ର ସନ୍ତାନ।
ତନ୍ଦ୍ରାର ବାପା, ମା ଦିଲ୍ଲୀରେ ସେଟେଲ ଥିଲେ ଓ ଗୋଟେ କାର ଆକ୍ସିଡେଣ୍ଟରେ ଦୁହିଙ୍କ ମୃତ୍ୟୁ ପରେ ତନ୍ଦ୍ରା ବି ଭାରତ ଆସିବାର ଆଗ୍ରହ ଦେଖାଇ ନଥିଲା।ଆମେରିକାରେ ଅସୀମ ଓ ତନ୍ଦ୍ରାଙ୍କ ବିବାହିତ ଜୀବନରେ ବି ଗୋଟେ ନୁହେଁ, ଦୁଇ ଦୁଇଟା ଦୁର୍ଘଟଣା/ ବିପର୍ଯୟ ଘଟିଥିଲା ।ସେସବୁ କଥା କାହିଁକି କେଜାଣି ଭୁଲି ହେଉନି ।
ଭାଵନାରାଜ୍ୟରୁ ଫେରି ଆସି ଅସୀମ
କଥା ବୁଲାଇବା ପାଇଁ କହିଲା,
-ଭୁବନେଶ୍ୱର କେତେ ବଦଳିଯାଇଛି ?ଜମାରୁ ଚିହ୍ନି ହେଉନି।"

◆ _*💥ତେଲ ଚିକଟା ଗାମୁଛା  💥*_ ◆◆


ଆମ ଘର ଗଳି ମୁଣ୍ଡରେ ମଧୁବାବୁଙ୍କ ଘର l ଚାରିଆଡେ ପାଚିରୀ ଭିତରେ ତିନିବଖରା ଘର l ମଧୁ ବାବୁ ଓ ତାଙ୍କ ପତ୍ନୀ ସୁଭଦ୍ରା ଦେବୀ ଙ୍କର ଗୋଟିଏ ଝିଅ l ବାହାହୋଇ ରେ ଝାରସୁଗୁଡାରେ ରୁହେ l ବେଶ ମିସାଣିଆ ଲୋକ l ତାଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ସୁଭଦ୍ରା ଦେବୀ, ଯଦିଓ ବେଶ ଭଦ୍ର କିନ୍ତୁ ଟିକିଏ ଭୁଲ ଦେଖିଲେ ବିରକ୍ତି ହୋଇଯାନ୍ତି l ଘର ବାରଣ୍ଡା ରେ ଗୋଟେ ଦଉଡି ମଧୁ ବାବୁ ବାନ୍ଧିଥାନ୍ତି l ସବୁ ବେଳେ ଗୋଟେ ତେଲ ଚିକଟା ଚାରି ହାତିଆ ଖୋର୍ଦ୍ଧା ନାଲି ଗାମୁଛା ସେ ଦଉଡି ରେ ଶୁଖା ହୋଇଥାଏ l
ମଧୁବାବୁ ଙ୍କୁ ମୁଁ ଭାଇନା ଡାକେ l ପ୍ରାୟ ସକାଳେ ଘରକୁ ଫେରିବା ବେଳେ ଦେଖା ହୁଏ ଓ ଭାଇନା ମୋତେ ଚାହା ପିଇବାକୁ ଘରକୁ ଡାକନ୍ତି l ହେଲେ ତାଙ୍କ ଘର ଭିତରକୁ ପଶିବା ବେଳେ ଭିତରୁ ଭାଉଜ ପାଟିକରି କୁହନ୍ତି " ଆହେ ସେ ତେଲ ଚିକିଟା ଗାମୁଛା ଟା ତୁମର ସେ ଦଉଡି ରୁ କାଢିଦିଅ l କଣ ସେ ଭାବିବେ l କି ତେଲିଆ ସେ ଗାମୁଛା ହୋଇଛି l "ଆରେ ହଉ ମୁଁ ସେ ଗାମୁଛା କାଢି ଦେଉଛି, " କହି ସେ ଗାମୁଛା ଟା ନେଇଯାନ୍ତି l
ଚାହା କପ ଟା ଥୋଇଦେଇ ଭାଉଜ ଗୁଡ଼େ ଅଭିଯୋଗ ଭାଇନା ଙ୍କ ବିରୁଦ୍ଧରେ କୁହନ୍ତି l " ବୁଢ଼ା ହେଲେଣି l ଟିକିଏ ବି ଅକଲ ନାହିଁ l ଘରେ ସବୁକିଛି ଇଆଡ଼େ ସିଆଡେ କରିପକେଇଥିବେ l ମୁଁ ବୁଢ଼ୀଲୋକଟେ କେତେ ସବୁ ଗୋଟେଇବି ଓ ରଖିବି ସେ ଗାମୁଛା ର ତେଲ ଗନ୍ଧ ରେ ଘରେ ରହିହେଉନି l ଯେତେ କହିଲେ ଲୋକଟା ଟିକେ ସୁଧୁରୁନି l"

" ହଉ ସରିଲା l ବାବୁ ଜଣଙ୍କ ଟିକିଏ ଭଲ ରେ ଚାହା ପିଇକି ଯାନ୍ତୁ l ଟିକେ ଚୁପ ରୁହ " ଭାଇନା ଭାଉଜଙ୍କୁ କୁହନ୍ତି l

" ତାଙ୍କୁ ପଚାରିଲ ତାଙ୍କ ଘରେ ଏପରି ସେ କରୁଛନ୍ତି l ବୁଢ଼ାହେଲଣି l କେବେ ଆଉ ବୁଦ୍ଧି ତୁମର ହେଵ " ଭାଉଜ ବିରକ୍ତି ହୋଈ କୁହନ୍ତି l

"ହଁ ପଚାରିବି l ତୁମେ ଚୁପ ରୁହ ଟିକେ '
ଭାଉଜ ଗଲା ପରେ ଭାଇନା ଟିକେ ଚାରି ଆଡକୁ ଅନାନ୍ତି କାଳେ ଭାଉଜ ନିକଟ ରେ ଥାଇ ଶୁଣିଦେବେ l ତା ପରେ ଧୀରେ କୁହନ୍ତି,' ଆରେ ଘରେ ଟିକେ ପାଟିତୁଣ୍ଡ ନହେଲେ ସେ କି ଘର? ସୁଭଦ୍ରା କୁ ଟିକେ ବିରକ୍ତି କରିଦେଲେ ଦିନ ସାରା ସେ ସେହି କଥା ଧରି ରାଗି ଚାଲିଥିବ l ଏଇ ତେଲ ଚିକଟା ଗାମୁଛା ରେ ତାର ବେଶି ରାଗ l ତେଲ ମୁଣ୍ଡରେ ଓ ଦେହରେ ଅଧିକ ମୁଁ ଲଗାଏ l ଗାମୁଛାଟା ତେଲ ପିଇ ଗଲା ପରି ହୋଇଛି l ବାଡ଼ି ପଟେ ଶୁଖେଇଲେ ହେଵ l ହେଲେ ସୁଭଦ୍ରାର ଟିକିଏ ରାଗ ଦେଖିବାକୁ ଏସବୁ ମୁଁ କରେ "

ମଧୁ ଭାଇନା ହୋ ହୋ ହୋଈ ହସି ଉଠିଲେ l
ଏ ହସ ସାଧାରଣ ନୁହେଁ l ଏଥିରେ ଭାରିରହିଛି ନିଜ ସ୍ତ୍ରୀ କୁ ଅତିନିକଟ ରୁ ଅନୁଭବ କରିବାର ପ୍ରୟାସ l ଜୀବନ ଟା ଚଳ ଚଞ୍ଚଳ କରିବାରେ ଏ ତେଲଚିକଟା ଗାମୁଛା ର ଅବଦାନ କମ ନୁହେଁ l ଅଧିକାର ନଥିଲେ ସ୍ତ୍ରୀ ସ୍ୱାମୀ ଉପରେ ରାଗିପାରିବନି l ଏଥିରେ ପୁଣି ମଧୁଭାଇନା ଖୁସି l ତିଳେ ତିଳେ ଚେଷ୍ଟା ରେ ସୁଭଦ୍ରା ଦେବୀ ଙ୍କୁ ସେ ସ୍ୱୀକାରକରାଇଛନ୍ତି ସେ ତାଙ୍କର l ସମ୍ପୂର୍ଣ ଭାବେ ତାଙ୍କର l
ଦୁଇଦିନ ପରେ ମଧୁଭାଇନା ଙ୍କୁ ଦେଖିଲି ହତା ଭିତରେ ଚୁପ ହୋଈ ବସିଥିବାର l ମୋତେ ଦେଖି ଭାଇନା ହସି ଦେଇ ପାଖକୁ ଆସିବାକୁ ଡାକିଲେ l ବାରଣ୍ଡା ଉପରେ ଥିବା ଗୋଟେ ଚୌକି ନେଇଆସି ନିଜ ପାଖରେ ପକେଇ ମୋତେ ବସିବାକୁ ଦେଇ କହିଲେ, " ଆଜି ତୁମ ଭାଉଜ ମୁଣ୍ଡରେ ରାଗ ପଶିଛି l ସକାଳୁ ମୁଁ ଏଠି ବସିଛି l "

"ଭାଇନା ତାହାଲେ ଚାହା ପିଇ ନଥିବ ତ? "ମୁଁ ପଚାରିଲି l

" ଆରେ ସେ ସବୁ ଚାଲିବ l ଯେତେ ରାଗିଲେ ବି ପାଖରେ ଠିଆ ହୋଈ ଚାହା ଜଳଖିଆ ଖୁଆଉଥିବ l ନ ଖାଇଲେ ଜୋରେ ରାଗିବ l ଆଜି ସକାଳୁ ରାଗ ମୋ ଉପରେ ବର୍ଷୁଛି ହେଲେ ମୋର ଜଳଖିଆ ଓ ଔଷଧ ଆଣି ଦେଉଛି l ଆଜି ଦିନଟି ଏପରି ଚାଲିବ " ସେ ହସି ହସି କହିଲେ l

ଭାଇନା ଟିକେ ରହି ଘର ଭିତରକୁ ଅନେଇ କହିଲେ, " ଆହେ ବନ୍ଧୁ ଆସିଛନ୍ତି, ଟିକେ ଚାହା ଦେବକି "
ଭାଉଜ ଚାହା ଦୁଇକପ ଆଣି ଥୋଇ ଦେଇ ମୋତେ କହିଲେ "ତୁମ ଭାଇନାଙ୍କୁ ଟିକେ କହୁନ ମଣିଷ ପରି ରହିବାକୁ l ତାଙ୍କ ଟେବୁଲ ତଳେ ମାଛ କଣ୍ଟା ପଡିଛି l ଦେଖିକି ଚୁପ ହୋଈ ବସିଛନ୍ତି l ବୁଢ଼ୀବୟସ ରେ ସବୁ ଘର ଧୋଇବାକୁ ପଡୁଛି l କାଲି ସେମବାର l"

ମଧୁ ଭାଇନା ଙ୍କ ହସ ରୁ ବୁଝିଲି ଏସବୁ ର ପଛରେ ସେ ହିଁ ଦାୟୀ l ଭାଉଜ ଗଲା ପରେ ଭାଇନା ଟିକେ ପାଖକୁ ଲାଗି ଆସି କହିଲେ, " ଆରେ ରାଗିଲେ କଣ ହେଲା l ଆଜି ଦେଖିବୁ ଭଲ ରୋଷେଇ କରି ଖୁଆଇବ l ମୋ ଉପରେ ଯେତିକି ରାଗେ ସେତିକି ଭଲ ପାଏ ମୋତେ " l

ଭାଇନାଙ୍କ ଘରୁ ଫେରିଲା ବେଳେ ଭାବିଲି ' ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଏମାନଙ୍କ ଦାମ୍ପତ୍ୟ ଜୀବନ l ଜଣେ ସ୍ତ୍ରୀ କୁ ରାଗିବାକୁ ଅଧିକାର ଦେଇ ତାର ଗାଳି ଉପଭୋଗ କରୁଛି l ସ୍ତ୍ରୀ ଯଦିଓ ଅନୁଭବ କରୁଛି ଗାଳି ତାର ଯଥାର୍ଥ ହେଲେ ନିଜର ସ୍ୱାମୀ ପ୍ରତି ଅନାବିଳ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଓ ପ୍ରେମ ଯୋଗୁଁ ସେ ସ୍ୱାମୀର ଖିଆ ପିଆ ଓ ସେବା ରେ କିଛି ବି କମ କରୁନି l ଅଧିକ ଖୁସି କରିବାକୁ ଲାଗିଛି " l

ମୋତେ ଭୁବନେଶ୍ୱର ବାହାରକୁ କିଛିଦିନ ଯିବାକୁ ପଡିଲା l ଭୁବନେଶ୍ୱର ଫେରିବା ଦିନ ଦେଖିଲି ମଧୁଭାଇନା ଙ୍କ ଫଟୋ ରେ ଦୁଆର ମୁହଁ ରେ ତିଆରି ହୋଇଥିବା ଛାମୁଣ୍ଡିଆ ରେ ଲଗାହୋଇଛି l ଫୋଟୋ ତଳେ ଲେଖା ହୋଇଛି "ଦଶାହ " l ମଧୁଭାଇନା ଆଉ ସଂସାର ରେ ନାହାନ୍ତି l ମନ ଟା ପୁରା ଭାଙ୍ଗି ଗଲା l ଘରେ ଦିନିଷ ପତ୍ର ଥୋଇଦେଇ ଭାଇନା ଙ୍କ ଘରକୁ ଗଲି l ଝିଅ ଓ ଜୋଇଁ ମୋତେ ଦେଖି ନମସ୍କାର କରି ନିରବ ରହିଲେ l କଣ ବା ପଚାରିବି ତାଙ୍କୁ l ଭାଇନା ଙ୍କ ଶୋଇବା ଘର କୁ ଗଲି l
ଭାଇନା ଙ୍କ ଶେଜ ପଟା ଗୋଟେ କୋଣ ରେ ଗଦା ହୋଇଥାଏ l ଏ ସବୁ ମାରା ହୋଇଯାଇଛି କାରଣ ଭାଇନା ମୃତ l ସବୁ ଫିଙ୍ଗା ହୋଇଯିବ l ଖଟ ଉପରେ ମଇଳା ଲୁଗାଟିଏ ପିନ୍ଧି ବିଧବା ଭାଉଜ ବସିଥାନ୍ତି l ମୋତେ ଦେଖି ତାଙ୍କ ଆଖିରୁ ଲୁହ ଖରାପଡ଼ିଲା l ଏ ମୁହୂର୍ତ ବର୍ଣ୍ଣନାତିତ l ଏହାର ଅନୁଭବ ବି ଦାରୁଣ l ଏ କ୍ଷତ ପୂରିବାକୁ ସିନା ସମୟ ନିଏ ହେଲେ କେଭେ ବି ଶୁଖେନି l ଭାଉଜ ଙ୍କ ହାତ ରେ ଧରି ଥିବା କନା କୁ ଦେଖି ଚମକି ପଡିଲି l ଏଇଟା ଭାଇନାଙ୍କର ସେଇ

ତେଲ ଚିକିଟା ଗାମୁଛା l ଅନେକ ଥର ଏଇ ଗାମୁଛାଟି ଭାଉଜ ଙ୍କୁ ରଗାଉଥିଲା l ଭାଇନା ହସି ହସି ଏହାରି ଦ୍ୱାରା ଭାଉଜଙ୍କ ରାଗ ଉପଭୋଗ କରୁଥିଲେ l ଏଇ ଗାମୁଛା ରେ ଭାଇନା ଙ୍କ ସବୁକିଛି ର ସାରାଂଶ ପୁରିରହିଛି l ଭାଉଜ ବୋଧେ ମୋତେ ବୁଝିପାରିଲେ l ସେ ତେଲ ଚିକିଟା ଗାମୁଛା କୁ ଛାତିରେ ଲଗେଇ କାନ୍ଦି କି କହିଉଠିଲେ " ସବୁକିଛି ଘରେ ସେ ଅସଜଡ଼ା କରି ପକାଉଥିଲେ l ମୁଁ ସବୁ ସଜାଡି ଦେଇଥିଲି l ହେଲେ ଏବେ ମୋତେ ଅସଜାଡି ଚାଲିଗଲେ l ମୁଁ କେମିତି ସଜାଡ଼ିବି l'

ଏ ଯେ ଜଣେ ନାରୀ ର ଅତି ସମବେଦନାଶିଳ ମାନସିକ ଅବସ୍ଥା l ଏଠି ସାନ୍ତ୍ୱନା ଯନ୍ତ୍ରଣା ର ତୀବ୍ରତା ବଢ଼ାଏ l ସମୟ ହିଁ ଉପଶମ ର ଏକ ମାତ୍ର ନିଦାନ l ସେଠୁ ଫେରି ଆସିଲି l ସାଧାରଣ ମଣିଷ ଟେ ମୁଁ ପଥର ନୁହେଁ l ଈଶ୍ୱର ଭାଉଜଙ୍କୁ ସାହସ ଦିଅନ୍ତୁ ଏତିକି ପ୍ରାଥନା କରି ଫେରିଲି l
***
ଭୁବନେଶ୍ୱର


✿❣️༒ *ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ* ༒❣️✿

🏵️🏵️🙏 🙏🏵️🏵️

◆◆ _*💥ଭିନ୍ନ ଏକ ଶାମ୍ବଦଶମୀ 💥*_ ◆◆


ରାତିରେ ନିଦ ଭଲକରି ହୋଇନଥିବାରୁ କଲ୍ୟାଣୀଙ୍କୁ ଦେହଟା ଭଲ ଲାଗୁନଥିଲା।ରକ୍ତଚାପ ଟିକେ ବଢିଛି ବୋଧେ।ବୟସ ହୋଇଗଲେ ଏଇ ସବୁ ବେମାରି ସାଧାରଣ।
ଓଡ଼ିଆ ପାଞ୍ଜିଟା ଉପରେ ଆଖି ବୁଲାଇ ଆଣି ଚମକି ପଡିଲେ ସେ, ପୌଷମାସ ଶୁକ୍ଳ ଦଶମୀ ; ଆରେ, ଆସନ୍ତାକାଲି ଶାମ୍ବଦଶମୀ !!
ସେ ତ ପୁରାପୁରି ଭୁଲିଯାଇଥିଲେ।
ବୋହୁ ଅନୁ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ଡାକ ଛାଡିଲେ କଲ୍ୟାଣୀ।
କିଛିମାସ ତଳେ ବାହାଘର ହୋଇଥିଲା ପୁଅ ବବଲୁ'ର। ପୁଅ ଭଳି ବୋହୁ ମଧ୍ୟ ସଫ୍ଟୱେର କମ୍ପାନୀରେ ଚାକିରି କରେ। ଏବେ ଦୁହେଁ ଘରେ ରହି, ୱାର୍କ ଫ୍ରମ ହୋମ କରୁଛନ୍ତି।
ପାଖରେ ସୋଫାରେ ବସି ଟିଭି ଦେଖୁଥିଲେ ପ୍ରମୋଦ ବାବୁ। ସ୍ତ୍ରୀ ଙ୍କ ଆଡ଼କୁ ଅନାଇ କହିଲେ,
- ପୁଅ, ବୋହୁ ଦୁହେଁ ତ ଦୁଇଟା ରୁମରେ କବାଟ ବନ୍ଦ କରି , ଲାପଟପ ଖୋଲି କାନରେ ଇଅର ଫୋନ ଗେଞ୍ଜି ବସିଥିବେ। ତାକୁ କଣ ଶୁଭିବ ? କାହିଁକି ଡାକୁଛ ?"
-ବିରି ଓ ଅରୁଆ ଚାଉଳ ଭିଜାଇ ଦେବାକୁ ଡାକୁଥିଲି। ଶୀଘ୍ର ବାଟି ରଖିଦେଲେ ଠିକ କରି ଫୁଲିଲେ, ସିନା ପିଠାପଣା ଜଲଦି କରି ସକାଳୁ ନାଗି ଦେଇହେବ। ମୋ ଦେହ ଟା ଭଲ ଲାଗୁନି। ଅନୁ ଏଥର କରୁ ସବୁ।'

ଗଳା ଖଙ୍କାରି ପ୍ରମୋଦ କହିଲେ,
-ଏକୁଟିଆ ସେ କଣ ପାରିବ ?ଭାଗ୍ୟ ଭଲ ବୋହୁ ରୋଷେଇବାସ ଟିକେ ଜାଣିଛି ଓ କରିବାର ଆଗ୍ରହ ଅଛି। ହେଲେ ଏସବୁ ପିଠାପଣା ବୋଧେ କରିପାରିବନି। ବରଂ ଏବର୍ଷ ପିଠା ବଦଳରେ ଦୋକାନରୁ ମିଠା କିଣିଆଣି ଭୋଗ ଦେଇଦିଅ।"

ଏତିକିବେଳେ ରୁମ ଭିତରକୁ ପଶିଆସି ଅନୁ ପଚାରିଲା,
-ମମ୍ମି,ମୋତେ ଡାକୁଥିଲେ ?"

-କାଲି ଶାମ୍ବଦଶମୀ ବୋଲି ଜାଣିଛୁ ତ ? ବବଲୁ'ର ଚକୁଳି, ଦହିବରା, ବୁନ୍ଦିଆ ଓ ତୋ ଶଶୁରଙ୍କ ର ବୁଢାଚକୁଳି, ରାଶିଲଡୁ, ମୁଆଁ ସକାଳୁ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କୁ ଅର୍ଘ୍ୟ ଦେଇହେବ। ଏସବୁ ମୋ ଶାଶୁ ମୋତେ କହିଥିଲେ। ସବୁ ଜିନିଷ ଆଜିଯାଏଁ ମୁଁ ଘରେ ବନାଇଆସୁଥିଲି। ମୋ ଦେହ ଟିକେ ଭଲ ଲାଗୁନି। ଏଥର ଦାୟିତ୍ୱ ତୋର। ଆସନ୍ତା ବର୍ଷକୁ ତୋ କୋଳକୁ ପିଲାଟିଏ ଆସିଲେ ତା ପାଇଁ କ୍ଷୀରି, ଖେଚେଡ଼ି, ତରକାରୀ କରି ମଧ୍ୟାହ୍ନ ଧୂପରେ ଅର୍ଘ୍ୟ ଦେବୁ। ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କୁ ସକାଳ, ମଧ୍ୟାହ୍ନ ଓ ସନ୍ଧ୍ୟା ତିନି ଧୂପ ବି ଦିଆଯାଏ। ପିଲାଙ୍କ ଶୁଭ ମଙ୍ଗଳ ମନାସି ମା ଏସବୁ କରେ। ଗୋଟେ ନିରୁତା ବିଶ୍ବାସ ଓ ଆମ ପରମ୍ପରା ଏସବୁ। ଏଥର ପିଠା ଓ ଦହିବରା ଘରେ ବନାଇ ଦେ।ବୁନ୍ଦିଆ, ରାଶିଲଡୁ, ମୁଆଁ ତୋ ଶଶୁର ଦୋକାନରୁ କିଣି ଆଣିବେ। ସକାଳୁ ଗାଧେଇ ଚଉରା ମୂଳେ ମୁରୁଜ ଟିକେ ପକାଇ, ପିଠା ମିଠା ପାଣି ଛଡାଇ ନାଗି ଦେଇ ଦେବୁ।"

କଲ୍ୟାଣୀଙ୍କ ପାଖରେ ବସି ଅନୁ କହିଲା,
-ବୋଉ, ପରମ୍ପରା ନାଁ ରେ ଆମେ ସବୁବେଳେ ସେଇ ଏକାକଥା ପିଢ଼ି ପିଢ଼ି ଧରି କରି ଆସୁଛେ। କେବେ ଆମେ ଗୃହିଣୀମାନେ କିଛି ନୂଆ, ଭିନ୍ନ କରିବାକୁ କାହିଁକି ଚେଷ୍ଟା କରୁନା ?"

ଚମକି ପଡି କଲ୍ୟାଣୀ କହିଲେ,
-ଭିନ୍ନ ପୁଣି କଣ ? ବନ୍ଦ କରିଦେବା ? ଏସବୁ କରୁଛେ ବୋଲି ଆମ ପରମ୍ପରା ବଞ୍ଚିଛି।ତଥାପି ଅନେକ ଲୋକ ଘରେ କିଛି ତିଆରି ନକରି, ଦୋକାନରୁ ମିଠା, ଫଳ ଇତ୍ୟାଦି ଭୋଗ ଦିଅନ୍ତି। ଭବିଷ୍ୟତ ପିଢ଼ି କଣ କରିବ ଭଗବାନ ଜାଣନ୍ତି। ହୁଏତ ଜମା କରିବେନି କିମ୍ବା ବିସ୍କୁଟ, ପାଉଁରୁଟି , କର୍ଣ୍ଣଫ୍ଲେକ୍ସ ନାଗି ଦେବେ।"

ପ୍ରମୋଦ ବାବୁ କହିଲେ,
-ଏସବୁ ଫାଲତୁ କଥା ବନ୍ଦ କର।ଏବର୍ଷ ଦୋକାନରୁ ମୁଁ ମିଠା ନେଇ ଆସୁଛି, ଭୋଗ ଲଗାଇଦେବ।"

ମୁରୁକି ହସି ଅନୁ କହିଲା,
-ଆପଣ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନ୍ତୁନି ବାପା, ବୋଉଙ୍କ ଭଳି ଏକ୍ସପର୍ଟ ନହେଲେ ବି ଏବର୍ଷ ମୁଁ ଘରେ ବନାଇ, ଭୋଗ ଲଗାଇବି। ଆପଣ ବୁନ୍ଦିଆ, ରାଶିଲଡୁ ଓ ମୁଆଁ କିଣି ଆଣନ୍ତୁ। ତେବେ ଏବର୍ଷ ମୋ ହାତ ତିଆରି ଜିନିଷ ପାଇଁ ଶାମ୍ବଦଶମୀ ଟିକେ ଭିନ୍ନ ହେବ।"

ବୋହୂର ଯିବା ବାଟକୁ ଚାହିଁ କଲ୍ୟାଣୀ କହିଲେ,
-କାଲି ସକାଳେ କଣ ହେବ ଭଗବାନ ଜାଣନ୍ତି। ତେବେ ମୁଁ ଜାଣିଶୁଣି ଦାୟିତ୍ୱ ତାକୁ ଦେଉଛି।ସବୁବେଳେ କଣ ମା ମାନେ ଖାଲି କରୁଥିବେ ଆଉ ବୋହୁ କିଛି ଶିଖିବେନି ?"

ଏ ସମୟରେ ଫୋନ ଆସିଲା।କଲ୍ୟାଣୀଙ୍କ ବଡ଼ ଭଉଣୀ ଗୀତା ଅପାଙ୍କ'ର ବମ୍ବେ ରୁ ଫୋନ ।ଗପସପ ହେଉହେଉ ଶାମ୍ବଦଶମୀ କଥା ପଡିବାରୁ ସେପଟୁ ଗୀତା କହିଲେ,
-ଏବର୍ଷ ବମ୍ବେ ଆସି ଜାଣୁଛି ନାତି ଟୋକା ପାଇଁ ଚାଉମିନ, ପିଜା ଓ ବଡ଼ାପାଉ ବାଢିବାକୁ ବୋହୁ ଠିକ କରିଛି। ପୁଅ ପେଟରେ ଥିଲାବେଳେ ଏଇତିନିଟା ଜିନିଷ କାଳେ ବୋହୁ ଖାଇବାକୁ ବହୁତ ଇଛା କରୁଥିଲା। ହସିବି କି କାନ୍ଦିବି ଜାଣି ପାରୁନି।ଆଜିକାଲିକା ଛୁଆଙ୍କ ଉପରେ ଆମର କଣ ବା କର୍ତ୍ତୃତ୍ୱ ଅଛି ?"

ଟିକେ ଚିଡିଯାଇ କଲ୍ୟାଣୀ କହିଲେ,
- ତୁ ତାକୁ ମନା କରି କିଛି ଆମ ଓଡ଼ିଆ ପିଠା କି ମିଠା ବାଢିବାକୁ କହିଦେ। ଏସବୁ ଜିନିଷ ଅନ ଲାଇନରୁ ମଗାଇବା ସହଜ ବୋଲି କରୁଥିବ।"
-ଘରେ ସବୁ ନିଜେ ବନାଇବ ବୋଲି କହୁଛି। ତା ଖୁସିରେ ସେ କରୁ। ଏମିତି ଦେଖିବାକୁ ଗଲେ ଆମେ ବି ପ୍ରାୟ ମିଠା ଦୋକାନରୁ କିଣି ଆଣି ଭୋଗ ଦେଇ ଫୁଟାଣି ମାରୁ। ଯୁଗ ବଦଳୁଛି। ଖାଲି ବିଧି ରକ୍ଷା ପାଇଁ ମୁଁ ତାକୁ, ପିଜା ବଦଳରେ ଚକୁଳି ପିଠା ବନାଇବାକୁ କହିଛି।"

ଫୋନ ରଖି ସ୍ବାମୀଙ୍କ ଆଡ଼କୁ ଅନାଇ କଲ୍ୟାଣୀ କହିଲେ,
-କାଲି ସକାଳେ ଆମ ଘରେ କି ଭିନ୍ନ ଶାମ୍ବଦଶମୀ ହେବ, ତା ଭାବି ମୋତେ ଡର ମାଡ଼ିଲାଣି।"

ରାତିରେ ନିଦ ବଟିକା ଖାଇ ଶୋଇଥିବାରୁ କଲ୍ୟାଣୀ ଉଠିଲା ବେଳକୁ ସକାଳ ସାଢେ ସାତ।ବୋହୁ ଉଠିଲାଣି ନା ନାହିଁ ?କାନେଇଲେ ଟିକେ।
ରୋଷେଇଘରୁ ଶବ୍ଦ ଆସୁଥିଲା।ବାଥରୁମରୁ ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରି ବାହାରିଲା ବେଳକୁ ଘଣ୍ଟି, ହୁଳହୁଳି ,ଶଙ୍ଖ ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲେ। ଅନୁ ତାହେଲେ ତାଙ୍କ ଭଳି ସକାଳ ଅର୍ଘ୍ୟ ଲଗାଇ ଦେଇ ସାରିଲାଣି ?
ଡ୍ରଇଂ ରୁମରେ ପ୍ରମୋଦ ବାବୁ ଓ ବବଲୁ ସୋଫାରେ ବସିଥିଲେ।ଅନୁ ତାଙ୍କ ହାତ ଧରି ଡାଇନିଂ ଟେବୁଲକୁ ନେଇ ବସାଇ ଦେଇ କହିଲା,
- ଆଗେ ଆପଣ ଭୋଗ ଖାଇବେ। ପରେ ଅନ୍ୟମାନେ।"

ଟେବୁଲ ଉପରେ ଥିବା ଜିନିଷ ଦେଖି ଚମକି ପଡିଲେ କଲ୍ୟାଣୀ।ପୁରୀ, କ୍ଷୀରି, ବରା, ବୁଟଡାଲି କଖାରୁ ତରକାରୀ!!!
-ଚକୁଳି, ବୁଢା ଚକୁଳି, ଦହିବରା କାଇଁ ? ତୁ ଏସବୁ କାହାପାଇଁ ଭୋଗ ଦେଇଛୁ ?"

କଲ୍ୟାଣୀଙ୍କୁ କୁଣ୍ଢାଇ ପକାଇ ଅନୁ କହିଲା,
-ମମ୍ମି ପୁରୀ, ବରା, ବୁଟ କଖାରୁ ତରକାରୀ , କ୍ଷୀରି ଆପଣଙ୍କର ବହୁତ ପ୍ରିୟ ବୋଲି ମୁଁ ନିଜ ହାତରେ ବନାଇ ଆପଣଙ୍କ ପାଇଁ ପ୍ରଥମ ଅର୍ଘ୍ୟ ଦେଇଛି। ପିଠା ଓ ଦହିବରା ପରେ ନାଗି ଦିଆଯିବ।"

ଆବାକାବା ହୋଇ କଲ୍ୟାଣୀ କହିଲେ,
-ତୋ ମୁଣ୍ଡ ଖରାପ ହେଲାଣି କି ?ଆମ ପରମ୍ପରା ଅନୁସାରେ ସ୍ୱାମୀ, ପିଲାଙ୍କ ପାଇଁ କେବଳ.....

ତାଙ୍କ କଥାକୁ ଅଧାରେ ରଖି ଅନୁ କହିଲା,
-କିଏ ବନାଇଛି ଏଇ ପରମ୍ପରା ମମ୍ମି ? ବାହାହୋଇ ଆସିଲା ପରେ ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକଟିର ଅସ୍ତିତ୍ବ ଆଉ ରହିବନି ? କେବଳ ସ୍ୱାମୀ ଓ ପିଲା ! ବାସ... ଏଇ ତା ଜୀବନ ! ଆମ ଘରେ ମୁଁ ବି ମୋ ମମ୍ମି କୁ ଦେଖିଛି। ସେଇ ପୁରୁଣା ରୀତିନୀତିକୁ ଅନ୍ଧ ଭଳି ଅନୁକରଣ କରୁଛେ ଆମେ। ସ୍ତ୍ରୀ ଲୋକଟି ନିଜେ ମରିପଡି ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ପିଠାପଣା କରିବ, ଅଥଚ ନିଜ ପାଇଁ କିଛି ନାହିଁ ?ବାହାହୋଇ ଆସିବା ପରଠୁ ଏ ଘର ପାଇଁ ଆପଣ ବହୁତ କରିଛନ୍ତି ବୋଲି ଇୟେ ମୋତେ ସବୁବେଳେ କୁହନ୍ତି। ତେଣୁ ଏ ବର୍ଷଠୁ ଗୃହଲକ୍ଷ୍ମୀ ହିସାବରେ ଶାମ୍ବଦଶମୀରେ ପ୍ରଥମ ଅର୍ଘ୍ୟ ଆପଣଙ୍କ ପାଇଁ। ଆପଣଙ୍କ ଦେହ ନିରୋଗ ରହୁ ବୋଲି ପ୍ରାର୍ଥନା କରିଛି। ମୁଁ ନିଜ ହାତରେ ଆପଣଙ୍କୁ ଖୁଆଇ ଦେବି। ବୋହୁ ହିସାବରେ ମୋର କଣ ଏତିକି ଅଧିକାର ନାହିଁ ?"

ଆଖି ଲୁହ ଛଳଛଳ ହୋଇଯାଉଥିଲା କଲ୍ୟାଣୀଙ୍କର।ତାଙ୍କ ପାଇଁ ଏତେ ଶ୍ରଦ୍ଧା, ସମ୍ମାନ ବୋହୁ ମନରେ ! ଏମିତି ଉଚ୍ଚ ଭାବନା ତାଙ୍କ ମନକୁ ତ କେବେ ଆସିନି।
ଶାଢ଼ୀ କାନିରେ ଲୁହ ପୋଛି, ପୁରୀ, କ୍ଷୀରି ଅନୁକୁ ଖୁଆଇଦେଉ ଦେଉ କହିଲେ,
-ସମୁଦୁଣୀ ମୋତେ ଥରେ କହୁଥିଲେ, ଖେଚେଡ଼ି, ଆଳୁଦମ ଓ ଟମାଟୋଖଟା ତୋର କାଳେ ଭାରି ପ୍ରିୟ। ଆଜି ମୁଁ ନିଜେ କରି ମଧ୍ୟାହ୍ନ ଧୂପରେ ଭୋଗ ଦେବି।ଏବର୍ଷଠୁ ତୋର ବି ଏସବୁ ବଢାହେବ। ବୋହୁ ନୁହେଁ ତୁ ଏଘରର ଝିଅ।"

ସୋଫାରେ ବସି ପ୍ରମୋଦ ବାବୁ କହିଲେ,
-ଆଜି ଶାମ୍ବଦଶମୀରେ ତମେ ଶାଶୁବୋହୁ ଦୁହେଁ ନିଜ ପାଇଁ ବଢାବଢି କରି ଆମ ବାପ ପୁଅଙ୍କୁ ଭୁଲିଗଲ । ଆମ ପିଠା, ମିଠା ବୋଧେ ସନ୍ଧ୍ୟା ଧୂପ ପାଇଁ ରହିଲା।"

ପାଖରେ ବସିଥିବା ବବଲୁ ହସିଦେଇ କହିଲା,
- ଏବର୍ଷ ସତରେ ଭିନ୍ନ ଏକ ଶାମ୍ବଦଶମୀ।"


(©️ଅରବିନ୍ଦ ଦାସ)

✿❣️༒ *ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ* ༒❣️✿

🏵️🏵️🙏 *ଶୁଭ ରାତ୍ରି* 🙏🏵️🏵️

-ବୋଉ ବହୁତ ଚାଲାଖ ।କହିଲେ ଏବେ ଆଗକୁ ଶାମ୍ବ ଦଶମୀ।ପୂର୍ବଦିନ ରାତି ବାରଟାରେ ଆମ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ସବୁ ପିଠା ପଣା କରିବାକୁ ହେବ। ଏମିତି କି ମାଣଓଷା , ସୁଦଶାବ୍ରତ, ରଜ, ଜନ୍ମାଷ୍ଟମୀ, ଦଶହରା , ବଡଓଷା, ଗହ୍ମାପୂର୍ଣ୍ଣିମା, କାର୍ତ୍ତିକବ୍ରତ ଇତ୍ୟାଦି ପର୍ବରେ ପୂର୍ବ ଦିନ ରାତି ବାରଟାରୁ ମୁଣ୍ଡ ଧୋଇ ଗାଧେଇ ପିଠା ପଣା, ଝୋଟି ଲେଖା ଆରମ୍ଭ କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ।"

ସାନବୋହୁ କହିଲା,
-ବୋଉ କହିଲେ, ଖାଲି ନୂଆ ବର୍ଷ ପାଇଁ ଜିରୋ ନାଇଟ ସେଲିବ୍ରେସନ କାହିଁକି, ଆମ ଓଡ଼ିଆ ପୂଜା ଓଷା ବ୍ରତ ର ବି ଜିରୋ ନାଇଟ ସେଲିବ୍ରେସନ କରିବା। ଦରକାର ନାହିଁ ଆମର ଜିରୋ ନାଇଟ ସେଲିବ୍ରେସନ।ନହେଲେ ସବୁ ଓଷା ବ୍ରତ ରେ ରାତି ବାରଟା ରେ କିଏ ଗାଧେଇ ଚିତା, ମୁରୁଜ ପକାଇବ, ରୋଷେଇ କରିବ ?"

ଚୁପ ଚାପ ହୋଇ ସମସ୍ତେ ସମସ୍ତଙ୍କ ମୁହଁ କୁ ଅନାଇଲେ ?
ସାନପୁଅ କହିଲା,
-ମୁଁ ଜାଣି ଥିଲି ବୋଉ ଜମା ରାଜି ହେବନି ନିଉଇଅର ସେଲିବ୍ରେସନ ପାଇଁ। "

ସାନବୋହୁ କହିଲା,
-ବୋଉ କହିଛନ୍ତି ଆମେ ସମସ୍ତେ ଆଜି ହୋଟେଲ ଯାଇ ପାରିବା, କିନ୍ତୁ ସାଢେ଼ ଦଶ ଟା ସୁଦ୍ଧା ଘରକୁ ଫେରିବା ଓ ତୁମେ ଦୁହେଁ ଯେମିତି ମଦ, ୱାଇନ ,ବିଅର ଇତ୍ୟାଦି କୌଣସି ମାଦକ ଦ୍ରବ୍ୟକୁ ହାତ ନଲଗାଅ।"

ବଡ ବୋହୁ କହିଲା,
ଆମେ ଜାଣିଛୁ, ତୁମେ ଦୁହେଁ ମଦ ପିଇବା ଲୋଭରେ ପାର୍ଟି ଯାଉଛ। ତୁମ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ରୋକିବା କଷ୍ଟ ଓ ଘରକୁ ଫେରିଲା ବେଳେ ପୋଲିସ ଚେକିଙ୍ଗ ରେ ଧରା ପଡିଲେ ଡ୍ରଙ୍କନ ଡ୍ରାଇଭିଙ୍ଗ କେସ। ଆମ ଘର କୁ ବି ଖବର ଜଣାଇ ଦେବେ ବୋଉ। ଆମେ ଅଯଥାରେ ଅପମାନିତ ହେବୁ । ତେଣୁ ଘରେ ରହି ଆମେ ସମସ୍ତେ ସେଲିବ୍ରେଟ କରିବା । ବୋଉ ବି ଏକୁଟିଆ ଅନୁଭବ କରିବେନି। ତା ଛଡା ସେଠି ତୁମେ ଦୁହେଁ ଅନ୍ୟ ଲେଡିଜ ମାନଙ୍କୁ ଯେ ନ ଅନାଇବ, ସେମାନଙ୍କ ସହ ନାଚ ନ କରିବ ତା ଗ୍ୟାରେଣ୍ଟି କିଏ ଦେବ। ବରଂ ଘରେ ରହି ସେଲି ବ୍ରେଟ କଲେ, ତୁମେ ଦୁହେଁ କେବଳ ଆମ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ହିଁ ଦେଖିବ।"

ସାନ ଭାଇ ଚୁପ କିନା ବଡ ଭାଇ କାନରେ କହିଲା,
- ଦେଖିଲ,ଭାଇ;ବୋଉ ଏ ଦୁହିଙ୍କ ବ୍ରେନ ୱାସ କରାଇ ଦେଇଛି।"

ଦୀର୍ଘନିଶ୍ଵାସ ଛାଡି ବଡ ଭାଇ କହିଲା,
-ବୋଉ ମାନଙ୍କୁ କିଏ ପାରିବ ବୁଦ୍ଧିରେ ? ଆମେ ଡ଼ାଳେ ଡାଳେ ଗଲେ, ସେମାନେ ପତ୍ରେ ପତ୍ରେ।"

ବଡବୋହୁ ପୁଣି କହିଲା,
-ବୋଉ ଆହୁରି କହିଛନ୍ତି , ରାତିରେ ଆମେ ସମସ୍ତେ ଘରେ, ଏକାଠି କେକ ସହିତ, ବୋଉ ନିଜ ହାତରେ ବନାଇଥିବା ପୋଡପିଠା ବି କାଟିବା। ନୂଆବର୍ଷ ଦିନ, ବାହାରୁ କିଛି ଖାଇବା ନ ମଗାଇ, ବୋଉ ଭଲ ଭଲ ଆଇଟମ ଘରେ ଵନାଇବେ ଓ ଆମେସମସ୍ତେ ଏକାଠି ଖାଇ ହଲରେ ସିନେମା ଦେଖିବାକୁ ଯିବା । ବୋଉ ପରା କହିଲେ ପୁରା ପରିବାର ଏକାଠି ମିଶି ସବୁ ସେଲିବ୍ରେଟ କରିବା କଥା। ହଁ ବୋଉ କହିଲେ, ଜିରୋ ନାଇଟ ବଦଳରେ ନୂଆବର୍ଷ ସକାଳ କୁ ଆମେ ସ୍ଵାଗତ କରିବା। "

କବାଟ ବାହାରେ ଠିଆ ହୋଇଥିବା ଶୋଭା ମୁରୁକି ହସି ରୋଷେଇ ଘର ଆଡ଼କୁ ଚାଲିଗଲେ ନୂଆବର୍ଷ ପ୍ରସ୍ତୁତି ପାଇଁ।

(©️ଅରବିନ୍ଦ ଦାସ)

✿❣️༒ *ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ* ༒❣️✿

🏵️🏵️🙏 *ଶୁଭ ରାତ୍ରି* 🙏🏵️🏵️

◆ _*💥ଜିରୋ ନାଇଟ ସେଲିବ୍ରେସେନ ଓ ନୂଆବର୍ଷ  💥*_ ◆

-ବୋଉ, ଆମେ ଆଜି ରାତିରେ ଟିକେ ଜିରୋନାଇଟ ସେଲିବ୍ରେସନ କରିବୁ।"

ବଡବୋହୁ କଥା ଶୁଣି ଶୋଭା ବୁଲିପଡ଼ି ଅନାଇଲେ। ପାଖରେ ଠିଆ ହୋଇଥିଲା ସାନ ବୋହୁ।
ନୂଆବର୍ଷ ପାଇଁ ପାର୍ଟି କରିବା ପୁର୍ବରୁ ,ଶାଶୁଙ୍କୁ ଜଣାଇବା ପାଇଁ ଆସିଥିଲେ ଦୁଇ ନୂଆ ବୋହୁ। ଦୁଇ ପୁଅଙ୍କର ଏଇ ନିକଟରେ ଏକାଠି ବାହାଘର କରିଛନ୍ତି ଶୋଭା।

ଶୋଭା, ଚଷମା ଟା ଆଖିରୁ ବାହାର କରି ପଚାରିଲେ,
-ଆଲୋ ଘରେ ବଡ ବଡ ଲାଇଟ ଥାଉ ଥାଉ, ରାତିରେ ତମେ ଜିରୋ ପାବାର ଲାଇଟ କାହିଁକି ଲଗେଇବ?"

କାନକୁ ଟିକେ କମ ଶୁଭେ ଶୋଭାଙ୍କୁ ଓ ଶ୍ରବଣଯନ୍ତ୍ର ସେ ଲଗାଇ ନଥିଲେ।
ସାନବୋହୁ ମୁରୁକି ହସି, ଖଟ ଉପରେ ଥୁଆ ହୋଇଥିବା ଶ୍ରବଣଯନ୍ତ୍ରକୁ ଶୋଭାଙ୍କ କାନରେ ଲଗାଇ ଦେଇ କହିଲା,
-ବୋଉ, ଜିରୋ ପାୱାର ଲାଇଟ ନୁହେଁ, ଆମେ ଜିରୋ ନାଇଟ ସେଲିବ୍ରେସନ କରିବୁ। ତେଣୁ ଆସନ୍ତାକାଲି ନୂଆବର୍ଷକୁ ପାଇଁ ୩୧ ଡିସେମ୍ୱର ଅର୍ଥାତ ଆଜି ରାତିରେ ପାର୍ଟି କରି ଠିକ ରାତି ବାରଟାବେଳେ ନାଚ ଗୀତ କରି, ବାଣ ଫୁଟାଇ ନୂଆବର୍ଷ କୁ ସ୍ଵାଗତ କରିବୁ।"

ଟିକେ ଚିନ୍ତାକରି ଶୋଭା କହିଲେ,
-କାଲି ନୂଆବର୍ଷ ପାଇଁ ଆଜି ରାତିରୁ କାହିଁକି ଏସବୁ କରିବ ?"

ସାନ ବୋହୁ ପୁଣି କହିଲା,
-ବୋଉ, ଏସବୁ ଆଜିକାଲି ର ଟ୍ରେଣ୍ଡ, ଆଗୁଆ ପ୍ରସ୍ତୁତି। ଟିଭି ରେ ଆପଣ ଦେଖିଥିବେ କେମିତି ବଡବଡ ହୋଟେଲ, କ୍ଲବ, ପବ୍ ରେ ଏମିତି ଜିରୋ ନାଇଟ ପାର୍ଟି ହୁଏ । ଲୋକେ ନାଚିଗାଇ ନୂଆବର୍ଷକୁ ସ୍ଵାଗତ କରନ୍ତି। ହେଇ ଦେଖନ୍ତୁ ଏସବୁ ଭିଡିଓ, କେମିତି ଲୋକେ ଖୁସି ମନାଉଛନ୍ତି।"

ଶୋଭା ଦେଖୁଥିଲେ ବୋହୁ ମୋବାଇଲରେ କିଛି ଭିଡିଓ।ଲୋକେ ଉଚ୍ଚ ସ୍ଵରରେ ବାଜୁଥିବା ସଙ୍ଗୀତ, ବ୍ୟାଣ୍ଡ ମ୍ୟୁଜିକ, ରେକର୍ଡ ସଙ୍ଗୀତ ର ତାଳେତାଳେ ଉଦ୍ଭଟ ନୃତ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି। କେଉଁଠି ଷ୍ଟେଜ ଉପରେ ସ୍ୱଳ୍ପ ବସ୍ତ୍ର ପରିହିତା ଉଗ୍ର ଆଧୁନିକତା ଦେଶୀ/ବିଦେଶୀ ମହିଳା ନୃତ୍ୟଶିଳ୍ପୀମାନେ ନୃତ୍ୟ ପ୍ରଦର୍ଶନ କରୁଛନ୍ତି। ଯେମିତି ଯାତ୍ରା ରେ ରେକର୍ଡ ଡ୍ୟାନ୍ସ ହେଉଛି ବୋଲି ଟିଭି ସମ୍ବାଦରେ ଦେଖାଏ। ସରକାର କାଳେ ନିଷିଦ୍ଧ କରିବେ ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି।

ବଡ ବୋହୁ କହିଲା,
-ଆଜିକାଲି ଅଧିକାଂଶ ଲୋକେ ହୋଟେଲ, କ୍ଲବ, ପଵ କୁ ଯିବାକୁ ପସନ୍ଦ କରୁଛନ୍ତି। କାରଣ ଭଲ ଭଲ ସିଙ୍ଗର, ଡ୍ୟାନସର ବମ୍ବେ ,ଦିଲ୍ଲୀ ରୁ ଡକାଉଛନ୍ତି। କପଲଙ୍କ ପାଇଁ ସ୍ପେଶାଲ ପ୍ୟାକେଜ ଟିକେଟ, ଖାଇବା ପିଇବା ସବୁ ସେଥିରେ ଅଛି।"

ଭିଡିଓ ଦେଖି ଶୋଭା ପଚାରିଲେ,
-ଏଥିରେ ଲାଗୁଛି ପ୍ରାୟ ସମସ୍ତେ ମଦଫଦ ପିଇ ନାଚିଲା ଭଳି। ଏ ନାଚ ଗୀତ ଜିରୋ ନାଇଟ ସେଲିବ୍ରେସନ ସରିବ କେତେ ବେଳେ?"

-ରାତି ଗୋଟେ, ସାଢେ଼ ଗୋଟେ ହୋଇଯିବ ବୋଧେ। କାରଣ ଏବେ ପୋଲିସ ଟିକେ ଚେକିଁଙ୍ଗ କରୁଛି।"

-ତମେମାନେ ରାତି ଦୁଇଟା ରେ ଘରକୁ ଫେରିବ ? ଏଇ ଜିରୋ ନାଇଟି ରାତି ଅଧିଆ ନାଚ ଗୀତ କଣ ନିହାତି ଦରକାର ?
ଯଦି ଯିବ ତେବେ ରାତି ସାଢେ଼ ଦଶଟା, ଏଗାରଟା ସୁଦ୍ଧା ଫେରିଆସ। ଏତେ ରାତିରେ ଫେରିବା ସୁରକ୍ଷିତ ନୁହେଁ।ବିଦେଶୀ ସଂସ୍କୃତି ନାଁ ରେ ଉତ୍ସୃଙ୍ଖଳତାକୁ ପ୍ରଶ୍ରୟ ଦେବା କଣ ଠିକ? ଅନ୍ୟର ଭଲ ଜିନିଷ କୁ ଆପଣାଇ ନିଅ। କିନ୍ତୁ କିଏ କଣ କଲା, ତାକୁ ଆମେ କାହିଁକି ଆପଣେଇବା ? ଆମ ହିସାବରେ ଆମେ କାମ କରିବା।"

-ବୋଉ ,ରାତି ବାର ଟା ରେ ହିଁ ଅସଲ ସେଲିନବ୍ରେଶନ । ଆଗୁଆ ସାରିହେବନି।"

-ଏତେ ରାତିରେ ଫେରିଲେ, ନୂଆବର୍ଷ ଦିନ ସକାଳେ ତେବେ କେତେବେଳେ ଉଠିବ? ତାମାନେ ଜାନୁଆରୀ ପହିଲା ଦିନ ସକାଳୁ ଉଠିଲା ବେଳକୁ ଦିନ ଦଶଟା, ଏଗାରଟା ବାଜିବ? ସକାଳୁ ଗାଧେଇ ପାଧେଇ ଘରେ ଠାକୁର ପୂଜା ସାରି ତୁମେ ଦୁହେଁ ମୋ ସହିତ ମନ୍ଦିର ବି ଯାଇ ପାରିବନି?ଘର କାମ ଦାମ, ନୂଆ ବର୍ଷ ରେ ଭଲ ମନ୍ଦ ରୋଷେଇ କେମିତି ହେବ ?"

ବଡବୋହୁ ଧୀର ସ୍ବରରେ କହିଲା,
-ଟିକେ ଡେରି କରି ଯିବା ବୋଉ।ସକାଳୁ ମନ୍ଦିର ଭିଡ ଥିବ। ଆମେ ଦିନ ଏଗାର ବାରଟା ନହେଲେ ସନ୍ଧ୍ୟାକୁ ଯିବା।"

ସାନ ବୋହୁ ସହଯୋଗ କରି କହିଲା,
-ଆଜିକାଲି ର ନୂଆପିଢ଼ିଙ୍କର ଜିରୋନାଇଟ ବହୁତ ପସନ୍ଦ।କୌଣସି ଫଙ୍କସନ ଥିଲେ , ତା ପୂର୍ବ ଦିନ ରାତି ବାରଟାରେ ସେଲିବ୍ରେସନ ସମସ୍ତେ କରୁଛନ୍ତି।ଏବେ ବାର୍ଥଡେ ର ପୂର୍ବଦିନ ରାତିବାରଟା ରେ ହିଁ କେକ କଟା ହେଉଛି । ଆପଣଙ୍କ ଜନ୍ମଦିନରେ ବି ଏଣିକି ଆମେ ଜିରୋନାଇଟ ସେଲିବ୍ରେଶନ କରିବୁ, କେକ କାଟିବୁ । ଆମ ଜେନେରେସନ ପରା ସବୁବେଳେ ଆଡଭାନ୍ସ। ଆଜି ରାତିରେ ଆମେ ଆଡଭାନ୍ସ ନିଉ ଇଅର୍ ସେଲିବ୍ରେସନ କରିବୁ ଗୋଟେ ବଡ ହୋଟେଲରେ । ଆପଣ ବି ଏଣିକି ଆଡଭାନସ ସେଲିବ୍ରେଶନ ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତୁତ ରୁହନ୍ତୁ। ଆଉ ହଁ ବୋଉ ନୂଆ ବର୍ଷ ଦିନ ଘରେ ଆମେ କେକ୍ କାଟିବା "
ଟିକେ ଚିନ୍ତା କରି ମୃଦୁ ହସି ଶୋଭା କହିଲେ,
- ହଁ, ଠିକ କହିଛ ତୁମେ ଦୁହେଁ।ଆମ ଭଳି ଲୋକେ ବି ଆଡଭାନସ ହେବା ଉଚିତ।ତୁମେ ମାନେ ଆଜି ରାତି ବାରଟାରେ ଜିରୋ ନାଇଟ ସେଲିବ୍ରେସନ ହୋଟେଲରେ କରିବ, କିନ୍ତୁ ମୋର ଗୋଟିଏ ସର୍ତ୍ତରେ।"

- କି ସର୍ତ୍ତ ବୋଉ!" ଦୁହିଙ୍କ ପାଟି ରୁ ଏକ ସାଙ୍ଗରେ ବାହାରି ପଡ଼ିଲା।

କିଛି ସମୟ ପରେ ଦୁଇବୋହୁ ଡ୍ରଇଂ ରୁମକୁ ଆସିଲା ପରେ ଦୁଇପୁଅ ଉତ୍ସାହିତ ହୋଇ ପଚାରିଲେ,
-ବୋଉ ରାଜି ହେଲା ଜିରୋ ନାଇଟ ପାର୍ଟି ପାଇଁ?"

ଧୀର ସ୍ୱରରେ ବଡବୋହୁ କହିଲା,
-ଜିରୋ ସେଲିବ୍ରେସନ ହେବ। ଦରକାର ନାହିଁ ଆଜି ଆମର ଜିରୋ ନାଇଟ ପାର୍ଟି। ବୋଉ ପରା ସର୍ତ୍ତ ରଖିଛନ୍ତି।"

-କେଉଁ ସର୍ତ୍ତ ?"
ଦୀର୍ଘ ନିଶ୍ଵାସ ଛାଡି ସାନବୋହୂ କହିଲା,
-ବୋଉ କହିଲେ, ବିଦେଶୀ ଢାଞ୍ଚା ରେ ନିଉ ଇଅର ସେଲିବ୍ରେସନ ଯଦି ରାତି ବାରଟାରେ କରିବ ,ତେବେ ଏଣିକି ଆମ ଓଡ଼ିଆ ଘର ର କିଛି ପୂଜା, ଓଷା ବ୍ରତ ବି ପୂଜାବ୍ରତ ବି ରାତି ବାରଟାରେ ଆରମ୍ଭ କରିବ।"

ବଡପୁଅ ଟିକେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ପଚାରିଲା,
-କେଉଁ ଓଷା,ବ୍ରତ ?"

◆ _*💥ବଉଳ ଅମାବାସ୍ୟା  💥*_ ◆




ଶୀତୁଆ ସକାଳରେ ବଗିଚାରେ ଚେଆର ପକାଇ ଖବରକାଗଜ ପଢୁଥିବା ସ୍ଵାମୀ ବକୁଳବାବୁଙ୍କ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ମିନତି ବଡ ପାଟିରେ କହିଲେ,
-ଶୁଣୁଛ?ମୋ, ଆମ୍ବଗଛ ମୂଳରୁ ଶୁଖିଲା ପତ୍ର ସବୁ କାଢି, ଘାସଫାସ ଟିକେ ସଫା କରିଦିଅ। ଆଜି ବଉଳ ଅମାବାସ୍ୟା, ଗଛକୁ ବନ୍ଦେଇ ଭୋଗ ଲଗାଇବି।"

ଚିଡିଯାଇ ବକୁଳ ବାବୁ କହିଲେ,
-ହୁଁ, ମୋ ଆମ୍ୱ ଗଛ ବୋଲି କେତେ ଗର୍ବ? ମୁଁ ପରା ପେପର ପଢୁଛି। କାମବାଲୀକୁ କୁହ ସେ ସଫା କରିଦେବ।"

ସ୍ଵାମୀଙ୍କ ପାଖକୁ ଆସି ,ଗୋଟେ ପହଁରା ଝାଡୁ, ଦା ଓ ଖୁରୁପି ତାଙ୍କ ହାତରେ ଧରାଇଦେଇ ମିନତି କହିଲେ,
-କାମବାଲୀ ଆଜି ଆସିବନି।ଘରକାମ ଟିକେ ତୁମେ କାହିଁକି କରିବନି ? ଘରକାମ ସହ ରୋଷେଇ ସହ ତୁମର ହଜାରେ ଫରମାଇସି ମୋତେ ହିଁ ପୂରଣ କରିବାକୁ ହେଉଛି। ଶୀତ ଦିନ ବୋଲି ଘଡି କି ଘଡି ଚା, କଫି ବରାଦ କରୁଛ। ସେଥିରେ ପୁଣି ଆଜି ମୋତେ ଚାଉଳ ଜନ୍ତି, ଗଇଁଠା ବନେଇବାକୁ କେତେ ଜଞ୍ଜାଳ ସେକଥା ଚିନ୍ତା କରିଛ ?"

ଖବରକାଗଜଟା ବନ୍ଦ କରିଦେଇ ଚେଆର ଉପରେ ରଖି ବକୁଳବାବୁ କହିଲେ,
-କିଏ ତୁମକୁ କହୁଛି ଏସବୁ କରିବାକୁ? ସଫାସଫା କହୁନ,ଏ ଗଇଁଠା ତୁମକୁ ପସନ୍ଦ ବୋଲି?ନରମ ଜିନିଷ ତୁମ ଦାନ୍ତରେ ହୁଏ ବୋଲି ଖୁସିରେ ଖାଅ ତୁମେ।"
ହସୁଥିଲେ ବକୁଳ ବାବୁ।

ରାଗି ଯାଇ ମିନତି କହିଲେ,
-ଆଛା, ଖାଲି ମୋତେ ପସନ୍ଦ ଓ ମୁଁ ଖାଇବି ବୋଲି ଗଇଁଠା ବନାଉଛି? ତୁମେ ଖାଅନା ?
ଏଡିକି ମିଛୁଆ ତୁମେ ?"

ଘର ଭିତରୁ ଝିଅ ରୂପା ଦୌଡ଼ିଆସି କହିଲା,
-ଓହୋ ବୋଉ ଓ ବାପା, ତୁମେ ଦୁହେଁ କାହିଁକି କଜିଆ କରୁଛ ?"

ହସିଦେଇ ବକୁଳବାବୁ, ଝିଅ ହାତଧରି ଆମ୍ୱଗଛକୁ ଦେଖାଇ କହିଲେ,
-ତୋ ବୋଉ, ଏ ଅଫଳନ୍ତି ଆମ୍ବଗଛକୁ ଲଗାଇଛି ବୋଲି ସବୁବେଳେ ଗର୍ବ କରି ତା ଗଛ ବୋଲି କୁହେ। ହେଲେ ଏଯାଏଁ ବଉଳ ଆସୁନି ,ଫଳ କେମିତି ହେବ ? ସେଥିରେ ପୁଣି ଗଛକୁ ପ୍ରାର୍ଥନା କରେ ଥୋଡେ ଆମ୍ବ ଫଳୁ ବୋଲି। ମୁଁ କହୁଥିଲି ନର୍ସରୀରୁ କଲମୀ ଗଛଚାରା ଲଗେଇବା ପାଇଁ। ହେଲେ ନାଇଁ, ନିଜ ବାପଘରୁ ଦେଶୀ ଆମ୍ବଚାରା ଆଣି ଜିଦିରେ ଲଗାଇଲା, କିନ୍ତୁ ଫଳ ନାହିଁ। ଫି ବର୍ଷ ଗଇଁଠା କିନ୍ତୁ ଭୋଗ ଲଗାଉଛି, ପାଟି ସୁଆଦ କରିବାକୁ। ଶୁଖିଲା ପତ୍ର ପଡ଼ି ଅସନା ହେଉଛି ବୋଲି ମୋତେ କହୁଛି ଓଳେଇ ସଫା କରିବାକୁ।"

ଆହୁରି ଚିଡି ମିନତି କହିଲେ,
-ମିଛ କହି ପୁଣି ହସୁଛ ? ତୁମ ଦାନ୍ତତକ ଖସି ପଡ଼ିବ। ହଇଓ ବଉଳ ଅମାବାସ୍ୟା ରାତିରେ ମାଗିମାଗି କି ତିନି ଚାରି ତାଟିଆ ବଉଳ ଗଇଁଠା ଖାଅ ପରା ? ପୂଜା ପାଇଁ ଟିକେ କାମ କହିଲେ ହଜାରେ ଯୁକ୍ତି ଓ ବାହାନା।ରସଗୋଲା, ଗୋଲାପଜାମୁ କି ଲଡୁ ହୋଇନି ଯେ ଦୋକାନରେ କିଣିବାକୁ ମିଳିବ। ଦିନେ କେବେ ମୋତେ ରୋଷେଇ କାମରେ ସାହାଯ୍ୟ କରିଛ ? ରୁହ, ଏ ଦୁନିଆରୁ ମୁଁ ଚାଲିଗଲେ ମୋ କଥା ମନେ ପକାଇବ।ସେତେବେଳେ ଦେଖିବି କିଏ ତୁମକୁ କରିକି ଦେବ ବଉଳଗଇଁଠା।"

ଚୁପ ହୋଇଗଲେ ମିନତି। କାହିଁକି କେଜାଣି ବକୁଳବାବୁଙ୍କ ମୁହଁ ଶୁଖିଗଲା। ଥମଥମ ହୋଇ କରୁଣ ଦିଶିଲା ତାଙ୍କ ମୁହଁ।ଝାଡୁ, ଦାଆ ଓ ଖୁରୂପି ନେଇ ଚୁପକିନା ଆମ୍ବଗଛ ମୂଳକୁ ଚାଲିଗଲେ ବକୁଳବାବୁ।

ରୂପା କହିଲା,
-ବୋଉ, କିଏ କହୁଛି କଷ୍ଟ କରି ତୋତେ ଗଇଁଠା ବନେଇବା ପାଇଁ ?"

ଘର ଭିତରକୁ ଯିବା ପୂର୍ବରୁ ଧୀର ସ୍ବରରେ ମିନତି କହିଲେ,
-ଏ ଘରେ କେଉଁ ଓଷା, ବ୍ରତ ପାଳନ ହୁଏନା? ଏସବୁ ଆମ ଓଡ଼ିଆ ପରମ୍ପରା, ସଂସ୍କୃତି। ଆମ ଘରେ ମୋ ବୋଉ ଓ ଏଠି ତୋ ଜେଜେମା ଏସବୁ କରୁଥିଲେ ବୋଲି ମୁଁ ଶିଖିଲି। ତୋ ବାପାଙ୍କ ନାଁ ପରା ବଉଳ'ର ଅନ୍ୟନାମ।ତୋ ବାପା, ଜେଜେମାଙ୍କ ପେଟରେ ଥିଲାବେଳେ ,ଏଇ ଆମ୍ବ ବଉଳ ବାସ୍ନା ତାଙ୍କ ଅରୁଚି ଛଡାଉ ଥିଲା ବୋଲି, ତୋ ଜେଜେ ବାଛିବାଛିକି ନାଁ ଦେଇଥିଲେ ବୋଲି ,ବୋଉ ମୋତେ କହିଥିଲେ। ତୁ ନିଜେ କଣ ଜାଣିନୁ ତୋ ବାପା କେତେ ଭଲ ପାଆନ୍ତି ଏ ପିଠା? ତୁ ଚାଲ ମୋ ସହିତ ଗଇଁଠା ଗଢ଼ିବୁ। ନହେଲେ ତୁ ତୋ ଶାଶୁ ଘରେ କେମିତି କରିବୁ ? ଝିଅ କୁ ଶିଖାଇବା ମା'ର କର୍ତ୍ତବ୍ୟ।"

ଘର ଭିତରକୁ ଗଲାପୂର୍ବରୁ ମିନତି ଝରକା ବାଟେ ଅନାଇଲେ ସେଇ ଆମ୍ବଗଛକୁ। ବାପାଙ୍କ ମୁହଁଟା ଆଖି ଆଗରେ ନାଚି ଉଠିଲା।ବାପ ଘରେ ଏଇ ଦେଶୀ ଆମ୍ବଗଛରେ ବହୁତ ସୁଆଦିଆ ମିଠା ଆମ୍ବ ହୁଏ ଓ ମିନତିଙ୍କର ବହୁତ ପସନ୍ଦ। ବାପା ନିଜେ ତା ପାଇଁ ସେଇ ଗଛ ଆମ୍ବ ନେଇକି ଆସନ୍ତି। ଅସୁସ୍ଥତା ଯୋଗୁଁ ବାପା ଶଯ୍ୟାଶାୟୀ ହୋଇଥିଲେ ବୋଲି ମିନତି ବାପଘରକୁ ଗଲାବେଳେ, ତାଙ୍କୁ ବାପା କହିଥିଲେ,
-ମା ରେ, ମୋ ଦେହ ତ ଏମିତି ହେଲାଣି, ଆମ୍ବ କିଏ ନେଇକି ଯିବ ? ତୋ ପାଇଁ ଗୋଟେ ଚାରା ରଖିଛି। ଫଳ ହେଲେ ମୋତେ ମନେ ପକେଇବୁ।"

ଆଖିପୋଛି ଭାଵନା ରାଜ୍ୟରୁ
ଫେରିଆସିଲେ ମିନତି। ଏ ଗଛକୁ ଦେଖିଲେ ବାପା ମନେ ପଡ଼ନ୍ତି।

ରୂପା ପଚାରିଲା,
-ବୋଉ ,ତୁ କଲମୀ ଆମ୍ବ ଗଛ ଲଗାଇ ଥିଲେ ଏତେ ବେଳକୁ ଆମ୍ବ ଫଳି ସାରନ୍ତାଣି।"

ଦୀର୍ଘ ନିଶ୍ଵାସ ଛାଡି ଝିଅ ମୁଣ୍ଡରେ ହାତ ବୁଲାଇ ଆଣି ମିନତି କହିଲେ,
-କଲମୀ ଗଛରେ କଣ ତୋ ଅଜାଙ୍କ ଓ ମୋ ବାପ ଘର ସ୍ମୃତି ଯୋଡ଼ି ହୋଇପାରିଥାନ୍ତା ? ଫଳ ହେଉ କି ନହେଉ , ଗଛ ଛାଇ ତ ଦେଉଛି। ବାପା, ମା ଓ ବାପଘର ସ୍ମୃତି ଟିକକ ବି ଝିଅ ପାଇଁ ଗଛ'ର ଶୀତଳ ଛାଇ ଭଳି। ବାହାହେଲା ପରେ ତୁ ଏସବୁ ବୁଝିବୁ।"

ଆବାକାବା ହୋଇ ଚାହିଁଥିଲା ରୂପା। ରୋଷେଇ ଘରେ ସେ ପଚାରିଲା,
-ବୋଉ, ଖାଲି କଣ ଚାଉଳରେ ଏଇ ଗଇଁଠା ହୁଏ ? ମାଣ୍ଡିଆ, ଜଅ, ବାଜରା ଇତ୍ୟାଦି ମିଲେଟ ଚୁନାରେ ଗଇଁଠା ହୋଇ ପାରିବନି ?"

ଗମ୍ଭୀର ସ୍ବରରେ ମିନତି କହିଲେ,
-ହୋଇ ପାରିବ, ହେଲେ ଭୋଗ ଲାଗିବନି। କାରଣ ସବୁ ଓଡ଼ିଆ ପୂଜା ବ୍ରତରେ କିଛି ନିୟମ ଅଛି, ଫେଶନ କରି ଯାହା ତାହା ଭୋଗ ହୁଏନା। ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟକୁ ଦୃଷ୍ଟିରେ ରଖି ଏସବୁ କରିପାରିବ। ତେବେ ସୁଜି ଗଇଁଠା ବି ମୁଁ କରେ। ଚାଉଳ ବା ସୁଜିକୁ ଜନ୍ତିଲା ବେଳେ ପାଣିରେ ଟିକେ ଚିନି ଓ ନଡ଼ିଆକୋରା ପକାଇ ଦେଲେ ପାଟିକୁ ଭଲ ଲାଗେ। ଆଉ ଗଇଁଠା ଗଢି କ୍ଷୀରରେ ପକାଇଲା ପୂର୍ବରୁ ,ଚିନି କାରାମେଲ କରି କ୍ଷୀର ପକାଇଲେ ସେଇ କ୍ଷୀରର ରଙ୍ଗ ରାବିଡି ଭଳି ହୋଇଯାଏ। ଘିଅରେ ଭାଜି ନଡ଼ିଆପାତି ମିଶାଇବୁ। ଗୁଜୁରାତି ଗୁଣ୍ଡ ଓ ତେଜପତ୍ର ଦେଇ, କ୍ଷୀର ଟିକେ ବହଳିଆ ହୋଇଗଲେ ଗଇଁଠା ପ୍ରସ୍ତୁତ। ଆମ୍ବ ଗଛ ମୂଳେ ଟିକେ ଚିତା ପକାଇ

ଭୋଗ ଲଗାଇବୁ।ଶାଶୁ ଘରେ ତୁ ଏମିତି କରିବୁ।"

ରୂପା କହିଲା,
-ମୁଁ ଏକୁଟିଆ କାହିଁକି କରିବି ?ଯଦି ମୁଁ କିଛି କାମରେ ବ୍ୟସ୍ତ ଥାଏ, ଅଥବା ମୋର କିଛି ଅସୁବିଧା ଥିଲେ ମୋ ସ୍ବାମୀ ଙ୍କୁ କହିବି ସେ କରିବେ। ଆଜିକାଲି ୟୁ ଟ୍ୟୁବରେ ସବୁ ଶିଖିହେବ।"

ଏଇ ସମୟରେ ବକୁଳବାବୁଙ୍କୁ ଘର ଭିତରେ ପଶିବାର ଦେଖି ମିନତି କହିଲେ,
-ତୋ ବାପାଙ୍କୁ ଆଗେ ଶିଖାଇ ଦେ। ମୋବାଇଲ ଧରି କେବଳ ଖେଳୁଛନ୍ତି ନହେଲେ ମେସେଜ, ଭିଡିଓ।"

-ମୋତେ ଚ୍ୟାଲେଞ୍ଜ ଦେଉଛ ? ରୁହ,ଆଜି ମୁଁ କରିବି ଗଇଁଠା।"

-ତୁମ ହାତ ତିଆରି ଗଇଁଠା କିଏ ଖାଇବ ? ଆମ୍ଲେଟ ତ କରି ଆସୁନି, ଭାଙ୍ଗି ଦେଉଛ।ରୋଷେଇ ଘର ଅସନା କରିବ।'
ରୋଷେଇଘରେ ଗଇଁଠା ଗଢ଼ୁଗଢୁ ସ୍ବାମୀଙ୍କୁ ଅନେଇ ହସୁଥିଲେ ମିନତି।
*********
ସମୟ କେତେ ଶୀଘ୍ର ବିତି ଯାଇଥିଲା। ପୁଅ, ଝିଅ ବାହାହୋଇ ବାହାରେ ରହୁଛନ୍ତି।ଘରେ କେବଳ ମିନତି ଓ ବକୁଳ ବାବୁ।
ଆମ୍ବଗଛ ଆହୁରି ବଡ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା। ହେଲେ ତଥାପି ବଉଳ ଆସୁନଥିଲା। ଆଜି ବଉଳ ଅମାବାସ୍ୟା।
ବିଛଣାରେ ଶୋଇ ଝରକା ବାଟେ ଆମ୍ବ ଗଛକୁ ଦେଖୁଥିଲେ ମିନତି।ହଠାତ ତାଙ୍କ ପାଟିରୁ, ବକୁଳ ବାବୁଙ୍କ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ବାହାରି ପଡିଲା,
-ହେଇ ଦେଖ, ମୋ ଗଛରେ ବଉଳ ଆସିଛି। ଆଜି ପୁଣି ବଉଳ ଅମାବାସ୍ୟା। ହେଲେ ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟକୁ ମୋ.....
ରହିଗଲେ ମିନତି। ବକୁଳବାବୁ ରୁମକୁ ଆସି ଦେଖୁଥିଲେ ଆମ୍ବ ବଉଳକୁ।
ଶାଢ଼ୀକାନିରେ ଆଖି ପୋଛୁଥିଲେ ମିନତି। ଗତକାଲି ଗାଧୁଆଘରେ ପାଦ ଖସିବା ଯୋଗୁଁ ମେରୁଦଣ୍ଡରେ କିଛି ଆଘାତ ଲାଗିଥିବାରୁ ,ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ବିଶ୍ରାମ ଉପଦେଶ ଦେଇଛନ୍ତି ଡାକ୍ତର।ମିନତି ଏବର୍ଷ ବଉଳ ଗଇଁଠା କରିପାରିବେନି।
ଧୀରସ୍ବରରେ ସ୍ବାମୀଙ୍କୁ କହିଲେ,
-ଆମ୍ବଗଛ ପାଖରେ ସନ୍ଧ୍ୟାବେଳେ ଟିକେ ଧୂପ, ଦୀପ ଟିକେ ଦେଇଦେବ। ଆଜି ବଉଳ ଅମାବାସ୍ୟା ... ମୋତେ ଲାଗୁଛି ଏବର୍ଷ ଫଳ ଆସିବ।"

ସନ୍ଧ୍ୟାବେଳେ ବଗିଚାରୁ ଘଣ୍ଟି ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ମିନତି ଖୁସି ହୋଇଗଲେ।ଯାହେଉ ପୂଜା ତ କରୁଛନ୍ତି ବାବୁ ।
ଆଖି ଆଗରେ ନାଚିଗଲା ଗୋଟେ ମୁହଁ।
ଘର ଭିତରକୁ ପଶି ଆସିଲେ ବକୁଳବାବୁ। ହାତରେ ଧରିଥିବା ଗୋଟେ ଥାଳିଆ ଆଣି ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ସାମ୍ନାରେ ରଖିଲେ। ଥାଳିଆରେ ବଉଳ ଗଇଁଠା ଦେଖି ଆବାକାବା ହୋଇଗଲେ ମିନତି।
-କିଏ କଲା ଏସବୁ ଗଇଁଠା?"
- ୟୁ ଟ୍ୟୁବ୍ ଦେଖି ନିଜ ହାତରେ ଖାସ ତୁମ ପାଇଁ ବନେଇଛି।କାରଣ ତୁମ ଆମ୍ବ ଗଛରେ ବଉଳ ଆସିଛି। ଛାଡ, ବଉଳ ଗଇଁଠା ଖାଇ କୁହ କେମିତି ହୋଇଛି। ପାଟି ଆଁ କର।"
-ମୁଁ କେମିତି ତୁମ ଆଗରୁ ଖାଇବି ? ଆଗେ ମୁଁ ତୁମକୁ ଖୋଇ ଦେବି, ତା ପରେ ନିଜେ ଖାଇବି।ସତରେ ମୁଁ ବିଶ୍ୱାସ କରି ପାରୁନି।"
ସତରେ ବହୁତ ନରମ ଓ ସୁସ୍ୱାଦୁ ହୋଇଥିଲା ଗଇଁଠା।

ବକୁଳବାବୁ କହିଲେ,
-ଆମ୍ବ ବଉଳ ଦେଖି, ଆଜି ନିଶ୍ଚେ ବାପାଙ୍କ କଥା ମନେ ପଡୁଥିବ ତୁମର।"
ସ୍ବାମୀଙ୍କ ହାତକୁ ନିଜ ହାତ ପାପୁଲିରେ ଜାବୁଡ଼ି ଧରି ମିନତି ଆବେଗଭରା ସ୍ବରରେ
କହିଲେ,
-ସ୍ତ୍ରୀ ର ମନ ବୁଝୁ ଥିବା ସ୍ଵାମୀ ମୁହଁରେ ସ୍ତ୍ରୀ ଟି ନିଜ ବାପାଙ୍କ ପ୍ରତିଛବି ଦେଖେ । ତୁମେ ଠିକ କହିଛ, ଏ ଆମ୍ବ ଗଛକୁ ଦେଖି ମୋର ସବୁବେଳେ ବାପାଙ୍କ କଥା ମନେପଡେ। ହେଲେ ଆଜି ସେ ଗଛରେ ବଉଳ ଦେଖି, ତୁମ ହସହସ ମୁହଁଟା ମୋ ଆଖି ଆଗରେ ନାଚିଉଠିଲା। ଲାଗିଲା ଯେମିତି ଅମାବାସ୍ୟାରେ ପୁନେଇଁ ଜହ୍ନ ଉଁଇଛି। ବଉଳ ହେଉଛି ସମ୍ଭାବନା ର ଅନ୍ୟ ନାମ। ତୁମ ନାଁ ପରା ବଉଳ ସହ ......, ତୁମେ ଆଜି ଆମ୍ବ ଗଛକୁ କଣ ମାଗିଲ ?ବେଶୀ କି ଆମ୍ବ ହେଉ ବୋଲି ମାଗିଛ ତ?"

ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ପାଟିରେ ଆଉ ଗୋଟିଏ ବଉଳ ଗଇଁଠା ଖୋଇ ଦେଇ ହସିଦେଇ ବକୁଳବାବୁ କହିଲେ,
- ଗଛକୁ ବର ମାଗିଲି, ତୁମେ ଶୀଘ୍ର ଭଲ ହୋଇଯାଅ। ଦୁହେଁ ମିଶି ଆମ୍ବ ଗଣିବା।"

ହସୁଥିଲେ ଦୁହେଁ।
ଥିରିଥିରି ପବନରେ ହଲି, ଯେମିତି ନାଚୁଥିଲା ଆମ୍ବବଉଳ।

(©️ଅରବିନ୍ଦ ଦାସ)

✿❣️༒ *ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ* ༒❣️✿

🏵️🏵️🙏 🙏🏵️🏵️

◆ _*💥ଉପହାର  💥*_ ◆





ବଡଦିନ ଉପଲକ୍ଷେ, ପ୍ରତିବର୍ଷ ଭଳି ଏବର୍ଷ ବି ଜ୍ୟାକବ ବାବୁଙ୍କ ଦାଣ୍ଡକବାଟ ବାହାରେ ଏକ ଛୋଟ ଘର ଆକୃତିର କ୍ରିସମାସ କୁଡିଆ ବନାଯାଇ ସେଥିରେ କିଛି ଫଟ ଓ ଛୋଟ ବଡ କଣ୍ଢେଇ ରଖା ଯାଉଥିଲା। ଡିସେମ୍ବର ୨୪ ତାରିକ ସନ୍ଧ୍ୟାରେ, ମିସେସ ଜ୍ୟାକବ ଓ ପିଲାମାନେ ସେଇ କ୍ରିସମାସ କୁଡିଆକୁ ସଜାଇବାରେ ଲାଗିଥିଲେ।
ଜ୍ୟାକବ ବାବୁଙ୍କ ନୂଆ ପଡୋଶୀ ହିସାବରେ ପାଖ ଘରକୁ ଦୁଇଦିନ ତଳେ ହିମାଂଶୁ ସପରିବାରେ ଭଡ଼ାରେ ଆସି ରହିଛି।
ସେଦିନ ରାତିରେ, ହିମାଂଶୁ'ର ବୋଉ ପ୍ରତିଭା ଦେବୀ ,ପଡିଶା ଘର ସାମ୍ନାରେ ତିଆରି ହୋଇଥିବା ସେଇ କ୍ରିସମାସ କୁଡିଆକୁ
କୌତୁହଳୀ ହୋଇ ଦେଖୁଥିଲା ବେଳେ
ମିସେସ ଜ୍ୟାକବ ଘରୁ ବାହାରିଆସି ମୃଦୁହସି ପଚାରିଲେ,
-ମାଉସୀ ନମସ୍କାର। କଣ ଦେଖୁଛନ୍ତି ?"

ଚମକିପଡି ପ୍ରତିଭା କହିଲେ,
-ନାଇଁ ନାଇଁ, ଦେଖୁଥିଲି ଏସବୁ ଛୋଟ ଛୋଟ କଣ୍ଢେଇ ସବୁକୁ।'

-ଆମ ଖ୍ରୀଷ୍ଟଧର୍ମରେ ବଡଦିନ ପାଇଁ କ୍ରିସମାସ ଟ୍ରି ସହିତ ପିଲାଙ୍କ ପାଇଁ ଏଇ କ୍ରିସମାସ ହଟ/କୁଡିଆ ତିଆରି କରୁ। ଏଇ କଣ୍ଢେଇ ସବୁ ପ୍ରଭୁ ଯିଶୁଙ୍କ ଜନ୍ମ ବିଷୟରେ ଦର୍ଶାଇ ଥାଏ। ପ୍ରଭୁ ଯୀଶୁଙ୍କ ସହ ତାଙ୍କ ମାତା ମେରୀ ଓ ପିତା ଯୋଶଫଙ୍କୁ ଦର୍ଶାଉ ଥିବା ମୂର୍ତ୍ତି ବି ରଖୁ। ତା ସହିତ ଅନ୍ୟ କିଛି ମୂର୍ତ୍ତି ସହ ମେଣ୍ଢାଙ୍କ ମୂର୍ତ୍ତି ବି ରଖୁ।ଆମର ବିଶ୍ଵାସ ଯେ ବଡ ଦିନରେ ପ୍ରଭୁ ଯୀଶୁଙ୍କୁ ଯାହା ମାଗୁ ତାହା ଆମକୁ ମିଳିବ ବୋଲି।"

ବୁଲିପଡ଼ି ପ୍ରତିଭା ପଚାରିଲେ,
-ସବୁ ଧର୍ମ ମୂଳ ହେଉଛି ବିଶ୍ୱାସ।ଆମ ହିନ୍ଦୁ ଧର୍ମରେ ବି ଆମେ ବିଭିନ୍ନ ଠାକୁର ଠାକୁରାଣୀଙ୍କ ପାଖରେ ମାନସିକ କରୁ।"

-ଆପଣ ମାନଙ୍କର ବର୍ଷ ସାରା ଅନେକ ଅନେକ ପର୍ବ। ହେଲେ ଆମର ବର୍ଷରେ ଏଇ ଗୋଟିଏ ବଡ ପର୍ବ।"

ଏଇ ସମୟରେ ହିମାଂଶୁ ଘରୁ ବାହାରି, ପ୍ରତିଭାଙ୍କୁ ଦେଖି କହିଲା,
-ବୋଉ ତୁ ଏଠି କଣ କରୁଛୁ ?ମିତା ତୋ ପାଇଁ ଖାଇବା ବାଢି ରଖିଛି। ପିଙ୍କୁ ବି ତୋତେ ଖୋଜୁଛି।"

ପୁଅ ଆଡ଼କୁ ଚାହିଁ ପ୍ରତିଭା କହିଲେ,
-ହେଇ ଦେଖେ, ବଡଦିନ ପାଇଁ କଣ୍ଢେଇଘର ତିଆରି ହୋଇଛି।"

ମିସେସ ଜ୍ୟାକବ ଙ୍କ ଆଡ଼କୁ ଅନାଇ ଏଥର ପ୍ରତିଭା କହିଲେ,
-ଆମ ପିଲାଦିନେ ରଜରେ ଆମଆଡ଼େ କୁମାରୀ ଝିଅମାନେ କଣ୍ଢେଇ ଘର ତିଆରି କରୁଥିଲେ। ନିଜ ନିଜ ଘରେ ଥିବା କଣ୍ଢେଇ ସବୁ ଆଣି ଝିଅମାନେ ଏକାଠି ରହୁଥିବା ରଜ ଘରେ ସେସବୁ ଠିକ ଏଭଳି ସଜାନ୍ତି । ଝିଅ ମାନେ ନିଜ ନଜ ମନକଥା ପୂରଣ ପାଇଁ ମାନସିକ କରନ୍ତି। କିଛି ରାଜ୍ୟରେ ଦଶରା/ନବରାତ୍ରି ସମୟ ରେ ବି ଏଭଳି କଣ୍ଢେଇ ଘର ସଜାନ୍ତି।"

ମିସେସ ଜ୍ୟାକବଙ୍କୁ ଦେଖି ହିମାଂଶୁ ଟିକେ ଲଜ୍ଜିତ ହୋଇ କହିଲା,
- ସରି, ବୋଉ ଟିକେ ପୁରୁଣା କାଳିଆ ମଣିଷ। ଆପଣଙ୍କ କ୍ରସମାସ ହଟ ବିଷୟରେ ଜାଣିନି। ତା କଥାକୁ ଆପଣ ସିରିଅସଲି ନେବେନି।"

ମିସେସ ଜ୍ୟାକବ କହିଲେ,
-ଆରେ ନା,ନା। ମାଉସୀ ଙ୍କୁ କାହିଁକି ଦୋଷ ଦେଉଛନ୍ତି ?ତେବେ ବହୁତ ଆଗ୍ରହ ସହ ସବୁ ପଚାରି ବୁଝୁଛନ୍ତି। ଆମ ଧର୍ମରେ ବି ଆମେ ଏଇ କ୍ରିସମାସ ଦିନ ପ୍ରଭୁ ଯୀଶୁଙ୍କୁ ନିଜ ନିଜ ମନୋକାମନା ପୂରଣ ପାଇଁ ପ୍ରାର୍ଥନା କରୁ। ଏଇ କ୍ରିସମାସ କୁଡ଼ିଆରେ ହୋଲି ମଦର ମେରୀ, ଯୀଶୁଙ୍କୁ ଜନ୍ମ ଦେଇ ଆମ ଘରକୁ ପବିତ୍ର କରନ୍ତି ବୋଲି ଆମର ବିଶ୍ୱାସ। ଆସନ୍ତାକାଲି କ୍ରିସମାସ ଉପଲକ୍ଷେ ଆପଣମାନେ ସମସ୍ତେ ଆମ ଘରକୁ ଆସିବେ। ଏଇଟା ମୋ ତରଫରୁ ନିମନ୍ତ୍ରଣ। ମୋର ଏଇନା ଗୁଡ଼ାଏ କାମ। ସଜାସଜି ଓ କେକ ତିଆରି ବାକି ଅଛି।"

ହୋଲି ମଦର ମେରୀ କିପରି କଷ୍ଟ ସହି ଯୀଶୁଙ୍କୁ ଜନ୍ମ ଦେଇଥିଲେ ତା ସଂକ୍ଷିପ୍ତରେ ପ୍ରତିଭାଙ୍କୁ କହିଲେ ମିସେସ ଜ୍ୟାକବ।
ପ୍ରତିଭାଙ୍କୁ ସାଙ୍ଗରେ ଧରି ହିମାଂଶୁ ଘରକୁ ଆସିଲା।ଘରକୁ ଆସି ଡିନର ସାରି ପ୍ରତିଭା ଶୋଇଲା ବେଳେ, ନାତି ପିଙ୍କୁକୁ ପଡିଶା ଘରେ ହୋଇଥିବା କ୍ରିସମାସ କୁଡିଆ ବିଷୟ ରେ କହିବାରୁ, ଖୁସି ହୋଇ ପିଙ୍କୁ ସେସବୁ କଣ୍ଢେଇ ଦେଖିବାକୁ ଅଳି କରିବାରୁ ପ୍ରତିଭା କହିଲେ,
-ଏଇନା ରାତି ବହୁତ ହୋଇଗଲାଣି ଓ ସେଇକ୍ରିସମାସ କୁଡ଼ିଆରେ ଲାଇଟ ବି ଲିଭାଇ ଦେଲେଣି। କାଲି ସକାଳେ ବରଂ ତୁ ଦେଖିବୁ।"

ଖୁସି ହୋଇ ଶୋଇପଡିଲା ପିଙ୍କୁ।
ପରଦିନ ସକାଳୁ ଶାଶୁ ପ୍ରତିଭାଙ୍କୁ ଚା ଦେବାକୁ ଆସି, ଘର ଭିତରେ ତାଙ୍କୁ ନଦେଖି ବୋହୁ ମିତା ଡ୍ରଇଂ ରୁମ କୁ ଆସି ଦେଖିଲା ମୁଖ୍ୟ କବାଟ ଖୋଲା ଅଛି ଓ ପ୍ରତିଭା ନାହାନ୍ତି। ଘର ବାହାରକୁ ଆସି ମିତା ,ଶାଶୁଙ୍କୁ ପଡୋଶୀ ଜ୍ୟାକବ ବାବୁଙ୍କ ଘର ସାମ୍ନାରେ କାମବାଲୀ ପଦ୍ମା ସହ ଠିଆ ହୋଇଥିବାର ଦେଖି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲା।
ପାଖକୁ ଯାଇ ଯାହା ଦେଖିଲା ସେଥିରେ ମିତାର ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟର ସୀମା ରହିଲାନି। ସେଇ କ୍ରିସମାସ କୁଡ଼ିଆ ସାମ୍ନାରେ ପ୍ରତିଭା ମୁରୁଜରେ ଝୋଟି ପକାଉଥିଲେ।
ଚମକିପଡ଼ି ମିତା ସେଇ ମୁରୁଜ ଚିତାକୁ ଦେଖି କହିଲା,
-ବୋଉ, ଆପଣ ଏଠି ଚିତା, ମୁରୁଜ କାହିଁକି ପକାଉଛନ୍ତି ?ଆଉ ପଦ୍ମା ତୁ ବି ଏଠି ବୋଉଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କରୁଛୁ ? ଏଇଟା କଣ ଆମ ଘର ?ଏଇନା ସେମାନେ ଆମକୁ ଗାଳିଦେବେ।"

ହସିଦେଇ ପ୍ରତିଭା କହିଲେ,
-ଗାଳି କାହିଁକି ଦେବେ ?ଆମେ କଣ ତାଙ୍କ ଘର ଭାଙ୍ଗିଛୁ ନା କିଛି ପାପ କାମ କରିଛୁ? ଭଲ ଦିନରେ ,ପୂଜା ପର୍ବାଣୀରେ ଘର ସାମ୍ନାରେ, ଠାକୁର ଠାକୁରାଣୀଙ୍କ ସାମ୍ନାରେ ଚିତା, ଝୋଟି ପଡେ।"

ବିରକ୍ତିଭରା ଚାପାସ୍ବରରେ ମିତା କହିଲା,
- ଓହୋ ବୋଉ, ଏମାନେ ପରା ଖ୍ରୀଷ୍ଟ ଧର୍ମାବଲମ୍ବୀ। ଆମ ଭଳି ହିନ୍ଦୁ ନୁହନ୍ତି ଯେ ଚିତା, ଝୋଟି ପକାଇବେ। ତା ଛଡା ଏଠି ଠାକୁର, ଠାକୁରାଣୀ କିଏ !"

କାମବାଲୀ ପଦ୍ମା ଡରିଯାଇ କହିଲା,
- ମୋତେ ବୁଢ଼ୀ ମା ବାଧ୍ୟ କରି କହିଲେ ବୋଲି ମୁଁ ଏଠି ଝୋଟି ପକାଇଲି। ଆଉ ବୁଢୀମା ନିଜେ ଏଇ ପଦ୍ମ ଫୁଲ ଆଙ୍କିଛନ୍ତି।"
ସେଇ କ୍ରିସମାସ କୁଡିଆକୁ ବୋହୁକୁ ଦେଖେଇ ପ୍ରତିଭା କହିଲେ,
-କାଲି ରାତିରେ ପରା ମିସେସ ଜ୍ୟାକବ ଚିହ୍ନାଇ ଦେଇଥିଲେ ତାଙ୍କ ଠାକୁର ଯୀଶୁ ଓ ତାଙ୍କ ମା, ମେରୀ ଠାକୁରାଣୀଙ୍କୁ।"

ମିତା ପାଟିରୁ ବାହାରି ପଡ଼ିଲା,
-ଠାକୁର ଯୀଶୁ ଓ ମେରୀ ଠାକୁରାଣୀ !!!"

ଏଇ ସମୟରେ ମିସେସ ଜ୍ୟାକବ ଘରୁ ବାହାରି ଆସି ସେମାନଙ୍କ ପାଖକୁ ଆସିବାର ଦେଖି ମିତା ନିଜ ଆଡୁ କ୍ଷମା ମାଗି କହିଲା,
- ସରି, ମିସେସ ଜ୍ୟାକବ, ବୋଉ ଅଜଣାତରେ, ଆପଣଙ୍କ କ୍ରିସମାସ ହଟ ସାମ୍ନାରେ ଚିତା ପକାଇ ଦେଇଛନ୍ତି। ତାଙ୍କ ଭୁଲ ପାଇଁ ମୁଁ କ୍ଷମା ମାଗୁଛି। ମୁଁ ଏସବୁ ପରିଷ୍କାର କରିଦେବି। ମୁଁ ଜାଣେ ଆପଣଙ୍କ ଧର୍ମ ରେ ଏସବୁ..."
ଏକ ଆମୋଦିତ ଚାହାଣୀରେ ସେଇ ଝୋଟିକୁ ଦେଖି ମିସେସ ଜ୍ୟାକବ କହିଲେ,
-ଆରେ ଆପଣ କ୍ଷମା କାହିଁକି ମାଗୁଛନ୍ତି ? ମାଉସୀ କିଛି ଭୁଲ କାମ କରି ନାହାନ୍ତି ବରଂ କ୍ରିସମାସ କୁଡ଼ିଆକୁ ଆହୁରି ଅଧିକ ସୁସଜ୍ଜିତ କରିଛନ୍ତି। ତେବେ ମାଉସୀଙ୍କ ମୁଣ୍ଡକୁ ଏ ଚିନ୍ତା ଆସିଲା କେମିତି ?"

ପ୍ରତିଭା ଦୀର୍ଘନିଶ୍ଵାସ ଛାଡି କହିଲେ,
- ପିଙ୍କୁ ଗୋଟିଏବୋଲି ନାତି ମୋର। ବର୍ଷେ ହେଲାଣି ମେରୁଦଣ୍ଡର ରୋଗ ପାଇଁ ବିଛଣାରେ ପଡ଼ିଛି। କେତେ
ଡାକ୍ତର, କବିରାଜଙ୍କ ଦେଖାଇ ଚିକିତ୍ସା କଲୁଣି। ତା ରି ଦେହ ଭଲ ହେବା ପାଇଁ ସବୁ ଠାକୁର ଠାକୁରାଣୀ ଙ୍କୁ ମାନସିକ କରି ପୂଜା ବ୍ରତ କରୁଛି। ଗତକାଲି ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ତୁମର ଏଇ ବଡଦିନ ପାଇଁ ସାଜସଜ୍ଜା ଓ ତୁମ ପ୍ରଭୁ ଓ ତାଙ୍କ ମା ମେରୀଙ୍କୁ ଦେଖି ଭାବିଲି ତାଙ୍କ ପାଖରେ ବି ମାନସିକ କରିଦିଏ ବୋଲି। ଆମ ହିନ୍ଦୁ ଧର୍ମରେ ଶ୍ରୀକୃଷ୍ଣଙ୍କୁ ଜନ୍ମ ଦେବାକୁ ଦେବକୀ ଯେମିତି କଷ୍ଟ ସହିଥିଲେ, ଠିକ ସେମିତି ନିଜ ସନ୍ତାନ ଯୀଶୁଙ୍କୁ ଜନ୍ମ ଦେବାକୁ ମା ମେରୀ ସେମିତି କଷ୍ଟ ସହିଥିଲେ।ମୁଁ ବି ଗୋଟେ ମା, ଜେଜେମା।ନିଜ ଛୁଆ ପାଇଁ......ସେଇଥିପାଇଁ ଏଇ ଚିତା, ଝୋଟି ପକାଇଛି ଏ ଅସହାୟ ବୁଢ଼ୀ ମା।"

ଆଖି ଲୁହକୁ ପୋଛୁଥିଲେ ପ୍ରତିଭା। ଶାଶୁଙ୍କୁ ଧରି କାନ୍ଦୁଥିଲା ମିତା। ପିଙ୍କୁ ପାଇଁ ଏସବୁ କରିଛନ୍ତି ବୋଉ!।

ଦୁହିଁଙ୍କୁ କୁଣ୍ଢାଇ ମିସେସ ଜ୍ୟାକବ ଆବେଗ ଛଳଛଳ ସ୍ଵରରେ କହିଲେ,
-ହୃଦୟର ଅନ୍ତରରୁ ନିର୍ଗତ ଭକ୍ତିପ୍ଲାବୁତ ପ୍ରାର୍ଥନା କୌଣସି ଧର୍ମର ସୀମାରେଖା ଭିତରେ ଆବଦ୍ଧ ରୁହେନା। ଆଜି ପବିତ୍ର ବଡଦିନ। ଆମେ କ୍ୟାଣ୍ଡେଲ ଜାଳି ଯୀଶୁଙ୍କୁ ଆବାହନ କରୁ ଓ ମାଉସୀ ଏଇ ଚିତା ପକାଇ ଆହୁରି ପବିତ୍ର ବାତାବରଣ ସୃଷ୍ଟି କରି ଯୀଶୁଙ୍କୁ ଆବାହନ କରିଛନ୍ତି।ଏ ଚିତା ହିଁ ଏକ ପ୍ରାର୍ଥନା।"

ଆଖି ପୋଛି ପ୍ରତିଭା କହିଲେ,
- ଧର୍ମ ନାଁ ରେ ଆମେ ପରସ୍ପର ଠାରୁ ଅଲଗା ବୋଲି ସିନା ଭାବୁ, ହେଲେ ସଭିଙ୍କ ଈଶ୍ୱର, ଉପରବାଲା ତ ଏକ।"
ମୃଦୁହସି ମିସେସ ଜ୍ୟାକବ କହିଲେ,
-ମାଉସୀ ଠିକ କହିଛନ୍ତି।ମୋ ଆଶା ଓ ବିଶ୍ୱାସ ମାଉସୀଙ୍କ ପ୍ରାର୍ଥନା ସଫଳ ହେବ। ପିଙ୍କୁ ପାଇଁ ମୁଁ ବି ଆଜି ଚର୍ଚ୍ଚରେ ପ୍ରାର୍ଥନା କରିବି। ମୋ ସ୍ବାମୀ, ମିଷ୍ଟର ଜ୍ୟାକବ ଜଣେ ସ୍ନାୟୁଶଲ୍ୟ ବିଭାଗର ଡାକ୍ତର। ପିଙ୍କୁ କୁ ସେ ଦେଖିବେ ଓ ଚିକିତ୍ସା କରିବେ। ସେ ନିଶ୍ଚୟ ଭଲ ହୋଇଯିବ ବୋଲି ମୋର ଆଶା। ତେବେ ଆଜି ବଡଦିନରେ ଏଇ କ୍ରିସମାସ ଚିତା ଆମ ପାଇଁ ସବୁଠୁ ବଡ ଉପହାର।"

(©️ଅରବିନ୍ଦ ଦାସ)

✿❣️༒ *ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ* ༒❣️✿

🏵️🏵️🙏 ** 🙏🏵️🏵️

◆ _*💥ସାନ୍ତାକ୍ଳଜ  💥*_ ◆



ସପିଙ୍ଗ ମଲର ପ୍ରବେଶ ପଥରେ ସାନ୍ତାକ୍ଳଜ ବେଶରେ ଠିଆ ହୋଇଥିବା ଲୋକଟି ସମସ୍ତ ଆଗନ୍ତୁକଙ୍କୁ ସ୍ବାଗତ ଜଣାଉଥିଲା।

"ହାଲେ ଲୁୟା", "ଉଇସ ୟୁ ମେରୀ କ୍ରିସମାସ" ଗୀତର ଧୁନରେ ଗୁଞ୍ଜରିତ ହେଉଥିଲା ସହର'ର ସେଇ ବଡ,ନୂଆ ସପିଙ୍ଗ ମଲଟି।
ଦୂରରୁ ମୁଁ ଦେଖୁଥିଲି ସାନ୍ତାକ୍ଳଜକୁ।
ଧଳା, ନାଲି ଡ୍ରେସ ଓ ଟୋପି ; ପିଠିରେ ଉପହାର ବ୍ୟାଗ। ଦୁଇ ହାତ ଯୋଡି କାହାକୁ ନମସ୍କାର କରୁଥିଲା ତ କାହା ସହ ହାତ ମିଳାଉ ଥିଲା। ହାତରେ ଧରିଥିବା ଘଣ୍ଟି ବି ବଜାଇ ହସୁଥିଲା । କିଛି ପିଲାଙ୍କ ସହ ନାଚୁଥିଲା ଓ ଫଟ ବି ଉଠାଉଥିଲା।

-ଡ୍ୟାଡ଼ି, ଆମେ ସାନ୍ତା ସହିତ ସେଲ୍ଫି ନେବା।"
ପିଲାଙ୍କ କଥାରେ ଚମକି ପଡିଲି।
ସାନ୍ତାକ୍କଜ ସହ ଫଟ ନେଲା ବେଳେ ଦେଖିଲି, ମୁଖା ଭିତରେ ହଳେ ନିରୀହ ଆଖି।

ମଲ ଭିତରେ ପଶିଲା ବେଳେ ପୁଅ କହିଲା,
-ଡ୍ୟାଡ଼ି, ସାନ୍ତା ବହୁତ ଖାଉଥିବ ନିଶ୍ଚେ। କେତେ ମୋଟା ଓ ପେଟୁ ହୋଇଛି ?"

ପୁଅ କଥା ଶୁଣି ବିରକ୍ତ ହୋଇ କହିଲି,
-ସେମିତି କାହାକୁ କୁହନ୍ତିନି। ବ୍ୟାଡ ମ୍ୟାନର୍ସ। ସାନ୍ତା ଭଲ ପିଲାଙ୍କୁ ଗିଫ୍ଟ ବି ଦିଏ।"
- କିନ୍ତୁ ଏଠି ସାନ୍ତାକ୍ଳଜ ଆମକୁ ତ ଗିଫ୍ଟ ଦେଲାନି। ତା ପିଠିରେ କେତେବଡ଼ ବ୍ୟାଗ ଅଛି।"
ପୁଅ କଥା ଶୁଣି ଟିକେ ହସିଦେଇ କହିଲି, -"ସେ ଅଙ୍କଲ କେବଳ ସାନ୍ତା ବେଶ ହୋଇଛନ୍ତି। ଗିଫ୍ଟ ପାଇଁ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଟଙ୍କା ନଥିବ।"
-ଟଙ୍କା ନଥିଲେ ଜଣେ ସାନ୍ତାକ୍ଳଜ ହୋଇ ପାରିବିନି ?"
ପୁଅ ର ପ୍ରଶ୍ନରେ ମୁଁ ନିରୁତ୍ତର ଥିଲି। ବୁଲିବୁଲି ଅନାଉଥିଲି ସାନ୍ତାକ୍ଳଜକୁ। ମଲରେ ସିନେମା ଦେଖି ରାତ୍ରିଭୋଜନ ସାରି ବାହାରିଲା ବେଳକୁ ରାତି ସାଢ଼େ ଦଶଟା । ରାସ୍ତାରେ ଗଲାବେଳେ ପୁଅ ହଠାତ ପାଟି କଲା,
-"ବାପା,ସାନ୍ତାକ୍ଳଜ।"

ମଲ ପାଖ ଫୁଟପାଥରେ ସଂଧ୍ୟାବେଳର ସେଇ ସାନ୍ତାକ୍ଳଜକୁ ମୁଣ୍ଡରୁ ମୁଖାକାଢି, ଚୁପଚାପ ଫୁଟପାଥରେ ବସିଥିବାର ଦେଖି ଗାଡି ଅଟକାଇ, ଓଲ୍ହାଇ ତା ପାଖକୁ ଗଲି। ବୁଢ଼ା ସାନ୍ତାକ୍ଳଜ୍!ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଲି। ସାନ୍ତାକ୍ଳଜ୍ ଖୋଳପା ଭିତରେ ଏଇ ବୁଢ଼ା ମଣିଷ !!
ଧଳା, ଲାଲ ରଙ୍ଗର ଡ୍ରେସ ଟି ଯଦିଓ ତା ଦେହରେ ଥିଲା, ତଥାପି ଏବେ ବୟସ୍କ ଲୋକଟିର ଦୁର୍ବଳ ସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟ ସ୍ପଷ୍ଟ ବାରିହୋଇପଡୁଥିଲା।
-ଏଯାଏଁ ଘରକୁ ଫେରିନ ? କିଛି ଅସୁବିଧା ?"
ତା ନିରୀହ ଆଖି ମୋ ଆଖି ସହ ମିଶିଗଲା। କାନ୍ଦ କାନ୍ଦ ସ୍ୱରରେ କହିଲା,
- ସାରାଦିନର ମଜୁରୀ ଭାବେ ତିନିଶ ଟଙ୍କା ମିଳିଥିଲା।ଦୁଇଟା ଟୋକା ମଟର ସାଇକେଲ ରେ ଆସି ମୋ ପାଖରୁ ଟଙ୍କା ଛଡାଇନେଲେ।ସେଇ ଟଙ୍କାରେ ଘରପାଇଁ କିଛି ଖାଇବା ଜିନିଷ କିଣିକି ନେଇଥାନ୍ତି। ବିଧବା ବୋହୁ, ଦୁଇଟା ଛୋଟ ନାତିନାତୁଣୀ ଓ ମୋ ସ୍ତ୍ରୀ ମୋ ବାଟକୁ ଅନେଇଥିବେ। ଭୋକରେ ମୋ....... ।" ଚୁପ ହୋଇଯାଇ ପାଣି ବୋତଲରୁ ଢୋକେ ପାଣି ପିଇଲା।

ପର୍ସରୁ ପାଞ୍ଚଶ ଟଙ୍କା ନୋଟଟେ ହାତକୁ ବଢ଼ାଇ ଦେଇ କହିଲି,
-"ଏଇଟା ରଖନ୍ତୁ, ମୋ ତରଫରୁ ଛୋଟିଆ ଉପହାର। ମେରୀ କ୍ରିସମାସ।"
ପ୍ରଥମେ ଟିକେ ଦୋଦୋପାଞ୍ଚ ହେଲା ;ପରେ ହାତ ବଢ଼ାଇ ଟଙ୍କା ନେଲାବେଳେ ଖୁସି ହୋଇ କହିଲା,
-"ମେରୀ କ୍ରିସମାସ। ଆପଣ ବହୁତ ଦୟାଳୁ। ପ୍ରଭୁ ଆପଣଙ୍କର ମଙ୍ଗଳ କରନ୍ତୁ। ଅନେକ ଲୋକ ମୋତେ ଦେଖି ଚୁପଚାପ ଚାଲିଯାଇଛନ୍ତି। କିନ୍ତୁ ଆପଣ କାହିଁକି ଅଟକିଲେ ?"
ତାଙ୍କ ସହ କରମର୍ଦନ କରି କହିଲି,
-"ଅନେକ ବର୍ଷ ତଳେ ଆପଣଙ୍କ ଭଳି ମୁଁ ବି ସାନ୍ତାକ୍ଳଜ ବନି ଠିଆହେଉଥିଲି।"


(©️ଅରବିନ୍ଦ ଦାସ)

✿❣️༒ *ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ* ༒❣️✿

🏵️🏵️🙏 *ଶୁଭ ରାତ୍ରି* 🙏🏵️🏵️

◆◆ _*💥ସାନ୍ତାକ୍ଳଜ ଅପେକ୍ଷାରେ 💥*_ ◆◆




ଅନେକ ବର୍ଷ ତଳେ ବାପାଙ୍କୁ ସେ ପଚାରିଥିବା ସମାନ ପ୍ରଶ୍ନ ଆଜି, ନିଜ ନାତି ପଚାରୁଥିଲା ଜୀବନବାବୁଙ୍କୁ।
-ଜେଜେ, ଛୋଟ ପିଲାଙ୍କ ଭଳି ବଡ଼ଲୋକମାନେ ବି ସାନ୍ତାକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଥାନ୍ତି ??

ନିରୁତ୍ତର ଥିଲେ ଜୀବନବାବୁ। କିଛି ସମୟ ପରେ କଲିଙ୍ଗ ବେଲ ବାଜିବାରୁ କବାଟ ଖୋଲି , ସାଇମନବାବୁଙ୍କୁ ବାହାରେ ଠିଆ ହୋଇଥିବାର ଦେଖି, ଭିତରକୁ ଡାକି ନେଉନେଉ ଜୀବନବାବୁ କହିଲେ,
-କାଲି ରାତିରୁ ମୋ ନାତି ଟୋକା ରୋହନ ପଚାରୁଛି, ଜେଜେ, ସାନ୍ତାକ୍ଳଜ ଅଙ୍କଲ କେତେବେଳେ ଆସିବେ ?
ପୁଣି କହୁଥିଲା, ବଡ଼ଲୋକମାନେ ବି କଣ ସାନ୍ତାକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଥାନ୍ତି ? ତାକୁ ମୁଁ ଡାକୁଛି, ଏଇନା ତୋତେ ଦେଖିଲେ ବହୁତ ଖୁସିହେବ।"

ନିଜ ହାତରେ ଧରିଥିବା ଦୁଇଟା ବଡ଼ ବ୍ୟାଗ ତଳେ ରଖି, ସାଇମନ କହିଲେ,
- ରହିଥା, ମୁଁ ସାନ୍ତାକ୍ଳଜ ଡ୍ରେସ ପିନ୍ଧିସାରେ, ତା ପରେ ଡାକିବୁ। ବିନା ଡ୍ରେସରେ ସାନ୍ତାକୁ ଦେଖିଲେ ଛୁଆମାନଙ୍କ ମନରେ ଖୁସି ଟିକେ କମ ହୋଇଯାଏ।ପିଲାଙ୍କ ପାଇଁ ଏଇ ଗିଫ୍ଟ କିଣୁକିଣୁ ପରା ଡେରି ହୋଇଗଲା।"

ଜୀବନବାବୁଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀ ସନ୍ଧ୍ୟାଦେବୀ ଲେମ୍ବୁସର୍ବତ ଓ କେକ ଆଣି ସାମ୍ନାରେ ରଖି କହିଲେ,
-ଆପଣ ଆଗେ ଖାଇ ଦିଅନ୍ତୁ, ପରେ ଡ୍ରେସ ପିନ୍ଧିବେ। ଆଜି ଆମ ଘରେ ଖାଇଦେଇ ଯିବେ ରୁହନ୍ତୁ।ମୁଁ ଚିକେନ ତରକାରୀ ବନାଇଛି।'

ଜୀବନବାବୁ ବି କଥାକୁ ସମର୍ଥନ କରି କହିଲେ,
-ତୋ ଭାଉଜ କଥା ମାନି ଆଜି ଆମ ଘରେ ଖାଇଦେ। ମୋତେ ଏଇ ଘରେ କେମିତି ଅଖାଦ୍ୟ ଦେଉଛି ତା ନମୁନା ବି ପାଇଯିବୁ।କ୍ରିସମାସ ପାଇଁ, ଲୋକେ ବାହାରେ ବୁଲି କେତେ ମସ୍ତି କରୁଛନ୍ତି, ହେଲେ ଦେଖ ମୁଁ ତ ଘର କୋଣରେ ପଡିଛି।"

ଟିକେ ମିଛ ଅଭିମାନରେ ସନ୍ଧ୍ୟା କହିଲେ,
- କ୍ରିସମାସରେ ଏକୁଟିଆ କୁଆଡେ ବୁଲିବ ମୁଁ ଶୁଣେ ?ଆଉ ହଁ, ଘର ଖାଇବା ତମକୁ କାହିଁକି ପସନ୍ଦ ଆସିବ ?ଯାଉନ ଏତେ ଇଚ୍ଛା ଯଦି ବାହାରେ ରହି ନିଜ ଖୁସିରେ ଖାଇବ।"
କେକ ଗୋଟେ ପିସ ପାଟିରେ ପକାଇ, ସାଇମନ ଜୀବନଙ୍କ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ କହିଲେ,
-ପାଟି ଚୁପ କର। ଭାଉଜଙ୍କ ଭଳି ସ୍ତ୍ରୀ ପାଇ ତୁ ଭାଗ୍ୟବାନ। ଘରେ ଆରାମରେ ଅଛୁ ବୋଲି ତୋତେ ବାହାର କଥା ମାଲୁମ ପଡୁନି।ତେବେ ଆଜି ଏଇଠି ଦିବ୍ୟ ଭୋଜନ ପାଇବାର ଭାଗ୍ୟ ମୋର ନାହିଁ। କାରଣ ଆଜି ଅନେକ ଘର, ଜାଗା ବୁଲି କ୍ରିସମାସ ଉପହାର ବାଣ୍ଟିବାକୁ ପଡିବ।ଭାଉଜ , ମୋ ଡ୍ରେସଟା ଟିକେ ଆଣିଦେବେ ?"

ଘରଭିତରୁ ଡ୍ରେସ ସହ ସନ୍ଧ୍ୟା ଦେବୀ ଗୋଟେ ଟିଫିନରେ କିଛି କେକ ସାଇମନଙ୍କ ହାତକୁ ବଢ଼ାଇ ଦେଇ କହିଲେ,
-ଏଇଟା ଆପଣ ଓ ଆପଣଙ୍କ ଗ୍ରୁପର ଅନ୍ୟ ସାନ୍ତାକ୍ଳଜ ଖାଇବେ।"

ହସିଦେଲେ ସାଇମନ।
ଏଇ କିଛିବର୍ଷ ହେଲାଣି ସ୍ଥାନୀୟ ଚର୍ଚ୍ଚ ତରଫରୁ ସାଇମନ ବାବୁ ସାନ୍ତାକ୍ଳଜ ବେଶ ହୋଇ ପିଲାଙ୍କୁ ଗିଫ୍ଟ ବାଣ୍ଟିବାର ଦାୟିତ୍ୱ ନେଇଛନ୍ତି। ନିଜ ଡ୍ରେସ ଜୀବନବାବୁଙ୍କ ଘରେ ହିଁ ରଖିଥାନ୍ତି ଓ ଏଇଠୁ ଗିଫ୍ଟ ବାଣ୍ଟିବା ଆରମ୍ଭ କରନ୍ତି ସାଇମନ। ସାନ୍ତାକ୍ଳଜ ଡ୍ରେସ ବହୁତ ବଢିଆମାନେ ସାଇମନଙ୍କୁ। ଜୀବନବାବୁ ତାଙ୍କୁ ଚିଡ଼େଇକି କୁହନ୍ତି,
-ଏଇ ଡ୍ରେସ ଭିତରେ ରହି ସୁନ୍ଦରୀ ବୁଢୀ ଙ୍କୁ ଉପହାର ବାଣ୍ଟୁନୁ ତ?"

ହସନ୍ତି ସାଇମନ।

ଜୀବନବାବୁଙ୍କର ମନେପଡୁଥିଲା ପିଲାବେଳେ ତାଙ୍କ ଘରେ କେମିତି କ୍ରିସମାସ ଟ୍ରି ସଜା ହେଉଥିଲା ଓ ରାତିରେ ସେଇ ଗଛମୂଳେ ବାପା, ମା ତାଙ୍କ ପାଇଁ ଗିଫ୍ଟ ରଖିଦେଉଥିଲେ। ସକାଳେ ଉଠି ଗିଫ୍ଟ ପାଇ ଖୁସିରେ ପଚାରିଲେ ବାପା, ମା କୁହନ୍ତି ସାନ୍ତାକ୍ଳଜ ରାତିରେ ଆସି ଗିଫ୍ଟ ରଖି ଚାଲିଯାଇଛି। ଚର୍ଚ୍ଚରେ, ମାର୍କେଟରେ ସାନ୍ତାକ୍ଳଜ ବେଶରେ ବୁଲୁଥିବା ସାନ୍ତାକ୍ଳଜଙ୍କୁ ଯଦିଓ ସେ ଭେଟନ୍ତି, ତଥାପି ନିଜ ଘରେ ରାତି ଅଧରେ ତାଙ୍କ ପାଇଁ ଗିଫ୍ଟ ରଖୁଥିବା ଅସଲ ସାନ୍ତାକୁ ସେ କେବେ ଦେଖିପାରୁ ନଥିଲେ।
ଥରେ ପିଲାବେଳେ ଜୀବନବାବୁ ବାପାଙ୍କୁ ପଚାରିଥିଲେ,
- ବାପା, ସାନ୍ତାକ୍ଳଜ କଣ କେବଳ ଛୋଟ ପିଲାଙ୍କୁ ଗିଫ୍ଟ ଦିଏ ?ବଡ଼ ଲୋକଙ୍କୁ ଗିଫ୍ଟ ଦିଏନା ?ଛୋଟ ପିଲାଙ୍କ ଭଳି ବଡ଼ଲୋକମାନେ ବି ସାନ୍ତାକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଥାନ୍ତି ?"
ମୃଦୁ ହସି ସେଦିନ ବାପା କହିଥିଲେ,
- ସାନ୍ତା ଏକ ଆଶା ,ବିଶ୍ବାସ ତଥା ଭରସା'ର ପ୍ରତୀକ।ପିଲାମାନଙ୍କ ଆଶା ସବୁବେଳେ କମ ବୋଲି ସାନ୍ତା ସେମାନଙ୍କୁ ଚକୋଲେଟ ଓ ଅନ୍ୟାନ୍ୟ ଅଳ୍ପ ଦାମିକା ଗିଫ୍ଟ ଦେଇ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କରିଦିଏ।ବଡ଼ଲୋକମାନଙ୍କ ଲୋଭ ଅଧିକ ଓ ସେମାନଙ୍କ ଆଶା ପୂରଣ କରିବା ସାନ୍ତା ପକ୍ଷରେ ସବୁବେଳେ ସମ୍ଭବ ହୋଇନଥାଏ। ତେବେ ସତକଥା ହେଲା ପିଲାଙ୍କ ପାଇଁ ବାପା, ମା ଓ ବୁଢାବୁଢ଼ୀ ହେଲା ପରେ ବାପା ମାଙ୍କ ପାଇଁ ପିଲାମାନେ, ସେମାନଙ୍କ ପାଇଁ ସାନ୍ତାକ୍ଳଜ ବନିଥାନ୍ତି।"
ଆଜି ପୁରୁଣା କଥା ମନେପଡୁଥିଲା ଜୀବନବାବୁଙ୍କର।ସତରେ ବଡ଼ ଲୋକମାନେ ଅଧିକ ଆଶା କରନ୍ତି। ନୀରବତା ଭାଙ୍ଗି ସାଇମନଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ,
- ଆମ ଘର ପରେ ଫ୍ରେଡ଼ରିକ ଘରକୁ ଯିବୁ ବୋଧେ।"

ଡ୍ରେସ ପିନ୍ଧୁପିନ୍ଧୁ ସାଇମନ କହିଲେ,
-ଗତକାଲି ଫୋନ କରିଥିଲା ଫ୍ରେଡ଼ରିକ। ବିଚରା ଫ୍ରେଡ଼ରିକ ବହୁତ ମନ ଦୁଖ କରୁଥିଲା। ତା ବଡ଼ ପୁଅ, ବୋହୁ ନାତି ଏବର୍ଷ ଲଣ୍ଡନରୁ ଆସୁନାହାନ୍ତି। ବିଚରା ଏଠି କଣ ଆଉ କ୍ରିସମାସ କରିବ?ଆଉଛକ ମୁଣ୍ଡରେ ରହୁଥିବା ନାନସୀ ଓ ଉଇଲିଅମଙ୍କ କଥା ତ ଜାଣିଥିବୁ, ତାଙ୍କ ଝିଅ ଆକ୍ସିଡେଣ୍ଟରେ...। ସେ ବାଟ ଦେଇ ଆଜି ମୁଁ ଯାଇ ପାରିବିନି।ପରିବାର ଲୋକ ପାଖରେ ନଥିଲେ କ୍ରିସମାସ ଆଉ କଣ ?"

ଦୀର୍ଘନିଶ୍ଵାସ ଛାଡି ଜୀବନ କହିଲେ,
- ହଁ, ବିଚରା ର ଝିଅ ଚାଲିଗଲା। ସତରେ ବହୁତ ଫିକା ଏବର୍ଷ କ୍ରିସମାସ।"

ଏଇ ସମୟରେ ନାତି ରୋହନ ଘର ଭିତରୁ ବାହାରି ଆସି ଖୁସିରେ ଡେଇଁ ପାଟି କଲା
-ସାନ୍ତା ଆସିଛି, ସାନ୍ତା ଆସିଛି।ମୋ ଗିଫ୍ଟ କାଇଁ ସାନ୍ତାକ୍ଳଜ ଅଙ୍କଲ?"
ହୋହୋ ହୋଇ ହସି ନିଜ ନକଲି ଧଳା ଦାଢ଼ିକୁ ସାଉଁଳେଇ ସାଇମନ ନିଜ କାନ୍ଧରେ ପଡିଥିବା ଝୁଲାମୁଣି ରୁ କିଛି ଚକୋଲେଟ ଓ ଏକ ଛୋଟ ଗିଫ୍ଟ ପ୍ୟାକ ବଢ଼ାଇ ଦେଇକହିଲେ,
-ମେରି କ୍ରିସମାସ।"

ଜୀବନବାବୁ କହିଲେ,
-ହଇରେ ଦୁଷ୍ଟ, ଗିଫ୍ଟ ପାଇଁ ଖାଲି ଲୋଭ। ସାନ୍ତାକ୍ଳଜ ଅଂକଲଙ୍କୁ ଧନ୍ୟବାଦ ଦେବୁନି ?"

ରୋହନ ହଠାତ ପଚାରିଲା,
-ସାନ୍ତା ଅଙ୍କଲ ,ଆପଣଙ୍କୁ ଗିଫ୍ଟ କିଏ ଦିଏ ? ଆପଣ ବି ସାନ୍ତାଙ୍କୁ ଅପେକ୍ଷା କରନ୍ତି ?"

ଜୀବନବାବୁ ଚଟ କିନା କହିଲେ,
-ସିଏ ପରା ନିଜେ ସାନ୍ତା।ସାନ୍ତାମାନେ କାହିଁକି କାହାକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିବେ ?"

କରୁଣ ଦିଶିଲା ସାଇମନଙ୍କ ମୁହଁ, ହୁଏତ ଆଉ କିଛି ସମୟ ଠିଆ ହେଲେ କାନ୍ଦି ପକାଇଥାନ୍ତେ। ଘରୁ ବାହାରକୁ ଯାଉଯାଉ, ଅସ୍ପଷ୍ଟ ସ୍ୱରରେ କଥା ପଦେ ତାଙ୍କ ମୁହଁରୁ ବାହାରିଗଲା।

ସେ ଚାଲିଗଲା ପରେ ଅନ୍ୟଘରୁ ବାହାରି ଆସି ରୋହନ ଜୀବନବାବୁଙ୍କୁ ପଚାରିଲା,
- ଜେଜେ, ସାନ୍ତାକ୍ଲଜମାନେ କେଉଁଠି ରୁହନ୍ତି ?ତମ ସାଙ୍ଗ ଏଇ ସାନ୍ତାଅଙ୍କଲ ,ତାଙ୍କ ନିଜ ଘରୁ ସାନ୍ତାକ୍ଳଜ ଡ୍ରେସ ନପିନ୍ଧି, ଏଠି ଆମଘରେ କାହିଁକି ପିନ୍ଧୁଛନ୍ତି ?"

ଚୁପ ରହିଲେ ଜୀବନବାବୁ।କେମିତି କହିବେ ଯେ ସାଇମନଙ୍କ ନିଜ ପିଲାମାନେ ତାଙ୍କୁ ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମରେ ଛାଡିଦେଇଛନ୍ତି ବୋଲି ? ନିଜ ଭଳି ଅନେକ ବୃଦ୍ଧ, ବୃଦ୍ଧାଙ୍କ ସହ ସାଇମନ ସେଠି ରହୁଛନ୍ତି। ସେଠି ସମସ୍ତେ, ବୟସ୍କ ସାନ୍ତାକ୍ଳଜ।

ଜୀବନବାବୁଙ୍କର ମନେପଡୁଥିଲା ସାଇମନଙ୍କ ମୁହଁରୁ ବାହାରିଥିବା ସେଇ କଥା ପଦକ।
ଘରୁ ବାହାରି ଗଲାବେଳେ ଛଳଛଳ ଆଖିରେ ସାଇମନ ଧୀର ସ୍ୱରରେ କହିଥିଲେ,
-ମୋ ଭଳି କିଛି ଭାଗ୍ୟହୀନ ସାନ୍ତାକ୍ଲଜ, ବର୍ଷସାରା ଅପେକ୍ଷା କରିଥାନ୍ତି ସାନ୍ତାକ୍ଳଜ ବାଟକୁ, ନିଜ ଘରକୁ ଯିବାପାଇଁ।"

(©️ଅରବିନ୍ଦ ଦାସ)

✿❣️༒ *ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ* ༒❣️✿

🏵️🏵️🙏 🙏🏵️🏵️

https://t.me/+K11aIbN5aU8wNjA1

Share with your family and friends near & dear

ନିର୍ମଳା ଦୌଡ଼ିଆସି ତୃପ୍ତିକୁ କୁଣ୍ଢାଇପକାଇ କହିଲେ,
-ଆଲୋ ପଚାରୁଛୁ କଣ।ସବୁବ୍ୟବସ୍ଥା ମୁଁ କରିବି। ତୁମ ଦୁହିଙ୍କ ଘରଲୋକଙ୍କୁ ଆମେ ମନାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟାକରିବୁ। ନୂଆ ପୀଢ଼ିର ପିଲା ହିସାବରେ, ଆଧୁନିକତା ନାଁରେ ଉତ୍ସୃଙ୍ଖଳିତ ହେବା ବଦଳରେ ତୁମେମାନେ ଦାୟିତ୍ଵସମ୍ପନ୍ନ ହୁଅ, ବାସ ସେତିକି ସମସ୍ତେ ଚାହାଁନ୍ତି। ଜୀବନ ଓ ସମ୍ପର୍କର ମହତ୍ତ୍ଵ ବୁଝ। କୁନି ଅତିଥିର ସ୍ଵାଗତ ପାଇଁ ସବୁ ଯୋଗାଡ ଏ ବୁଢ଼ୀ କରିବ। ଦେଖେ ଏଇ ଝୁଲଣାକୁ।"

ଦଲକାଏ ପବନ ଦେଲା।
ସମସ୍ତେ ଦେଖୁଥିଲେ କାଠଝୁଲଣାଟା ଆପେ ଆପେ ଝୁଲୁଥିଲା।


(©️ଅରବିନ୍ଦ ଦାସ)

✿❣️༒ *ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ* ༒❣️✿

🏵️🏵️🙏 🙏🏵️🏵️

◆ _*💥ଝୁଲଣା 💥*_ ◆



ଡ୍ରାଇଭର ରାଜେନ୍ଦ୍ର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ନିର୍ମଳା ଡାକ ପକାଇ କହିଲେ,
-ଝୁଲଣାଟା ତାଜା ଉପରୁ ବାହାରକରିଦେ ରାଜୁ, ଆଉ କୁମୁଦକୁ କହ ଟିକେ ଭଲକରି ଝାଡି, ପୋଛାପୋଛି କରିଦେବ।"
ବାହାର ଲନରେ ବସି ଖବରକାଗଜ ପଢୁଥିବା ନିଶିକାନ୍ତବାବୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟହୋଇ ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ଅନାଇ ପଚାରିଲେ,
-ଝୁଲଣା କାହିଁକି କାଢ଼ୁଛ ?"
କିଛି ଉତ୍ତର ନଦେଇ ନିର୍ମଳା ମୁରୁକିହସି, ରାଜୁକୁ ସାଙ୍ଗରେ ଧରି ଘର ଭିତରକୁ ଚାଲିଗଲେ।ନିର୍ମଳା ସବୁବେଳେ ଏମିତି।
ଅବାନ୍ତର କାମ ସବୁ କରନ୍ତି।ତେବେ ନିଶିକାନ୍ତ ଯଦି କିଛି ପ୍ରତିବାଦ କରନ୍ତି, ତେବେ ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ମୁହଁଫୁଲା, ଅଭିମାନ।
ଦୀର୍ଘନିଶ୍ୱାସ ଛାଡି ନିଜର ଦୁଇମହଲା ଘର ଉପରେ ଆଖି ପହଁରାଇ ଆଣିଲେ ନିଶିକାନ୍ତ।
ପିଲାମାନେ ସପରିବାରେ ବିଦେଶରେ ରହୁଛନ୍ତି।
ତଳମହଲାର ଚାରି ବେଡରୁମବାଲା ପ୍ରଶସ୍ତ ଘରେ କେବଳ ବୁଢ଼ାବୁଢ଼ୀ ଦୁହେଁ ରୁହନ୍ତି। ଘର ପଛପଟେ ଥିବା ଆଉଟହାଉସରେ ରୁହନ୍ତି ଡ୍ରାଇଭର ଓ ବୋଲହାକ କାମ କରୁଥିବା ରାଜୁ ଓ ତା ସ୍ତ୍ରୀ କୁମୁଦ ଯିଏ ଘରକାମ ସହ ରୋଷେଇବାସରେ ନିର୍ମଳାଙ୍କୁ ସାହାଯ୍ୟ କରେ।
ରାଜୁ ତାଜାଉପରୁ ଓଜନିଆ ଝୁଲଣାଟା ତଳକୁ ବାହାର କରି, ସ୍ତ୍ରୀ କୁମୁଦ ସହାୟତାରେ ତଳକୁ ଆଣିବା ବେଳକୁ ହାଲିଆ ହୋଇସାରିଥିଲା।
ଝୁଲଣା କହିଲେ ତାହା ରୀତିମତ ଏକ ଛୋଟିଆ ଖଟ କହିଲେ ଅତ୍ୟୁକ୍ତି ହେବନି।
ଝୁଲଣାଟି ଓହଳିବା ପାଇଁ ପୁଣି ଏକ ମଜବୁତ ଷ୍ଟାଣ୍ଡ।
ଗାମୁଛାରେ ମୁଣ୍ଡଝାଳକୁ ପୋଛି, ରାଜୁ ଧୀର ସ୍ବରରେ ନିର୍ମଳାଙ୍କୁ ପଚାରିଲା,
-ମା, ଏତେ ଓଜନିଆ ଓ ପୁରୁଣା କାଠ ଝୁଲଣା ଓ ଷ୍ଟାଣ୍ଡଟା କାହିଁକି ରଖିଛନ୍ତି ? ଆଜିକାଲି ସମସ୍ତେ ଛୋଟ ପିଲାଙ୍କ ପାଇଁ ହାଲକାବାଲା ଦୋଳି/ଝୁଲଣା ବ୍ୟବହାର କରୁଛନ୍ତି।"

ମୃଦୁହସି ନିର୍ମଳା କହିଲେ,
-ବଡପୁଅ ଜନ୍ମ ହେଲା ବେଳେ ଶିଶୁ କାଠର ଏଇ ଝୁଲଣାଟା ବରାଦକରି ବଢେଇ ହାତରେ ତିଆରି କରିଥିଲି। ସେତେବେଳେ ଏଇ ଝୁଲଣା ତିଆରି କଲା ବେଳେ କାଳୁମହାରଣା କହିଥିଲା,'ଏ ଦୋଳିରେ ଆପଣଙ୍କ ସାତ ପୁରୁଷ ଚାଲିଯିବ।'କେତେ ମଜବୁତ ଦେଖୁଛୁ? ଆଜିକାଲିକା ରେଡିମେଡ ଦୋଳି କଣ ୟା ପାସଙ୍ଗରେ ପଡ଼ିବ ? ୟା ଭିତରୁ ଛୁଆ ସହଜରେ ବାହାରକୁ ବାହାରି ପାରିବନି।"

କୁମୁଦ ତାଙ୍କୁ ସମର୍ଥନ କରି କହିଲା,
- ଠିକ କହିଛ ମା,ଏମିତି ଝୁଲଣାରେ ଛୁଆ ଶୋଇଲେ ଏକଦମ ନିରାପଦ। ହେଲେ ଆମ ଭଳି ଗରିବ ଗୁରୁବାଙ୍କ ଛୁଆ, କନାଦୋଳି, ମାନେ ପୁରୁଣା ଶାଢ଼ୀରେ କୌଣସି ତାଜା ବା ଲୁହା ହୁକରୁ ଓହଳା ହୋଇଥିବା ଝୁଲାରେ ହିଁ ଶୁଅନ୍ତି। ୟା ଭିତରେ ଦୁଇବର୍ଷ ଯାଏଁ ଛୁଆ ଶୋଇ ପାରିବ।"

ନିର୍ମଳା ଚାଲିଯିବା ପରେ ରାଜୁ, କୁମୁଦକୁ ପଚାରିଲା,
-ହେଲେ ଏ ଦୋଳିରେ ଏଇନା କିଏ ଶୋଇବ?"

-ମୁଁ କେମିତି ଜାଣିବି ?ହୁଏତ ପରିବାରରେ କାହାର ଡେଲିଭରି ହେବ।"

ଖବରକାଗଜ ପଢ଼ାସାରି ଘର ଭିତରକୁ ଯାଇ ନିଶିକାନ୍ତ ଦେଖିଲେ ଶିଶୁକାଠ ତିଆରି ଝୁଲଣାକୁ ନିରିଖେଇ ଦେଖୁଛନ୍ତି ନିର୍ମଳା।
ପାଖକୁ ଯାଇ ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କ କାନ୍ଧରେ ହାତ ରଖି ପଚାରିଲେ,
- ଏଇ ସମ୍ପତ୍ତିକୁ କାହିଁକି ତଳକୁ କାଢିଲ ? ରଦି ବେପାରୀକୁ ଦେବ ନା ବଢେଇ ଡାକି ଏକାକୁ ଅନ୍ୟ ରୂପ ଦେବ ?"
ସ୍ବାମୀଙ୍କୁ ଆଖି ଦେଖାଇ ନିର୍ମଳା କହିଲେ,
-ଛୁଆଙ୍କ ଝୁଲଣା କଣ ବିକାଯାଏ ନା ଭଙ୍ଗା ଯାଏ? ଏଇଟା ପା ଆମ ପରିବାର ସମ୍ପତ୍ତି। ଆମ ଘରକୁ ଜଣେ ନୂଆକୁଣିଆ ଆସୁଛି।"

ନିଶିକାନ୍ତ ଭାବିଲେ ଦୁଇବୋହୁ ତ ପ୍ରେଗନାଣ୍ଟ ନାହାନ୍ତି। ନାତି, ନାତୁଣୀଙ୍କର ବାହାଘର ହୋଇନି।ତେବେ ପିଲାପିଲି କାହାର ହେବ?
ଚମକିପଡ଼ି ନିଶିକାନ୍ତଙ୍କ ପାଟିରୁ ବାହାରି ପଡ଼ିଲା,
-କେଉଁ ନୂଆ ଅତିଥି ? ତମେ ନିଜେ କଣ.....
ଲାଜେଇ ଯାଇ ମୁହଁରେ ଶାଢ଼ୀ କାନିଟାଚାପି ନିର୍ମଳା କହିଲେ,
-ତୁମଭଳି ଛୋପରା ମଣିଷ ମୁଁ ଦୁନିଆରେ ଦେଖିନି। ହଇଓ ଏ ବୟସରେ ମୁଁ ....ଆମ ଉପର ମହଲାରେ ଭଡ଼ାରେ ରହିବାକୁ ଯେଉଁ ନୂଆ ଫ୍ୟାମିଲି ଆସିଛନ୍ତି, ସେଇ ଝିଅଟି... ଛାଡ ତୁମେ ସେମାନଙ୍କୁ ଏସବୁ ବିଷୟରେ କିଛି ପଚାରିବନି।"

ନିଶିକାନ୍ତ ମନେପକାଇଲେ କିଛିଦିନତଳେ ଉପର ସିଙ୍ଗଲ ବେଡ଼ରୁମ ବାଲା ଘରକୁ ଭଡ଼ାରେ ଦେଇଛନ୍ତି ନୂଆ ବାହା ହୋଇଥିବା ସ୍ଵାମୀ ସ୍ତ୍ରୀ, ଅଙ୍କିତ ଓ ତୃପ୍ତିଙ୍କୁ।ଦୁହେଁ ସଫ୍ଟୱେର କମ୍ପାନୀ ରେ କାମ କରନ୍ତି। ଅଙ୍କିତ'ର ଆଧାରକାର୍ଡ କପି ରଖିଛନ୍ତି ନିଶିକାନ୍ତ ବାବୁ।
ଆବାକାବା ହୋଇ ନିଶିକାନ୍ତ, ନିର୍ମଳାଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ,
-ତୁମେ କେମିତି ଜାଣିଲ ?"

-ମୁଁ ପରା ମା,ଏତିକି କଥା ଜାଣିବିନି ?ତୃପ୍ତି ବାନ୍ତି କରୁଥିଲା। ଏଇଟା ତା ପାଇଁ ପ୍ରଥମ ଅନୁଭୂତି।ମୋ ଆଖିରେ ପଡିଲା ବୋଲି ତାକୁ ଆଉଁଶିଦେଇ ପଚାରିଲା ବେଳକୁ କହିଲା, ମାଉସୀ ବୋଧେ ମୋର ଗ୍ୟାସ ହୋଇଥିବ। ହେଲେ ମୋ ଅନୁଭବୀ ମନ ଅନ୍ୟକଥା କହୁଥିଲା। ତାକୁ ଟିକେ ଲେମ୍ବୁ ସରବତ ପିଆଇ, ଧୀରେ ଧୀରେ ସବୁ କଥା ପଚାରିଲି।"
ଟିକେରହି ନିର୍ମଳା ପୁଣି କହିଲେ,
-ବୋକୀ ଝିଅ ଦୁଇମାସ ହେଲାଣି ମାସିକିଆ ମିସ କଲାଣି, ଅଥଚ ବୁଝିପାରୁନି। ମୁଣ୍ଡ ବୁଲାଉଛି, ପାଟି ଅରୁଚି ଧରୁଛି, ଦେହ କସମସ ଲାଗୁଛି, ସବୁ ଲକ୍ଷଣ ମା ବନିବାର। ତା ଶାଶୁ ଓ ବୋଉ ବି କେମିତିକା ମଣିଷ କେଜାଣି ?ଅବଶ୍ୟ ଆଜିକାଲିକା ପିଲେ ବି କେଉଁ ସବୁକଥା ଜଣାଉଥିବେ ?ଟେଷ୍ଟ କରି ଶୀଘ୍ର ଡାକ୍ତରଙ୍କୁ ଦେଖାଇବାକୁ କହିଛି। ଖୁସିଖବର ନିଜେ ତା ମୁହଁରୁ ଶୁଣିଲେ ଠାକୁରଙ୍କ ପାଖରେ ନଡ଼ିଆ ବାଡେଇବି। ଏ ଘରେ କୁଆଁକୁଆଁ ଡାକ ଶୁଭିବ, ଯାହା ଶୁଣିବାକୁ ମୋ ମନ କେଉଁ ଦିନରୁ ଆଶା କରିଥିଲା। ସେଇଥିପାଇଁ ଝୁଲଣା କାଢ଼ିଛି।"

ଦୀର୍ଘନିଶ୍ଵାସ ଛାଡି ନିଶିକାନ୍ତ କହିଲେ,
-ହେ ଭଗବାନ, ତୁମେ ଏବେଠୁ ଝୁଲଣା ସଜାଡିଲଣି ?"

ଗୁଣୁଗୁଣୁ ହୋଇ ଗୀତଗାଇ ନିର୍ମଳା ଭିତରକୁ ଚାଲିଗଲେ।ନିଶିକାନ୍ତ ସେଇ କାଠଝୁଲଣା ପାଖରେ ଆସି ଠିଆହୋଇ ମନେ ପକାଉଥିଲେ ପୁରୁଣା କଥାସବୁକୁ। ବଡପୁଅ ସିତୁନ ଓ ସାନପୁଅ ରିତେଶ ଏଇ ଝୁଲଣାରେ ଶୋଇଛନ୍ତି, ଖେଳିଛନ୍ତି। ନିର୍ମଳା ଏହାକୁ ସାଇତି ରଖିଥିଲେ ନିଜ ନାତି ନାତୁଣୀ, ଅଣନାତି ନାତୁଣୀଙ୍କ ପାଇଁ। ନିଶିକାନ୍ତ ବି କଣ ମନେମନେ ଏଇ ଝୁଲଣା କୁ ନେଇ ସ୍ବପ୍ନ ଦେଖିନଥିଲେ ?ତାହେଲେ ସେ କାହିଁକି ନିର୍ମଳାଙ୍କୁ ଅନେକ ଥର କହିଥିଲେ ଏ କାଠ ଝୁଲଣାକୁ କାହାକୁ ଦେଇଦେବାକୁ ? ହେଲେ ଏ କାଠଝୁଲଣାଟା କଣ ମଣିଷଙ୍କ ଭଳି ନୂଆ

ଅତିଥିଙ୍କ ଆଗମନକୁ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିବ !!
ପରଦିନ ନିଜ ହାତରେ କିଛି ଖାଇବା ଜିନିଷ ବନେଇ ନିର୍ମଳା ଯାଇଥିଲେ ଉପର ମହଲାକୁ।
ଅଙ୍କିତ କବାଟ ଖୋଲିଲାପରେ ନିର୍ମଳା ପଚାରିଲେ,
-ଡାକ୍ତର ଦେଖାଇଲ ? ତୃପ୍ତି କେଉଁଠି ?"
-ନା, ଡାକ୍ତର ପାଖକୁ ଯିବାକୁ ତୃପ୍ତି ମନା କଲା।"
ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲେ ନିର୍ମଳା।
ଖଟ ଉପରେ ଚୁପଚାପ ବସିଥିଲା ତୃପ୍ତି। ତା ପାଖରେ ବସି ହସିଦେଇ ନିର୍ମଳା ପଚାରିଲେ,
-ଡାକ୍ତର ପାଖକୁ କାହିଁକି ଗଲନି ?"

ଧୀର ସ୍ବରରେ ତୃପ୍ତି କହିଲା,
-ଦରକାର ନାହିଁ, କାରଣ ପ୍ରେଗନାନସି କିଟ ଆଣି ଘରେ ଦୁଇଥର ଟେଷ୍ଟ କରିଥିଲି। ପଜିଟିଭ ଆସିଛି।"

ଖୁସି ହୋଇ ନିର୍ମଳା ତୃପ୍ତି ମୁଣ୍ଡରେ ବୋକ ଦେଇ କହିଲେ,
-ଦେଖିଲୁ ? ମୁଁ ଠିକ କହୁଥିଲି ନା ନାହିଁ ? ମୁଁ ଯାଉଛି ଠାକୁରଙ୍କ ପାଖରେ ଦୀପ ଜଳାଇ ,ନଡିଆ ବାଡେଇବି । ଘରେ ଜଣାଇଲଣି ?ତୁମେ ଦୁହେଁ କିଛି ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନା,ମୁଁ ଓ ତୋ ମଉସା ତ ପାଖରେ ଅଛୁ।ଏଇନା ନିଜ ଦେହର ଯତ୍ନ ନେବୁ, ଖିଆପିଆ ଠିକ ସେ କରିବୁ।ତୋର ଯାହା ମନ ହେବ ଖାଇବାକୁ, ମୋତେ କହିବୁ। ଏ ମାଉସୀ କୁ ମା ବୋଲି ଭାବିବୁ।ଜାଣିଛୁ, ଘରେ ଥିବା ଝୁଲଣା ମୁଁ କାଢିକି ସଜାଡି ରଖିଛି। ମୋ ଛୁଆ ଖେଳିଥିଲେ,
ଏବେ ଏ ଘରକୁ ଆସୁଥିବା କୁନି ଅତିଥି ଖେଳିବ। ଆଉ ଦିନ କେଇଟା କି ? ମନକୁ ସବୁବେଳେ ଖୁସି ରଖିବୁ।"

ଗମ୍ଭୀର ସ୍ବରରେ ତୃପ୍ତି କହିଲା,
-ଏ ଛୁଆକୁ ଏବେ ଜନ୍ମ ଦେବା ମୋ ପକ୍ଷରେ ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ ମାଉସୀ।"

ଘରେ ଯେମିତି ବଜ୍ରପାତ ହେଲା। ଚମକି ପଡ଼ି ନିର୍ମଳା କହିଲେ,
-କିନ୍ତୁ କାହିଁକି ? କଣ ଅଫିସ କାମ ପାଇଁ ? ଆଲୋ ଟଙ୍କା ରୋଜଗାର ବଡ ନା ନିଜ ସଂସାର ବଡ ?"

-ଆପଣ ବୁଝୁ ନାହାନ୍ତି ମାଉସୀ .....

-ମୁଁ ସବୁ ବୁଝୁଛି ରେ ମା।ଆଜିକାଲି ଦୁହେଁ ଚାକିରୀ କରିବା ଦରକାର। ହେଲେ ଅଙ୍କିତ ତ ଚାକିରୀ କରୁଛି। ଛୁଆ ବଡ ହେଲେ ତୁ ପୁଣି କରିବୁ। ପିଲାର ଯତ୍ନ ନେବା ପାଇଁ ତୋ ଶାଶୁ କି ମା ଙ୍କୁ ଏଠିକି ଆଣିବୁ ଅଥବା ଲୋକ ରଖିବୁ। ଆଲୋ କେହି ନହେଲେ ମୁଁ ପା ଅଛି। ମୋତେ ନିଜର ବୋଲି ଭାବେ।"

ନିର୍ମଳାଙ୍କ ମନ ଭିତରେ ଅପତ୍ୟ ସ୍ନେହ ସଂଚରି ଯାଉଥିଲା।କେତେ ବର୍ଷ ହେଲାଣି ସେ ଚାତକ ଭଳି ଚାହିଁ ରହିଛନ୍ତି ଏଭଳି ଏକ ମୁହୂର୍ତ୍ତକୁ।

ତୃପ୍ତି କହିଲା,
- ବର୍ତ୍ତମାନ ଏହା ଆମ ପକ୍ଷରେ ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ।କାରଣ ..... ଚୁପ ରହିଲା ତୃପ୍ତି।

ଅଙ୍କିତ ପାଖକୁ ଆସି କହିଲା,
-ମାଉସୀ, ଆପଣ ଆମ ଦୁହିଁଙ୍କୁ କ୍ଷମା କରି ଦିଅନ୍ତୁ। ଭଡ଼ା ଘର ପାଇବା ପାଇଁ ଆମେ ଦୁହେଁ ସ୍ୱାମୀ ସ୍ତ୍ରୀ ବୋଲି ମିଛରେ କହିଥିଲୁ।
ପ୍ରକୃତରେ ଆମେ ଦୁହେଁ, ବାହାହୋଇନୁ, ଲିଭଇନରେ ଅଛୁ।"

ଆବାକାବା ହୋଇ ଅନେଇ ଥିଲେ ନିର୍ମଳା।

ତୃପ୍ତି କହିଲା,
-ଆସନ୍ତାକାଲି ମୁଁ ଆବରସନ କରାଇଦେବି।"
ହଠାତ ଉତ୍ୟକ୍ତ ହୋଇ ନିଜ ହିତାହିତ ଜ୍ଞାନ ଭୁଲି ନିର୍ମଳା , ତୃପ୍ତିକୁ ଗୋଟେ ଚଟକଣାମାରି କହିଲେ,
-ପାଠଶାଠ ପଢ଼ି ଏଇ ବୁଦ୍ଧି ? ଯଦି ବାହା ହେବାକୁ ଡର ,ତେବେ ଏକାଠି କାହିଁକି ରହୁଥିଲ ? ନିରୀହ ଛୁଆର କି ଭୁଲ ?"
ରାଗ ଜରଜର ହୋଇ ନିର୍ମଳା ଉଠି ଆସିଲେ ଓ ତଳମହଲାକୁ ଚାଲିଆସି ଡ୍ରଇଂ ରୁମରେ ରଖାଯାଇଥିବା ସେଇ ଝୁଲଣାକୁ ଧରି ଉଦାସ ହୋଇ ବସିପଡ଼ି କଇଁ କଇଁ ହୋଇ କାନ୍ଦିଲେ।
ନିଶିକାନ୍ତବାବୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ପାଖକୁ ଆସି କାରଣ ପଚାରିବାରୁ ନିର୍ମଳା କୋହଭରା ସ୍ବରରେ କହିଲେ,
-ରାଜୁକୁ କହି,ଏ ଝୁଲଣାଟା ତାଜା ଉପରେ ରଖିଦିଅ।ୟା ଭାଗ୍ୟରେ ବୋଧେ....
ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ବୁଝାଇ ସବୁକଥା ଶୁଣି ଚମକି ପଡ଼ି ନିଶିକାନ୍ତ ବାବୁଙ୍କ ପାଟିରୁ ବାହାରି ପଡ଼ିଲା,
-ତୁମେ ଝିଅ ଟା ଉପରେ ହାତ ଉଠାଇ ଦେଲ ?ସେମାନେ ଯଦି ପୋଲିସ କେସ କରନ୍ତି ?"

ସନ୍ଧ୍ୟାବେଳେ ଅଙ୍କିତ ଓ ତୃପ୍ତି ଦୁହିଁଙ୍କୁ ରୁମ କୁ ଆସିବାର ଦେଖି ନିଶିକାନ୍ତବାବୁ ମନେମନେ ପ୍ରମାଦ ଗଣୁଥିଲେ। ଠାକୁରଘର ଭିତରେ ପୂଜା କରୁଥିଲେ ନିର୍ମଳା।

ଅଙ୍କିତ କହିଲା,
-ମଉସା ,ଏ ଘର ଆମେ ଛାଡିଦେବୁ। ମାଉସୀ...." କଥା ଅଧାରେ ଅଟକି ଗଲା ଅଙ୍କିତ।

ଧୀର ସ୍ବରରେ ନିଶିକାନ୍ତ ବାବୁ କହିଲେ,
-ମୁଁ ବୁଝୁଛି, ତୁମ ମାଉସୀ ଭୁଲ କରିଛି। ତା ପାଇଁ ମୁଁ କ୍ଷମା ମାଗୁଛି। କିନ୍ତୁ କଣ କରିବି, ଗୋଟେ ଅସହାୟ ମା'ର ମନକୁ ବୁଝିବା ଏତେ ସହଜ ନୁହେଁ। ସବୁ ନାଟ ଏଇ କାଠ ଝୁଲଣା ପାଇଁ।ଦୁଇ ପୁଅଙ୍କ ବାହାଘର ପରେ ନିଜ ନାତିନାତୁଣୀଙ୍କ ସ୍ଵାଗତ ପାଇଁ ତୁମ ମାଉସୀ ଏଇ ଝୁଲଣାକୁ ନେଇ ଅନେକ ସ୍ଵପ୍ନ ଦେଖିଥିଲା। ହେଲେ ପ୍ରଥମେ ଆମ ବଡପୁଅ ବିଦେଶ ଯାଇ ସେଠାରେ ଜଣେ ବିଦେଶୀ ମହିଳାକୁ ବିବାହ କଲା, ଯାହାର ପୂର୍ବବିବାହରୁ ଦୁଇପିଲା ଥିଲେ ଯେଉଁମାନେ ଅତିଛୋଟ ନଥିଲେ କି ଦୋଳିରେ ଶୋଇବେ। ଆଉ ସାନ ପୁଅକୁ ଏଇଠି ବାହା କରାଇଥିଲୁ। ହେଲେ ନିଜ କ୍ୟାରିଅର ତଥା ସ୍ଵାମୀ ସହ ବିଦେଶ ଯିବ ବୋଲି ସାନବୋହୁ ନିଜ ପ୍ରଥମ ଗର୍ଭ ଆମ ଅଜଣାତରେ ଆବରସନ କରି ଦେଇଥିଲା ବୋଲି ତୁମ ମାଉସୀ ସେଦିନ ତା ଉପରେ ହାତଉଠାଇ ଦେଇଥିଲା ଠିକ ଯେମିତି ତୃପ୍ତିକୁ ଚଟକଣା ...... ଅଭିମାନରେ ସାନପୁଅବୋହୁ ବିଦେଶ ଗଲେ ଯେ, ଘରକୁ ଆସିବାର ନାଁ ଧରୁନି ବୋହୁ। ଆମେ ବିଦେଶ ଯାଇ ସେମାନଙ୍କୁ ଭେଟୁ, ହେଲେ ଏ ଝୁଲଣା ସେମିତି ଶୂନ୍ୟ ହୋଇପଡ଼ିଛି। ପିଲା ଶୋଇଲେ, ଖେଳିଲେ, ଏ ଝୁଲଣା ପ୍ରାଣବନ୍ତ ହୋଇଉଠେ।"
ଟିକେରହି ନିଶିକାନ୍ତବାବୁ ପୁଣି କହିଲେ,
-ତମ ମାଉସୀ, ବୁଢ଼ୀମଣିଷ, ନାତିନାତୁଣୀ ବୟସର କୁନିଛୁଆକୁ ଏଇ ଝୁଲଣାରେ ଖେଳାଇବା ପାଇଁ ଅନେଇକି ବସିଛି। ହେଲେ ତା ଭାଗ୍ୟରେ ବୋଧେ ସେ ସୁଖ ନାହିଁ।ଜୀବନ୍ତଶିଶୁ ବିନା ଏ ଦୋଳି ଯେମିତି କାଠ ଦୋଳି ହୋଇଯାଏ, ଠିକ ସେମତି ଆମ ଅବସ୍ଥା, ନିର୍ଜୀବ କାଠ ମଣିଷ।ହେଲେ ତୁମ ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ଇଛା, ସ୍ଵାଧୀନତାରେ ଆମେ ବାଧା ଦେବାକୁ କିଏ ? ମୁଁ ଜାଣେ ତୁମେ ଘର ଛାଡ଼ିବାକୁ ଆସିଛ।"
ନିର୍ମଳା ଠାକୁରଘରୁ ବାହାରି ଆସିଲେ। ତାଙ୍କୁ ଅନାଇ ତୃପ୍ତି କହିଲା,
-ଆମେ ଦୁହେଁ ବିବାହ କରିବାକୁ ଚାହୁଁ, ହେଲେ ଆମ ଦୁହିଙ୍କ ପରିବାର ରାଜି ହେଉନାହାନ୍ତି।ମାଉସୀଙ୍କ ଚଟକଣା ଖାଇ ମୁଁ ମୋ ଭୁଲ ବୁଝିଛି ଓ ଏ ପିଲାକୁ ଜନ୍ମଦେବାକୁ ନିଷ୍ପତ୍ତି ଆମେ ଦୁହେଁ ନେଇଛୁ। ଆମ ବାହାଘର ପାଇଁ ଆପଣ ଦୁହେଁ ଅଭିଭାବକ ବନିପାରିବେ ? "

ଛାତିଟା ଥମକରି ବସିଗଲା ଭଳି ଲାଗିଥିଲା ସବିତାଙ୍କୁ। ଟଙ୍କା କଣ ସବୁ କିଛି !!!! ମାନବିକତା ବୋଲି ଜିନିଷ କିଛି ନାହିଁ !
ବାରମ୍ବାର ମନକୁ ପ୍ରଶ୍ନ ଆସୁଥିଲା ଭାସ୍କର ତାଙ୍କର ନିଜ ଭାଇ ନହେଲେ କଣ ସେ ପର ହୋଇଗଲା ? କିଏ ତ ତାଙ୍କୁ ସ୍ନେହରେ ଅପା ବୋଲି ଡାକି ଧନୁମୁଆଁ ଦେଉଥିଲା, ଆଗ୍ରହରେ ନିଜ ହାତରେ ରାକ୍ଷୀ ବାନ୍ଧି ଖୁସି ହେଉଥିଲା .... ଭାସ୍କର ବଞ୍ଚିଥାଉ।
ଠାକୁର ଘରେ ସକାଳୁ ଓପାସରେ ବସିଛନ୍ତି ସବିତା। କାହାପାଇଁ!!!!

-ଅପା ....
ଚମକି ପଡିଲେ ସବିତା। ଭାସ୍କର କି ? ମାସେ ହେଲାଣି ଏମିତି ଡାକ ତାଙ୍କ କାନକୁ ଶୁଭୁଛି, କବାଟ ପାଖରୁ ଫେରିକି ଯାଉଛନ୍ତି।
ପୁଣି ସେଇ ସ୍ନେହବୋଳା ଡାକ... ଅପା
-ଆରେ ,ଶୁଣୁଛ,ଭାସ୍କର ଆସିଛି.... ଅବିନାଶଙ୍କ ସ୍ୱର।
ଧଡପଡ ହୋଇ ଉଠି ଆସିଲେ ସବିତା। ସାମ୍ନାରେ ଟିକେ ଦୁର୍ବଳ ଦେଖା ଯାଉଥିବା ଭାସ୍କର।
-ଫୋନ ନାହିଁ, ଖବର ନାହିଁ। କି ମଣିଷ ଟେ ତୁ...

ସ୍ମିତ ହସି ,ଧୀର ସ୍ୱରରେ ଭାସ୍କର କହିଲା,
-ଭାବିଲି ,ଏକାଥରେ ଧନୁମୁଆଁ ନେଇ ମୋ ଅପାଙ୍କୁ ସରପ୍ରାଇଜ କରିଦେବି।"
ଭାସ୍କର ହାତରେ ଧନୁମୁଆଁ।

-ଏମିତି କିଏ ସରପ୍ରାଇଜ ଦିଏ ?"
ସବିତା କାନ୍ଦୁଥିଲେ; ତାଙ୍କ ହାତରେ ଥିଲା ଧନୁମୁଆଁ।

(©️ଅରବିନ୍ଦ ଦାସ)

✿❣️༒ *ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ* ༒❣️✿

🏵️🏵️🙏 *ଶୁଭ ରାତ୍ରି* 🙏🏵️🏵️

◆ _*💥ଧନୁମୁଆଁ 💥*_ ◆



ସକାଳୁ ଆଜି କେଉଁ କଥାରେ ମନ ଲାଗୁନଥିଲା ସବିତାଙ୍କ'ର। ନିର୍ଜଳା ଓପବାସ କରିଛନ୍ତି ସେ।
ଧନୁସଂକ୍ରାନ୍ତିରେ ଠାକୁରଙ୍କ ପାଖରେ ଭାସ୍କର ଆଣି ଦେଇଥିବା
ସ୍ପେଶାଲ ବ୍ରହ୍ମପୁରୀ ମୁଆଁ ଭୋଗ ଦିଅନ୍ତି। ଧନୁମୁଆଁ ଭାରି ପ୍ରିୟ ସବିତାଙ୍କ'ର।
ଧନୁମୁଆଁ ଓ ଭାସ୍କର ପାତ୍ର ; ଯେମିତି ଅଙ୍ଗାଅଙ୍ଗୀ ଭାବେ ଜଡିତ ଥିଲେ ଏ ଦୁହେଁ ସବିତାଙ୍କ ପାଇଁ।
ଧନୁସଂକ୍ରାନ୍ତି ଆଠ ଦଶଦିନ ପୂର୍ବରୁ ଆଗ ଖୋଜାପଡ଼େ ଭାସ୍କରକୁ। ବ୍ରହ୍ମପୁର ଆଚାର, ପାମ୍ପଡ଼ ବ୍ୟବସାୟ କରୁଥିବା ଭାସ୍କର କୁ ଆଗୁଆ ବରାଦ ଦିଅନ୍ତି ସବିତା ଧନୁମୁଆଁ ପାଇଁ।
ମୋଟାସୋଟା ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ, କୃଷ୍ଣବର୍ଣ୍ଣ ରଙ୍ଗ, ଗେଡା ଓ ଚନ୍ଦା ମଣିଷ ଭାସ୍କର ପାତ୍ର। ମୋପେଡ୍ ପଛରେ ବାନ୍ଧିଥାଏ କିଛି ଆଚାର ଡବା ଓ ସାମ୍ନାରେ ଗୁଡାଏ ଜରି ବ୍ୟାଗରେ ବଡ଼ି, ପାମ୍ପଡ଼ ଇତ୍ୟାଦି ଓହଳାଇ ଆସେ ଭାସ୍କର; ଦୁଃଖ ସୁଖ ହୁଏ।ମୁଆଁ କଥା ପଡିଲେ କୁହେ,
- ବୁଝିଲ ନା ଅପା, ଆମ ବରହମପୁର ମୁଆଁ ଯିଏ ଥରେ ଖାଇବ, ତା ଟେଷ୍ଟ ଆଉ ଭୁଲିପାରିବନି। ଯେତେ ଯୁଆଡ଼ ମୁଆଁ ଥାଉ, ସମସ୍ତେ ବରହମପୁର ତଳେ ଏକା।ଭାଗମାପ ଇନ୍ତି ଯେ......ସବୁ ପରା ଏବେ ବାହାର ରାଜ୍ୟକୁ ଯାଉଛି ଓ ବିଦେଶକୁ ଏକ୍ସପୋର୍ଟ ହେଉଛି। ହାତରେ ଟଙ୍କା ଦୁଇ ପଇସା ହେଲେ ମୁଁ ବି ନିଜର ମୁଆଁ ବ୍ୟବସାୟ କରି ଏକ୍ସପୋର୍ଟ କରନ୍ତି ଅପା।"

ସବିତା ହସିଦେଇ କୁହନ୍ତି,
-ହଉ, ହଉ ,ସବୁ ତକ ଏକ୍ସପୋର୍ଟ କରିବନି, ଏ ଅପା ଘରେ ଆଗେ ଦୁଇଟା ରଖିଦେଵ।"
- ତମ ପାଇଁ ଧନୁମୁଆଁ ଆଗେ ଆଣି ଦେଇ ସାରିଲା ପରେ ,ମୁଁ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ଘରେ ଦିଏ ଅପା।"

ସ୍ନେହରେ ଭାସ୍କର ,ଅପା ବୋଲି ସମ୍ବୋଧନ କରେ ସବିତାଙ୍କୁ। ତା'ର ଗୋଟିଏ ବୋଲି ବଡ଼ ଭଉଣୀ କାଳେ ଜଣ୍ଡିସରେ ମରିଯାଇଥିଲା। ସବିତାଙ୍କ ଭଳି କାଳେ ତା ଗଠନ। ସବିତା ବି ସ୍ନେହରେ ଦୁଇପଦ କଥା ହୁଅନ୍ତି ଭାସ୍କର ସହ। ସବିତାଙ୍କ'ର ବି ନିଜର କେହି ଭାଇ ନଥିଲେ।ସମ୍ପର୍କଟା ଏମିତି, ଗଢି ହୋଇଯାଏ; କେତେବେଳେ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଯାଏ ଜଣା ପଡେନା। ତାଙ୍କର ନିଜର ଯଦି ଭାଇଟିଏ ଥାଆନ୍ତା ତେବେ ପିଲେ ତାକୁ ମାମୁଁ ବୋଲି ଡାକୁଥାନ୍ତେ।ଏବେପିଲା ଦୁହେଁ ଭାସ୍କର ମାମୁଁ ବୋଲି ଡାକନ୍ତି। ଯେମିତି ହେଉ ପିଲାଙ୍କ ପାଇଁ ସବୁଥର ଚକୋଲେଟ ଆଣିଥାଏ ଭାସ୍କର।

ଅବିନାଶବାବୁ ମଜାରେ କୁହନ୍ତି,
-ଆଚାର, ପାମ୍ପଡ ମାଗଣାରେ ପାଇବ ବୋଲି, କୁମୁଟି ପୁଅକୁ ଭାଇ କରିଛ କି ?"

ଚିଡିଯାଆନ୍ତି ସବିତା।ସ୍ନେହ, ମମତା କିଏ କଣ କିଛି ପାଇବା ଆଶାରେ, ସ୍ୱାର୍ଥ ପାଇଁ ବାଣ୍ଟେ ?
ଭାସ୍କର ପାଖରୁ ଯାହା ଜିନିଷ ରଖନ୍ତି ସବୁ ପାଇଁ ପଇସା ଦିଅନ୍ତି।ବରଂ ସୁବିଧା ଅସୁବିଧା ସମୟରେ ଭାସ୍କର ସବିତାଙ୍କ ଠାରୁ ଟଙ୍କା ଧାର ନିଏ ଓ ପରେ ସୁଝିଦିଏ ନହେଲେ ଜିନିଷ ଦେଇଦିଏ।
ତେବେ ଧନୁମୁଆଁ ପାଇଁ ଟଙ୍କା ଯେତେ ଯାଚିଲେ ବି ନିଏନା।କୁହେ,
- ଧନୁସଂକ୍ରାନ୍ତି ରେ ମା ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଧନୁମୁଆଁ ନେଇ ବାପ ଘରକୁ ଯାଆନ୍ତି। ଆପଣ ତ ବାପଘରକୁ ଯାଉନାହାଁନ୍ତି, ତେଣୁ ଏଇ ଗରିବ ଭାଇ ତରଫରୁ ମୋ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ସ୍ୱରୂପିଣୀ ଭଉଣୀପାଇଁ ଛୋଟ ଉପହାର।'
ଅଜଣାତରେ ସବିତାଙ୍କ ଆଖି ଜକେଇ ଆସେ।
ପୁଷ ମାସ ଆସିଲେ ସବିତାଙ୍କ ର ମନେପଡେ ନିଜ ପିଲାବେଳର ଦୁଇଟା କଥା; ଧନୁସଂକ୍ରାନ୍ତିରେ ଧନୁମୁଆଁ ଓ ପୁଷ ପୁନେଇ ରେ ଗାଁରେ ହେଉଥିବା ଯାତ୍ରା।
ଧନୁସଂକ୍ରାନ୍ତି ଦିନ ସକାଳୁ ବୋଉ ଗାଧେଇ ପୂଜା ସାରି ଧନୁମୁଆଁ ଭୋଗ ଠାକୁରଙ୍କୁ ଲଗାଇ , ବାହାରକୁ ଆସି କୁହେ
- ଆସରେ ପିଲାଏ,ଧନୁମୁଆଁ ଖାଇବ।''
ଦୌଡାଦୌଡ଼ି ହୋଇ ତିନି ଭଉଣୀ ଘେରିଯାଆଆନ୍ତି ବୋଉକୁ, ଗୁଡ଼ ସିରାରେ ଜନ୍ଦା ପିମ୍ପୁଡି ଲାଗିଲା ଭଳି।
ବୋଉ ଚିଡିଯାଇ କୁହେ,
-ରୁହ, ଏମିତି ଅସ୍ତବ୍ୟସ୍ତ କରି ପକାନା। ଧନୁମୁଆଁ ପରା ଟାଣ, ତମେମାନେ ଭାଙ୍ଗି ପାରିବ ନାହିଁ।ଖଣ୍ଡ ଖଣ୍ଡ କରି ମୁଁ କାଟି, ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବାଣ୍ଟୁଛି ରୁହ।"
ଚିନି ବା ଗୁଡ଼ ପାଗଵାଲା ଧନୁମୁଆଁ ଉପରେ ପଡିଥାଏ ନଡ଼ିଆ ପାତି ,ଗୁଜୁରାତି ଅଳେଇଚ ଗୁଣ୍ଡ।ଘିଅ ମୁଆଁ ଆହୁରି ସୁଆଦିଆ। ପାଟି ନାଳେଇ ଯାଏ।
ଜେଜେମା ପାଟିରେ ଦାନ୍ତ ନଥିଲା ବୋଲି ନାଳେଇ ନାଳେଇ ଖାଏ। ଧନୁମୁଆଁ ଟାଣ ସିନା, ହେଲେ ଚାକୁଳେଇ ଖାଇବାକୁ ସମୟ ଲାଗେ, ଆଉ ଢେର ମିଠାପଣ.... ମୁଆଁ ଖାଉ ଖାଉ ଜେଜେମା କୁହେ,
-ବାହାହେଲା ପରେ ପୁଷୁ ମାସରେ ପୁଆଣି ହୋଇ ଆସିବୁଲୋ ଟୋକୀ, ମୋତେ ଓ ତୋ ବାପଘର ଦେଖିବାକୁ....
ବାପଘରେ ଆଉ କିଏ ଅଛି କି ?ବାପା, ବୋଉ ସ୍ଵର୍ଗରେ। ଓଃ, ଏଇ ଧନୁମୁଆଁ.... ଏଇ କିଛି ବର୍ଷ ହେଲାଣି ଭାସ୍କର ଲଗାଇ ଦେଇଛି ସମ୍ପର୍କର ଦଉଡି ଟିକେ। ତିନିମାସ ତଳେ ଟଙ୍କା ଧାର ମାଗିବାକୁ ଆସି କହିଥିଲା,
- ଅପା, ଗାଁରେ ବାପା ବହୁତ ସିରିଅସ। ଶେଷ ସମୟ ଆସିଛି ବୋଲି। କହୁଥିଲେ।ଡର ଲାଗୁଛି, କାଳେ କିଛି ହୋଇଯିବ ? ଟଙ୍କା ଦଶ ପନ୍ଦର ହଜାର ଧାର ଦେଇଥା। ମୋ ମୋପେଡ ତମ ଘରେ ଥାଉ। ଟଙ୍କା ଫେରାଇଲେ ନେବି।"
- ମୋପେଡ ବନ୍ଧା ପକାଇବୁ ଅପା ପାଖରେ ? ଏତେ ପର ଭାବୁଛୁ ତୋ ଅପା କୁ ?"
କାନ୍ଦୁଥିଲା ଭାସ୍କର।
ସ୍ୱାମୀ ଙ୍କୁ ରାଜି କରାଇ ଟଙ୍କା ଦେଇଥିଲେ ଭାସ୍କରକୁ। ସେବେଠୁ ଫେରିନି ଭାସ୍କର। ଦୁଇମାସ ତଳେ ଶେଷଥର ଫୋନ ଆସିଥିଲା, ଭାସ୍କର ସ୍ତ୍ରୀ, ଭାସ୍କର ବ୍ରେନ ମ୍ୟାଲେରିଆ ରେ ସିରିଅସ ହୋଇ ଭେଣ୍ଟିଲେଟରରେ ଅଛି ବୋଲି।ଭାସ୍କର ଫୋନ ସୁଇଚ ଅଫ ଆସୁଥିଲା। ଆଉ ଫୋନ କରିବାକୁ ସାହସ ପାଉ ନାହାଁନ୍ତି ସବିତା । ଭାସ୍କର ବଞ୍ଚିଥାଉ।
-ଆଜି ଧନୁମୁଆଁ ଭୋଗ ଲଗାଇବନି କି ? ଆଛା, ଭାସ୍କର ର କିଛି ଖବର....
ସ୍ବାମୀଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ଭାବନା ରାଜ୍ୟରୁ ଫେରିଆସିଲେ ସବିତା।ଭାସ୍କର ଏବେ କେମିତି ଅଛି ?ବଞ୍ଚିଛି ନା....
ଏବର୍ଷ ସେ ଜିଦିରେ ଠାକୁରଙ୍କ ପାଖରେ ଧନୁମୁଆଁ ଭୋଗ ଲଗାଇ ନାହାନ୍ତି, ଅଭିମାନରେ। ପଡିଶା ଘର ଦିଲୁ ବୋଉ କହୁଥିଲେ,
- ତମ ଟଙ୍କା ଗଲା। ସେ ଭାସ୍କର ବୋଧେ ମରିଗଲା।"

ଆମ ସହର ଅନେକ ବଦଳି ସାରିଥିଲା ଏହା ମଧ୍ୟରେ ।ମୁଁ ଟ୍ୟାକ୍ସିରୁ ମୁହଁ କାଢି ଚାରିଆଡେ ଅନାଉଥିଲି ।ମୋ କହିବା ଅନୁସାରେ ଟ୍ୟାକ୍ସି ଯାଇ ପହଞ୍ଚିଲା ସେଇ ଆଜବେସଷ୍ଟସ୍ ଘରେ ଯେଉଁଠି ବଡବାପା ରହୁଥିଲେ ।ଘରର କିଛି ପରିବର୍ତ୍ତନ ହୋଇ ନ ଥିଲା କେବଳ କିଛି ଗଛପତ୍ର ବଡ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା ଯାହା ।ବଡ ହେଲା ପରେ ବି ସବୁଥର ଏଇବାଟ ଦେଇ ଯାଏ କିନ୍ତୁ କେବେ ବଡବାପାଙ୍କ ଘରକୁ ଯାଇନି କି ସେ ମୋତେ ଡାକି ବି ନାହାଁନ୍ତି ।ଆଜି ବି କେଉଁ ଡାକିଥିଲେ ଯେ ? ତଥାପି ମୁଁ ଯିବି ।ଟ୍ୟାକ୍ସିରୁ ଓହ୍ଲାଇ ସିଧା କାଠ ଗେଟ୍ ଖୋଲି ଭିତରକୁ ଗଲି ।ଗେଟ୍ ଖୋଲିବା ଆବାଜରେ ବଡବାପା ଘର ଭିତରୁ ବାହାରି ଆସିଥିଲେ ।ସେ ମୋତେ ତାଜୁବ୍ ହୋଇ ଅନେଇଲେ ।ମୁଁ ତାଙ୍କ ଆଖି ସହ ଆଖି ମିଳାଇ ଠିଆ ହେଲି ।ସେ କିଛି କହିବା ଆଗରୁ ହିଁ ମୁଁ ତାଙ୍କୁ ଆଡେଇ ଘର ଭିତରକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲି ।ବଡବାପାଙ୍କୁ ଜୁହାରଟେ ବି ହେଲିନି ।ସିଧା ଘର ଭିତରକୁ ପଶି ବଡମା ' ବଡମା' ଚିତ୍କାର କଲି ।ମୋ ଡାକଶୁଣି ବଡମା' ଦୌଡି ଆସିଲେ ।ସେ ଏବେ ଖୁବ୍ କ୍ଷୀଣ ହୋଇ ଯାଇଛନ୍ତି ।ବଡମା'ଙ୍କୁ ଜୁହାର ହୋଇ କୁଣ୍ଢାଇ ପକାଇଲି ।ସେ କାନ୍ଦି ପକାଇଲେ ।ଜାଣିଥିଲି ପଛପଟେ ବଡବାପା ଠିଆ ହୋଇଛନ୍ତି ,ତଥାପି ମୁହଁ ମୋଡି ଅନାଇଲିନି ।ବଡବାପା ଥରଥର ଗଳାରେ ଡାକିଲେ "ଚନ୍ଦ୍ରପ୍ରକାଶ..." । ଏଥର ବର୍ଷ ବର୍ଷ ଧରି ଜମାଟ ବାନ୍ଧିଥିବା ସବୁ ରାଗ ବାହାରି ଆସିଲା ମୋର ।କହିଲି " କିଏ ଚନ୍ଦ୍ରପ୍ରକାଶ? ମନେ ଅଛି ତୁମର ତା' କଥା ? ଏଇବାଟ ଦେଇ ସ୍କୁଲ ଯାଉଥିଲି । ଅନେଇଥିଲି କେବେ ହେଲେ ତୁମେ ଥରେ ଡାକିବ ବୋଲି ।କିନ୍ତୁ ତୁମେ କେବେ ହେଲେ ଥରେ ଡାକିନ। ତେବେ ଆଜି ଆଉ କାହିଁକି? ମୁଁ ଆଉ ସେ ଛୋଟ ଚନ୍ଦ୍ରପ୍ରକାଶ ନାହିଁ ଯେ ତୁମ ପଛେ ପଛେ ବଡବାପା ବଡବାପା ହୋଇ ଗୋଡାଇବି ।ମୁଁ ଏବେ ବଡ ହୋଇଗଲିଣି ।ମୋତେ ଏବେ ଆଉ କିଛି ଫରକ୍ ପଡୁନି କିଛି କଥାରେ ।
-କିନ୍ତୁ ମୁଁ ତ ଏବେ ତୋ ପଛରେ ଗୋଡାଇ ପାରିବି ନା ? ବଡବାପାଙ୍କ କଣ୍ଠ ଆଗଭଳି ଥରୁଥିଲା ।ମୁଁ ପଛକୁ ଫେରି ଚାହିଁଲି ।ବଡବାପା ଧଡ୍ କରି ଆସି ମୋ ଛାତିରେ ଲେପଟେଇ ଗଲେ ,ଆଉ କାନ୍ଦୁରା କଣ୍ଠରେ କହିଲେ "ମୁଁ ଚାହୁଁ ନ ଥିଲି ମୋ ପାଇଁ ଆଉ ତୁମ ଘରେ ଅଶାନ୍ତି ହେଉ ବୋଲି ।
ମୁଁ ବଡ ବାପାଙ୍କ ଦେହକୁ ମୋ ଦୁଇ ବାହୁ ଭିତରେ କୁଣ୍ଢାଇ ଧରିଥିଲି ।ତାଙ୍କର ଶକ୍ତ ମାଂସପେଶୀ ଏବେ ଢିଲା ଲାଗୁଥିଲା ।ତାଙ୍କ ଦେହରୁ ଏବେ ବି ସେଇ ମଲ୍ଲୀଫୁଲର ବାସ୍ନା ଆସୁଥିଲା ।ମୁଁ ଗୋଟିଏ ବଡ ନିଃଶ୍ୱାସରେ ସେଇ ବାସ୍ନାତକ ଟାଣି ନେଉଥିଲି ।ଆଃ...ଅନେକ ଦିନ ପରେ ମୁଁ ଯେମିତି ପୁଣି ମୋ ପିଲାଦିନକୁ ଫେରି ଯାଇଥିଲି ।
ସେଦିନ ମୁଁ ଖୁସି ଥିଲି ।ଅନେକ ଦିନର ବୋଝ ଯେମିତି ମୋ ମସ୍ତିଷ୍କରୁ ଆରମ୍ଭ ହୋଇ ଚମଡା ଦେଇ ବହିଯାଉଥିଲା ।ବଡମା'ଙ୍କ ହାତ ରନ୍ଧା ଖାଇଲି ।ତାଙ୍କ ହାତ ତିଆରି ଅନେକ ପେଟିଂ ଦେଖିଲି ।ଆସିଲା ବେଳେ କିଣିଥିବା ବଡମା'ଙ୍କ ଶାଢୀ ଓ ବଡବାପାଙ୍କ ଲାଗି ଆଣିଥିବା ସାର୍ଟ ଉପହାର ଦେଇ ଆସିଲି ।
* * * * *
ଅନେକ ଦିନ ପରେ ଘରେ ପହଞ୍ଚି ବହୁତ ଖୁସି ଲାଗୁଥିଲା ।
ମୁଁ ବୁଲି ବୁଲି ସବୁଆଡେ ଦେଖୁଥିଲି ।କେବଳ ବଡବାପାଙ୍କ ରୁମ୍ ଛାଡି ଆଉ ସବୁ ଦେଖିଲି ।ସବୁ ମୋର ଚିହ୍ନା ପରିଚିତ ଥିଲା କେବଳ ଲାଲଟୁ କୁ ଛାଡି ।ଲାଲଟୁ ମୋର ଛୋଟ ଭାଈ ।ମା'ଙ୍କ ପଛପଟେ ନିଜକୁ ଲୁଚାଇ ଠିଆ ହୋଇଥିଲା ।ମା'ଙ୍କୁ ଜୁହାର ହେଲା ବେଳେ ସେ ମୁଣ୍ଡ ଗଳାଇ ମୋତେ ଅନାଇଲା ଆଉ ତିନିଥର ଆଖି ମିଟିକା ମାରି ଦୌଡି ଚାଲିଗଲା । ମୁଁ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ଆଣିଥିବା ଜିନିଷ ମା'ଙ୍କୁ ଦେଇ ବଗିଚା ଆଡକୁ ଗଲି ଯେଉଁଠି ମୁଁ ଅନେକ ଗଛ ଲଗାଇଥିଲି ।ମୋ ଆସିବା ନେଇ ବାପା ,ମା ଖୁସିରେ ଫାଟି ପଡୁଥିଲେ ।ମୁଁ ସେତକ ତାଙ୍କ ଆଖିରୁ ଦେଖି ଜାଣି ପାରୁଥିଲି ।ରାତିରେ ଖାଇଲା ବେଳେ ଡାଇନିଂ ଟେବଲ୍ ରେ ବାପା କହିଲେ "ବାହାରେ ଚାକିରି କରିବା କଣ ଦରକାର ? ଆମର ତ ଦୁଇଟା ଫ୍ୱ୍ୟାକ୍ଟରି ଅଛି ।ତାହା ସବୁ ଦେଖା ଶୁଣା କର । ମୁଁ ବେଶୀ କିଛି ଆଉ ପାରୁନି ।"
ବାପାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ମୋ ଭିତର ଅବଦମିତ ହୋଇଥିବା କଥା ବାହାରିଗଲା ।ମୋ ପାଟିରୁ ବାହାରିଗଲା " କିଏ ଜାଣେ , ଲାଲଟୁ ଯେ ତୁମ ଭଳି ନ ହେବ ବୋଲି ? ଆଉ ମୋତେ ସାରା ଜୀବନ କୌଣସି ଆଜବେସଷ୍ଟସ୍ ଘରେ ରହିବାର କୌଣସି ସଉକ ବି ନାହିଁ ।"
ମୁଁ ଜାଣେ ଏକଥା ପଦକ ବାପା ,ମା'ଙ୍କ କଲିଜାକୁ ଯାଇ ଲାଗିବ ବୋଲି ।ଆଉ ସେମିତି ବି ହେଲା ।ବାପା ଅଧା ଖାଉ ଖାଉ ଉଠିଗଲେ ।ମା'ବି ଚୁପ୍ ଚାପ୍ ବସିଥିଲା । ଖାଇସାରି ମୁଁ ସିଧା ଶୋଇବାଘରକୁ ଚାଲିଗଲି ।ଏତେ ଦିନ ପରେ ଆସିଛି ଆଉ ବାପାଙ୍କୁ ଏମିତି କହିବାର ନ ଥିଲା ବୋଲି ଭାବୁଥିଲି ।କିନ୍ତୁ ମୁଁ ଯେ ନିଜକୁ ରୋକି ପାରୁନି ।କେଉଁଠି ଗୋଟେ ମୁଁ ଯେମିତି ଅଟକି ଯାଉଛି ।ନିଦ ହେଉ ନ ଥିଲା ।ବାରବାର କଡ ଲେଉଟାଉ ଥିଲି । ମୋତେ ଲାଗିଲା କବାଟ ବାହାରେ କେହି ଜଣେ ଠିଆ ହୋଇଛି ବୋଲି ।ନିଶ୍ଚୟ ବାପା ହୋଇଥିବେ ।
ଭାବିଲି ଆଜି ବାପାଙ୍କସହ ଖୋଲାଖୋଲି ସବୁ କଥା ହେବି ।ମୋର ଧୃଷ୍ଟତା ଲାଗି ମୁଁ କ୍ଷମା ମାଗିନେବି ।ମୁଁ ଉଠିବାକୁ ଯାଉଥିଲି ହେଲେ କିନ୍ତୁ କାହାର ଛୋଟ ଛୋଟ ପାଦ ଦେଖି ଅଟକି ଗଲି ।କବାଟ ସେପଟରୁ ଲାଲଟୁ ମୁହଁ ଗଳାଇ କହିଲା " ତୁମେ ମୋ ପାଇଁ ଯେଉଁ କଲର୍ ପେନସିଲ୍ ଆଣିଥିଲ ସେଇଟା ମୋଟେ ଚାଲୁନି ।"
-ମାନେ ?
-ମାନେ ,ସେଇଟା ଭଲ ବ୍ରାଣ୍ଡ୍ ର ନୁହଁ ।
-ଆଛା ? ପେଞ୍ଚଡ ଛୁଆଟା ବି ବ୍ରାଣ୍ଡ୍ କଣ ଜାଣିଲାଣି ଭାବି ହସିଲି ।
-ତୁମେ କ'ଣ ମୋ ଉପରେ ରାଗିଛ ?
-କାହିଁକି ?
-ବାପା ,ମା କଥା ହୁଅନ୍ତି ଯେ ମୋ ଜନ୍ମ ପରଠାରୁ ତୁମେ କାଳେ ରାଗିକି ଆସୁ ନ ଥିଲ ।
-ଆଃ...ଏ ସବୁ ବାଜ୍ୟେ କଥା ।
-ନା,ଏହା ସତ ।
-କେମିତି ?
-ତୁମେ ତ ମୋତେ ତୁମ ପାଖକୁ ବି ଏ ଯାଏଁ ଡାକୁନ ।
-ଓଃ...ହଉ ଆସେ ଭିତରକୁ ।
ଲାଲଟୁ ମୋ ରୁମ୍ ଭିତରକୁ ଆସିଲା ଆଉ ମୋ ପାଖକୁ ଲାଗି ବସିଲା ।ତା'କୋମଳ ଦେହର ସ୍ପର୍ଶରେ ମୋ ଦେହ ମନ ତରଳି ଯାଉଥିଲା ଯେମିତି ।ତଥାପି ମୁଁ ନିଜକୁ ଦୃଢ କରି ପଚାରିଲି ,

-କିଛି କହିବୁ ?
-ହଁ ।ତୁମେ ନା ଫୋଟୋରେ ଆଉ ରିଏଲ୍ ରେ ପୁରା ଅଲଗା ଦିଶୁଛ ।ମୋଟେ ଜାଣି ହେଉନି ।
-କେମିତି ?
-ବାପାଙ୍କ ମୋବାଇଲ୍ ରେ ଥିବା ତୁମ ଫଟୋରେ ତୁମ ଚୁଟି ସବୁ ଠିଆ ଠିଆ ହୋଇ ରହିଛି ହେଲେ ରିଏଲ୍ ରେ ତୁମ ଚୁଟି ସବୁ ତ ସ୍ଲିପିଂ ମୋଡ୍ ରେ ରହିଛି ।
-ହ୍ୱାଟ୍ ?
- ମୋ କଥାରେ ରାଗିଲ କି ଭାଈ ?ସତ କହିଲି ତ ?
-ମୁଁ ତୋର ଭାଈ ଫାଇ ନୁହଁ ।ମୋତେ ଭାଈ ଡାକ ଆଦୌ ଭଲ ଲାଗେନି ।
ମୋ କଥା ଶୁଣି ସେ ମୁଣ୍ଡ ତଳକୁ କରି ବସି ରହିଲା ।କିଛି ସମୟ ପରେ ଆଖି ଛଳଛଳ କରି କହିଲା "ତୁମେ ମୋତେ ଭଲ ପାଅନି ନା ? " ତା' କଥାରେ ଏତେ ସରଳତା ଥିଲା ଯେ ମୁଁ ଅନୁଭବ କଲି ଯେ ମୁଁ ବୋଧେ ଆବଶ୍ୟକତା ଠାରୁ ଅଧିକ କଠୋର ହୋଇ ଯାଇଛି ।ନିଜକୁ ଟିକେ ହାଲକା କରି କହିଲି "
-ନା, ମୁଁ ତୋ ଉପରେ ରାଗୁନି । ଏବେ ଖୁସି ତ? ଯା ,ରାତି ହେଲାଣି ଶୋଇ ପଡିବୁ ।
-କେମିତି ଶୋଇବି? ସେପଟେ ପରା ଗଣ୍ଡଗୋଳ ଚାଲିଛି ।
-ଗଣ୍ଡଗୋଳ? କାହାର?
-ତୁମେ ଜାଣନି କି ? ଆଜିକାଲି ବାପା ବହୁତ ସମୟରେ ମଦ ପିଇ ଘରକୁ ଆସନ୍ତି ଆଉ ମା ସହ ଝଗଡା କରନ୍ତି ।ମା'ଙ୍କ ପାଇଁ ଆମ ଘର ଭାଙ୍ଗିଗଲା ବୋଲି କୁହନ୍ତି ।ମୁଁ ଭାବେ ଆମଘର ତ ବେଶ୍ ଭଲ ମଜବୁତ୍ ଅଛି ।ଭାଙ୍ଗିଲା କେମିତି ?
- ଆଉ ତା'ପରେ ?
-ତାପରେ ଆଉ କ'ଣ? ମା' ବି ବାପାଙ୍କୁ ଗାଳିକରେ ।ରାତି ସାରା ଏମିତି ଚାଲୁଥାଏ ଆଉ ମୁଁ ଟିଭିରେ କାର୍ଟୁନ୍ ଲଗାଇ ଦେଖୁଥାଏ ।ମୋତେ ଏସବୁ ଭଲ ଲାଗୁନି ଆଦୌ ।
ଲାଲଟୁର କଥା ଶୁଣି ମୁଁ ଚମକି ପଡିଲି ।ବାପାଙ୍କର ଏ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଦେଖି ଦୁଃଖ ବି କଲି ।ଏମିତି ଏକ ପରିବେଶରେ ଲାଲଟୁ ବି ବଢୁଛି ।ମୋ ପିଲାଦିନ କଥା ମନେ ପଡିଗଲା ।ଲାଲଟୁ ମନରେ ବି ଏସବୁ ଗଭୀର ରେଖାପାତ କରୁଥିବ ନିଶ୍ଚୟ ।ପଚାରିଲି,
-କାହିଁକି ସେମାନେ ଝଗଡା ଲାଗନ୍ତି?
-ଗୋଟେ ସିକ୍ରେଟ୍ ଅଛି ।
-କି ସିକ୍ରେଟ୍? ମୋତେ କହ,ମୁଁ କାହାକୁ କହିବିନି ।
ଲାଲଟୁ ଏଥର ମୋ ପାଖକୁ ଲାଗି ଆସି କୁହିଲା "
ତୁମେ ଜାଣ କି, ଆମର କାଳେ ଗୋଟେ ବଡବାପା ଓ ବଡମା' ଅଛନ୍ତି ବୋଲି ?"
-ନା ,ମୁଁ ଜାଣେନି ।(ବାହାନା କରି କହିଲି )
-ହଁ ,ରାତିରେ ବେଳେ ବେଳେ ବାପା ଭାଈ ଭାଈ ବୋଲି ବାଉଳି ଚାଉଳି ହୁଅନ୍ତି ।ଆମ ଡ୍ରାଇଭର୍ ଅଙ୍କଲ୍ କହୁଥିଲେ ବାପା କାଳେ ମିଛ ଦୋଷ ଦେଇ ବଡବାପାଙ୍କୁ ଘରୁ କାଢି ଦେଇଛନ୍ତି ।
ଆଉ ଡ୍ରାଇଭର ଅଙ୍କଲ ବି ମୋତେ ବଡବାପାଙ୍କ ଘର ଦେଖାଇ ଦେଇଛନ୍ତି ।
-ଆଛା? ତାହେଲେ?
- ତା ହେଲେ ଆଉ କଣ? ମୁଁ ଲୁଚିକି ଯାଏ ।
-କୁଆଡେ ?
-ବଡବାପା ,ବଡ ମା ଙ୍କ ପାଖକୁ। ତାଙ୍କ କଥା ଆଉ କିଏ ବୁଝିବ ଯେ ?
* * * * *
ଲାଲଟୁ ର ସିକ୍ରେଟ୍ କଥା ଶୁଣି ମୁଁ ଥମ୍ କରି ବସି ପଡିଲି ।ରୁବି ଠିକ୍ କହିଥିଲା ।ମୁଁ ଟିକେ ବୋକା ।ଜୀବନସାରା ଅଭିମାନ କରି ରହିଲି। ହେଲେ ଲାଲଟୁ ବାପା ଓ ବଡବାପାଙ୍କ ଭିତରେ କୋମଳ ସେତୁଟିଏ ଭଳି ଠିଆ ହୋଇ ରହିଛି ।ଯାହା ମୁଁ କେବେ କରି ପାରିନି ।ମୋତେ ଲାଗିଲା ଲାଲଟୁ ମୋର ଛୋଟ ଭାଈ ନୁହଁ ,ସେ ମୋର ବଡ ଭାଈ ।
ଏଥର ମୁଁ ଲାଲୁଟୁ କୁ କୋଳକୁ ଟାଣି ଆଣିଲି ଆଉ କହିଲି
" ଆଜିଠୁ ମୁଁ ତୋତେ ଭାଈ ଡାକିବି ।ହେଲା ?
-ଆଁ....?ଆଉ ମୁଁ ତୁମକୁ ?
-ଅନଲି ଚନ୍ଦ୍ର ପ୍ରକାଶ ।
-କିନ୍ତୁ ଅସଲ ସିକ୍ରେଟ୍ କଥା ତ ମୁଁ ଏ ଯାଏଁ ବି କହିନି ।
- ଆହୁରି ବି ସିକ୍ରେଟ୍ ଅଛି ?
-ହଁ...ଅ ...। କିନ୍ତୁ ସେ କଥା କହିଲେ ତୁମେ ମୋ ଉପରେ ରାଗି ଚାଲି ଯିବନି ତ?ଆମେ କେବେ ବାପା ଓ ବଡବାପାଙ୍କ ପରି ଅଲଗା ହେବାନି ତ?
-ନାଁ ....ବିଲକୁଲ୍ ନୁହେଁ । ଏ ଜନ୍ମରେ ତ ଆଦୌ ଏହା ସମ୍ଭବ ନୁହେଁ ।
ଏକଥା ଶୁଣି ଲାଲଟୁ ଏତେ ଖୁସି ହୋଇଗଲା ଯେ ସେ ମୋ ବେକରେ ଦୁଇ ବାହୁ ଛନ୍ଦି ଦେଇ ଓହଳି ପଡିଲା ଆଉ ମୋ କାନରେ ଫିସ୍ ଫିସ୍ ହୋଇ କହିଲା " ତୁମେ କ'ଣ ଏକଥା ଜାଣିଛ ଯେ ତୁମେ ମୋର ସାବତ ଭାଈ ବୋଲି ?"
-ହ୍ୱାଟ୍ ? ମୁଁ ସ୍ତବ୍ଧ ହୋଇଗଲି ।

*ସିକ୍ରେଟ୍*

ମୁଁ ମୋ ବଡବାପାଙ୍କ ବାହାଘର ଦେଖି ପାରିଥିବାରୁ ନିଜକୁ ଖୁବ୍ ଭାଗ୍ୟବାନ ଭାବୁଥିଲି ।ମୁଁ ବହୁତ ଖୁସି ଥିଲି, ଯେତେବେଳେ କି ମୋ ବଡବାପାଙ୍କ କୋଳରେ ବସି ତାଙ୍କ ବାହାଘରକୁ ମୁଁ ଯାଇଥିଲି । ବଡ ବାପା ଜୀବନରେ କେବେ ବାହା ହେବେନି ବୋଲି ଜିଦ୍ ଧରିଥିବାରୁ ମୋ ଜେଜେମା ମୋ ବାପାଙ୍କର ଆଗ ବାହାଘର କରି ଦେଇଥିଲେ ଆଉ ତା'ପରେ ପରେ ମୋ ଜନ୍ମ ହୋଇଥିଲା ।ମୁଁ ଯେତେବେଳେ ପ୍ରଥମ ଶ୍ରେଣୀରେ ପଢୁଥିଲି ସେତେବେଳେ ଜେଜେମା ବଡ ବାପାଙ୍କ ଉପରେ ରାଗି ବିଷ ଖାଇ ଦେଇଥିଲେ ଓ ତାଙ୍କର ଏପରି ଧମକରେ ଡରି ବଡବାପା ବାହା ହେବାକୁ ରାଜି ହୋଇଗଲେ ।ଅବଶ୍ୟ ଜେଜେମା ଖୁବ୍ ସୁରୁଖୁରରେ ବଞ୍ଚି ଯାଇଥିଲେ ।
ମୋତେ ମୋ ବଡବାପା ବେଶୀ ଭଲ ଲାଗନ୍ତି ।ବେଶୀ କରି ତାଙ୍କ ଦେହରେ ପଡିଥିବା ମଲ୍ଲିଫୁଲ ବାସ୍ନାର ଫରଫ୍ୟୁମ୍ ମୋତେ ବେଶୀ ଭଲ ଲାଗେ ।ସେ ଏହା ଛଡା ଆଉ କୌଣସି ପରଫ୍ୟୁମ୍ ବ୍ୟବହାର କରୁ ନ ଥିଲେ ।ମୁଁ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ସବୁ ବେଳେ ରୁହେ ।ସେ ମୋତେ ପଢାନ୍ତି ,ବୁଲାନ୍ତି ,ଆଉ ଚେସ୍ ଖେଳିବା ମଧ୍ୟ ଶିଖାନ୍ତି ।ବେଳେ ବେଳେ ଆମେ ନଦୀ କୂଳକୁ ବୁଲିବାକୁ ଯାଉ ଆଉ ଡଙ୍ଗାରେ ବସି ଆରପାରିକୁ ଯାଉ ।ନଈ ପାରି ହେଲା ବେଳକୁ ସେ ମୋତେ ଗପ ଶୁଣାନ୍ତି ।ନାଉରିଆ ବି ଆମ ଗପ ଶୁଣୁଥାଏ ।ନଈ ଆରପାରିରୁ ସେ ଡଙ୍ଗା ବୁଲାଇ ପୁଣି ଏ ପାରିକୁ ନେଇ ଆସେ ।
ବଡବାପାଙ୍କ ପରି ମୋତେ ବଡମା' ବି ବହୁତ ଭଲ ପାଉଥିଲେ ।ଆମେ ସମସ୍ତେ ବହୁତ ଖୁସି ଥିଲୁ ।ମୋତେ ମୋ ବଡ ପରିବାର ବହୁତ ଭଲ ଲାଗୁଥିଲା । ବଡ ମା' କିନ୍ତୁ ସମସ୍ତଙ୍କ ଠାରୁ ଟିକେ ଅଲଗା ଥିଲେ ।ଆମ ଘରେ ସମସ୍ତେ ଗହମ ରଙ୍ଗର ହୋଇଥିବା ବେଳେ ସେ ଶ୍ୟାମଳ ରଙ୍ଗର ଡେଙ୍ଗା ମଣିଷଟେ ଥିଲେ ।ତାଙ୍କର ଦୁଇଟି ଗହୀର ଆଖି ଓ ସରୁ ଓଠ ଥିଲା ।ସେ ଖୁବ୍ କମ୍ କଥା କୁହନ୍ତି ।କିନ୍ତୁ ଯେତେବେଳେ କୁହନ୍ତି ଖୁବ ଭଲ ଲାଗେ ।ସେ ହସିଲେ ତାଙ୍କ ଗାଲରେ ଭଉଁରି ହୁଏ । ସେ ହଠାତ୍ କାହା ସହ ମିଶି ପାରୁ ନ ଥିଲେ ।ଯେତେବେଳେ ସମସ୍ତେ ହସ ଖୁସିରେ ମଜା କରୁ ଥାଆନ୍ତି ସେତେବେଳେ ସେ କିଛି ବହି ପଢିବାରେ ସମୟ କାଟନ୍ତି ।ବେଳେ ବେଳେ ତୂଳିରେ ରଙ୍ଗ ଭରି ଚିତ୍ର ଆଙ୍କନ୍ତି ।ମୁଁ ପଢିବାର ଅଭ୍ୟାସ ତାଙ୍କ ପାଖରୁ ଶିଖିଥିଲି ।ସେ ପ୍ରଥମ ଥର କରି ମୋ ହାତରେ "ଜହ୍ନମାମୁଁ" ଗପ ବହିଟେ ଧରାଇ ଦେଇଥିଲେ ।
ବାହାଘରର ତିନିମାସ ଭିତରେ ଗୋଟିଏ ଛୋଟ ଘଟଣା ଆମ ପରିବାରର ଇତିହାସ ବଦଳାଇ ଦେଇଥିଲା ।ଆମର ଗ୍ୟାରେଜ୍ ରେ କେମିତି ଗୋଟିଏ ଅଗ୍ନିକାଣ୍ଡ ହୋଇ ଦୁଇଟି ଟ୍ରକ୍ ଓ ଗୋଟିଏ କାର୍ ପୋଡି ଯାଇଥିଲା । ଆଉ ଏଥି ପାଇଁ ଦୋଷୀ ମୋର ବଡ 'ମା ଙ୍କୁ କରା ଯାଇଥିଲା ।ସେ ଅଲକ୍ଷଣୀ ବୋଲି ଜେଜେମା' କହିଲେ ଓ ତାଙ୍କୁ ସମର୍ଥନ ମୋ ବାପା ମା' ମଧ୍ୟ କରିଥିଲେ ।ଏତକ କଥା ଶୁଣିଲା ପରେ ବଡ'ମା ପୁରା ଚୁପ୍ ହୋଇ ଯାଇଥିଲେ ।ବଡ ବାପା ଏସବୁ କଥା ଶୁଣିଥିଲେ କି ନାହିଁ ଜାଣେନି ।କାରଣ ବଡବାପା ପୂର୍ବଭଳି ହିଁ ଥିଲେ ।
ଆମର ଗୋଟିଏ ବଡ ଚା' ଫ୍ୟାକ୍ଟ୍ରି ଥିଲା ।ବାପା ଓ ବଡ ବାପା ତାକୁ ଚଳାଉଥିଲେ ।ଆମ ଘରେ ଧନର ଅଭାବ ନ ଥିଲା ।ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧବଙ୍କର ବି ଅଭାବ ନ ଥିଲା ।ଘରେ ସବୁବେଳେ କୋଳାହଳ ଲାଗି ରହୁଥିଲା ।କିନ୍ତୁ ଗ୍ୟାରେଜ୍ ଅଗ୍ନିକାଣ୍ଡ ପରେ ଆମ ଘରେ କିଛି ଅଲଗା କଥା ବି ହେଲା ।ଛୋଟ ମୋଟ କଥାରେ ଜେଜେମା ବଡମା' ଙ୍କ ଉପରେ ରାଗନ୍ତି ।ମୁହଁ ମୋଡି କଥା ହୁଅନ୍ତି । ବେଳେ ବେଳେ ମୋ ମା' ଆଉ ଜେଜେମା ବସି ବଡମା' ଙ୍କ ନାମରେ ଅନେକ ଖରାପ ଆଲୋଚନା କରିବାର ମୁଁ ଶୁଣିଛି ।ମୁଁ ସେତେବେଳେ ଛୋଟ ଥିଲି କିନ୍ତୁ ମୋର ଗୋଟିଏ ଉର୍ବର ମସ୍ତିଷ୍କ ଥିଲା ।ମୁଁ ସେମାନଙ୍କର ଆଲୋଚନା ଶୁଣିଲେ ବି ବଡମା'ଙ୍କ ପାଖରେ କିଛି କୁହେନି ।ମୁଁ ଜାଣେ ସେ ଏସବୁ ଶୁଣିଲେ ତାଙ୍କୁ ବହୁତ ଖରାପ ଲାଗିବ ।ତେଣୁ ମୁଁ ତାଙ୍କ ମନ ଖୁସି କରିବାକୁ ବେଳେ ବେଳେ କୁହେ
" ତୁମେ ନା ଖୁଉଉବ୍ ଭଲ" । ମୋ କଥା ଶୁଣି ସେ ନଇଁ ପଡି ମୋ ଗାଲରେ ଗୋଟିଏ ଚୁମା ଦିଅନ୍ତି ।
ସେ ଦିନ କାଳୀପୂଜା ଥିଲା ।ସଂଧ୍ୟାରେ ମୁଁ ମୋ ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କ ସହ ଖୁବ୍ ଖୁସିରେ ଅନେକ ସମୟ ବାଣ ଫୁଟେଇ ଘରକୁ ଫେରିଲି ।ଦେଖିଲି ଆମ ଘରେ ଘୋର ପାଟି ତୁଣ୍ଡ ଚାଲିଛି ।ଜେଜେମା ,ବଡ ବାପା ଓ ବାପା ପରସ୍ପରକୁ କେଉଁ କଥାରେ ଦାୟୀ କରୁଥିଲେ ।ଜେଜେମା ବେଳେ ବେଳେ ମୁଣ୍ଡକୁ କାନ୍ଥରେ ପିଟି କହୁଥିଲେ ଏ ଅଲକ୍ଷଣୀଟା ବୋହୂ ହେଲା ଦିନରୁ ଆମ ଘରେ ସବୁ ଅଘଟଣ ଘଟୁଛି ।ଅଘଟଣ କଥା ଶୁଣି ମୁଁ ଡରରେ ଥରିବାକୁ ଲାଗିଲି ।ମୋତେ ଲାଗିଲା ପୁଣି କେଉଁଠି ନିଆଁ ଲାଗି ଯାଇଛି କି ବୋଲି ।କିନ୍ତୁ କିଛି ସମୟ ପରେ ମୁଁ ଯାହା ବୁଝିଲି ଯେ ଆମ ଫ୍ୟାକ୍ଟ୍ରିରେ କିଛି ବଡ ଆକାରର ପଇସାର ହେର ଫେର୍ ହୋଇ ଯାଇଛି ।ଯାହା ପାଇଁ ବାପା ବଡବାପାଙ୍କୁ ଦାୟୀ କରୁଥିଲେ ।କାରଣ ବଡବାପା ଆକାଉଣ୍ଟ କାମ ସବୁ ବୁଝୁଥିଲେ ।ବଡବାପା ନିଜର ସବୁ ସଫେଇ ଦେଲେ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କ କଥା କେହି ଶୁଣୁ ନ ଥିଲେ ।ଜେଜେମା' ଚିତ୍କାର କରି କହୁଥିଲେ "ପୋଡାମୁହିଁ ବଡ ବୋହୂ ହିଁ ମୋ ଘର ଭାଙ୍ଗି ଦେଲା ।ସ୍ୱାମୀକୁ ଶିଖାଇ ଫାକ୍ଟ୍ରି ପଇସାକୁ ବି ଖାଇଲା ।ଆଜି ସେ ଏ ଘରେ ରହିବ ,ନ ହେଲେ ମୁଁ ଏ ଘରେ ରହିବି ।ଆଉ କିଛି ଉପାୟ ନାହିଁ ।" ବଡବାପା ଅନେକ ସମୟ ଚୁପ୍ ଚାପ୍ ହୋଇ ଏତକ ଶୁଣିଲା ପରେ ହଠାତ୍ ଉଠିଗଲେ ଆଉ କିଛି ସମୟ ପରେ ବଡମା'ଙ୍କ ହାତ ଧରି ଘରୁ ବାହାରିଗଲେ ।ଗଲା ବେଳେ ସେ ତାଙ୍କ ସୁଟକେସ୍ ଖୋଲି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେଖାଇଲେ ।ସୁଟକେସ୍ ରେ କେବଳ କିଛି ଲୁଗାପଟା ଓ ତାଙ୍କ ସାର୍ଟିଫିକେଟ୍ ଫାଇଲ୍ ଥିଲା ।ମୁଁ ଏଥର ଜାଣି ସାରିଥିଲି ଆଗକୁ କ'ଣ ହେବ ବୋଲି ।ମୁଁ ବଡ ବାପାଙ୍କ ପେଟକୁ ଜାବୁଡି ଧରି କାନ୍ଦି ଉଠିଲି ।ବଡବାପା ମୋତେ ସାଙ୍ଗରେ ନେବା ପାଇଁ ଜେଜେମା'ଙ୍କୁ ଅନୁରୋଧ କରିଥିଲେ ହେଲେ କେହି ତାଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ନ ଥିଲେ । ସେତେବେଳେ ମୋ ବାପା ଓ ମା ମୋତେ ତାଙ୍କ ଠାରୁ ଛଡାଇ ନେଇ ଅଲଗା କରି ଦେଇଥିଲେ ।ମା' ମୋ ଗାଲକୁ ଖୁନ୍ଦି ଚିପି ଦେଇ ରାଗ ତମ ତମ ହୋଇ କହିଲା "ଆଗକୁ ଯଦି ସେମାନଙ୍କ ସହ କଥା ହବୁ ତେବେ ତୋ ଗାଲକୁ ମାରି ଫଟେଇ ଦେବି ।ବୁଝିଲୁ ତ ?"

* * * * *
ହଁ,ବୁଝିଲି ତ ! ଭଲ ଭାବରେ ବୁଝିଲି ତୁମ ମାନଙ୍କୁ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ।ଏକଥା ବି ବୁଝିଲି ମୋ ସହ ଖେଳିବାକୁ ,ବୁଲିବାକୁ ,ପଢାଇବାକୁ ମୋ ପାଖରେ ଆଉ ବଡ ବାପା ନାହାଁନ୍ତି ।ଏହା ବି ବୁଝିଲି ଯେ ମଣିଷ ବଡ ହେଲେ କେତେ ଛୋଟ ହୋଇଯାଏ ବୋଲି ।ମୁଁ ଭଗବାନଙ୍କୁ ପ୍ରାର୍ଥନା କଲି ଯେ ମୋତେ ସେ ଯେମିତି ଆଉ ବଡ ନ କରନ୍ତୁ ।କିନ୍ତୁ ଭଗବାନ ବି ଜଣେ ବଡ ମଣିଷ ।ହୁଏତ ତାଙ୍କର ବିଚାର ଶକ୍ତି ବି କମ୍ ।ତେଣୁ ସେ ମୋ କଥା ଶୁଣିଲେ ନାହିଁ ବୋଧେ ।ମୁଁ ଧୀରେ ଧୀରେ ବଡ ହେବାକୁ ଲାଗିଲି ।ନିଜ ସାର୍ଟ ନିଜେ ପିନ୍ଧୁଥିଲି ,ବୋତାମ ଦେଉଥିଲି ,ମୁଣ୍ଡ କୁଣ୍ଡାଉ ଥଲି ,ଜୋତା ଲେସ୍ ବାନ୍ଧୁଥିଲି।ମୋ କାମ ଆଉ କେହି କରୁ ଏକଥା ମୁଁ ଚାହୁଁ ନ ଥିଲି।ମା'ବି ମୋ ଉପରେ ସବୁବେଳେ ରାଗରେ ଗରଗର ହେଉଥିଲା ମୋ କାର୍ଯ୍ୟକଳାପ ଦେଖି ।
ମାର୍କେଟ୍ ର ଯେଉଁ ଜାଗାରେ ବଡବାପା ଗୋଟିଏ ଆଜବେସଷ୍ଟସ୍ ଘର କରି ରହିଲେ ସେହି ରାସ୍ତା ଦେଇ ମୁଁ ସ୍କୁଲ୍ ଯାଉଥିଲି ।ମୋ ଯିବା ସମୟରେ ବଡବାପା ,ବଡମା' କାଠ ଗେଟ୍ ପାଖରେ ଠିଆ ହୋଇ ଥାଆନ୍ତି ।ମୋର ମନ ହୁଏ, ମୁଁ ଆଉ ସ୍କୁଲ୍ ଯିବିନି ।ଏଇଠୁ ବଡ ବାପା ଘରକୁ ଡେଇଁ ଚାଲିଯିବି ।ଆଉ ଘରକୁ ଫେରିବିନି କେବେ ବି ।ବଡବାପା ମୋର ପୁରାନାମ "ଚନ୍ଦ୍ରପ୍ରକାଶ " ବୋଲି ଡାକୁଥିଲେ ।ମୁଁ ତାଙ୍କ ଡାକକୁ ଅପେକ୍ଷା କରେ ହେଲେ ବଡ ବାପା କେବେ ଡାକନ୍ତିନି ।ବେଳେ ବେଳେ ବଡ ବାପା ନ ଥିଲେ ବଡ ମା' ଡାକନ୍ତି ,"ହେଃ...ଚନ୍ଦ୍ରୁ" । ତାଙ୍କ ଡାକ ଶୁଣି ମୁଁ ଗମ୍ଭୀର ହୋଇ ଯାଏ । କିଛି କୁହେନି । ସମୟର ଚକ ତଳେ ମୋର ସବୁ ପିଲାଦିନ ଓ ଭାବନାଯାକ ପେଶୀ ହୋଇ ଯାଉଥିଲା ।ମୁଁ ବଡ ହେଉଥିଲି ।
ଦିନେ ସ୍କୁଲ୍ ରୁ ଘରକୁ ଫେରି ଦେଖିଲି ,ବଡ ବାପାଙ୍କ ରୁମ୍ ରେ ମୋର ସବୁ ଜିନିଷ ପତ୍ର ସହ ବହିଖାତା ରହିଛି ।ମା'ଙ୍କୁ ପଚାରିବାରୁ ସେ କହିଲା "ଆଜିଠୁ ଏଇଟା ତୋ ରୁମ୍ ।ତୋର ଗୋଟେ ଷ୍ଟଡି ରୁମ୍ ଦରକାର ଥିଲା ନା ? ଆଜିଠୁ ଏଇଟା ତୋ ରୁମ୍ ।ଆରାମ୍ ରେ ବସି ପଢି ପାରିବୁ ।କେହି ବି ଡିଷ୍ଟର୍ବ କରିବେନି ।" ମା'ଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ମୋ ରାଗ ପଞ୍ଚମରେ ଉଠିଗଲା ।ମୁଁ ହଠାତ୍ ବେକାବୁ ହୋଇ ସବୁ ଜିନିଷ ପତ୍ର ଫୋଫାଡିବାକୁ ଲାଗିଲି ।ଚିତ୍କାର କଲି ।ମୋ ନିଜ ଗାଲକୁ ଚାପୁଡା ମାରିଲି ।ଆଉ ତା'ପରେ କ'ଣ ହେଲା ମୁଁ ନିଜେ ଜାଣିନି ।ଉଠିଲା ବେଳକୁ ମୋ ପାଖରେ ଡକ୍ଟର ବସିଥିଲେ ଓ ମୋ ଦେହରେ ସେଲାଇନ୍ ଲାଗିଥିଲା ।
ଏ ଘଟଣା ପରେ ନିଃଷ୍ପତ୍ତି ନିଆଗଲା ଯେ ମୁଁ ଆମ ସହର ଠାରୁ ଦୂରରେ ଥିବା ଗୋଟେ ରେସିଡେନସିଆଲ ସ୍କୁଲ୍ ରେ ରହି ପାଠ ପଢିବି ବୋଲି ।ସେଇଆ ହିଁ ହେଲା ।ଗଲାବେଳେ ମୋ ଆଖିରେ କାହାଲାଗି ବି ଲୁହ ନ ଥିଲା ।ଏମିତିକି ବଡବାପାଙ୍କ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ।ମୁଁ ବାହାରେ ରହି ପଢିଲି ।ବାପା ,ମା,ଜେଜେମା ସମସ୍ତେ ମୋତେ ଦେଖା କରିବାକୁ ଯାଉଥିଲେ ।କେବଳ ମୋ ବଡବାପା ,ବଡମା' ହିଁ ଯାଉ ନ ଥିଲେ ।ସମୟ ବଦଳିବା ସହ ଜେଜେମା ବି ସଂସାରରୁ ବିଦାୟ ନେଲେ ।ମଲାଯାଏ ବି ସେ ବଡମା'ଙ୍କୁ ଦୋଷ ଦେଉଥିଲେ । କିଛି ବର୍ଷ ପରେ ଆମ ଘର ଦୁଇତାଲାରୁ ତିନିତାଲା ହୋଇ ସାରିଥିଲା ।ଅତ୍ୟାଧୁନିକ ସାରଞ୍ଜାମ ସହ ଭର୍ତ୍ତି ହୋଇଥିଲା । ବାପା ଆଉ ଗୋଟିଏ ନୂଆ ଚା'ଫ୍ୟାକ୍ଟ୍ରି ବସାଇ ସାରିଥିଲେ ।ମୁଁ ବି ଆଉ ଆଗ ଭଳି ରାଗୁ ନ ଥିଲି ।ହୁଏତ ନିଜକୁ ବୁଝାଇ ସାରିଥିଲି ।କିନ୍ତୁ ମୋତେ ଆହୁରି ଗୋଟେ ଘଟଣା ଆଘାତ ଦେଲା ।ମୋ ଇଞ୍ଜିନିୟରିଂର ତୃତୀୟ ବର୍ଷ ବେଳକୁ ମୋ ମା' ଆଉ ଗୋଟିଏ ପୁତ୍ର ସନ୍ତାନକୁ ଜନ୍ମ ଦେଲେ ।ମୋତେ ସେଦିନ ଖୁବ୍ ଅଣନିଃଶ୍ୱାସୀ ଲାଗିଲା ।ମୁଁ କେବେ ବି ଚାହୁଁ ନ ଥିଲି ମୋର ଆଉ ଗୋଟିଏ ଭାଈ କି ଭଉଣୀ ହେଉ ବୋଲି ।କିନ୍ତୁ ସେମିତି ହିଁ ହେଲା ।ଏଥର ମା' ଯେତେବେଳେ ମୋତେ ଫୋନ୍ କଲା ,ମୁଁ ରୋକଠୋକ୍ ମନା କରିଦେଲି ଯେ ମୁଁ ଆଉ ଘରକୁ ଯିବିନି ବୋଲି ।ମୁଁ ଫୋନ୍ କଚାଡି ଦେଇ ରଖିଦେଲି।ମୁଁ କେବେ ଭାବି ନ ଥିଲି ମୋତେ ଆହୁରି ଅନେକ କିଛି ଦେଖିବାକୁ ପଡିବ ବୋଲି ।ଇଞ୍ଜିନିୟରିଂ ସରିବାର ଦୁଇ ବର୍ଷ ପରେ ମୋତେ ଦିଲ୍ଲୀରେ ଗୋଟିଏ ଭଲ କମ୍ପାନୀରେ ଲଜିଷ୍ଟିକ୍ ମେନେଜର୍ ଭାବରେ ଚାକିରି ମିଳିଗଲା ।ମୁଁ ଖୁସିଥିଲି ଓ ମୋ ଖୁସିର ଖବର ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଜଣାଇଦେଲି କେବଳ ବଡବାପାଙ୍କୁ ଛାଡି ।ଏମିତିରେ ବି ସେ ମୋ ସହ କୌଣସି ସଂପର୍କ ରଖି ନ ଥିଲେ ।କିନ୍ତୁ ଦୀର୍ଘ ଦିନର ବିବାହିତ ଜୀବନ ପରେ ମଧ୍ୟ ତାଙ୍କର କୌଣସି ସନ୍ତାନ ସନ୍ତତି ନ ଥିଲେ ।
ଏଥର ମୁଁ ମୋ ଜୀବନ ମୋ ଭଳି ବଞ୍ଚିଲି । ଅନେକ ସମୟରେ ମୋ ପ୍ରେମିକା ସହ ଲଙ୍ଗ୍ ଡ୍ରାଇଭ୍ ରେ ଯାଉଥିଲି ଆଉ ଗୋଟିଏ ନଦୀକୂଳରେ ଗାଡି ରଖି କଥା ହେଉଥିଲି ।ରୁବି ଗୋଟିଏ ଭଲ ଝିଅ ।ସେ ମୋ ମନର ବିଦ୍ରୋହର କଥା ବୁଝିପାରେ ।ମୋ ସହ ଘଟିଥିବା ସବୁ କଥା ଖୁବ୍ ଗୋଟିଏ ସାଧାରଣ କଥା ବୋଲି ବୁଝାଏ ।ଏକଥା ବି କୁହେ ଯେ " ଏ ସବୁ ତ ପ୍ରାୟ ସବୁ ଘରେ ଘଟେ ।ଭାଈ ଭାଗ ହେବା ଗୋଟିଏ ମାମୁଲି କଥା ।"
-ମାମୁଲି କଥା ? ତା' କଥା ଶୁଣି ମୁଁ ଚିଡି ଯାଏ । ମୁଁ ବଡ ବଡ ଆଖି କରି କୁହେ "ଭାଈ ଭାଗରେ କେବଳ ଦୁଇଟି ଦେହ ଭାଗ ହୁଏନି ରୁବି । କେବଳ ରକ୍ତ ସବୁ ହାଣି ଭାଗ ଭାଗ କରାଯାଏନି ,ଅନେକ ଭାବନା ସବୁକୁ ବି ହତ୍ୟା କରାଯାଏ । ଠିକ୍ ଗୋଟିଏ କଂସେଇ ଭଳି ।ଖଚ୍ ଖଚ୍ ଖଚ୍ ...
ମୋର ଉତ୍ୟକ୍ତ କଥା ଦେଖି ସେ ନରମି ଯାଏ ।ମୋ ହାତରେ ହାତ ରଖି କୁହେ " ତୁମେ ବି ଟିକେ ବୋକା ,ନୁହଁ କି ? ତୁମେ ବି ତ ଜୀବନ ସାରା କେବଳ ଅଭିମାନ କରିଲ ।ଆଉ କିଛି କଲ କି ? "
-ମାନେ ?
-ନା । କିଛି ନୁହଁ ।ଚାଲ ,ସଂଧ୍ୟା ହେଲାଣି ।ରୁବି ଏତକ କହି ଉଠି ଚାଲିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲା ।
* * * * *
ରୁବିର କଥା ମୋତେ ରାତି ସାରା ଶୁଆଇ ଦେଲାନି ।ଘରକୁ ଯିବାକୁ ମନସ୍ଥ କଲି ।ଦୀର୍ଘ ଦଶ ବର୍ଷ ପରେ ଘରକୁ ଯିବି ।ହଠାତ୍ ମୋ ଆଖିରେ ଲୁହ ଆସିଗଲା କାହିଁକି ଜାଣି ପାରିଲିନି ।ପରଦିନ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ କିଛି କିଛି ଜିନିଷ କିଣିଲି । ରୁବି ଏୟାର ପୋର୍ଟକୁ ଛାଡିବାକୁ ଆସିଥିଲା ।ଗଲାବେଳେ ମୋ ବେକରେ ହାତ ଛନ୍ଦି କହିଲା " ମୁଁ ଗୋଟିଏ ନୂଆ ଚନ୍ଦ୍ରପ୍ରକାଶ କୁ ଅପେକ୍ଷା କରି ରହିଲି ।"

https://www.instagram.com/reel/DDuChciP8WI/?igsh=MXBscHcwMDBtaWF2eA==

ଆସ ।”

ପିଲାମାନେ ନିଜହାତରେ ବନାଇ ଆଣିଥିବା ଖାଇବା ଜିନିଷ ଚାଖି ଚମକୃତ ହୋଇଗଲା ରାଜେନ୍ଦ୍ର । ଏତେ ସ୍ଵାଦ ଏମିତି ସରଳ
ଜିନିଷରେ ?
ସଙ୍ଗୀତା ଗୋଟାଏ ପିଲାକୁ ଡାକି ପଚାରିଲା -ତମେ ଏଠି ପାଠ ପଢ଼ି କଣ ଶିଖୁଛ ?"
ଚଉଦ ପନ୍ଦର ବର୍ଷର ପିଲାଟା ହେବ । ଛେପ ଢୋକି ପିଲାଟା କହିଲା,
-“ପାଠ ପଢ଼ିଲେ ଆମକୁ କେହି ଠକି ପାରିବେ ନାହିଁ । ଆମ ବିଲ, ଝରଣା, ପାହାଡ଼, ଜଙ୍ଗଲ କେହି ଆମଠୁ ଛଡ଼େଇ ପାରିବେନି ।ସରକାର ଆମ ପାଇଁ କଣ ସୁବିଧା କରୁଛନ୍ତି ତା ବି ଆମେ ଜାଣୁଛୁ । ଏଇଠି କାମ କରି ଆମେ ଖୁସିରେ ଜୀବନ କାଟିପାରିବୁ ।”

ବୋକାଙ୍କ ପରି ଅନେଇଥିଲା ରାଜେନ୍ଦ୍ର ପିଲାଟିର କଥା ଶୁଣି । ପ୍ରସଙ୍ଗ ବଦଳାଇବା ପାଇଁ ସେ କହିଲା,
- “ ସଙ୍ଗୀତା, ଜାଣିଛ, ମୋ ସ୍କୁଲରୁ ଦୁଇ ଜଣ ପିଲା ଆମେରିକାର ନାସା ଯିବାକୁ ମନୋନୀତ ହୋଇଛନ୍ତି । କିଛି ପିଲା ବିଜ୍ଞାନରେ ରିସର୍ଚ୍ଚ ମଧ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି ।”

ତଳେ ଥିବା ବଗିଚା ବୁଲାଇ ଦେଖାଇଲା ବେଳେ ସଙ୍ଗୀତା କହିଲା,
-“ ପୁନେରୁ କିଛି ପିଲା ଆସି ଆମ ପିଲାଙ୍କୁ ନିଜ ହାତରେ ସୌର ପ୍ୟାନେଲ୍ ବନାଇବା ସିଖାଇ ଦେଇଛନ୍ତି । ଆମ ସ୍କୁଲ ଓ ହଷ୍ଟେଲରେ ତଥା ବିଲରେ ପାଣି ମଡ଼ାଇବା ପାଇଁ ମୋଟରର ବିଜୁଳି ବ୍ୟବସ୍ଥା ସବୁ ଏଇ ସୌର ଶକ୍ତିରେ ହୁଏ । ପାହାଡ଼ୀ ଝରଣାର ପାଣିକୁ ସଂରକ୍ଷଣ କରି ମାଛଚାଷ କରୁଛନ୍ତି ପିଲେ । ସୋରିଷ, ହଳଦୀ ପ୍ୟାକିଂ କରି ଏଠାରୁ ବିକ୍ରି ପାଇଁ ପଠା ଯାଉଛି । ଟଙ୍କା ସବୁ ପିଲାଙ୍କ ନାଁ ରେ ବ୍ୟାଙ୍କରେ ଜମା ହେଉଛି ।ଏଠାରେ ଥିବା ଶିକ୍ଷକ ଶିକ୍ଷୟତ୍ରୀ ମାନଙ୍କ ଛଡ଼ା ବଡ଼ ପିଲାମାନେ ମଧ୍ୟ ସାନ ପିଲାଙ୍କୁ ପାଠ ବତେଇ ଦିଅନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କ ପର୍ବ ପର୍ବାଣୀ କେମିତି ପାଳନ କରିବେ ତା’ର ଧ୍ୟାନ ରଖିଛୁ । ଏସବୁ ପିଲାମାନେ ଏଠାରେ ମାଟି ସହ ଯୋଡ଼ି ହୋଇ ରହିବା ପାଇଁ ଶିକ୍ଷା ଲାଭ କରୁଛନ୍ତି । ଗୋବର ଗ୍ୟାସରେ ରନ୍ଧାରନ୍ଧି ହେଉଛି । ଜଙ୍ଗଲକୁ ଯାଇ ଚେର ମୂଳ ଚିହ୍ନୁଛନ୍ତି । ନଣ୍ଡା ପାହାଡ଼ରେ ଗଛ ଲଗାଇ ଜଙ୍ଗଲ ସୃଷ୍ଟି କରୁଛନ୍ତି ।"
ସେଦିନ ରବିବାର ଥିଲା । ସଂନ୍ଧ୍ୟାବେଳେ ପ୍ରାର୍ଥନା ପରେ ପିଲାମାନେ ମାତି ଥିଲେ ସେମାନଙ୍କ ପାରମ୍ପରିକ ବାଜା ବଜାଇ ନାଚଗୀତରେ।
ମାଦଳର ତାଳେ ତାଳେ ପିଲାମାନଙ୍କ ସହ ଅଣ୍ଟାରେ ହାତ ଛନ୍ଦି ରାଜେନ୍ଦ୍ର ବି ନିର୍ମଳ ଓ ସଙ୍ଗୀତାଙ୍କ ସହ ନାଚିଲା । ସମ୍ପୂର୍ଣ ଏକ ଭିନ୍ନ ଅନୁଭୂତି । ମାଟିର ଏକ ନିଆରା ବାସ୍ନା ଆକ୍ତାମାକ୍ତା କରି ପକାଉଥିଲା ରାଜେନ୍ଦ୍ରକୁ । ତାର ସ୍କୁଲରେ କେବେ ଏମିତି ଅନୁଭୂତି ମିଳିନି ତ ତାକୁ !

ନିର୍ମଳ କହିଲା,
-“ତୋ ସ୍କୁଲ ସହ ମୋ ସ୍କୁଲକୁ ମିଶାଇ ଦେବାକୁ କହି ମୋ ଅନୁଷ୍ଠାନ ବନ୍ଦ କରନା । ତୁ ଯାହା କରୁଛୁ ତାହା କିଛି ଭୁଲ୍ ନୁହେଁ । କିନ୍ତୁ ଆମେ ଏଇ ଛୋଟ ଅନୁଷ୍ଠାନରେ ନିଚ୍ଛକ ମାଟିର ମଣିଷଙ୍କୁ ଗଢ଼ୁଛୁ । ପୁଣି ପ୍ରକୃତି କୋଳକୁ ଫେରାଇ ଦେବାକୁ, ଭଗବାନଙ୍କ ବରଦାନ ସେମାନେ ସମାଜ ପାଇଁ । ଆମ ପରି ମେସିନ୍ ମଣିଷମାନଙ୍କ ପାଇଁ ପୃଥିବୀ ତାର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ହରାଉଥିବା ବେଳେ, ଏଇମାନଙ୍କ ପାଇଁ ସନ୍ତୁଳନ ରହିଛି ବୋଧେ ।ନିଜ ହାତରେ ଆମେ କାହିଁକି ଏ ମଣିଷଙ୍କୁ ଏ ପରିବେଶରୁ ଦୂରେଇ ଦେବା ? ଆଦିବାସୀ କଳା ସଂସ୍କୃତିକୁ ଆଗକୁ ବଢ଼ାଇ ନେବାକୁ ଯୋଗ୍ୟମଣିଷଙ୍କୁ ଗଢୁଛୁ ।"

ଟିକେ ରହି ନିର୍ମଳ ପୁଣି କହିଲା,
-ଏମାନଙ୍କୁ ଆଧୁନିକତା’ର ସ୍ପର୍ଶ ଦେଇ ପ୍ଲାଷ୍ଟିକ୍ ମଣିଷରେ ରୂପାନ୍ତରିତ କରିବା ମୋର ଇଚ୍ଛା ନୁହେଁ । ନଈ ସିନା ସମୁଦ୍ରରେ ମିଶନ୍ତି, ହେଲେ ସବୁ ପାହାଡ଼ୀ ଝରଣା ମାନଙ୍କୁ କଣ ସମୁଦ୍ରରେ ମିଶିବାର ଦେଖିଛୁ ? ସେମାନେ ନିଜ ଅଞ୍ଚଳର ସବୁଜ ବନାନୀକୁ ଚିର ସବୁଜମୟ କରିବାରେ ଲାଗିଥାନ୍ତି ଅହରହ । ବରଂ ତୁ ବି ତୋ ସ୍କୁଲରେ ପିଲାଙ୍କୁ ଏମିତି କରି ଶିକ୍ଷା ଦେ ।"

(ସମାପ୍ତ)


(©️ଅରବିନ୍ଦ ଦାସ)

✿❣️༒ *ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ* ༒❣️✿

🏵️🏵️🙏 *ଶୁଭ ରାତ୍ରି* 🙏🏵️🏵️

◆ _*💥ପ୍ଲାଷ୍ଟିକ ମଣିଷ 💥*_ ◆
(ଶେଷଭାଗ)


ପୂର୍ବରୁ ପଢ଼ିଥିଲେ......
....ଅଙ୍କାବଙ୍କା ପାହାଡ଼ିଆ ଘାଟିରାସ୍ତା ଦେଇ ଏକ କଚାରାସ୍ତା ଦେଇ ସେମାନେ ପହଁଚିଲେ ନିର୍ମଳର ସ୍କୁଲରେ । ପହାଡ଼, ଜଙ୍ଗଲ ଘେରା ଅଞ୍ଚଳ ଭିତରେ ଶୁନ୍ ଶାନ୍ ଏକ ଅତି ସୁନ୍ଦର, ମନୋରମା ଅଞ୍ଚଳ । ଦୁଇ ମହଲା ଏକ ବିଦ୍ୟାଳୟ । ତା ପାଖକୁ ଏକ ହଷ୍ଟେଲ ଯେଉଁଠି ପୁଅ, ଝିଅଙ୍କର ରହିବାର ଅଲଗା ବ୍ୟବସ୍ଥା ଥିଲା । କୌଣସି ଏକ ଶୈଳ ନିବାସ ଭଳି ଲାଗୁଥାଏ ରାଜେନ୍ଦ୍ରକୁ ସେ ସ୍ଥାନଟା । ମୋବାଇଲ୍ ଫୋନ୍ ସେଠାରେ କାମ କରୁନଥିଲା ।
ସଙ୍ଗୀତା ଅନ୍ୟ କିଛି ସ୍କୁଲ ପିଲାଙ୍କ ସହ ସ୍ୱାଗତ କଲା । ରାଜେନ୍ଦ୍ରକୁ ସଙ୍ଗୀତା ମୁହଁର ହସ ଓ କାନ୍ତିରୁ ସ୍ପଷ୍ଟ ବାରି ହୋଇ ପଡ଼ୁଥିଲା ତା ଆତ୍ମତୃପ୍ତି । ସତରେ କଣ ତା ସହିତ ବିବାହ କରିଥିଲେ ସଙ୍ଗୀତା ଖୁସି ହୋଇନଥାନ୍ତା ? ବାରମ୍ବାର ଏଇ ପ୍ରଶ୍ନଟା ରାଜେନ୍ଦ୍ର ମନକୁ ଆସୁଥିଲା ।
ଏବେ ଆଗକୁ......
**
ଦିଲ୍ଲୀ ୟୁନିଭରସିଟି କ୍ୟାମ୍ପସ୍ ଭିତରେ ରାଜେନ୍ଦ୍ରର ପେମ ନିବେଦନକୁ କଣ ପାଇଁ ଏଡ଼ାଇ ଦେଇଥିଲା ସଙ୍ଗୀତା ତାହା ଆଜି ବି ପ୍ରଶ୍ନବାଚୀ ହୋଇ ରହିଛି ରାଜେନ୍ଦ୍ର ମନରେ।
-“ତମେ ତ ପୁରା ସେଲିବ୍ରିଟି ହୋଇଗଲଣି । ରାଷ୍ଟ୍ରପତି, ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ଅପେକ୍ଷା ତମେ ବୋଧେ ଅଧିକ ବ୍ୟସ୍ତ । ତମ ସଫଳତାରେ ଆମେ ବହୁତ ଖୁସି । ଯାହା ହେଉ ତମ ଲକ୍ଷ୍ୟ ପାଇପାରିଛ ତମେ । ତେବେ ଆଦିବାସୀ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ମାଗଣାରେ ପଢ଼ାଇବାର ଏଜେଣ୍ଡା ତ ତମ ସ୍କିମରେ ଥିଲା । ହଠାତ୍ ଏମିତି ଆରମ୍ଭ କଲ କେମିତି ? ତେବେ ଯାହାହେଉ ତମେ ଓଡ଼ିଶା ପାଇଁ, ଆମ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ଗର୍ବ ।”
ନିଜ ପ୍ରଶଂସା ସଙ୍ଗୀତା ମୁହଁରୁ ଶୁଣି କୁରୁଳି ଉଠୁଥିଲା ରାଜେନ୍ଦ୍ର ।ଏକା ଜିଦିରେ ସେ ଆଜିଯାଏଁ କାହିଁକି ବିବାହ କରିନି ତାହା ସେ ନିଜେ ଜାଣିନି। ତେବେ ଏଇ ଗରିବ ଆଦିବାସୀ ପିଲାଙ୍କୁ ମାଗଣାରେ ପଢ଼ାଇବାର ଆଇଡିଆ ପ୍ରଥମେ ନିର୍ମଳ ଓ ସଙ୍ଗୀତା ହିଁ ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲେ ଦିଲ୍ଲୀରେ ।
-“ଆମ ସ୍କୁଲ ଦେଖିନେ । ତୋ ସ୍କୁଲ ପରି ହାଇଫାଇ ନୁହେଁ ।”

ନିର୍ମଳ କଥା ଶୁଣି ରାଜେନ୍ଦ୍ର ପଚାରି ପକାଇଲା,
-“କେଉଁ ସିଲାବସ୍ ପଢ଼ାଉଛ ? ଷ୍ଟେଟ୍ ନା ସି.ବି.ଏସି. ?"

ନିର୍ମଳ ଓ ସଙ୍ଗୀତା ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କ ମୁହଁକୁ ଚାହିଁ ହସିଲେ । କିନ୍ତୁ ବୁଝିପାରୁନଥିଲା ରାଜେନ୍ଦ୍ର । ସ୍କୁଲ ଭିତରଟା ବହୁତ ପରିଷ୍କାର ପରିଚ୍ଛନ୍ନ। କିନ୍ତୁ ବାହାରପଟ ପଲସ୍ତରା ହୋଇନଥିଲା। ଉପର ମହଲାରୁ ବାହାରର ଦୃଶ୍ୟ ଅତି ମନୋରମ ଥିଲା। ପାହାଡ଼ ତଳି ଅଞ୍ଚଳରେ ସବୁଜିମା’ର ଢେଉ ଖେଳୁଥିଲା ।
-“ଏସବୁ ଚାଷ ଜମି କାହାର ?”

-“ଏଠାରେ ପୂର୍ବତନ ମହାରାଜଙ୍କ ଆମେରିକାରେ ରହୁଥିବା ପୁଅ ଆମ ଟ୍ରଷ୍ଟକୁ ଏଇ ତିରିଶ ଏକର ପାହାଡ଼ିଆ ଜମି ଦାନ କରି ଦେଇଛନ୍ତି । ତଳେ ଦେଖୁଥିବା ଧାନ, ମୁଗ, ବାଦାମ, ହଳଦୀ, ସୋରିଷ ବିଲ ଛଡ଼ା ସେପଟେ ଥିବା ପରିବା ବଗିଚାର ଯତ୍ନ ଏଠାରେ ପଢ଼ୁଥିବା ପିଲାମାନେ ହିଁ ନିଅନ୍ତି । ଚାଷ ବାସ, ଜଙ୍ଗଲଜାତ ଦ୍ରବ୍ୟ ସଂଗ୍ରହ ସହ ସେମାନଙ୍କ ଜୀବନ ସହିତ ଜଡ଼ିତ ସମସ୍ତ ପାରମ୍ପରିକ କାମ ସେମାନଙ୍କୁ ଆମେ ଶିଖାଉ । ପିଲାମାନେ ବି ଆଗ୍ରହ ସହକାରେ କରନ୍ତି ।”

ପାଖରେ ଠିଆ ହୋଇଥିବା ସଙ୍ଗୀତା କହି ଉଠିଲା,
- “ତମେ ସିଲାବସ୍ କଥା ପଚାରୁଥିଲ ନା ? ପ୍ରକୃତରେ ଏଠି ଆମେ କିଛି ଧରାବନ୍ଧା ପାଠପଢ଼ା ସିଲାବସ୍ ଅନୁସରଣ କରୁନା । ଏଠାରେ ପାଠପଢ଼ି ଗୋଲଡ୍ ମେଡାଲ୍ ପାଇଁ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ବଡ଼ ଅଫିସର କରିବାର ଲକ୍ଷ୍ୟ ନାହିଁ ଆମର।"

ଟିକିଏ ବିରକ୍ତ ହୋଇ ରାଜେନ୍ଦ୍ର କହିଲା, -“ତମେମାନେ ତେବେ ନିରୀହ ପିଲାଙ୍କ ଜୀବନ ସହ ଖେଳୁଛି । ସେମାନଙ୍କ ଭବିଷ୍ୟତ ମାଟି କରିଦେଉଛ । ଜାଣିଛୁ, ମୋ ସ୍କୁଲରୁ ପାଶ୍ କରି ପିଲାଗୁଡ଼ାକ ମୋରି ଇଞ୍ଜିନିୟରିଂ କଲେଜରୁ ପାଶ୍ କରି ବଡ଼ ବଡ଼ କମ୍ପାନୀରେ ଚାକିରୀ କରୁଛନ୍ତି। ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଟଙ୍କା ଦରମା ପାଉଛନ୍ତି ।”

ରାଜେନ୍ଦ୍ର ହାତକୁ ଧରିପକାଇ ନିର୍ମଳ କହିପକାଇଲା,
-“ସେଇ ପିଲାମାନଙ୍କ ଭିତରୁ କେହି ନିଜ ଗାଁକୁ କେବେ ଫେରିଛି ? ନିଜ ଆଦିବାସୀ କଳା, ପରମ୍ପରା ସଂସ୍କୃତିକୁ ମନେରଖିଛି ? ଏତେ ପାଠଶାଠ ପଢ଼ି ନିଜ ଗାଁ ମାଟି, ପରିବାରର ହିତ ପାଇଁ କିଛି କାମ କରିଛନ୍ତି ? ତୁ କଣ ଭାବୁନୁ ଉଚ୍ଚଶିକ୍ଷା ଦେବା ଆଳରେ ଅଜାଣତରେ ଆମେ ସେମାନଙ୍କ ଭିଟାମାଟି, ପରମ୍ପରା, ସଂସ୍କୃତିଠାରୁ ଦୂରେଇ ନେଉନେ ?ଠିକ ଯେମିତି ଆମ ପିଲାମାନେ ଆମକୁ ଭୁଲି ଯାଇ ବିଦେଶ ପଳାଉଛନ୍ତି ?"

ରାଜେନ୍ଦ୍ର ପାଖରେ ବୋଧେ କିଛି ଉତ୍ତର ନଥିଲା । ଏମିତି ଏକ ପ୍ରଶ୍ନ ଶୁଣିବ ବୋଲି ବୋଧେ ସେ ପ୍ରସ୍ତୁତ ନଥିଲା । ଦୁଇଜଣ ପିଲା ସେମାନଙ୍କ ହାତରେ କିଛି ପାନୀୟ ଓ ଖାଇବା ଜିନିଷ ଧରି ଆସିଲେ ।

-“ଖରାଦିନେ ଏଠାରେ ଲୋକମାନେ ଏକ ପ୍ରକାର କନ୍ଦା ଓ ଫଳର ରସକୁ ମିଶାଇ ପିଅନ୍ତି । ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ ପାଇଁ ବହୁତ ହିତ । ଏଇ ଯୋଉଁ ଖାଇବା ଜିନିଷ ଯଥା ମାଣ୍ଡିଆ ଜାଉ, ଶାଳପତ୍ରରେ କଙ୍କଡ଼ା ପୋଡ଼ା ଦେଖୁଛୁ ସେମାନେ ନିଜ ହାତରେ ବନାଇଛନ୍ତି ।
ଶିକ୍ଷା କଣ ମଣିଷକୁ ନିଜ ସଂସ୍କୃତି, ଚଳଣୀଠାରୁ ଦୂରେଇ ଦିଏ ? ଜମା ନୁହେଁ । ଏଇଠାରେ ଆମେ ସେମାନଙ୍କୁ ଭବିଷ୍ୟତରେ ସ୍ଵାବଲମ୍ବୀ ହେବାକୁ ଶିଖାଉ।ଜଙ୍ଗଲସୁରକ୍ଷା, ଉନ୍ନତ ପ୍ରଣାଳୀରେ ଚାଷବାଷ, ଯେକୌଣସି ପ୍ରତିକୂଳ ପରିବେଶ ସହିତ ଖାପଖୁଆଇବା ପାଇଁ ଉପାୟ ବିଷକ୍ଷରେ ଶିକ୍ଷା ଦେଉଛୁ ଆମେ । ସେଇଥିପାଇଁ ବୋଧେ ଖୁସିମନରେ ଗରିବ ଆଦିବାସୀମାନେ ଆପେ ଆପେ ସେମାନଙ୍କ ପିଲାଙ୍କୁ ସ୍କୁଲ୍‌ରେ ଆମ ହେପାଜତରେ ଛାଡ଼ି ଦେଉଛନ୍ତି ।”

ରାଜେନ୍ଦ୍ର ବୁଲି ବୁଲି ଦେଖୁଥିଲା ସ୍କୁଲ୍‌ର ସବୁ ରୁମ । ନିଜ ସ୍କୁଲରେ ଶୀତତାପ ନିୟନ୍ତ୍ରିତ କୋଠରୀ, ପରିବେଶ ସହ ତୁଳନା କରୁଥିଲା ନିର୍ମଳର ସ୍କୁଲକୁ ।
-“ତୁ କଣ ଭାବୁଛୁ ଆମେ ଆଦିବାସୀ ପିଲାଙ୍କୁ ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ କରୁଛୁ ? ଅନ୍ୟ ସାଧାରଣ ବା ଧନୀଶ୍ରେଣୀର ପିଲାମାନଙ୍କ ଭଳି ସମ୍ମାନର ସହ ବଞ୍ଚିବାର ଅଧିକାର କଣ ସେମାନଙ୍କର ନାହିଁ ? ଏମିତି ଅଧାପାଠ ପଢ଼ାଇ, କାମ ଦାମ କରାଇ ଶେରେ ସେମାନଙ୍କୁ ଜଙ୍ଗଲୀ ହିଁ ବନାଉଛୁ ତୁ । ମୁଁ କହୁଛି, ଏଠାର ପିଲାମାନଙ୍କୁ ତୁ ମୋ ସ୍କୁଲକୁ ପଠାଇଦେ । ସେମାନଙ୍କ ଲାଇଫ୍ ବଦଳି ଯିବ । ତମେ ଦୁହେଁ ଏବଂ ଅନ୍ୟ ଟିଚରମାନେ ମଧ୍ୟ ସେଠାକୁ ଚାଲି

◆ _*💥ପ୍ଲାଷ୍ଟିକ ମଣିଷ 💥*_ ◆


ଏତେ ବର୍ଷପରେ ଷ୍ଟେଜ ଉପରେ ନିର୍ମଳକୁ ଦେଖି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଗଲା ରାଜେନ୍ଦ୍ର । ଦିଲ୍ଲୀ ୟୁନିଭରସିଟିରେ ମନସ୍ତତ୍ତ୍ଵ ଛାତ୍ର ଥିଲା ନିର୍ମଳ ଏବଂ ରାଜେନ୍ଦ୍ର ରାଜନୀତି ବିଜ୍ଞାନ ନେଇ ପଢୁଥିଲା ବେଳେ ଦୁହିଙ୍କ ବନ୍ଧୁତା ।
ଡି.ୟୁ ଛାତ୍ର ସଂଘର ସଭାପତି, ତା’ପରେ ଓଡ଼ିଶାରେ ରାଜନୀତି । କିଛିଦିନ ମନ୍ତ୍ରୀ ପଦ ସହ ଜଣେ ସଫଳ ବ୍ୟବସାୟୀ ଏବଂ ମାନଗଣ୍ୟ ବ୍ୟକ୍ତିଭାବେ ରାଜେନ୍ଦ୍ର ପ୍ରସାଦ ପଟ୍ଟନାୟକ ଆଜି ସାରା ଓଡ଼ିଶାରେ ପରିଚିତ।
-“ଆରେ ନିର୍ମଳ ? ହ୍ରାଟ୍ ଏ ପ୍ଲିଜାଣ୍ଟ ସରପ୍ରାଇଜ ? ଏତେ ବର୍ଷ ହେଲାଣି କେଉଁଠି ଥିଲୁ ? ଏଠି ଏ ଅପନ୍ତରା ଅଞ୍ଚଳରେ କଣ କରୁଛୁ ?”

ଏକ ସଂସ୍ଥା ତରଫରୁ ଆୟୋଜିତ ଏହି ସଭାରେ ରାଜେନ୍ଦ୍ରକୁ ସ୍ଵତନ୍ତ୍ର ନାଗରିକ ସମ୍ବର୍ଦ୍ଧନା ଦିଆଯାଉଥାଏ ।

ରାଜେନ୍ଦ୍ରକୁ କୁଣ୍ଢାଇ ପକାଇ ନିର୍ମଳ ଖୁସି ହୋଇ କହିଲା,
-“ ତୋ ପରି ଗୋଟେ ପ୍ରଖ୍ୟାତ ଲୋକ‌କୁ ଭେଟିବାକୁ ହେଲେ ମାସେ ପୂର୍ବରୁ ଆପଏଣ୍ଟମେଣ୍ଟ ଦରକାର । ଆଉ ଡର ବି ମାଡ଼େ ତୋତେ ଫୋନ୍ କରିବାକୁ କାଳେ ଚିହ୍ନିବୁ କି ନାହିଁ ? ”

-“ତୋର ମଜା କରିବାର ପ୍ରକୃତି ଆଜି ବି ବଦଳି ନାହିଁ । ହେଲେ ମୁଣ୍ଡରେ ଏଇ ପଗଡ଼ି, ଧୋତି, ଫତେଇ ପିନ୍ଧି ଇୟେ କି ବେଶ ? ଏକ ଲୋକାଲ୍ ଆଦିବାସୀଙ୍କ ଫ୍ୟାନସି ଡ୍ରେସ୍ ବେଶ ଧାରଣ କରିଛୁ କଣ ପାଇଁ ? ”

ପଛରେ ଠିଆ ହେଇଥିବା ଜଣେ ଆୟୋଜକ ଆଗକୁ ଆସି ରାଜେନ୍ଦ୍ରକୁ ବୁଝାଇ ଦେଲେ,
-“ସାର୍, ନିର୍ମଳ ବାବୁ ଏଠାରୁ ତିରିଶ କି.ମି. ଦୂରରେ ଏକ ଆବାସିକ ସ୍କୁଲ୍ ତିଆରି କରି ପାଖ ଆଖ ଅଞ୍ଚଳର ଆଦିବାସୀପିଲାଙ୍କୁ ମାଗଣାରେ ପାଠ ପଢ଼ାଉଛନ୍ତି । ତାଙ୍କର ସେଇ ନିସ୍ୱାର୍ଥପର ସେବା ପାଇଁ ତାଙ୍କୁ ବି ଏ ବର୍ଷ ସମ୍ବର୍ଦ୍ଧିତ କରାଯାଉଛି । ହେଲେ ଆପଣଙ୍କ ଅନୁଷ୍ଠାନ ଓ ସ୍କୁଲ ଭଳି ନିର୍ମଳବାବୁଙ୍କ ସ୍କୁଲ ବଡ଼ ନୁହେଁ ।"

ଟିକେ ଆବାକ୍ ହୋଇ ରାଜେନ୍ଦ୍ର ଅନେଇଲେ ନିର୍ମଳକୁ
-“ତୁ ସ୍କୁଲ କରିଛୁ ? ଆଦିବାସୀ ପିଲାଙ୍କୁ ମାଗଣାରେ ପଢ଼ାଉଛୁ? ବହୁତ ଭଲ । ଦିଲ୍ଲୀରେ ଥିଲା ବେଳେ ବି ତୁ ବୋଧେ ଏମିତି କଥା ଆମ ସମସ୍ତଙ୍କୁ କହୁଥିଲୁ । ଅନ୍ୟ ସାଙ୍ଗମାନଙ୍କ କଥା ଜାଣିନି; ହେଲେ ତୁ ତ ଜାଣିଥିବୁ ମୁଁ ବି ସେମିତି ଏକ ସଂସ୍ଥା କରିଛି । ଓଡ଼ିଶାର ଗରିବ ଆଦିବାସୀ ପିଲାଙ୍କୁ ମାଗଣାରେ ଶିକ୍ଷା ଦେବା ପାଇଁ ।
ରାଜେନ୍ଦ୍ର ହାତକୁ ମୁଠାଇ ନିର୍ମଳ କହିଲା,
- “ଆରେ ତୋର ତ ବହୁତ ବଡ଼ ସ୍କୁଲ । ହଜାର ହଜାର ପିଲାଙ୍କୁ ପଢ଼ାଉଛୁ ବୋଲି ସବୁ ଖବରକାଗଜ, ଟେଲିଭିଜନ୍‌ରେ ତୋ'ର ପ୍ରଶଂସା ।ଦେଶ ବିଦେଶରୁ କେତେ ସମ୍ମାନ ପାଉଛୁ ବୋଲି ଗର୍ବରେ ମୋ ଛାତି କୁଣ୍ଢେମୋଟ ହୋଇଯାଏ ।ସଙ୍ଗୀତା ବି ତୋ ସଫଳତା’ରେ ବହୁତ ଖୁସି । ଅନେକ ସମୟରେ ଆମେ ଦୁହେଁ ତୋ କଥା ଆଲୋଚନା କରୁ ।”
ଚମକି ପଡ଼ି ରାଜେନ୍ଦ୍ର ପଚାରିଲା
-“ ସଙ୍ଗୀତା ଏଠି ଅଛି ? ତୋ ସହିତ ?”
ମୃଦୁ ହସି ନିର୍ମଳ କହିଲା,
- ସରି, ଆମ ଦୁହିଁଙ୍କ ବାହାଘର ହଠାତ୍ ଏଇଠି କୋର୍ଟରେ ହେଲା ।”
ରାଜେନ୍ଦ୍ରଙ୍କ ମୁହଁଟା ଟିକେ ଶୁଖିଗଲା । ନିଜ ମନଭାବନାକୁ ଲୁଚାଇବାର ଯଥା ସମ୍ଭବ ପ୍ରୟାସ କରି କହିଉଠିଲା,
-“ କଲେଜ୍‌ କୁଇନ୍‌କୁ ତେବେ ପଟେଇ ନେଲୁ ଶେଷରେ । କଂଗ୍ରାଚୁଲେସନ୍ ତମ ଦୁହିଁଙ୍କୁ। ମୋ ସହିତ ତମେ ଦୁହେଁ ଚାଲ । ଗୋଟାଏ ବଡ ପାର୍ଟି ମୋ ତରଫରୁ ଦେବି । ଆମ ସବୁ ପୁରୁଣା ସାଙ୍ଗଙ୍କୁ ଇନ୍‌ଭାଇଟ୍ କରିବା ମୋ ହୋଟେଲ୍‌କୁ ।”

ନିରବ ରହିଲା ନିର୍ମଳ । ସଭା ଆରମ୍ଭ ହୋଇଯାଇଥିଲା । ସମସ୍ତ ଅତିଥି ଏବଂ ଅନୁଷ୍ଠାନର କର୍ମକର୍ତ୍ତମାନେ ରାଜେନ୍ଦ୍ର'ର ଭୂୟଷୀ ପ୍ରଶଂସାରେ ଶତମୁଖ ହୋଇଉଠୁଥିଲେ । ଇଣ୍ଟରନ୍ୟାସନାଲ୍ ସ୍କୁଲ ଏବଂ ଇଞ୍ଜିନିୟରିଂ କଲେଜ ଅଛି ରାଜେନ୍ଦ୍ରର । ତା ସହ ଏକ ଆବାସିକ ବିଦ୍ୟାଳୟରେ ମାଗଣାରେ ଅନେକ ଆଦିବାସୀ ପିଲାଙ୍କୁ ମାଗଣାରେ ପଢ଼ାଇବାର ବ୍ୟବସ୍ଥା କରିଛି ରାଜେନ୍ଦ୍ର ।
ଲଞ୍ଚ ପରେ ନିର୍ମଳ ପ୍ରସ୍ତାବ ଦେଲା,
-“ ଏ ଦୁର୍ଗମ ଅଞ୍ଚଳକୁ ଆସିଛୁ ଯେତେବେଳେ, ଆମ ସ୍କୁଲରେ ମୁହଁ ମାରିଦେଇ ଯାଆ । ପିଲାମାନେ ବହୁତ ଖୁସିହେବେ ଏବଂ ଆମ ଦୁହିଙ୍କ ସହ ବି ଆଜି ରାତିଟା ସେଠାରେ କଟାଇ ସକାଳୁ ଚାଲିଯିବୁ ।”
ସମ୍ମତ୍ତି ଜଣାଇଲା ରାଜେନ୍ଦ୍ର । ସେ ଦେଖିବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲା କଲେଜ ବେଳର ବାନ୍ଧବୀ ସଙ୍ଗୀତାକୁ ଏବଂ ଜାଣିବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲା ନିର୍ମଳର ଏମିତି କେଉଁ ଗୁଣ ପାଇଁ ରାଜେନ୍ଦ୍ର ବଦଳରେ ନିର୍ମଳକୁ ବାଛିଲା ସଙ୍ଗୀତା ।
ବନ୍ଧୁର ସଫଳତାରେ ସମସ୍ତେ ଖୁସି ହୁଅନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ଯେତେବେଳେ କୌଣସି ବନ୍ଧୁ, ତୁମର ପ୍ରେମିକାକୁ ଛଡ଼େଇ ନେଇଯାଏ, ତେବେ ସେଇ ବନ୍ଧୁକୁ ବିଶ୍ଵାସଘାତକ ବୋଲି ଧରାହୁଏ। ନିର୍ମଳ ଆଜି ଏକ ବିଶ୍ୱାସଘାତକ ଅପେକ୍ଷା ପ୍ରତିଦ୍ଵନ୍ଦୀ ଭଳି ଲାଗୁଥିଲା ରାଜେନ୍ଦ୍ରକୁ ।
ପ୍ରେମ ପାଇଁ ନୁହେଁ, ବରଂ ଏକ ଏନ୍.ଜି.ଓ ଖୋଲି ଆଦିବାସୀ ପିଲାଙ୍କୁ ମାଗଣାରେ ପାଠ ପଢ଼ାଉଥିବାର ଜାଣି ।
-ତୁ କଣ ସବୁବେଳେ ଏମିତି ଆଦିବାସୀ ବେଶ ହୋଇ ବୁଲୁ ନା ଆଜି ଏ ଫଙ୍କସନ୍ ପାଇଁ ଗେଟ୍‌ଅପ୍ ନେଇଛୁ ? ସ୍କୁଲ୍ ପାଇଁ ଫଣ୍ଡ କେଉଁଠୁ ପାଉଛୁ ? କେତେ ପିଲା ପଢୁଛନ୍ତି ? ହଷ୍ଟେଲ ସୁବିଧା ?"
ରାଜେନ୍ଦ୍ରର ପ୍ରଶ୍ନବାଣ ଶୁଣି ହସିଦେଲା ନିର୍ମଳ ଓ କହିଲା,
-“ ଆରେ ନିଜକୁ ଏକ ମାଟିର ମଣିଷ ଭାବରେ ସତ ସତିକା ପରିବର୍ତ୍ତନ କରିଦେଇଛି ବୋଲି ସ୍ଥାନୀୟ ଲୋକମାନେ ମୋତେ ଆପଣାର ବୋଲି ଭାବନ୍ତି, ବିଶ୍ବାସ କରନ୍ତି । ସେମାନଙ୍କ ମନସ୍ତତ୍ତ୍ୱ, ଧର୍ମୀୟ ଭାବନା, ସାମାଜିକ ଚଳଣୀ, ପରମ୍ପରା, ସୁବିଧା-ଅସୁବିଧା, ସୁଖ ଦୁଃଖକୁ ବୁଝି ସେମାନଙ୍କ ସହ ସାମିଲ୍ କରିନେଇଛି ନିଜକୁ । ମୋ ଜୀବନରେ ବାକିତକ ସମୟ ଏଇଜାଗାରେ, ଏଇ ସ୍କୁଲ ଏବଂ ସଂସ୍ଥାରେ ।
ଆଉ ଫଣ୍ଡ ପାଇଁ ବେଶୀ ଅସୁବିଧା ନାହିଁ । ଅନେକ ବଦାନ୍ୟ ବ୍ୟକ୍ତି ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ଚୁପ୍‌ଚାପ୍ ଦାନ ଦିଅନ୍ତି । ସ୍କୁଲ ଏବଂ ପିଲାଙ୍କ ପ୍ରଗତି ନିଜ ଆଖିରେ ଦେଖନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ନିଜକୁ ତଥା ସ୍କୁଲକୁ ବିଜ୍ଞାପିତ କରାଯାଉନାହିଁ ବୋଲି ଖୁସି ହଅନ୍ତି । ପାଖାପାଖି ଦୁଇ ଶହ ପିଲା ସେଠାରେ ରହି ପଢୁଛନ୍ତି ।"

ସାମ୍ନା ରାସ୍ତାକୁ ଅନେଇ କାର୍‌ର ଏସି ବଢ଼ାଇବାକୁ ଡ୍ରାଇଭର୍‌କୁ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ ଦେଲା ରାଜେନ୍ଦ୍ର । ମନେ ମନେ ଭାବୁଥିଲା କେଉଁଠି ତା ସ୍କୁଲ୍‌ର ହଜାର ହଜାର ପିଲା ଆଉ କେଉଁଠି ଏଇ ଦୁଇଶହ ପିଲା !
-“ଆଜିକାଲି ଯୁଗରେ ମାର୍କେଟିଂ ହେଲା ସବୁଠୁ ବଡ଼ ଜିନିଷ । ଯଦି ଲୋକେ ତୋ କାମ, ଉନ୍ନୟନମୂଳକ ପଦକ୍ଷେପ ନଜାଣିଲେ ତାହା ହେଲେ କଣ ଲାଭ ? ଶାହାରୁଖ, ସଲମାନ, ଅମିର ଖାନ୍‌ଙ୍କ ସିନେମା ସବୁବେଳେ ଶହ ଶହ କୋଟି ବିଜିନେସ୍ କରିବାର କାରଣ ହେଉଛି କେବଳ ମାର୍କେଟିଂ । ନିଜକ ବିଜ୍ଞାପିତ ନକଲେ କିଏ ଜାଣିବ ? ମୋ ଟିଭି ଚ୍ୟାନେଲ୍‌ ଏବଂ ସମ୍ବାଦପତ୍ରରେ ତୋ ସ୍କୁଲ୍ ବିଷୟରେ ମାଗଣାରେ କିଛି ପ୍ରଚାର କରିପାରିବୁ ।”

ଅଙ୍କାବଙ୍କା ପାହାଡ଼ିଆ ଘାଟୀରାସ୍ତା ଦେଇ ଏକ କଚାରାସ୍ତା ଦେଇ ସେମାନେ ପହଁଚିଲେ ନିର୍ମଳର ସ୍କୁଲରେ । ପହାଡ଼, ଜଙ୍ଗଲ ଘେରା ଅଞ୍ଚଳ ଭିତରେ ଶୁନ୍ ଶାନ୍ ଏକ ଅତି ସୁନ୍ଦର, ମନୋରମା ଅଞ୍ଚଳ । ଦୁଇ ମହଲା ଏକ ବିଦ୍ୟାଳୟ । ତା ପାଖକୁ ଏକ ହଷ୍ଟେଲ ଯେଉଁଠି ପୁଅ, ଝିଅଙ୍କର ରହିବାର ଅଲଗା ବ୍ୟବସ୍ଥା ଥିଲା । କୌଣସି ଏକ ଶୈଳନିବାସ ଭଳି ଲାଗୁଥାଏ ରାଜେନ୍ଦ୍ରକୁ ସେ ସ୍ଥାନଟା । ମୋବାଇଲ୍ ଫୋନ୍ ସେଠାରେ କାମ କରୁନଥିଲା ।
ସଙ୍ଗୀତା ଅନ୍ୟ କିଛି ସ୍କୁଲ ପିଲାଙ୍କ ସହ ସ୍ୱାଗତ କଲା । ରାଜେନ୍ଦ୍ରକୁ ସଙ୍ଗୀତା ମୁହଁର ହସ ଓ କାନ୍ତିରୁ ସ୍ପଷ୍ଟ ବାରି ହୋଇ ପଡ଼ୁଥିଲା ତା ଆତ୍ମତୃପ୍ତି । ସତରେ କଣ ତା ସହିତ ବିବାହ କରିଥିଲେ ସଙ୍ଗୀତା ଖୁସି ହୋଇନଥାନ୍ତା ? ବାରମ୍ବାର ଏଇ ପ୍ରଶ୍ନଟା ରାଜେନ୍ଦ୍ର ମନକୁ ଆସୁଥିଲା ।


(କ୍ରମଶଃ......)


(©️ଅରବିନ୍ଦ ଦାସ)

✿❣️༒ *ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ* ༒❣️✿

🏵️🏵️🙏 *ଶୁଭ ରାତ୍ରି* 🙏🏵️🏵️

ମନ୍ତ୍ରୀ ଟିକେ ଚିନ୍ତା କରି କହିଲେ,
-ବାଘ ଯଦି ସେଇ ସମୟ ଭିତରେ ଛେଳିକୁ ନଖାଏ?"
ହସିଦେଇ ତାନ୍ତ୍ରିକ ଏକଦମ ଚାପା ସ୍ବରରେ କହିଲେ,
-ବାଘ ପା ଭୋକିଲା ଅଛି, ଛେଳି ନିଶ୍ଚୟ ଶିକାର କରିବ। ନହେଲେ ପୂଜାରେ ବସିଥିବା ଏଇ ଝିଅକୁ ନେଇ ବାଘ ସାମ୍ନାରେ ମୁଁ ସମର୍ପି ଦେବି। ଛେଳି ନହେଲେ ମଣିଷ।"

ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ହେବାର ନିଶାରେ ଚୂର୍ ଥିଲେ ମନ୍ତ୍ରୀ। ପୂଜାପରେ ମନ୍ତ୍ରୀ, ଛେଳିକୁ ନେଇ ବାଘ ବୁଲୁଥିବା ତାର ଜାଲି ଘେରା ଏନକ୍ଲୋଜର ଭିତରେ ଛାଡିଦେଲେ। ଛେଳି ଟି ଚୁପଚାପ ଠିଆ ହୋଇଥିଲା।
ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟଜନକ ଭାବେ ବାଘ କିନ୍ତୁ ଛେଳି ପାଖକୁ ଆସୁନଥିଲା।ସମୟ ଗଡି ଚାଲୁଥିଲା।
ମନ୍ତ୍ରୀ ବ୍ୟସ୍ତ ହେଉଥିଲେ।ତାନ୍ତ୍ରିକବାବା ଅଚେତ ହୋଇଥିବା ସେଇ ଛୋଟ ଝିଅକୁ ତାର ଜାଲି ଭିତରକୁ ନେଇ ପଶିବା ମାତ୍ରେ, ଆଖି ପିଛୁଳାକେ ବାଘ ଝପଟି ଆସିଲା।
******
ଚିଡ଼ିଆଖାନା ବଡଅଧିକାରୀଙ୍କ ମୋବାଇଲ ବାଜିଲା। ସେପଟୁ ବାଘ ସହିତ ଯାଇଥିବା ଜଣେ କର୍ମଚାରୀ ଭୟଭୀତ ସ୍ବରରେ କହୁଥିଲା,
-ସାର, ବାଘ ଏଠି ଜଣଙ୍କୁ ଆକ୍ରମଣ କରି, ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ଫାର୍ମ ହାଉସ ପାଚେରୀ ଡେଇଁ ପଳାଇଛି ?"
ଆବାକାବା ହୋଇ ଅଫିସର ପଚାରିଲେ,
- ବାଘ କାହାକୁ ଆକ୍ରମଣ କଲା ଓ କୁଆଡ଼େ ପଳାଇଲା ?"
******
ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ଫାର୍ମ ହାଉସରେ ଏକ ଜରୁରୀକାଳୀନ ମିଟିଂ ଚାଲିଥିଲା।
ଚିଡିଆଖାନାର ବଡ ଅଧିକାରୀଜଣଙ୍କ ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ କହୁଥିଲେ,
-ସାର, ଆମ ବାଘ ଆପଣଙ୍କ ଫାର୍ମ ହାଉସର ପଛପଟେ ଥିବା ଅଭୟାରଣ୍ୟକୁ ପଳାଇଛି। ସେ ଜଙ୍ଗଲ ଭିତରୁ ତାକୁ ଧରି ଚିଡିଆଖାନାକୁ ଆଣିବା ବହୁତ କଷ୍ଟ। କାରଣ ସେ ଅଭୟାରଣ୍ୟରେ ବି ଗୋଟେ ବାଘୁଣୀ ଅଛି। ତାରି ହେଣ୍ଟାଳ ଶୁଣି ବାଘ ସେଠିକୁ ପଳାଇଛି।ଲୋକେ ଜାଣିଲେ ଆମେ ସମସ୍ତେ ବିପଦରେ ପଡ଼ିବା। ମୋ ଚାକିରୀ ଆଗେ ଯିବ।"

ମନ୍ତ୍ରୀ ଚିଡିଯାଇ ହୋଇ କହିଲେ,
-ତୁମକୁ ଖାଲି ନିଜ ଚାକିରୀ ପଡ଼ିଛି, ମୋ ପୂଜା ଭଣ୍ଡୁର ହୋଇଗଲା , ଆଉ ମୋ ସ୍ଵପ୍ନ ବି।କିଭଳି ବାଘ ପାଳିଛ ତୁମେ ଚିଡିଆଖାନାରେ? ସେ ବାଘ ଛେଳି ଖାଇବା ପରିବର୍ତ୍ତେ, ବାବାଙ୍କୁ ଆକ୍ରମଣ କରି ତାଙ୍କ ମୁହଁ ଓ ଗଳାକୁ ଏମିତି ଖଣ୍ଡିଆ କରିଛି ଯେ, ବାବା ମନ୍ତ୍ର ଉଚ୍ଚାରଣ କରିବା ଦୂର କଥା, ଆଉ ଜୀବନରେ କେବେ କଥା କହି ପାରିବେନି ବୋଲି ଡାକ୍ତର କହୁଛନ୍ତି। ବାଘ ତ ସେଠି ଆରାମରେ ବୁଲିବ, ଆଉ ଚିନ୍ତା କଣ?"

ମୁଣ୍ଡ କୁଣ୍ଡାଇ ଅଧିକାରୀ କହିଲେ,
-ହେଲେ ସାର, ସେ ଦୁଇ ବେକାର ଯୁବକଙ୍କ କଥା କଣ କରିବା ?"

ଟିକେ ଚିନ୍ତା କରି ମନ୍ତ୍ରୀ କହିଲେ,
-ସେ ଭିଡିଓ କୁ ଡିଲିଟ କରାଇ, ସେ ଦୁଇ ଯୁବକଙ୍କୁ ଚିଡିଆଖାନାରେ ନିଯୁକ୍ତି ଦେବା। ଆଉ ବାଘ ବିଷୟରେ ଆମେ କାଲି ସକାଳେ ଗୋଟେ ପ୍ରେସରିଲିଜ ବାହାର କରିବା।"

ଅଧିକାରୀଙ୍କ କାନରେ କିଛି କହିଲେ ମନ୍ତ୍ରୀ, ଖୁସିରେ ଅଧିକାରୀଙ୍କ ମୁହଁ ଉଜ୍ଜ୍ବଳ ହୋଇ ଉଠିଲା।
******
ପରଦିନ ସକାଳେ ସବୁ ଖବରକାଗଜରେ ଏକ ସମ୍ବାଦ ପ୍ରକାଶ ପାଇଥିଲା,
-ଅଭୟାରଣ୍ୟରେ ଥିବା ବାଘଙ୍କ ବଂଶ ବିସ୍ତାର ଓ ପ୍ରଜଜନ ପାଇଁ ଅନ୍ୟ ରାଜ୍ୟରୁ ବାଘ ନଆଣି, ବନବିଭାଗର ନିଷ୍ପତ୍ତି ଅନୁସାରେ, ଚିଡିଆଖାନାର ଏକ ପୁରୁଷ ବାଘକୁ ଅଭୟାରଣ୍ୟରେ ଥିବା ଏକାକୀ ବାଘୁଣୀ ପାଖରେ ଛଡାଯାଇଛି। ବାଘଙ୍କ ପ୍ରାଇଭେସିକୁ ଦୃଷ୍ଟିରେ ରଖି ଏଥର ବାଘ ବେକରେ ରେଡ଼ିଓ ଟ୍ରାକକଲାର ପଟି ବନ୍ଧା ଯାଇ ନାହିଁ। ତାଛଡ଼ା ଜନସାଧାରଣଙ୍କ ସୁରକ୍ଷାକୁ ଦୃଷ୍ଟିରେ ରଖି, ଚିଡ଼ିଆଖାନାରୁ ବାଘ ର ସ୍ଥାନାନ୍ତରଣ ଓ ଅଭୟାରଣ୍ୟରେ ଛଡ଼ାଯିବା ଘଟଣା ଏକାନ୍ତ ଗୋପନୀୟ ଭାବେ ରାତିରେ କରାଯାଇଛି।"

(©️ଅରବିନ୍ଦ ଦାସ)

✿❣️༒ *ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ* ༒❣️✿

🏵️🏵️🙏 *ଶୁଭ ରାତ୍ରି* 🙏🏵️🏵️

ଦୀପକ ବାଘ ପାଖକୁ ଯାଇ ଅବାକ ହୋଇଗଲା।
ବାହାରୁ ସେ ପିଲା ପାଟି କରୁଥାଏ,
-ଭାଇ, ବାଘକୁ ଉଠାଅନା, ତୁମେ ବାହାରକୁ ଚାଲିଆସି, ଗ୍ରିଲ ବନ୍ଦ କରି ଦିଅ, ଆମେ ଦୁହେଁ ବଞ୍ଚିଯିବା।"
ହଠାତ ଦୀପକକୁ ଯନ୍ତା ଭିତରୁ ବାଘର ଲାଞ୍ଜକୁ ଧରି, ହାତରେ ଟାଣି ଟାଣି ବାହାରକୁ ନେଇ ଆସିବାର ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖି ନିଜ ଆଖିକୁ ବିଶ୍ୱାସ କରି ପାରୁନଥିଲା ସେ ପିଲା।
ଦୀପକ କଣ ବାଘକୁ ମାରିଦେଲା ଅଥବା ବାଘ ମୃତ୍ୟୁ ହୋଇଛି !!!! ଭିଡିଓ ରେକର୍ଡିଂ ଚାଲୁ ରଖିଥିଲା ସେ ପିଲା। କିନ୍ତୁ ଭୟରେ ପାଖକୁ ଆସୁ ନଥିଲା। ଯଦି ବାଘ ବେହୋସ ହୋଇଥାଏ ଓ ହୋସକୁ ଆସି ଆକ୍ରମଣ କରେ? ତେବେ ଏଭଳି ସାଧାରଣ ସ୍ବାସ୍ଥ୍ୟ ବାଲା ପିଲା କଣ ଗୋଟେ ବାଘକୁ ଏମିତି ଟାଣି ଟାଣି ବାହାରକୁ ଆଣିପାରିବା ସମ୍ଭବ ?
କୌଣସି କୁସ୍ତିଯୁଦ୍ଧରେ ବିଜୟୀ ପ୍ରତିଯୋଗୀ ଟ୍ରଫିକୁ ଦୁଇ ହାତରେ ଉପରକୁ ଟେକିଲା ଭଳି, ତାକୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ କରି ସେ ବାଘକୁ ନିଜ ଦୁଇ ହାତରେ ଟେକି ଦୀପକ କହିଲା,
-ଏ ବାଘ, ନକଲି। ଏଇଟା ଗୋଟେ କଣ୍ଢେଇ, ସଫ୍ଟଟୟ ଖେଳନା ବାଘ। ବ୍ୟାଟେରୀ କିମ୍ବା ରିମୋଟ ଦ୍ଵାରା ୟା ଲାଞ୍ଜ ହଲୁଛି ଓ ହେଣ୍ଟାଳ ସ୍ବର ଶୁଭୁଛି।
ଚିଡ଼ିଆଖାନାରେ ବି ମିଛ ବାଘ !"
ଏ ସମୟରେ କିଛି ପାଟିଗୋଳ ଶୁଣି ଦୁହେଁ ଦେଖିଲେ ସେମାନଙ୍କ ଆଡ଼କୁ କିଛି ଚିଡିଆଖାନାର କର୍ମଚାରୀ ଓ ସୁରକ୍ଷାକର୍ମୀ ମାଡ଼ିଆସୁଛନ୍ତି।
******
ଚିଡ଼ିଆଖାନା ଅଫିସର ମୁଖ୍ୟ ଅଧିକାରୀଙ୍କ ଅଫିସରେ ଦୁହେଁ ଠିଆ ହୋଇଥିଲେ ।
ଜଣେ କର୍ମଚାରୀ ବିରକ୍ତ ହୋଇ ଦୁହିଙ୍କ ନାମ ଓ ସେମାନେ କାହିଁକି ବାଘ ଖୁଆଡକୁ ପଶିଥିଲେ ବୋଲି ପଚାରିବାରୁ, ଦୁହେଁ ଦୁହିଁଙ୍କ ନାଁ ଦୀପକ ଓ ପ୍ରମୋଦ ଓ ଦୁହେଁ ବେକାର ବୋଲି ଜଣାଇଲେ ।ପ୍ରମୋଦ ଅସାବଧାନତା ହେତୁ ପଡ଼ିଯାଇଥିବା ଓ ଦୀପକ ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରିବା ପାଇଁ ବାଘ ଖୁଆଡରେ ପଶିଥିଲେ ବୋଲି ମାନିଗଲେ।
-ରିଲ୍ କରିବାକୁ ଓ ମରିବାକୁ ତୁମ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ଆଉ ଜାଗା ମିଳିଲାନି ?ଜଂଗଲୀ ଜାନୁଆରଙ୍କ ଖୁଆଡକୁ ପଶିବା ଓ ତାଙ୍କୁ ଛୁଇଁବା କାନୁନ ଅନୁଯାୟୀ ଅପରାଧ ଓ ଦୁହେଁ ଜେଲ ଯିବ।"
-କିନ୍ତୁ ସାର, ବାଘ ତ ନକଲି।ଅସଲି ବାଘ ଯନ୍ତାରେ ନଥିଲା।ସତ ବାଘ ବୋଧେ ଖସି ଯାଇଛି, କିମ୍ବା ତାକୁ ମାରି କିଏ ଏ ନକଲି ବାଘ ରଖିଛି, ଆଗେ ସେ ବିଷୟ ତଦନ୍ତ କରନ୍ତୁ।"

ଦୀପକ କହିଲା।
-ଆଛା, ତୁ କଣ ସି ବି ଆଈ ଅଫିସର ? ତୁମେ ଦୁହେଁ, ବାଘକୁ ମାରିଛ ଅବା ଅପହରଣ କରିନ ବୋଲି ପ୍ରମାଣ କଣ ଅଛି ?"

ପ୍ରମୋଦ ଧୀର ସ୍ବରରେ କହିଲା,
-ସାର, ଆମେ ଦୁହେଁ ନିର୍ଦ୍ଦୋଷ।ସତରେ ଯନ୍ତାରେ କଣ୍ଢେଇବାଘ ହିଁ ଥିଲା। ଆପଣ ସି ସି ଟିଭି ଫୁଟେଜ ଯାଞ୍ଚ କରନ୍ତୁ ଓ ପୋଲିସ ରେ ଅଭିଯୋଗ କରି ତଦନ୍ତ କରନ୍ତୁ । ଆମେ ଦୁହେଁ ସାକ୍ଷୀ ପ୍ରମାଣ ଦେବୁ। ଯିଏ ଦୋଷୀ ଧରା ପଡ଼ିବ। ମୁଁ ସମସ୍ତ ଘଟଣା ଭିଡିଓ କରିଛି ଓ ଗୋଟେ କପି ମୋ ଭଉଣୀ ମେଲ କୁ ପଠାଇ ଦେଇଛି। ଯଦି ମୋର କିଛି ହୁଏ, ମୋ ଭଉଣୀ ସେ ଭିଡିଓ କୋର୍ଟରେ ଦାଖଲ କରିଦେବ।"
ଦୀପକ ପଚାରିଲା,
-ସାର, ମୁଁ ପଚାରୁଛି ,ଅସଲି ବାଘ କୁଆଡ଼େ ଗଲା ? ସେ ମରିଛି ନା ତାକୁ ବିକା ହୋଇଛି। ଅନ୍ୟ ଯନ୍ତାରେ ସତ ବାଘ ଅଛନ୍ତି ତ?"
ଚମକି ପଡିଲେ ପ୍ରଶ୍ନ କରୁଥିବା କର୍ମଚାରୀ ଜଣଙ୍କ।
ଚୁପକିନା ବଡ ଅଧିକାରୀଙ୍କ ରୁମକୁ ଯାଇ ସନ୍ତର୍ପଣରେ ସବୁକଥା ଜଣାଇ କହିଲେ,
-ସାର, ଏ ଦୁଇ ଟୋକାଙ୍କ ମୁହଁ ବନ୍ଦ କରିବାକୁ ଆମକୁ କିଛି ଉପାୟ ବାହାର କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ।ଆମକୁ ଶୀଘ୍ର ବାଘକୁ ଫେରାଇ ଆଣିବାକୁ ପଡ଼ିବ। ନହେଲେ ଆମ ଚାକିରୀ ଯିବ, ତା ସହିତ ଜୋରିମାନା ଟଙ୍କା ଗଣିବାକୁ ପଡ଼ିବ।"

ବ୍ୟସ୍ତହୋଇ ବଡ ଅଧିକାରୀ କହିଲେ,
-ମୁଁ କେମିତି ମନା କରିଥାନ୍ତି ମନ୍ତ୍ରୀ ମହାଶୟ ଙ୍କୁ ? ସହର ଉପକଣ୍ଠରେ ଥିବା ନିଜ ଫାର୍ମ ହାଉସରେ ମନ୍ତ୍ରୀ ମହୋଦୟ, ମା ଦୁର୍ଗାଙ୍କର ଗୋଟେ ସ୍ପେଶାଲ ପୂଜା କରୁଛନ୍ତି, ଯେଉଁଥିପାଇଁ ଗୋଟେ ସତସତିକା ବାଘ କିଛି ଘଣ୍ଟା ପାଇଁ ଦରକାର ବୋଲି କହି, ବାଘକୁ ନେବା ଓ ସୁରକ୍ଷିତ ଭାବେ ଆଣି ଚିଡିଆଖାନାରେ ଫେରାଇବା ଦାୟିତ୍ଵ ନେଇଥିଲେ ସେ। ମୁଁ ରିସ୍କ ଅଛି ଓ କେହି ବାଘକୁ ଦେଖିଲେ ଆମ ଚାକିରୀ ଭୟ ଅଛି ବୋଲି କହିବାରୁ, ସେ ପ୍ରତିଜ୍ଞା କରି କହିଲେ, ଏ ପୂଜାରେ ତାଙ୍କ ବିନା ଆଉ କେହି ରହିବେନି ଓ କେହି ଫଟ କି ଭିଡିଓ ଉଠାଇବେନି।ଖାସ ସେଥିପାଇଁ ଆମର ଚାରିଜଣ ଷ୍ଟାଫ ଯାଇଛନ୍ତି।"
କାନ କୁଣ୍ଡାଇ କର୍ମଚାରୀ ଜଣଙ୍କ ପଚାରିଲେ,
-ସାର, ଇୟେ କି ପ୍ରକାର ସ୍ପେଶାଲ ପୂଜା ଯେ ଅସଲି ବାଘ ଦରକାର ?"

ବଡ ଅଧିକାରୀ ଫୋନ ଲଗାଇ ଚିଡ଼ିଆଖାନା ଘଟଣା ଜଣାଇ ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ଅନୁରୋଧ କଲେ,
-ସାର, ଶୀଘ୍ର ବାଘକୁ ଫେରାଇ ଆଣନ୍ତୁ। ଏ ଦୁଇ ଟୋକା ବଡ ଚିନ୍ତାର କାରଣ ହୋଇଯିବେ, ମୋ ଚାକିରୀ ଓ ଆପଣଙ୍କ ମନ୍ତ୍ରୀପଦ ପାଇଁ।"
******
ମନ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ଫାର୍ମ ହାଉସରେ ରାତିରେ ଚାଲିଥିଲା ଏକ ଗୁପ୍ତ ପୂଜା। ତାର ଜାଲି ଘେରା ଏକ ସ୍ଥାନରେ ଦୁର୍ଗାଦେବୀଙ୍କ ମୂର୍ତ୍ତି ସାମ୍ନାରେ, ଚିଡିଆଖାନାରୁ ଯାଇଥିବା ମହାବଳ ବାଘଟି ବୁଲୁଥିଲା।
ଗୋଟେ ବନ୍ଦ ରୁମ ଭିତରେଏକ କିଶୋରୀ କନ୍ୟାକୁ ଦୁର୍ଗା ରୂପରେ ସଜାଇ, ତା ସାମ୍ନାରେ ଗୋଟେ କଳା ରଙ୍ଗର ଛେଳିକୁ ସିନ୍ଦୂର, ଫୁଲ ମାଳ ପିନ୍ଧାଇ, ଜଣେ ବହୁଚର୍ଚ୍ଚିତ ତାନ୍ତ୍ରିକ, ହୋମକୁଣ୍ଡରେ ଅଗ୍ନି ସଂଚାର କରି କିଛି ମନ୍ତ୍ର ପଢ଼ୁଥିଲା।
ମନ୍ତ୍ରୀଜଣଙ୍କ ହୋମନିଆଁ ରେ ଘିଅ ଢାଳୁଢ଼ାଳୁ ତାନ୍ତ୍ରିକବାବାଙ୍କୁ ପଚାରିଲେ,
-ବାବା, ଏ ପୂଜା ସଫଳ ହେବ ତ ?"
ମୃଦୁହସି ତାନ୍ତ୍ରିକ ବାବା ନିଜ ହାତରେ ବନ୍ଧା ହୀରାଖଚିତ ଦାମୀ ହାତଘଣ୍ଟା ଦେଖି କହିଲେ,
-ଆଜି ରାତିରେ, ଆଉ ମାତ୍ର ଅଳ୍ପ ସମୟପରେ ମାତ୍ର ଅଧ ଘଣ୍ଟା ପାଇଁ ଏକ ମାହେନ୍ଦ୍ର ବେଳା ଅଛି।ମୋ ଗଣନା ଭୁଲ ହେବନି। ଦୁର୍ଗାମୂର୍ତ୍ତି ସାମ୍ନାରେ ସେଇ ସମୟ ଭିତରେ ଏ କଳା ଛେଳିକୁ ସେ ବାଘ ଖାଇଲା ମାତ୍ରେ, ଆମ ପୂଜା ସଫଳ ହେବ ଓ ତୁମକୁ ରାଜ୍ୟର ଆଗାମୀ ମୁଖ୍ୟମନ୍ତ୍ରୀ ହେବାରୁ କେହି ଅଟକାଇ ପାରିବେନି।"

◆ _*💥ଚିଡ଼ିଆଖାନାର ବାଘ 💥*_ ◆




ଅଦିନିଆ ହାଲକା ଝଡିବର୍ଷା ଜନିତ କୋହଲା ପାଗ ଯୋଗୁଁ ସେଦିନ ଚିଡ଼ିଆଖାନାରେ ପର୍ଯ୍ୟଟକଙ୍କ ସଂଖ୍ୟା ବହୁତ କମ ଥିଲା।
ଆଜି ଏଇ ପାଗରେ ବି ଦୀପକ ଅନେକ ସମୟ ଧରି ଠିଆ ହୋଇଥିଲା ଚିଡ଼ିଆଖାନାର ମହାବଳ ବାଘ ଏନକ୍ଲୋଜର ପାଚେରୀପାଖରେ ଓ ଅପେକ୍ଷା କରିଥିଲା କେତେବେଳେ ଯନ୍ତା ଭିତରେ ଥିବା ବାଘ ବାହାରକୁ ଆସିବ। ହେଲେ ଆଜି କାହିଁକି କେଜାଣି ବାଘ ଯନ୍ତା ଭିତରୁ ବାହାରକୁ ଆସୁ ନଥିଲା। ବାହାରୁ କେବଳ ବାଘର ପିଠି ଓ ଲାଞ୍ଜର କିଛି ଅଂଶ ଦିଶୁଥିଲା।
ବାଘର ଫଟ ଉଠାଇ ନପାରି
ଦେଖଣାହାରୀମାନେ ନିରାଶ ହୋଇ ଫେରିଲା ବେଳେ ମଜାରେ କହୁଥିଲେ,
-ଥଣ୍ଡା, କାଶ ଧରିବ ବୋଲି, ଅଦିନିଆ ଝିପିଝିପି ବର୍ଷାରେ ବାଘ ବୋଧେ ଓଦା ହେବାକୁ ଚାହୁଁନି।"
ଏନକ୍ଲୋଜର ଭିତରେ ବାଘ ବୁଲିବା ପାଇଁ ଖୋଲା ଜାଗା, ଛାଇ ପାଇଁ କିଛି ବଡ ଗଛ, ଜଳ କ୍ରୀଡା ପାଇଁ ଗୋଟେ ଛୋଟ ଜଳାଶୟ ଓ ବାଘକୁ ଖରାବର୍ଷାରୁ ରକ୍ଷା ପାଇଁ ତଥା ଖାଇବାକୁ ଦେବାକୁ ଗୋଟେ ସିମେଣ୍ଟ ନିର୍ମିତ ଘର/ ଯନ୍ତା ଯାହା ସାମ୍ନାରେ ଏକ ଶକ୍ତ ଲୁହା ଗ୍ରିଲ ଲଗା ଯାଇଥିଲା।
କେଆରଟେକର ଏନକ୍ଲୋଜର ସଫା କଲାବେଳେ, ସୁରକ୍ଷା ନିମନ୍ତେ ଖାଦ୍ୟର ଲୋଭ ଦେଖାଇ ବାଘକୁ ଯନ୍ତା ଭିତରକୁ ନେଇ ଲୁହାଗ୍ରିଲକୁ ବନ୍ଦ କରିଦିଏ। ଚିଡ଼ିଆଖାନାକୁ ଆସୁଥିବା ପର୍ଯ୍ୟଟକମାନେ ସବୁବେଳେ ଅପେକ୍ଷା କରିଥାନ୍ତି କେତେବେଳେ ବାଘ ସେଇ ଯନ୍ତା ଭିତରୁ ବାହାରି, ଖୋଲା ଏନକ୍ଲୋଜର ଭିତରେ ବୁଲିବ ଓ ସେମାନେ ବାଘକୁ ଦେଖିବେ ଓ ଦୂରରୁ ଫଟ ଉଠାଇବେ। କାଳେ ବାଘ ଖୋଲା ଏନକ୍ଲୋଜରରୁ ଲମ୍ଫ ମାରି ଉପରକୁ ଚାଲିଆସିବ, ସେଥିପାଇଁ ଏନ କ୍ଲୋଜରଟି ରାସ୍ତା ଉପରୁ ପ୍ରାୟ କୋଡିଏ ପଚିଶ ଫୁଟ ତଳକୁ ନିର୍ମାଣ କରା ଯାଇଥିଲା।
ଦୀପକ ଆଜି ଘରୁ ଆସିଲା ବେଳେ ଏକ ବଡ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଇ ଆସିଥିଲା।
ଚିଡ଼ିଆଖାନା ବନ୍ଦ ହେବାର ସମୟ ପାଖେଇ ଆସୁଥିଲା, ତଥାପି ବାଘ ବାହାରକୁ ବାହାରୁ ନଥିଲା। ଦୀପକ ସ୍ପଷ୍ଟ ଦେଖି ପାରୁଥିଲା ଯନ୍ତା ଭିତରେ ବାଘର ଲାଞ୍ଜ ହଲୁଥିଲା ଓ ମଝିରେ ମଝିରେ ବାଘର ହେଣ୍ଟାଳ ମାରିବାର ଶବ୍ଦ ଶୁଭୁଥିଲା।
ବର୍ତ୍ତମାନ ଏକୁଟିଆ ତାରଜାଲି ଘେରା ପାଚେରୀର ଡାହାଣ ପଟ କୋଣରେ ଠିଆ ହୋଇ ଦୀପକ ଦେଖିଲା ଆଖପାଖରେ କେହି ପର୍ଯ୍ୟଟକ ବା ସୁରକ୍ଷା କର୍ମଚାରୀ ନାହାନ୍ତି। ହଠାତ ପାଚେରୀ ଉପରେ ଚଢ଼ି ଯାଇ ସେ ଉପରୁ ତଳକୁ ଡେଇଁପଡ଼ିଲା, ଯେଉଁଠି ବାଘର ଜଳକ୍ରୀଡା ପାଇଁ ଛୋଟ ଜଳାଶୟ ଥିଲା।
ସେ ଅନୁମାନ କରୁଥିଲା ତା ପଡ଼ିବା ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ବାଘ ଯନ୍ତା ରୁ ବାହାରି ଆସି ତାକୁ ଆକ୍ରମଣ କରିବ ଓ ଜୀବନରୁ ମାରିଦେବ।
ତେବେ ହଠାତ ଏନକ୍ଲୋଜରର ବାଁ ପଟୁ ଉପରୁ ତଳକୁ କିଛି ପଡ଼ିବାର ଶବ୍ଦ ଶୁଣି ଦୀପକ ଯାହା ଦେଖିଲା, ସେଥିରେ ତାର ବିସ୍ମୟ ର ସୀମା ରହିଲାନି। ପାଣି ଭିତରେ ପଡ଼ିଥିବା ତାରି ବୟସର ଅନ୍ୟ ଯୁବକ ଜଣକ ଭୟଭୀତ ହୋଇ ତାକୁ ଅନାଇଥିଲା।
ହଠାତ ସେଇ ଯୁବକ ଜଣଙ୍କ ବଡ ପାଟିରେ,
-ହେଲ୍ପ, ହେଲ୍ପ, ବଞ୍ଚାଅ, ବଞ୍ଚାଅ "ବୋଲି ପାଟି କଲା।"
ଦୀପକ ଜାଣିଲା ପାଟି ଶୁଣି ସୁରକ୍ଷା କର୍ମଚାରୀ ମାନେ ଚାଲି ଆସି ତାକୁ ଯଦି ବଞ୍ଚାଇବେ, ତେବେ ତା ମରିବା ପ୍ଲାନ ଫସର ଫାଟିଯିବ। ଦୁର୍ଯୋଗକୁ ଆଜି ବାଘ ବି ଆଜି ଆସୁନି, ଯଦିଓ ଦୁଇ ଦୁଇଟା ମଣିଷଙ୍କୁ ସେ ଆରାମରେ ଶିକାର ପାରନ୍ତା।
ବାଘକୁ ଯେତେ ଯନ୍ତାରେ ରଖିଲେ ବି ମଣିଷ ଶିକାର କରିବାର ଲୋଭ କଣ ବାଘ ଛାଡ଼େ ?
ଦୀପକ ତରବର ହୋଇ ଗ୍ରିଲ ଖୋଲା ଥିବା ବାଘର ଜନ୍ତା ଆଡ଼କୁ ଆଗେଇବାରେ ଲାଗିଲା। ଅନ୍ୟ ପିଲାଟି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ବଡ ପାଟିରେ ତାକୁ ଲକ୍ଷ କରି କହିଲା,
-ତମ ମୁଣ୍ଡ ଖରାପ ହୋଇଯାଇଛି କି ? ବାଘ ତୁମକୁ ମାରିଦେବ।ଏପଟ କୁ ଚାଲିଆସ।"

ଦୀପକ କହିଲା,
-ମରିବାକୁ ତ ମୁଁ ଆସିଛି।ନହେଲେ କଣ ୟା ଭିତରକୁ ଡେଇଁଥାନ୍ତି ? କିନ୍ତୁ ତମେ କାହିଁକି ୟା ଭିତରକୁ ଡେଇଁଲ?"

ବ୍ୟସ୍ତହୋଇ ସେ ପିଲା କହିଲା,
-ମୁଁ ମୋବାଇଲରେ ବାଘର ରିଲ ଭିଡିଓ ସୁଟିଂ କରୁଥିଲି। ଗୋଡ ଖସିଗଲା। ହେଲେ ମୁଁ ମରିବାକୁ ଚାହୁଁନି। ୟା ଭିତରେ ମୋବାଇଲ ନେଟୱାର୍କ ନାହିଁ। ଫୋନ କଲ ଯାଉନି। କେହି ବି ଆମ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ୟା ଭିତରେ ପଡ଼ିବାର ଦେଖି ନାହାନ୍ତି । ହେଲେ ତୁମେ ବାଘ ମୁହଁରେ ମରିବାକୁ କାହିଁକି ଆସିଛ ?"
ପିଲାଟା ଚାଲିଆସି ଦୀପକ ର ହାତକୁ ଟାଣି ଅନ୍ୟ ଆଡକୁ ନେବାକୁ ଚେଷ୍ଟାକଲା ଓ ସୁରକ୍ଷା କର୍ମୀଙ୍କ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ବଞ୍ଚାଅ ବଞ୍ଚାଅ ବୋଲି ପାଟି କରୁଥିଲା।
ଦୀପକ ତା ହାତକୁ ଛିଞ୍ଚାଡି ଆଗେଇଲା ବେଳେ କହିଲା,
-ମୋ ନାଆଁ ଦୀପକ। ମୋର ଚାକିରୀ ନାହିଁ। ବ୍ୟବସାୟ କରିବା ପାଇଁ ଧାର ଉଧାର କରି ଋଣ ଭାରରେ ବୁଡ଼ିଛି ମୁଁ। ପ୍ରାଇଭେଟ ବ୍ୟାଙ୍କ ଓ ମୋବାଇଲ ଲୋନ ଆପ ବାଲା ଓ ହାତ ଉଧାର ଦେଇଥିବା ଲୋକେ ମୋ ଜୀବନକୁ ନାରଖାର କରିଦେଲେଣି। ବେଳ ଅବେଳ ଟଙ୍କା ପାଇଁ ଘରକୁ ଆସି ଧମକାଉଛନ୍ତି। ଘର ଲୋକେ ମୋତେ ଦୋଷୀ ଭାବୁଛନ୍ତି। ଲାଜ ଅପମାନରେ ମୁଁ ବାଟ ଚାଲିପାରୁନି। ସେଥିପାଇଁ ଏ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଲି। ଘରେ ଆତ୍ମହତ୍ୟା କଲେ ଅବା ଟ୍ରେନ ଆଗକୁ ଡେଇଁଲେ ଅଥବା ନଈକୁ ଡେଇଁ ମଲେ କ୍ଷତିପୂରଣ ଟଙ୍କା ମିଳିବ କି ନାହିଁ ମୁଁ ନିଶ୍ଚିତ ନୁହେଁ । ବାଘ ଦ୍ଵାରା ମଲେ, ସରକାର ଯଦି ଅଧିକ କ୍ଷତି ପୂରଣ ଟଙ୍କା ଦେଲେ, ମୋ ବାପା, ମା ଅନ୍ତତଃ କିଛି ସାହାଯ୍ୟ ପାଇବେ ବୋଲି ମୁଁ ଭାବିଲି। ଶୁଣ, ଯନ୍ତା ଭିତରକୁ ମୁଁ ଯିବା ବେଳେ ତୁମେ ରିଲ ଭିଡିଓ କର। ଦେଖିବ ନିଶ୍ଚେ ଭାଇରାଲ ହୋଇଯିବ। ଏ ଅଳସୁଆ ବାଘଟା ସେତେବେଳକୁ ଯନ୍ତାରେ ଶୋଇଛି।"

ବୋକାଙ୍କ ଭଳି ସେ ପିଲା ଅନେଇ ଥିଲା ଦୀପକକୁ ଓ ଭାବିଲା ଇୟେ ନିଶ୍ଚେ ଗୋଟେ ପାଗଳା ଅଥବା ନିଶା ସେବନ କରିଛି। ଅନ୍ୟମନସ୍କ ଭାବେ ମୋବାଇଲରେ ଭିଡିଓ କ୍ୟାମେରା ଅନ କରି ଦେଇଥିଲା ସେ।
ଯନ୍ତା ଭିତରକୁ ଯାଇ ଦୀପକ ବାଘ ପଛପଟେ ଠିଆ ହୋଇଗଲା।ତଥାପି ବାଘ ତାକୁ ଆକ୍ରମଣ କରିବା ଦୂରର କଥା, ବୁଲିକି ଅନେଇଲା ବି ନାହିଁ। କିନ୍ତୁ ତା ଲାଞ୍ଜ ହଲୁଥାଏ।

ଓଡିଶା ବାହାରେ ପୋଷ୍ଟିଂ ହେଲା ପରେ ଯେବେ ଅସୁବିଧା ବଶତଃ ବାଦଲ ନଯାଇ ପାରନ୍ତି, ବୋଉ ସ୍ପିଡ୍‌ପୋଷ୍ଟ୍ ବା କୋରିଅର୍‌ରେ ହଳଦୀପତ୍ର ପଠାଇଦିଏ। ସ୍ମିତାର ସୁବିଧା ପାଇଁ ଦୁଇଟା ମାଟିହାଣ୍ଡିକୁ ଅଥାର ହାଣ୍ଡିପରି ସଜାଡି ଦେଇ ବୋଉ ତାଜା ଉପରେ ରଖିଦେଇ ଯାଇଛି । କଉଡି ଗଣ୍ଡାଏ ଲେଖାଏଁ ବି ତା ଭିତରେ ପଡିଛି । ବୋଉ ହାତ ତିଆରି ଏଣ୍ଡୁରୀ ପିଠା ଖାଇ ନପାରିଲେ ବି, ସ୍ମିତା ଗ୍ୟାସ୍‌ ଚୁଲାରେ ବସାଇଥିବା ଅଥାର ହାଣ୍ଡିରେ କଉଡି ଶବ୍ଦ ଶୁଣିଲେ ନୂଆଲୁଗା ପିନ୍ଧିଥିବା ବାଦଲଙ୍କ ମନ ଉଟ୍ଟାଟ ହୋଇଉଠେ । ଗୁଣୁଗୁଣୁ ହୋଇ ସେ ମନେମନେ କିଛି ଗାଇ ଉଠନ୍ତି। ଦଲକାଏ ଥଣ୍ଡା ପବନ ଦେହରେ ବାଜିଲେ ବାଦଳକୁ ଲାଗେ ସତେଯେମିତି ସକାଳୁ ସକାଳୁ ବୋଉ ଗାଧେଇ ଆସି ନିଜେ ଓଦାବାଳକୁ ଜାଣିଶୁଣି ତାଙ୍କ ଉପରେ ଝାଡି ଦେଉଛି,ଠିକ ଯେମିତି ପିଲାବେଳେ ନିଦରୁ ଉଠାଇବା ପାଇଁ କରୁଥିଲା। ନିଦ ବାଉଳାରେ ବୋଉ, ବୋଉ ବୋଲି ବିଳିବିଳେଇ ଉଠନ୍ତି।
ଭାବନାରାଜ୍ୟରୁ ଫେରିଆସିଲେ ବାଦଲ ପୁଅ ସୋନୁ’ର କଥା ଶୁଣି,
-“ ପାପା, ଆଜି ଜେଜେମା’ଙ୍କ ବାର୍ଥଡେ ବୋଲି ମନେ ଅଛି ତ ? ଏଥର ବି କେକ୍ କଟା ହେବନି ? ଜେଜେମା ମରିଗଲେ ବୋଲି କ’ଣ ଆମେ ସେଲିବ୍ରେଟ୍ କରିବାନି ? ଗାନ୍ଧୀ, ନେହେରୁ ସମସ୍ତଙ୍କ ବାର୍ଥଡେ ହେଉଛି ।”

ସୋନୁକୁ କୋଳେଇ ନେଇ ବାଦଲ କହିଲେ,
-ଏ ବର୍ଷ ଆମେ କରିବା । ଆଜିତ ଛୁଟି ଅଛି । କିଛି ଅସୁବିଧା ନାହିଁ କେକ୍ ନେଇଆସିବା। ଜେଜେମା’ର ଫଟ ଆଗରେ ତୁ ଏ ବର୍ଷ କେକ୍ କାଟିବୁ । ପହରଦିନ ହଳଦୀପତ୍ର ପିଠା ଖାଇଲାବେଳେ ବି ଜେଜେମା କଥା ମନେପକାଇବୁ ।”

ହଠାତ୍ ମୁହଁ ଶୁଖାଇ ସୋନୁ ପଚାରିଲା,
-ଏଥର ତ ଜେଜେମା ନାହାନ୍ତି । କିଏ ପଠାଇବ ହଳଦୀପତ୍ର ? ଅଜା, ଆଈଙ୍କୁ ଫୋନ୍ କରିବା ?”

ରାଗିଯାଇ ସ୍ମିତା କହିଉଠିଲେ,
-“କାମଦାମ ନାହିଁ ନା କ’ଣ ? ପାଞ୍ଚଟଙ୍କା ପତ୍ରପାଇଁ ଏଇନା ଦୁଇଶ-ତିନିଶ ଟଙ୍କା ଖର୍ଚ୍ଚ କରି କୋରିଅରରେ ପଠାଇବେ ମୋ ବାପା, ବୋଉ । ମୁଁ ଆଈକୁ କହିଦେଇଥିବି, ତୋପାଇଁ ହଳଦୀପତ୍ର ରଖିଥିବ ଫ୍ରିଜରେ । କ୍ରିସ୍‌ମାସ୍ ଛୁଟିରେ ଗଲେ ଏଣ୍ଡୁରୀ ପିଠା ଖାଇବୁ । ଏକଦମ୍ ବାପ’ର ଗୁଣ ଆଣିଛି । ପିଠାପଣା ନଖାଇଲେ ୟାର ବି ଭାତ ହଜମ ହେଉନି । ଶାଶୁଙ୍କର ସବୁ ଗୁଣ ଏଇ ଟୋକା ଆଣିଛି ।”

ବାଦଲଙ୍କର ମନେପଡିଯାଉଥୁଲା, ଆସାମରେ ପୋଷ୍ଟି" ହୋଇଥିଲା ବେଳେ ସେଠାରେ ଗୋଟାଏ ଫୁଲକୁଣ୍ଡରେ ବୋଉ କିଛି କଞ୍ଚାହଳଦୀ ପୋତି ଦେଇଥିଲା ବୋଲି ତା ପରବର୍ଷ ହଳଦୀପତ୍ରର ଅସୁବିଧା ନଥିଲା । ହେଲେ ବଦଳିହୋଇ ଆସିଲାବେଳେ ସେ କୁଣ୍ଡଟା ସେଇଠି ରହିଗଲା । ଗତବର୍ଷ ପ୍ରଥମାଷ୍ଟମୀର ଯଥେଷ୍ଟ ପୂର୍ବରୁ ଜରିରେ ପ୍ୟାକ କରି ବାଦଲ’ର ଗୋଟେ ଅଫିସ୍ ସାଙ୍ଗ ହାତରେ ବୋଉ ମେଞ୍ଚାଏ ହଳଦୀ ଗଛ ମୂଳ ସହିତ ଓପାଡି ପଠାଇଦେଇଥିଲା । ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟ ହଠାତ୍ ମଣିମାଳାଙ୍କ ଦେହାନ୍ତ ଯୋଗୁଁ ପିଠା ହୋଇପାରିଲା ନାହିଁ ଏବଂ ଅଥାର ହାଣ୍ଡି ବି ବସିଲା ନାହିଁ ।

ଟିକିଏ ଭାବି ବାଦଲ ସ୍ମିତାଙ୍କ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ କହିଲେ,
-“ମୋତେ ଲାଗୁଛି ଏଇ ରାଜ୍ୟରେ ବି ହଳଦୀ ଚାଷ ହେଉଥିବ । ଗାଡି ନେଇ ଟିକେ ଯଦି ମୁଁ ଟାଉନ୍ ବାହରକୁ ଚାଲିଯିବି ତେବେ ହଳଦୀପତ୍ର ମିଳିଯାଇପାରେ ।”

ବିରକ୍ତ ହୋଇ ସ୍ମିତା କହିଲା,
-“ଏଣ୍ଡୁରୀ ପିଠା ନହେଲେ କେଉଁ ମହାଭାରତ ଅଶୁଦ୍ଧ ହୋଇଯିବ ? ଏଠାରେ ଯେତେ ଓଡିଆଲୋକ ଥିବେ ସମସ୍ତେ କ’ଣ ଏଣ୍ଡୁରୀ ପିଠା କରିବେ? ଏତେ ବର୍ଷ ହେଲା ହେଉଥିଲା, ଏବର୍ଷ ନହେଲେ କିଛି ଅସୁବିଧା ହେବନି। ପୁରଦିଆ ଇଟିଲିପିଠା କରିଦେବି ଏବଂ ତା ସହିତ ତମ ମନପସନ୍ଦର ଘାଣ୍ଟତରକାରୀ । ଦୋକାନରୁ ବଡି ଟିକେ ନେଇଆସିବ । ଏ ବର୍ଷ ନୂଆ ବଡି ବି ନାହିଁ । ବୋଉ ଥଲେ ବୋଲି ପଠାଉଥିଲେ।”

ସେଦିନ ଖରା ବେଳଟା ସାରା ବାଦଲ’ର ମନଟା ଗୋଳେଇ ଘାଣ୍ଟିହୋଇ ବୋଉ କଥା ମନେ ପଡ଼ୁଥିଲା । ଆଜି ବୋଉ’ର ଜନ୍ମଦିନ । ସୋନୁ ଠିକ୍ ମନେରଖିଛି । ବାଦଲ ଛୋଟବେଳୁ ବଡହେଲା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ କେବେ ବୋଉଙ୍କର ଜନ୍ମଦିନ ପାଳନ ହେବାର ଦେଖିନଥିଲେ । ସୋନୁ ହିଁ ପଚାରିପଚାରି ଦିନ ଜାଣି ବାର୍ଥଡେ ପାଳିବା ଆରମ୍ଭକଲା । ବୋଉ ଭାରୀ ସ୍ନେହ କରେ ସୋନୁକୁ । ସ୍ଵର୍ଗରେ ଥାଇ ସୋନୁକୁ କଲ୍ୟାଣ କରୁଥିବ ନିଶ୍ଚୟ ।
ଓପରଓଳି ସୋନୁ ସହିତ କ୍ରିକେଟ୍ ଖେଳିଲାବେଳେ ହଠାତ୍ ବଲ ଘର’ର ପଛପଟକୁ ଚାଲିଗଲା । ବୁଦୁବୁଦୁକିଆ ଅରମା ଜଙ୍ଗଲ, ଘର ପଛପଟଟା । ସେପଟକୁ କେହି ଯିବା ଆସିବା କରନ୍ତିନି । ସୋନୁକୁ ଯିବାକୁ ନଦେଇ, ହାତରେ ବ୍ୟାଟଟା ଧରି ବାଦଲ ନିଜେ ଗଲେ ବଲ୍ ପାଇଁ । କେଉଁଠି ପଡିଥିବ ସେ ବଲଟା କେଜାଣି ? ବଲ୍‌ ଖୋଜୁଖୋଳୁ ହଠାତ୍ ଗୋଟାଏ ଜିନିଷ ଉପରେ ଆଖପଡି ହତବାକ୍ ହୋଇଗଲେ ବାଦଲ । କାନ୍ଥ କଣକୁ ଛନଛନ୍ ହୋଇ ମେଞ୍ଚାଏ ହଳଦୀ ଗଛ । ଏସବୁ ସତ ନା ସେ ସ୍ଵପ୍ନ ଦେଖୁଛନ୍ତି ? ଛୋଟ ପିଲା ଭଳି ପାଖକୁ ଯାଇ, ପତ୍ରରୁ ଟିକେ ଛିଣ୍ଡାଇ ଆଘ୍ରାଣ କଲେ ବାଦଲ ଓ କି ସୁନ୍ଦର ହଳଦୀପତ୍ରର ସେ ବାସ୍ନା ! ଠିକ୍ ଯେମିତି ବୋଉର ପଣତକାନି ।
ଏଠାରେ ହଳଦୀଗଛ ଉଠିଲା କେମିତି ? ଚିନ୍ତାକରୁଥିଲେ ବାଦଲ । ତାଙ୍କର ମନେପଡିଗଲା । ଉପର ମହଲାରେ ତାଙ୍କ ଫ୍ଲାଟ୍‌ର ରୋଷେଇଘର ଖିଡିକି ବାଟେ ଗତବର୍ଷ ସ୍ମିତା ବୋଧେ ବୋଉ ପଠାଇଥିବା ସେଇ ହଳଦୀଗଛ ଗୁଡାକୁ ଫିଙ୍ଗି ଦେଇଥିଲେ । କାରଣ ବୋଉ ମରିଗଲା ବୋଲି ପତ୍ର ଗୁଡାକ ଆଉ ଦରକାର ନଥିଲା । ଗଛ ମୂଳରେ ଲାଗିଥିବା କଞ୍ଚାହଳଦୀ ପଡି ଏଠାରେ ବୋଧେ ଗଛ ଉଠିଛି । ଅଯତ୍ନ ରେ ବି ବଢିଛି ଛନଛନ ହୋଇ ଗଛ । ଠିକ୍ ଆଜି ଦିନରେ ଅଜଣା ଶକ୍ତି ଯେମିତି ତାଙ୍କୁ ଏହା ଦେଖାଇଦେଲା। ସେଇ ହଳଦୀ ବୁଦା ମୂଳରେ ବି ପଡିଥିଲା ସୋନୁ'ର ବଲ୍ । ହଳଦୀପତ୍ର ଗୁଡାକ ପବନରେ ଦୋହଲି ଦୋହଲି ବାଦଲଙ୍କ ଦେହରେ ଘଷି ହୋଇଯାଉଥାନ୍ତି। ତାଙ୍କୁ ଲାଗୁଥାଏ ବୋଉ ଯେମିତି ତାଙ୍କୁ ଆଉଁଷି ଦେଉଛି ଓ ହସହସ ମୁହଁରେ କହୁଛି,
-“ବ୍ୟସ୍ତ ହଅନା, ଅର୍ଥାର ହାଣ୍ଡି ଏ ବର୍ଷ ବସିବ।"

ତଳୁଥାଇ ସ୍ମିତାଙ୍କ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ଡାକ ପକାଇଲେ ବାଦଲ । ଉପର ଖିଡିକି ବାଟେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ସ୍ମିତା କହୁଥିଲେ,
-"ତମେ ସେ ଅସନା ଜଙ୍ଗଲ ଜାଗାରେ ପଶି କ’ଣ କରୁଛ ?”

ହାତରେ ଧରିଥିବା ଏକ ହଳଦୀପତ୍ରକୁ ଦେଖାଇ ବାଦଲ କହିଲେ,
-“ତାଜା ଉପରୁ ଅଥାର ହାଣ୍ଡିଟା ବାହାର କରିଦିଅ । ହଳଦୀପତ୍ର ମିଳିଗଲା। ଗୁଡାଏ ପିଠା ହେବ।"

ସାନଭାଇ ଚଟକିନା କହେ,
- “ ତାହାହେଲେ କନିଷ୍ଟା ନବମୀ’ ରେ ଆମେ ପିନ୍ଧିବୁ, ମାନେ ପ୍ରଥମାଷ୍ଟମୀ ପରଦିନ ।” ସମସ୍ତେ ପୁଣି ହସନ୍ତି ତାକଥା ଶୁଣି ।

-“ ଭାଇ, ଜାଣିଛ ? ଢିଙ୍କିରେ ଚାଉଳ କୁଟି କୁଟି ମୋ ଗୋଡ ଦରଜ । ସେଥିରେ ପୁଣି ବାଧ୍ୟକରି ବୋଉ ମୋତେ ବିରି ଫେଣାଇବା କାମଟି କରାଇଛନ୍ତି । ତେଣୁ ମୋତେ ଏଥର ବେଶୀକରି ଟଙ୍କା ଦେଇଯିବ । କେତେ ନଡିଆ ବି କୋରେଇଛନ୍ତି ଜାଣିନି ।”ଭଉଣୀ ମିଠା ଅଭିଯୋଗ କରେ।
ପିଠାପାଇଁ ଫେଣାହୋଇଥିବା ବିରିବଟା, ଗୁଣ୍ଡଅରୁଆ ଚାଉଳ ଗୋଟାଏ ବଡ ହାଣ୍ଡିରେ ମିଶାଉ ମିଶାଉ ବୋଉ କହିଉଠେ,
-“ଏସବୁ ନଶିଖିଲେ ଶାଶୁଘରେ କ’ଣ କରିବୁ ? ମେସିନ୍‌ବଟା ବିରି, ଚାଉଳରେ କ’ଣ ସୁଆଦ ଅଛି ? ପାଟବିଲର ବିରି ଏବଂ ଉଆପକ୍ଷିଆ ଚାଉଳ ବୋଲି ପିଠା ସୁଆଦିଆ । ବିରି ତ ମୁଁ ବାଟିଲି । ସବୁତକ ନଡିଆ ମୁଁ କୋରିଛି । ଫାଳେ ନଡିଆକୋରି ତା ହାତ ବିନ୍ଧୁଛି ? ରହରହ ମୋ ବୋହୂ ଆସିଲେ ତୋତେ ଆଉ ଖୋସାମତ କରିବାକୁ ପଡିବନି । କାଲି ସକାଳେ ମୁଁ କରିଥିବା ବଡିକୁ ତରକାରୀରେ ପକାଇ ଆଗେ ଭାଇକୁ ଦେବୁ । ତା ସ୍ତ୍ରୀ ଆସିଲେ ପ୍ରଥମାଷ୍ଟମୀ ପାଇଁ ନୂଆ ବଡି ସେ ପକାଇବ ।”

ବାଦଲଙ୍କ ମୁହଁଟା ଗୋଲାପୀ ପଡିଆସେ ।
କେତେ ଜାଗାରୁ ପ୍ରସ୍ତାବ ଆସିଲାଣି । ଚାକିରି କରିବାର ଚାରିବର୍ଷ ହେଇଗଲାଣି ବୋଲି ବୋଉ ଆଉ ଉଠେଇ ବସେଇ ଦଉନଥିଲା । ଶୀଘ୍ରବାହାଘରଟା ସାରିଦେବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲା । ହେଲେ ସାନଭଉଣୀ’ର ବାହାଘରପରେ ନିଜେ ବାହାହେବାକୁ ଅଡି ବସିଥିଲେ ବାଦଲ।

ବାପା କହନ୍ତି,
- “ ପୁଅଟା ମୋର ବିବେକୀ । ଠିକ୍ ଅଛି ଜିତା ବାହାଘର ସହିତ ବାଦଲର ବି ବାହାଘର କରିଦେବା । ଗୋଟାଏ ଭୋଜିରେ ଦୁଇଟା କାମ ଉଠିଯିବ ।”

ଅଗଣାରେ ବୋଉ ଅଥାର ହାଣ୍ଡି ସଜାଡି ବସେ । ବାପାଙ୍କ ପୁରୁଣା ଧଳାଧୋତିକୁ ଚିରା ହୋଇ ସଫାକରି, ଧଳାକନା ସଜାଡି ରଖୁଥାଏ ବୋଉ ମାଟିହାଣ୍ଡି ମୁହଁରେ ବାନ୍ଧିବାପାଇଁ । ଶୁଖଲା ଆମ୍ବକାଠି ସଜାଡି ହାଣ୍ଡି ଭିତରେ ରଖା ହୋଇଥାଏ ଯେମିତି ପିଠା ଭାରରେ ହାଣ୍ଡିରେ ବନ୍ଧାହୋଇଥିବା କନାଟା ତଳକୁ ଖସି ନଯାଏ । ଚାରି, ପାଞ୍ଚଟା କଉଡି ସେଇ ମାଟି ହାଣ୍ଡିରେ ପଡିଥାଏ । ପିଲାବେଳେ ଏଇ କଉଡ଼ି’ର ରହସ୍ୟ ବୁଝାଇ ଦେଉଥିଲେ ଜେଜେମା ।
-ଅଥାର ହାଣ୍ଡି ଉପରେ ପାଣି ଦିଆହୋଇଥାଏ ପିଠା ସିଝିବା ପାଇଁ । ଏଇ କଉଡି ଗୁଡିକ ସେଇ ଫୁଟୁଥିବା ପାଣିରେ ଟକ, ଟାକ୍ ଶବ୍ଦ କରୁଥା'ନ୍ତି ଉପର ତଳ ହୋଇ । ତେଣୁ ହାଣ୍ଡି ମୁହଁରେ ବନ୍ଧା ହୋଇଥିବା କନାକୁ ନକାଢି, ପାଣି କମିଯିବା କଥା ଏଇ କଉଡିଙ୍କ ଶବ୍ଦରୁ ଜଣାପଡେ ଏବଂ ପୁଣି ପାଣି ଭର୍ତ୍ତିକରି
ଦିଆଯାଏ ।ହଳଦୀପତ୍ର ପିଠା ଦେହପାଇଁ ଭାରି ହିତ । ଏଇ ଅଥର ହାଣ୍ଡି ସାତଦିନ ବସେ ପ୍ରଥମାଷ୍ଟମୀଠାରୁ । ବର୍ଷକ ପାଇଁ ମନ ପୁରାଇ ସମସ୍ତେ ଖାଇବ।ପୁଣିଅନେଇଥିବ ଆର ବର୍ଷକୁ ।"
ଛୋଟବେଳେ ଜେଜେମା' ଙ୍କୁ ବାଦଲ ପଚାରନ୍ତି,
-“ଅନ୍ୟଦିନେ ହଳଦୀପତ୍ର ପିଠା କାହିଁକି ହୁଏନା ? ”

ପାକୁଆ ପାଟିରେ ହସିଦେଇ ଜେଜେମା କହନ୍ତି,
-“କିରେ ? ହଳଦୀପତ୍ର କେଉଁଠୁ ଆସିବ ? ଏଇ ସମୟରେ ପତ୍ର ପାଳକ ହୁଏ ଏବଂ ପିଠାର ବାସ୍ନା ଆସେ ।'

ମନଭରି ପିଠା ଖାଆନ୍ତି ବାଦଲ | ଛେନାପୁର, ନଡିଆପୁର ବାଲା ଏଣ୍ଡୁରୀ ପିଠାରେ ଖୁନ୍ଦି ହୋଇଥାଏ ବୋଉ ହାତରେ ଯାଦୁ ଏବଂ ଗୋଟେ ମା’ର ମମତ୍ଵ । କୁଆଡେ ହଜିଗଲା ସେସବୁ ଦିନ ? ବୋଉ ତ ଏବେ ସ୍ଵର୍ଗରେ ତାରା ହୋଇ ବସିଛନ୍ତି ।
- “ ଶୁଣୁଛ ? ଡିପାର୍ଟମେଣ୍ଟାଲ ଷ୍ଟୋର୍‌ରୁ ଇଡ଼ଲିଆଣ ପ୍ୟାକେଟ୍ ନେଇଆସିବ । ଗ୍ରାଇଣ୍ଡର’ର ବ୍ଲେଡ଼ ଖରାପ ହୋଇଯାଇଛି । ବିରି ଠିକ କରି ବାଟି ହେଉନି ।” ସ୍ମିତାଙ୍କ ସ୍ଵର ଶୁଣି ଭାବନାରାଜ୍ୟରୁ ଫେରିଆସିଲେ ବାଦଲ ।
-“ ଆଜି ମୁଁ ଗ୍ରାଇଣ୍ଡର ଠିକ୍ କରି ନେଇ ଆସିବି। କିଣା ପିଠଉରେ ପ୍ରଥମାଷ୍ଟମୀ ପିଠା କାହିଁକି କରିବ ? ନୂଆ ଚାଉଳ ନ ମିଳିଲେ ଚାଉଳସୁଜି......... ।”
ବାଦଲଙ୍କ କଥା ସରିବା ପୂର୍ବରୁ ବିରକ୍ତିଭରା ସ୍ଵରରେ ସ୍ମିତା କହିଉଠିଲେ,
-" ମୋତେ ଚାକରାଣୀ ଭଳି ନଖଟାଇଲେ ତମକୁ ଶାନ୍ତି ନାହିଁ । ଘରକାମପାଇଁ ଆଉ ଦୁଇଟା ଲୋକ ରଖୁନ ? ସୋନୁ’ର ସ୍କୁଲ, ଟିଫିନ୍ ସାଙ୍ଗକୁ ଏଇ ପିଠା ଧନ୍ଦା । ଛୁଟି ଦିନରେ ହେଲେ ପ୍ରଥମାଷ୍ଟମୀ ପଡିଆ’ନ୍ତା ? ତା’ ଛଡା ଆମେ କେଉଁ ଓଡିଶାରେ ଅଛେ ଯେ ଲୋକେ ଆମ ଘରେ ଏଣ୍ଡୁରୀ ପିଠା ଖୋଜିବେ ? ଏ ବର୍ଷ ତ ହଳଦୀପତ୍ର ବି ନାହିଁ । କଦଳୀପତ୍ରରେ ଇଟିଲିପିଠା ସିଝାଇ ଠାକୁରଙ୍କ ପାଖରେ ନାଗି ଦେଇଦେବି ।”

ହୃଦୟଟା ମନ୍ଥି ହୋଇଗଲା ବାଦଲଙ୍କର । କେଉଁଠି ହଳଦୀପତ୍ରର ଏଣ୍ଡୁରୀପିଠା ଆଉ କେଉଁଠି ଇଟିଲିପିଠା ? ରୋଷେଇବାସ କରିବା ପାଇଁ ଆସୁଥିବା କାମବାଲୀକୁ ଏଣ୍ଡୁରୀପିଠା କେଉଁ ବା ଆସିବ ? ଘରେ ସେମାନେ ତିନିଜଣ ମଣିଷ । ପାଉଁରୁଟି, ଜାମ, କ୍ଷୀର, କର୍ଷଫ୍ଲେକସ, ଅଣ୍ଡା ହେଉଛି ଜଳଖୁଆ’ର ମେନୁ । କାମବାଲୀ ରୋଷେଇ କରୁଥିବା ଖାଇବା ଜିନିଷକୁ ଚୁପ୍‌ଚାପ୍ ଗିଳିବାକୁ ପଡେ । ନଚେତ ବିକଳ୍ପ ହେଉଛି ହୋଟେଲ୍‌ରେ ଖାଇବା ।ହେଲେ ଘରେ ମା କିମ୍ବା ସ୍ତ୍ରୀ ହାତରନ୍ଧା'ର ସ୍ଵାଦ କ’ଣ ସେଥରେ ଥାଏ ?
ଓଡିଆ ଘର ବୋଲି ଏଇ ପର୍ବପର୍ବାଣୀରେ କିଛି ପିଠାପଣା ସବୁ ଜବରଦସ୍ତି ବୋଧେ ତିଆରି କରାଯାଉଛି । ହୁଏତ ଆଉ କିଛି ଦିନ ପରେ ଏସବୁ ସ୍ଵପ୍ନ ହେଇଯିବ । ସ୍ଵପ୍ନ ଖାଲି ଶୋଇଥିଲା ବେଳେ ଦେଖାଯାଏ, ତାକୁ କ’ଣ ଧରିହୁଏ ? ଛୁଇଁ ହୁଏ ?
କାନ୍ଥରେ ଟଙ୍ଗାହୋଇଥିବା ବୋଉ’ର ଫୁଲମାଳ ଦିଆ ଫଟକୁ ଅନାଇ ଭାବନାରାଜ୍ୟରେ ପୁଣି ବୁଡିଗଲେ ବାଦଲ । ବାପା ଚାଲିଗଲାପରେ ଗାଁରେ ବୋଉ ରହୁଥିଲା । ତାଙ୍କ ପାଖକୁ କିମ୍ବା ସାନଭାଇ ପାଖକୁ ମଝିରେ ମଝିରେ ବୁଲିବାକୁ ଆସୁଥିଲା । ଅଧିକଦିନ ରହିବାକୁ କହିଲେ ଗମ୍ଭୀର ହୋଇକହେ,
-“ଦେଇପିଣ୍ଡିରେ ସବୁଦିନ କ’ଣ ଶୁକୁଟାବୋଉ ପାଣି ଦେଉଥିବ ? ଚାଳ ଉପରେ ପାଣି କଖାରୁ ପାକଳ ହୋଇଯିବଣି ମାଙ୍କଡ ରଖିଥିବେ କି ନାହିଁ କେଜାଣି ? ବଡି ନପାରିଲେ ତମେମାନେ ଖାଇବ କେମିତି ? ନିଜେ ନଦେଖିଲେ ଭାଗଚାଷୀଗୁଡାଳ କ’ଣ ଧାନ, ବିରି ଠିକ୍ କରି ଦେବେ । କୂଅମୂଳ ବାରିରେ ହଳଦୀ ଗଛ ଲଗାଇଛି ଆଗକୁ ପ୍ରଥମାଷ୍ଟମୀ ।ଘରେ ନଥିଲେ ସାହିପଡ଼ିଶା କାଟିକି ନେଇଯିବେ ।"

ବୋକାଙ୍କ ଭଳି ସ୍ମିତା ପଚାରିଲେ,
-“କେଉଁଠୁ ମିଳିଲା ? କିଏ ଦେଲା ? ''
ବାଦଲଙ୍କ ପାଟିରୁ ବାହାରିଗଲା, -“ ବୋଉ"।

(©️ଅରବିନ୍ଦ ଦାସ)

✿❣️༒ *ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ* ༒❣️✿

🏵️🏵️🙏 🙏🏵️🏵️

◆ _*💥ହଳଦୀପତ୍ର ଓ ବୋଉ 💥*_ ◆



ଆଉ ଦୁଇଦିନ ପରେ ପ୍ରଥମାଷ୍ଟମୀ । ପାଞ୍ଜିଉପରେ ଆଖି ପକାଉ ପକାଉ ଦୀର୍ଘ ନିଶ୍ଵାସଟେ ଛାତି ଥରାଇ ବାହାରିଗଲା ବାଦଲଙ୍କ'ର । ଘରେ ବଡପୁଅ ବୋଲି ସେ ପୋରୁହାଁ ହୁଅନ୍ତି । ପୁଅ ସୋନୁ ଜନ୍ମଦେବା ପରେ ବୋଉ ହସହସ ମୁହଁରେ ସ୍ମିତାଙ୍କୁ ସ୍ନେହରେ କହିଥିଲା,
-“ ଏଣିକି ଅଥାର ହାଣ୍ଡି ତୁ ବସାଇବୁ ପ୍ରଥମାଷ୍ଟମୀରେ । ନାତି ଟୋକା ମୋର ପୋରୁହାଁ ହେବ । ବଞ୍ଚିଥିଲା ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବାଦଲ ପାଇଁ ତ ମୁଁ କରୁଥିବି, ତା ସହିତ ନାତିନାତୁଣୀ ଦାୟିତ୍ଵ ବି ମୋ ଉପରେ । ହେଲେ ମା ହିସାବରେ ସୋନୁ’ର ପ୍ରଥମାଷ୍ଟମୀରେ ଏଣ୍ଡୁରୀ ପିଠା ଦାୟିତ୍ବ ତୋ’ର । ତା ଜାମାପ୍ୟାଣ୍ଟ ତା ମାମୁଁ ଘରୁ ଆସୁ କି ନ ଆସୁ ମୁଁ କିନ୍ତୁ ପଠାଇବି ବଞ୍ଚିଲା ଯାଏ ।”

ସ୍ମିତା ମୁହଁରେ ସେଦିନ ଖେଳିଯାଇଥିଲା ସଲ୍ଲଜ ହସଟିଏ । ସଦ୍ୟମାତୃତ୍ବର ଗର୍ବିତ ଖୁସି ସହିତ ଶାଶୁଙ୍କର ଏଇ ତାଗିଦ ବୋଧେ ତାକୁ ପୁଲକର ଅଧିକ ଖୋରାକ ଯୋଗାଇ ଦେଇଥିଲା । ପିଠାପଣା ଖାଇବାରେ ବାଦଲଙ୍କ ବହୁତ ସଉକ । ମଣିମାଳା ପୁଅ’ର ମନକଥା ଠିକ୍ ଜାଣନ୍ତି । ବଡପୁଅ ବୋଲି ଅଧିକ ସ୍ନେହମମତା ବାଦଲକୁ କରନ୍ତି ବୋଲି ଅନ୍ୟ ଦୁଇ ପୁଅ, ଝିଅ ମିଠା ଅଭିଯୋଗ କରନ୍ତି ।
ମାଳା ବୁଝନ୍ତି । ହେଲେ କ’ଣ କରିବେ ? ଅଜଣାତରେ ବାଦଲ ଉପରେ ଟିକିଏ ଅଧିକ ସ୍ନେହ କୁଢାଇ ପକାନ୍ତି ନିଜ ମମତା’ର କାନିରୁ । ଭଲମନ୍ଦ ଯାହା ଜିନିଷ ହେଲେ ବି ବାଦଲ ପାଇଁ ଲୁଚାଇ ରଖୁଥା’ନ୍ତି । କାଳେ ପୁଅ ଆସି ଖୋଜିବ ?

ହସିହସି ସ୍ଵାମୀ ସୂର୍ଯ୍ୟକାନ୍ତ କହନ୍ତି,
- "ତମର ଏଇ ମାତ୍ରାଧିକ ପୁତ୍ର ସ୍ନେହ ଦିନେ ତାକୁ ଅସୁବିଧାରେ ପକାଇପାରେ । ପାଠଶାଠ ନ ପଢି ଅମଣିଷ ହୋଇଯିବ ।” ଚିହିଁକି ଉଠନ୍ତି ମଣିମାଳା । ଶାଢୀକାନିଟା ବେକ ଚାରିପଟେ ଗୁଡାଇଦେଇ ମା’ ମଙ୍ଗଳାଙ୍କ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ସାଙ୍ଗେସାଙ୍ଗେ ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରି କୁହନ୍ତି,
-“ମୋ ପୁଅ କାହିଁକି ଅମଣିଷ ହେବ ? ତମଠାରୁ ଅଧିକ ପାଠପଢି ବଡ ଅଫିସର ହେବ । ସମସ୍ତେ ତାକୁ ସାଲ୍ୟୁଟ୍ ମାରିବେ । ମୋ ପୁଅ ବୋଲି ସେତେବେଳେ ମୁଁ ଗର୍ବକଲାବେଳେ, ଘର କୋଣରେ ପାଟି ଚୁପ୍ କରି ପଡିଥିବ ତୁମେ । ତମ ସାନ ପୁଅ, ଝିଅଙ୍କ ପାଖରେ ନହେଲେ ଏଇ ଗାଁ ଘରେ ତମେ ରହିବ; ମୁଁ କିନ୍ତୁ ବାଦଲ ଚାକିରି କଲାପରେ ତା’ରି ପାଖରେ ରହିବି । ବୁଢାଦିନେ ତମର ଆଇନ୍, ହୁକୁମାତି କିଏ ସମ୍ଭାଳିବରେ ବାବା।”

ଦୁହେଁ ହସି ଉଠନ୍ତି; ପ୍ରାଣଖୋଲା ହସରେ ଚହଟି ଯାଏ ସ୍ନେହର ସୁରଭିପୂର୍ଣ୍ଣ ମଧୁର ତାନ ।ପ୍ରାଣବନ୍ତ ହୋଇଉଠେ ଘର, ଅଗଣାର ପରିବେଶ। ପିଲାଦିନର ସେଇ ସବୁ ସ୍ମୃତିଗୁଡିକ ଆଜିବି ତାଜା ଅଛି ବାଦଲଙ୍କ ମନରେ । ଖବରକାଗଜଟା ଟି-ପୟ ଉପରେ ଥୋଇଦେଇ ସ୍ମିତାଙ୍କ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ଡାକ ଛାଡିଲେ,
-ଶୁଣୁଛ ? କୁଆଡେ ଗଲ ?”

-“ସକାଳୁ କାହିଁକି ଏମିତି ପାଟି କରୁଛ ? ମଣିଷକୁ ଟିକେ ଶାନ୍ତିରେ ଶୋଇବାକୁ ଦେବନି ନା କ’ଣ ?” ନିଦ ମଳମଳ ଆଖିରେ ଉଠିଆସୁ କହୁଥିଲେ ସ୍ମିତା ।

ଗତକାଲି ରାତିରେ ନାଇଟ୍ ଶୋ ସିନେମା ଦେଖିବା ପରେ ଖାଇ ବିଳମ୍ବରେ ଫେରିଥିଲେ ସମସ୍ତେ ।
- ପହରଦିନ ପ୍ରଥମାଷ୍ଟମୀ ବୋଲି ଜାଣିଛ ?”

ବିରକ୍ତି ଭରା ଚାହାଣିଟିଏ ମୁହଁରେ ଖେଳାଇ ସ୍ମିତା କହିଉଠିଲେ,
- “ଏଇଆ କହିବା ପାଇଁ ମୋତେ ଡାକ ପକାଇଛ ? ଆଜି ଯାଇଁ ସୋନୁପାଇଁ ଡ୍ରେସ ନେଇଆସିବା ।”

ହଠାତ୍ ବାଦଲଙ୍କ ପାଟିରୁ ବାହାରି ଆସିଲା;
-ଏଣ୍ଡୁରୀ ପିଠାପାଇଁ ହଳଦୀପତ୍ର କେଉଁଠୁ ଆଣିବା ? ବୋଉ ଥିଲା ବୋଲି...... ଚୁପ୍ ହୋଇଗଲେ କଥାକୁ ଅଧାରେ ରଖି। ବୋଉ ଆରପାରିକି ଚାଲିଗଲା ବୋଲି ଗତବର୍ଷ ପ୍ରଥମାଷ୍ଟମୀ ପାଳନ ହୋଇ ନଥିଲା । କଲେଜ ପଢିଲା ବେଳେ କିମ୍ବା ଚାକିରୀରେ ଜଏନ୍ କଲାପରେ ପ୍ରଥମ କିଛି ବର୍ଷ ଯେଉଁଠି ଥିଲେ ବି ପ୍ରଥମାଷ୍ଟମୀରେ ବାଦଲ ପହଞ୍ଚିଯାଆନ୍ତି ଗାଁରେ । ବୋଉ ହାତ ତିଆରି ଏଣ୍ଡୁରୀ ପିଠା ର ସ୍ମୃତି ତାଙ୍କୁ ଆକ୍ତାମାକ୍ତା କରିଦିଏ ।
ଗୋଟେ ଗୋଟେ ବର୍ଷ ବହୁତ ରାତି ହୋଇଯାଏ ଗାଁରେ ପହଁଚିଲା ବେଳକୁ ସେତେବେଳକୁ ଫୋନ୍, ମୋବାଇଲ୍‌ର ସୁବିଧାତ ନଥିଲା ।
ଯେତେ ରାତି ହେଲେ ବି ବୋଉ ତାଙ୍କ ଆସିବା ବାଟକୁ ଅନାଇ ରହିଥାଏ । ବାପା କିମ୍ବା ସାନଭାଇ, ଭଉଣୀ ଯେତେ କହିଲେ ବି ବୋଉ ଯୁକ୍ତି ବାଢେ,
“ -ବସ୍ ପାଇବାରେ ଡେରି ହୋଇଥିବ । ମୋ ମନ କହୁଛି ନିଶ୍ଚୟ ଆସୁଥିବ ।”

ବାପା କିମ୍ବା ସାନଭାଇକୁ ଗାଁ ଛକକୁ ପଠାଇଥାଏ । ସତକୁ ସତ ଯେତେ ରାତି ହେଉପଛେ ଜିପ୍, ଟ୍ରେକର କିମ୍ବା କାହା ସାଇକେଲ୍‌ରେ ବସି ପହଁଚିଯାଆନ୍ତି ବାଦଲ । ଘରେ ପହଁଚି ବୋଉ ସହିତ ପଖାଳ ଖାଇବାରେ ଥାଏ ଏକ ଅଦ୍ଭୁତ ଆତ୍ମତୃପ୍ତି ।
-“ ବୁଝିଲ ଭାଇ, ବୋଉ ଟେଲିପାଥି ଜାଣିଛି । ସଂନ୍ଧ୍ୟାବେଳୁ କହୁଛି ବାଦୁ ନିଶ୍ଚୟ ଆସୁଛି । ତା ବାଁ ଆଖି କାଳେ ଫଡଫଡ ହେଉଥିଲା ।”

ସାନଭାଇର କଥା ଶୁଣି ପାଖରେ ଠିଆହୋଇଥିବା ଜିତା କହିଉଠେ,
-“ସକାଳଠାରୁ ସଂନ୍ଧ୍ୟାଯାଏଁ ଯେତିକି କାଉ ଆମ ଚାଳ ଉପରେ ବସି କା, କା କରିଛନ୍ତି, ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଚାଉଳ ମୁଠେ ଦେବାପାଇଁ ବାରମ୍ବାର ତାଗିଦ କରୁଛି ।ଏମାନେ କାଳେ ଶୁଭ କାଉ। ତମେ ସେଠାରୁ ବାହାରି ସାରିଲଣି ବୋଲି ଆଗୁଆ ଖବର କାଳେ ନେଇଆସୁଛନ୍ତି ।”

ଅମୃତମୟ ଲାଗେ ବାଦଲଙ୍କୁ ଘର ପରିବେଶ ସେତେବେଳେ । ଆଖିବୁଲାଇ ଆଣନ୍ତି ବାରଣ୍ଡାରେ ପନିକି ପାଖରେ ସଜଡା ହୋଇ ଥୁଆ ହୋଇଥିବା ହଳଦୀପତ୍ର ଗଦା ଉପରେ । ଆସନ୍ତାକାଲି ସକାଳୁ ଘର ପରିବେଶ ମହମହ ହୋଇ ଭାସିଉଠିବ ତାଜା ଏଣ୍ଡୁରୀ ପିଠା ବାସ୍ନାରେ । ଆପେଆପେ ନିଦ ଭାଙ୍ଗିଯାଏ ବାଦଲଙ୍କର । ସତକହିବାକୁ ଗଲେ ରାତିରେ କେଉଁ ଅବା ନିଦ ହୁଏ ତାଙ୍କୁ ?

ତାଙ୍କୁ ନୂଆ ଜାମାପ୍ୟାଣ୍ଟ ଆଣି ଧରାଇ ଦେଇ ବୋଉ କହେ,
-“ଦେଖିଲୁ ତୋ ମନକୁ ପାଉଛି ନା ନାହିଁ ? ତୋ ମାମୁଁ ଘରୁ ଅଲଗା କାମାପ୍ୟାଣ୍ଟ ଆସିଛି।”

ବାଦଲ ଜାଣନ୍ତି ମାମୁଁଘରୁ ଯାହାଆସିଲେବି ବାପାଙ୍କ ସାଙ୍ଗରେ ଲଗେଇ ବୋଉ ତାଙ୍କ ପାଇଁ ନୂଆ ଜାମାପ୍ୟାଣ୍ଟ ତିଆରି କରିଥାଏ । ଗାଁ ଛକମୁଣ୍ଡ ହମିଦ୍‌ମିଆଁ ଦରଜୀ ପାଖରେ ବାଦଲ’ର ଜାମା, ପ୍ୟାଣ୍ଟ ମାପ ସବୁବେଳେ ଥାଏ। ସାନଭାଇ ଭଉଣୀ ପ୍ରତିବର୍ଷ ଅଭିଯୋଗ କରନ୍ତି,
-“ବୋଉ ଆମ ପାଇଁ ତ ନୂଆ ଜମା କାମାପ୍ୟାଣ୍ଟ କରୁନୁ ? ”

-“ତମେ ଦିଜଣ କ’ଣ ପୋରୁହାଁ ? ସାନ ପରା।”

◆ _*💥କାର୍ତ୍ତିକର ସିକ୍ରେଟ 💥*_ ◆



ଶେଫାଳି ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ ଟିଭିକୁ ଅନାଇଥିଲା। ଆଜି ପୁରା ଗୋଟେ ମାସ ହବିଷ ପାଇଁ ଶାଶୁ ପୁରୀ ଯିବା କଥା। ପ୍ରତିବର୍ଷ ଭଳି ଏଥର ବି ଅନ୍ୟ ମହିଳାଙ୍କ ସହ ପୁରୀରେ ରହି କାର୍ତ୍ତିକ ବ୍ରତ କରିବେ ମମତା।
ରୁମ ଭିତରୁ ମମତା ପଚାରୁଥିଲେ,
-ବୋହୁ, ପତୁ କୁଆଡେ ଗଲା ?ଆମେ ପୁରୀ କେତେବେଳେ ବାହାରିବା ?"

-ରୁହନ୍ତୁ ବୋଉ, ଇୟେ ଗାଧେଇକି ବାହାରିଲେ ପୁରୀ ଯିବା।"

ପୁଣି ଟିଭି କୁ ଅନାଇଲା ଶେଫାଳି। ପୁରୀରେ ବହୁତ ଅଧିକ ହବିଷିଆଳିଙ୍କର ଆଗୁଆ ପହଁଚିବା ଆରମ୍ଭ ହୋଇଗଲାଣି ବୋଲି ଦେଖାଉଛି। ପ୍ରତିବର୍ଷ କାର୍ତ୍ତିକକୁ ଅନାଇ ବସିଥାଏ ଶେଫାଳି। ହବିଷ ଖାଇବା ପାଇଁ ନୁହେଁ, ବରଂ ଶାଶୁଙ୍କ ପୁରୀ ଯିବାକୁ। ମମତା ପୁରୀ ଗଲେ, ଗୋଟେ ମାସ ପାଇଁ ଘର କାମରୁ ଟିକେ ଉଶ୍ୱାସ ମିଳେ ଶେଫାଳିକୁ।କାରଣ ଶାଶୁ ଘରେ ଥିଲେ ଏକଦମ ବିନ୍ଦାସ ହୋଇ ଘରେ ଚଳିବା କଷ୍ଟ,ଟିକେ।
ଏଇନା ଖରାବେଳେ ସାଙ୍ଗମାନଙ୍କ ଘରେ ସେ ଆରାମରେ ଆଡ୍ଡା ମାରିପାରିବ କିମ୍ବା ସେମାନଙ୍କୁ ଘରକୁ ଡକାଇ ପାରିବ। ତା ଛଡା ଶାଶୁଙ୍କୁ ଦେଖା କରିବା ବାହାନାରେ ପୁରୀ ବୁଲା, ଅଭଡ଼ା ଖିଆ, ହୋଟେଲରେ ରୁହା ଇତ୍ୟାଦି ସବୁ ହୋଇଯାଏ।

ବାଥରୁମ ରୁ ବାହାରି ପ୍ରତାପ କହିଲା,
-ବୋଉ'ର ପୁରୀ ଯିବା କ୍ୟାନ୍ସଲ।"

ଶାଶୁ, ବୋହୁ ଦୁହେଁ ଚମକି ପଡିଲେ ଓ ଦୁହିଁଙ୍କ ପାଟିରୁ ବାହାରି ପଡ଼ିଲା,
-କାହିଁକି ?"

ମମତା କହିଲେ,
-ସରକାରଙ୍କ ତରଫରୁ ତ ଆମ ପାଇଁ ମାଗଣାରେ ରହିବା, ଅଭଡ଼ା ଖାଇବା ବ୍ୟବସ୍ଥା ସହ ସେଠାରେ ଚଉରା, ଅଁଳା ଗଛ, ଇତ୍ୟାଦି ସବୁ ବ୍ୟବସ୍ଥା କରାଯାଇଛି। ଏମିତିକି ଡାକ୍ତର ବ୍ୟବସ୍ଥା ଅଛି ବୋଲି କିଏ କହୁଥିଲା। ମୁଁ ଯିବିନି କାହିଁକି ?"

ନିଜ ମୋବାଇଲରେ ଆସିଥିବା ମେସେଜ ଦେଖାଇ ପ୍ରତାପ କହିଲା,
- ହବିଶିଆଳି ଙ୍କ ରହିବା ପାଇଁ ସରକାର ଯେଉଁ ବ୍ୟବସ୍ଥା କରିଛନ୍ତି, ଏବେ ସେଠାରେ ଆଉ ଜାଗା ନାହିଁ ବୋଲି ମୋ ମୋବାଇଲ ରେ ମେସେଜ ଆସିଛି। ଆଗୁଆ ବୁକିଂ ନିଶ୍ଚିତ ନଥାଇ ସେଠାକୁ ଗଲେ, ବାହାରେ ବୁଲିବାକୁ ପଡ଼ିବ।ଟିଭି ରେ ଦେଖାଉଛି ଅନେକ ବୟସ୍କା ମହିଳା ଏବେ ରାସ୍ତାରେ ଧାରଣା ଦେଇଛନ୍ତି।ଅସଲ କଥା ହେଲା ଏବର୍ଷ ଅନେକ ନେତାମାନେ ନିର୍ବାଚନ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ଅନୁଯାୟୀ ନିଜ ଏରିଆରୁ ହବିଶିଆଳି ମାନଙ୍କ ପାଇଁ ପୁରୀରେ ମାଗଣାରେ ବ୍ୟବସ୍ଥା କରାଇଦେବେ ବୋଲି କହିଥିଲେ ଓ ସେମାନଙ୍କୁ ନେଇ ଆଗୁଆ ରଖାଇ ଦେଇଛନ୍ତି। ତା ଛଡା ମୋ ସାଙ୍ଗ ର ଭାଇ ପୁରୀ ମନ୍ଦିର ପ୍ରଶାସନ ଅଫିସରେ ଅଛି।ସେ ମେସେଜ କରିଛି ଏବର୍ଷ ମନ୍ଦିରରେ ଅଧିକ ଭିଡ ଓ ଠେଲାପେଲା ହେବ ବୋଲି ପ୍ରଶାସନ ଆଶା କରୁଛି।।"

-ଲୋକଙ୍କୁ ଡରାଇବା ଓ ଅଧିକ ଲୋକ ପୁରୀ ନଯିବା ପାଇଁ ସରକାରଙ୍କ ର ଚାଲ। ଯେଉଁ ଲୋକ ସେଠି ପହଁଚିସାରିଲେଣି,
ସେମାନେ କଣ କରିବେ ?"

ହସିଦେଇ ପ୍ରତାପ କହିଲା,
-ଅଧିକ ଟଙ୍କା ଦେଇ ବାହାରେ ରହିବେ ଓ ସିଂହଦ୍ୱାରରୁ କେବଳ ପତିତପାବନ ଦର୍ଶନ କରିବେ। ତା ଛଡା ପୁରୀରେ ଅଭଡ଼ା ଯୋଗାଣରେ ବଡ଼ ଅବ୍ୟବସ୍ଥା ହେଉଛି ବୋଲି ସେ ସାଙ୍ଗର ଭାଇ ଲେଖିଛି। କାର୍ତ୍ତିକ ବୋଲି ଡିମାଣ୍ଡ ଅଧିକ, ସପ୍ଲାଇ କମ। ତେଣୁ ବୋଉ ଏବର୍ଷ ହବିଷ ଏଇଠି କରିବ। ସମସ୍ତେ ତ ଆଉ ପୁରୀ ଯାଉ ନାହାନ୍ତି। ଆରବର୍ଷ କୁ ଦେଖିବା।'

ମମତା କହିଲେ,
-ନାଇଁ, ନାଇଁ ଏଇଠି କାହିଁକି କରିବି ? ଏତେ ବୁଢ଼ୀ ସବୁ ପରା ପୁରୀ ପହଞ୍ଚି ସାରିଲେଣି।ସେମାନଙ୍କ ର କଣ ଅସୁବିଧା ହେବନି ? ଆଉ ତା ଛଡା ଏଇଠି ରହି ମୁଁ ହବିଷ କଲେ, ଘର ଧୁଆ ପୋଛା, ଦୁଇ ଓଳି ମୁଣ୍ଡ ଧୋଇ ଗାଧୁଆ, ରୋଷେଇ ଘରେ ଅଲଗା କରି ହବିଷ ରନ୍ଧା। ବୋହୁ ହଇରାଣ ହେବ।"

ଆବାକାବା ହୋଇଗଲା ଶେଫାଳି।ତା କଥା ଏତେ ଚିନ୍ତା କରୁଛନ୍ତି ଶାଶୁ ! ଧନ୍ୟ ହୋଇଗଲା ସେ। ଅଥଚ ସେ ଭାବୁଥିଲା ମାସେ ପାଇଁ ଶାଶୁ ଗଲେ ସେ କଟକଣା ମୁକ୍ତ ହେବ ବୋଲି ? ନିଜ ଉପରେ କ୍ଷୋଭ ଆସୁଥିଲା।

-ନାଇଁ ବୋଉ, ସେମିତି ଆପଣ କାହିଁକି ଭାବୁଛନ୍ତି ? ଆପଣଙ୍କର ମଙ୍ଗଳବାର ଓପାସ ଦିନ ଓ ସବୁ ସଂକ୍ରାନ୍ତି ଦିନ ମୁଁ ତ ପୁଣି ଆପଣଙ୍କ ପାଇଁ ଅଲଗା ଅରୁଆ ରୋଷେଇ କରେ। ହବିଷ ବି ସେଇ କଥା।ତେବେ ହବିଷ ତ ଆପଣ ହିଁ ରାନ୍ଧିବେ। କାରଣ ଆମ ଘରେ ଜେଜେମା ନିଜ ହାତରେ ହବିଷ ରାନ୍ଧେ। ମୋ ମମି କଟାକଟି କରି ଜେଜେମାକୁ କେବଳ ଯୋଗାଇ ଦିଏ।"

ବୋହୁ ଉତ୍ତର ଶୁଣି ଚମକି ପଡ଼ିଲେ ମମତା।

ହସିଦେଇ ପ୍ରତାପ କହିଲା,
-ଠିକ ଅଛି, ବୋଉ ଏଥର ହବିଷ ରାନ୍ଧୁ। ଅବଶ୍ୟ ବୋଉ ଆମର ମଡ଼ର୍ଣ୍ଣ , ବୋହୁ ହବିଷ ରାନ୍ଧିଲେ ବି ସେ ମନା କରିବନି। ତେଣୁ ବୋଉ ହେଉ କି ଶେଫାଳି, ଯିଏ ହେଉ, ହବିଷ ଅନ୍ନ ଏଥର ଘରେ ହେବ। ବାଃ,ଏବର୍ଷ ଘରେ ଆମେ ପୁରା ମାସେ, ହବିଷ ଅନ୍ନ ଖାଇବା। ଚିହ୍ନା ପରିଚୟଙ୍କୁ ବି ନିମନ୍ତ୍ରଣ କରିବା।"

ଶେଫାଳି କହିଲା,
-ମୋ ସାଙ୍ଗ ମାନଙ୍କୁ ବି ତେବେ ଘରକୁ ଡାକିଦେବି। ସେମାନେ ଖୁସି ହେବେ।"

ଗମ୍ଭୀର ସ୍ୱରରେ ମମତା କହିଲେ,
-ନା, ଯଦି ମୁଁ ପୁରୀ ଯାଇ ହବିଷ କରିବିନି, ତେବେ ତୁ ଆମର ଘରକୁ ଅଭଡ଼ା ମଗାଇଦେ। ସେ ରନ୍ଧାବଢା ଧନ୍ଦାରେ ମୁଁ ବୋହୂକୁ ପଶାଇବିନି। ଯଦିଓ ବୋହୁ ଠିକ କହୁଥିଲା, ହବିଷିଆଳି ହିଁ ରାନ୍ଧେ।ତେବେ, ଘର କାମ ତକ କରି, ଦୁଇ ବେଳା ମୁଣ୍ଡଧୋଇ ଗାଧେଇ, ସେ ପୁଣି ମୋ ପାଇଁ ହବିଷ ଜିନିଷ ସଜାଡିବାରେ ହଇରାଣ ହେଉ ତା ମୁଁ ଚାହେଁନା। ଅନନ୍ତବାସୁଦେଵ ମନ୍ଦିରରୁ ଅଭଡ଼ା ନେଇ ଆସିବୁ।ସାଙ୍ଗ ସାଥି ବି ଆସିଲେ ଅଭଡ଼ା ଖାଇବେ।"
ଶେଫାଳି ଖୁସିରେ କାନ୍ଦ କାନ୍ଦ ହୋଇଯାଉଥିଲା। ତାକୁ ଏତେ ଭଲ ପାଆନ୍ତି ଶାଶୁ ! ଆଉ କେଉଁ ଶାଶୁ ହୋଇଥଲେ, ଆଗତୁରା କାମରେ ଲଗାଇଥାନ୍ତେ। ଏକ ଆବେଗରେ ମମତାଙ୍କୁ କୁଣ୍ଢାଇ ପକାଇଲା ଶେଫାଳି।
-ଆପଣ ମୋତେ ଏତେ ଭଲ ପାଆନ୍ତି ବୋଉ ?"

ହସିଦେଇ ମମତା କହିଲେ,
-ସମ୍ପର୍କ ସବୁବେଳେ ଏମିତି, ନମନୀୟ। ଯେମିତି ରୁପା ନମନୀୟ ବୋଲି ସୁନ୍ଦର ତାରକସି କାମ ହୁଏ, ଠିକ ସେଭଳି ଆମକୁ ସମ୍ପର୍କ କୁ ସଜେଇବାକୁ ହୁଏ।"

ନିଜ ରୁମକୁ ଚାକିଗଲେ ମମତା।କବାଟ ବନ୍ଦ କରି ନିଜ ହବିଷିଆଳି ବାନ୍ଧବୀ କୁମୁଦକୁ ଫୋନ ଲଗାଇ ସବୁକଥା କହିଲେ। ସେପଟୁ କୁମୁଦ ପଚାରିଲା,
-ଘରେ ତ ରହିଲୁ। ହବିଷ ତ ତୁ ରାନ୍ଧିଥାନ୍ତୁ , ଅଭଡ଼ା କାହିଁକି ମଗାଉଥିଲୁ ?"

ଧୀର ସ୍ୱରରେ ମମତା କହିଲେ,
- ଆଲୋ, ଅନେକ ବର୍ଷ ହେଲାଣି ରୋଷେଇଘର ମୁହଁ ମାଡିନି ଓ ମୋତେ ବି ରୋଷେଇବାସ ଆଲର୍ଜି।ପ୍ରତାପ ବାପା ଚାକିରୀରେ ଥିଲାବେଳେ ତାଙ୍କ ଅଫିସ ଅଡ଼ରଲ୍ଲି ସବୁ ରାନ୍ଧୁଥଲେ।ଏଇନା ପୁଣିଥରେ ରୋଷେଇ ! ହବିଷ ରନ୍ଧା ଶୁଣି ପୁଅ, ବୋହୁଙ୍କ ସାଙ୍ଗ ଓ ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧବ ଆସିବେ। କିଏ ମୋର ଏତେ ଜଣଙ୍କ ପାଇଁ ରାନ୍ଧିବ ?ତୁ ନିଜେ କଣ ଆଉ ରାନ୍ଧୁଛୁ ?ଦିନେ ,ଓଳିଏ ରାନ୍ଧି ଏ ବୟସରେ ଆମ ଭଳି କିଛି ବୁଢ଼ୀ ଫୁଟାଣି ମାରନ୍ତି। ହେଲେ ମାସଟା ଯାକ କିଏ ରାନ୍ଧିବ!"
-ତୋ ବୋହୁ ରାନ୍ଧିଥାନ୍ତା।"

ଚାପା ସ୍ୱରରେ ମମତା ପୁଣି କହିଲେ,
-ସେଇଥିପାଇଁ ତ ଡରିଯାଇ ମନା କଲି। ବୋହୁଟା ମୋର ଭାରି ଭଲ। ଆଇଁଷ ବା ତେଲମସଲା ଦେଇ କଷାକଷି ତରକାରୀ ବଢିଆ କରେ ମୋ ବୋହୁ।ହେଲେ ଡାଲମା, ସନ୍ତୁଳା ଇତ୍ୟାଦି ସାଧା ଜିନିଷ ବନାଇବାର ବାଗ ଜାଣିନି, ଏକଦମ ମୋ ଭଳି।ମଙ୍ଗଳବାର ଓ ସଂକ୍ରାନ୍ତି ଦିନ ତା ହାତ ତିଆରି ସାଧା ଜିନିଷ ଦେଖି ମୋତେ ବାନ୍ତି ଉଠାଏ। ସେଥିପାଇଁ ଫଳ ମୂଳ ଖାଇ ପେଟ ପୁରାଏ।"

ଟିକେ ଦୀର୍ଘନିଶ୍ଵାସ ଛାଡି ମମତା କହିଲେ,
-ତେବେ ସତ କଥା ହେଲା, ହବିଷ ରାନ୍ଧି ସବୁଦିନ ସେ ସାରୁ, କନ୍ଦମୂଳ, କଞ୍ଚାକଦଳୀ କିଏ ମୋର ଖାଇବ ? ଅଭଡା ମୋର ବହୁତ ପ୍ରିୟ। ଗ୍ୟାସ ହେଉଛି ବୋଲି ଏ ବେସର, ମହୁର ଇତ୍ୟାଦି ମୋତେ ଘରେ ବାରଣ କରନ୍ତି। କିନ୍ତୁ ଏଇ ଗୋଟାଏ ମାସ ବିନା ବାରଣରେ ମନ ଖୁସିରେ ଅଭଡ଼ା ସହ ଅନ୍ୟ ତରକାରୀପତ୍ର ଖାଇବାର ମଜା ନିଏ। ଆଜିକାଲି ଅଭଡାରେ ଭେରାଇଟି ବି ହେଲାଣି। ଭଗବାନଙ୍କୁ ଡାକିବୁ ବୋଲି ପାଟି ସୁଆଦ ଛାଡ଼ିଦେବୁ ନା କଣ ?"

ସେପଟୁ ହସିଦେଇ କୁମୁଦ କହୁଥିଲା,
-ସତରେ ବନେଇ ଚୁନେଇ ତାରକସିଆ କଥା କହିବା ତୋ ଠାରୁ ଶିଖିବା ଉଚିତ। ଏଇଟା ତା ହେଲେ ତୋ କାର୍ତ୍ତିକ ସିକ୍ରେଟ।"

ମୁରୁକି ହସି ମମତା କହିଲେ,
-କାର୍ତ୍ତିକ ମାସକୁ ଧନ୍ୟବାଦ ଦେ ଓ ଏ ସିକ୍ରେଟ କାହାକୁ କହିବୁନି।ହେଲେ ଏବର୍ଷ ପୁରୀ ଯାଇ ସାଙ୍ଗ ବୁଢୀମାନଙ୍କ ସହ ମଉଜ ମସ୍ତି କରିହେଲାନି। ଆଲୋ, ଅନେକ ବୁଢ଼ୀ ମୋତେ ପୁରୀରେ କୁହନ୍ତି, ଖାଲିଟାରେ ସେମାନଙ୍କୁ ପୁରୀ ବୁଲାଇ ଆଣିବା ପାଇଁ ପିଲେ ରାଜି ହୁଅନ୍ତିନି ବୋଲି ସେମାନେ ଏଇ କାର୍ତ୍ତିକ ହବିଷବ୍ରତକୁ ଅନେଇ ଥାଆନ୍ତି। ଏଇ କାର୍ତ୍ତିକ, ହବିଷ କରୁଥିବା ଆମ ଭଳି ବୁଢ଼ୀମାନଙ୍କର ଏଲ.ଟି.ସି. ବୋଲି ଭାବେ।"
ଦୁଇ ବାନ୍ଧବୀ ହସୁଥିଲେ।

(©️ଅରବିନ୍ଦ ଦାସ)

✿❣️༒ *ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ* ༒❣️✿

🏵️🏵️🙏 ଶୁଭ ସକାଳ 🙏🏵️🏵️

◆ _*💥ଧନ ତେରା...ସ... 💥*_ ◆


. *✧༺⭕༻✧✧✧༺⭕༻✧*
ହାତରେ ଚା କପ ଧରି ସୁପ୍ରିୟା ଗେହ୍ଲେଇ ହୋଇ ପ୍ରଭାସଙ୍କୁ କହିଲା,
-ଶୁଣ, ଚାଲ ଦୀପାବଳୀ ପାଇଁ କିଛି ସପିଙ୍ଗ କରିବା।"

ଚିଡିଲା ଭଳି ସ୍ୱରରେ ପ୍ରଭାସ କହିଲା,
-କି ସପିଙ୍ଗ ?"

ସୁପ୍ରିୟା କହିଲା,
-ଧନତେରସ ପରା ଆସୁଛି।"

ଚା ପିଉପିଉ ପ୍ରଭାସ ଠଉରାଇ ନେଲା ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କ ଚାଲ ଓ କହିଲା,
-ଆମ ଓଡ଼ିଆଙ୍କର କି ଧନତେରସ ? ମାଟି ଦୀପ ଓ ତେଲ ଆସିବ। ଆଉ ବଡ଼ବଡୁଆ ଡାକିବା ପାଇଁ କିଛି କାଉଁରିଆ କାଠି। ବାହାରେ ଲିଚୁ ଲାଇଟ ସଜାଇଦେବା।"

ସ୍ୱାମୀର ଏଇ ପ୍ରକୃତି ସହ ବେଶ ପରିଚିତ ସୁପ୍ରିୟା। ନିଜ ସ୍ୱର ଆଉ ଟିକେ କୋମଳ କରି କହିଲା,
-କରୋନା ବେଳେ ଧନତେରସ ପାଇଁ ସୁନାଦୋକାନ ନେଲନି। ଗତ ବର୍ଷ ପାଖରେ ପଇସା ନାହିଁ ବୋଲି ବାହାନା କଲ। ଏବର୍ଷ ଯାହା ହେଲେ କିଛି ଗହଣା କିଣିଦିଅ। ଯଦିଓ ମୁଁ ସିନା ପିନ୍ଧିବି, ହେଲେ ଅସଲରେ ଏହା ତ ତୁମ ପାଇଁ ଗୋଟେ ଇନଭେଷ୍ଟମେଣ୍ଟ।ନହେଲେ ତୁମ ଭଳି ଖାମଖିଆଲି ଲୋକ ହାତରେ କଣ ଟଙ୍କା ରହେ? ଯିଏ ମାଗିବ ତାକୁ ଦେଇଦିଅ। ମୋତେ ଟଙ୍କା କାହିଁକି ଦେବନି ? "

ଚିଡିଯାଇ ପ୍ରଭାସ କହିଲା,
-ହେଲେ ଟଙ୍କା କେଉଁଠୁ ଆସିବ ?ଦୀପାବଳୀ ପାଇଁ ଆମକୁ କିଛି ବୋନସ ତ କମ୍ପାନୀ ଦେଉନି।ସବୁବେଳେ ଟଙ୍କା ଟଙ୍କା କଣ ହେଉଛ ?"

ରୋଷେଇ ଘରକୁ ଯିବା ପୂର୍ବରୁ ସୁପ୍ରିୟା ଧୀର ସ୍ୱରରେ କହିଲା,
-କାହା ସହିତ କିଛି ଝଗଡା ଅଥବା ଅଫିସରେ କିଛି ଅସୁବିଧା ହୋଇଛି କି ? ତମେ ଏମିତି ଚିଡିଚିଡ଼ କାହିଁକି ହେଉଛ ?"

କିଛି ଉତ୍ତର ନଦେଇ ପ୍ରଭାସ ବାଥରୁମରେ ପଶିଗଲା।
ସେ ଗାଧେଇ ସାରି ଠାକୁର ପୂଜା କଲାବେଳେ ଅଫିସରୁ ଫୋନ ଆସିଵାରୁ ପ୍ରଭାସ ପୁଅକୁ କହିଲା ଫୋନ ଅନ କରି ତା କାନରେ ଦେବା ପାଇଁ। ବଣ୍ଟି ମୋବାଇଲର ସ୍ପିକର ଅନ କରି ଫୋନ ବାପାଙ୍କୁ ଦେଲାବେଳେ ସେପଟୁ କାହା ସ୍ୱର ଶୁଭିଲା,
-ପ୍ରଭାସ, ତୁ ଯେଉଁ ତିନି ଲକ୍ଷ ଟଙ୍କା ଜିପିଏଫ ପାଇଁ ଆପ୍ଲାଇ କରିଥିଲୁ, ତାହା ସାଙ୍କସନ ହୋଇ ତୋ ବ୍ୟାଙ୍କ ଆକାଉଣ୍ଟକୁ ଚାଲି ଯାଇଛି। ହାପି ଦିୱାଲୀ।"

ଘରେ ସମସ୍ତେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ଦେଖୁଥିଲେ ପ୍ରଭାସକୁ।
-ତମେ ତିନି ଲକ୍ଷ ଟଙ୍କା କଣ କରିବ ? ମୋତେ କିଛି କହିନ ତ ?"ସୁପ୍ରିୟା ପଚାରୁଥିଲା।

ପ୍ରଭାସ ଟିକେ ହଡ଼ବଡେଇ ହୋଇ କହିଲା,
-ଦିୱାଲୀ ପାଇଁ ସମସ୍ତେ ଆପ୍ଲାଇ କରୁଥିଲେ ବୋଲି ମୁଁ ବି କରିଥିଲି।ହେଲେ ସାଂକ୍ସନ ହେବ ବୋଲି ଆଶା କରି ନଥିଲି।"

ପୁଅ ବଣ୍ଟି ବଡ଼ ପାଟିରେ କହିଲା,
-ମୋ ପାଇଁ ଗୋଟେ ପ୍ଲେ ଷ୍ଟେସନ ଓ କ୍ରିକେଟ କିଟ।"

ସାନ ଭଉଣୀ କହିଲା,
-ମୋ ପାଇଁ ଲାଟେଷ୍ଟ ଆଇ ଫୋନ।"

ପ୍ରଭାସର ସାନ ଭାଇ କହିଲା,
-ଭାଇ ମୋ ପାଇଁ ଗୋଟେ ଏନ ଫିଲଡ଼ ବୁଲେଟ କିଣିଦେବ ବୋଲି କହିଥିଲ।"

ଖଟରେ ବସି ଶାଶୁ କହିଲେ,
-ଗାଁ ଘରର ଓପର ମହଲା କାମ ଆରମ୍ଭ କରିଦେ। ଅଗଣାରେ ବି ଟାଇଲ ଉଠାଇ ମାର୍ବଲ କରିଦେବା। ବର୍ଷରେ ଥରେ ଅଧେ ତ ତମେ ଗାଁକୁ ଆସୁଛ।"

ସୁପ୍ରିୟା ଓ ପ୍ରଭାସ ପରସ୍ପର ମୁହଁକୁ ଅନାଇଥିଲେ।
ସନ୍ଧ୍ୟା ବେଳକୁ ପ୍ରଭାସ ଓ ସୁପ୍ରିୟା ମାର୍କେଟରୁ ଫେରିବା ପରେ ସମସ୍ତେ ନିଜ ନିଜ ଡିମାଣ୍ଡ ପ୍ରଭାସ ଆଗରେ ଦୋହରାଇବାରୁ ଚିଡିଯାଇ ପ୍ରଭାସ କହିଲା,
-ଯାହା ଟଙ୍କା ମିଳିଥିଲା, ସୁପ୍ରିୟା ସେଥିରେ ଧନତେରସ ପାଇଁ ସୁନା କିଣି ଦେଇଛି।"

ସମସ୍ତେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ଦେଖୁଥିଲେ ସୁପ୍ରିୟାକୁ ଓ ତା ବେକ ଓ ହାତରେ ଥିବା ମୋଟା ସୁନା ହାର ଓ ଚୁଡିକୁ।
-ଏତେ ଗୁଡାଏ ଟଙ୍କା !ସବୁ ଟଙ୍କାରେ ନିଜ ପାଇଁ ସୁନା କିଣିଦେଲୁ ? ମୋ ପୁଅ ଟଙ୍କା ଏମିତି ଉଡାଉଛୁ ?"

ଶାଶୁଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ସ୍ମିତ ହସି ସୁପ୍ରିୟା କହିଲା,
-ବୋଉ, ବାହାଘର ଦିନରୁ କେବେ ମୋତେ ନିଜ ପାଇଁ କିଛି ସୁନା ଜିନିଷ କିଣିବାରେ ଦେଖିଛନ୍ତି ?ମୋର କଣ ମନ ନାହିଁ ? ତା ଛଡା ମୋ ସୁନା ଆଗକୁ ନଣନ୍ଦ ଓ ମୋ ବୋହୁ ପାଇଁ କାମରେ ଆସିବ।ତେବେ ଏଇ ଟଙ୍କାତ ମୋତେ ସାଙ୍ଗେ ସାଙ୍ଗେ ନିଜ ଅକ୍ତିଆରକୁ ନେବାର ଥିଲା।"

ବୋକାଙ୍କ ଭଳି ସମସ୍ତେ ଅନାଇଥିଲେ। ବଣ୍ଟି ବିରକ୍ତିଭରା ସ୍ୱରରେ କହିଲା,
-ଦୀପାବଳୀ ପାଇଁ ବାଣ ବି ଆଣିନ ?"

ପୁଅ ମୁଣ୍ଡକୁ ସାଉଁଳେଇ ଦେଇ ସୁପ୍ରିୟା କହିଲା,
-ସୁପ୍ରିମକୋର୍ଟ ପରା କହିଛନ୍ତି, ଏବର୍ଷ ଦୀପାବଳୀ ବାଣ ବଦଳରେ ମିଠେଇରେ ଖର୍ଚ୍ଚ କର। ଆଉ ମୁଁ ତ ଧନ ତେରସ ଉପଲକ୍ଷେ ସୁନା ଆଣିଲି।ସୁପ୍ରିମକୋର୍ଟ ସେଥିପାଇଁ ବାରଣ କରି ନାହାନ୍ତି।"

କାହାର ଫୋନ ଆସିବାରୁ ପ୍ରଭାସ ଛାତ ଉପରକୁ ଚାଲିଗଲା।ସେପଟୁ ଏକ ମହିଳାଙ୍କ ସ୍ୱର,
-କଣ ହେଲା, ମୋ କଲ ର ଉତ୍ତର କାହିଁକି ଦେଉନ? ଖରାବେଳୁ ଫୋନ କରି କରି ମୁଁ ହାଲିଆ।ଟଙ୍କା କେବେ ଦେବ ? ତମ ଜିପିଏଫ ପରା ସାଂକ୍ସନ ହୋଇଯାଇଛି। ଶୀଘ୍ର ତିନି ଲକ୍ଷ ନଦେଲେ ସେ ଫଟ ମୁଁ ଭାଇରାଲ କରିଦେବି।"

ରାଗିଯାଇ ପ୍ରଭାସ କହିଲା,
-ଅଫିସରେ ମୋ ଚ୍ୟାମ୍ବର ଭିତରେ, ମୋ ଗାଲରେ ତମେ ନିଜେ ଜବରଦସ୍ତି କିସ କରି, ଲୁଚେଇକି କେମିତି ଫଟ ଉଠାଇଥିଲ। କଣ ଦରକାର ଥିଲା ମୋତେ ଧମକାଇବା ପାଇଁ, ଆଜି ପୁଣିଥରେ ସେ ଫଟ ମୋ ହ୍ଵାଟ୍ସଆପ ରେ ପଠାଇବା ପାଇଁ ? ତମେ କି ବ୍ଲାକମେଲ୍ କରିବ ? ସେ ଫଟ ମୋ ସ୍ତ୍ରୀ ଆଖିରେ ପଡିଗଲା ବୋଲି, ଘରେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ କହିଦେବ ବୋଲି, ମୋତେ ବ୍ଲାକମେଲ କରି ସବୁ ଟଙ୍କା ନିଜେ ଖର୍ଚ୍ଚ କରିଦେଇଛି। ମୁଁ ତାକୁ ବହୁତ ବୁଝାଇବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କଲି ଯେ ତମେ ମିଛରେ ମୋତେ ଫସାଇଛ ବୋଲି। ହେଲେ ସେ କଣ ବିଶ୍ବାସ କରୁଛି ?"

ହଠାତ ପଛପଟୁ ଆସି ସ୍ୱାମୀ ହାତରୁ ମୋବାଇଲ ନେଇ ସୁପ୍ରିୟା କହିଲା,
-ଏ ବଦମାସ ମାଇକିନା, ଖବରଦାର ଯଦି ଆଉ ଦିନେ ମୋ ସ୍ୱାମୀକୁ ଫୋନ କରିଛୁ ତେବେ ଏ ଫଟ ଓ ତୋ ମୋବାଇଲ କଲ ରେକର୍ଡ଼ିଂଗ ନେଇ ପୋଲିସରେ ଦେଇ ବ୍ଲାକମେଲ ଅଭିଯୋଗରେ ତୋତେ ଜେଲ ପଠାଇବି। ଟିଭି ଦେଖୁଛୁ ତ ? ହଇଲୋ, ଉପରେ ପଡି ନିଜେ ମୋ ସ୍ୱାମୀକୁ ଗେଲ କରି, ଫଟ ଉଠାଇ ପୁଣି ଟଙ୍କା ମାଗୁଛୁ ? ଜି ଏମ ଙ୍କୁ କହି ଆଗେ ତୋତେ ସିଧା କରିବି। ଆଉ ହଁ ମନେରଖ, ତୋ ଭଳି ଅଭଦ୍ର ମହିଳା, ପୁରୁଷଙ୍କୁ ବ୍ଲାକମେଲ କରିପାରେ, ହେଲେ ଜଣେ ପତିବ୍ରତା ସ୍ତ୍ରୀ ଜାଣେ ତୋ ଭଳି ନାଗୁଣୀମାନଙ୍କ ବିଷଦାନ୍ତ ଭାଙ୍ଗି, ପାନେ ଦେବା ଉପାୟ। ଏଇନା ମୁଁ ଯାଉଛି ଥାନା।"

ସେପଟୁ ଫୋନ କଟିଗଲା। ପ୍ରଭାସ କହିଲା,
-ସତ କହୁଛି ସୁପ୍ରିୟା, ମୁଁ ଜାଣିପାରୁନଥିଲି କଣ କରିବି।କାହାକୁ କହିବା ପାଇଁ ବି ଲାଜ ଲାଗୁଥିଲା। ତମେ ଜାଣିଲେ କେମିତି ରିଆକ୍ଟ କରିବ ତା ଭାବି ଡରୁଥିଲି। ଆଗରୁ ନକହି ଥିବାରୁ ପ୍ଲିଜ ମୋତେ କ୍ଷମା କରିଦିଅ।"

ସ୍ୱାମୀକୁ ନିଜ ଦୁଇ ହାତରେ ଜଡାଇ ଧରି ସୁପ୍ରିୟା କହିଲା,
-ଦାମ୍ପତ୍ୟର ଅସଲ ଅର୍ଥ ସ୍ବାମୀ ସ୍ତ୍ରୀ ଉଭୟଙ୍କ ଭିତରେ ଦୃଢ଼ ବିଶ୍ବାସ ଓ ଭରସା। ଆଉ ହଁ ପ୍ରାୟତଃ ସ୍ତ୍ରୀ, ସ୍ୱାମୀକୁ ବ୍ଲାକମେଲ କରିବା ଅପେକ୍ଷା ବ୍ଲାକମେଲର କବଳରୁ ବଞ୍ଚାଇ ନିଜ ଘରକୁ ରକ୍ଷା କରେ ଓ ସୁଖ ଶାନ୍ତି, ଧନ ଧାନ୍ୟରେ ପୁରଣ କରେ। ଏଇ ୩ଲକ୍ଷ ମୁଁ ତୁମର ବଞ୍ଚାଇଲି। ହାପି ଧନ ତେରସ।"

ସୁପ୍ରିୟା କପାଳରେ ଚୁମାଟିଏ ଦେଇ ପ୍ରଭାସ କହିଲା,
-ମଜାରେ ଗୋଟେ କଥା କହିବି।ସ୍ୱାମୀ ପାଇଁ ଧନ ତେରସ'ର ଅସଲ ଅର୍ଥ ହେଲା "ଧନ ତେରା, ସଜା ମେରା।"

ଦୁହେଁ ହସୁଥିଲେ।

(©️ଅରବିନ୍ଦ ଦାସ)

✿❣️༒ *ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ* ༒❣️✿

🏵️🏵️🙏 *ଶୁଭ ରାତ୍ରି* 🙏🏵️🏵️

◆ _*💥ବାତ୍ୟା'ର ଭିନ୍ନ ଏକ ସ୍କେଚ💥*_ ◆


. *✧༺⭕༻✧✧✧༺⭕༻✧*
ଦାଗ ଆଛେ ହେ.....
ବିଜ୍ଞାପନଟିକୁ ଟିଭିରେ ଦେଖି ଲତା ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ଭାବୁଥିଲେ, ଦାଗ ପୁଣି ଭଲ କେମିତି ? ଆଜିକାଲି ଏଇ କମ୍ପାନୀ ଗୁଡାକ ବି କଣ ନାହିଁ କଣ ଦେଖାଉଛନ୍ତି ନିଜ ଜିନିଷ ବିକିବା ପାଇଁ।
"ପୁଣି ଗୋଟେ ବଡ ବାତ୍ୟା ମାଡି ଆସୁଛି ଓଡିଶା ଆଡ଼କୁ।"
ବାରମ୍ବାର ଖବର ଟା ଦେଖି ଛାତିରେ ଛନକା ପଶୁଥିଲା ଲତାଙ୍କର।ଆଉ କେଉଁଠି ନହୋଇ ସିଧା ଓଡିଶା!
ପୋଡାମୁହିଁ ବାତ୍ୟାକୁ ଆଉ ଜାଗା ମିଳୁନି ?କିଏ କାହିଁକି କହୁନି ବାତ୍ୟା ବି ଭଲ !
ଝଡ଼, ତୋଫାନ, ବାତ୍ୟା, ବନ୍ୟା ଭଳି ପ୍ରାକୃତିକ ଦୁର୍ବିପାକ କଣ କେବେ ଭଲ ହୋଇପାରନ୍ତି ?

ଡ୍ରଇଂ ରୁମରେ ସ୍ବାମୀଙ୍କ ଫୁଲମାଳ ଦିଆ ଫଟ। ପାଞ୍ଚ ବର୍ଷ ହେଲାଣି ସ୍ଵର୍ଗରେ। ପାଖରେ ହେଲେ ଆଜି ଥାଆନ୍ତେ। ତାଙ୍କୁ ଲାଗୁଥିଲା ଫଟ ଭିତରୁ ପ୍ରତାପ ବାବୁ ଯେମିତି ହସିକି ପଚାରୁଛନ୍ତି, "ଡର ମାଡୁଛି କି ?"
ସେ କଣ ବାହାବେଳର ସେଇ ଡରକୁରୀ ଝିଅ ହୋଇ ରହିଛନ୍ତି କି ?
ଦୁଇଦିନ ହେଲାଣି ସମସ୍ତେ ତାଙ୍କୁ ହୁସିଆର ହୋଇ ରହିବାକୁ କହିଛନ୍ତି। ମାହାବାତ୍ୟା ଭଳି ଯଦିଓ ହେବନି, ତଥାପି ବାତ୍ୟାକୁ କି ବିଶ୍ବାସ !
ଅଧିକା ଦୁଇ ଡ୍ରମ ପାଣି ରଖିଲେ।ଇନଭର୍ଟର, ଚାରିଟାଯାକ ଏମ୍ରଜେନ୍ସି ଲାଇଟ ଚାର୍ଜ କରିଛନ୍ତି।କ୍ୟାଣ୍ଡେଲ, ଲଣ୍ଠନ, ଦିଆସିଲି, ବିଞ୍ଚଣା, ପାଉଁରୁଟି, ଚୁଡା, ଛତୁଆ, ମୁଢି, ଖଇ, ଆଳୁ, ପିଆଜ, ସହ ପିଇବା ପାଣି ଅଧିକ ରଖିଛନ୍ତି।ଖିଡିକି, କବାଟ ର ହୁକ ସବୁ ଚେକ୍ କରିନେଇଛନ୍ତି।ମହାବାତ୍ୟାର ପୂର୍ବ ଅନୁଭୂତି ଅଛି।
- ବୋଉ ,ଆମେ ଓପରବେଳା ଆସି ପହଁଚୁଛୁ।"ବଡ଼ ପୁଅ ରବି ଚେନାଇ ରୁ ଫୋନରେ କହିଲା।
-ପାଗଳ ହେଲୁ ନା କଣ ? ବାତ୍ୟା ଆସୁଛି ପରା। ଆମେ ଆସୁଛୁ ମାନେ ! କିଏ ଆସୁଛି ତୋ ସହ ?"ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ ପଚାରିଲେ ଲତା।
-ମୁଁ, ମିତା, ପିଲାମାନେ ଆସୁଛୁ। ତୋ ଝିଅ ଜୋଇଁ ବି ବମ୍ବେରୁ ଭୁବନେଶ୍ୱର ରେ ପହଁଚୁଛନ୍ତି।ଏୟାରପୋର୍ଟ ରୁ ଆମେ ସବୁ ମିଶିକି ଯିବୁ। ଦିଲ୍ଲୀରୁ ବାବୁଲି ରାଜଧାନୀ ଏକ୍ସପ୍ରେସରେ କାଲିଠୁ ବାହାରିସାରିଛି, ସେ ଓ ଗୀତା ଘଣ୍ଟେ ଭିତରେ ତୋ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିଯିବ। ବାତ୍ୟାବେଳେ ତୋ ପାଖରେ ଆମେ ସମସ୍ତେ ରହିବୁ ବୋଲି ଠିକ୍ କଲୁ। ତୁ ତ ଆମ ପାଖକୁ ଆସିବାକୁ ମନା କଲୁ।ଏକୁଟିଆ ତୁ ସେଠି ହଇରାଣ ହେବୁ ଓ ଆମେ ସମସ୍ତେ ବ୍ୟସ୍ତ ହେବୁ ଏଇଠି ରହି। ବହୁତ ଦିନ ହେଲାଣି ବି ଆମ ଭାଇ ଭଉଣୀମାନଙ୍କ ଦେଖାହୋଇନି।ବାତ୍ୟା ରେ ସମସ୍ତେ ଏକାଠି ହେବୁ ବୋଲି ଭାବିଲୁ।
ଲତା ଜାଣି ପାରିନଥିଲେ କଣ କହିବେ। ଦୁଇ ପୁଅ ବୋହୁ, ଝିଅ ଜୋଇଁ, ନାତି ନାତୁଣୀ ଆସୁଛନ୍ତି !
- ଟିକେଟ କ୍ୟାନସଲ କର ସମସ୍ତେ। ମୋର କିଛି ଅସୁବିଧା ହେବନି।ରମା , ପଦନା ଅଛନ୍ତି। ବିନା ଲାଇନ , ପାଣିରେ ତମେମାନେ ଚଳିବ କେମିତି ?
- ତୁ ପୁଣି କେମିତି ଚଳିବୁ ?ଆମେ ସମସ୍ତେ ଚେକ୍ ଇନ କରିସାରିଲୁଣି।"ଫୋନ୍ ରଖିଲା ରବି।

ବଗିଚାରେ ଗୁଡ଼ାଏ ଗଛ ସେମାନେ ଦୁହେଁ ଲଗାଇଥିଲେ।ଗଛ ସବୁ ବଡ଼ ହୋଇ ଫୁଲ ଫଳ ଦେଉଛନ୍ତି। ସବୁ ନଷ୍ଟ ହୋଇଯିବ।ଠାକୁରଙ୍କୁ ଡାକୁଥିଲେ ପବନ କମ ହେଉ।
ବାହାରେ ଟ୍ୟାକ୍ସି ରହିଲା। ସାନ ପୁଅ ବାବୁଲି , ସାନ ବୋହୁ ଶର୍ମିଷ୍ଠା ଓ ନାତି ପିନୁ ଭିତରକୁ ଆସୁଥିଲେ। ପନ୍ଦର ଦିନ ତଳେ ଲତା ଦିଲ୍ଲୀରେ ଥିଲାବେଳେ, ପୁଅକୁ ମଦ ପିଇବା ନେଇ ଗାଳି ଦେବା କଥା ନେଇ ପାଟିଗୋଳ , କଥା କଟାକଟି, ମାନ ଅଭିମାନରେ ଲତା ଚାଲି ଆସିଥିଲେ ଓଡିଶା।
ବୋହୁ ଓ ନାତି ଆସି ମୁଣ୍ଡିଆ ମାରି କୁଣ୍ଢାଇ ପକାଇଲେ। ବାବୁଲି ଚୁପଚାପ ଠିଆହୋଇଥିଲା।ଘଣ୍ଟାଏ ପରେ ଝିଅ ଜୋଇଁ ଓ ବଡ଼ ପୁଅ ବୋହୁ ପିଲେ ପହଁଚିଲେ।
ସନ୍ଧ୍ୟା ବେଳକୁ ଲାଇନ କଟିଗଲା।
ବାବୁଲି ପାଖକୁ ଆସି ଲତାଙ୍କୁ କୁଣ୍ଢାଇ ଧରି କହିଲା,
-"ମୋର ଭୁଲ ହୋଇଯାଇଛି।ଆଉ କେବେ ଛୁଇଁବିନି ମଦ। ତୋ ରାଣ।"
ପୁଅ ମୁଣ୍ଡକୁ ଆଉଁଷିଦେଇ ଲତା କହିଲେ,
-"ଯଦି ଖିଲାପ କରିବୁ ତୋ ବୋଉ ମରିବ।"
ମା ପୁଅ ଦୁହେଁ କାନ୍ଦୁଥିଲେ। ବାତ୍ୟା ପୂର୍ବରୁ ବାହାରେ ଚାଲିଥିବା ବର୍ଷା ଭଳି ଦୁହିଁଙ୍କ ଆଖିରୁ ଝରୁଥିଲା ଲୁହ।
ରାତି ଖାଇବା ସାରି ସମସ୍ତେ ହଲରେ ଫ୍ୟାନ ଲଗାଇ ସପ, ଗଦି ବିଛାଇ ଶୋଇଗଲେ। ଖୁସି ଗପସପ ଚାଲୁଥିଲା
ବାହାରେ ବର୍ଷା ଓ ପବନ ।ଅନ୍ୟ ଦିନ ହୋଇଥିଲେ ଲତା ଡ଼ରିଥାନ୍ତେ। ହେଲେ ଏତେ ଦିନ ପରେ ପିଲାଙ୍କ ମେଳରେ ସେ।ନାତି ନାତୁଣୀ ତାଙ୍କରି ଉପରେ ହାତ ଗୋଡ଼ ନଦି ଶୋଇଛନ୍ତି।ଆରାମରେ ଶୋଇଗଲେ ଲତା।
ପରଦିନ ସକାଳୁ ବାତ୍ୟା ତାର ତାଣ୍ଡବ ଖେଳାଇ ଚାଲିଗଲା। ଘର ଦ୍ବାର ବଗିଚା ସବୁ ଛିନ୍ ଛତର ହୋଇଥିଲା। ପିଲାମାନେ ଲାଗିଥିଲେ କାମରେ। କେଆର ଟେକର ପିଲା ସହ ଦୁଇ ପୁଅ, ନାତି ନାତୁଣୀ ଓ ଜୋଇଁ ବଗିଚା, ଘର ସଫାରେ ଲାଗିପଡିଥିଲେ।ପଣସ ଗଛ ଗୋଟେ ଭାଙ୍ଗି ଯାଇଥିଲା ଓ ସଜନା ଛୁଇଁ ତକ ଖସି ପଡ଼ିଥିଲା। ବାହାରେ ଅବସ୍ଥା ସାଙ୍ଘାତିକ। ଶହ ଶହ ଇଲେକ୍ଟ୍ରିକ ପୋଲ ତଳେ ଖସି ପଡ଼ିଥିବାରୁ, ଲାଇନ ଆସିବାକୁ ଆହୁରି କିଛି ଦିନ ଲାଗିବ ବୋଲି ସମସ୍ତେ କହୁଥିଲେ। ପାଖରେ ଥିବା ମନ୍ଦିର କୂଅରୁ ପିଲାମାନେ ବି ପାଣି ବୋହୁଥିଲେ।
ପଡିଶା ଘର ମନୁବୋଉ ପଚାରିଲେ,
-" ବାତ୍ୟା ପବନ ବହିଲା ବେଳେ ମୁଁ ଗୋଟିପଣି ଭୟରେ ଥରୁଥିଲି।ବୁଢ଼ା ବୁଢ଼ୀ ଆମେ ଦୁଇଟା ମଣିଷ ଘରେ। ତମେ ଆଜି କଣ କରୁଥିଲ ?

ହସିଦେଇ ଲତା କହିଲେ,
-"ପୁରା ପରିବାର ସାଙ୍ଗରେ ଥିଲେ କିଏ ଡରିବ ? ଜୀବନରେ ପ୍ରଥମ ଥର ପାଇଁ ଡରିଲିନି।"

ଇନଭର୍ଟର ଚାର୍ଜ ସରିଯାଇଥିଲା । ରାତିରେ କ୍ୟାଣ୍ଡେଲ ଓ ଏମରଜେନ୍ସି ଲାଇଟ।

ଜୋଇଁ ରାତିରେ ଖାଇଲା ବେଳେ କହିଲା,
-"ଝୁନୁ ସବୁବେଳେ କ୍ୟାଣ୍ଡେଲ ଲାଇଟ ଡିନର ପାଇଁ କହୁଥିଲା।ଏବେ ଲାଇନ ଆସିବା ଯାଏଁ କ୍ୟାଣ୍ଡେଲ ଲାଇଟ ଡିନର।"

ବାତ୍ୟା ଯୋଗୁଁ ଇଣ୍ଟରନେଟ ନଥିଲା। ଟିଭି ବି ନାହିଁ।ଛୁଆଗୁଡାକ ବାଧ୍ୟ ହୋଇ ମୋବାଇଲ ଛାଡି ଘରେ ଥିବା କମିକ ବୁକ୍ ଓ ଖେଳନା ଧରି ଖେଳୁଥିଲେ। ବଗିଚାରେ ପିଲାଙ୍କୁ ଧୂଳି ଘର ,କଣ୍ଢେଇ ବାହାଘର , ମିଛିମିଛିକା ଖେଳ ଭାତ ବନାଇବା ଶିଖାଉଥିଲେ ଲତା।ଏତେଦିନ ପରେ ଛୁଆ ଗୁଡାକ ତାଙ୍କ ପାଖ ଛାଡୁନଥିଲେ।ନହେଲେ ଚେନ୍ନାଇ ,ଦିଲ୍ଲୀରେ ସେ ଖାଇବା ଟେବୁଲ ରେ ଏକୁଟିଆ ବସୁଥିଲେ। ଛୁଆ

ଗୁଡାକ ଚବିଶ ଘଂଟା ସେଇ ଟିଭି ନହେଲେ ମୋବାଇଲ।
ଖରାବେଳେ ପିଲାଙ୍କ ସହ ଟ୍ୱେଣ୍ଟିନାଇନ ତାସ ଖେଳ। ପୁଅ, ବୋହୁ, ଝିଅ ଜୋଇଁ, ଲୁଡୁ, ଚେସ୍ ପଟି ଧରି ବସୁଥିଲେ। ପାଖରେ ବସି ବିଞ୍ଚଣାରେ ବିଞ୍ଚୁଥିଲେ ଲତା।ପୁରୁଣା ଦିନ ଯେମିତି ଫେରିଆସିଥିଲା।ହ୍ବାଟ୍ପଅପ ,ଫେସବୁକ କିମ୍ବା କ୍ରିକେଟ ଖେଳ ଛାଡି ସମସ୍ତେ ଏକାଠି ଗପସପ ହେଉଛନ୍ତି।

-ଫ୍ଲାଇଟ ତ ଚାଲିଲାଣି।ତମେମାନେ ଚାଲିଯାଅ।"ଲତା କହୁଥିଲେ।

-ପାଟି ଚୁପ୍ କର। ଲାଇନ ଆସିଲା ପରେ ଆମେ ଯିବୁ।"

ସାତ ଦିନ ପରେ ଲାଇନ ଆସିଲା ପରେ ଚାଲିଗଲେ ପିଲାମାନେ।ଲତାଙ୍କୁ ସାଙ୍ଗରେ ନେବାକୁ ବାଧ୍ୟ କରୁଥିଲେ। ପରେ ଯିବେ କହିଲେ ଲତା।
ଗତ ଥର ବାତ୍ୟା ବେଳେ ଖବରକାଗଜରେ ଲତା ପଢିଥିଲେ, ପାଣି ଓ ଲାଇନ ଅସୁବିଧା ଯୋଗୁଁ ଲୋକମାନେ ଭୁବନେଶ୍ବର ଛାଡି ଗାଁ କୁ ଓ ଅନ୍ୟ ଜାଗାକୁ ପଳାଇଥିଲେ। ହେଲେ ତାଙ୍କ ପିଲାମାନେ ,ସୁଖ ସୁବିଧା ଛାଡି ଆଗୁଆ ଚାଲିଆସିଥିଲେ ବୋଉ ପାଖକୁ। ବାତ୍ୟା କଣ ତାଙ୍କୁ ଡରାଇ ପାରିଲା ?ନିଜେ ହାରିଗଲା।
ପିଲାମାନେ ହିଁ ବାପା, ମାଙ୍କ ର ଦମ୍ଭ। ଏମିତି ସ୍ନେହ ର ମଜବୁତ ପାଚେରୀ, ଭରସାର ବଳୟକୁ କେଉଁ ବାତ୍ୟା ଭେଦି ପାରିବ ?

ମନେମନେ ଗୋଟେ ଗୀତ ଗୁଣୁଗୁଣେଇ ହୋଇ ଟିଭି ଅନ କଲେ।ପୁଣି ସେଇ ବିଜ୍ଞାପନ।
"ଦାଗ ଆଚ୍ଛେ ହେ ,_ ୱାଶିଂ ପାଉଡର ହେ ନା।"

ହସିଦେଇ ଲତା ସ୍ବାମୀଙ୍କ ଫଟ ସାମ୍ନାରେ ଠିଆ ହୋଇ ମନକୁ ମନ କହିଲେ,
-"ଜାଣିଲ, ବାତ୍ୟା ବି ଅଜଣାତରେ ଭଲ କାମ କରିଦିଏ, ଏକାଠି କରିଦିଏ ନିଜ ଲୋକଙ୍କୁ। ବାତ୍ୟା ବି ଆଛେ ହେ, ଅପନା
ପରିବାର ହେ ନା। ପରିବାର ଏକାଠି ଥିଲେ ବାତ୍ୟାକୁ କି ଡର ?"


(©️ଅରବିନ୍ଦ ଦାସ)

✿❣️༒ *ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ* ༒❣️✿

🏵️🏵️🙏 *ଶୁଭ ରାତ୍ରି* 🙏🏵️🏵️

-ନା, ମୋ ମୃତ୍ୟୁ ରେ ବାୟା ହୋଇଗଲା। ସମସ୍ତେ ତାକୁ ପାଗଳ କହୁଛନ୍ତି। ମୁଁ ଅନେଇଛି ସେ କେଉଁଦିନ ମୋ ପାଖକୁ ଆସିବ। ହେଇ ସେଇଠି ଆଉ ନଅ ଜଣ ନୂଆ ଭୁତ ଗତ କାଲି ଆସିଛନ୍ତି। ନକଲି ମଦ ପିଇଥିଲେ। ନିର୍ବାଚନ ହିଂସା, ଦଙ୍ଗା, ମଦ ମୃତ୍ୟୁ, ଅନାହାର ମୃତ୍ୟୁ ଏସବୁ ବାତ୍ୟା ଠାରୁ ଢେର ଭୟଙ୍କର।"

ଚିର ଚିର ହୋଇ ହସି ପ୍ରେତିନୀ ସିଲ୍କି କହିଲା,
-"ଏବେ ଆଉ ସିରିଅସ କଥା ନାହିଁ। ବାତ୍ୟା ପବନ ବଢିଲାଣି।ଲୋକ ଗୁଡାକଙ୍କର କେତେ ଚିନ୍ତା।ଆମେ କିନ୍ତୁ ବିନ୍ଦାସ୍। ଭୁତ ହେବା ଢେର ଭଲ। ଏବେ ଚାଲ ପ୍ରାଇମ ଭିଡିଓ ରେ ଆଜି ପାଇଁ ଖାସ୍ ସିନେମା ଦେଖିବା।"

-କେଉଁ ସିନେମା ?

-ଦାନା ପାନି।"

ସବୁ ଭୁତ ଭୂତୁଣୀ ଜୋରରେ ହସୁଥିଲେ।
- ଆସ୍ତେ କିନା ହସ, ଲୋକ ଗୁଡାକ ଡରିବେ।"

ତଳେ ଶୋଇଥିବା ଲୋକଗୁଡାକ କିଛି ଶବ୍ଦ ଶୁଣି କୁହାକୁହି ହେଉଥିଲେ," ଦାନା ଲ୍ୟାଣ୍ଡଫଲ କଲା ବୋଧେ ।"

#👻ଭୁତଙ୍କୁ ନେଇ ଜୋକ୍ସ !👻
କଦାପି ନୁହେଁ।🙏


(©️ଅରବିନ୍ଦ ଦାସ)

✿❣️༒ *ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ* ༒❣️✿

🏵️🏵️🙏 *ଶୁଭ ରାତ୍ରି* 🙏🏵️🏵️

◆ _*💥ବାତ୍ୟା ଓ ଭୂତ💥*_ ◆







*✍️ ଅରବିନ୍ଦ ଦାସ*


ବାତ୍ୟା ଆଶ୍ରୟସ୍ଥଳୀରେ ପହଁଚିଥିବା ପ୍ରଭାବିତ ଇଲାକାର ସମସ୍ତଲୋକଙ୍କୁ ଦେଖି ବିରକ୍ତ ହୋଇଯାଇଥିଲେ ସେଠାରେ ସ୍ଥାୟୀ ଭାବେ ବାସ କରୁଥିବା ଭୁତଭତୁଣୀ ମାନେ।
-ଗତ କାଲିଠୁ ତାଲା ଖୋଲା ହୋଇ ସଫାସଫି ଆରମ୍ଭ ହେଲାବେଳେ ମୁଁ ଜାଣିଲି ବାତ୍ୟା ଆସୁଛି ନିଶ୍ଚୟ। ନହେଲେ ଭୂତକୋଠି ଖୋଲିଥାନ୍ତା କାହିଁକି ?ଏଇ ଦୁଇ ତିନି ଦିନ ପାଟିଗୋଳ ହୋହାଲ୍ଲା ରେ, ଆମେ ଭୁତ ସବୁ ବୋର ହେବ।"ହାଇ ମାରି କହିଲା ବୁଢ଼ା ଭୁତ।
- ଓଃ, ନୋ, ମୋ ସ୍ପାଇଡର ମ୍ୟାନ ଡ୍ରେସ ଟା ଗଲା।ଘରଭିତରେ ଓହଳିଥିବା ବୁଢ଼ୀଆଣୀ ଜାଲକୁ ପିନ୍ଧି ଆମେ କେତେ ମସ୍ତି କରୁଥିଲୁ ; ଭାବିଥିଲି ଉଇକେଣ୍ଡ ରେ ସେଇ ଜାଲ ଡ୍ରେସ ପିନ୍ଧି ସ୍ପାଇଡର ମ୍ୟାନ କିମ୍ବା କିଛି "ଭୁତ" ସିନେମା ଦେଖିବାକୁ ଆଇନକ୍ସ ଯିବି ବୋଲି। ଭୁତ ଗ୍ରୁପରେ ଆମ ଗପ ପଢି ମଜା ନେଉଥିବା କିଏ ପରା ସେଇ ସିନେମା ଦେଖା ଫଟ ଅପଲୋଡ଼କରିଥିଲା।"

ଭୁତୁଣୀଙ୍କ ଭିତରେ ଫୁଲେଇ କ୍ୟାଟ୍ରିନା କହିଲା।
-ଛାଡ଼ ସେକଥା, ଆଜି ବାତ୍ୟା ଦାନା ପାଇଁ ଲୋକ ସବୁ ଆମ ଜାଗା ଦଖଲ କରିଛନ୍ତି।ଖେଳିବାକୁ, ଶୋଇବାକୁ ଆମକୁ ଅସୁବିଧା।ସେଥିରେ ପୁଣି ଆମେ କୁଣିଆଙ୍କୁ ଡ଼ାକିଛୁ।"

(ସମ୍ଭାବିତ ବାତ୍ୟା ପାଇଁ ଆଖ ପାଖରେ ଭୁତଭୂତୁଣୀଙ୍କୁ ବି ସେଇ ବାତ୍ୟା ଆଶ୍ରୟସ୍ଥଳୀରେ ରହିବା ପାଇଁ ସେଠାରେ ରହୁଥିବା ଭୁତ ଭୂତୁଣୀ ମାନେ ନିମନ୍ତ୍ରଣ ଦେଇଥିଲେ ।କିଛି ତଳ ମହଲାରେ ଥିଲେ ଓ ଅନ୍ୟମାନେ ଉପର ମହଲାରେ।)

ସରକାରଙ୍କ ତରଫରୁ ରନ୍ଧାଖାଦ୍ୟ ଯୋଗାଇ ଦିଆଯାଉଥିଲା।ଖାଇବାକୁ ଆରମ୍ଭ କରିଥିଲେ ଲୋକେ। ଅନ୍ୟ ଜାଗାରୁ ଆସିଥିବା ଭୁତ ଭୂତୁଣୀ, ସେଠାରେ ଥିବା ଏତେ ଲୋକଙ୍କୁ ଦେଖି ଟିକେ ଅସନ୍ତୁଷ୍ଟ ଥିଲେ।
-ତମେମାନେ ଆମକୁ ନିଜ ଘରକୁ ଡାକିବ, କିନ୍ତୁ ସବୁବେଳେ ସେଇ ଆହାର କେନ୍ଦ୍ର ଖାଇବା। ତମ ମାନଙ୍କ ଷ୍ଟାଣ୍ଡର୍ଡ଼ ନାହିଁ। ବର୍ଷା ପାଗରେ ଟିକେ ରମ, ହ୍ବିସ୍କି ନହେଲେ କଣ ମଜା ? "ଭୁତ ନାଇଟ କ୍ଲବ ର ବାଉଁସର ଟିକନ କହିଲା।
ବୁଢ଼ୀ ଭତୁଣୀ ମାହୀ (୧୯୯୯ ମହାବାତ୍ୟାରେ ସେ ମରିଥିଲା ବୋଲି ନିଜ ନାଁ ମାହୀ ବୋଲି ରଖିଛି) ଟିକେ ବିରକ୍ତ ହୋଇ କହିଲା,
-"ସବୁ ବାତ୍ୟାରେ, ଖାଇବା ମେନୁ ସେଇ ସମାନ ! ଖେଚିଡ଼ି ନହେଲେ ଭାତ ଡାଲମା। ସକାଳୁ ପାଉଁରୁଟି ନହେଲେ କଞ୍ଚା ଚୁଡା ଗୁଡ଼।ଏ ପାଗରେ ଚା, ପକୁଡ଼ି ହେବା ନିହାତି ଦରକାର। କିଏ ସେ ବୋରିଙ୍ଗ ଖାଇବା ଖାଇବ ?ମୁଁ ଭାବୁଛି ସେଇ ଗୋଲାପୀ ଶାଢ଼ୀ ପିନ୍ଧିଥିବା ଦିଦି ର ଟିଫିନ ଚାଖିବି।କାକରା ପିଠା ଆଣିଛି ସେ।"

-ତା ପାଖରେ ବସିଥିବା ହେଡ଼ମାଷ୍ଟ୍ରକୁ ଦେବ ସେ। ମାସେ ଛୁଟି ପାଇଁ ସାଂକ୍ସନ ପାଇଁ ବୁଢ଼ାକୁ ତେଲଉ ଥିଲା।"ଅନ୍ୟ ଗୋଟେ ଭୁତ କହିଲା।
- ଏବେ ଏବେ ଇଲେକ୍ସନ ସରିଛି।ଭାତ ମାଂସ ଭୋଜି ପରା ଏତେ ଖାଇଛୁ ,ପୁଣି ଲୋଭ ?" ଚିରୁଗୁଣୀ ପଦ୍ମା ପଚାରିଲା।
-ଆଲୋ ଯାହା ଦେହରେ ପଶିଲି, ତା ପେଟକୁ ଗଲା, ଆମକୁ ଖାଲି ବାସନା। ଏଇ ଦେଖୁନୁ, ରିଲିଫ ଏତେ ଆସିବ, ଖାଇବ କିଏ , ଅଥଚ ସବୁଥର ଯାଞ୍ଚ କମିଶନ ରିପୋର୍ଟ କହିବ "ଭୁତ ଖାଇଗଲା।ଶଃ, ଆମେ କଣ ଏତେ ଶସ୍ତା ?"
ବାହାରେ ବର୍ଷା ଆରମ୍ଭ ହୋଇଯାଇଥିଲା। ତଳ ବଖରା'ର ତାଜା ଉପରେ କିଛି ଭୁତ ଅଳସ ଭାଙ୍ଗୁଥିଲେ। ସେଠାରୁ ବାହାରି ଚେମିଣି ଭୁତୁଣୀ ଓ ଲାଙ୍ଗୁଡ଼ିଆ ଭୁତ କହିଲେ,
- କିଏ ଆମ ସାଙ୍ଗରେ ରେନ୍ ଡ୍ୟାନ୍ସ କରିବ ?ଟିପି ଟିପି ବରଷା ପାନି ଗୀତ ବଜେଇବା। ଆଲୋ ଫାଇଲିନ, ଫନି ଆସୁନ, ; ବାତ୍ୟା ଭଉଣୀକୁ ଡରୁଛି କି ?"
ଅଚଳ ଫ୍ୟାନ ଉପରେ ବସିଥିବା ଭୂତୁଣୀ ଫାଇଲିନ (ବାତ୍ୟା ଫାଇଲିନ ସମୟରେ ମରିଥିଲା ବୋଲି ନିଜ ନାଁ ଫାଇଲିନ ରଖିଛି) ଚିଡିଯାଇ କହିଲା,
-"ମୁଁ କାହିଁକି ଡରିବି ?କାଲି ରାତିସାରା ଆମ ହ୍ବାଟ୍ସଅପ ଗ୍ରୁପର କିଟି ପାର୍ଟି ତାଜ ସୁଇମିଙ୍ଗ ପୁଲରେ ଥିଲା। ବହୁତ ମଜା ହେଲା। ମୋତେ ଟିକେ ଇନଫେକ୍ସନ ହୋଇଛି।ତମେମାନେ ଯାଅ।"
ପଛ ପଟେ ବସିଥିବା ବୁଢ଼ା ଭୁତ କହିଲା,
-"ବାତ୍ୟାରେ ମରିଥିବା ସବୁ ଭୁତଭୂତୁଣୀ କଣ ନିଜ ନାଁ ବାତ୍ୟା ନାଁ ରଖିଛନ୍ତି ବୋଧେ ?"
-କିହୋ ମଉସା,ବୟସ ସହ ମୁଣ୍ଡ ବି କାମ କରୁନି କି ? ଭୁତମାନେ କେମିତି ବାତ୍ୟା ନାଁରେ ନିଜକୁ ନାମିତ କରାଇବେ ?"
-କାହିଁକି ?"
-ସବୁ ବାତ୍ୟା ପରା ମହିଳାଙ୍କ ନାଁରେ। କ୍ୟାଟ୍ରିନା, ହେଲେନ, ଫାଇଲିନ, ଫନି। ଏଇ ଦାନା ବି ସେମିତି। ଆଜି ଛକରେ ଦୁଇଜଣ ଟୋକା ଜୋକ୍ସ କରୁଥିଲେ ଯେ ଟିଭିବାଲା ଏଇ ବାତ୍ୟାକୁ ସମୁଦ୍ର କୂଳରେ ଖୋଜୁଛନ୍ତି ଓ ସବୁଦିନ ଆସୁଥିବା ଅଳ୍ପ ଢେଉ କୁ ବି ଦେଖି କହୁଛନ୍ତି ବଡ଼ ବଡ଼ ଜୁଆର ମାଡି ଆସୁଛି ବୋଲି। ଭେରି ଫନି।"

-ପାଟି ଚୁପ୍ କର। ସେଇଠି ବସିଛି ସେଇ ଟୋକା ଭୁତ। ଗତ ବାତ୍ୟାରେ ନିଉଜ କଭର କଲାବେଳେ ତା ଉପରେ ଗଛ ପଡିଯିବା ଯୋଗୁଁ ମରିଥିଲା। ତାର ଭାରି ରାଗ ଚ୍ୟାନେଲ ବାଲା ଓ ସରକାରଙ୍କ ଉପରେ।ସାମ୍ବାଦିକ, ରିପୋଟରମାନଙ୍କ ପରିବାର'ର ଜଣଙ୍କୁ ଚାକିରୀ ବା ଅଧିକ କ୍ଷତିପୁରଣ ମିଳନ୍ତାନି ?ସେଇ ପା ଆମ ମିଟିଙ୍ଗ ରେ ଆଙ୍କରିଙ୍ଗ କରେ।"
କିଛି ଯୁବ ଭୁତଭୂତୁଣୀ ରେନ୍ ଡ୍ୟାନ୍ସ ପାଇଁ ଚାଲିଗଲେ।
ନିକଟରେ ପ୍ରେତଲୋକ କୁ ଆସିଥିବା ଟୋକା ଭୂତ କହିଲା ,
-ବାତ୍ୟାରେ ପୁଣି କେତେ ମରିବେ, ଭୂତ ହେବେ।"
ଠୋଠୋ ହସି ଭୂତ ନାଇଟ କ୍ଲବ'ର କ୍ୟାବ୍ରେ ଡ୍ୟାନସର ଚମେଲି କହିଲା,
-"ସରକାର ବାତ୍ୟା ପାଇଁ ଆଗୁଆ ପଦକ୍ଷେପ ନେଇ ଲୋକଙ୍କୁ ବଂଚାଉଛନ୍ତି। ଜିରୋ କାଜୁଆଲିଟି କରି ପ୍ରାଇଜ ପାଉଛନ୍ତି।"
-କିନ୍ତୁ ଗତ ବାତ୍ୟାରେ ତ ପାହାଡ଼ ଅତଡ଼ା ଖସି ଯେଉଁମାନେ ମରିଥିଲେ, ହେଇଟି ଦେଖେ ସମସ୍ତେ ସେଇ ତାଜା ପାଖରେ ଚୁପ୍ କିନା ବସିଛନ୍ତି। ବାତ୍ୟା କଥା ଭାବି ସେମାନେ ଡରୁଥିବେ।"
- ଚୋପ୍,ଯୋ ଡ଼ରଗୟା ୱ ମରଗୟା।ଭୁତ ହେଲା ପରେ କି ଡର?"
ଭୂତୁଣୀ ହୁଡହୁଡ ପାଖକୁ ଆସିଲା ଓ ଧୀରେ କିନା କହିଲା
-"ସମସ୍ତେ କଣ ବାତ୍ୟାକୁ ଡରନ୍ତି ?ମୋ ବର ମିଲିଟାରୀରେ କାମ କରୁଥିଲା ।ସେଇ ବାତ୍ୟାରେ ବହୁତ ଲୋକଙ୍କୁ ଉଦ୍ଧାର କରିଛି।ଘରକୁ ଆସି ଜାଣିଲା ମୁଁ ମରି ଯାଇଛି।"
ଜଣେ ଭୁତୁଣୀ ପଚାରିଲା,
-ପୁଣି ବାହା ହୋଇଗଲା ?"

ମୋବାଇଲ ଲାଇଟ ଜାଳି ବର୍ଷା କବାଟ ଖୋଲିବାକୁ ଗଲାବେଳେ , ତୋଫାନ ନିଜେ ଯାଇ କବାଟ ଖୋଲିଦେଲା। ବାହାରେ ଜଣେ ଯୁବକ ହାତରେ ଗୋଟେ ପ୍ୟାକେଟ ଧରି ଠିଆ ହୋଇଥିଲା।
-ଆରେ ବିସ୍ମୟ, ଏତେ ରାତିରେ ତମେ ରିସ୍କ ନେଇ ଆସିଛ ? ଇୟେ ତୋଫାନ ବାବୁ, ମୋ ପଡୋଶୀ। ତାଙ୍କ କବାଟ ଲକ ହୋଇଗଲା ବୋଲି ସେ ମୋ ଘରେ। ଆସ ଭିତରକୁ ଆସ।ବାତ୍ୟା ଲ୍ୟାଣ୍ଡଫଲ ସରିଗଲା କି ?"
ଯୁବକ ଜଣଙ୍କ ତୋଫାନ ଉପରେ ଆଖି ବୁଲାଇ ଆଣି, ହାତରେ ଧରିଥିବା ପ୍ୟାକେଟ ଟା ବର୍ଷା ହାତରେ ଧରାଇଦେଇ କହିଲା,
- ବାତ୍ୟାରେ ଏକୁଟିଆ ତମର କିଛି ଅସୁବିଧା ହୋଇଥିବ ଭାବି ଖାଇବା ଜିନିଷ ଆଣିଥିଲି । ହେଲେ ତମର ତ ଏଠି ମସ୍ତି, ଓ କ୍ୟାଣ୍ଡେଲ ଲାଇଟ, ନାଇଟି ପାର୍ଟି ଚାଲିଛି। ଏନଜୟ ଦ ନାଇଟ।ଲ୍ୟାଣ୍ଡଫଲ ତ ଏଇଠି ହୋଇଛି।" କହି ସେଇ ଅନ୍ଧାରରେ ଫେରିଗଲା ବିସ୍ମୟ। ବର୍ଷା ଯେତେ ଡାକିଲେବି ଶୁଣିଲାନି।

କବାଟ ବନ୍ଦ କରି ବର୍ଷା କହିଲା,
- ପ୍ରେମିକ ଗୁଡାକ ସତରେ ଭାରି ସନ୍ଦେହୀ। କିଛି ନବୁଝି ନଶୁଣି ମନକୁ ମନ ଝିଅ ଚରିତ୍ର ଉପରେ ସନ୍ଦେହ କରିବେ। ବିବାହ ପରେ ସ୍ତ୍ରୀକୁ କେମିତି ବ୍ୟବହାର କରିବେ ତାହା ଭଗବାନ ଜାଣନ୍ତି। କାଲି ତାକୁ ବୁଦ୍ଧି ଶିଖାଇବାକୁ ପଡିବ ମୋତେ। ଯାହା କୁହନ୍ତୁ, ଏସବୁ ମାମଲାରେ ଆମେ ଝିଅମାନେ କିନ୍ତୁ ବହୁତ ଉଦାର। ସ୍ୱାମୀ, ପ୍ରେମିକଙ୍କ ହଜାର ଭୁଲ, ତ୍ରୁଟି ମାଫ କରୁ। ଆପଣଙ୍କ ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କର ଆପଣଙ୍କ ସହ ନିଶ୍ଚେ ଭଲ ଅଣ୍ଡରଷ୍ଟାଣ୍ଡିଙ୍ଗ ଥିବ।"

ମୁଣ୍ଡ ଟୁଙ୍ଗାରି ତୋଫାନ କହିଲା,
- ମୋ ଯୋଗୁଁ ଆପଣ ଅଯଥାରେ ହଇରାଣ ହେଲେ।ମୁଁ ଭାବୁଛି ଆପଣଙ୍କ ଘର ପଛପଟ ବାଲକୋନି ବାଟେ ଆମ ଫ୍ଲାଟ ର ବାଲକୋନି କୁ ଡେଇଁ ସେପଟୁ ଦର ଆଉଜା ଥିବା ଝଟକା ବାଟେ ହାତଗଳାଇ ପଛପଟ କବାଟ ଖୋଲି ପାରିବି। କାରଣ ସେଇ ଝରକା ବାଟେ ମୁଁ ବାହାର ବର୍ଷା ଦେଖୁଥିଲି ଓ କବାଟ ର କେବଳ ଉପର ହୁକ ହିଁ ଦେଇଥିଲି।"
-ଏତେ ରିସ୍କ କାହିଁକି ନେବେ ?ଆଉ ଟିକେ ରହି ଯାଆନ୍ତୁ।"

କିଛି ଭାବି ତୋଫାନ କହିଲା,
-ନା, ମୋ ମିସେସ ଯେ ଆଜି ଫେରିବ ତାର ଗ୍ୟାରେଣ୍ଟି ନାହିଁ।ଆଜି ଯିବା ପୂର୍ବରୁ କହୁଥିଲା, ଲ୍ୟାଣ୍ଡଫଲ ପ୍ରକ୍ରିୟା କାଳେ ବହୁତ ଅଧିକ ସମୟ ଧରି ଚାଲେ।ଲ୍ୟାଣ୍ଡଫଲ ପରେ ପୁଣି କାଳେ ଅଧିକ ଜୋରରେ ବାତ୍ୟା ଆସେ।"
ସତର୍କତାର ସହିତ ବାଲକୋନି ବାଟେ ନିଜ ଫ୍ଲାଟର ବାଲକୋନିକୁ ଚାଲିଗଲା ତୋଫାନ ଓ ପଛପଟ କବାଟ ବି ଖୋଲିବାରେ ସଫଳ ହେଲାପରେ ବହୁତ ଖୁସି ହୋଇ କହିଲା,
-ମିସ ବର୍ଷା, ଆପଣଙ୍କୁ ଅନେକ ଧନ୍ୟବାଦ। ମୁଁ ଚେଞ୍ଜ କରି ଆପଣଙ୍କ ନାଇଟିଟି ଫେରାଇ ଦେବି।"

-ଆରେ ଆପଣ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନ୍ତୁ ନାହିଁ।" ହସିଦେଇ ତା ହାତକୁ ଟାୱେଲ ଦେଇ କହୁଥିଲା ବର୍ଷା।
ଘର ଭିତରକୁ ପଶି ଶାନ୍ତିର ନିଶ୍ବାସ ନେଲା ତୋଫାନ।ଓଃ, ଏଇ ବାତ୍ୟା ସତରେ ଭାରି ଦୁଷ୍ଟ।କେତେ ହଇରାଣ ହେଲା ମଣିଷ! ବର୍ଷାର ନାଇଟି ରେ ଭିନ୍ନ ଏକ ବାସ୍ନା, କିଛି ପର୍ଫ୍ୟୁମ ବାସ୍ନା ବୋଧେ।
ଏଇ ସମୟରେ କବାଟରେ କିଛି ଶବ୍ଦ। ମନେମନେ ହସି ତୋଫାନ ଭାବୁଥିଲା, ଏ ଝିଅ ଗୁଡାକ ସତରେ ଭାରି ପଜେସିଭ । ଦଶ ମିନିଟ ହୋଇନି, ନିଜ ନାଇଟି ମାଗିବାକୁ ଆସିଛି ବର୍ଷା !
ହାତରେ ଏମରଜେନ୍ସି ଲାଇଟ ଧରି କବାଟ ଆଡ଼କୁ ଉଠିଗଲା ବେଳକୁ କବାଟ ବାହାର ପଟୁ ଖୋଲିଗଲା ଓ ସାମ୍ନାରେ ଠିଆହୋଇଥିଲା ସ୍ତ୍ରୀ ଦାମିନୀ।
-ତମେ ଏତେ ଶୀଘ୍ର ଚାଲି ଆସିଲ ? ଆଉ ତୁମ ମୁହଁ ମୁଣ୍ଡରେ ଖଣ୍ଡିଆ କେମିତି ହେଲା ?ଲ୍ୟାଣ୍ଡଫଲ ସରିଗଲା?"

-ଛେନାଗୁଡ଼ ଲ୍ୟାଣ୍ଡଫଲ। ସମୁଦ୍ର ଲହଡି କୁ ଅତି ପାଖରେ ଦେଖାଇ ରିପୋର୍ଟିଂ କଲାବେଳେ ,ଢେଉରେ ଠେଲିହୋଇ କାନ୍ଥ ରେ ପିଟି ହୋଇଗଲି। ସେ ଧୋକାବାଜ ବାତ୍ୟା ଅନ୍ୟଆଡେ ଲ୍ୟାଣ୍ଡଫଲ କଲା ବୋଧେ। ହେଲେ ତମେ ଏମିତି ବେଶ କାହିଁକି ହୋଇଛ ?ଏ ନାଇଟି କାହାର !"

ଛେପ ଢ଼ୋକି ତୋଫାନ କବାଟ ବନ୍ଦ ହୋଇଯିବା ବିଷୟରେ ସବୁ ବର୍ଣ୍ଣନା କହିଲା,
-ଏ ନାଇଟି ଟା ବର୍ଷା ର। ଆମ ପଡୋଶୀ। ଭାରି ଭଲ ଝିଅ।ତମର ଯଦି ବିଶ୍ବାସ ନହେଉଛି ତାକୁ ପଚାର।"
-ମୁଁ ତାକୁ ପଚାରିବି !" ଚିତ୍କାର କଲା ଦାମିନୀ।

ଶୋଇବାକୁ ଯାଉଥିବା ବର୍ଷା କାନରେ ଧଡ଼ଧାଡ଼, ଭୁସ ଭାସ ଶବ୍ଦ ପଡିବାରୁ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ଭାବିଲା, ବାହାରେ ବର୍ଷା ତୋଫାନ ତ କମିଯାଇଥିଲା।ହେଲେ ପୁଣି ଏ ଶବ୍ଦ ଆସୁଛି କେଉଁଠୁ ? ତୋଫାନ କହିଥିବା କଥା ମନେପଡ଼ିଗଲା,
-ଲ୍ୟାଣ୍ଡଫଲ ପ୍ରକ୍ରିୟା ଅଧିକ ସମୟ ଧରି ଚାଲେ। ଲ୍ୟାଣ୍ଡଫଲ ପରେ ପୁଣି ଅଧିକ ବେଗରେ ବାତ୍ୟା ଆସେ। ଓଃ, ଏ ଲ୍ୟାଣ୍ଡଫଲ.......

ସେପଟେ ଦାମିନୀ ଚିଲାଉଥିଲା,
-ଆଛା, ଅଜଣା ଝିଅଟେ ବିଷୟରେ ଏତେ ଜ୍ଞାନ ! ତା ଘରେ ଏ ବାତ୍ୟା ସମୟରେ ନାଇଟି ପିନ୍ଧି ଥିଲ ? ଲାଜ ଲାଗୁନି ତମକୁ ରାସଲୀଳା କରିବାକୁ ? ମୁଁ ବାତ୍ୟା ରିପୋର୍ଟିଂ ପାଇଁ ବାହାରେ ଏତେ ଅସୁବିଧାରେ ଯାଉଛି, ଆଉ ଘରେ ବର୍ଷା, ତୋଫାନ ଙ୍କର ଯୁଗଳବନ୍ଦୀ ଚାଲିଛି ! ରୁହ ଏଇନା ତମ ଲ୍ୟାଣ୍ଡଫଲ କରାଉଛି।"

ବିକଳ ହୋଇ କ୍ଷମା ମାଗି ଦାମିନୀକୁ ବୁଝାଉଥିଲା ତୋଫାନ। ମନେମନେ ବାତ୍ୟାକୁ ଶୋଧୁ ବି ଥିଲା।
ରୋଷେଇ ଘରୁ ଷ୍ଟିଲ ବାସନ ସବୁ ସ୍ୱାମୀ ଉପରକୁ ଫୋପାଡ଼ି, ମନ ଶାନ୍ତି ନହେବାରୁ ଗୋଟେ ହାତରେ ବେଲଣା କାଠି ଓ ଅନ୍ୟ ହାତରେ ଝାଡୁ ଧରି ଦାମିନୀ ଗୋଡାଉଥିଲା ,ନାଇଟି ପିନ୍ଧି ଦୌଡୁଥିବା ତୋଫାନ ପଛରେ।
ବାହାରେ ସରକାରଙ୍କ ତରଫରୁ ଡ଼ାକବାଜି ଯନ୍ତ୍ରରେ ଘୋଷଣା କରାଯାଉଥିଲା,
-ଲ୍ୟାଣ୍ଡଫଲ ପ୍ରକ୍ରିୟା ସରିବା ଯାଏଁ ଘର ଭିତରେ ସୁରକ୍ଷିତ ରୁହନ୍ତୁ।"

(©️ଅରବିନ୍ଦଦାସ)

କେବେଳ ଗପ ପଢ଼ିବା ପାଇଁ ବ୍ୟବହାର କରିବା
@chanda_n_behera
https://t.me/Odia_gapa

✿❣️༒ *ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ* ༒❣️✿

🏵️🏵️🙏 *ଶୁଭ ରାତ୍ରି* 🙏🏵️🏵️

◆ *💥ଲ୍ୟାଣ୍ଡଫଲ 💥* ◆



. *✧༺⭕༻✧✧✧༺⭕༻✧*
ବାତ୍ୟା ପ୍ରକୃତରେ କେତେବେଳେ, କେଉଁଠି ଲ୍ୟାଣ୍ଡଫଲ କରିବ!
ବାତ୍ୟା କାଳେ ଆଁ କଲାଣି। ବିଭିନ୍ନ ଟିଭିର ଖବର ଦେଖି ଲାଗୁଥିଲା, ସତେ ଯେମିତି ଏଇଟା ଓଡିଶାକୁ ଆସୁଥିବା ପ୍ରଥମ ବାତ୍ୟା।
ଗତ ତିନିଦିନ ହେଲାଣି ଏଇ ଲ୍ୟାଣ୍ଡଫଲ ଜନିତ ଆକଳନ ଚାଲିଥିଲା; ବାତ୍ୟା ଯେତେ ପାଖେଇ ଆସୁଥିଲା, ଆକଳନ ସେତେ ବଦଳୁଥିଲା।
ପାଣିପାଗ ବିଶେଷଜ୍ଞଙ୍କ ପୂର୍ବାନୁମାନ ଅପେକ୍ଷା, ବିଭିନ୍ନ ଟିଭି ଚ୍ୟାନେଲବାଲାଙ୍କ
ଲ୍ୟାଣ୍ଡଫଲ ସମୟ ନେଇ ବିଭ୍ରାନ୍ତିକର ଦମ୍ଭୋକ୍ତି ସାଧାରଣ ଲୋକଙ୍କୁ ଅଖାଡୁଆ ପରିସ୍ଥିତିରେ ପକାଇଥିଲା।
ବାତ୍ୟାଜନିତ ଭୀଷଣ ପବନ ବର୍ଷା ଯୋଗୁଁ ଲାଇନ ନଥିବାରୁ ,ଘର ଭିତରେ ମୋବାଇଲକୁ ଅନାଇ ତୋଫାନ ମହାନ୍ତି, ଏକୁଟିଆ ଚୁପଚାପ ବସିଥିଲା।
ଆଜି ତା ଅଫିସ ଛୁଟିଥିଲା, କିନ୍ତୁ ସହଧର୍ମିଣୀ ଡ୍ୟୁଟିକୁ ଯାଇଥିଲା।
ନୂଆ ତିଆରି ହୋଇଥିବା ଆପାର୍ଟମେଣ୍ଟରେ ତାକୁ ମିଶାଇ, କେବଳ ଦୁଇଟି ଫ୍ଲାଟ ଅକୁପାଇ ହୋଇଛି।
ଏଇ ତିନିଦିନ ତଳେ ତୋଫାନ ସସ୍ତ୍ରୀକ ଶିଫ୍ଟ ହୋଇଥିଲା। ତା ପାଖ ଫ୍ଲାଟରେ ଝିଅଟିଏ ଏକୁଟିଆ ରହୁଛି ବୋଲି ୱାଚମ୍ୟାନ କହୁଥିଲା। ମୋବାଇଲ ରେ ନେଟୱାର୍କ ନାହିଁ।
ଏଇ ପାଗ ସତରେ ବୋରିଙ୍ଗ।କେହି ପାଖରେ ଥିଲେ ଗପସପ ହେଲେ କରନ୍ତା ମଣିଷ। ବାଥରୁମ ଯିବାପାଇଁ ଟାୱେଲ ଖଣ୍ଡେ ବଦଳାଇ ବାହାରିଲା ବେଳକୁ ତାର ମନେପଡ଼ିଲା କବାଟ ବାହାରେ ସେ ନିଜ ଜୋତାଟି ରଖିଦେଇଛି। ବର୍ଷା ପାଣିରେ ଚମଡା ଜୋତା ଟା ଭିଜିଯାଇ ନଷ୍ଟ ହୋଇଯିବ। ତରବର ହୋଇ କବାଟ ଖୋଲି ଜୋତାଟି ଧରି କରିଡରରେ ଦେଖୁଥିଲା ବର୍ଷା, ପବନ'ର ତାଣ୍ଡବ। ହଠାତ ମୁଖ୍ୟ କବାଟଟି ପବନରେ ବନ୍ଦ ହୋଇଗଲା। ହେ ଭଗବାନ!ଅଟୋ ଲକ ଵାଲା କବାଟ।ପାଖରେ ଡୁପ୍ଲିକେଟ ଚାବି ନାହିଁ। ଏ ବର୍ଷା ପବନ ଓ କୋହଲା ପାଗରେ ଦେହରେ କେବଳ ଖଣ୍ଡେ ଛୋଟ ତଉଲିଆ !!
କବାଟକୁ ବିକଳ ହୋଇ ଠେଲୁଥଲା ସେ। କାହାକୁ ଡାକିବ ସେ ! ପ୍ରାୟ ଦଶ ମିନିଟ ପରେ ନିଜ ଗାମୁଛାକୁ ଜୋରରେ ଜାବୁଡି ଧରି ତଳ ମହଲାକୁ ଓଲ୍ହାଇଲା।ଭୀଷଣ ବର୍ଷାରେ ଓଦା ହୋଇ ୱାଚମ୍ୟାନ ରହୁଥିବା ଘରକୁ ଦୌଡ଼ିଲା ତୋଫାନ। ଦୁଆରରେ ତାଲା ଝୁଲୁଥିଲା। ବୋଧହୁଏ ନିରାପଦ ସ୍ଥଳୀକୁ ଚାଲିଯାଇଛି।ବାଧ୍ୟ ହୋଇ ଉପରକୁ ଆସିଲା।ନିଜ ପଡିଶା ଘର କବାଟ ବାଡେଇଲା।
-ପ୍ଲିଜ ଟିକେ କବାଟ ଖୋଲିବେ ? "ବିକଳ ହୋଇ ଡାକୁଥିଲା ସେ।
କିଛି ସମୟ ପରେ କବାଟ ଅଳ୍ପ ଖୋଲି ଭିତରୁ ଝିଅଟିଏ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ତାକୁ ଦେଖୁଥିଲା। ଆଗରୁ ଅବଶ୍ୟ ହାଏ, ହାଲୋ କରିଛି।ହେଲେ ଅଧିକ ଚିହ୍ନା ପରିଚୟ ହୋଇନି।
ଓଦା ଜୁଡୁବୁଡୁ ଅବସ୍ଥାରେ ସେ କହିଲା,
-ଘର ବାହାରକୁ ବାହାରିଥିଲା ବେଳେ କବାଟ ଭିତରୁ ଲକ ହୋଇଗଲା। ଘରେ କେହି ନାହାନ୍ତି। ତଳେ ୱାଚମ୍ୟାନ ନାହିଁ।ମୋ ଫୋନ ବି ଭିତରେ।ଆପଣଙ୍କ ଘର ଚାବି ଟା ଟିକେ ଦେବେ ? କାଳେ ଏଇ ତାଲା ଖୋଲିଯିବ ? ପ୍ଲିଜ।"
କବାଟ ବନ୍ଦ କରି ଝିଅଟି ଭିତରକୁ ଯାଇ, ପୁଣି କିଛି ସମୟ ପରେ ହାତରେ ଦୁଇଟି ଚାବି ଧରି ତୋଫାନ ହାତକୁ ବଢ଼ାଇ ଦେଇ କହିଲା,
-ଟ୍ରାଇ କରନ୍ତୁ। ମୋତେ କିନ୍ତୁ ଲାଗୁନି ଖୋଲିବ।"
ସତକୁ ସତ ତାଲା କିନ୍ତୁ ଖୋଲିନଥିଲା। ଅସହାୟ ହୋଇ ଠିଆ ହୋଇଥିଲା ତୋଫାନ।

-ଟିକେ ପାଣି ମିଳିବ ?ମୋ ମିସେସ କେତେବେଳେ ଫେରିବ କେଜାଣି ?ଆପଣଙ୍କ ଫୋନ ଟା ଟିକେ ଦେବେ ? ମିସେସ କୁ ଫୋନ କରି ଡୁପ୍ଲିକେଟ ଚାବି ମଗାଇ ଦେବି।"

ଝିଅଟିକୁ ବୋଧେ ଦୟା ଆସିଲା।କହିଲା,
-ଆପଣଙ୍କ ମିସେସ ଗୋଟେ ନିଉଜ ରିପୋର୍ଟର ବୋଲି ଶୁଣିଥିଲି। ବାତ୍ୟା କଭରେଜ ପାଇଁ ଯାଇଥିବେ ବୋଧେ। ଭିତରକୁ ଆସନ୍ତୁ, ନହେଲେ ସନ୍ନିପାତ ହୋଇଯିବ। ଦେହ ହାତ ପୋଛି ନିଅନ୍ତୁ। ଫୋନରେ ତ ନେଟୱାର୍କ ନାହିଁ। ମୋ ନାଁ ବର୍ଷା; ବର୍ଷା ନାୟକ। ଆପଣ ମୋତେ ବର୍ଷା ବୋଲି ଡାକି ପାରନ୍ତି।"

ଓଦା ଫୁଙ୍ଗୁଳା ଦେହରେ ସୋଫା ଉପରେ ବସିବା ପାଇଁ ଅଖାଡୁଆ ଲାଗୁଥିଲା ତୋଫାନକୁ।
ବର୍ଷା ଗୋଟେ ଟାୱେଲ ପୋଛି ହେବାକୁ ଓ ନିଜ ମୋବାଇଲ ତା ହାତକୁ ବଢ଼ାଇ ଦେଇ ପଚାରିଲା,
-କଫି ପିଇବେ ?"

-ଆପଣ କାହିଁକି ହଇରାଣ ହେବେ ? ମୋବାଇଲରେ ନେଟୱାର୍କ ବି ନାହିଁ।"

ହସିଦେଇ ବର୍ଷା କହିଲା,
-ଲ୍ୟାଣ୍ଡଫଲ ପ୍ରକ୍ରିୟା ନସରିଲା ଯାଏଁ ନେଟୱାର୍କ ଓ କରେଣ୍ଟ ଆସିବିନି। ମୋ ଘରେ ତ ପୁଅପିଲାଙ୍କ ଡ୍ରେସ ନାହିଁ। ମୋ ଟପ, ଚୁଡ଼ିଦାର ବି ଆପଣଙ୍କୁ ହେବନି। ଗୋଟେ ଢିଲା ନାଇଟି ଅଛି। ପିନ୍ଧି ଦିଅନ୍ତୁ। କେହି ତ ଏଠି ନାହାନ୍ତି।"

ପ୍ରଥମେ ମନା କରୁଥିଲା ତୋଫାନ। ହେଲେ କେବଳ ଗୋଟେ ଓଦା ଗାମୁଛାରେ ଗୋଟେ ଅଜଣା ଝିଅ ସାମ୍ନାରେ ରହିବା ଅପେକ୍ଷା ନାଇଟି ଢେର ଭଲ।
ଝିଅ ପିଲାଙ୍କ ନାଇଟି ଜୀବନରେ ପ୍ରଥମଥର ପାଇଁ ପିନ୍ଧିଥିଲା ତୋଫାନ। ମହମବତୀ ର ମ୍ଳାନ ଆଲୋକରେ ଦୁହେଁ କଫି ଓ ବିସ୍କୁଟ ଖାଇ ,ଗପିବା ଆରମ୍ଭ କଲେ।
-ଲ୍ୟାଣ୍ଡଫଲ କେତେବେଳେ ହେବ ଜାଣିଛନ୍ତି ?"ବର୍ଷା ପଚାରିଲା।

-ନା, ହୁଏତ ମୋ ମିସେସ ଜାଣିଥିବ। ଟିଭି ଵାଲାଙ୍କ ପାଖରେ ନିଉଜ ଆଗେ ଥାଏ। ଲ୍ୟାଣ୍ଡଫଲ କଭର କରିବାକୁ ସେ ଯାଇଛି।ଟିଭିର ଟି.ଆର.ପି ,ଏଇ କଭରେଜ ଉପରେ ନିର୍ଭର କରେ। ତେବେ ମଜା କଥା ହେଲା, ଯେଉଁଠି ବାତ୍ୟା ହୁଏ, ସେଠାର ଲୋକମାନେ କରେଣ୍ଟ ଓ ମୋବାଇଲ ନେଟୱାର୍କ ନଥିବା ଯୋଗୁଁ ଦେଖିପାରନ୍ତନି।"

ଗପସପ ଚାଲିଲା। ପ୍ରାୟ ଘଣ୍ଟା ଏ ପରେ ବର୍ଷା ଓ ପବନ କମିଗଲା।
କିଛି ଜଳଖିଆ ନେଇ ଆସିଲା ବର୍ଷା। ତୋଫାନ କୁ ଭୋକ ଲାଗୁଥିଲା।
-ମୋତେ ଲାଗୁଛି ବାତ୍ୟା ଲ୍ୟାଣ୍ଡଫଲ କରିଗଲା ବୋଧେ।ପବନ ବି କମିଗଲା।"

ମୃଦୁ ହସି ବର୍ଷା କହିଲା,
-ଯେଉଁ ହିସାବରେ ଟିଭିରେ ତର୍କ ବିତର୍କ ଚାଲିଛି ଓ ରିପୋର୍ଟ ର ମାନେ ନିଜ ଜୀବନକୁ ବାଜି ଲଗାଇ ଏସବୁ କଭରେଜ କରୁଛନ୍ତି, ମୋତେ ଲାଗୁଛି ବାତ୍ୟା ବି ଶହେ ଥର ଚିନ୍ତା କରୁଥିବ ସେ ଲ୍ୟାଣ୍ଡଫଲ କରିବ ଅଥବା ଫେରିଯିବ।"

ହୋ ହୋ ହୋଇ ଦୁହେଁ ହସିଲେ।ଏଇ ସମୟରେ କିଏ କବାଟ ବାଡେଇଲା। ଏ ସମୟରେ କିଏ ଆସିଥିବ ?

ତଥାପି ମୁଁ କହିଲି,
-‘ଏ ଛକର ନାଁ ଗାନ୍ଧୀ ଛକ। ଏଠାର ଲୋକମାନେ ରାସ୍ତାକୁ ଜୋରଜବରଦସ୍ତି ଭାବେ ଅକ୍ତିଆର କରି ଦୋକାନ ବଜାର, ଘର ବନେଇ ଦେଇଥିବାରୁ ଟିକେ ସଙ୍କୁଚିତ ହୋଇ ଯାଇଛି ଏଛକଟା। ନହେଲେ....
ମୋ କଥା ସରିବା ଆଗରୁ ପୁଣି ସେ ପ୍ରଶ୍ନ କଲେ
-‘‘ଏ ପଚା ଫୁଳମାଳ, କାଗଜ, ପ୍ଲାଷ୍ଟିକ ପ୍ଲେଟ୍, ବୋଧେ ଏମିତି ପଡ଼ି ରହିବ। ଅକ୍ଟୋବର ୨ ତାରିଖ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ । ମୋ ଘର ପାଖରେ ବି ଏମିତି ହେଉଥିଲା। ସେଠାର ସ୍କୁଲ ପିଲାଙ୍କୁ ମଣେଇ , ମୁଁ ସଫା କରାଇ ଦିଏ। ଆପଣ ତ ଏ ପାଖରେ ରହୁଥିବେ। ଏ ପାଖରେ ରହୁଥିବା ଲୋକମାନେ କିମ୍ବା ପ୍ରଶାସନଙ୍କୁ କହିଲେ କାମଟା ହୋଇ ଯାଆନ୍ତା। କିନ୍ତୁ ଆମେ ଚାହିଁଲେ ନିଜେ ବି ଏ କାମ କରିପାରିବା। ନା କଣ କହୁଛନ୍ତି ?”
-ହଁ ହଁ ଠିକ୍ କହୁଛନ୍ତି ଆପଣ। ଏଇଟା ପରିଷ୍କାର କରିବା ପାଇଁ କେତେ ସମୟ ଲାଗିବ ଅବା ?"
-ଆପଣ ଗାନ୍ଧୀବାଦ, ଆଦର୍ଶରେ ବିଶ୍ବାସ କରନ୍ତି ?”

ତାଙ୍କ ପ୍ରଶ୍ନରେ ଚମକି ପଡ଼ିଲି। ମୋତେ କଣ ଏ ବୁଢ଼ାଟା ପରୀକ୍ଷା କରୁଛି ନା କଣ ?

ମୁହଁରେ ମିଛ ହସ ଫୁଟାଇ କହିଲି,
-‘‘ହଁ, ହଁ, ମୁଁ କରେ କେଉଁ ଭାରତୀୟ ଅବା ଗାନ୍ଧୀଙ୍କୁ ସମ୍ମାନ ନ କରେ ଯେ ? ମୋ ପିଲାଙ୍କୁ ମଧ୍ୟ କହେ।"

-ଏବେକା ପିଲାମାନେ ରିଚାର୍ଡ଼ ଆଟେନ୍‌ବରାଙ୍କ ଗାନ୍ଧୀ, ଅଥବା ସଞ୍ଜୟଦତ୍ତଙ୍କ ଲଗେରହୋ ମୁନ୍ନାଭାଇ ଫିଲ୍ମର ଗାନ୍ଧୀଙ୍କୁ ଛାଡ଼ିଦେଲେ ଆଉ କଣ ଜାଣିଛନ୍ତି ? ଯାହାହେଉ ଖୁସି ଲାଗିଲା ଆପଣ ବି ସମ୍ମାନ କରନ୍ତି ମହାତ୍ମାଙ୍କୁ ।"

ମନେମନେ ଭାବିଲି, ମାରିଲା ଏ ବୁଢ଼ା ମୋତେ। ମୁଁ କଣ ମେହନ୍ତର ହୋଇଛି ନା ସମାଜସେବୀ ହୋଇଛି? ମୋ ଦୋଦୋ ପାଞ୍ଚ ଅବସ୍ଥା ଦେଖି ନିଜେ ପାଖରେ ପଡ଼ିଥିବା କାଗଜ ପେଟ, ପ୍ଲାଷ୍ଟିକ ଗ୍ଲାସ ଓ ଦୁଇଟା ଖାଲି ମଦବୋତଲ  ଉଠାଇବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲେ ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣକ।
ବାଧ୍ୟ ହୋଇ ଜୋତାଟା ପିନ୍ଧି ନେଇ ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଲାଗିଗଲି ସଫେଇ କାମରେ।
-ଗାନ୍ଧୀଙ୍କ ମୂର୍ତ୍ତି ପାଖରେ ବସି ବି ମଦ୍ୟ ପାନ କରୁଛନ୍ତି ଲୋକେ ? ଆଉ ଜାଗା ମିଳି ଲାନି ? ଗାନ୍ଧୀ ଜୟନ୍ତୀ ଦିନ ମଦ ଦୋକାନ ବନ୍ଦ ହେଉଛି ନା ନାହିଁ ?"

ଅନ୍ୟମନସ୍କ ଭାବେ ମୋ ପାଟିରୁ ବାହାରି ଆସିଲା,
- ଗାନ୍ଧୀ ଜୟନ୍ତୀ ଦିନ ମଦ ଦୋକାନ ବନ୍ଦ ବୋଲି ପୂର୍ବ ଦିନ ରେକର୍ଡ ମଦ ବିକ୍ରୀ ହୁଏ। ସମସ୍ତେ ଆଗୁଆ ଷ୍ଟକ ନେଇଆସନ୍ତି ଓ ଅକ୍ଟୋବର ଦୁଇ ଛୁଟି ଦିନ ରେ...
ଦୀର୍ଘ ନିଶ୍ଵାସ ଟିଏ ଛାଡିଲେ ସେ ବୃଦ୍ଧ।
୫ ରୁ ୧୦ ମିନିଟ୍ ଭିତରେ ପରିଷ୍କାର ହୋଇଗଲା ପୁରା ଜାଗାଟା । ବାକି ରହିଲା ମହାତ୍ମାଙ୍କ ବେଳରେ ଲାଗିଥିବା ପଚା ଫୁଲମାଳଗୁଡ଼ାକ।
-ଫୁଲ ପ୍ୟାଣ୍ଟ ପିନ୍ଧି ଉପରକୁ ଚଢ଼ି ହେବନି । ହାଫ୍ ପ୍ୟାଣ୍ଟ ପିନ୍ଧି ଆସିଲେ ଚଢ଼ିବାକୁ ସୁବିଧା ହେବ ?" ପାଟିରେ ମୋର କେମିତି ଏ ଶବ୍ଦ ଆସିଲା ମୁଁ ଜାଣିନି
ମୁଦ୍ର ହସି ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣକ କହିଲେ
-ମୋର ବିଶ୍ବାସ ଅଛି ଆପଣ ନିଶ୍ଚୟ କରିବେ ।"

ବୋପାରାଣ ଢ଼ିଙ୍କି ଗିଳ , ଉକ୍ତ ଢ଼ଗଟି ମନେ ପକାଇ ପକାଇ ପାଦ ବଢ଼ାଇଲା ବେଳେ ପଛରୁ ସେ ପଚାରିଲେ,
-ଆପଣଙ୍କ ନାଁ?

-ଅବିନାଶ ମହାନ୍ତି ।ଆଉ ଆପଣ ?"
-ମୋହନ ଦାସ।"

-ଆଚ୍ଛା ଆଚ୍ଛା, କାଲି ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ପୁଣି ଏଇଠି ଦେଖା  ହେବ।" ହାତ ହଲାଇ ସମ୍ମତ୍ତି ଜଣାଇ ଘର ଅଭିମୁଖେ ଚାଲିଲି ।
ତା ପରଦିନ ସକାଳ ବେଳା ପ୍ରାତଃ ଭ୍ରମଣରେ ଯାଇ  ସେ ରାସ୍ତାରେ ଫେରିଲି । ସେ ବ୍ୟକ୍ତି ସେଠାରେ ନ ଥିଲେ ମନେ ମନେ ଭାବୁଥୁଲି ଏମ୍.କେ, ଦାସ; ମୋହନ ଦାସ, ସତରେ କଣ ଗାନ୍ଧୀଙ୍କ ଭୂତ ଆସିଥିଲା କି ? ମନେ ମନେ ହସିଲି, ଲଗେରହୋ ମୁନ୍ନା ଭାଇ ସିନେମା ଦେଖି ଗାନ୍ଧୀଗିରୀ କଥା ଭାବୁଛି ବୋଧହୁଏ। ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ପୁଣି ସେହି ବାଟରେ ଫେରିଲା ବେଳେ ଛକପାଖରେ ଚମକି ପଡ଼ିଲି। ସେଇ ମୂର୍ତ୍ତି ସାମ୍ନାରେ ବସିଥିଲା ବୁଢ଼ାଟା। ମୋତେ ଦେଖି ହାତ ହଲାଇ ଡାକିଲେ । ବାଧ୍ୟ ହୋଇ ପାଖକୁ ଗଲି।
-ବ୍ୟସ୍ତ ଥିଲେ ବୋଧେ ସକାଳବେଳା, ଏବେ ତ ପୁଣି ଫୁଲ୍‌ପ୍ୟାଣ୍ଟ ପିନ୍ଧିଛନ୍ତି । ମାଳଗୁଡ଼ାକ ପୁଣି ରହିଗଲା।’
-ଓହୋ, ପୁରା ଭୁଲିଗଲି, କାଲି ନିଶ୍ଚୟ କରାଇଦେବି।’’

ମୃଦୁ ହସି ସେ ପୁଣି କହିଲେ,
-ନିଜେ କରିବେ ନା ମେହେନ୍ତରଙ୍କ ହାତରେ କରାଇବେ ।”

-ଆରେ ନା ନା, ନିଜେ କଲେ କାହିଁକି ଖରାପ ଲାଗିବ? ସେମିତି ଭାବନା ମୋର ନାହିଁ। ଏବେ ତ ସ୍ଵଛତା ଅଭିଯାନ ଚାରିଆଡେ।ମନ୍ତ୍ରୀ, ଅଫିସର, ସ୍କୁଲ ପିଲେ ସମସ୍ତେ ସଫାସଫି କାମରେ ଲାଗିଛନ୍ତି।"
ଦେଶ ପ୍ରେମ ଓ ଗାନ୍ଧୀ ପ୍ରେମରେ ଉବୁଟୁବୁ ହୋଇ ଏ କଥା ପଦକ ବୋଧେ ପୁଣି ପାଟିରୁ ବାହାରି ପଡ଼ିଲା ।
ଘରେ ଯାଇ ସ୍ତ୍ରୀଙ୍କୁ ସବୁକଥା କହିଲାରୁ ମୋତେ ଆଗେ ଭଲକରି ଚାହିଁଲେ ଓ କହିଲେ,
- ଥାକ ଉପରୁ ମୋ ହାତ ନ ପାଇଲେ, ବଡ଼ି ଡବା କି ଆଚାର ଡବାଟେ ବାହାର କରିବାକୁ କହିଲେ, ସାତଖଣ୍ଡ ମହାଭାରତ ଶୁଣାଇଦିଅ। ଆଉ ଆଜି କେଉଁ ବୁଢ଼ା କଥାରେ ପଡ଼ି ଗାନ୍ଧୀଙ୍କ ମାଳ ସଫା କରିବାକୁ ରେଡି ହେଉଛ ? ମନେ ମନେ ମୁନ୍ନାଭାଇ|"
ଭାବିଲି ମୋ ସହଧର୍ମିଣୀ ନିଶ୍ଚୟ ପୂର୍ବଜନ୍ମରେ ଗାନ୍ଧୀଙ୍କ ବିରୋଧୀଙ୍କ ଦୂର ସଂପର୍କୀୟ ଥିବେ ।ପରଦିନ କେଜାଣି କାହିଁକି ବଡ଼ି ଭୋରରୁ ଉଠି ହାଫ୍‌ପ୍ୟାଣ୍ଟଟେ ପିନ୍ଧି ବାହାରି ପଡ଼ିଲି। ବାହାରେ ଜାଲୁଆ ଜାଲୁଆ ଅନ୍ଧାର। ଭଲ ହେଲା, ଏଇ ଅନ୍ଧାରିଆ ଅନ୍ଧାରିଆ ସମୟରେ ମୁଁ ସଫା କଲାବେଳେ କାହା ଆଖିରେ ପଡିବନି।
ଆଉ ଗାନ୍ଧୀ ମୂର୍ତ୍ତି ପାଖରେ ପହଞ୍ଚି ପକେଟରେ ଛୋଟ ଟର୍ଚ୍ଚ ମଧ୍ଯ ଥାଏ। ମୂର୍ତ୍ତି ପାଖରେ ସେ ବୁଢ଼ା ନ ଥିଲେ ।ମନେ ମନେ ଭାବିଲି ଗାନ୍ଧୀ ନିଜେ ଆସି ନାହାନ୍ତି ତ ? ନା ନା କାଲି ଭଲ କରି ଦେଖିଛି, ଆଖିରେ ଚଷମା ନଥିଲା ,ଓ ମୁଣ୍ଡରେ ଧଳାବାଳ। ନିଶ୍ଚୟ ଅନ୍ୟ କେହି ହୋଇଥିବ।
ଗୋଟାଏ ଖେପାରେ ପିଣ୍ଡି ଉପରକୁ ଚଢ଼ିଗଲି। ପ୍ରଥମ ଥର ପାଇଁ ବାପୁଙ୍କ ମୂର୍ତ୍ତିକୁ ସ୍ପର୍ଶ କରୁଥିଲି । ପଚାଫୁଲ ମାଳ ଗନ୍ଧରେ ନାକ ଫାଟି ପଡୁଥାଏ ଆସ୍ତେ ଆସ୍ତେ ମାଳ ସବୁ ବାହାର କରୁଥିଲି। ମନେମନେ ଭାବିଲି ବହୁତ ଲୋକ ନିଶ୍ଚୟ ଆସିଥିବେ ବୋଧେ।

ଗୋଟାଏ ବଡ଼ ମାଳ ବାହାର କଲା ବେଳେ ତଳେ ଖଣ୍ଡେ କାଗଜ ଦେଖି ବାହାର କରି ଆଣି ଟର୍ଚ୍ଚ ପକାଇଲି ଚମକି ପଡ଼ିଲି। ଆରେ ପାଞ୍ଚ ଶହ ଟଙ୍କା ନୋଟଟେ ! କିଏ ସେହି ଗାନ୍ଧୀ ପ୍ରେମୀ ଯିଏ ମାଳରେ ଟଙ୍କା ଗୁନ୍ଥିଛି ? ପୁଣି ଖୋଜି ପକେଇଲି ନା ଆଉ ନ ଥିଲା ଏଥର ଟର୍ଚ୍ଚ ମାରି ପୁଣି ପରୀକ୍ଷା କଲି।
ନୋଟଟା ନକଲି!!!! ଏଇଟା ତାହାଲେ ମିଛ ଟଙ୍କା। ଏମିତି ଫଟ ପାଇଁ ଲଗାଇଥିବେ ବୋଧେ।
ଏତିକି ବେଳେ ପାଖରେ ମଟର ସାଇକେଲ ରହିବାର ଶବ୍ଦ ହେଲା ଏବଂ ହୁଇସିଲ୍ ବାଜିଲା।
-ସେଠି କିଏ ବେ ?" କର୍କଶ ସ୍ଵରରେ ଚମକି ପଡ଼ି ସେ ପାଞ୍ଚଶ ନୋଟ ଛାତି ପକେଟ୍‌ରେ ରଖୁ ରଖୁ ଦେଖିଲି ତଳେ ଜଣେ ପୋଲିସ କନେଷ୍ଟବଳ।
- ଆବେ ତା ଉପରେ କାହିଁକି ଚଢ଼ିଛୁ ?"
ନିଜ ସମ୍ମାନରେ ଆଞ୍ଚ ଆସୁଥିବାରୁ ଜଲଦି ତଳକୁ ଓହ୍ଲାଇ ଆସି କହିଲି
-ଦେଖନ୍ତୁ ମୁଁ ସେମିତି ଆଜେ ବାଜେ ଲୋକ ନୁହେଁ।"

ମୋ ମୁହଁଟାକୁ ଭଲ କରି ଦେଖି ସେ ଏକ ତାତ୍ସଲ୍ୟ ଭରା ହସ ହସି କହିଲା,
-ବୁଝିଲି ଯେ ତମେ ସେମିତିକା ନୁହେଁ, ହେଲେ ଏ ମୁର୍ତ୍ତି ଉପରେ କାହିଁକି ଚଢ଼ିଥିଲ ? ଏଇଟା ଗାନ୍ଧି ମୂର୍ତ୍ତି ବୋଲି ଜାଣିଛ ତ ?ତମେ ମୂର୍ତ୍ତି ଚୋର ନୁହଁ ତ ?"

ଶଙ୍କାକୂଳ ଅବସ୍ଥାରେ କହିଲି,
-ଛିଃ, ଛିଃ ,ନା,ନା;ଚୋର ଖଣ୍ଟ ମୁଁ ନୁହେଁ । ମୁଁ ତ କେବଳ ଏ ମୂର୍ତ୍ତି ବେକରୁ ଶୁଖିଲା ଫୁଲ ଓ ପଚାସଢ଼ା ମାଳ ସଫା କରୁଥିଲି।ଗତ କାଲି ଜଣେ ମୋହନ ଦାସ ବାବୁଙ୍କ କଥାରେ... କଥାକୁ ଅଧାରେ ରଖି କନେଷ୍ଟବଳ ଆଖିକୁ ଚାହିଁଲି । ସେତେବେଳକୁ କନେଷ୍ଟବଳ ମୂର୍ତ୍ତି ଚାରିଆଡ଼େ  ବୁଲି ସାରିଥିଲା ଏବଂ ହାତରେ ଧରିଥିବା ବାଡ଼ିରେ ମୂର୍ତ୍ତି ବେକରେ ପଡିଥିବା ମାଳ ଗୁଡ଼ାକୁ ଓଲଟାଇ ଦେଖୁଥିଲା । ମୁଁ ଟର୍ଚ୍ଚ ପକାଇ ଦେଖିବାରେ ସାହାଯ୍ୟ କଲି। ହଠାତ୍ ଟର୍ଚ୍ଚଟି ନେଇ ମୋତେ ଭଲ କରି ଦେଖିଲା  ଏବଂ ସର୍ଚ୍ଚ କରି, ମୋ ପକେଟ ଅଣ୍ଡାଳିଲା।ହାଫ୍ ପ୍ୟାଣ୍ଟ ପକେଟରେ ଖାଲି ରୁମାଲ୍ ଥିଲା। ମୋ ଅଫିସ୍ ଆଡ୍ରେସ୍, ଘର ଆଡ୍ରେସ୍ ମୁଁ କହିବି କି ନାହିଁ ଚିନ୍ତା କରୁଥିଲି। ସାର୍ଟର ଛାଡି ପକେଟ୍‌ରେ ହାତ ମାରି ନକଲି ଟଙ୍କାଟା ବାହାର କରି ଆଣିଲା ସେ।
ଛେପ ଢ଼ୋକି ମୁଁ କହିଲି ,
-ଏଇଟା ମୋର ନୁହେଁ,ମୂର୍ତ୍ତି ବେକରେ ପଡିଥିବା ମାଳରେ ଲାଗିଥିଲା।"
ଭଲକରି ମୋତେ ଦେଖି ଟର୍ଚ୍ଚ ମୋ ହାତରେ ଧରାଇ ଦେଲା ଏବଂ ପାଞ୍ଚଶ ନୋଟ୍‌ଟା ଚଟ୍‌କରି ପକେଟରେ ପୁରାଇ କହିଲା,
-ଆଚ୍ଛା କେବଳ ଏଇ ଗୋଟାଏ ନୋଟ୍ ଥିଲା ନା ଆଉ ଅଛି ?”

-ନାଇଁ ଆଜ୍ଞା ଏଇ ଗୋଟାଏ ଲାଗିଥିଲା।"
ନୋଟ ନକଲି ବୋଲି କହିବା ଆଗରୁ ପୋଲିସ୍‌ କନେଷ୍ଟବଳ ମୋ କଥାରେ ବାଧା ଦେଇ ପୁଣି କହିଲା,
-‘ଏମିତିକା କାମ ଆଉ କରିବନି, ଚାରିଆଡ଼େ ଏବେ ନକ୍ସଲବାଦୀମାନେ ମାତିଛନ୍ତି। ଯଦି ମୁଁ ଚାହିଁବି ତମକୁ ଆଗେଷ୍ଟ କରିପାରିବି। କିନ୍ତୁ ତମ ଢ଼ଙ୍ଗରଙ୍ଗରୁ ଲାଗୁଛି ତମେ ଜଣେ ଫ୍ୟାମିଲି ବଲା ଲୋକ। ନହେଲେ ତମକୁ ଜେଲ ମଜା ଚଖାଇଥାନ୍ତି। ଏ ଟଙ୍କା ସରକାରଙ୍କର।"
ନକଲି ୫୦୦ ଟଙ୍କିଆ ନୋଟ୍‌ଟା ପକେଟ୍‌ରେ ରଖୁରଖୁ ପୁଣି କହିଲା
- ଜଲଦି ଘରକୁ ଯାଅ କାହାକୁ କିଛି କହିବ ନାହିଁ ।"
ମୁଁ ଚୁପ୍ କରି ସବୁ ଶୁଣି ମୁଣ୍ଡ ହଲାଉ ଥୁଲି ସୁନା ପୁଅ ପରି । ମଟର ସାଇକେଲ୍ ଷ୍ଟାର୍ଟ କରି ପୋଲିସ୍‌ବାଲା ଚାଲିଗଲା । ମହାତ୍ମାଙ୍କ ମୂର୍ତ୍ତିଟାକୁ ମୁଁ ଅନାଉଥିଲି । ଲାଗୁଥିଲା ମହାତ୍ମା ହସୁଛନ୍ତି, ଠିକ୍‌ ୫୦୦ ଟଙ୍କିଆ ନୋଟ୍‌ର ଗାନ୍ଧୀଙ୍କ ଫଟୋ ପରି । ଶୁଖୁଲା ଓ ପଚାସଢ଼ାମାଳ ଓ ଫୁଲ ଗୁଡ଼ାକ ସେମିତି ଓହଳି ଥିଲା ଗାନ୍ଧୀଙ୍କ ମୂର୍ତ୍ତିରେ।
ମୋର ହଠାତ ମନେପଡ଼ିଲା ସେଦିନ ମୋହନ ଦାସ ଓରଫ ସେଇ ବୃଦ୍ଧଙ୍କ କଥା,
-"ଆଜି ଗାନ୍ଧୀ କେବଳ ଛବିର ମଣିଷ ଟିଏ ହୋଇ ରହିଯାଇଛନ୍ତି।ଅଫିସ, ସ୍କୁଲ କାନ୍ଥରେ ଥିବା ଫଟ , ବିଭିନ୍ନ ଛକ ରେ ଠିଆ ବା ବସା ପ୍ରତିମୂର୍ତ୍ତି ,ବହି ପୃଷ୍ଠାରେ ଅଥବା କାଗଜ ଟଙ୍କା ଉପରେ ଛାପା ଗାନ୍ଧୀଙ୍କ ଛବିରେ ହିଁ ଗାନ୍ଧୀ ସୀମିତ।ତେବେ ଆମେ ଭୁଲି ଯାଉଛୁ ଆମ ସମସ୍ତଙ୍କ ଭିତରେ ଜଣେ ଜଣେ ଗାନ୍ଧୀ ଅଛନ୍ତି।ଦରକାର କେବଳ ଖୋଜିବା।"

(©️ଅରବିନ୍ଦଦାସ)


✿❣️༒ *ଜୟ  ଜଗନ୍ନାଥ* ༒❣️✿

🏵️🏵️🙏 *ଶୁଭ ରାତ୍ରି* 🙏🏵️🏵️

◆ *💥ମୁଁ ମହାତ୍ମା ଓ ପୋଲିସ 💥* ◆◆

               
ଉଜ୍ଜ୍ଵଳ ହେଲୋଜେନ ଆଲୋକମାଳାରେ ରାସ୍ତାଟା ସନ୍ଧ୍ୟାରେ ଝଲସି ଉଠୁଥିଲା। ସମୁଦ୍ରକୂଳ ରାସ୍ତା କଡ଼ରେ ଥିବା ଦୋକାନ, ବଜାର ଗୁଡ଼ାକ ସବୁ ଚିକିମିକ୍ ଆଲୁଅରେ ନିଜକୁ ସଜାଇ ନେଇଥିଲେ ଠିକ ନବବଧୂ ପରି।
ଫୁଟପାଥ, ପାର୍କର ସବୁଜ ଘାସ ଲନ୍, ସମୁଦ୍ର କୂଳ ରାସ୍ତାରେ ଥିବା ବେଞ୍ଚ ଗୁଡ଼ାକରେ ସବୁଠି ଲୋକଙ୍କ ଭିଡ଼ । ଏତେ ଲୋକଙ୍କୁ ଦେଖି ସମୁଦ୍ର ଯେମିତି ମାତାଲ ହୋଇ ଯାଇ, ଢୋ, ଢୋ, ହୋଇ ମୁଣ୍ଡ ପିଟୁଛି। ରାସ୍ତାର ଗହଳି, ଯାନବାହାନର ଭିଡ଼ ଭିତରେ ସବୁ ଦିନ ପରି ଆଜି ମଧ୍ୟ ମୁଁ ସାନ୍ଧ୍ୟ ଭ୍ରମଣରେ ଚାଲିଥିଲି ଫୁଟପାଥ ଉପରେ ।
ଖୋଲା ପବନର ମଜା ନେବା ହେଉ, ଅଥବା ସ୍ଵାସ୍ଥ୍ୟ ପ୍ରତି ଯତ୍ନବାନ ହେଉ କିମ୍ବା ବିଭିନ୍ନ ଲୋକଙ୍କୁ ଦେଖିବାର ଆଗ୍ରହ ହେଉ ନଚେତ ସୂର୍ଯ୍ୟୋଦୟ କିମ୍ବା ସୂର୍ଯ୍ୟାସ୍ତର ମଜା ହେଉ, ଦିନକୁ ଦୁଇଥର ଏଇ ରାସ୍ତାରେ ଅନ୍ତତଃ ୪|୫ କି.ମି. ମୁଁ ଚାଲେ । ମନରେ ଏହା ଆଣେ ସ୍ଫୁର୍ତ୍ତି ଓ ଆନନ୍ଦ । ସହରର ସମୁଦ୍ରକୂଳିଆ ରାସ୍ତାର ଅନ୍ୟ ଏକ ଆକର୍ଷଣ ହେଲା ସମୁଦ୍ରର ବିପରୀତ ପାର୍ଶ୍ବରେ ତିଆରି ହୋଇଥିବା ସୁନ୍ଦର ପାର୍କ ଏବଂ ତା’ ଭିତରେ ଦେଶ ତଥା ରାଜ୍ୟର ପ୍ରସିଦ୍ଧ ଜନନାୟକମାନଙ୍କର ପ୍ରତିମୂର୍ତ୍ତି ସବୁ। ତଳେ ସେମାନଙ୍କ ନାମ ମଧ୍ୟ ଲେଖା ହୋଇଛି । ନ ହେଲେ ଏ ଯୁଗର ପିଲାମାନେ କାହାକୁ ବା ଚିହ୍ନି ପାରିବେ ?
ଏ ମୂର୍ତ୍ତି ଗୁଡ଼ାକ ତ ଆଉ ଅମିତାଭ, ଶାହାରୁଖ ନୁହନ୍ତି ।ଦେଖଣାହାରୀମାନଙ୍କର ଭିଡ଼ ଜମେ କିଛି ସମୟ ପାଇଁ କେବଳ ଫଟ ଉଠାଇବା ପାଇଁ । ତାପରେ ଏମିତି ଏ ମୂର୍ତ୍ତିଗୁଡ଼ାକ ଏକୁଟିଆ ଠିଆ ହୋଇ ରହି ଥାଆନ୍ତି । ବର୍ଷ ତମାମ ଏମିତି ଗୋଟିଏ ଲୟରେ ଠିଆ ହୋଇଥାନ୍ତି ଖୋଲା ଆକାଶ ତଳେ। କାହା ହାତରେ ଖଣ୍ଡା ତ କାହା ହାତରେ ବହି, କାହା ବେକରେ ମାଳା କାହା ହାତରେ ଗୋଲାପ ଫୁଲ, ପାରା ଇତ୍ୟାଦି ଇତ୍ୟାଦି । ସବୁ ଗୁଡ଼ିକ ପଥର ଅଥବା ବ୍ରୋଞ୍ଜ ତିଆରି। ସବୁବେଳେ ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଏମାନଙ୍କୁ ଅନାଇ ଅନାଇ ଚାଲେ । ଦେଶର ବରପୁତ୍ର ମାନଙ୍କୁ ଚାହିଁଚାହିଁ ଇତିହାସ କଥା ମନେପକାଏ ।ବେଳେବେଳେ ଅନ୍ୟମନସ୍କ ହୋଇ ଝୁଣ୍ଟି ପଡ଼ିଲେ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ମୂର୍ତ୍ତି ପାଇଁ ପାଟିରୁ ଆପେ ଆପେ ଗାଳି ବାହାରି ଆସେ। ମୂର୍ତ୍ତି ମାନେ ଖରା, ବର୍ଷାରେ ଠିଆ ହୋଇ ଧୂଳି ମଳି ଖାଇ ଚୁପଚାପ ଠିଆ ହୋଇଥାନ୍ତି, କେବେ ପ୍ରତିବାଦ କରନ୍ତି ନାହିଁ। ସେଥିପାଇଁ ସେମାନେ ମହା ପୁରୁଷ।
ପୁଣି ମନେ ମନେ କ୍ଷମା ମାଗି ଆଗକୁ ବଢ଼େ। ବରପୁତ୍ର ମାନଙ୍କୁ ସମ୍ମାନ ଜଣାଇ ରାଜ୍ୟ ସରକାର ଏମିତି କାମ କରିଥିବାରୁ ବାହାରୁ ଆସୁଥିବା ଭ୍ରମଣକାରୀମାନେ ଭୁରି ଭୁରି ପ୍ରଶଂସା କରନ୍ତି । କିନ୍ତୁ ମୋତେ ଲାଗେ ସମସ୍ତଙ୍କ ମୁହଁରେ ଯେପରି ସେହି ଗୋଟିଏ ଭାବନା, ମୁଖର ଚିନ୍ତାଧାରା । ଅଭାବ, ଅନାଟନ, ଭୋକ ଉପାସ ଦାରିଦ୍ର୍ୟର କଷାଘାତରେ ଜୀବନ ବିତାଉଥିବା ଲୋକମାନଙ୍କ ପରି ଏମାନେ ମଧ୍ୟ ଖୋଲା ଆକାଶ ତଳେ, ଅସହାୟ ଅବସ୍ଥାରେ ଠିଆ ହୋଇଥାନ୍ତି ।
ଭାବନାରେ ବ୍ୟାଘାତ ଆସିଲା। ସ୍ଵାମୀ ସ୍ତ୍ରୀ ଦୁଇଜଣ ମୋତେ ଅନୁରୋଧ କରୁଥିଲେ,
-ଆଜ୍ଞା ଟିକେ ଫଟୋ ଉଠାଇ ଦେବେ କି ?"
ହଁ ମାରି କ୍ୟାମେରା ଧରି ପ୍ରସ୍ତୁତ ହୋଇଗଲି। ପୁରୁଷ ଜଣକ ଗୋଟିଏ ମୂର୍ତ୍ତିର କୋଳ ଉପରେ ବସିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଥିଲେ। ସ୍ତ୍ରୀ ଜଣକ କହି ଉଠିଲେ,
-ଏଇଟା କାହା ମୂର୍ତ୍ତି କି ? ବରଂ ସେପଟ ମୂର୍ତ୍ତି ସୁନ୍ଦର ହୋଇଛି।"

-ଓ ହୋ ବାବା, ଯେଉଁ ମୂର୍ତ୍ତି ହେଉ, ଜଲଦି ଠିଆ ହେଲା, ବସ୍ ଟାଇମ୍ ହୋଇ ଗଲାଣି।"

ସ୍ଵାମୀ ତାଙ୍କର ତାଗିଦ କରୁଥିଲେ । ଫଟୋ ଉଠାଇ କ୍ୟାମେରା ବଢ଼ାଇ ଦେଲି । ଜଲଦି ଜଲଦି ପାଦ ପକାଇଲି ଘର ଆଡ଼କୁ।ରାସ୍ତାର ତିନିଛକି ମୁହାଣ ପାଖରେ ପାଦଟା ଟିକେ ମୋଡ଼ି ହୋଇଗଲା । ଛୋଟେଇ ଛୋଟେଇ ବସିଗଲି ଅଳ୍ପ ଉଚ୍ଚ ବେଞ୍ଚ ଉପରେ ।
ଜୋତା ଓହ୍ଲାଇ ଗୋଡ଼କୁ ଆଉଁଷୁ ଥୁଲି । ପାଖରୁ ସ୍ବର ଶୁଭିଲା
-କଣ ହେଲା ? ପାଖରେ ବସିଥିଲେ ଜଣେ ବୟସ୍କ ଲୋକ। ଅଳ୍ପ ଆଲୋକରେ ସ୍ପଷ୍ଟ ଜଣା ପଡୁ ନଥିଲେ ବି ବୟସ ୭୦/ ୭୫ କି ତା ଠୁ ଅଧିକ  ବର୍ଷ ହେବ ବୋଲି ଅନୁମାନ କରୁଥିଲି।
-ନା ସେମିତି କିଛି ନୁହେଁ, ଟିକେ ମକଚି ହୋଇଗଲା।
- ହିଁ ଏପଟେ ରାସ୍ତା ଆଲୁଅ ନ ଥିବାରୁ ଗାସ୍ତା ଠିକ ଭାବେ ଜଣା ପଡ଼ୁନି।’’ ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣକ କହିଲେ ।

ମୁଣ୍ଡ ହଲାଇ ସମ୍ମତି ଜଣାଇ ପଚାରିଲି ,
- ଆପଣ କଣ ଏଇ ପାଖରେ ରୁହନ୍ତି ?"
-ନା, ମୁଁ ବୁଲି ଆସିଛି । ବିଭିନ୍ନ ଜାଗା ବୁଲିବାଟା ମୋର ସଉକ। ରାସ୍ତା ଘାଟ, ପାର୍କ, ବିଚ୍ ସବୁ ସୁନ୍ଦର ଏକ ସହରର । ହେଲେ ଏଇ ବାପୁଙ୍କ ମୂର୍ତ୍ତିଟା ଏମିତି ଅନ୍ଧାରିଆ କୋଣରେ କାହିଁକି ରଖା ଯାଇଛି ?"
ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ମୁଣ୍ଡ ଟେକି ପଛ ପଟକୁ ଅନାଇଲି । ସତେତ ! ଏଇଟା ଗାନ୍ଧୀଙ୍କର ମୂର୍ତ୍ତି ।କେମିତିକା ଏକ ଫୁରୁକୁଟିଆ ଦୁର୍ଗନ୍ଧ ଆସୁଥିଲା ପାଖରୁ ।ଚାରିଆଡ଼କୁ ଅନାଉଥଲି । ସବୁଆଡ ତ ପରିଷ୍କାର କରା ଯାଇଛି । ରଙ୍ଗ ମଧ୍ୟ କରି ଦିଆ ଯାଇଛି । ଦୁର୍ଗନ୍ଧ ଏଇ ପଚା ଫୁଲମାଳ ଗୁଡ଼ାକରୁ ଆସୁଛି ବୋଧହୁଏ ।
ଲଜ୍ଜିତ ହୋଇ ଗାନ୍ଧୀଙ୍କର ପ୍ରତିମୂର୍ତ୍ତିକୁ ଦେଖୁଥିଲି। ଜାନୁୟାରୀ ୩୦ରେ ଶହୀଦ ଦିବସରେ ଓ ଗାନ୍ଧୀ ଜୟନ୍ତୀ ଦିନ ପ୍ରବଳ ଭିଡ଼ ହୋଇଥିଲା ସକାଳେ ଏଠାରେ। ଭିଡ଼କୁ ସେଦିନ ମୁଁ ମଧ୍ୟ ଆଡ଼େଇ ହୋଇ ଅନ୍ୟ ରାସ୍ତାରେ ଫେରିଥିଲି ଘରକୁ। ଛତୁ ଫୁଟିଲା ପରି ଟି.ଭି. ଚ୍ୟାନେଲ୍‌ଙ୍କ ପ୍ରସାରଣ ଯୋଗୁଁ ଏମିତି ସବୁ ଦିନରେ ଭିଡ଼ ଜମୁଛି ଦେଶ ନାୟକଙ୍କର ଜୟନ୍ତୀ ଅଥବା ମୃତ୍ୟୁ ଦିବସରେ।
ବୟସ୍କ ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣଙ୍କ ପୁଣି ପଚାରିଲେ,
-'ଅନ୍ୟ ସବୁ ମୂର୍ତ୍ତି ଗୁଡ଼ାକ ସମୁଦ୍ର କୂଳରେ ସଜା ହୋଇ ରଖା ହୋଇଥିବା ବେଳେ, ଗାନ୍ଧୀଙ୍କୁ ଏଇ ଅପନ୍ତରାରେ କାହିଁକି ରଖା ହୋଇଛି ?"
ସଠିକ୍ ଉତ୍ତର ମୋ ପାଖରେ ନ ଥିଲା କାରଣ ପ୍ରଥମତଃ ଏ ସହରରେ ମୁଁ ପୁରୁଣା ବାସିନ୍ଦା ନୁହେଁ । ତା ଛଡ଼ା ସରକାରଙ୍କ ନୀତି ମୁଁ ନିର୍ଦ୍ଧାରଣ କରୁ ନାହିଁ। ହୁଏତ ମ୍ୟୁନିସିପାଲଟି କିମ୍ବା ନଗର ଉନ୍ନୟନ କର୍ମଚାରୀ କହିପାରିବେ।

Mr Ratan Tata's life has been a living example of institution building, lifelong reputation, equanimity in success, grace under pressure, courage in adversity & compassion towards all living beings. A gentle giant who will be in our hearts forever. Truly a Patriotic Businessman.

◆ _*💥ନବରାତ୍ରୀ ଓ ନଅଶାଢ଼ୀ 💥*_ ◆






କିଟି ପାର୍ଟି ଗ୍ରୁପର ସାଙ୍ଗମାନେ ବାଧ୍ୟକଲେ ବୋଲି, ଏବର୍ଷ ନବରାତ୍ରୀ ବ୍ରତ ପ୍ରଥମ ଥର ପାଇଁ ପାଳିବାକୁ ମନସ୍ଥ କରିଥିଲା ମନୀଷା।
- ଏଇ ବ୍ରତ କଲେ ସବୁ ମାନସିକ ନିଶ୍ଚୟ ପୂରଣ ହୁଏ। ମା ଭାରି ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ୍ୟ।"
ମିତାଲି ଅଗ୍ରୱାଲ କହୁଥିଲା,
-"ମୁଁ ପରା ଏତେଥର ଇଉରୋପ ଟ୍ରିପ ରେ ଯିବି ଯିବି ବୋଲି ଇଛା କରି ସୁଦ୍ଧା ଯାଇ ପାରୁ ନଥିଲି, ପ୍ରୀତିଶ ସବୁବେଳେ ବାହାନା ଦେଖାଇ ମନା କରନ୍ତି। ଗତବର୍ଷ ନବରାତ୍ରୀ କରି ମାନସିକ କରିଥିଲି ;ବିଶ୍ବାସ କରିବୁନି ଦଶହରା ପରଦିନ ପ୍ରୀତିଶ ଇଉରୋପ ଟ୍ରିପ ବୁକ କରିଦେଲେ।"

ସ୍ଵାଗତିକା ଧୀର ସ୍ୱରରେ କହିଲା,
-"ମୋ ମିଷ୍ଟରଙ୍କର ଗୋଟେ ଝିଅ ସହ ଚକ୍କର ଚାଲୁଥିଲା। ନବରାତ୍ରୀ କଲି, ସେଇ ଟୋକିର ବାହାଘର ଅନ୍ୟ ଲୋକ ସହ ହୋଇ ଦିଲ୍ଲୀ ଟ୍ରାନ୍ସଫର ହୋଇଗଲା। ଜୟ ମାତା ଦୀ।"

ମନୀଷା ପଚାରିଲା,
-"ତୁ ତ କିନ୍ତୁ କହୁଥିଲୁ ସନ୍ତୋଷୀ ମାତା ବ୍ରତ କରୁଥିଲୁ ବୋଲି ?"

ଟିକେ ବିରକ୍ତ ହୋଇ ସ୍ଵାଗତିକା କହିଲା,
- "କରୁଥିଲି, ହେଲେ ଏବେ ସନ୍ତୋଷୀ ମା ବ୍ରତ କାମ ଦେଉନି। ଷୋହଳ ଶୁକ୍ରବାର ରୁ ଛବିଷ ଶୁକ୍ରବାର ହୋଇଗଲା, କିଛି ଫଳ ମିଳିଲାନି। ନବରାତ୍ରୀ ବ୍ରତ କିନ୍ତୁ ଭଲ କାମ ଦେଲା। ତା ସାଙ୍ଗରେ ନଅଟା ଶାଢ଼ୀ ବି କିଣିବାର ମଉକା ମିଳିଲା। ଅବଶ୍ୟ ପୁରୁଣା ଶାଢୀ ପିନ୍ଧି ଏ ପୂଜା ହୋଇ ପାରିବ। ହେଲେ ତୋ ବାହାଘରକୁ ତ ବର୍ଷେ ପୁରିନି। ତୋ ହଜବ୍ୟାଣ୍ଡ କଣ ନଅ ଟା ଶାଢ଼ୀ ପାଇଁ ମନା କରିବେ ?"
ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ମନୀଷା ଅନେଇବାରୁ ମିତାଲି ଅଗ୍ରୱାଲ କହିଲା,
-"କଲର କୋଡ଼ ଅନୁସାରେ ନଅ ରଙ୍ଗର ଶାଢ଼ୀ ସମସ୍ତେ ପିନ୍ଧି ପୂଜା କରିବା, ସେଲ୍ଫି ଉଠାଇବା। ତୁ ତ ଏଇ ବର୍ଷ ନୂଆ ଆସିଛୁ। ତେଣୁ ପୂର୍ବ ବର୍ଷ ଆମ ଫଟ ସବୁ ଦେଖିନୁ।"
ମୋବାଇଲରେ ନବରାତ୍ରୀ ପୂଜା ଫଟ ଦେଖିଲା ମନୀଷା। ସମସ୍ତେ ଏକା ରଙ୍ଗର ଦାମୀ ଶାଢ଼ୀ ସହ ମେକପ ହୋଇ ଫଟ ଉଠାଇଛନ୍ତି। କେଉଁଠି ଅଣ୍ଟାକୁ ଅଣ୍ଟା ଧରି ତ କେଉଁଠି ପୂଜା ଆରତୀ ଥାଳି ଧରି। ବାଃ, କେତେ ସୁନ୍ଦର ଫଟ !

ଟିକେ ଚିନ୍ତାକରି ମନୀଷା କହିଲା,
- ସତ କହିବାକୁ ଗଲେ ମୁଁ ନିର୍ଜଳା କାଷ୍ଠା ଓପାସ କରିପାରେନା। ଦିନ ସାରା ଓପାସ ରହି ସନ୍ଧ୍ୟା ବେଳକୁ ଖାଇବା ବି ମୋ ଦେଇ ହୁଏନା। ମୁଣ୍ଡ ବୁଲାଏ ମୋର।"
ହସିଦେଇ ସେଜଲ କହିଲା,
- ନିର୍ଜଳା ଓପାସ କାହିଁକି କରିବୁ ? ଆଇଁଶ, ଭାତ ଇତ୍ୟାଦି କିଛି ଜିନିଷ ବାରଣ ଅଛି। ଇଣ୍ଟରନେଟ ଦେଖି ନବରାତ୍ରୀ ଖାଇବା ବନାଇବୁ । ତା ଛଡା ସେଇ ନଅ ଦିନ ସବୁ ସାଙ୍ଗଙ୍କ ଘରେ ଦିନେ ଦିନେ ପୂଜା ଓ ଏକାଠି ଖିଆପିଆ। ଆଉ ରାତିରେ କ୍ଳବରେ ଦାଣ୍ଡିଆ ଓ ସେଇଠି ଖାଇବା ଆରେଞ୍ଜ ହୁଏ। କିଛି ଚିନ୍ତା ନାହିଁ। ନଅ ଦିନ ସରିଗଲା ପରେ ଲାଗେ, ଆହା ଏ ବ୍ରତ ନବେଦିନ ହେଲେ ହୋଇଥାନ୍ତା ?"
ହସିଲେ ସମସ୍ତେ।

ସାଙ୍ଗମାନଙ୍କ ନବରାତ୍ରୀ ପୁରୁଣା ଫଟ ସବୁ ଦେଖି ମନୀଷା ଭାବିଲା କଣ କହି ରାଜି କରାଇବ ସ୍ବାମୀକୁ ? ସୁମନ୍ତ ତ ଜମା ରାଜି ହେବନି। ଅଯଥା ଖର୍ଚ୍ଚ ବୋଲି ମନା କରିଦେଇପାରେ।
ଘରକୁ ଫେରି ମମିଙ୍କୁ ଫୋନ ଲଗାଇଲା ମନୀଷା।
- ମମି, ନଅ ରଙ୍ଗ ଶାଢ଼ୀ କଥା ଶୁଣି ସୁମନ୍ତ ରାଗିବେ ଓ ଏଇ ବ୍ରତ କରିବାକୁ ସିଧା ମନା କରିଦେବେ।ମୋପାଖରେ ଲାଲ, ହଳଦିଆ, ଶାଗୁଆ, କମଳା ଇତ୍ୟାଦି ରଙ୍ଗର ଶାଢ଼ୀ ଅଛି। କିନ୍ତୁ ଅନ୍ୟ କିଛି ରଙ୍ଗ ଶାଢ଼ୀ କିଣିବାକୁ ପଡିବ।ମୋ କିଟି ପାର୍ଟି ସାଙ୍ଗମାନଙ୍କୁ ମୁଁ କଣ କହିବି ? ତୁ ଟିକେ ୟାଙ୍କୁ କହିଦେ ଯେ ଏଇ ବ୍ରତ ମୋତେ କରିବାକୁ ତୁ କହିଛୁ ବୋଲି। ତୋ କଥା ଇୟେ ଜମା କାଟି ପାରିବେ ନାହିଁ। ବାପାଙ୍କୁ ତୁ ତ ସବୁବେଳେ ବଢିଆ ପଟାଉ।"
ହସିଦେଇ ସଂଘମିତ୍ରା କହିଲେ,
-"ଇୟେ ଗୋଟେ କଥା ? ମୁଁ ପରା ଯେବେ ବ୍ରତକରେ, ସବୁବେଳେ ତୋ ଡ୍ୟାଡ଼ିଙ୍କୁ କହେ ଏଇ ଶାଢ଼ୀ ମୁଁ ନୁହେଁ ଦେବୀ ମା ପିନ୍ଧିବେ ବୋଲି। ତୋ ଡ୍ୟାଡ଼ି ଆଉ କେମିତି ମନା କରନ୍ତେ ? ତେବେ ଜ୍ବାଇଁ ଙ୍କୁ କହିବୁନି କି ତୋ ପାଖରେ କିଛି ଶାଢ଼ୀ ଅଛି ବୋଲି। ପୁରା ନଅ ଟା ରଙ୍ଗର ନବରାତ୍ରୀ ସେଟ ପାଟ ଶାଢ଼ୀ କିଣିବା ପାଇଁ ତାଙ୍କୁ ରାଜି କରାଇଦେବି। କିଛି ଖର୍ଚ୍ଚ କରନ୍ତୁ ଜ୍ବାଇଁ ଆମର ଦଶହରା ରେ।"

ମମିଙ୍କ କଥା ଶୁଣି ଉଲ୍ଲସିତ ହୋଇଉଠୁଥିଲା ମନୀଷା।
ସୁମନ୍ତ ଅଫିସରୁ ଫେରିବା ପରେ ମନୀଷା ଗେଳ୍ହେଇ ହୋଇ ସବୁ କହି ମମିଙ୍କୁ ଫୋନ ଲଗାଇ ଧରାଇ ଦେଲା। ଚୁପଚାପ ସବୁ ଶୁଣିଲା ସୁମନ୍ତ।
- ଏକାବେଳେ ନଅ ଟା ଶାଢ଼ୀ ? ତାହା ପୁଣି ପାଟ ?ଆଛା ଏ କିଟି ପାର୍ଟି ବାଲାଙ୍କ ନବରାତ୍ରୀ।"ଦୀର୍ଘ ନିଶ୍ବାସ ଛାଡିଲା ସୁମନ୍ତ।
ପରଦିନ ଅଫିସରୁ ଫେରି ସୁମନ୍ତ ହସିଦେଇ କହିଲା,
-"ଆମ ଘରକୁ ଫୋନ କରି ବୋଉକୁ ତମ ବ୍ରତ କଥା କହିବାରୁ ଭାରି ଖୁସି ହେଲା।ବୋଉ କହିବା ଅନୁସାରେ ବ୍ରତ ପାଇଁ ନଅଟା ରଙ୍ଗର ଶାଢ଼ୀ ଆଣି ଆଲମାରୀ ରେ ରଖିଛି।"

ନିଜ କାନକୁ ବିଶ୍ବାସ କରିପାରିଲାନି ମନୀଷା। ଶାଶୁ ବି ରାଜି ହୋଇଗଲେ ?ଗୋଟେ, ଯୋଡ଼େ ନୁହେଁ, ନଅ ଟା ଶାଢ଼ୀ ନେଇଆସିଲେ ସୁମନ୍ତ। ଦେବୀ ମାତା ଏତେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ ! ବ୍ରତ ପୂର୍ବରୁ ମନୋସ୍କାମନା ପୁରଣ କରିଦେଉଛନ୍ତି ! ଜୟ ମାତା ଦୀ।
ଆଲମାରୀରେ ଥିବା ପ୍ୟାକେଟ ଖୋଲି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ମନୀଷା ପଚାରିଲା,
-"ଏଇ କୁନି କୁନି ନଅଟା ଶାଢ଼ୀ କାହାର ? କଣ୍ଢେଇ ପିନ୍ଧିଲା ଭଳି ହୋଇଛି।"

-ସେଇଟା ଦେବୀ ମା ଙ୍କ ପାଇଁ।ତମ ମମି କହିଥିଲେ ପରା ।"

-ଆଉ ,ମୋ ଶାଢ଼ୀ ?"
ସୁମନ୍ତ କିଛି କହିବା ଆଗରୁ ମନୀଷା ର ମୋବାଇଲ ବାଜି ଉଠିଲା। ସେପଟୁ ମମିଙ୍କ ଫୋନ।
-ମା ମନୀଷା, ତୋ ଶାଶୁ ବୁଢ଼ୀ ଖଣ୍ଡକ ପକ୍କା ଚାଲାଖ। ମୋତେ ଫୋନ କରି କହିଲେ, ଝିଅକୁ ବ୍ରତ କରିବାକୁ କହି ମୋ ପୁଅକୁ ଶାଢ଼ୀ କିଣିବାକୁ ବରାଦ ଦେଉଛ ?ବାହାଘର ପ୍ରଥମ ବର୍ଷରେ ଝିଅ ପାଇଁ ସବୁ ପୂଜାଜିନିଷ, ଶାଢ଼ୀ,
ବେଭାର ପଠାଇବା ଦାୟିତ୍ୱ ପରା ବାପଘର'ର। ସାଙ୍ଗରେ ଶାଶୁ ପ୍ରଣାମୀ ବି ପଠାଇବ ସମୁଦୁଣି।"

ଟିକେ ନିଶ୍ବାସ ନେଇ ପୁଣି କହିଲେ,
-"ଏଇନା ତୋ ପାଇଁ ନଅଟା ରଙ୍ଗର ପାଟ ଶାଢ଼ୀ, ଯାହା ଜ୍ବାଇଁଙ୍କୁ କିଣିବାକୁ କହିଥିଲି, ତାହା ତୋ ବାପାଙ୍କୁ କିଣିବାକୁ କହିବାରୁ, ମୋତେ ମୋ ବାପଘରକୁ ଯିବାକୁ କହୁଛନ୍ତି। ତୁ ଆଛା ଏ ନବରାତ୍ରୀ ପୂଜା କଲୁଯେ ମୋର ଦଶହରା ବାହାରିଲାଣି।"

(©️ଅରବିନ୍ଦଦାସ)

✿❣️༒ *ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ* ༒❣️✿

🏵️🏵️🙏 *ଶୁଭ ରାତ୍ରି* 🙏🏵️🏵️

ଖୁସି ହୋଇ ଗୋଟେ ଲଫାପାରେ କିଛି ଟଙ୍କା ତାଙ୍କ ହାତକୁ ବଢ଼ାଇ ଦେଲି।ପ୍ୟାକେଟ ଭିତରକୁ ଦେଖି କହିଲେ,
-ଏତେ ଅଧିକ ଟଙ୍କା ?"
-କାଲିକା ପାଇଁ ହେଉଥିବା ଖର୍ଚ୍ଚରେ ମୋ ଟଙ୍କା ମିଶିଲେ ମୁଁ ଭାବିବି କିଛି ପୁଣ୍ୟ ମୋତେ ମିଳିବ।"
ହସିଦେଇ ଭବାନୀ ମାଉସୀ ମୋ ମୁଣ୍ଡ ସାଉଁଳେଇ ଦେଲେ।
ପରଦିନ ତାଙ୍କୁ ସାଙ୍ଗରେ ନେଇ ମୁଁ ପହଞ୍ଚିଲି କେବଳ ମହିଳାମାନେ ରହୁଥିବା ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମ ରେ।ସେଠିକା ମହିଳାଙ୍କ ଅବସ୍ଥା ଦେଖି ଆଖିରେ ଲୁହ ଆସିଗଲା।ଭବାନୀ ଦେବୀ ମୋତେ ଅନ୍ୟ ମାନଙ୍କ ସହ ପରିଚିତ କରାଇଦେଲେ।ଅନେକ ଆସି ମୋତେ ଗେଲ କରି ଆଉଁଷି ପକାଇଲେ ଶ୍ରଦ୍ଧାରେ।ହୁଏତ ମୋ ଭିତରେ ନିଜ ପରିବାର ମଣିଷଙ୍କୁ ଦେଖୁଥିଲେ।
ହଲ ଭିତରେ ସବୁ ବ୍ୟବସ୍ଥା ହୋଇଥିଲା।ସବୁ ମହିଳା ଗୋଲା କାରରେ ବସିଥିଲେ।ଶ୍ରାଦ୍ଧ କର୍ମ ଆରମ୍ଭ ହୋଇ ପିଣ୍ଡ ବଢା ହେଲା।ଜଣଙ୍କ ପରେ ଜଣଙ୍କ ନାଁ ପଚାରୁଥିଲେ ଭବାନୀ ଦେବୀ।
ମୋର ଫୋନ ଆସିବାରୁ ମୁଁ ରୁମ ବାହାରକୁ ଚାଲିଆସିଲି।କିଛି ସମୟ ପରେ ସବୁ ମହିଳାମାନେ ନିଜ ହାତରେ ପିଣ୍ଡ ପତର ଧରି ପଛପଟେ ଥିବା ପୋଖରୀ ଆଡ଼କୁ ଗଲେ।
ସମସ୍ତଙ୍କ ପଛରେ ଚାଲୁଥିଲେ ଭବାନୀ ଦେବୀ।ପୋଖରୀ ପାଖରେ କର୍ମ ସାରି ସମସ୍ତେ ଫେରିଲାବେଳେ ମୁଁ ଭବାନୀ ଦେବୀଙ୍କୁ ପଚାରିଲି,
-ଏ ସମସ୍ତ ମାଉସୀମାନେ କାହା ପାଇଁ ଶ୍ରାଦ୍ଧ ଦେଉଛନ୍ତି ?"
ଗମ୍ଭୀର ସ୍ୱରରେ ଭବାନୀ ଦେବୀ କହିଲେ,
-ନିଜ ପାଇଁ ପିଣ୍ଡ ଦେଇ,ନିଜ ଶ୍ରାଦ୍ଧ ନିଜେ କରୁଛନ୍ତି।"
ଚମକି ପଡି କହିଲି,
-କିନ୍ତୁ ଏମାନେ ତ ଜୀବିତ।"
ଶୁଖିଲା ହସ ମୁହଁରେ ଖେଳାଇ ପାଖରେ ଠିଆ ହୋଇଥିବା ଜଣେ ମହିଳା କହିଲେ,
-ସ୍ୱାମୀ,ସନ୍ତାନଙ୍କ ସ୍ୱାର୍ଥପରତା, ଅବହେଳା,ନିଷ୍ଠୁରତା ଯୋଗୁଁ ଯେଉଁ ଅସହାୟ ମହିଳା ଆମ ଭଳି ଏଇ ନାରୀ ନିକେତନ,ବୃଦ୍ଧାଶ୍ରମ ରେ ଏଇ ବୁଢ଼ୀ ବୟସରେ ସଢ଼େ,ସେ କଣ ସତରେ ଜୀବିତ ?ଆମେ ସବୁ ଗୋଟେ ଗୋଟେ ଜୀଅନ୍ତା ଲାସ।ଖାଲି ସରକାରୀ ସ୍ତରରେ,ଆନୁଷ୍ଠାନିକ ଭାବେ ଆମର ମୃତ୍ୟ ହୋଇନି।"
ଅନ୍ୟଜଣେ ବୃଦ୍ଧା କହିଲେ,
-ଯେଉଁ ମହିଳାଙ୍କୁ ସେମାନଙ୍କ ସ୍ୱାମୀ ପରିତ୍ୟାଗ କରି ଅନ୍ୟ ମହିଳାଙ୍କ ସହ ରହୁଛନ୍ତି ସେଇ ମହିଳା ନିଜ ଦୁଷ୍ଟ ଜୀବିତ ସ୍ବାମୀଙ୍କ ପାଇଁ ଆଉ ଯେଉଁ ବୃଦ୍ଧା ମହିଳାଙ୍କ ସନ୍ତାନମାନେ ନିଜ ଘରେ ନରଖି ଅସହାୟ ଭାବେ ଜୀବନ ବିତାଇବା ପାଇଁ ଏମାନଙ୍କୁ ଏଠାରେ ଛାଡ଼ିଦେଇଛନ୍ତି ଇଛା ତ ହୁଏ,ସେଇ ଜୀବିତ ସ୍ୱାମୀ ବା ସନ୍ତାନ ମାନଙ୍କ ଶ୍ରାଦ୍ଧ କରିବାକୁ।ହେଲେ ଗୋଟେ ସ୍ତ୍ରୀ ବା ମା ହିସାବରେ ସେଭଳି କରିବାକୁ ହାତ ଯାଏନା।ବଞ୍ଚିଥିଲା ବେଳେ ତ ଏଇନା କେହି ପଚାରୁ ନାହାନ୍ତି।ମଲା ବେଳେ ମୁହଁରେ କିଏ ପାଣି ଦେବ ନା ମଲାପରେ କିଏ ଆମ ଶ୍ରାଦ୍ଧ କରିବ ?ସେଥିପାଇଁ ଭବାନୀ ଦେବୀଙ୍କୁ କହି ଆମେ ନିଜ ଆତ୍ମାର ସଦଗତି ପାଇଁ ନିଜେ ଶ୍ରାଦ୍ଧ କରୁଛୁ।"
ସ୍ତବ୍ଧ ହୋଇଗଲି ମୁଁ।ହେ ଭଗବାନ!!
ଭବାନୀ ଦେବୀ ମୋ କାନ୍ଧରେ ହାତ ରଖି କହିଲେ,
-ମୋ ସ୍ୱାମୀ ମୋତେ ଛାଡ଼ପତ୍ର ଦେଲା ପରେ ଆଉଥରେ ବିବାହ କଲିନି।ଏକୁଟିଆ ବଂଚିବାରେ ବି ମଜା ଥାଏ।ତୁମକୁ କହିଥିଲି ନା, ମହାଳୟା ଆଣେ ଦେବୀ'ଙ୍କ ଆଗମନୀ'ର ବାର୍ତ୍ତା।ଅସହାୟ ନୁହେଁ,ବରଂ ସ୍ୱାବଲମ୍ବୀ ହୋଇ ନିଜ ଶ୍ରାଦ୍ଧ ନିଜେ ଦେଇ,ଏଇ ଜୀବନରୁ ମୁକ୍ତିର ପଥ ବାଛି ନେଇଛନ୍ତି। ରାକ୍ଷାସ ସଂହାର କଲା ପୂର୍ବରୁ, ଘଟ ପରିବର୍ତ୍ତନ କରି ,ମହାଳୟାରେ ଦେବୀ ବିଭିନ୍ନ ରୂପରେ ଧରାପୃଷ୍ଠରେ ଅବତରଣ କରନ୍ତି।ଆଜି ଏଇଠି ପ୍ରତ୍ୟେକ ନାରୀ ଜଣେ ଜଣେ ଦେବୀ।"
କେଉଁଠୁ ଭାସି ଆସୁଥିଲା ରେକର୍ଡ ସଙ୍ଗୀତ,"ଯା ଦେବୀ ସର୍ବ ଭୂତେଷୁ....

(©️ଅରବିନ୍ଦଦାସ)


✿❣️༒ *ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ* ༒❣️✿

🏵️🏵️🙏 *ଶୁଭ ରାତ୍ରି* 🙏🏵️🏵️

◆ _*💥ମହାଳୟା 💥*_ ◆



ପବିତ୍ର ମହାଳୟା।
ମହାଳୟା ଆଣେ ଦେବୀ'ଙ୍କ ଆଗମନୀ'ର ବାର୍ତ୍ତା.....
ଦେବୀ ବିଭିନ୍ନ ରୂପରେ ଧରାପୃଷ୍ଠରେ ଅବତରଣ କରନ୍ତି।ୟା ଦେବୀ ସର୍ଵଭୂତେଷୁ.....
ଜଣେ ମହିଳା ପୂଜକ ଏ ସହରରେ ଅଛନ୍ତି ଓ ମହିଳାମାନଙ୍କ ଆମନ୍ତ୍ରଣରେ ପୂଜା,ହୋମ ଇତ୍ୟାଦି କରିବାକୁ ଘରକୁ ଯାଆନ୍ତି ବୋଲି ଜାଣି ପ୍ରଥମେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇଥିଲି।
ସେଇ ମହିଳା ପୂଜକଙ୍କ ସହ ମୋର ପରିଚୟ,ଅଫିସ ସହକର୍ମୀ ତନୁଜା ମାଧ୍ୟମରେ ହୋଇଥିଲା।
ଏ ସହରରେ ନୂଆ ତଥା ଏକୁଟିଆ କର୍ମଜୀବୀ ମହିଳା ହିସାବରେ ନିଜ ଘରେ ଗୋଟେ ପୂଜା କରାଇବା ପାଇଁ ଜଣେ ପୂଜକଙ୍କ ଆବଶ୍ୟକତା ପଡିବାରୁ,ତନୁଜା ମୋତେ କହିଥିଲା,
-ମିନତି,ତମେ ଜମା ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଏନା।ତୁମ ଘରେ ହୋମ,ପୂଜା ଇତ୍ୟାଦି ଆମ ପିଙ୍କ ମାଉସୀ କରି, ତୁମର ସବୁ ଅସୁବିଧା ଦୂର କରିଦେବେ।"
ମୋ ପାଟିରୁ ବାହାରି ପଡ଼ିଲା,
-ପିଙ୍କ ମାଉସୀ !"
ଫେଁ କିନା ହସି ତନୁଜା କହିଲା,
-ପିଙ୍କ ଅଟୋ ଯେମିତି କେବଳ ମହିଳା ଯାତ୍ରୀଙ୍କ ପାଇଁ,ଠିକ ସେମିତି ଏଇ ବୟସ୍କା ମହିଳା ପୂଜକ, ଭବାନୀ ଦେବୀ, କେବଳ ମହିଳାମାନଙ୍କ ଘରେ ପୂଜା କରନ୍ତି।ବିଶେଷତଃ ଏକୁଟିଆ ମହିଳାଙ୍କ ଘରେ।
ସେଥିପାଇଁ ତାଙ୍କୁ ମୁଁ ପିଙ୍କ ମାଉସୀ ବୋଲି ନାଁ ଦେଇଛି।"
-କେବଳ ମହିଳାଙ୍କ ଘରେ କାହିଁକି ?"
-ସେ କୁହନ୍ତି,ଏକୁଟିଆ ମହିଳାମାନେ ପୁରୁଷ ପୂଜକଙ୍କ ଅପେକ୍ଷା ମହିଳା ପୂଜକଙ୍କ ସହ ଅଧିକ ସହଜ ଓ ସୁରକ୍ଷିତ ମନେ କରନ୍ତି।ଆଉ ଖୁସି ବି ହୁଅନ୍ତି ଯେ,ଏଇ ପୂଜା ହୋମ କରିବା କେବଳ ପୁରୁଷଙ୍କ ଏକଚାଟିଆ ଅଧିକାର ନୁହେଁ,ମହିଳା ବି ଏ କାମ ଆରାମରେ କରି ପାରନ୍ତି।ଆର୍ଯ୍ୟସମାଜ ସହ ସେ
ସଂଶ୍ଳିଷ୍ଠ ବୋଲି କହୁଥିଲେ।ତାଙ୍କ ପୂଜା ବିଧି,ମନ୍ତ୍ର ଉଚ୍ଚାରଣ ଦେଖିଲେ ତୋ ମନ ଖୁସି ହୋଇଯିବ।ଏଇଟା ନାହିଁ,ସେଇଟା ନାହିଁ,ଏଇଟା ନହେଲେ ପୂଜା ହେବନି,ଏଇଠି ଟଙ୍କା ଥୁଅ, ମାର ତାଳି ଉଠା ଥାଳି ନୀତି ତାଙ୍କର ନାହିଁ।ଘରେ ଏକ ଆଧ୍ୟାତ୍ମିକ ବାତାବରଣ ଖେଳାଇ ଦିଅନ୍ତି ଭବାନୀ ମାଉସୀ।ତାଙ୍କର ଗୋଟେ ପୁରୁଣା ମୋପେଟ ଅଛି।ସେଥିରେ ଯିବା ଆସିବା କରନ୍ତି।"
-ପୂଜା ପାଇଁ ଦକ୍ଷିଣା ନିଅନ୍ତି ନା ମାଗଣା ?"
ହୋ ହୋ ହୋଇ ହସି ତନୁଜା କହିଲା,
-ଏ ମାମଲାରେ ସେ ପୁରୁଷ ପୂଜକଙ୍କ ସହ ସମକ୍ଷକ।ତେବେ ଯାହା ଦେବୁ ସେ ଖୁସିରେ ନେବେ।ଗରିବ ମହିଳାଙ୍କ ପାଇଁ ମାଗଣାରେ ପୂଜା କରନ୍ତି।ଆଉ ହଁ,ତାଙ୍କ ଅସଲ କାମ ବିଷୟରେ ଯେବେ ଜାଣିବୁ, ଖୁସିରେ ଯାଚି କରି ନିଶ୍ଚୟ ଟଙ୍କା ଦେବୁ ତୁ।"
ଖୁସିରେ ମୋ ମନ ପୁରିଗଲା।ଟେଲିଫୋନ ନମ୍ବର ନେଇ ଭବାନୀ ଦେବୀଙ୍କୁ,ତନୁଜା ପରିଚୟ ଦେଇ,ନିଜ ଘର ପୂଜା କରିବା ବିଷୟରେ ଜଣାଇଲି।ମୁଁ ଏ ସହରରେ ଏକୁଟିଆ ଓ କର୍ମଜୀବୀ ମହିଳା ବୋଲି ଶୁଣି ସାଙ୍ଗେସାଙ୍ଗେ ହଁ ଭରିଦେଲେ।
ସକାଳ ସାତଟା ବେଳେ କଲିଙ୍ଗବେଲ ବାଜିବା ଶୁଣି କବାଟ ଖୋଲି ସାମ୍ନା ରେ ଭବାନୀ ଦେବୀ ଙ୍କୁ ଦେଖିଲି।ସୂତା ଶାଢ଼ୀ ପରିହିତା,ଏକଦମ ସାଧାରଣ ସରଳ ମହିଳା ଟିଏ ।ମୁହଁରେ ହସ।
-ମିନୁ ?ମିନତି ?"
ତାଙ୍କ ଡାକରେ ଚମକି ପଡିଲି।ମୋତେ ଲାଗିଲା ଯେମିତି ମୋ ସାମ୍ନା ରେ ଚିହ୍ନା ମଣିଷଟିଏ ଠିଆ ହୋଇଛି।ମୋତେ ମିନୁ ବୋଲି ବୋଉ ହିଁ ଡାକେ।
ପୁଣି ସେଇ ଅମ୍ଳାନ ହସ।ନମସ୍କାର କରି ଭିତରକୁ ପାଛୋଟି ନେଲି ତାଙ୍କୁ।ପୂଜା ସାମଗ୍ରୀ ସବୁ ଭବାନୀ ଦେବୀ ନିଜେ ଆଣିଥିଲେ।ଠାକୁର ଘରେ ଆସ୍ଥାନ ରେ ଫଟ ରଖି, ପୂଜା ଆରମ୍ଭ କଲେ।ସୁନ୍ଦର ଭାବେ ମନ୍ତ୍ର,ଶ୍ଲୋକ ଉଚ୍ଚାରଣ କରି ତାର ଅର୍ଥ ବି ମୋତେ ବୁଝାଇଦେଉଥିଲେ।
ମୁଁ ବଲ ବଲ କରି ତାଙ୍କ ମୁହଁକୁ ଚାହିଁଥାଏ।ପିଲାବେଳେ ବୋଉ ଏମିତି ଗୀତା, ରାମାୟଣ, ମହାଭାରତ ପଢି ମୋତେ ବୁଝାଉଥିଲା।ବୋଉ ଆଜି ସ୍ଵର୍ଗରେ।ନିଜ ଆଖି ପୋଛିଲି।
-କଣ ହେଲା ? କିଏ ମନେ ପଡୁଛି ?"
-ବୋଉ।"ଅକସ୍ମାତ ମୋ ପାଟିରୁ ବାହାରି ପଡ଼ିଲା।
-ମା କୁ ଭଲ ପାଉଥିବା ପିଲାର ସବୁବେଳେ ମଙ୍ଗଳ ହୁଏ।ତୁମ ମା କେଉଁଠି ?"
ନିରବ ରେ ଟେବୁଲ ଉପରେ ଥୁଆ ହୋଇଥିବା ବୋଉର ଫଟ କୁ ଦେଖାଇ କହିଲି,
-ମା ଙ୍କୁ ଭଲ ପାଉଥିବା ପିଲାଙ୍କୁ କାହିଁକି ଛାଡି ଚାଲି ଯାଆନ୍ତି ମା ମାନେ ?"
-ସେମାନେ ଭାଗ୍ୟବତୀ ବୋଲି।"ଧୀର ସ୍ୱରରେ କହିଲେ ଭବାନୀ ଦେବୀ।
ପୂଜା ସରିଲା ପରେ ତାଙ୍କ ଦକ୍ଷିଣା କଥା ପଚାରିବାରୁ ସେ କହିଲେ,
-ଅଗ୍ନି କୁ ଘୃତ ଏବଂ ବ୍ରାହ୍ମଣଙ୍କୁ ଦକ୍ଷିଣା କଥା କେବେ ପଚାରିବନି।ଯାହା ଖୁସି ତା ଦିଅ।ମୁଁ ପେନସନ ପାଏ। ଏସବୁ ପୂଜାରୁ ମିଳୁଥିବା ଦକ୍ଷିଣା ଟଙ୍କା ମୋ ଚଳିବା ପାଇଁ ନୁହେଁ,ବରଂ ଏଇ ସହରର ନିରାଶ୍ରୟ,ଅସହାୟ ମହିଳା ଙ୍କ ପାଇଁ ଖର୍ଚ୍ଚ କରେ।ଗୋଟେ ମହିଳା ଆଶ୍ରୟ କେନ୍ଦ୍ରକୁ ବରାବର ଯାଏ।"
ତନୁଜା କଥା ମୋର ମନେ ପଡିଗଲା।ତାଙ୍କୁ ସୋଫାରେ ବସାଇ ଆଗେ ଜଳଖିଆ ଦେଲି।
କଥା ଛଳରେ ଭବାନୀ ଦେବୀଙ୍କୁ ପଚାରିଲି,
-ମୋତେ ଆପଣଙ୍କ ସହିତ କେବେ ସେଇ ମହିଳା ଆଶ୍ରମ ନେଇଯିବେ ?କିଛି ସାହାଯ୍ୟ ବା କାମ ଯଦି ମୁଁ କରି ପାରନ୍ତି।"
ଟିକେ ରହି ସେ କହିଲେ,
-ଆସନ୍ତାକାଲି ପବିତ୍ର ମହାଳୟା।ମୁଁ ସେଠିକୁ ଯିବି।ଯଦି ଚାହିଁବ,ତେବେ ମୋ ସାଙ୍ଗରେ ଆସିପାର।ତେବେ ମୋପେଟରେ ପଛପଟେ ବସି ଯାଇ ପାରିବ ତ ?"
ହସିଦେଇ କହିଲି,
-ମୁଁ ଆପଣଙ୍କ ଘରେ ଟ୍ୟାକ୍ସି ନେଇ ପହଁଞ୍ଚିବି।ସାଙ୍ଗ ହୋଇ ଯିବା ଓ ଆପଣଙ୍କୁ ଘରେ ଛାଡ଼ି ମୁଁ ଫେରିବି।ତେବେ ମହାଳ ୟା ରେ ସେଠି କଣ ପୂଜା ହୁଏ ?"
ଗମ୍ଭୀର ସ୍ୱରରେ ସେ କହିଲେ,
-ଶ୍ରାଦ୍ଧ।"
ଚମକି ପଡି ପଚାରିଲି,
-ଶ୍ରାଦ୍ଧ !ଏକୁଟିଆ ମହିଳାମାନେ କଣ ଶ୍ରାଦ୍ଧ ଦିଅନ୍ତି ?ଆଇ ଆମ ସରି।ମୋର ଏସବୁ ନୀତି ନିୟମ ଉପରେ ଏତେ ଜ୍ଞାନ ନାହିଁ।"
-ସନ୍ତାନ ହିଁ ତର୍ପଣ ଓ ଶ୍ରାଦ୍ଧ କରେ।ପୁଅ ଭଳି ଝିଅ ବି ଶ୍ରାଦ୍ଧ କର୍ମ କରିପାରିବ।ମହାଳୟା ଆଣେ ଦେବୀ'ଙ୍କ ଆଗମନୀ'ର ବାର୍ତ୍ତା।ଦେବୀ ବିଭିନ୍ନ ରୂପରେ ଧରାପୃଷ୍ଠରେ ଅବତରଣ କରନ୍ତି।ୟା ଦେବୀ ସର୍ଵଭୂତେଷୁ।କାଲି ଦେଖିବ ଦେବୀଙ୍କ ଭିନ୍ନ ରୂପ।ସେଠି ହେଉଥିବା ଶ୍ରାଦ୍ଧ କର୍ମର ସବୁ ଖର୍ଚ୍ଚ ସେଇ ମହିଳାଙ୍କ ପାଇଁ ମୁଁ କରେ।"

◆ _*💥ଖାସୀ 💥*_ ◆


           
ଭୀଷଣ ଭିଡ଼ ଥିଲା ମାଂସ ଦୋକାନ ସାମ୍ନାରେ।
"ନୂଆଖାଇ ବାସି ,ଘରେଘରେ ଖାସୀ" ସତେ ଯେମିତି ଏଇ ସ୍ଲୋଗାନ ପବନରେ ଉଡ଼ିବୁଲୁଥିଲା।
ଗତକାଲି ନବାନ୍ନ ଓ ଅନ୍ୟ ପାରମ୍ପରିକ ଖାଦ୍ୟ ପରେ ଆଜି ଆଇଁଷ ର ତଡ଼କା।
ପଦନା କାନରେ ପଡୁଥିଲା ଲୋକଙ୍କ କଥା ବାର୍ତ୍ତା," ଶଳେ ମାଂସ ଦୋକାନୀ ଗୁଡାକ ଆଜି ଡକାୟତ ପାଲଟି ଯାଇଛନ୍ତି। ଦିନ ଦି ପହର ରେ ଖୋଲାଖୋଲି ଲୁଟ ! ପାଣି ମିଶାଉଛନ୍ତି ଆଉ ସୁନା ଭାଉରେ ବିକୁଛନ୍ତି।"
     ଖୁସି ହୋଇଗଲା ପଦନା।ଆଜି ତାହେଲେ ତାକୁ ଭଲ ଟଙ୍କା ମିଳିବ। ସାଇକେଲ ଆଗ ହ୍ୟାଣ୍ଡେଲ ରେ ଓହଳା ହୋଇଥିବା ବ୍ୟାଗରେ ପଶାଇଛି ଛେଳିକୁ।ସହରରେ ଅଧିକ ଦାମ ମିଳିବ।ଗାଁ'ରେ ମାଂସ ଦୋକାନୀ କାଶିମ,, ଛେଳିଟାକୁ ଶାଗ ମାଛ ମୂଲରେ କିଣିବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲା।
      ଆଠ କିଲୋମିଟର ସାଇକେଲ ଚଲାଇ ଆସିଲାଣି ସେ। ସାମ୍ନାରେ ଠାକୁରାଣୀ ମନ୍ଦିର। ହାତ ଯୋଡି ମାନସିକ କଲା ପଦନା।
-ମା, ଲୋ ଭଲ ରେଟରେ ଛେଳି ଗଲେ ଆଜିଫେରିଲା ବେଳକୁ ନଡ଼ିଆ ବାଡେଇବି।"
    ବ୍ୟାଗ ଭିତରୁ କରୁଣ ଚାହାଣୀରେ ଅନାଇଥିଲା ଛେଳି।ଠାକୁରାଣୀ ମନ୍ଦିର ଆଡ଼କୁ ଅନାଇ ମେଁ କିନା ଵୋବାଇ ଉଠିଲା।
     ସତେ ଯେମିତି ଆକୁଳ ପ୍ରାର୍ଥନା କରୁଥିଲା। ସମସ୍ତେ କୁହନ୍ତି ମା ଭାରି ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷ।ଡାକିଲେ 'ଓ' ବୋଲି କୁହନ୍ତି। ତା ଡାକ କଣ ଶୁଣିବେ ମା ?
-ମୋ ଜୀବନ ଆଜି ବଞ୍ଚା ମା।"ମେଁ ମେଁ ସ୍ୱରରେ ସତେ ଯେମିତି କହୁଥିଲା। ହେଲେ ଆଜି ସେ ବଞ୍ଚିଲେ, ପ୍ରତିବଦଳରେ କଣ ଦେବ ମା'ଙ୍କୁ ?
    ମାଂସ  ହାଟରେ ପହଁଚିଲା ପଦନା। ଗୋଟିଏ ଦୋକାନରୁ ଆଉ ଗୋଟାଏ ଦୋକାନ। ସବୁଠି ସେଇ ଗୋଟିଏ ଉତ୍ତର ପାଉଥିଲା ପଦନା,
-ଆଜି ସମସ୍ତଙ୍କର ଖାସୀ ଦରକାର। ତୁ ତ ବୁଢ଼ୀ ଛେଳି ନେଇକି ଆସିଛୁ। ଯା, ଖାସୀ ନେଇକି ଆସେ।
- ଖାସୀ କେଉଁଠୁ ଆଣିବି ?ଯାହା ଦାମ ଦେଉଛ ଦିଅ,ଏଇଟାକୁ ନିଅ।"
-ପାଗଳ ହେଲୁକି ?ବୁଢ଼ୀ ଛେଳି କାଟିଛୁ ବୋଲି ଲୋକେ ଜାଣିଲେ, ଆମ ଦୋକାନ ମାଟି ମାଡିବେନି।ଯା ଏଠୁ।"
    ଖୁସି ହୋଇଗଲା ଛେଳି। ଭଲ ହୋଇଛି ସେ ଖାସୀ ହୋଇନି।
     ହତାଶ ହୋଇ ଗାଁ ରାସ୍ତାରେ ଫେରୁଥିଲା ପଦନା। ବାଟରେ ପଡ଼ିଲା ଠାକୁରାଣୀ ମନ୍ଦିର।
     ମୁଣ୍ଡରୁ ଝାଳ ପୋଛି ପଦନା ଧୀର ସ୍ୱରରେ କହିଲା,
-"ଆଜି ମାର୍କେଟରେ ଖାସୀଙ୍କ ଡିମାଣ୍ଡ ରଖି ମୋ ଡାକ ଶୁଣିଲୁନି । ମୋ ଛେଳିକି କେହି ନେଲେନି।ନଡ଼ିଆ ଆଉ କଣ ବାଡେଇବି ?"
  
ଛେଳିଟା କୃତଜ୍ଞତା ସ୍ୱରୂପ ଵୋବାଇ ଉଠିଲା,
-ମେଁ,ମେଁ। (ସତେ ଯେମିତି ଠାକୁରାଣୀଙ୍କୁ ଧନ୍ୟବାଦ ଦେଉଥିଲା ତା ଜୀବନ ବଞ୍ଚାଇଲେ ବୋଲି।)
    ସାଇକେଲ ପେଡାଲ ମାରୁମାରୁ ପଦନା ଠାକୁରାଣୀ ଙ୍କ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ କହିଲା,
-"ମା ଲୋ, ସମସ୍ତଙ୍କର ତ ଖାସୀ ଦରକାର। ମୋ ଡାକ ତ ଶୁଣିଲୁ ନାହିଁ। ଦଶହରାରେ ତୋତେ ହିଁ ବଳୀ ଚଢ଼ାଇବି ଏଇ ବୁଢ଼ୀ ଛେଳିକୁ।"

(©️)


✿❣️༒ *ଜୟ  ଜଗନ୍ନାଥ* ༒❣️✿

🏵️🏵️🙏 *ଶୁଭ ରାତ୍ରି* 🙏🏵️🏵️

ଏହି ଗ୍ରୁପ୍ ଟି କେବଳ ଆପଣ ମାନେ କିଛି Informations ଜାଣିବା ପାଇଁ କରାଯାଇଛି କିନ୍ତୁ ଖରାପ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ରଖି କିଛି ବ୍ୟକ୍ତି ଏହି ଗ୍ରୁପ୍ ରେ ଥିବା ଝିଅମାନଙ୍କୁ ମେସେଜ୍ କିମ୍ବା ବାରମ୍ବାର କଲ୍ କରି ହଇରାଣ କରୁଛନ୍ତି ଏବଂ ଧମକ ମଧ୍ୟ ଦେଉଛନ୍ତି । ମୁଁ ଆପଣ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଜଣାଇଦେଉଛି ଯେ ଯଦି ଆପଣମାନେ କୌଣସି ଝିଅ କୁ Torture କିମ୍ବା Mental Harassment କରୁଥାଆନ୍ତି ତେବେ IPC ଧାରା 306 ଅନୁଯାୟୀ ଦୁଇ ବର୍ଷ ଜେଲ୍ ହୋଇପାରେ । ଆପଣ ଯେକୌଣସି ଚାକିରୀ କରନ୍ତୁ ନା କାହିଁକି Documents Verification ବେଳେ ଆପଣଙ୍କୁ Character Certificate ଦରକାର ହେବ। ଯଦି ଆପଣଙ୍କ ନାଁ ରେ କୌଣସି Police Station ରେ କିଛି ବି Complain ଥାଏ ତେବେ ଆପଣ କେଉଁଠାରେ ମଧ୍ୟ ଚାକିରୀ ଖଣ୍ଡେ ପାଇପାରିବେ ନାହିଁ  । ମୁଁ ଗ୍ରୁପ୍ ରେ ଥିବା ସମସ୍ତ ଝିଅ ମାନଙ୍କୁ ଜଣାଇ ଦେଉଛି କି ଯଦି Unknown number ରୁ ବାରମ୍ବାର କଲ୍ କିମ୍ବା ମେସେଜ୍ ଆସୁଥାଏ କିମ୍ବା କେହି ବ୍ୟକ୍ତି ଯଦି କୌଣସି ପ୍ରକାର ଧମକ ଦେଉଥାଏ ତେବେ Odisha Police ତରଫରୁ ଦିଆଯାଇଥିବା Helpline number ରେ କଲ୍ କରନ୍ତୁ ଏବଂ ସେହି ବ୍ୟକ୍ତି ବିଶେଷ ନାଁ ରେ Complain ଦିଅନ୍ତୁ ଏବଂ ଆପଣ ମାନେ ସମସ୍ତେ ନିଶ୍ଚିତ ଅବଗତ ଥିବେ ଯେ ସରକାର ପୁଅ ମାନଙ୍କ ଅପେକ୍ଷା ଝିଅ ମାନଙ୍କୁ ଅଧିକ ଗୁରୁତ୍ବ ଦେଇଥାଏ ।
*Odisha Police Helpline number for Women - 181,1091*

ଥାନାରୁ ଘରକୁ ଫେରିଲା ପରେ ଆମ୍ରପଲ୍କୀ ଆସିଥିଲା ବିଉଟିକୁ ଦେଖା କରିବାକୁ। ପ୍ରିନ୍ସପାଲ ସାର ବି ସାଙ୍ଗରେ ଥିଲେ। ନିଜ ବିବାହ ବିଚ୍ଛେଦ କେସ କୋର୍ଟରୁ
ପ୍ରତ୍ୟାହାର କରିନେଇଛି ବୋଲି ଜଣାଇଥିଲା ଆମ୍ରପଲ୍ଲୀ। ବହୁତ ଖୁସି ଥିଲା ସେ।
ସୌଭାଗ୍ୟବାବୁ ବି ବିନୟକୁ ଧୀର ସ୍ବରରେ ଜଣାଇଥିଲେ ମିୟା ନିଜେ ବାଛିଥିବା ପୁଅକୁ ସେମାନେ ଗ୍ରହଣ କରିଛନ୍ତି ,ହେଲେ ସର୍ତ୍ତ ରଖିଛନ୍ତି ମିୟା ଆଗେ ନିଜ ପଢା ଶେଷକଲା ପରେ ବାହାଘର।ମଲ୍ଲିକା'ର ବାହାଘର ଡେଟ ଫାଇନାଲ ହୋଇଗଲା ବୋଲି ସେ ମେସେଜ କରିଥିଲା। ସମସ୍ତେ ବହୁତ ବ୍ୟସ୍ତ ଥିଲେ ବିଉଟି ପାଇଁ।ହେଲେ ବିନୟ ,ବିଉଟିକୁ ବିବାହ କରିବାର ନିଷ୍ପତ୍ତି ଶୁଣି ସମସ୍ତେ ବହୁତ ଖୁସି ହୋଇ ବିନୟ କୁ ଅନେକ ଶୁଭକାମନା ଜଣାଇଥିଲେ।
  ପରଦିନ ସକାଳେ ଖବରଟି ଶୁଣି ସମସ୍ତେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ଯାଇଥିଲେ। ବିଉଟି କେସରେ ଗିରଫ ହୋଇଥିବା ତିନି ଅଭିଯୁକ୍ତଙ୍କୁ ସାଙ୍ଗରେ ନେଇ ପୋଲିସ ଘଟଣାର ରି - କ୍ରିଏସନ୍ କରିବାକୁ ନଈ କୂଳରେ ଥିବା ସେଇ ଆମ୍ବତୋଟା ଯାଇଥିଲା ବେଳେ, ତିନି ଅଭିଯୁକ୍ତ କାଳେ ପୋଲିସ କବଳରୁ ଖସି ନଈରେ ଆସିଥିବା ବନ୍ୟା ପାଣିକୁ ଡେଇଁ ପଡିଛନ୍ତି।
ସନ୍ଧ୍ୟା ବେଳକୁ ତିନି ଜଣଙ୍କରଙ୍କ'ର ଖଣ୍ଡ ବିଖଣ୍ଡିତ ଲାସ ଉଦ୍ଧାର କରିଥିଲା ପୋଲିସ। ବନ୍ୟା ଜଳରେ ଥିବା କୁମ୍ଭୀରଙ୍କ ଆକ୍ରମଣରେ ଏଭଳି ଘଟିଥିଲା ବୋଲି ବୟାନ ଦେଉଥିଲା ପୋଲିସ।

ବିଉଟି ମୁହଁରେ ହସ। ସ୍ଵପ୍ନା ଠାକୁରଙ୍କ ଘରେ ଦୀପ ଲଗାଇଥିଲା।
ଅବିନାଶ କୁ ଧନ୍ୟବାଦ ଜଣାଇ ବିନୟ ମେସେଜ କରିଥିଲା।
ଏଇ ସମୟରେ ହସ୍ପିଟାଲରୁ ଫୋନ। ସ୍ଵପ୍ନା ଫୋନ ଉଠାଇ ସେପଟୁ କଥା ଶୁଣି ହତବାକ୍ ହୋଇ ରହିଗଲା। ଦେବେଶ ପଚାରିଲା,
-କାହାର ଫୋନ ?"

-ବିନୟ'ର ମଟର ସାଇକେଲ ଆକ୍ସିଡେଣ୍ଟ ହୋଇ ହସ୍ପିଟାଲ ରେ ଆଡମିଟ ହୋଇଛି।"
+++++++++++++++++++++++
ଜନ୍ମାଷ୍ଟମୀ ଦିନ ଅରୁଣା , ବିଉଟିକୁ ମୁଦି ପିନ୍ଧାଇ ଆଶୀର୍ବାଦ କରିଥିଲେ।
ଆକ୍ସିଡେଣ୍ଟ ଯୋଗୁଁ ବାଁ ଗୋଡ଼ରେ ପ୍ଲାଷ୍ଟର ହୋଇଥିଲା ବିନୟ'ର।
ବିଉଟିକୁ ଏକୁଟିଆ ଦେଖି, ଆଶାବାଡ଼ି କାଖ ରେ ଜାକି ବିନୟ ତା ପାଖକୁ ଆସି ପଚାରିଲା,
-ଏଥର ମୋ କଥାକୁ ବିଶ୍ୱାସ କରୁଛ ତ? ବାପା, ବୋଉଙ୍କୁ ରାଜି କରାଇଦେଲି।
ତୁମ ଫାଇନାଲ ପରୀକ୍ଷା ପରେ ଆମ ବାହାଘର ଡେଟ ଫିକ୍ସ ହେବ। "

ଧୀର ସ୍ବରରେ ବିଉଟି ପଚାରିଲା,
-ମୋତେ ତୁମେ ନିଜେ କିଛି ଗିଫ୍ଟ ତ ଦେଲନି?"

ହସିଦେଇ ବିନୟ କହିଲା,
-ସୁନ୍ଦରୀ ଆମ୍ବ ରୁ ଆମ ପରିଚୟ।ଭାବିଥିଲି ଆଜି ତୁମକୁ ତୁମ ପ୍ରିୟ ଗୋଟେ ସୁନ୍ଦରୀ ଆମ୍ବ ଗିଫ୍ଟ ଦେବି ବୋଲି । ହେଲେ ସିଜିନ ସରି ଯାଇଛି ବୋଲି ସୁନ୍ଦରୀ ଆମ୍ବ ମିଳୁନି। ତେଣୁ ଏବେ ମାର୍କେଟରେ ମିଳୁଥିବା ଆମ୍ବ ସିଜିନର ଶେଷ ଭେରାଇଟିରୁ ଗୋଟେ ପାଚିଲା ଲେଙ୍ଗଡା ଆମ୍ବ ଆଣିଛି। ଏମିତି ରେ ଆକ୍ସିଡେଣ୍ଟ ଯୋଗୁଁ ସ୍ୱଳ୍ପ ସମୟ ପାଇଁ ମୁଁ ନିଜେ ଲେଙ୍ଗଡା ବନି ଯାଇଛି। ଏ ଆମ୍ବ ଚାଖି କି କୁହ ସୁଆଦ କେମିତି ଅଛି ?ଏଇ ଆମ୍ବ ଆମ ନୁଆ ଜୀବନର ସାକ୍ଷୀ।"

ମୃଦୁ ହସି ବିନୟକୁ ଆମ୍ବ ଟି ଫେରାଇ ଦେଇ ବିଉଟି କହିଲା,
-ସେଦିନ ଚଡଚଡି ମାଡ଼ରେ ତୁମେ ଅଚେତ ହୋଇ ଯାଇଥିଲା ବୋଲି ଡରିଯାଇ  ମୁଁ ଜଗନ୍ନାଥଙ୍କ ପାଖରେ ମାନସିକ କରିଥିଲି। ପରଦିନ ଭୋରୁ ମୁଁ ଏକୁଟିଆ ପୁରୀ ଯାଇ କଳ୍ପବଟରେ ସୂତା ବାନ୍ଧି ମାନସିକ କଲାବେଳେ ଅବଶିଷ୍ଟ ଜୀବନ ପାଇଁ ମୋର ସବୁଠୁ ପ୍ରିୟ ଫଳ ଆମ୍ବ ଖାଇବା ଛାଡି ଦେବି ବୋଲି ମାନସିକ କରି ଫେରି ଆସିଥିଲି।"

ଆବାକାବା ହୋଇ ହାତରେ ଆମ୍ବକୁ ଧରି ବିନୟ ଦେଖୁଥିଲା ତା ସାମ୍ନାରେ ଠିଆ ହୋଇଥିବା ଭାବୀ ସୁନ୍ଦରୀ ପତ୍ନୀକୁ ଓ ଭାବିସ୍ଵାମୀ ପ୍ରତି ତାର ପ୍ରେମାକର୍ଷଣକୁ।

*(ସମାପ୍ତ)
[ଏତେ ଦିନ ଧରି ଧୈର୍ଯ୍ୟର ସହ ସମସ୍ତ ୨୧ ଟି ଅଧ୍ୟାୟ ପଢିଥିବା ସମସ୍ତ ପାଠକ/ପାଠିକା ମାନଙ୍କୁ ମୋର ଆନ୍ତରିକ ଧନ୍ୟବାଦ ଓ କୃତଜ୍ଞତା।]

(©️ଅରବିନ୍ଦଦାସ)


✿❣️༒ *ଜୟ  ଜଗନ୍ନାଥ* ༒❣️✿

🏵️🏵️🙏  🙏🏵️🏵️

ସେଦିନ ସନ୍ଧ୍ୟାବେଳେ ବିନୟ, ବିଉଟି ପାଖକୁ ଆସି କହିଲା,
-ଦୁଇ ଜଣ ଧରା ହୋଇଗଲେଣି।ଆର ବଦମାସ ବି ଗିରଫ ହେବ।"
ଏଇ ସମୟରେ ଟିଭି ରେ ବ୍ରେକିଂ ନିଉଜ ଦେଖାଇଲା; ସେଇ ତୃତୀୟ ବଦମାସ ତଥା ଭିଭିଆଇପି ଙ୍କ ପୁଅ, ଛଦ୍ମ ବେଶରେ ଲୁଚି ପଳାଉଥିଲା ବେଳେ ରାଜ୍ୟସୀମାରୁ ଗିରଫ।

ହଠାତ ବିନୟକୁ ପାଖକୁ ଡାକି ବିଉଟି ପଚାରିଲା,
-ଏତେ ସବୁ ଘଟଣା ଘଟିଗଲା ପରେ ବି ଆପଣ ମୋତେ ସତରେ ବାହା ହେବାକୁ ଚାହୁଁଛନ୍ତି ? ଦୟା ବା ସମବେଦନା ଦେଖାଇବାକୁ ଆପଣ ଏସବୁ କରୁନାହାନ୍ତି ତ? ମୁଁ ଅବିବାହିତ ହୋଇ ଆରାମରେ ରହିପାରିବି। ଆପଣ ଇମୋସନାଲ ହୋଇ ଏଭଳି କିଛି ନିଷ୍ପତ୍ତି ନିଅନ୍ତୁ ନାହିଁ, ଯାହା ପାଇଁ ଭବିଷ୍ୟତରେ ପଶ୍ଚାତାପ କରିବେ।"

-ତୁମେ କଣ ମୋତେ ଅବିଶ୍ୱାସ କରୁଛ ? ଆଛା କୁହ, ତୁମେ ମୋତେ ବାହା ହେବାକୁ ରାଜି  ନା ନାହିଁ?"

ବିଉଟି କହିଲା,
-ଆପଣଙ୍କ ବାପା, ମା କଣ ରାଜି ହେବେ ? ସମାଜକୁ ସାମ୍ନା କରିବାକୁ ଅନେକ ସାହାସ ଦରକାର।"

ବିନୟ ଚିନ୍ତା କରୁଥିଲା କଣ ଉତ୍ତର ଦେବ ? ସେ କଣ ସତରେ ଏତେ ଭୀରୁ !
ହଠାତ୍ ତା ମୁଣ୍ଡରେ କଣ ଜୁଟିଲା କେଜାଣି, ବିଉଟିକୁ କୁଣ୍ଢାଇ ଧରି ତା ଓଠରେ ଗୋଟେ ଚୁମା ଦେଇ କହିଲା,
-ଦୁନିଆକୁ ଆଉ ମୁଁ ଡରୁନି।"
ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ଅନାଇଥିଲା ବିଉଟି।

କବାଟ ପାଖରେ ଠିଆ ହୋଇଥିବା ସ୍ଵପ୍ନା ଓ ଦେବେଶଙ୍କୁ ଦେଖି ଦୁହେଁ ଚମକି ପଡିଲେ।
ସେଦିନ ରାତିରେ ବିନୟ ଘରକୁ ଯିବାବେଳେ ବଗିଚାରେ ଠିଆହୋଇ ସ୍ଵପ୍ନା ବିନୟ କୁ ଧୀର ସ୍ବରରେ ପ୍ରଶ୍ନ କଲା,
-ତୁମେ ବିଉଟିକୁ ବିବାହ କରିବା ପ୍ରସ୍ତାବ ରୁ ଓହରି ଯିବନି ତ? ବିଚାରୀ ର ହୃଦୟ ଭାଙ୍ଗିବନି।ଯେଉଁ ପରିସ୍ଥିତି ଦେଇ ସେ ଗତି କରୁଛି.... ସତରେ ତୁମେ ବିଉଟିକୁ ପ୍ରେମ କର?"

ଶାନ୍ତ ଓ ଗମ୍ଭୀର ସ୍ବରରେ ବିନୟ କହିଲା,
-ବିବାହ ଓ ପ୍ରେମ ଦୁଇଟି ଭିନ୍ନ ଜିନିଷ। ବିବାହ ହେଉଛି ଦୁଇ ପୁରୁଷ ନାରୀଙ୍କ ଏକ ପବିତ୍ର ସମ୍ପର୍କର ଅୟମାରମ୍ଭ, ଯେଉଁଥିପାଇଁ ଉଭୟେ ନିଜପାଇଁ ଉଚିତ ଜୀବନସାଥି ବାଛନ୍ତି।ହେଲେ ପ୍ରେମ ପାଇଁ ସାଥୀ ବଛାଯାଏନା, ପ୍ରେମ ହୋଇଯାଏ, ଉଭୟଙ୍କ ଅଜାଣତରେ। ଦାମ୍ପତ୍ୟ ଜୀବନର ଭଲ ପାଇବା ଓ ବିବାହପୂର୍ବର ପ୍ରେମ ଯଦିଓ ସମାନ ଭଳି ଶୁଭେ, ତେବେ ଉଭୟ ଭିନ୍ନ।ଜଣେ ଏକାଧିକ ବିବାହ କରିପାରେ, ଏକାଧିକ ସାଥିଙ୍କ ସହ ସମ୍ପର୍କ ରଖିପାରେ, ହେଲେ ଜୀବନ ରେ ଥରେ ମାତ୍ର ଅସଲ ପ୍ରେମ ହୁଏ। ତାହା କେବେ, କାହା ସହିତ ହୁଏ, କେବଳ ହୃଦୟ ଜାଣେ। ପ୍ରେମରେ ସଫଳ ହୋଇ ନିଜ ପ୍ରେମିକ/ପ୍ରେମିକାକୁ ହୁଏତ ଜଣେ ବିବାହ କରେ ଅଥବା କୌଣସି କାରଣବଶତଃ ପ୍ରେମରେ  ବିଫଳ ହୋଇ ଅନ୍ୟ କାହାକୁ ମଣିଷ ବିବାହ କରେ ଓ ନିଜ ଜୀବନସାଥୀ ପ୍ରତି ବିଶ୍ୱସ୍ଥ ହୋଇ ସୁଖୀ ଦାମ୍ପତ୍ୟଜୀବନ ବିତାଏ ।ଆଉ ହଁ ଜୀବନ ର ପ୍ରଥମ ପ୍ରେମକୁ ମଣିଷ ମରିବା ଯାଏଁ ଭୁଲି ପାରେନା।"

ବିନୟ ମୁହଁକୁ ଚାହିଁ ନିଜ ଆଖିପୋଛି ସ୍ଵପ୍ନା କହିଲା,
-ତୁମେ ଏକଦମ ସତକଥା କହିଛ।ବିବାହିତ ଜୀବନରେ ବିଶ୍ୱାସ ଓ ନିଜ ଜୀବନସାଥୀ ପ୍ରତି ସମର୍ପଣଭାବ ନିହାତି ଲୋଡା।ତେବେ ପ୍ରେମ ର ପରିଭାଷା ବହୁତ ବ୍ୟାପ୍ତ। ବନ୍ଧୁତା ବି ପ୍ରେମ ର ଭିନ୍ନ ଏକ ରୂପ। ମୋର ଗୋଟେ ଅନୁରୋଧ ରଖିବ ବିନୟ ?"

ଅବାକ୍ ହୋଇ ଚାହିଁଲା ବିନୟ। କି ଅନୁରୋଧ କରିବ ସ୍ଵପ୍ନା ?
ସ୍ଵପ୍ନା ର ଅନୁରୋଧ ଶୁଣି ଚମକି ପଡ଼ିଲା ବିନୟ।
-ସନ୍ତାନ ସୁଖରୁ ସାରା ଜୀବନ ମୋତେ ଭଗବାନ ବଞ୍ଚିତ କଲେ।ତୁମ ଦୁହିଙ୍କ ସନ୍ତାନ ମୋତେ ପାଳିବାକୁ ଦେଇ ପାରିବ ବିନୟ ?"
**
ଘରକୁ ଫେରିବା ବାଟରେ କେରଳରୁ ଆଲ୍ଫା'ର ଫୋନ।
-ବିନୟ, ଆମେ ଦୁହେଁ ଓଡ଼ିଶା ଫେରୁଛୁ। ଆମ ଦୁହିଙ୍କ ଘର ଲୋକେ ଆମ ବିବାହ କୁ ମଞ୍ଜୁରୀ ଦେଇଛନ୍ତି।"
-ଆରେ ବାଃ, ବହୁତ ଖୁସି ଖବର।ରିସେପସନ ପାର୍ଟି ମିଳିବ ଆମକୁ।"

ଭଡ଼ାଘରେ ପହଞ୍ଚିଲା ପରେ ଗେଟ ପାଖରେ ନୀଲମ କୁ ଦେଖି ଅଟକି ଗଲା ବିନୟ।

ପାଖକୁ ଆସି ନୀଲମ କହିଲା,
- ଜେଜେମା କହୁଥିଲେ ଆପଣ ଏ ଘର ଛାଡ଼ି ଅନ୍ୟଗୋଟେ ନୂଆ ଭଡା ଘର କୁ ଚାଲିଯିବେ? ସେଦିନ ମୁଁ ଆପଣଙ୍କୁ କହିଥିବା କଥା ଆପଣଙ୍କ ମନକୁ ଆଘାତ ଦେଇଛି ବୋଲି ମୁଁ ହୃଦୟଙ୍ଗମ କରିଛି। ମୋତେ କ୍ଷମା କରିଦେବେ। ଏବେ ମୁଁ ନିଷ୍ପତ୍ତି ନେଇଛି ବିଦେଶକୁ ନ ଫେରି ମୁଁ ଏଇଠି ରହିବି, ଜେଜେ ଜେଜେମାଙ୍କ ସହିତ। ଆପଣ ଏଇଠି ରୁହନ୍ତୁ। ମୋ ପାଇଁ ଏ ଘର କାହିଁକି ଛାଡ଼ିବେ ?"

ମୃଦୁହସି ବିନୟ କହିଲା,
-ଆପଣଙ୍କ ନିଷ୍ପତ୍ତି ବଦଳିବନି ମୋର ଆଶା। ନିଜ ଆପଣାର ଲୋକଙ୍କ ବିଶ୍ୱାସ କେବେ ଭାଙ୍ଗିବା ଉଚିତ ନୁହେଁ। ଯିଏ ବି ଆମକୁ ସ୍ନେହ, ଶ୍ରଦ୍ଧା ଦିଏ,  ତାକୁ ପ୍ରତିଦାନ ସ୍ୱରୂପ ଆମକୁ ସମପରିମାଣର ସ୍ନେହ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଫେରାଇବା ଆମ କର୍ତ୍ତବ୍ୟ। ତେବେ ଏ ଘର ମୁଁ ଆପଣଙ୍କ ପାଇଁ ଛାଡୁନି, ବରଂ ନିଜ ନୂଆ ଜୀବନ ଆରମ୍ଭ କରିବାକୁ ନୂଆ ଜାଗା ବାଛୁଛି।ବିଉଟିକୁ ବିବାହ କରିବାକୁ ନିଷ୍ପତ୍ତି କରିଛି।"

ବିନୟ କଥା ଶୁଣି ଟିକେ ରହିଗଲା ନୀଲମ। ହାତ ବଢ଼ାଇ ବିନୟ ସହ କରମର୍ଦ୍ଦନ କରି ଶୁଭେଛା ଜଣାଇଲା ନୀଲମ।
ରୁମରେ ଫ୍ରେସ ହୋଇ ସାରିଲା ପରେ ବୋଉକୁ ଫୋନ ଲଗାଇଲା ବିନୟ ଓ କହିଲା,
-ଦାଦାଙ୍କ ଦେହ କିପରି ଅଛି ? ଆସନ୍ତା ସପ୍ତାହରେ ତୁ ଓ ବାପା ଏଠିକି ଆସିପାରିବ?"

ସେପଟୁ ଅରୁଣାଙ୍କ ହସହସ ସ୍ବର,
-ଦାଦାଙ୍କ ଦେହ ଭଲ ଅଛି। ଆସନ୍ତା ସପ୍ତାହ ରେ ଜନ୍ମାଷ୍ଟମୀ, ତୋ ଜନ୍ମଦିନ। ସେଇଥିପାଇଁ ଆସିବାକୁ କହୁଛୁ କି ?"

ସାହାସ ସଞ୍ଚି ବିନୟ କହିଲା,
-ତୋ ଭାବୀ ବୋହୂକୁ ମୁଦି ପିନ୍ଧାଇବାକୁତୋତେ ଆସିବାକୁ ପଡିବ।"
**
ପରଦିନ ସକାଳେ ଥାନାକୁ ଯାଇ ଅବିନାଶ ସହ କଥା ହୋଇ କଲେଜ ଯାଇ ଉପର ଓଳି ଫେରି, ଦେବେଶ ଓ ସ୍ଵପ୍ନା ସହ ବିଉଟି କୁ ସାଙ୍ଗରେ ନେଇ ପୁଣି ଥାନାକୁ ଯାଇଥିଲା ଦୋଷୀଙ୍କୁ ଚିହ୍ନଟ କରିବାକୁ।
ଦେବେଶ ,ଅବିନାଶକୁ ନେହୁରା ହୋଇ ପଚାରିଥିଲା,
-ଏଇ ତିନିଜଣଙ୍କୁ କେବେ ଦଣ୍ଡ ମିଳିବ ?"

ମୁଣ୍ଡ ତଳକୁ କରି ଅବିନାଶ କହିଲା,
-ସବୁ ଭଗବାନ ଙ୍କ ଇଛା। ତାଙ୍କ ଉପରେ ଭରସା ରଖନ୍ତୁ।"

ସେମାନଙ୍କୁ ଆଶ୍ଵାସନା ଦେଇ ଅବିନାଶ ଯାହା କହିଲେ, ତା ଶୁଣି ହତମ୍ଭବ ହୋଇଗଲେ ଦୁହେଁ।
-ଆଜି ଭୋରରୁ ସହର ଉପକଣ୍ଠରେ ନଈ କୂଳରେ ଥିବା ଗୋଟେ ଆମ୍ବ ତୋଟାରୁ ଜଣେ ଝିଅଙ୍କୁ ବେହୋସ ଅବସ୍ଥାରେ ଉଦ୍ଧାର କରାଯାଇ ହସ୍ପିଟାଲରେ ଭର୍ତ୍ତି କରାଯାଇଛି।
ନଈ କୂଳକୁ ଶୌଚ ହେବାକୁ ଯାଇଥିବା କିଛି ସ୍ଥାନୀୟ ଲୋକ ଆମ ପି ସି ଆର ଭ୍ୟାନକୁ ଫୋନ କରିଥିଲେ। ହୋସ ଆସି ନଥିବାରୁ ପରିଚୟ ଏଯାଏଁ ମିଳିନି। ମୁଁ ବର୍ତ୍ତମାନ ସେଇ ହସ୍ପିଟାଲ ରୁ ଫେରୁଛି।
ଅନ୍ୟ ଏକ ସ୍ଥାନରୁ ରାସ୍ତା କଡରେ ଥିବା ନାଳରୁ ଗୋଟେ ଧଳାରଙ୍ଗର ସ୍କୁଟି ବି ମିଳିଛି ବୋଲି ଅଳ୍ପ ସମୟ ଆଗରୁ ଖବର ଆସିଛି । ତେବେ ଏ ଭିଡିଓ ଓ ଝିଅର ଚେହେରା ଓ ପିନ୍ଧା ପୋଷାକରୁ ଲାଗୁଛି ସେ ଝିଅ ବୋଧେ....
ବିନୟକୁ ଚାରିଆଡ ଅନ୍ଧାର ଦିଶୁଥିଲା। ଅମ୍ବରୀଶ ଆସି ଥାନାରେ ପହଞ୍ଚିଥିଲା। ସମସ୍ତେ ମିଶି ହସ୍ପିଟାଲରେ ପହଞ୍ଚି ଏମର୍ଜେନ୍ସି ୱାର୍ଡରେ ବିଉଟିକୁ ଦେଖି ନିର୍ବାକ ହୋଇଗଲେ।
ବିଉଟି ପାଖରେ ଠିଆ ହୋଇଥିଲା ମଲ୍ଲିକା।
ବିଉଟିକୁ ହୋସ ଆସିଯାଇଥିଲା।ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଦେଖି ବିଉଟି ନିଜକୁ ସମ୍ଭାଳି ପାରିଲାନି। ଛୋଟ ପିଲାଙ୍କ ଭଳି କାନ୍ଦିବାକୁ ଆରମ୍ଭ କଲା।
**
ମାଜିଷ୍ଟେଟ ଙ୍କ ସାମ୍ନାରେ ବିଉଟି'ର ବୟାନ ରେକର୍ଡ କରି ଅବିନାଶକୁ ବାହାରକୁ ଆସିବାର ଦେଖି ବିନୟ ପାଖକୁ ଦୌଡ଼ିଯାଇ ପଚାରିଲା,
-କଣ କହିଲା ବିଉଟି ? ସେ ବଦମାସଙ୍କ ପରିଚୟ ମିଳିଲା ?"

ବିନୟ କାନ୍ଧରେ ହାତ ରଖି ଅବିନାଶ କହିଲା,
-ଝିଅଟା ବହୁତ ସାହାସୀ। ମଦ ଓ ଡ୍ରଗସ୍ ନିଶାରେ ଚୁର ସେଇ ତିନି ବଦମାସ, ରାସ୍ତାରୁ ବିଉଟିକୁ ଅପହରଣ କରି ଏଭଳି ଘୃଣ୍ୟ କାମ କରି , ଝିଅକୁ ଭୟଭୀତ ଓ ବ୍ଲାକମେଲ କରିବାକୁ ଗତକାଲି ଭିଡିଓ ବି କରିଥିଲେ। ନିଶା ପ୍ରଭାବରେ ବୋଧେ ଭୁଲବଶତଃ ସୋସିଆଲ ମିଡ଼ିଆରେ ଭିଡିଓ ଅପଲୋଡ କରି ଦେଇଥିବେ।ହୋସ ଆସିଲା ପରେ ଭିଡିଓ ଡିଲିଟ କରିଛନ୍ତି, କିନ୍ତୁ ତା ପୂର୍ବରୁ ବୋଧେ କେହି ଏହାକୁ ଡାଉନଲୋଡ କରିଛି।"

ଟିକେ ରହି ଅବିନାଶ ପୁଣି କହିଲା,
-ଏହା ବହୁତ ସେନ୍ସିଟିଭ କେସ, ଅନ୍ୟ ମାନଙ୍କ ସହ ଏହି ବିଷୟରେ ତଥ୍ୟ ସେଆର କରିବା ଉଚିତ୍ ନୁହେଁ। ହେଲେ ତୁ ଓ ସ୍ଵପ୍ନା ମୋ ସାଙ୍ଗ। ତେବେ ଯେଉଁ ଅନ୍ଧାରୁଆ ସର୍ଟକର୍ଟ ଗଳି ରାସ୍ତାରେ ବିଉଟି ଫେରୁଥିଲା, ସେଇଠି ଏ ତିନିହେଁ କାରରେ ବସି ଡ୍ରଗସ ଖାଉଥିଲେ।ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟକୁ ସେଇ ଏରିଆରେ ସି ସି ଟିଭି କ୍ୟାମେରା ନାହିଁ। ତେବେ ଅନ୍ୟ ଜାଗାରୁ ଫୁଟେଜ ମିଳିଯିବ।ଦୁଇଜଣ ପିଲା ତୁମ କଲେଜର ପୁରୁଣା ଛାତ୍ର, ଧନୀ ପିତା ମାତାଙ୍କର କୁଳାଙ୍ଗାର ସନ୍ତାନ।ବିଉଟି ସେମାନଙ୍କୁ ଚିହ୍ନିଛି। ହେଲେ ତୃତୀୟ ପିଲା......

-ତୃତୀୟ ପିଲା କିଏ ?"

ଦୀର୍ଘନିଶ୍ଵାସ ଛାଡି ଅବିନାଶ କହିଲା,
-ବିଉଟିଙ୍କ ବୟାନ ଓ ଅଭିଯୋଗ ତଥା ସେଇ ପିଲାର ପରିଚୟ, ସତ୍ୟ ବୋଲି ପ୍ରମାଣିତ ହୋଇଗଲେ, ରାଜ୍ୟରେ ଏଇନା ଚହଳ ପଡ଼ିବ। ଜଣେ ଭିଭିଆଇପି'ଙ୍କ ପୁଅ।"

-ପଣ୍ଡିତ ଙ୍କ ପୁଅ ମାଙ୍କଡ ମାରିଲେ ଦୋଷ ନୁହେଁ ଭଳି ନୀତିରେ, ଭିଭିଆଇପି'ଙ୍କ ପୁଅ ଦୋଷ କଲେ ମାଫ !!"

ଅବିନାଶ ଧୀର ସ୍ବରରେ କହିଲା,
-ସେକଥା ନୁହଁ। ତେବେ ଏଇନା ବହୁତ ଚାପ ପଡ଼ିବ ଆମ ଉପରେ।ତେବେ ଝିଅ'ର ବଦନାମ ନହେବା ପାଇଁ, ମିଡିଆକୁ ଏସବୁ ଜଣାଇବା ଠିକ ହେବନି। ହେଲେ ତୁ ମୋ ଉପରେ ବିଶ୍ୱାସ ରଖ। ବିଉଟିକୁ ନ୍ୟାୟ ଦେବାକୁ ସମସ୍ତ ଚେଷ୍ଟା ମୁଁ କରିବି।"

ଶୁଖିଲା ସ୍ବରରେ ବିନୟ କହିଲା,
-ଖାଲି ଚେଷ୍ଟା କରିବୁ ?"

ଦେବେଶ ଓ ଅମ୍ବରୀଶ ପାଖକୁ ଆସିବାରୁ ଚୁପ ହୋଇଗଲେ ଦୁହେଁ।"
**
ମିଡିଆରେ ଖବର ବାହାରିଥିଲା।ହେଲେ  ସେତେ ବଡ ଅକ୍ଷରରେ ନୁହେଁ ଓ ଟିଭିରେ ବି ସେତେ ବେଶୀ ଚର୍ଚ୍ଚା ନଥିଲା। ଯେମିତି କିଛି ସାଧାରଣ ମାମୁଲି ଘଟଣା। ଅଜଣା ନମ୍ବରରୁ ଦେବେଶ କୁ ଅନେକ ଧମକ ଭରା କଲ ଆସୁଥିଲା ଓ କେସ ଉଠାଇ ନେବାକୁ ତାଗିଦ।  ବଦଳରେ କ୍ଷତିପୂରଣ ଟଙ୍କା ଅଫର ବି ଆସୁଥିଲା। ପୋଲିସକୁ କିଛି କହିଲେ ଜୀବନରୁ ମାରିଦେବାକୁ ଧମକ।
ଦୁଇଦିନ ପରେ, ହସ୍ପିଟାଲରୁ ଡିସଚାର୍ଜ ହୋଇ ଘରକୁ ଫେରିଥିଲା ବିଉଟି। ଦେବେଶକୁ ଅନୁନୟ ହୋଇ କହିଥିଲା,
-ଭାଇ, ଦୋଷୀଙ୍କୁ ଦଣ୍ଡଦେବାକୁ, ଆମକୁ ନିଜେ ମିଡିଆ ସାମ୍ନାକୁ ଯିବାକୁ ପଡିବ ଓ ସେମାନଙ୍କ ପରିଚୟ ସର୍ବସାଧାରଣ କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ। ନହେଲେ  ଅସଲଦୋଷୀ ଖସିଯିବ।"

-ହେଲେ ଏଥିରେ ବଦନାମୀ ହେବ।"

ସ୍ଵପ୍ନା ପାଖକୁ ଆସି ତା ମୁଣ୍ଡରେ ଆଙ୍ଗୁଳି ଚଳାଇ କହିଲା,
-ତୁମ ଭାଇ ଠିକ କହୁଛନ୍ତି। ଆଗକୁ ତୁମ ଲାଇଫ ବିଷୟରେ ଚିନ୍ତା କର। ଥାନା ଅଫିସର
ମୋ କ୍ଲାସମେଟ ବୋଲି ବିନୟ କହୁଥିଲେ।
ଦୋଷୀକୁ ନିଶ୍ଚୟ ଆରେଷ୍ଟ କରିବ ସେ।"

-ଏତେ ବଡ ଲୋକର ପୁଅକୁ କଣ ଏତେ ସହଜରେ ଆରେଷ୍ଟ କରିବ ପୋଲିସ। ବଦନାମୀ ତ ହୋଇସାରିଲାଣି। ଆଉ ଅଧିକ କଣ ହେବ ?"

ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ ଦେବେଶ କହିଲା,
-ଏଇଟା ତୋର କଲେଜରେ ଶେଷ ବର୍ଷ। ଆଗକୁ ତୋର ବାହାଘର।ଏସବୁ ଜିନିଷ ପ୍ରଘଟ ହେଲେ, କେଉଁ ପୁଅ ରାଜି ହେବ ତୋତେ....

ଦେବେଶ ଙ୍କ କଥା ସମ୍ପୂର୍ଣ ହେବା ପୂର୍ବରୁ ରୁମ ଭିତରକୁ ପଶି ଆସୁଥିବା ବିନୟ କହିଲା,
-ମୁଁ ବିଉଟି କୁ ବିବାହ କରିବାକୁ ପ୍ରସ୍ତୁତ, ଯଦି ତାର ଓ ଆପଣମାନଙ୍କର କିଛି ଆପତ୍ତି ନଥାଏ। ତେବେ ମୁଁ ଭାବୁଛି ବିଉଟି ଠିକ କହୁଛି  ଅପରାଧୀଙ୍କ ବିଷୟରେ ଆମକୁ ପ୍ରେସ ନିକଟକୁ ଯିବା ଉଚିତ। ଏଇ ଭିଭିଆଇପି ଯେଉଁ ଦଳର, ତାଙ୍କ ବିରୋଧୀ ନିଶ୍ଚୟ ଆମ ସପକ୍ଷରେ ଠିଆ ହେବେ ତାଙ୍କ ପୁଅକୁ ଦଣ୍ଡ ଦେବାରେ।"

ସମସ୍ତେ ଅବାକ ହୋଇ ଚାହିଁଥିଲେ ବିନୟକୁ।
ପ୍ରେସକନଫରେନ୍ସ କରିଥିଲେ ଦେବେଶ ଓ ବିନୟ।
ବିଉଟି ପଢୁଥିବା କଲେଜର ସମସ୍ତ ଛାତ୍ର ଛାତ୍ରୀଙ୍କ ସହିତ ସହରର ତଥା ରାଜ୍ୟର ସମସ୍ତ କଲେଜ ଓ ବିଶ୍ୱ ବିଦ୍ୟାଳୟର ଛାତ୍ର ଛାତ୍ରୀ ମାନେ ଧାରଣା ଓ ପ୍ରତିବାଦ କରି ରାଜ ରାସ୍ତାକୁ ଓହ୍ଲାଇଥିଲେ।
ଦୁଇ ଅଭିଯୁକ୍ତଙ୍କୁ ପୋଲିସ ଗିରଫ କରିଥିଲା। ହେଲେ ତୃତୀୟ ଯୁବକ ଫେରାର ଥିଲା। ଭିଭିଆଇପିଙ୍କ ପିଲାକୁ ପୋଲିସ ଜାଣିଶୁଣି ଗିରଫ ନକରି ସୁରକ୍ଷା ଦେଉଛି ବୋଲି ମିଡିଆରେ ପ୍ରଚାର ହେଉଥିଲା।

◆ _*💥ସୁନ୍ଦରୀ ଆମ୍ବ ଓ ପ୍ରେମାକର୍ଷଣ 💥*_ ◆
*ଭାଗ ୨୧/ଶେଷଭାଗ*


    
ପୂର୍ବରୁ ପଢ଼ିଥିଲେ.......
(....ଟ୍ୟାକ୍ସିରେ ବସିବା ପୂର୍ବରୁ ସ୍ଵପ୍ନା ଧୀର ସ୍ବରରେ କହିଲା,
-ବିଉଟିକୁ ତୁମେ ଭଲ ପାଉଛ ବିନୟ ?"
ବିନୟ ଜାଣି ପାରୁ ନଥିଲା କଣ କହିବ ? ପୁରୁଣା ପ୍ରେମିକା ନିଜ ନଣନ୍ଦ ବିଷୟରେ ତା ଠାରୁ ସ୍ପଷ୍ଟୀକରଣ ଚାହୁଁଛି ?

ଏଇ ସମୟରେ ଦେବେଶ ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ କହିଲା,
-ପଡିଶା ଘର ମାଉସୀ ଏବେ ଫୋନ କରି କହୁଛନ୍ତି ଗତକାଲି ରାତିରେ ବିଉଟି ତାଙ୍କ ଘରକୁ ଶୋଇବାକୁ ଆସିନି। ସନ୍ଧ୍ୟା ବେଳେ କେଉଁ ସାଙ୍ଗ ବିଦିଶା ଘରକୁ ଗ୍ରୁପ ଷ୍ଟଡି କରିବାକୁ ଯିବ ବୋଲି କହୁଥିଲା ଓ ଆଜି କାହା ସହିତ ମିଶି ଏୟାରପୋର୍ଟ ଯାଇ ଆମକୁ ପିକ୍ ଅପ୍ କରିବାକୁ ଆସିବ ବୋଲି କହୁଥିଲା। ମାଉସୀ ଭାବିଲେ ରାତିରେ ସେ ବୋଧେ ସାଙ୍ଗ ଘରେ ରହି ଯାଇଛି ବୋଲି।ଭୋରୁ ଫୋନ ଲାଗୁନି ବିଉଟି'ର।ମୁଁ ଫୋନ କଲି, ହେଲେ ତା ଫୋନ ସୁଇଚ ଅଫ। ମୋତେ ଡର ମାଡ଼ୁଛି।
କାହାସହିତ ସେ ଏଆରପୋର୍ଟ ଆସିଥାନ୍ତା?"

ଅବାକ ହୋଇ ବିନୟ କହିଲା,
-ସେ ଓ ମୁଁ ମିଶି ଏଆର ପୋର୍ଟ ଆସିବୁ ବୋଲି ଠିକ କରିଥିଲୁ ।ହେଲେ ଆଜି ସକାଳୁ ମୁଁ ତାକୁ ଫୋନ ନକରି, ଏକୁଟିଆ ଚାଲି ଆସିଲି।"

ସ୍ଵପ୍ନା ମୁହଁରେ ଆଶଙ୍କାର ଚିହ୍ନ।ଏହି ସମୟ ରେ ଅମ୍ବରୀଶ ର ଫୋନ,
-ଆପଣଙ୍କୁ ଗୋଟେ ଭିଡିଓ କ୍ଲିପ ପଠାଉଛି। ଏହା ସତ କି ମିଛ ମୁଁ ଜାଣିନି। ଆଜିକାଲି ଫେକ୍ ଭିଡିଓ ବହୁତ ଭାଇରାଲ୍ ହେଉଛି। ତେବେ ଏହା ଆମ କଲେଜରେ ପଢୁଥିବା ଜଣେ ଝିଅ ବୋଲି, ମୋ ହଷ୍ଟେଲ ପିଲା ଜଣେ କହିଲା।ଆପଣଙ୍କ ଓଡ଼ିଆ ଡିପାର୍ଟମେଣ୍ଟ ଝିଅ। ଚିହ୍ନି ପାରୁଛନ୍ତି ? ପୁଅ ପିଲା ଦୁଇ ତିନି ଜଣ ଅଛନ୍ତି। କାହା ମୁଁହ କିନ୍ତୁ ଦିଶୁନି। ତେବେ ଏ ଭିଡିଓ ସତ ହୋଇଥିଲେ ବହୁତ ଭୟଙ୍କର ଅସୁବିଧା, ଲୋକ ଲଜ୍ଜ୍ୟା ଭୟରେ ଝିଅ ମାନେ ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରି ଦେଉଛନ୍ତି।"

ଅଶ୍ଳୀଳ ଭିଡିଓ କ୍ଳିପଟି ଦେଖି ମୋବାଇଲ ବନ୍ଦ କରିଦେବା ପୂର୍ବରୁ ଏକ ଅସ୍ପଷ୍ଟ ଆର୍ତ୍ତନାଦ ବିନୟ ମୁହଁରୁ ବାହାରି ପଡ଼ିଲା,
-ବିଉଟି .......)

ଏବେ ଆଗକୁ........
****
ବିନୟ ମୁହଁରୁ ବିଉଟି ନାଁ ଶୁଣି ଦେବେଶ ଓ ସ୍ଵପ୍ନା ଦୁହେଁ ବୁଲିପଡ଼ି ଅନାଇଲେ ଓ ପଚାରିଲେ,

-ବିଉଟି କେଉଁଠି ?"

ବିନୟ ପାଟି ଖନି ମାରି ଯାଉଥିଲା। କଣ କହିବ ସେ ?କେମିତି ଦେଖାଇବ ସେ ଏଇ ଭିଡିଓକୁ ?
ବିକଳ ହୋଇ ସେ ଚାହୁଁଥିଲା ଦେବେଶ ଓ ସ୍ଵପ୍ନାକୁ।

ସ୍ଵପ୍ନା ପୁଣି ପ୍ରଶ୍ନ କଲା,
-ବିନୟ ତୁମେ କିଛି କହିଲନି ଯେ ? ବିଉଟି'ର କିଛି ଖବର ?"

ବିନୟ ତଣ୍ଟି ଶୁଖି ଯାଉଥିଲା। କଣ କହିବ ସେ ବିଉଟି ବିଷୟରେ ? ଏଇ ଭିଡିଓରୁ ଯାହା ଜଣା ପଡ଼ୁଛି, କୌଣସି ଜଙ୍ଗଲିଆ ସ୍ଥାନରେ କିଛି ଯୁବକ ବିଉଟି ସହିତ....... କେଉଁଠି ଥିବ ବିଉଟି? କିପରି ଅବସ୍ଥାରେ ଥିବ ?
ଓଃ ଦେହଟା ଶୀତେଇ ଯାଉଥିଲା ବିନୟ'ର।
ସ୍ଵପ୍ନା ଓ ଦେବେଶ ଏ ଭିଡିଓ ଦେଖିଲେ ସେମାନଙ୍କ ଅବସ୍ଥା କଣ ହେବ? ବିଶେଷତଃ ସ୍ଵପ୍ନା, ବିଚାରୀ ହସ୍ପିଟାଲ ବେଡରୁ ଉଠିକି ଆସିଛି।ମାନସିକ ସ୍ତରରେ ବିରାଟ ଧକ୍କା ଲାଗିବ ବିଉଟି'ର ପରିବାରବର୍ଗକୁ।
ତାଛଡା ଏଇ ଭିଡିଓ ଯେ ସତ ତାର ଗ୍ୟାରେଣ୍ଟି କଣ ?

ନିଜକୁ ସମ୍ଭାଳି ବିନୟ ସ୍ୱପ୍ନାକୁ କହିଲା,
-ବିଉଟି ବୋଧେ କେଉଁ ସାଙ୍ଗ ଘରକୁ ରାତିରେ ଯାଇଛି ଓ ନିଦ ଲାଗିଛି ବୋଲି ଏବେ ଫୋନ ଉଠାଉନି। ତୁମେ ବ୍ୟସ୍ତ ହୁଅନା, ଟାୟାର୍ଡ ହୋଇ ଯାଇଥିବ।ଟ୍ୟାକ୍ସିରେ ଘରକୁ ଯାଇ ଟିକେ ଆରାମ କର। ମୁଁ ଓ ଦେବେଶବାବୁ ବିଉଟିକୁ ସାଙ୍ଗରେ ନେଇ ଘରେ ପହଁଚିବୁ।"

ବିନୟ'ର ହାତକୁ ଧରି ତା ମୁହଁକୁ ସିଧା ଚାହିଁ ସ୍ଵପ୍ନା କହିଲା,
-ତୁମ ଆଖି କହୁଛି ତୁମେ ମିଛ କହୁଛ ଓ କିଛି ଲୁଚାଉଛ। ମୋ ଦେହ ଛୁଇଁ କୁହ,ସତ କଣ ?"

ବିନୟ ବିକଳ ହୋଇ ଦେବେଶ ଓ ସ୍ଵପ୍ନାକୁ ଚାହିଁଲା।
ନିଜ ମୋବାଇଲରେ ଆସିଥିବା ସେଇ ଭିଡିଓଟିକୁ କୁଣ୍ଠିତ ହୋଇ ଦେଖାଇଲା ଦେବେଶକୁ। ମୁଣ୍ଡରେ ହାତ ଦେଇ ଲଥ କରି ତଳେ ବସି ପଡିଲା ଦେବେଶ।
ତାକୁ ସାନ୍ତ୍ଵନା ଦେଇ ବିନୟ କହିଲା,
-ମୋତେ ଲାଗୁଛି ଏହା ଏକ ଫେକ ଭିଡିଓ। ବ୍ଲାକମେଲ, ବଦନାମୀ ପାଇଁ ଏମିତି କରୁଛନ୍ତି ଆଜିକାଲି।ଆମେ ପୋଲିସ ପାଖକୁ ଯିବା।"

ଅମ୍ବରୀଶକୁ ଫୋନ କରି, ବିନୟ ଥାନାକୁ ଆସିବାକୁ ଅନୁରୋଧ କଲା।
**
ସ୍ଵପ୍ନାକୁ ଘରେ ଛାଡି, ଥାନାରେ ପହଞ୍ଚି, ଦେବେଶ ଓ ବିନୟ , ଥାନା ସବଇନ୍ସପେକ୍ଟରଙ୍କୁ ସେମାନଙ୍କ ପରିଚୟ ଦେଇ, ବିଉଟି'ର ଗତକାଲି ରାତିରୁ ଘରକୁ ନଫେରିବା ଓ ମୋବାଇଲରେ ଆସିଥିବା ସେଇ ଭିଡିଓ କ୍ଳିପଟି ଦେଖାଇ ବିନୟ କହିଲା,
-ସାର, ଗୁଣ୍ଡା, ଖଳ ପ୍ରକୃତିର କିଛି ଯୁବକ ବୋଧେ ଏଭଳି ଫେକ ଭିଡ଼ିଓ କରି, ଝିଅକୁ ବଦନାମ ଓ ବ୍ଲାକମେଲ କରିବାକୁ ଚାହୁଁଛନ୍ତି।ଆପଣ ପ୍ଲିଜ୍ ସାଇବର କ୍ରାଇମ ସେଲରେ ଏକ ଏଫଆଇଆର କରି ଏହାର ତଦନ୍ତ କରନ୍ତୁ ଓ ଦୋଷୀଙ୍କୁ ଉପଯୁକ୍ତ ଦଣ୍ଡ ଦିଅନ୍ତୁ।ହୁଏତ ତାକୁ କେଉଁଠି ଲୁଚାଇ ରଖିଛନ୍ତି। ଫୋନ ବି ଲାଗୁନି। ଧଳା ରଙ୍ଗର ସ୍କୁଟିରେ ସେ ଗତକାଲି ସାଙ୍ଗ ଘରକୁ ରାତିରେ ଯାଇ ଆଉ ଫେରିନି।"

ଏଇ ସମୟରେ ଥାନାର ଇନଚାର୍ଜ ଇନ୍ସପେକ୍ଟରଙ୍କୁ ଆସିବାର ଦେଖି ସବ ଇନ୍ସପେକ୍ଟର ତାଙ୍କୁ ସ୍ୟାଲ୍ୟୁଟ ମାରି ସଂକ୍ଷେପ ରେ ସବୁ ଘଟଣା ଜଣାଇଲାବେଳେ ଇନ୍ସପେକ୍ଟରବାବୁ ବିନୟକୁ ଦେଖି ପଚାରିଲେ,
-ଆରେ ବିନୟ ତୁ ?"

ନିଜ ସ୍କୁଲ କଲେଜ ବେଳର ସାଙ୍ଗ ଅବିନାଶକୁ ଦେଖି ଖୁସିର ସୀମା ରହିଲାନି ବିନୟ'ର। ଯା ହେଉ କେହି ଚିହ୍ନା ପୋଲିସ ଅଫିସର ମିଳିଗଲେ। ଧୀର ସ୍ବରରେ ବିନୟ କହିଲା,
-ଆମ କ୍ଲାସମେଟ ସ୍ଵପ୍ନା କଥା ତୋର ମନେଅଛି ଅବିନାଶ ? ତାରି ନଣନ୍ଦ ବିଉଟି, ମୋ କଲେଜ'ର ଷ୍ଟୁଡେଣ୍ଟ। ଇୟେ ତାଙ୍କ ଭାଇ ଦେବେଶ ବାବୁ। ପ୍ଲିଜ ଆମକୁ ସାହାଯ୍ୟ କର। କିଛି ସମୟ ପୂର୍ବରୁ ସ୍ଵପ୍ନା ଓ ଦେବେଶବାବୁ ବମ୍ବେ ରୁ ଫେରିଛନ୍ତି। ଏଠି ଘରେ ବିଉଟି ଏକୁଟିଆ ଥିଲା। କାଲି ରାତିରେ ସାଙ୍ଗ ଘରକୁ ଯାଇ ଫେରିନି । ଏ ଭିଡିଓ....

ଝାଡିଝୁଡ଼ି ହୋଇ ବିଛଣାରେ ବସିଲା ବିନୟ। ଆଲ୍ଫା ର ହସହସ ମୁହଁଟା ଆଖି ସାମ୍ନାରେ ଭାସି ଉଠିଲା। ଆହା ବିଚାରୀ ଆଲ୍ଫା।କେତେ ସଙ୍ଘର୍ଷ କରି ଲୁଚି ଛପି ପ୍ରେମ ବିବାହ କରିଥିଲା ଓ ହନିମୁନରେ ଯିବ ବୋଲି ଉତ୍ସାହିତ ଥିଲା। ପ୍ରେମ ସଙ୍ଗୀତ ପୁଣି ବିରହ ସଙ୍ଗୀତରେ ପରିଣତ ହେବାକୁ ଥିଲା ?
ଓଃ, ଗତ କାଲି ସନ୍ଧ୍ୟାରୁ କେବଳ ଖରାପ ସମ୍ବାଦ।ପ୍ରଥମେ ସ୍ଵପ୍ନା ର କ୍ୟାନସର ଖବର ଓ ଏଇନା ଆଲ୍ଫା ଖବର।
ଫୋନ ବନ୍ଦ କରି ଟିଭିରେ ପ୍ରାକୃତିକ ବିପର୍ଯ୍ୟୟ ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖି ତା ହୃଦୟ କମ୍ପି ଉଠିଲା। ୟୁ ଟ୍ୟୁବ୍ ରେ ଆହୁରି ଅନେକ ଦୃଶ୍ୟ। ଆଲ୍ଫା ସୁରକ୍ଷିତ ଥାଉ ବୋଲି ଠାକୁରଙ୍କ ପାଖରେ ଧୂପଟିଏ ଜଳାଇ ପ୍ରାର୍ଥନା କଲା ବିନୟ।

ନିଜ ମୋବାଇଲ ରେ ଆଲ୍ଫା ର ନୂଆ ନମ୍ବର କୁ ଫୋନ ଲଗାଇଲା। ସେପଟୁ ରିଙ୍ଗ ଟୋନ ଓ ପରେ ଆଲ୍ଫା ର ସ୍ବର ଶୁଣି ମନଟା ଖୁସିରେ ଭରିଗଲା ବିନୟର।
-ଆଲ୍ଫା ତୁମେ ଓ ତୁଷାର ଭଲ ଅଛ ତ? ଟିଭିରେ ୱେୟନାର୍ଡ ଦୃଶ୍ୟ ଦେଖି ଆମେ ଡରି ଯାଇଛୁ। ତୁଷାର ଫୋନ ସୁଇଚ ଅଫ ଆସୁଛି ବୋଲି ଆମ୍ରପଲ୍ଲୀ କହୁଥିଲା।"

ସେପଟୁ ଆଲ୍ଫା କହିଲା,
-ପ୍ରବଳ ବର୍ଷା ଯୋଗୁଁ ଆମେ ମୁନ୍ନାରରେ ଅଟକି ଯାଇଥିଲୁ ବୋଲି ୱେୟନାଡ ଯାଇ ପାରିନଥିଲୁ। ଭଗବାନ ଆମକୁ ବଞ୍ଚାଇ ଦେଲେ। ଆମକୁ କାଳେ ପୋଲିସ ଟ୍ରାକ କରିବ ବୋଲି ତୁଷାର ନିଜର ପୁରୁଣା ସିମ୍ ବ୍ୟବହାର କରୁ ନାହାନ୍ତି। ଆପଣ ଟିକେ ତାଙ୍କୁ ଆମ ଖବର ଜଣାଇଦେବେ।"

କିଛି କଥାବାର୍ତ୍ତା ହୋଇ ଫୋନ ରଖିଲା ବିନୟ। ନିତ୍ୟକର୍ମ ସାରି ସେ ବିଉଟିକୁ ସାଙ୍ଗରେ ନନେଇ ଏୟାରପୋର୍ଟରେ ପହଞ୍ଚିଲା।
ହୁଇଲ ଚେୟାରରେ ବସି
ସ୍ଵାମୀ ସହ ବିମାନବନ୍ଦର ବାହାରକୁ ଆସି ଗେଟ ପାଖରେ ବିନୟ କୁ ଦେଖି ଅବାକ୍ ହୋଇଗଲା ସ୍ଵପ୍ନା। ସେ ନିଜ ସ୍ଵାମୀ ଦେବେଶ ସହ ବିନୟ ର ପରିଚୟ କରାଇବା ପୂର୍ବରୁ ବିନୟ ନିଜ ପରିଚୟ ଜଣାଇଲା ଓ ସ୍ଵପ୍ନା'ର ହୁଇଲ ଚେୟାରକୁ ଠେଲି ଟ୍ୟାକ୍ସି ଆଡକୁ ନେଲା ବେଳେ ଅଭିମାନ ଭରା ସ୍ବରରେ କହିଲା,
-ମୁଁ ତୁମ ଉପରେ ବହୁତ ରାଗିଛି।
ଏତେ ବଡ କଥା ମୋତେ କାହିଁକି ଲୁଚାଇଥିଲ ? ଘନିଷ୍ଠ ବନ୍ଧୁ ସହିତ ଏତକ ତ ସେଆର କରି ପାରିଥାନ୍ତ ? ବିଉଟି ବି କିଛି ଜାଣିନି। ମୋତେ ପର ଭାବିଲ ?ମଲ୍ଲିକା ଗତ କାଲି କହିଲା ମୋତେ।"

ବିନୟ'ର ହାତ ପାପୁଲି କୁ ଧରି ସ୍ଵପ୍ନା କହିଲା,
-ବେଳେବେଳେ ମିଛ କହିବାକୁ ପଡେ। ବିଉଟିଙ୍କ ମନରେ କିଛି ଆଘାତ ନଆସୁ ବୋଲି ଆମେ ଦୁହେଁ ତାଙ୍କୁ କିଛି ଜଣାଇ ନଥିଲୁ।ତୁମମାନଂକ ଭଲ ପାଇବା ଯୋଗୁଁ ମୁଁ ଭଲ ହୋଇ ଫେରିଛି। ତୁମ ସୁନ୍ଦରୀ ଆମ୍ବ, କ୍ୟାନସରକୁ ହରାଇ ଦେଇଛି ବିନୟ।"

ଆଖି ଛଳ ଛଳ ହୋଇ ଯାଉଥିଲା ବିନୟ ର।
ଦେବେଶ ପାଖକୁ ଆସି ବିନୟ କୁ କହିଲା,
-ଆପଣଙ୍କର ବହୁତ ପ୍ରଶଂସା କରୁ ଥିଲା ମୋ ଗେଲ୍ହି ଭଉଣୀ। ଆପଣ ଘରକୁ ଆସିଲା ବେଳେ ମୁଁ ନଥିଲି। ଯା ହେଉ ଦେଖା ହୋଇଗଲା।କଲେଜରେ ଆପଣଙ୍କୁ ବିଜୁଳି ମାରିଥିଲା ବୋଲି ବିଉଟି ମୋତେ କହିଥିଲା। ଆମ ଘରକୁ ଆସିବେ।"
ଆଖି ପୋଛି ହସିଦେଲା ବିନୟ।ଟ୍ୟାକ୍ସି ରେ ବସିବା ପୂର୍ବରୁ ସ୍ଵପ୍ନା ଧୀର ସ୍ବରରେ କହିଲା,
-ବିଉଟିକୁ ତୁମେ ଭଲ ପାଉଛ ବିନୟ ?"

ବିନୟ ଜାଣି ପାରୁ ନଥିଲା କଣ କହିବ ? ପୁରୁଣା ପ୍ରେମିକା ନିଜ ନଣନ୍ଦ ବିଷୟରେ ତା ଠାରୁ ସ୍ପଷ୍ଟୀକରଣ ଚାହୁଁଛି ?

ଏଇ ସମୟରେ ଦେବେଶ ବ୍ୟସ୍ତ ହୋଇ କହିଲା,
-ପଡିଶା ଘର ମାଉସୀ ଏବେ ଫୋନ କରି କହୁଛନ୍ତି ଗତକାଲି ରାତିରେ ବିଉଟି ତାଙ୍କ ଘରକୁ ଶୋଇବାକୁ ଆସିନି। ସନ୍ଧ୍ୟା ବେଳେ କେଉଁ ସାଙ୍ଗ ବିଦିଶା ଘରକୁ ଗ୍ରୁପ ଷ୍ଟଡି କରିବାକୁ ଯିବ ବୋଲି କହୁଥିଲା ଓ ଆଜି କାହା ସହିତ ମିଶି ଏୟାରପୋର୍ଟ ଯାଇ ଆମକୁ ପିକ୍ ଅପ୍ କରିବାକୁ ଆସିବ ବୋଲି କହୁଥିଲା। ମାଉସୀ ଭାବିଲେ ରାତିରେ ସେ ବୋଧେ ସାଙ୍ଗ ଘରେ ରହି ଯାଇଛି ବୋଲି।ଭୋରୁ ଫୋନ ଲାଗୁନି ବିଉଟି'ର।ମୁଁ ଫୋନ କଲି, ହେଲେ ତା ଫୋନ ସୁଇଚ ଅଫ। ବିଦିଶାକୁ ଫୋନ କରିବାରୁ ସେ କହିଲା ସନ୍ଧ୍ୟା ସାଢେ଼ ଆଠଟା ରେ ବି ଉଟି ତାଙ୍କ ଘରୁ ଚାଲି ଯାଇଥିଲା।ମୋତେ ଡର ମାଡ଼ୁଛି। କାହାସହିତ ସେ ଏଆରପୋର୍ଟ ଆସିଥାନ୍ତା?"

ଅବାକ୍ ହୋଇ ବିନୟ କହିଲା,
-ସେ ଓ ମୁଁ ମିଶି ଏଆରପୋର୍ଟ ଆସିବୁ ବୋଲି ଠିକ କରିଥିଲୁ ।ହେଲେ ଆଜି ସକାଳୁ ମୁଁ ତାକୁ ଫୋନ ନକରି, ଏକୁଟିଆ ଚାଲି ଆସିଲି।"

ସ୍ଵପ୍ନା ମୁହଁରେ ଆଶଙ୍କାର ଚିହ୍ନ।ଏହି ସମୟ ରେ ଅମ୍ବରୀଶ'ର ଫୋନ,
-ଆପଣଙ୍କୁ ଗୋଟେ ଭିଡିଓ କ୍ଲିପ ପଠାଉଛି। ଏହା ସତ କି ମିଛ ମୁଁ ଜାଣିନି। ଆଜିକାଲି ଫେକ୍ ଭିଡିଓ ବହୁତ ଭାଇରାଲ୍ ହେଉଛି। ତେବେ ଏହା ଆମ କଲେଜ ରେ ପଢୁଥିବା ଜଣେ ଝିଅ ବୋଲି, ମୋ ହଷ୍ଟେଲ ପିଲା ଜଣେ କହିଲା।ଆପଣଙ୍କ ଓଡ଼ିଆ ଡିପାର୍ଟମେଣ୍ଟ ଝିଅ। ଚିହ୍ନି ପାରୁଛନ୍ତି ? ପୁଅ ପିଲା ଦୁଇ ତିନି ଜଣ ଅଛନ୍ତି। କାହା ମୁଁହ କିନ୍ତୁ ଦିଶୁନି। ତେବେ ଏ ଭିଡିଓ ସତ ହୋଇଥିଲେ ବହୁତ ଭୟଙ୍କର ଅସୁବିଧା, ଲୋକ ଲଜ୍ଜ୍ୟା ଭୟରେ ଝିଅମାନେ ଆତ୍ମହତ୍ୟା କରି ଦେଉଛନ୍ତି।"

ଅଶ୍ଳୀଳ ଭିଡିଓ କ୍ଳିପଟି ଦେଖି ମୋବାଇଲ ବନ୍ଦ କରିଦେବା ପୂର୍ବରୁ ଏକ ଅସ୍ପଷ୍ଟ ଆର୍ତ୍ତନାଦ ବିନୟ ମୁହଁରୁ ବାହାରି ପଡ଼ିଲା,
-ବିଉଟି .......

(କ୍ରମଶଃ......)

(©️ଅରବିନ୍ଦ ଦାସ)

✿❣️༒ *ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ* ༒❣️✿

🏵️🏵️🙏 *ଶୁଭ ରାତ୍ରି* 🙏🏵️🏵️

ଚମକିପଡ଼ିଲା ବିନୟ। କାହିଁକି ଅପେକ୍ଷା କରିଛନ୍ତି ରେଖା ଦେବୀ ? ନୀଲମ ଓ ସେ ଆଜି କଫିସପରେ ଏକାଠି ହୋଇଥିଲେ ବୋଲି ନୀଲମ କଣ ତା ଜେଜେ, ଜେଜେମା ଙ୍କୁ କହିଥିଲା ? ସେ ବୋଧେ ଏବେ ପଚାରିବେ ବାହାଘର ବିଷୟରେ ତା ମତାମତ । କଣ କହିବ ସେ ?"

-ଆଜି ମୁଁ ଚାଉଳକ୍ଷୀରି ଓ ଆମ୍ବରସ ଦିଆ ଷ୍ଟିମ୍ ମିଠାଦହି ବନେଇଛି। ଆସ ଚାଖିବ। ନୀଲମ ର ଆଜି ଫେରିବାକୁ ଡେରି ହେବ ବୋଲି ଫୋନ କରିଥିଲା। ଏ ଝିଅଟା ନିଜ କାମରେ ଏତେ ବ୍ୟସ୍ତ ଯେ, ଖାଇବା ପିଇବାରେ ଲକ୍ଷ ନାହିଁ। ଆମ ଗଲାପରେ କେମିତି ଏ ଘରବାଡ଼ି ଦେଖାଶୁଣା ସହ ନିଜ ବ୍ୟବସାୟ ଦେଖିବ ତା ମୁଁ ବୁଝିପାରୁନି। ତମେ ଆଗ ଚାଖିକି କୁହ ଏ ବୁଢ଼ୀ କେମିତି ବନେଇଛି।"

ବିନୟ ବାଧ୍ୟ ହୋଇ ଡାଇନିଂ ଟେବୁଲ ପାଖକୁ ଗଲା। ବହୁତ ସୁଆଦିଆ ହୋଇଥିଲା ଦୁଇଟିଯାକ ଆଇଟମ। ଚାଉଳକ୍ଷୀରି ଖାଇଲା ବେଳେ ବୋଉ କଥା ମନେ ପଡିଗଲା ବିନୟ ର। ମିଷ୍ଟିଦହି ସେ ଗାଂଗୁରାମ ଦୋକାନରୁ ଖାଇଥିଲା। ହେଲେ ଆମ୍ବରସ ଦିଆ ଷ୍ଟିମ ମିଠାଦହି ପ୍ରଥମଥର ପାଇଁ ଚାଖୁଥିଲା।

ରେଖା ଦେବୀ ପଚାରିଲେ,
-କେମିତି ହୋଇଛି ? ମିଠା କମିଗଲା କି ?"

ହୋ ହୋଇ ହସି ଘନଶ୍ୟାମ ବାବୁ କହିଲେ,
-ତୁମେ ଭଲ ହୋଇଛି ନକହିଲା ଯାଏଁ ସେ ଏମିତି ପଚାରୁଥିବ।ନାତୁଣୀ ପାଇଁ ଖୁସିରେ ଅନେକ ଦେଶୀ ଜିନିଷ ବନେଇବ ,ହେଲେ ଆମ ନାତୁଣୀକୁ ବିଦେଶୀ ଖାଇବା ବେଶୀ ପସନ୍ଦ। ସେଇ ନୁଡୁଲ, ପାସ୍ତା, ପାଉଁରୁଟି ଇତ୍ୟାଦି।"

ରେଖା କହିଲେ,
-ବୁଝିଲ ପୁଅ, ନୀଲମ ବାହାଘର ପରେ ଘର ବାଡ଼ି, ଜମି ତୋଟା ସବୁ ତା ନାଁ ରେ କରିଦେଇ ଆମେ ଦୁହେଁ ହରିଦ୍ଵାର ଯାଇ ସବୁ ମାୟାରୁ ଦୂରେଇ ରହିବୁ।"

ହୋ ହୋ ହୋଇ ହସି ଘନଶ୍ୟାମ ବାବୁ କହିଲେ,
-ଇୟେ ପୁଣି ହରିଦ୍ଵାର ଆଶ୍ରମରେ ରହିବ ? ନାତୁଣୀ'ର ପିଲାଛୁଆ ହେବା ଖବର ଶୁଣିଲେ ଆଶ୍ରମରୁ ଡିଆଁ ମାରି ଘରେ ହାଜର ହୋଇଯିବ। ମୁଁ ଭାବୁଛି ଖାଲି ନୀଲମ ନାଁ ରେ ସବୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନକରି, କିଛି ସମ୍ପତ୍ତି ନାତୁଣୀଜ୍ବାଇଁ ନାଁ ରେ ବି କରିବୁ।"

ବିନୟ ଦେଖୁଥିଲା ଦୁଇ ସରଳ ମଣିଷଙ୍କୁ। ନାତୁଣୀ ର ବାହାଘର ପାଇଁ ଅନେଇ ବସିଛନ୍ତି ଦୁହେଁ।ହେଲେ କଣ୍ଟ୍ରାକ୍ଟ ମ୍ୟାରେଜ ପାଇଁ ପ୍ରସ୍ତାବ ଦେଉଛି ନୀଲମ। ଅବଶ୍ୟ ଏହା ମଜାରେ କହୁଥିଲା ବୋଲି ନୀଲମ ସଫେଇ ଦେଉଥିଲା।ହେଲେ ତାହା ବିଶ୍ୱାସଯୋଗ୍ୟ ନୁହେଁ।

ବିନୟ ଧୀର ସ୍ବରରେ କହିଲା,
-ସାଂସାରିକ ମୋହମାୟାରୁ କଣ କିଏ ମୁକୁଳି ପାରେ ? ବହୁତ ସୁଆଦିଆ ହୋଇଛି ଦୁଇଟା ଯାକ ଦେଶୀ ଆଇଟମ। ନୀଲମଙ୍କୁ ବିଦେଶୀ ଜିନିଷ ପସନ୍ଦ। କିଏ ଜାଣେ କେବେ ଏ ଜାଗା ଛାଡି ବିଦେଶ ନପଳାଇବେ । ଆପଣ ବରଂ ଆପଣଙ୍କ ସବୁ ସମ୍ପତ୍ତି ନିଜ ନାତୁଣୀ ବା ଭାବି ନାତୁଣୀ ଜ୍ବାଇଁଙ୍କ ନାଁ ରେ ନକରି, ଆପଣଙ୍କ ଅଣ ନାତି ଓ ନାତୁଣୀଙ୍କ ନାଁ ରେ ଉଇଲ୍ କରି ଦେଇ ସର୍ତ୍ତ ରଖନ୍ତୁ କି ସେଇ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଷାଠିଏ ବର୍ଷ ହେଲା ଯାଏଁ ଏ ସମ୍ପତ୍ତି କେହି ବିକି ପାରିବେ ନାହିଁ।"

ହଠାତ କବାଟ ପାଖରେ ନୀଲମକୁ ଦେଖି,
ଚେଆରରୁ ଉଠି ଯାଉ ଯାଉ ବିନୟ କହିଲା,
-ଅନ୍ୟର ବିଶ୍ୱାସ ସହ ଖେଳିବାକୁ ଲୋକମାନେ ଆଜିକାଲି ବେଶ ଆଗ୍ରହୀ।"

ଘନଶ୍ୟାମ ବାବୁ ଓ ରେଖା ଦେବୀ ଅବାକ୍ ହୋଇ ଅନେଇଥିଲେ।
******
ଶୋଇବା ପୁର୍ବରୁ ବୋଉର ଫୋନ ପାଇ ବିନୟ ଜାଣୁଥିଲା କି ପ୍ରଶ୍ନ ଆସିବ, ହେଲେ ତା ଉତ୍ତର କଣ ଦେବ ସେ ?

-ବିନୁ, କଥା ହେଲୁ ନୀଲମ ସହ ? ତାକୁ ତୁ କହିଛୁ ତ କି ବାହାଘର ପରେ ସେ ତୋ ସହିତ ସହରରେ ହିଁ ରହିବ ବୋଲି ? କାରଣ ଆମେ ଗାଁ ରେ ରହୁଛୁ ବୋଲି ଝିଅ ଘର ଭାବିବେ କି ବାହାଘର ପରେ ଝିଅକୁ ଗାଁ ରେ ରହିବାକୁ ପଡିପାରେ ବୋଲି। ମୁଁ ତ ତା ଜେଜେମା କୁ ସଫା ସଫା କହିଥିଲି କି ବିନୁ ସହ ବୋହୁ ସହରରେ ରହିବ ବୋଲି। ଝିଅଟି ଦେଖିବାକୁ ସୁନ୍ଦର, ଘର ସମ୍ପତ୍ତି ସବୁ ତାର......

ଆରୁଣା'ଙ୍କ କଥା ସମ୍ପୂର୍ଣ ହେବା ପୂର୍ବରୁ ବିନୟ କହିଲା,
-ସେ ଝିଅ ଏଠାର ନିଜର ସମ୍ପତ୍ତି, ଜମିବାଡ଼ି ବିକି, ବାହାଘର ପରେ ବିଦେଶରେ ଚାକିରୀ କରି, ସେଟେଲ ହେବାକୁ ଚାହୁଁଛି। ସେଠି ଘରଦ୍ବାର କରି ରହିବାକୁ ତା ଇଛା।"

ବିନୟ ଜାଣୁଥିଲା ବୋଉ ଏବେ ବଡ ଶକ୍ ପାଇବ। ହେଲେ ସେପଟୁ ଆରୁଣାଙ୍କର ସ୍ବର,
-ଭଲ ହେଲା ତମ ଦୁହିଙ୍କ ସହ, ତୋ ବାପା ଓ ମୁଁ ବି ବିଦେଶରେ ରହିବୁ। ବିଦେଶ ବୁଲିବାକୁ ମୋର ବହୁତ ଦିନରୁ ଇଛା ଥିଲା। ତୁ ବି ସେଠାରେ କୌଣସି କଲେଜରେ ପାଠ ପଢ଼ାଇବୁ, ଅସୁବିଧା କିଛି ହେବନି।"

ଅବାକ୍ ହୋଇ ବିନୟ କହିଲା,
-ବିଦେଶରେ ମୁଁ ଓଡ଼ିଆ ପଢେଇବି ?"

-ମଲା ମୋର, ଏଠି ଆମ ପିଲେ ଇଂରାଜୀ ପଢ଼ୁଛନ୍ତି, ସେଠିକା ପିଲେ ଓଡ଼ିଆ ପଢ଼ିବେନି ?ବିଦେଶରେ କଣ ଓଡ଼ିଆ ଲୋକେ ନଥିବେ ନା ସେଠିକା ଲୋକେ ଆମ ଭାଷା ଶିଖିବେନି ? ସେଥିରେ ପୁଣି ତୁ ଡବଲ ପିଏଚଡି।"

ବିଜୁଳି ଶକ ବୋଧେ ବିନୟ କୁ ଲାଗୁଥିଲା।
ଫୋନ ବନ୍ଦ କରିବା ପୂର୍ବରୁ ବିନୟ କହିଲା,
-ତୁ ବ୍ୟସ୍ତ ହଅନା, ମୁଁ ନିଜେ ଠିକ୍ କରିବି ଝିଅ।"

ରାତି ସାରା ବିନୟ ଅସ୍ଥିର ଭାବେ
ବିଛଣାରେ ଏପଟସେପଟ ହେଉଥିଲା । ବାରମ୍ବାର ଆଖି ସାମ୍ନାରେ ଗୋଟିଏ ମୁହଁ... ସେ ପ୍ରାର୍ଥନା କରୁଥିଲା, ସ୍ଵପ୍ନା ଭଲ ହୋଇଯାଉ। ତା ଆଖି ଲାଗି ଯାଇଥିଲା।
ଭୋରୁ ଫୋନ ଶବ୍ଦରେ ଉଠି ପଡ଼ି ମୋବାଇଲ ସ୍କ୍ରିନରେ ଆମ୍ରପଲ୍ଲୀର ନାଁ ଦେଖି ମନେମନେ ଟିକେ ଭୟଭୀତ ହୋଇଗଲା।
-ହାଲୋ, ମ୍ୟାଡମ ...

-ବିନୟ, ନିଉଜରେ ଆକ୍ସିଡେଣ୍ଟ କଥା ଦେଖିଲଣି ?"

ଚମକି ପଡ଼ିଲା ବିନୟ।କେଉଁ ଆକ୍ସିଡେଣ୍ଟ କଥା କହୁଛି ଆମ୍ରପଲ୍ଲୀ? ସ୍ଵପ୍ନା' ର ଫ୍ଲାଇଟ ସକାଳୁ ପହଞ୍ଚିବାର ଥିଲା।ହେ ଭଗବାନ !

ଛେପ ଢ଼ୋକି ସେ କହିଲା,
-ମ୍ୟାଡମ ,କେଉଁ ଆକ୍ସିଡେଣ୍ଟ ?"
- କେରଳ ୱାୟନାଡରେ ମାଟି ଅତଡା ଖସି ବିରାଟ ବିପର୍ଯ୍ୟୟ ହୋଇଛି। କାଦୁଅ ବନ୍ୟାରେ ଶହଶହ ଲୋକ ମୃତ ଓ ନିଖୋଜ।ତୁଷାର ଓ ଆଲ୍ଫା ଦୁହେଁ ହନିମୁନରେ ସେଠାକୁ ଯିବେ ବୋଲି କହିଥିଲେ। ତୁଷାର ଫୋନ ସୁଇଚ ଅଫ। ଦୁହେଁ ଏବେ କେଉଁଠି ଓ କେମିତି ଥିବେ ଭାବି ଡର ମାଡ଼ୁଛି। ତୁମେ ଟିକେ କେଉଁଠୁ ଖବର .....

◆ _*💥ସୁନ୍ଦରୀ ଆମ୍ବ ଓ ପ୍ରେମାକର୍ଷଣ 💥*_ ◆
*ଭାଗ ୨୦*


ପୂର୍ବରୁ ପଢ଼ିଥିଲେ.......
(......ମୃଦୁ ହସି ବିନୟ କଥା ବଦଳାଇବା ପାଇଁ କହିଲା,
-କାଲି ସ୍ଵପ୍ନା ବମ୍ବେରୁ ଆସୁଛି।ସମସ୍ତେ ମିଶି କଫି ସପରେ ବସିବା।"

ଦୀର୍ଘନିଶ୍ଵାସ ଛାଡି ମଲ୍ଲିକା କହିଲା,
-ହଁ ତାର କେମୋ ଟ୍ରିଟମେଣ୍ଟ ସକ୍ସେସଫୁଲ ହୋଇଛି ବୋଲି ତା ହଜବ୍ୟାଣ୍ଡ କହୁଥିଲେ।"

ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ବିନୟ ପାଟିରୁ ବାହାରି ପଡ଼ିଲା,
-କେମୋ ଟ୍ରିଟମେଣ୍ଟ !କାହାର ?"

-ବମ୍ବେର ଟାଟା ମେମୋରିଆଲ ହସପିଟାଲ ରେ ସ୍ଵପ୍ନା ନିଜର କ୍ୟାନ୍ସର ପାଇଁ କେମୋ ଟ୍ରିଟମେଣ୍ଟ ନେବାକୁ ଯାଇଥିଲା ବୋଲି ତୁମେ କଣ ଜାଣିନ? ତୁମେ ତ ମୋତେ ସେଦିନ କହୁଥିଲ ସ୍ଵପ୍ନା କଥା ତୁମେ ଜାଣିଛ ବୋଲି ? "

ବିନୟକୁ ଲାଗିଲା ତା ଚାରିପଟେ ପୃଥିବୀଟା ଘୁରୁଛି।)
ଏବେ ଆଗକୁ.........
******
ଅବିଶ୍ୱାସଭରା ଚାହାଣୀରେ ବିନୟ ଚାହିଁଥିଲା ମଲ୍ଲିକାକୁ। ତାର ମନେପଡିଗଲା ହସ୍ପିଟାଲରେ
ମଲ୍ଲିକା ସହ କଥାବାର୍ତ୍ତା ବେଳେ ସ୍ଵପ୍ନା ବିଷୟରେ ଆଲୋଚନା ବେଳେ ମଲ୍ଲିକା, ସ୍ଵପ୍ନାର ଅସୁବିଧା କଥା ଉଲ୍ଲେଖ କରିଥିଲା ବେଳେ ବିନୟ, ସ୍ଵପ୍ନା ତା ସ୍ବାମୀ ସହ ଆଉ ବେଶୀ ଦିନ ରହିନପାରେ କଥା ମନେ ପକାଇ ଭାବିଥିଲା ଯେ ବୋଧେ ଦାମ୍ପତ୍ୟ କଳହ ବା ବିବାହ ବିଚ୍ଛେଦ ବୋଲି; ସ୍ଵପ୍ନା ଯେ କ୍ୟାନସର ସହ ଲଢ଼ୁଛି ଓ ତାହା ଅଧିକ ବଢି ତା ଜୀବନକୁ ବିପଦ ଆଣିଛି ବୋଲି ନିଜ ଦାମ୍ପତ୍ୟ ଜୀବନ ଅଳ୍ପଦିନ ବୋଲି ଅନୁମାନ କରି ଇସାରାରେ ଏତେବଡ କଥାକୁ ଏଭଳି କହିଥିଲା !!!!!

କୋହ ଭରା ସ୍ବରରେ ବିନୟ, ମଲ୍ଲିକାକୁ ପଚାରିଲା,
-ଏତେ ବଡ କଥା କେମିତି ଲୁଚାଇ ଥିଲା ସ୍ଵପ୍ନା? ତୁମକୁ ପଚାରିବାକୁ ଖରାପ ଲାଗୁଛି ହେଲେ ନ ପଚାରି ରହିପାରୁନି। ସ୍ଵପ୍ନାକୁ କି କ୍ୟାନସର ? କେଉଁ ଷ୍ଟେଜ ? ଏବେ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଭଲ ହୋଇଗଲା ତ?"

ବିନୟ କାନ୍ଧରେ ହାତ ରଖି ମଲ୍ଲିକା କହିଲା,
-ବିଚାରୀର ଜରାୟୁ/ ୟୁଟରସ କ୍ୟାନସର, ଦ୍ଵିତୀୟ ଷ୍ଟେଜ। ରୋଗ ଜଣା ପଡ଼ିବା ପରେ ଅପରେସନ ହୋଇ ତାର ଗର୍ଭାଶୟ ରିମୁଭ କରାଯାଇଥିଲା ଓ ମୁଁ ରେଡ଼ିଓଲୋଜିଷ୍ଟ ଭାବେ ଏଠି ଅଛି ବୋଲି ଜାଣି ମୋ ପାଖକୁ ରେଡ଼ିଓଥେରାପି ଟ୍ରିଟମେଣ୍ଟ ପାଇଁ ଆସୁଥିଲା।ଭବିଷ୍ୟତରେ ଆଉ ସେ ମା ବନି ପାରିବନି ବୋଲି ପ୍ରଥମେ ଅପରେସନ କରାଇବାକୁ ମନା କରୁଥିଲା। ମା ବନିବାକୁ ବହୁତ ବ୍ୟାକୁଳ ଥିଲା ବିଚାରୀ। ମୁଁ ତାକୁ ଆଶ୍ଵାସନା ଦେଇଥିଲି ଯେ ସେମାନେ ଦୁହେଁ କୌଣସି ପିଲାକୁ ଆଡ଼ପ୍ଟ କରିପାରିବେ ତା ସ୍ବାମୀ ବି ଏକଥା ସମର୍ଥନ କରିଥିଲେ।ସତରେ ତା ସ୍ଵାମୀ ଦେବେଶ ବହୁତ ଭଲ ମଣିଷ।ଲାଇଟଥେରାପି ପରେ ସେ ଭଲ ଥିଲା, ହେଲେ ପୁଣି ଇନ୍ଫେକସନ ଆରମ୍ଭ ହୋଇ କ୍ୟାନସର ଲକ୍ଷଣ ଦେଖା ଯିବାରୁ ଶୀଘ୍ର ଦିଲ୍ଲୀ କିମ୍ବା ବମ୍ବେ ଯିବାକୁ ପରାମର୍ଶ ଦେଇଥିଲେ ତା ଅଙ୍କୋଲୋଜିଷ୍ଟ ଓ ମୁଁ ବି।"

କଫିସପ 'ର କାଚ ଭିତରୁ ନୀଲମ ଏ ଦୁହିଁଙ୍କୁ ଦେଖୁଥିଲା। କିଛି ସମୟ ପରେ ଦ୍ଵିତୀୟ ଦ୍ଵାର ଦେଇ ସେ ବାହାରିଗଲା।

ବିନୟ ପୁଣି ମଲ୍ଲିକାକୁ ପଚାରିଲା,
-ଏତେବଡ ଘଟଣା, ହେଲେ ବିଉଟି କାହିଁକି ମୋତେ କିଛି ଜଣାଇ ନାହିଁ ?"

ଦୀର୍ଘ ନିଶ୍ଵାସ ଛାଡି ମଲ୍ଲିକା କହିଲା,
-ବିଉଟିକୁ କିଛି ଜଣାଇ ନାହାନ୍ତି ସ୍ଵପ୍ନା ଓ ତା ବର। କାରଣ ବିଉଟି କାଳେ ବହୁତ ସେନ୍ସିଟିଭ ଝିଅ ଓ ତା ମା କ୍ୟାନସରରେ ଚାଲିଯିବା ପରେ ବିଉଟି କାଳେ କିଛିଦିନ ପାଇଁ ଡିପ୍ରେସନକୁ ଚାଲିଯାଇ ଥିଲା। ଏମିତି କଥା ଶୁଣି ତା ଉପରେ କାଳେ କିଛି କୁପ୍ରଭାବ ପଡ଼ିବ ବା ସେ ପୁଣି ଡିପ୍ରେସନ'ର ଶିକାର ହେବ ଏକଥା ବିଚାର କରି ତା ଭାଇ ଭାଉଜ ତାକୁ ଏସବୁ ଲୁଚାଇଛନ୍ତି।"

ମୁଣ୍ଡ ତଳକୁ କରି କିଛି ଭାବିଲା ବିନୟ ଓ ଧୀର ସ୍ବରରେ କହିଲା,
-ସରି, ତୁମେ ବୋଧେ କାହାକୁ ଭେଟିବା ପାଇଁ କଫିସପ ଆସିଥିଲ, ମୋ ସହ ଏଠି.... ଡେରି ହୋଇଗଲାଣି।"

-ନା, ନା ,ମୁଁ ଏକୁଟିଆ ଆସିଛି କଫି ପିଇ ଟିକେ ଫ୍ରେସ ହେବାକୁ।ଆମ ହସ୍ପିଟାଲରେ ଆଜି ହାଉସସର୍ଜନମାନେ ଷ୍ଟ୍ରାଇକ କରିଛନ୍ତି ବୋଲି ମୋତେ ଡବଲ ଡ୍ୟୁଟି କରିବାକୁ ପଡ଼ିଥିଲା। ବହୁତ ପେସେଣ୍ଟଙ୍କ ଭିଡ, ଅଥଚ ପିଲାଙ୍କର ଷ୍ଟ୍ରାଇକ ଡାକରା। ଅନ୍ୟ କେଉଁ ହସ୍ପିଟାଲରେ ଗୋଟେ ଜୁନିଅର ଡାକ୍ତରକୁ ପେସେଣ୍ଟଙ୍କ ରିଲେଟିଭ ମାଡ ମାରିଛନ୍ତି ।ଡାକ୍ତର, ମହିଳା ହେଉ କି ପୁରୁଷ, ସୁରକ୍ଷା କମ। ଖବରକାଗଜ ରେ ଏସବୁ ନିତିଦିନିଆ ଖବର ହୋଇଗଲାଣି। କେଉଁଠି ମହିଳା ଡାକ୍ତର ଅଥବା ନର୍ସ ଙ୍କୁ ବଳାତ୍କାର ଓ ହତ୍ୟା। ସେଥିପାଇଁ ଚାରିଆଡେ ହରତାଳ।"

ବିନୟ ଛେପଢ଼ୋକି କହିଲା,
-ହେଲେ ସାଧାରଣ ଲୋକ, ରୋଗୀ କେତେ ହଇରାଣ ହନ୍ତସନ୍ତ ହେଉଛନ୍ତି ? ବଳତ୍କାର ଡାକ୍ତରାଣୀଙ୍କର ହେଉ ଅବା ନର୍ସ ଅଥବା କଲେଜ ପଢୁଆ ଝିଅ, ମହିଳା ଶ୍ରମିକ ଅବା ଶିଶୁକନ୍ୟା , ଏସବୁ ଘୃଣ୍ୟ ଓ ଦୋଷୀ ଦଣ୍ଡ ପାଇବା ଉଚିତ। ହେଲେ ସବୁ ବଳାତ୍କାର କେସ ପାଇଁ ଏମିତି ହଇଚଇ କାହିଁକି ହୁଏନା ? ସବୁ ବଳାତ୍କାର କେସ ସିବିଆଇ କୁ କଣ ହସ୍ତାନ୍ତର ହୁଏ ନା ଲୋକେ ସୁପ୍ରିମକୋର୍ଟ ଯାଇ ପ୍ରତିବାଦ କରନ୍ତି ? ମୁଁ କାମ କରୁଥିବା ପୂର୍ବ ସହରରେ ଜଣେ ଶ୍ରମିକର ଝିଅକୁ କିଏ ଦୁଷ୍କର୍ମ କରି ନଈରେ ଫିଙ୍ଗି ଦେଇଥିଲା। ଦୋଷୀ ର ପତ୍ତା ମିଳିଲାନି। ତା ପାଇଁ କ୍ୟାଣ୍ଡେଲ ମାର୍ଚ୍ଚ ହୋଇନଥିଲା। ଦୁଷର୍ମରେ ବି ରାଜନୀତି ରଙ୍ଗ। ହେଲେ ବଞ୍ଚି ଯାଉଥିବା ଦୁଷର୍ମ ପୀଡ଼ିତା ଓ ତା ପରିବାର ଲୋକଙ୍କ ଅବସ୍ଥା କଣ ଯେ ହେଉଥିବ ତାହା କଣ ଆମେ ସତରେ ଅନୁମାନ କରିପାରୁ ? ଆମ ପାଇଁ ଏସବୁ ଗୋଟେ ଗୋଟେ ଖବର। କିଏ ଫଟ ପୋଷ୍ଟ କରେ ତ କିଏ ଗପ, କବିତା।ବାସ... ଠିକ ଅଛି ମୁଁ ଚାଲିଲି ମଲ୍ଲିକା।"

-ଦେଖିକି ଡ୍ରାଇଭ କରିବ।"

ରାସ୍ତା ଆଡ଼କୁ ଗଲାବେଳେ ବିନୟ ଆଖି ଆଗରେ ନାଚି ଉଠୁଥିଲା ସ୍ଵପ୍ନାର ମୁହଁଟା।
******
ଘରେ ପହଞ୍ଚିଲା ପରେ ବିନୟ ଦେଖିଲା, ଦାଣ୍ଡ ପିଣ୍ଡାରେ ଠିଆ ହୋଇଛନ୍ତି ନୀଲମ'ର ଜେଜେମା ରେଖାଦେବୀ ଓ ତାଙ୍କ ପାଖରେ ଘନଶ୍ୟାମ ବାବୁ। ତାକୁ ଦେଖି ହସିଦେଇ ରେଖା ଦେବୀ କହିଲେ,
-ମୁଁ କେତେ ବେଳୁ ଅନେଇଛି ତୁମ ଆସିବା ବାଟକୁ।"

ବିନୟ ଆଖି ଆଗରେ ନାଚିଗଲା ମିୟା ଓ ତା ବୟଫ୍ରେଣ୍ଡ ର ମୁହଁ।ଧୀର ସ୍ୱରରେ ସେ ଉତ୍ତର ଦେଲା,
-ମିୟା ଆପଣଙ୍କର ଗୋଟିଏ ବୋଲି ଝିଅ। ଜାତକରେ ମୋ ବୋଉ ବହୁତ ବିଶ୍ୱାସ କରେ ।ଗଣନା ଅନୁସାରେ ଏ ବିବାହରେ ଝିଅର ଜୀବନକୁ ବିପଦ ଅଛି ବୋଲି ରିସ୍କ ନେବା ଉଚିତ ନୁହେଁ ବୋଲି ମୋର ବିଚାର। ମୁଁ ଭାବୁଛି ଆପଣ ମିୟାକୁ ତା ନିଜ ପସନ୍ଦର ଜୀବନସାଥୀ ବାଛିବାକୁ କୁହନ୍ତୁ।"

ଗୁମ ହୋଇ ବସିଲେ ସୌଭାଗ୍ୟ ବାବୁ ଓ କିଛି ସମୟପରେ କହିଲେ,
-ତୁମ ବିଚାରକୁ ମୁଁ ସମ୍ମାନ ଦେଉଛି।"

ରୁମ ବାହାରକୁ ଆସିଲାବେଳେ ମିୟାକୁ ଦେଖି ହସିଦେଇ କହିଲା,
-ସାହାସ କରି ସତକଥା ନିଜ ବାପାଙ୍କ ସାମ୍ନାରେ ରଖ। ମୁଁ ଭାବୁଛି ସେ ଗ୍ରହଣ କରିବେ।"
ଅବାକ୍ ହୋଇ ଆନେଇଥିଲା ମିୟା।
+++++++++++++++++++++++
ସମୟ ଗଡ଼ିଚାଲିଥିଲା।
କିଛିଦିନ ପରେ ଅରୁଣା'ଙ୍କ ଫୋନ।
-ବିନୁ, ନୀଲମ ଓ ତୋର ରାଜଯୋଟକ ପଡ଼ିଛି। ଝିଅ ଦେଖିବାକୁ ଭଲ, ଘର ପରିବାର ବି ଭଲ, ଗୋଟିଏ ବୋଲି ନାତୁଣୀକୁ ଛାଡିଦେଲେ ତାଙ୍କର ଆଉ କେହି ନାହାଁନ୍ତି। ଏମିତି ପ୍ରସ୍ତାବ ଆସିବନି। ତୁ ଓ ସେ ଝିଅ ତ ପରସ୍ପରକୁ ଦେଖିଛ, ତୁ ତା କମ୍ପାନୀ ଯାଇଥିଲୁ ବୋଲି ରେଖାଦେବୀ କହୁଥିଲେ। ତା ଜେଜେମାଙ୍କୁ ଆଜି ଫୋନ କରି ଜଣାଇଦେଇଛି। ମୁଁ ଭାବୁଛି ଶୀଘ୍ର ନିର୍ବନ୍ଧ ସାରିଦେବା। "

ବିନୟ ଜାଣି ପାରୁନଥିଲା କଣ କହିବ? ତା ଆଖି ଆଗରେ ଭାସି ଉଠିଲା ବିଉଟି'ର ମୁହଁ।
ନିଜ ପୂର୍ବ ପ୍ରେମିକାର ନଣନ୍ଦ.... ସ୍ଵପ୍ନା ଅବଶ୍ୟ ତା ବିଷୟରେ ବିଉଟି କୁ କହିଛି। ହେଲେ ବିନୟ ଓ ସ୍ଵପ୍ନା ଯେ ପରସ୍ପରକୁ ଭଲ ପାଉଥିଲେ ଓ ଉଭୟେ ପରସ୍ପରର ବହୁତ ନିକଟତର ଥିଲେ, ଏକଥା ବିଉଟି ଜାଣିନି। ଯଦି ସେ ଜାଣେ ? ବିଉଟି ତାକୁ ବିଶ୍ୱାସ କରୁଛି, ତାକୁ ନିଜ ପୂର୍ବ ସମ୍ପର୍କ ବିଷୟରେ ବିଉଟିକୁ କହିଦେବା ଉଚିତ।ହେଲେ କେମିତି କହିବ ?
ତା ଛଡା ବିଉଟି କଣ ତା ପାଇଁ ସିରିଅସ?
ସିଧାସଳଖ ବିଉଟିକୁ ପଚାରିଲେ କେମିତି ହୁଅନ୍ତା ?
ହଠାତ ତାର ପୁଣି ମନେ ପଡ଼ିଲା ସ୍ଵପ୍ନା କହିଥିବା କଥା,
"ବିନୟ, ମୋତେ ଲାଗୁଛି ସୋମେଶଙ୍କ ସହ ଅଧିକ ଦିନ ବୋଧେ ମୁଁ ଏକାଠି ରହିବନି।ଅଲଗା ହୋଇଯିବି।"
ବିନୟ ଚିନ୍ତା କଲା ନିଜ ସ୍ଵାମୀ ଠୁ ଅଲଗା ହୋଇ, ଡାଇଭର୍ସ ନେଇ ସ୍ଵପ୍ନା କୁଆଡ଼େ ଯିବ ?ତେବେ ଏମିତିରେ ସ୍ଵପ୍ନା'ର ହବଭାବ ଦେଖିଲେ ଲାଗୁନି ସେ ଡାଇଭର୍ସ ପାଇଁ ଆଗେଇଛି ଅଥବା କୋର୍ଟରେ କେସ ଫାଇଲ କରିଛି।ନହେଲେ ବିଉଟି ତ ତାକୁ କହିଥାନ୍ତା।
ସ୍ଵାମୀ ଠୁ ଯଦି ଅଲଗା ହେବ ,ତେବେ ବମ୍ବେ କେମିତି ଏତେଦିନ ପାଇଁ ଯାଇଛି ? ସନ୍ତାନ ନହେବା କାରଣ ପାଇଁ କଣ ଅଲଗା ହେଉଛନ୍ତି ଦୁହେଁ ? କିନ୍ତୁ ସ୍ଵପ୍ନା ତ କଲେଜ ବେଳେ ମା..
ଚମକି ପଡ଼ିଲା ବିନୟ।
ପୁଣି ସେ ଭାବିଲା ସ୍ଵପ୍ନା ସ୍ଵାମୀ ର ଅନ୍ୟ କେଉଁ ମହିଳା ସହ ସମ୍ପର୍କ ନାହିଁ ତ? ବିଚାରୀ ସ୍ଵପ୍ନା ,କେତେ ମାନସିକ ଚାପରେ ଥିବ ? ତେବେ ସ୍ଵପ୍ନା ମନରେ ବିନୟ ନାହିଁ ତ ?
ଆକାଶ କୁ ଅନାଇ ସେ ଭାବିଲା, ସ୍ଵପ୍ନାକୁ କଣ ସତରେ ସେ ଆଜି ଯାଏଁ ଭୁଲିପାରିଛି ?
ଏବେ ନିଜ ପୁରୁଣା ପ୍ରେମିକାର ନଣନ୍ଦ ଓ ବୋଉ କହିଥିବା ପ୍ରସ୍ତାବ ଭିତରେ ସେ କାହାକୁ ବାଛିବ ?ଦ୍ଵନ୍ଦରେ ପଡୁଥିଲା ବିନୟ।
ପରଦିନ ସକାଳେ ରେଖାଦେବୀ ବିନୟ କୁ ଦେଖି ହସିଦେଇ କହିଲେ,
-ତୁମ ଦୁହିଁଙ୍କର ଜାତକ ଶୁଝିଛି।ନୀଲମ ଓ ତୁମେ ଦୁହେଁ ଜାଣିବା ଶୁଣିବା ପିଲା, ଆମେ ମୂରବୀ ହିସାବରେ କାହାକୁ ବାଧ୍ୟ କରିବୁନି। ଦୁହେଁ କଥାବାର୍ତ୍ତା କରି ଆମକୁ କୁହ, ତୁମ ଦୁହିଙ୍କ ନିଷ୍ପତ୍ତି ଆମେ ମାନିବୁ।"

ବିନୟ ଚାହିଁଲା ନୀଲମକୁ।
ଏଇ ସମୟ ରେ ବିନୟ ର ମୋବାଇଲ ବାଜିଲା। ସେପଟୁ ବିଉଟି ର ଫୋନ,
-କାଲି ଭାଇ ଓ ଭାଉଜ ଆସି ପହଁଚୁଛନ୍ତି। ରସିଭ କରିବାକୁ ଆମେ ଏୟାରପୋର୍ଟ ଯାଇ ସେମାନଙ୍କୁ ସରପ୍ରାଇଜ ଦେବା କି ?"

-ହଁ" କହି ଫୋନ ରଖିଲା ବିନୟ।"
**
ସେଦିନ ସନ୍ଧ୍ୟାବେଳେ କଫି ସପକୁ ବିନୟକୁ ନିମନ୍ତ୍ରଣ କରିଥିଲା ନୀଲମ। ବିନୟ ଭାବୁଥିଲା ସେ କହିବ କି ଏ ପ୍ରସ୍ତାବ ବିଷୟରେ ଚିନ୍ତା କରିବାକୁ କିଛିଦିନ ସମୟ ମାଗିବ। ଅନ୍ତତଃ ନୀଲମକୁ ଠିକ ଭାବେ ଜାଣିବାକୁ ତା ସହ କିଛି ଦିନ ମିଶିବା ନିହାତି ଦରକାର।
କଫିସପରେ ବିନୟ ଓ ନୀଲମ ସାମ୍ନାସାମ୍ନି ବସିଥିଲେ । ନିଜଆଡୁ ନୀଲମ କଥା ଆରମ୍ଭ କଲା,
-ଏତେ ଦିନ ପରେ ମୋ ଜାତକ, ମୋ ଜେଜେମା ଓ ଜେଜେ ଚାହୁଁଥିବା ଗୋଟେ ପୁଅ'ର ଜାତକ ସହ ମିଳିଛି ବୋଲି ଦୁହେଁ ବହୁତ ଖୁସି । ଆପଣଙ୍କ ବାପା, ବୋଉ ବି ଏ ପ୍ରସ୍ତାବ ପାଇଁ ବହୁତ୍ ଇଛୁକ ବୋଲି ଜେଜେମା କହୁଥିଲା।ହେଲେ ମୁଁ ଜାଣେ ଜେଜେଙ୍କ ପ୍ରପର୍ଟି ପାଇଁ .....
ତା କଥାରେ ବାଧା ଦେଇ ବିନୟ କହିଲା,
-ଆପଣ କେମିତି ଭାବିଲେ ଯେ ଆମ ଘର ଲୋକେ ଓ ମୁଁ ପ୍ରପର୍ଟି ପାଇଁ..... ଦେଖନ୍ତୁ ବିବାହ ହେଉଛି ଦୁଇ ମଣିଷଙ୍କ ହୃଦୟ, ମନ ର ମିଳନ।"

ମୃଦୁହସି ନୀଲମ କହିଲା,
-ଆପଣ ସାହିତ୍ୟ ଅଧ୍ୟାପକ, ତେଣୁ ଏମିତି କହୁଛନ୍ତି। ଛାଡ଼ନ୍ତୁ ସେକଥା, ମୁଁ ଏହି ପ୍ରସ୍ତାବରେ ରାଜି।"

ଚମକି ପଡ଼ି ବିନୟ କହିଲା,
-ଆପଣ ମୋତେ ବିବାହ କରିବାକୁ ରାଜି ? ହେଲେ ଆପଣ ମୋ ସହିତ ବେଶୀ ନମିଶି, ମୋ ବିଷୟରେ ସବୁ ନଜାଣି ଏତେ ଶୀଘ୍ର ... ବିବାହ ଖେଳଘର ନୁହେଁ କି ଆଜି ବିବାହ କରି କିଛି ଦିନ ପରେ ... ବିବାହ ସାରାଜୀବନ ର ବନ୍ଧନ।"
ଗମ୍ଭୀର ସ୍ବରରେ ନୀଲମ କିଛିକାଗଜ ନିଜ ଭ୍ୟାନିଟି ବ୍ୟାଗରୁ କାଢି ବିନୟକୁ କହିଲା,
-ସାରାଜୀବନ ବନ୍ଧନ ନୁହେଁ, ଆମେ କଣ୍ଟ୍ରାକ୍ଟ ମ୍ୟାରେଜ କରିବା।ଜେଜେ, ଜେଜେମା ଙ୍କର ଅଦ୍ଭୁତ ସର୍ତ୍ତ ହେଉଛି ମୋର ବାହାଘର ପରେସେମାନଙ୍କର ସମ୍ପୁର୍ଣ୍ଣ ସମ୍ପତ୍ତି ମୋ ନାଁ କୁ ଟ୍ରାନସଫର୍ କରିବେ।ହେଲେ ମୁଁ ସର୍ତ୍ତ ରଖିଛି ନିର୍ବନ୍ଧ ପରେ ପ୍ରପର୍ଟି ଟ୍ରାନ୍ସଫର ପାଇଁ।ଅସଲରେ ବିଦେଶରେ ମୋର ଜଣେ ବିଦେଶୀ ବନ୍ଧୁ ଅଛି ଯାହା ସହ ମୁଁ ଲିଭ୍ ଇନ୍ ରେ ଥିଲି। ତା ସହ ବାହା କରିବାକୁ ଜେଜେ, ଜେଜେମା ରାଜି ହେବନି ଓ ଅନାଥାଶ୍ରମ ନାଁ ରେ ସବୁ ସମ୍ପତ୍ତି ଉଇଲ କରିଦେବେ। ଖାସ ସେଇଥିପାଇଁ ମୁଁ ଭାରତ ଆସିଛି। ଆମ ନିର୍ବନ୍ଧ ପରେ, ପ୍ରପର୍ଟି ମୋ ନାଁ କୁ ଟ୍ରାଂସଫର ହୋଇଗଲେ ଆମେ ଅଲଗା ନେଇଯିବା। ଆପଣଙ୍କୁ କିଛି ସେଆର୍ ଦେବି ଓ ଆପଣ ଆପଣଙ୍କ ବାଟରେ ଓ ମୁଁ ମୋ ବାଟରେ।"

ଅବାକ୍ ହୋଇ ବିନୟ କହିଲା,
-ନିଜ ଜେଜେ, ଜେଜେମାଙ୍କ ବିଶ୍ୱାସ ସହ ଖେଳିବେ ? ସାମାନ୍ୟ ସମ୍ପତ୍ତି ପାଇଁ ଏତେ ସବୁ ଚକ୍ରାନ୍ତ !ଯଦି ସେ ବିଦେଶୀ ପିଲା ଆପଣଙ୍କୁ ଧୋକା ଦିଏ ? ତାର ଯେ ଅନ୍ୟକେହି ଗାର୍ଲଫ୍ରେଣ୍ଡ ନଥିବେ ଏହାର ଗ୍ୟାରେଣ୍ଟି କଣ ? ପ୍ଲିଜ୍ ଆପଣ ଏସବୁ ଖେଳ ଅନ୍ୟ କାହାକୁ ସାଙ୍ଗରେ ନେଇ ଖେଳନ୍ତୁ ଓ ମୋତେ କ୍ଷମା କରନ୍ତୁ।"

ଚେଆର୍ ରୁ ଉଠି ଚାଲି ଆସିଲା ବେଳେ ବିନୟ ର ମନ ଘୃଣାରେ ଥରି ଉଠୁଥିଲା।

ହଠାତ ପଛପଟୁ ନୀଲମର ସ୍ବର,
-ଆରେ ମୁଁ ତ ଆପଣଙ୍କୁ ପରୀକ୍ଷା କରୁଥିଲି। ଆପଣ ନାଟକ କୁ ସତ ବୋଲି ଭାବିଲେ ? ନିଜେ ପରା ଆଲ୍ଫାଦେବୀଙ୍କ ସହ ନାଟକ ରେ ଭାଗ ନେଇଥିଲେ। ଭାବନ୍ତୁ ଏଇଟା ଗୋଟେ ଲାଇଭ ଶୋ ନାଟକ।"

ବିନୟ ହତବାକ ହୋଇ ଅଟକିଗଲା। ଭାବୁଥିଲା ସତରେ କଣ ଏଭଳି ଝିଅଙ୍କୁ ବିଶ୍ୱାସ କରିହେବ ? ପରୀକ୍ଷା କରିବା ନାଁ ରେ, ସମ୍ପର୍କ ଆରମ୍ଭ କରିବା ପୂର୍ବରୁ ଏତେ ମିଛ ନାଟକ !!!

ଦୀର୍ଘନିଶ୍ଵାସ ଛାଡି ବିନୟ କହିଲା,
-ଅସଲ ଜୀବନ ଓ ନାଟକ ଭିତରେ ବହୁତ ଫରକ ନୀଲମ।ଆମ ଦୁହିଙ୍କ ଜାତକ ହୁଏତ ମିଶିଛି, ହେଲେ ଆମ ଦୁହିଙ୍କ ଚିନ୍ତାଧାରା ସମୂର୍ଣ୍ଣ ଭିନ୍ନ। ଗୁଡନାଇଟ।"

କଫିସପର କାଚ କବାଟ ଖୋଲି ବାହାରି ଗଲାବେଳେ ସାମ୍ନାରେ ଦେଖା ହୋଇଗଲା ମଲ୍ଲିକା। ତାକୁ ଓ କାଚ କବାଟ ପଛରେ ଠିଆ ହୋଇଥିବା ନୀଲମକୁ ଦେଖି ମଲ୍ଲିକା ହସିଦେଇ ପଚାରିଲା,
-ନୂଆ ସାଙ୍ଗ ?"

ନିଜକୁ ସମ୍ଭାଳି ବିନୟ କହିଲା,
-ନା, ନା ଇୟେ ମୋ ଭଡ଼ା ଘର ମାଲିକଙ୍କ ନାତୁଣୀ। ରେଣ୍ଟ ଏଗରିମେଣ୍ଟ ସାଇନ ପାଇଁ କଥା ହେଉଥିଲୁ।"

-ଏଗ୍ରିମେଣ୍ଟ କଫି ସପରେ ? ବାଃ ବିନୟ ତୁମ ଚଏସ ବହୁତ ଉନ୍ନତ ହେଲାଣି। ତୁମ ଡବଲ ପିଏଚଡି ଟ୍ରିଟ ପାଇଁ ମୋତେ ବି କେବେ କଫି ସପ୍ କୁ ଡାକ।"

ମୃଦୁ ହସି ବିନୟ କଥା ବଦଳାଇବା ପାଇଁ କହିଲା,
-କାଲି ସ୍ଵପ୍ନା ବମ୍ବେରୁ ଆସୁଛି।ସମସ୍ତେ ମିଶି କଫି ସପରେ ବସିବା।"

ଦୀର୍ଘନିଶ୍ଵାସ ଛାଡି ମଲ୍ଲିକା କହିଲା,
-ହଁ ତାର କେମୋ ଟ୍ରିଟମେଣ୍ଟ ସକ୍ସେସଫୁଲ ହୋଇଛି ବୋଲି ତା ହଜବ୍ୟାଣ୍ଡ କହୁଥିଲେ।"

ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହୋଇ ବିନୟ ପାଟିରୁ ବାହାରି ପଡ଼ିଲା,
-କେମୋ ଟ୍ରିଟମେଣ୍ଟ !କାହାର ?"

-ବମ୍ବେର ଟାଟା ମେମୋରିଆଲ ହସପିଟାଲ ରେ ସ୍ଵପ୍ନା ନିଜର କ୍ୟାନ୍ସର ପାଇଁ କେମୋ ଟ୍ରିଟମେଣ୍ଟ ନେବାକୁ ଯାଇଥିଲା ବୋଲି ତୁମେ କଣ ଜାଣିନ? ତୁମେ ତ ମୋତେ ସେଦିନ କହୁଥିଲ ସ୍ଵପ୍ନା କଥା ତୁମେ ଜାଣିଛ ବୋଲି ? "

ବିନୟକୁ ଲାଗିଲା ତା ଚାରିପଟେ ପୃଥିବୀଟା ଘୂରୁଛି।

(କ୍ରମଶଃ......)

(©️ଅରବିନ୍ଦ ଦାସ)

✿❣️༒ *ଜୟ ଜଗନ୍ନାଥ* ༒❣️✿

🏵️🏵️🙏 *ଶୁଭ ସକାଳ* 🙏🏵️🏵️