Աչքերս բացեցի անսովոր աղմուկից՝ պատուհանի տակ հնչող մեքենաների ընթացքի ձայներ, մարդկանց խոսակցություն․․․ Անչափ ծանոթ ձայներ էին, բայց այդ ձայները չպետք է լինեին․․․ դրանք ես չպետք է լսեի, ինչո՞ւ եմ լսում։
Վեր կացա, մոտեցա պատուհանին։ Այ քեզ բան։ Աչքիս առաջ Ստեփանակերտի Սուրբ Աստվածամոր Հովանու մայր տաճարն էր։
Աչքերիս չհավատացի։ Արագ հագնվեցի ու դուրս եկա փողոց։ Ստեփանակերտը իր ամբողջ վեհությամբ կանգնած էր, մարդիկ նույնն էին, նույն Արցախցիները։
Բայց մարդկանց աչքերում այն Արցախցիների հայացքը չէր, ինչը ես ճանաչում էի։
Եկեղեցու մյուս կողմում հանկարծ նկատեցի օտար դրոշ։ Ադրբեջանին էր։ Մարմնովս սարսուռ անցավ։
Այդ պահին մոտեցավ կրտսեր որդիս։ Անհանգստությունս կրկնապատկվեց։ Բավական չէ, Արցախը հիմա Ադրբեջանի կազմում է, որդիս էլ հետս եկել է այստե՞ղ։ Ինձ հուզում էր որդուս անվտանգությունը։
Ձեռքը բռնած, քայլեցի դեպի եկեղեցի։ Աստիճանները բարձրանալիս՝ ակամա հիշեցի, թե ինչպես էինք ամեն տարի հունվարի 6-ին այդ աստիճանների մոտ դիտում Հիսուսի ծնունդը խորհրդանշող ներկայացումը։
Եկեղեցուն մոտենալիս մի ադրբեջանցի զինվոր ընդառաջ եկավ՝ հարցնելով, թե ուր եմ գնում։ Արդյո՞ք եկեղեցի եմ ուզում մտնել։ Ասացի՝ այո։ Չարացած հայացքով նայեց ու գնաց, բայց չէինք հասցրել եկեղեցի մտնել, երբ ադրբեջանցի զինվորը նորից մոտեցավ ու կասկածամիտ հայացքով հարցրեց, թե արդյո՞ք ես այն հայը չեմ, որ միշտ ասում է, թե շուտով ազատագրելու ենք Արցախը, որ 2035-ին մենք էլի մտնելու ենք Արցախ տիրոջ իրավունքով ու որ Ադրբեջանը երբեք չի դադարի թշնամի լինել մեզ։
Ծանր ընտրության պահ էր։ Հասկացա, որ եթե հաստատեմ, ապա վտանգում եմ ոչ միայն իմ, այլև որդուս կյանքը։ Չէ՞ որ Ադրբեջանի համար ես վտանգավոր հայ եմ։
Բայց միաժամանակ աչքիս առաջ եկավ Քրիստոսի վերջին ընթրիքում ասած հայտնի խոսքը՝ ուղղված իր աշակերտ Պետրոսին՝ «դեռ աքաղաղը չկանչած, երեք անգամ ինձ պիտի ուրանաս»։ Եվ Պետրոսն իրոք ուրացավ Հիսուսին իր կյանքի փրկության համար։
Մի՞թե ես էլ պիտի ուրանամ իմ Արցախը՝ հանուն կյանքի փրկության։ Չէ՞ որ ես էլ Պետրոսի նման ասել եմ․ «Թե քեզ հետ մեռնել ինձ հասնի, քեզ չեմ ուրանա»։ Պետրոսն ուրացավ Քրիստոսին, արդյո՞ք ես էլ ուրանալու եմ Արցախին՝ դրժելով երդումս։
Աչքիս առաջ պատկերացնելով հետևանքները՝ ադրբեջանցի զինվորին ասացի, որ ես եմ այն հայը, որ միշտ ասում է, թե շուտով ազատագրելու ենք Արցախը, որ 2035-ին մենք էլի մտնելու ենք Արցախ տիրոջ իրավունքով ու որ Ադրբեջանը երբեք չի դադարի թշնամի լինել մեզ։
Ադրբեջանցի զինվորը ինձ նայեց ատելի թշնամու հայացքով ու արագ քայլեց դեպի եկեղեցու դիմացի շենքը, որտեղ մի ժամանակ Արցախի ԱԱԾ-ն էր տեղակայված։ Հասկացա, որ հիմա այնտեղ Ադրբեջանի հատուկ ծառայություններն են։
Որդուս ասացի, որ ինքը պետք է թաքնվի, բայց հրաժարվեց՝ պահանջելով ինձ հետ գալ՝ ուր էլ լինի։ Մենք քայլերն արագացնելով՝ մտանք Թումանյան փողոց ու շարժվեցինք դեպի ներքև, դեպի կալցեվոյ, դեպի Արցախի ՊԲ շտաբի կողմը։
Երկար ճանապարհ էր, բայց գնացինք մեկ շնչով։ Ամեն քայլափոխի ադրբեջանական դրոշ էր ու զինված ադրբեջանցիներ, իսկ մեր Արցախցիների աչքերում հուսալքությունն էր։
ՊԲ շտաբ չհասած՝ մի ադրբեջանցի զինվորական հանդիպեց։ Ասաց․ «Մի ծաղկով գարուն չի գա․․․ գիտե՞ս, թե ինչքան հայ է ուրացել Արցախը․․․ գիտե՞ս, թե ինչքան Արցախցի Հայաստանի կառավարության հետ հանուն պաշտոնի, փողի, հանուն վայելքների ուրացավ Արցախը»։
Պատասխանեցի, որ այդպիսի հայերը քիչ են, իսկ մեծամասնությունը պահել է հայրենիքի գաղափարը։ Ասացի, որ իսկական Արցախցիները չեն կարող ուրանալ Արցախը, ինչքան էլ պաշտոն ու փող խոստանան։ Այո, ինքս էլ գիտեմ շատ մարդկանց, ովքեր ուրացել են Արցախը և նույնիսկ դարձել հուդա, բայց նրանք չեն մեր ազգի դեմքը։
Ասացի, որ մեր ազգի դեմքը կամք և բարոյականություն, հայրենիք ու պատիվ ունեցող միլիոնավոր հայերն են, որոնք խաղաղ ժամանակ իրենց գիտելիքը և աշխատանքը, իսկ պատերազմի ժամանակ ուժն ու կյանքն են տվել հայրենիքին։
Այս մտքերի մեջ բացեցի աչքերս․․․։
Կարոտել եմ Արցախս․․․ Երևի Աստված է այսպիսի հոգու թռիչք անում դեպի Արցախ՝ գոնե այդկերպ կարոտս մի քիչ առնելու և գալիքի հաղթանակներին պատրաստվելու։