⌛| مُحمد |⏳

برات آرزو میکنم هیچوقت، هیچوقت، هیچوقت از غمِ زیاد به خواب نری..
آرزو میکنم خدا نذاره حیف بشی تو هیچ جای اشتباهی، آرزو میکنم که قلبی رو برای پناه داشته باشی، آرزو میکنم هم مسیر آدمهایی باشی که قضاوتت نکنن، و آرزو میکنم صبور باشی، که صبر همه‌ی ماجراست..🌱

کسی که رویاهای بزرگی داره، هیچوقت تو زندگیش آرامش رو تجربه نمیکنه، دنبالش نباش.!

من به علت همه‌چیز فکر میکنم، میخوام بدونم چطور یه اتفاق غیرمنتظره ممکن میشه و چطور میشه به پایدار بودنش مطمئن بود..
من از سورپرایز شدن زیاد خوشم نمیاد، وضعیت ثابت و مطمئن رو دوست دارم، راه رفتن روی بند کار من نیست، من ترس از ارتفاع دارم..
اگه یهو یه موج روی برکه‌ای که کنارش نشستم تشکیل بشه، نمیتونم از دیدن تصویرش لذت ببرم، میخوام بدونم کی، کِی، چه جسمی رو توی آب انداخته‌، هدفش از این کار چی بوده، اونجا چی کار میکرده، کِی اومده، چجوری اومده و کِی میخواد بره..
من نمیتونم از چیزایی که یهو سر راهم قرار میگیرن لذت ببرم چون همش دارم به علت به وجود اومدنشون، ماهیت، میزان پایداری و اثراتشون فکر میکنم، نمیتونم بعد از هر تغییری با آرامش به زندگیم ادامه بدم، چون به یقین نمیرسم، چون نمیشه درمورد همه‌چی به یقین رسید..
من از سوال‌های بی‌جواب می‌ترسم، از ترس همیشگی برای از دست دادن، از به‌ دست‌ آوردن چیزی که نمیدونم خوبه یا بد، من از خیلی چیزا می‌ترسم، من دائما می‌ترسم..

قدر این لحظه‌های اندک رو بدون..

🧡💯

خوب گوش بده بهش..🧡

این روزا مد شده میگن نجات دهنده در آینه هست، اما داستایفسکی یکبار گفته: در آغوشم بگیر و نجاتم بده، قاتلی به دنبال من است که گاه به گاه در آینه‌ها می‌بینمش.!

من نمیتونم ادای چیزی رو دربیارم، اگه میگم مهمه واسم، حتما مهمه، اگه میگم خسته‌م، واقعا خسته‌م که هیچ‌جوره در نمیشه..
اگه میگم دیگه نمیتونم، یعنی دیگه نمیتونم، اگه با خیلیا کنار نمیام بحث غرورم نیست، افکار آدما اذیتم میکنه و جای من اونجا نیست، خوش باشن..
من نمیتونم تظاهر کنم که چقدر همه‌چی خوبه، زندگی راحته، وقتی نیست، پس وقتی میگم کلافه‌م، حوصله ندارم، چیزی جز حقیقت نمیگم..

بزرگسالی یعنی: چهار روزه میخوام گریه کنم اما وقت نمیکنم.!

داشتم فکر می‌کردم و دیدم من در واقع با
"حال خوب" بزرگ نشدم و توی سنینی که باید یاد میگرفتم چطور باید خوشحال باشم، هر روز بی نهایت غصه خوردم، هیچوقت چیزایی که باید در لحظه بوقت خودش می‌داشتم رو نتونستم داشته باشم، و به‌ خاطر همین هم هست که بلد نیستم اونجور که باید خوب باشم..
در حقیقت شاید اصلا دلم هم نمی‌خواد خوب باشم، انگار همینطوری زندگی قابل تحمل‌تره، اینکه همیشه نگران و استرسی باشم، انگار این حال و هوای تیره و روزهای بی‌حس و اتفاق‌های نه چندان جالب، مکان امن منه.!

آدم چقدر احساس سنگینی میکنه، وقتی کسی اونو اشتباه می‌فهمه و نمیتونه بهش بگه اینطور که فکر میکنی نیست.!

یهو به خودت میای می‌بینی وسط یه عصر پاییزی بارونی که شاید هشت سال پیش زیر آسمون داشتی قدم میزدی و فکر میکردی چطور می‌تونم نرم خونه و تنها نمونم، نشستی پشت پنجره و لبخند میزنی و دلت نمیخواد خونه رو ترک کنی..
گاهی اوقات وقت سر خاروندن نداری، وقت و حوصله‌ی مهمونی و حتی دورهمی هم نداری، وقتی شب یکی از دوستات رو بعد از کافه به صرف شام دعوت میکنی خونه، دیگه خبری از حرفایی که بوی درجا زدن میدن نیست، همه چیز رو به جلوئه و تو همه‌ی زورت رو میزنی که جا نمونی از خودت..
زندگی واقعا چیز سختیه، پاداشی هم توش نیست، جز پیدا کردن روزنه‌ی نور واسه ادامه که زیر گوشِت میخونه؛ یکم دیگه پا بزن، اگه بهتر نشه، تو بهتر میشی..

فکر نمی‌کردم بزرگسالی این باشه، یهو به خودت میای می‌بینی پنج سال، شیش سال یا ده سال از فلان اتفاق گذشته و تو واقعا نفهمیدی کی شد رسیدی اینجا، دیگه یه روز صبح بلند میشی می‌بینی کمرت درد میکنه بی‌دلیل و بدخوابیدی لابد ولی درده دیگه نمیره..
کم کم برات مهم میشه کی رو نگه داری، کیا بشن آشنا، کیا بشن خاطره، برات مهم میشه ضعف شخصیتت کجاست، مهم میشه برات چرا نمیتونی ببخشی و چرا کابوس می‌بینی، برات مهم میشه بعد از اشتباه، بعد از تندی عذرخواهی کنی، حال آدم‌ها رو بپرسی..

از بچگیم بیشتر دعواهای پدر و مادر و دعوا خونوادگی رو یادمه، بیشتر از هرچیزی می‌ترسیدم یکیشون رو از دست بدم، نمیدونستم حق با کیه فقط میخواستم اون دعوا تموم بشه..
الان اینجوری‌ام توی رابطم بعد از هر اختلاف نظر استرس میگیرم، سعی میکنم فقط کنار بیام که بحث و دعوا پیش نیاد چون ترسِ از دست دادن خفه‌ام میکنه، گاهی زود از کوره درمیرم بعد عصبی‌تر میشم از اینکه شبیه والدینم شدم.!
توی دعوای والدین برنده‌ای وجود نداره، فقط بازنده ما بودیم که دیدیم و ترس از دست دادن همیشه باهامونه، بازنده ما بودیم که عزت نفس‌ ازمون گرفته شد، اینکه سر کوچیکترین مشکل بجای گفتن بِه والدین و خونواده ازشون میترسیم و پناه می‌بریم به بقیه..

هرروز بیدار میشم و نقش آدمی رو بازی می‌کنم که از هیچ چیزی نمی‌رنجه و اذیت نمیشه و هرشب همه‌ی اون رنج‌هایی که توی طول روز کنار گذاشته بودم رو بغل میکنم و می‌خوابم.!

کوچیک‌تر که بودم، فکر می‌کردم بزرگ بشم دنیای عجیبی میسازم، پر از رنگ‌های قشنگ، هر روز یک شکل، پر از اتفاق، پر از آرزو که همه‌ش برای منه که همه‌ش متعلق به منه ولی نشد..
بزرگ که شدم انقدر غرق تاریکی شدم که حتی جرئت خارج شدن از خونه رو نداشتم، حتی از اتاق بیرون نمی‌اومدم، دوره‌های طولانی غمگین بودن، گاهی هنوز هم به فکرم میزنه برم و دنیا رو بگردم ولی اشتباهات متعددی که تو دورانی که دست خودم نبود کردم یقه‌م رو می‌گیره و برم می‌گردونه سرجام، من آدم کشتم، من دنیای رنگارنگ یک بچه رو سیاه کردم..

آدما به آرامش احتیاج دارن، اینکه با مشکلات بزرگ دیگه‌ دست و پنجه نرم کنن باعث میشه زخمایی که برداشتن سرباز بمونن و روند بهبودشون کٌند یا متوقف بشه..
در کنار همه اینا آدما به زمان احتیاج دارن، برای هضم اونی که باهاش روبه‌رو شدن، اونی که دیدن و شاید هنوز هم باورش نکردن، اونی که پشت سر گذاشتن و شاید اونقدری سخت و سنگین بوده که نتونستن باهاش کنار بیان، آدما به زمان نیاز دارن و اون زمان می‌تونه به‌ اندازه یک عمر باشه.!

زخم‌ها می‌تونن تو یه زمان کوتاه به‌ وجود بیان ولی خوب‌ شدن یه‌ دفعه‌ای اتفاق نمیوفته، علاوه بر چیزای دیگه به زمان احتیاج داره، هرچند که زمان به تنهایی نمی‌تونه چیزی رو حل کنه اما کمرنگ شاید..
آدما به درک‌ شدن نیاز دارن، به اینکه کسی یا کسانی رو کنار خودشون داشته باشن، حتی اگه اونا کار خاصی انجام ندن، اما همین که کنارشون و منتظر خوب‌شدنشون بمونن کافیه..
آدما به عذرخواهی نیاز دارن، به توضیح، به یه جو شعور که غالبا دریافت نمی‌کنن و نمی‌بیننش..

من وقتی یه ‌اشتباهی کردم یا نه، حتی یه‌ مسئله‌ای برام پیش اومده، علاوه بر خود اون مسئله، باید از زیر تریلی خود سرزنشیم هم جون سالم به در ببرم، تازه بعدش هزار و یک شبِ سرزنش بقیه شروع میشه..
حالا اگه انرژی‌ای موند به مراحل اصلاح هم می‌رسم، وگرنه که معمولا اشکین‌ چشم در رویای پروانه شدن، توی پیله‌م جمع میشم و تو سرمای وحشتناک محیطم، خشک میشم و میفتم..

‏یه نصیحت از من، شما اگر دوستات و پارتنرت آدم حسابی باشن هیچوقت تو دردسری به اسم ترجیح دادن قرار نمیگیری، در آخر هم بزرگ میشی و میفهمی تو یه رابطه جدی و سالم پارتنر اولویت داره به دوستت و همسر اولویت داره به خانواده، هرکسی جایگاه خودشو داره..