منشورات Moein Dehaz على Telegram

یه عادت که از دوران کرونا باهام مونده اینه که هر وقت کتابی می‌خرم باید روی جلدش الکل اسپری کنم و بعد پیش بقیه کتاب‌ها می‌ذارم‌. به یک مراسم شخصی تبدیل شده‌. مثل یه‌جور غسل تعمید. بدون این دوشِ الکل، انگار کتاب‌ها هنوز مال من نیستند. شاید هم می‌خوام اثر همه افرادی رو که تا حالا لمسشون کردن پاک کنم، یه جور حمله به حافظه‌ی کتابه. به‌وضوح روان سالمی برام نمونده.


#معین_دهاز
@moein_dehaz

یکی از توانمندی‌هام اینه که الحمدالله یه دستگاه خودفریبی درونم دارم که توانایی اقناعی حقیقتا خوبی هم داره و می‌تونه بازیم بده و به این زندگی و اوضاع و احوال و آدم‌هاش امیدوارم کنه. اما کافیه یه لحظه این دستگاه خاموش بشه یا باتریش تموم بشه، فورا هول و هراس و سیاهی و حتی تبهکاری این دنیا بدون سانسور پیش چشمم میاد.

#معین_دهاز

درختِ سایه؛ چیزی مثل درختِ سیب، یا درخت آلبالو

Photo: @moein_dehaz

دست‌های من از روشنی جهان پر بود و تو در سايه‌روشن روح خود ايستاده بودی. گاه پرنده‌وار شگفت‌زده به‌جای خود می‌ماندی. نازی، تو از آب بهتری. تو از سیب بهتری. تو از ابر بهتری. تو به سپيده‌دم خواهی رسيد. مبادا بلغزی.

متنِ سهراب سپهری
عکسِ معین دهاز

Photo: @moein_dehaz

توضیح‌ناپذیر:
وقتی برف می‌بارد،
احساس می‌کنم تنها نیستم.
در کوچه‌ها چيزی هست.



#معین_دهاز
Photo: @moein_dehaz

‌من تمام پیاده‌روها را می‌شناسم. حفظ شده‌ام. می‌دانم کجا سنگ‌فرش‌ها نشست کرده‌اند و در باران آب جمع می‌شود. همه‌ی پس‌کوچه‌ها را بلدم. می‌دانم کدام سایه‌ی درخت، در چه ساعتی روی کدام دیوار است. اغراق نمی‌کنم. متأسفانه اغراق نمی‌کنم. از همه‌ی آن‌ها چیزی می‌دانم.
‌
‌
#معین_دهاز
Photo: @moein_dehaz

Photo: @moein_dehaz

فکر می‌کنه قایم شده.

Photo: @moein_dehaz

وقتی نفس عمیق می‌کشیم، انگار دست می‌اندازیم به آن پایین‌های ریه، آن ته، قعر و مقداری هوای به‌جا‌مانده و مطرود و سنگین را بیرون می‌کشیم. چند ثانیه سبک می‌شویم. کاش می‌شد دست انداخت و آنجایی که در کله‌ی آدم پر از باتلاق و خستگی و فکر است، یعنی آن ته را پیدا کرد، آنجا که قیرگون و رسوب شده، بیرون آورد و بقول هدایت انداخت جلو سگ.


#معین_دهاز
@moein_dehaz