ساعت یک، دو بعدازظهر بود که جلسه روز اول کار جدید تموم شد و منم که اون روز وقت نکرده بودم درست حسابی چیزی بخورم، برگشتم سمت خونه، بین راه فکر کردم از بیرون غذا بگیرم و ببرم خونه... طبق محاسباتم، اگه تا یک دقیقه دیگه غذارو می‌گرفتم به اتوبوس می‌رسیدم و ده دقیقه دیگه خونه بودم ووو که غذا سر یک دقیقه نرسید و اتوبوس از جلوی چشمم رد شد و مجبور شدم بیست دقیقه در سرما، پیاده برم سمت خونه. توی راه چیزی در من عصبانی بود، غر میزد و قفسه سینه‌ام رو تنگ کرده بود. صمیمانه نگاهش می‌کردم و به غرهاش گوش می‌دادم وقتی داشت کل زندگیم رو زیر سوال می‌برد؛ چرا باید در این سن و سال پیاده بری خونه؟ چرا اومدی این کشور که هنوز زبونشون رو بلد نیستی؟ چرا اصلا این دوره آموزشی رو شروع کردی؟ چرا خودت رو دوباره توی این موقعیت قرار دادی که چیزی رو از نو شروع کنی؟ چرا لباس گرمتر نپوشیدی؟ الان غذا سرد میشه.... چرا توی رستوران محل کار چیزی نخوردی..
یادم اومد دیشب خوب نخوابیده بودم و گرسنگی و خستگی بی‌خوابی دیشب ظرفیتم رو برای تحمل از دست دادن اتوبوس محدود کرده بود. خونه که رسیدم و غذا خوردم، آن چیز عصبانی محو شد.
یادمه بیست و یکی دو سالم بود که برای اولین بار خاطره تروماتیکی که در کودکی برام اتفاق افتاده بود، به یادم اومد. چندین ماه یا حتی چند سال طول کشید که از بین مه مغزی، گیجی و ناباوری به این نتیجه برسم که این تکه پاره‌های آن خاطره که به ذهنم میرسه واقعیه و واقعا آن اتفاق رو تجربه کردم و خواب و خیال نیست. یادآوری آن خاطره زمانی برام ممکن شد که شرایط زندگیم دیگه عوض شده بود، دانشگاه می‌رفتم، زندگی فردی و اجتماعی خودم رو داشتم ووو به عبارتی ظرفیت روانی و اجتماعی بیشتری برای مواجهه با آن تجربه تروماتیک دوران کودکی داشتم.
ظرفیت روانی و منابع ارتباطی و محیطی ما مدام در طول روز و در بازه زمانی عمر کم و زیاد میشه. خیلی طبیعیه وقتی استرس و تروما غالبه، لایه‌هایی از درون غالب شوند که فقط میتونن از یک زاویه شرایط رو ببینند، هیجان شدید داشته باشن و یک پاسخ خشک و انعطاف‌ناپذیر نشون بدن؛ چون ظرفیت درونی ما محدود شده و اکثر نیروی توجه و ادراک صرف مقابله با فشار پیش رو است.
پاسخهای استرسی و تروماتیک به صورت غریزی کمک می‌کنند تا در شرایط دشوار با صرفه‌جویی از انرژی باقیمونده استفاده کنیم تا بتونیم از دوره فشار عبور کنیم، اما این معنیش این نیست که ما اسیر فشار درونی و بیرونی هستیم، بلکه می‌تونیم فعالانه و آگاهانه کاری کنیم تا از ظرفیت محدود شده خود و دیگری مراقبت کنیم تا از دوره فشار خودمون بگذریم...
یادم اومد دیشب خوب نخوابیده بودم و گرسنگی و خستگی بی‌خوابی دیشب ظرفیتم رو برای تحمل از دست دادن اتوبوس محدود کرده بود. خونه که رسیدم و غذا خوردم، آن چیز عصبانی محو شد.
یادمه بیست و یکی دو سالم بود که برای اولین بار خاطره تروماتیکی که در کودکی برام اتفاق افتاده بود، به یادم اومد. چندین ماه یا حتی چند سال طول کشید که از بین مه مغزی، گیجی و ناباوری به این نتیجه برسم که این تکه پاره‌های آن خاطره که به ذهنم میرسه واقعیه و واقعا آن اتفاق رو تجربه کردم و خواب و خیال نیست. یادآوری آن خاطره زمانی برام ممکن شد که شرایط زندگیم دیگه عوض شده بود، دانشگاه می‌رفتم، زندگی فردی و اجتماعی خودم رو داشتم ووو به عبارتی ظرفیت روانی و اجتماعی بیشتری برای مواجهه با آن تجربه تروماتیک دوران کودکی داشتم.
ظرفیت روانی و منابع ارتباطی و محیطی ما مدام در طول روز و در بازه زمانی عمر کم و زیاد میشه. خیلی طبیعیه وقتی استرس و تروما غالبه، لایه‌هایی از درون غالب شوند که فقط میتونن از یک زاویه شرایط رو ببینند، هیجان شدید داشته باشن و یک پاسخ خشک و انعطاف‌ناپذیر نشون بدن؛ چون ظرفیت درونی ما محدود شده و اکثر نیروی توجه و ادراک صرف مقابله با فشار پیش رو است.
پاسخهای استرسی و تروماتیک به صورت غریزی کمک می‌کنند تا در شرایط دشوار با صرفه‌جویی از انرژی باقیمونده استفاده کنیم تا بتونیم از دوره فشار عبور کنیم، اما این معنیش این نیست که ما اسیر فشار درونی و بیرونی هستیم، بلکه می‌تونیم فعالانه و آگاهانه کاری کنیم تا از ظرفیت محدود شده خود و دیگری مراقبت کنیم تا از دوره فشار خودمون بگذریم...
