فریاد مظلومیت بازنشستگان شوش؛ تلخ‌تر از حقیقت، سنگین‌تر از درد
بازنشستگان، همان‌هایی که روزگاری چرخ صنعت و تولید را با دست‌های پینه‌بسته خود چرخاندند، امروز در سکوتی تلخ و فراموش‌شدگی محض، با درد و رنجی بی‌پایان دست‌وپنجه نرم می‌کنند. در میان آنان، بازنشستگان شوش، این کهن‌دیار رنج‌کشیده، گویی سهم بیشتری از بی‌عدالتی برده‌اند؛ مردمانی که عمر خود را صرف ساختن فردایی بهتر کردند، اما امروز حتی از حداقل‌های زندگی، از ابتدایی‌ترین حقوق درمانی و معیشتی محروم‌اند.
درمان که باید حق مسلم هر انسان باشد، برای این عزیزان به آرزویی دست‌نیافتنی بدل شده است. داروهای حیاتی، هزینه‌های سرسام‌آور درمان، نبود مراکز مجهز پزشکی و بی‌توجهی مسئولان، همه و همه دست‌به‌دست هم داده‌اند تا دردشان تنها در جسمشان نماند، بلکه روح و کرامتشان را نیز زخمی کند. چه بسیارند بازنشستگانی که در بستر بیماری، چشم‌انتظار کوچک‌ترین حمایت‌اند، اما در میان وعده‌های توخالی، هر روز ناامیدتر می‌شوند.
وضعیت معیشت؟ شرم‌آورتر از آن است که بتوان به‌راحتی بیان کرد. حقوقی که نه‌تنها با تورم همخوانی ندارد، بلکه از تأمین حداقل‌های زندگی نیز عاجز است. سفره‌ای که هر روز کوچک‌تر میشود، دارویی که باید به‌جای نان انتخاب شود، قبض‌هایی که بهایشان از توان بازنشسته‌ای که سالها برای این کشور زحمت کشیده، فراتر رفته است.
شوش، این سرزمین کهن، امروز شاهد چشمانی پر از اشک و دستانی خالی است؛ شاهد پدرانی که شرمنده فرزندان خود هستند، مادرانی که با بغضی در گلو، از داروخانه‌ها دست خالی بازمی‌گردند. تا کی قرار است این بی‌عدالتی ادامه یابد؟ تا کی قرار است بازنشسته، کهنه‌سرباز اقتصاد و تولید، این‌چنین مورد بی‌مهری قرار گیرد؟
این مظلومیت، فریادی است که باید شنیده شود. نباید گذاشت این قشر شریف، که سرمایه‌های واقعی کشورند، در این مسیر فراموش شوند. فردایی که برای آنان رقم میزنیم، تصویری از آینده خود ماست. بیایید به این سکوت تحمیلی پایان دهیم. بازنشستگان، سزاوار کرامت، رفاه و آرامشی هستند که سالها برای آن تلاش کردند.
زندگی حق مسلم ماست..
بازنشستگان شوش ، کرخه ، هفت تپه
۲۹ بهمن/۱۴۰۳
بازنشستگان، همان‌هایی که روزگاری چرخ صنعت و تولید را با دست‌های پینه‌بسته خود چرخاندند، امروز در سکوتی تلخ و فراموش‌شدگی محض، با درد و رنجی بی‌پایان دست‌وپنجه نرم می‌کنند. در میان آنان، بازنشستگان شوش، این کهن‌دیار رنج‌کشیده، گویی سهم بیشتری از بی‌عدالتی برده‌اند؛ مردمانی که عمر خود را صرف ساختن فردایی بهتر کردند، اما امروز حتی از حداقل‌های زندگی، از ابتدایی‌ترین حقوق درمانی و معیشتی محروم‌اند.
درمان که باید حق مسلم هر انسان باشد، برای این عزیزان به آرزویی دست‌نیافتنی بدل شده است. داروهای حیاتی، هزینه‌های سرسام‌آور درمان، نبود مراکز مجهز پزشکی و بی‌توجهی مسئولان، همه و همه دست‌به‌دست هم داده‌اند تا دردشان تنها در جسمشان نماند، بلکه روح و کرامتشان را نیز زخمی کند. چه بسیارند بازنشستگانی که در بستر بیماری، چشم‌انتظار کوچک‌ترین حمایت‌اند، اما در میان وعده‌های توخالی، هر روز ناامیدتر می‌شوند.
وضعیت معیشت؟ شرم‌آورتر از آن است که بتوان به‌راحتی بیان کرد. حقوقی که نه‌تنها با تورم همخوانی ندارد، بلکه از تأمین حداقل‌های زندگی نیز عاجز است. سفره‌ای که هر روز کوچک‌تر میشود، دارویی که باید به‌جای نان انتخاب شود، قبض‌هایی که بهایشان از توان بازنشسته‌ای که سالها برای این کشور زحمت کشیده، فراتر رفته است.
شوش، این سرزمین کهن، امروز شاهد چشمانی پر از اشک و دستانی خالی است؛ شاهد پدرانی که شرمنده فرزندان خود هستند، مادرانی که با بغضی در گلو، از داروخانه‌ها دست خالی بازمی‌گردند. تا کی قرار است این بی‌عدالتی ادامه یابد؟ تا کی قرار است بازنشسته، کهنه‌سرباز اقتصاد و تولید، این‌چنین مورد بی‌مهری قرار گیرد؟
این مظلومیت، فریادی است که باید شنیده شود. نباید گذاشت این قشر شریف، که سرمایه‌های واقعی کشورند، در این مسیر فراموش شوند. فردایی که برای آنان رقم میزنیم، تصویری از آینده خود ماست. بیایید به این سکوت تحمیلی پایان دهیم. بازنشستگان، سزاوار کرامت، رفاه و آرامشی هستند که سالها برای آن تلاش کردند.
زندگی حق مسلم ماست..
بازنشستگان شوش ، کرخه ، هفت تپه
۲۹ بهمن/۱۴۰۳
