برنامه معرفت Telegram Gönderileri

تعالی و بالا رفتن انسان فقط بر اساس علم و معرفت معنی دارد. اعمال انسان نیز اگر بر اساس علم و آگاهی نباشد دارای ارزش و اعتبار نیست.

خودخواهی و خودپرستی به انسان بزرگی و تعالی نمی‌بخشد بلکه بیش از هر چیز دیگر موجب سقوط و فرومایگی او می‌گردد.

نردبان  این  جهان  ما و منی  است/
عاقبت  این  نردبان  افتادنی  است

بی‌خرد  آن  کس  که  بالاتر  نشست/
استخوانش سخت‌تر خواهد شکست

نردبان تعالی و پیشرفت انسان، آگاهی و معرفت است و به واسطه بالا رفتن از این نردبان است که انسان می‌تواند به بام سعادت و رستگاری جاویدان برسد و استقرار پیدا کند.

بخش نهم کتاب تجلی معنی در فکر و سخن
غلامحسین ابراهیمی دینانی

اگر دین امر معقول نباشد، خرافات خواهد شد

با توجه به آنچه ذکر شد می‌توان ادعا کرد، امام فخرالدین رازی فیلسوفی عقلی مسلک است که حتی منقولات را در پرتو معقولات، معتبر می‌شناسد. او به رغم اینکه اشعری است، مبانی دینی را معقول دانسته و از آیین الهی به عنوان یک امر معقول دفاع می‌نماید.

کسانی که در میان خرافات و اعتقادات دینی تفاوت قائل می‌شوند، ناچار باید بپذیرند که دین یک امر معقول بشمار می‌آید. زیرا اگر دین به عنوان یک امر معقول شناخته نشود دیگر نمی‌توان از تفاوت میان خرافات و اعتقادات دینی سخن به میان آورد.

#فایل_صوتی کلاس #ماجرای_فکر_فلسفی

@Dr_Dinani

اندیشه براساس پرسش استوار است و آنجا که پرسش اساسی مطرح نیست، اندیشه واقعی و جدی نیز وجود نخواهد داشت


#فایل_صوتی کلاس #ماجرای_فکر_فلسفی

@Dr_Dinani

محبت بدون معرفت آیا امکان‌پذیر است؟ بنده چنین باوری ندارم.

انسان وقتی واردِ وادیِ محبت حق تعالی می‌شود، محبتش (نسبت به حق) فرع بر معرفت (اش) است. انسانی که نسبت به حق تعالی «معرفت» (شناخت) نداشته باشد، «محبت» هم نمی‌تواند داشته باشد. محبت داشتن بدون معرفت، تقریبا «نامعقول» است. محبت، تابعِ معرفت است.

انسان باید بکوشد تا نسبت به حق تعالی عالم و عارف شود (تا نسبت به حق تعالی بتواند محبت داشته باشد و محبوبیت خود را نزد حق درک کند)

ویدئوی کامل: https://ebrahi.me/hg

@maarefat_Dinani

ریاکار، کافرِ مضاعف است

اهل ریا دور از حقیقت‌اند و چشمشان به روی حقیقت بسته است. ریاکار کفر باطنی دارد آنچه به زبان می‌گوید لقلقهٔ زبان است این ظاهر است یعنی ریاکاران، کافرانند در باطن منتهی شاید کافر ظاهری قدری از اون بهتر باشد می‌دونید چرا؟

برای اینکه کافر واقعی هم چشمش را به روی حقیقت بسته ولی همون حقیقت نابجایی که به جای حقیقت گذاشته را ظاهر می‌کند حداقل همون ناصواب را ظاهر می‌کند و ریا نمی‌کند می‌گوید من کافرم ولی ریاکار بدتر است که اظهار ایمان می‌کند ولی کفر باطنی دارد این کفر دو جانبه است این کفر مضاعف است.

جهت مشاهده ویدئوی کامل اینجا بزنید

@maarefat_Dinani

عالم، براساس محبت است

بودم آن روز من از طایفه دُردکشان / که نه از تاک نشان بود و نه از تاک ‏نشان

عبدالرحمان جامی می‌گوید من آن روزی بودم که انگور نبود و کسی که تاک می نشاند و می‌کارد هم نبود؛ یعنی هیچی نبود، عالم نبود. یعنی در علم خداوند (به تعبیر فلسفی) عالم اعیان ثابته. قبل از این عالم، همه چیز در علم حق بود.

کسانی به عرفا ایراد می‌کنند که (می و شراب) در عبارات شما هست؛ بله اما منظور از «می و شراب» مِی خرابات نیست بلکه مِی محبت است و می محبت هم ازلی است. عالم از محبت خلق شده است.

اگر محبت نبود، عالم نبود؛ چرا این حرف را می‌زنم؟ حضرت حق فرمود (کنت کنزا مخفیا فاحببت ان اعرف فخلقت الخلق لکی اعرف) من گنج پنهان بودم دوست داشتم که شناخته بشوم. اگر خداوند دوست نداشت که شناخته شود، عالم آفریده نمی‌شد. پس عالم نتیجه محبت حق است. محبت، ازلی است و اساس این عالم است.


برای مشاهده ویدئوی کامل اینجا بزنید

@maarefat_Dinani

عزلت نشینی یا خلوت گزینی؟

اهل عزلت هم با شب انس و الفت دارند. اهل خلوت چه کسانی هستند و اهل عزلت چه کسانی هستند؟ بنده بین این دو (خلوت و عزلت) تفاوت قائل هستم.

هر پیغمبری در برهه ای از زمان «عزلت» گزید. عزلت نشینی مطلوب نیست اما برای هر سالکی در برهه ای از زمان لازم است. عزلت در واقع دوری جستن از «غوغای خلق» است اما خلوت، دقیق تر است یعنی جدایی گزیدن از «خود» است. در خلوت، انسان باید از «خودش» جدا شود! ممکن است از من بپرسید که مگر می شود که انسان از خودش جدا شود؟ تمام سرّ مطلب همینجاست.

جهت مشاهده ویدئوی توضیحات اینجا بزنید

@maarefat_Dinani

با این همه مهر و مهربانی / دل می‌دهدت که خشم رانی

شرح غزل 2729 دیوان شمس

انسان هم محبت دارد و هم خشم؛ اوج مهربانی و محبت، عشق است. عشق به حقیقت، بالاترین عشق است. انسان به همان اندازه که از محبت و عشق برخوردار است و عاشقانه سخن می‌گوید و مهربانی می‌ورزد، خشم هم دارد. وقتی انسان امر ناملایم می‌بیند، خشمگین می‌شود.

تماشای آنلاین / دانلود توضیحات دکتر دینانی در برنامه معرفت (اینجا بزن)

@maarefat_Dinani

⁠جامعه بدون فلسفه مرده است

آنجایی که پرسش نیست، فلسفه نیست. اگر جامعه‌ای پرسش نداشته باشد، فلسفه در آن جامعه مرده است و جامعه بدون فلسفه، به معنی حقیقی کلمه «مرده است»

فلسفه گفتگوست. جامعه بدون فلسفه بی معنی است. آیا نمی‌شود که انسان گفتگو نکند و فکر کند؟ خیر. شما هیچگاه فکر جدی ندارید مگر اینکه سؤال جدی دارید. بدون سؤال و طرح پرسش در ذهنتان آیا دنبال چیزی می‌روید؟ مسائل روزمره (گرسنگی، تشنگی و…) منظورم نیست، آیا بدون طرح پرسش می‌توانید در مسائل فکری که مثلاً کتابی را بخوانید یا مساله ای را از شخصی بپرسید و دغدغه مند باشید؟

فکر شما آنجایی جدی است که یک پرسش داشته باشید و هرگاه پرسش نداشتید، هرگز فکر هم ندارید. این اشکال را به من نکنید که من باهوش هستم و خوب زندگی می‌کنم! بله برای حوائج زندگی ممکن است خیلی هم زیرک باشید ولی یک کشف حسابی (اعم از علمی یا معرفتی) نمی‌کنید مگر اینکه پرسش داشته باشید. حیوانات برای رفع آنچه به بقایشان کمک می‌کند، از انسان زیرک‌تر و باهوش‌تر هستند. کدام حیوانی هست که در رفع نیازهایش مانده باشد؟ تا پرسش در ذهن شما نقش نبندد شما به دنبال پاسخ نخواهید رفت.

@Dr_Dinani

مادامی که انسان خود را نشناسد، به هیچ معرفتی دست پیدا نمی‌کند.

حتی معرفت حق، متفرع بر معرفت خود است. تقریباً همه عرفا روی این جمله تکیه کرده‌اند که «من عرف نفسه فقد عرف ربه» یعنی محال است که کسی خود را نشناسد و ادعا کند که خدا را شناخته است؛ محال است که کسی خود را نشناسد و ادعا کند که ذره‌ای از ذرات عالم را شناخته است.

در خودشناسی، مصداق کلمه «خود» تنها بدن من نیست. من تنها بدن نیستم. من کسی هستم که بدن دارم. «من»، یک امر بی تعیّنی است که شناخت آن بسیار سخت است ولی باید آن من را شناخت.

ویدئوی کامل:

https://ebrahi.me/dl

@maarefat_Dinani