لئو شاهوفسکی | Leo Shaahovsky

دوستان این چند سالی که با یکدیگر بودیم فقط در تلگرام می‌نوشتم، ولی به‌زودی در اینستاگرام ویدیوهای تصویری مانندِ پادکست و... ضبط می‌کنم. آدرسِ 📷 اینستاگرام را همینجا اعلام خواهم کرد.

🧍‍♀️ زنِ ایرانی: قربانی یا دلقک؟
✍️ لئو شاهوفسکی

در تویتی دیدم خواننده‌ی رپ 🎧 'علی سورنا' نوشته بود:
«به‌نظرم زنان هدفِ همیشگیِ ضدِّانسانی‌ترین و کثیف‌ترین نگاهِ مرسومِ مردسالارانه بودن که صداوسیما با برنامه‌های قرونِ وسطی‌ای‌ش و ما با خاموش‌نکردنِ تلویزیون نسبت به گسترشِ این نگاه و تداومش در نسل‌های بعد مسؤولیم. دردِ زنان تو این مملکت عمیق‌ترین دردی هست که تمومِ وجودم رو می‌خراشه.»
با دیدنِ این تویت خیلی ناراحت شدم از این‌که چرا 'علی سورنا' و دیگر مردانِ زن‌پرست هیچ‌گاه از خرابکاری و فساد و جنایات و دلقک‌بازی‌های زنانه هیچ حرفی نمی‌زنند؟ مضحک‌ترین چیزی که در ایران رواج یافته باور به افسانه‌ی «#مردسالاری» است. به‌راستی زنانِ ایرانی (جز بدبختی‌های اقتصادی که با مردان مشترک‌اند) چه کاری نمی‌توانند بکنند که زنانِ اروپا می‌کنند؟ این زن‌پرستی‌ها باعث شده هیچ‌یک از ضعف‌های اکتسابی و کندذهنی‌های خودخواسته‌ی زنان دیده نشود و همه‌جا توسّطِ مردانِ فمینایزد (زن‌گرا) موردِ ستایش واقع شوند و زیباییِ مصنوعیِ آنان دلیلی برای پوششِ بی‌فکری‌های‌شان شود.
هنوز هم دخترانِ زیادی وجود دارد معتقدند اگر اردیبهشتی و شهریوری و آذری و دیگر ماه‌های سال باشند، خلق‌وخوهای متمایز و جداگانه‌ی مختص به خود را دارند و فکر می‌کنند توصیفاتِ عمومیِ اخلاقی فقط مختص به خودِ آن‌هاست، ازهمین‌روست به طالع‌بینی و ویژگی‌های متولّدینِ ماه‌ها باورِ شدیدی دارند و بیشترِ کسانی که دنبالِ طلسمات برای نابودیِ خانواده‌ها هستند از همین جنسِ لطیفِ زنان هستند که چشم‌وروی دیدنِ خوشبختیِ همدیگر را ندارند.
از تاکتیک‌های زنانه برای فریبِ مردم این است همیشه خود را #قربانی می‌دانند، تا انتقام‌جویی‌شان را توجیه کنند و با انحرافِ حواسِ دیگران، برای خود سپری اخلاقی می‌سازند تا القای قربانی‌بودن را دلیلی برای نکوهش‌ناپذیریِ دیگر خطاهای‌شان نشان دهند، و این یک شایستگیِ جعلی برای آنان فراهم می‌کند، ازاین‌رو پروژه‌ی قربانی‌سازی تاکتیکی فریبنده برای دریافتِ حسِّ هم‌دردی از جانبِ دیگران است، و با اغواگری در قربانی‌سازی برای کسبِ مزایای اجتماعی نظیرِ فالوور، پول، جبرانِ کمبود و... واردِ چرخه‌ای رقابتی می‌شوند که قربانیانِ واقعیِ جامعه را به حاشیه می‌بَرد.
تاکتیکِ افسون‌گرانه‌ی جنبشِ «زن، زندگی، آزادی» نمونه‌ای‌ست برای این‌که اندیشه‌های واقعی را به خفا بُرد. آن‌ها فکر می‌کنند روسری همان حجاب است و باید برانداخته شود، بااین‌که بدن‌شان عریان و آماسِ پستان و پُفِ اورگانِ جنسی و گردیِ باسن‌شان را به نمایشگاه و گالریِ عمومی تبدیل کرده‌اند، و این‌گونه با پیش‌فرضِ خود-قربانی‌انگاری فجائعِ زندگی و آسیب‌های روانیِ قربانیانِ #واقعی را از کانونِ توجّه دور می‌کنند و صدای نحیفِ قربانیانِ جامعه مانندِ کودکانِ کار، سربازان، کارگران، زنانی که نمی‌توانند از چنگالِ مردانِ مجرم رهایی یابند، فقرِ مهلک، مافیای کنکور و ماهیّتِ مخرّبِ مدارس و دانشگاه‌ها، اشاعه‌ی ایدز، بیمارانی که آسیبِ جدّی دیده‌اند و دیگر مسائلِ مهم، در غوغاگری‌های این جنبش گُم می‌شود و پرستیژِ اجتماعیِ زیادی برای‌شان به‌ارمغان خواهد آورد تا عاطفه‌ی عمومی را برانگیزانند و لغزش‌های فاحش‌شان موردِ بی‌توجّهیِ کامل قرار گیرد.
زنِ امروز به‌خود بی‌اعتماد شده و با این فرض گام برداشته تا جایی ارزش دارد که در مسابقه‌ای خیالی به مردان برسد، این انحطاط در عمقِ معنای کلمه است. بیشترِ زنانِ این عصر، تفکّرِ گلّه‌ای دارند و در تقلیدکردن از زنانِ دیگر یا به‌صرفِ #کاریزمای مردان تقریباً هیچ تفکّرِ استدلالی‌ای از خود ندارند، و با مفاهیمِ جامعه و مردم به‌مثابه‌ی یک کلِّ منسجم نگاه می‌کنند غافل از آن‌که این‌ها انتزاعاتی‌ست که به‌صورتِ فردی در افرادِ زنده تجلّی می‌یابد. آن‌ها بدونِ اندیشه در چرخه‌ی مصرفی‌ای که جامعه به آنان تحمیل کرده گرفتار شده‌اند و خواسته‌های واقعیِ خود را نادیده می‌گیرند و به‌جای آنکه تجسّمِ یک انسانِ آگاه و عاقل باشند، در حالِ تبدیل‌شدن به عروسک‌های جنسی هستند. همه‌ی این‌ها، نتیجه‌ی خلعِ آگاهانه‌ی خود از تفکّر است، و به‌گفته‌ی آرنت شر در پوچیِ اندیشه رشد می‌کند.
روزهای فقیرانه‌ای که زنان با آرایش و خرده‌واژه‌های محقّرانه و فشن‌شوهای اینستاگرامی می‌گذرانند سبکی فانتزی نیست بلکه لایف‌استایلی نئوگوتیک و درعینِ‌حال یک عقب‌نشینیِ بزرگ از زنانگی‌شان است که به‌تقصیرِ خود ضعیف شده‌اند. حذفِ کاملِ واژه‌های پارتنر و اکس و زید و کنسل و رل و دیگر واژه‌های خز و لوس از مکالماتِ روزمرّه بلکه از کلِّ #سبکِ تفکّرِ یک انسان، از بزرگ‌ترین گام‌های روندِ شورشِ جوانِ این عصر علیهِ سیمبول‌های انحطاط است و کسی که به این درجه رسیده، او به‌راستی می‌تواند ادّعا کند گامِ کم‌سابقه و جدّی‌ای برای فهمِ زندگی برداشته است.

🤩 @Leo_Shaahovsky

🎃 | سقوطِ بشار و چند هشدار |
📢 لئو شاهوفسکی

حکومتِ جبّارِ سوریه هم به‌دستِ مبارزانِ سوری سقوط کرد و طاغوتِ پدر و پسر برای همیشه ننگ‌شان باقی ماند و دهه‌ها ظلم و جرم و آدم‌کُشیِ نظامِ مجرمِ بشار اسد به پایان رسید. از خاطر نبرید تمامِ جنایات و درگیری‌ها و آشوب‌ها و شکنجه‌گاه‌های نظامِ سوریِ حافظ و اسد، به‌خاطرِ یاری‌گریِ حکومتِ ایران و مقاومت‌های منطقه نظیرِ حزب‌اللّات اتّفاق افتاد.
حالا که رسواییِ بزرگِ این نظامِ طاغی در زندانِ 🔡 «صیدنایا» و وحشتِ ظلم و شکنجه‌ی آن بر دنیا پدیدار گشت، شما را به پُست‌های پیشینِ خودم در رابطه با اسماعیل هنیّه و ابوعبیده ارجاع می‌دهم که حسن نصراللّات را که یکی از بزرگ‌ترین مجرمینِ قتل و کشتارِ مردمِ سوریه در یاری به نظامِ سوری با مرگبارترین سلاح‌های ممنوعه بود شهید می‌خواندند. از خاطر هم نبرید مولوی‌های بلوچ مثلِ طاغوتِ بزرگ مولوی عبدالحمید و ماموستاهای کُردستان در ایران، همگیِ آنان به‌جز عدّه‌ای معدود، اتّفاق دارند که سربازی برای نظامِ ایران و شرکت در انتخاباتِ آن امری جایز است. بنابراین می‌خواهم به شما دوستان یادآوری کنم اهلِ‌سنّت و سلفی‌‎های ایران هم (به‌جز اندکی) از شریکانِ جرمِ نظامِ بشار اسد هستند.
همچنین «شیعیان» را نصیحت می‌کنم دست از طرفداری از #ظالمان بردارند. این نظام‌ها و حکومت‌هایی که می‌بینید دشمنانِ دین و امام علی هستند. فرقه‌ی نصیریه یا علویون و فاطمیون کسانی هستند که معتقدند علی الهِ آسمان و زمین است و لاهوت در ناسوت حل شده است. نصیریه‌ها از گذشته معتقد بودند محمّد فقط یک اسم است و علی معنای آن است. آن‌ها می‌گویند جبرئیل به علی خیانت کرده که وحی را برای محمّد فرستاده است و این شعر پایه‌ی اعتقادیِ آن‌هاست که گویند ❗️ "أشهد أن لا إله إلّا، علیّ الأنزع البطین"، «گواهی می‌دهم هیچ معبودِ برحقّی جز علی وجود ندارد، آن مردِ کچلِ شکم‌برآمده». این شرکیات و القابِ زننده در 'مفاتیح الجنان' هم آمده است.
در خطبه‌ی تطنجیه بر زبانِ امام علی جعل کرده‌اند که گوید "أنا مدبّر العالم، أنا أخلق وأمیت، أنا مبرّج الأبراج، أنا صاحب الأزلیّة الأوّلیّة..." «من تدبیرکننده‌ی جهانِ هستی‌ام، من می‌آفرینم و می‌میرانم، من زیباکننده‌ی برج‌های آسمانم، من صاحبِ ازلیّتِ نخستینم»، و بعد ادامه داده که بادها به‌فرمانِ اویند و همه‌چیز تحتِ امرِ اوست! آیا خودِ علی به این #چاپلوسی‌ها و غلوها و شرکیات خرسند بود؟
ای شیعیان، آیا علی اله است؟ آیا جبرئیل خائن است؟ آیا علی شایسته‌ی این اوصافِ تحقیرآمیز است؟ و هنوز نمی‌دانید اگر امروزه علی زنده بود، همین دولت‌های شیعی علی را «وهّابی» و حسین را «تروریست» می‌نامیدند؟ این واژه‌ها فقط برای دستکاریِ ذهنِ شما طرّاحی شده تا مردمِ مظلومی که برای حقّ‌شان بپا می‌خیزند نتوانند قلمروِ فرعونی و نمرودیِ آنان را از بین ببرند. این‌ها بازی‌های کثیفِ سیاست است و ارتباطی به دین ندارد، برای همین هزارانِ جوانِ شیعه را به‌بهانه‌ی دفاع از حرمِ رقیه به دفاع از حرمِ بشار فرستادند بجنگند. و آیا اصلاً این قبور و حرم‌ها و بُت‌کده‌ها جنگیدن دارد که به‌خاطرِ آن میلیون‌ها انسانِ بی‌گناه کُشته شدند؟
جورج جرداک در کتابِ 'The Voice of Human Justice' آورده علی آنقدر دادگر بوده که هرگز هیچ زورگویی نزدِ او امیدوار بازنمی‌گشت و می‌گفت «قدرتمندانِ شما نزدم ضعیف‌اند و ضعیفانِ شما قدرتمند. تا بدانگاه که ستارگان در آسمان می‌چرخند هیچ حکمی خلافِ دادگری نخواهم داد و بینیِ #ستمکار را با ریسمان می‌کِشم تا او را به سرچشمه‌ی حق بازگردانم». و به‌گزارشِ 'نهج البلاغه' خطبه‌ی 224 گوید «به‌خدا سوگند اگر شبی را بر روی خارهای سعدان بیدار بگذرانم یا مرا بر روی زنجیرهای چفت‌شده بکشانند، نزدم دوست‌داشتنی‌تر از این است که خدا و فرستاده‌اش را در روزِ رستاخیز طوری ملاقات کنم که به انسانی ستم کرده باشم یا ریزه‌کاهی از مالِ مردم را خورده باشم». ای شیعیان چرا بیدار نمی‌شوید قبل از آنکه روزی برسد اوّلین شاکیِ شما علی و حسین و فاطمه باشد؟ در 📕 «قرآن» سوره‌ی یونس چنین آمده است:
"ویوم نحشرهم جمیعاً ثمّ نقول للّذین أشرکوا مکانکم أنتم وشرکاؤکم فزیّلنا بینهم وقال شرکاؤهم مّا کنتم إیّانا تعبدون (28) فکفی بالله شهیداً بیننا وبینکم إن کنّا عن عبادتکم لغافلین (29)"
«روزی که همگان را گِرد می‌آوریم سپس به کسانی که شرک ورزیدند می‌گوییم شما و آنچه به #شریکی گرفتید در جای خود بایستید، بعد میان‌شان جدایی می‌افکنیم، دراین‌حال شریکان‌شان می‌گویند شما ما را نمی‌پرستیدید. گواهیِ خداوند بینِ ما و شما بس است، به‌راستی ما از عبادت و پرستشِ شما غافل بودیم».

➡️@𝐋𝐞𝐨_𝐒𝐡𝐚𝐚𝐡𝐨𝐯𝐬𝐤𝐲⑇

👤 The Truth Adventurer:
جناب آقای لئو شاهوفسکی یادمه سال‌ها پیش اسم مستعار Idol Breaker رو برای خودت انتخاب کرده بودی و زمانی با این نیت تبر به دست گرفتی که بت‌ها رو بشکنی و شاخه‌های خشک رو هرس کنی ولی کم کم انگار لذت شکستن و بریدن به مذاقت خوش اومد که این چنین شاخ و برگ درختای خشک و تر رو قطع و حتی تیشه به ریشه همه چی می‌زنی!
این اواخر میبینم که نه بت‌ها رو بلکه آدم‌ها رو هم با تبرت می‌زنی و این زدنی نیست که با اطمینان گفت از روی حق است ولو خودت شاید این گونه تصور کنی منتها ظن و گمان از حق و حقیقت متفاوته.
همیشه خودتو فرد مخلص و متواضع نشون میدی که حتی از اینکه تو رو به اسم استاد صدا بزنن خوشت نمیاد و اونا رو نهی میکنی اما رفتارت با گفتارت یکی نیست و تو این اواخر از حالت تدافعی به حالت تهاجمی رو آوردی و از طعنه و تمسخر مخالفا ابایی نداری و درسته که بعضیا از حد میگذرونن ولی تو که از اونا نیستی و نباید فحش رو با فحش یا ناسزا رو با توهین جواب بدی و اینو هم بهتر از من میدونی.
اینکه میگی هیچ کس رو مسلمون نمیدونی اصلاً ندون چون اصلاً جنابعالی داور سنجش مسلمون بودن یا نبودن کسی نیستی و این یعنی خودتو دانای کل میدونی و یه جورایی میخوای خداوار قاضی شی و قضاوت کنی و بهشتی یا جهنمی بودن کسی رو تعیین کنی؟ یا ازون طرف بعضی از علما رو نام میبری که گمراه بودن و گمراه‌کننده و بقیه رو به جهنم فرستادن مگه تو عالم‌الغیبی؟ مگه تو میدونی همونی که به حرفای فلان کس گوش داده حتی اگرم به فرض حرف غلطی زده باشه این شخص آخر عمری توبه نکرده؟ یه اصطلاحی هست میگن که حرفای گنده‌تر از دهنت میزنی و با عرض پوزش در مورد تو صدق میکنه!
هر انسانی چه عالمان دین چه عوام همگی انسان هستن و انسان ممکن‌الخطا و تا جایی که من میدونم به جز شخص اول اسلام یعنی پیامبرش که هر سخن راستی که از او نقل شده صحیح در نظر گرفته میشه و به غیر از ایشون، از هرکس دیگه‌ای هم میشه حرفشونو پذیرفت و هم رد کرد پس اینکه شما اونا رو به کل تخریب و تکذیب کنید نادرست و از انصاف به دوره.
همین خود تو برای تعدادی از طرفدارانت اگه نگیم پیروانان متعصبت به یک بت تبدیل شدی که هر چیزی که میگیو بی چون و چرا پذیرفته و ندای سمعنا و اطعنا سر میدن بنابراین آيا این رواست که من بگم تو گمراهی و اونارو به گمراهی میکشونی فقط به خاطر یه اشتباه یا اشتباهات ریز و درشتی که داری؟
به نظرم فرق زیادیست بین احترام گذاشتن به بزرگان و یا کرنش بردن برای اونا...
بارها دیدم که خودت کسانیو که به زعم خودشون از دین (با افراط و به شیوه نازیبا و خشن) دفاع کردن رو به کناره‌گیری و توقف توصیه کردی و الان بد نیست که یه نفر هم همینارو به خودت سفارش کنه که کمی دست نگهداری و به تفکر و تأمل و تفحص و تحقیق بیشتر بپردازی و لازمه یادآوری کنم که من خودم یکی از همونایی بودم که چند سال پیش وقتی تصمیم به پشت پا زدن به همه‌چی گرفتی پشتت رو گرفتم و ازت خواستم ادامه بدی و اینو نمیگم که منت بذارم فقط میخوام بگم که دشمنت نیستم هرچند تو خیلی چیزا باهم هم نظر نیستیم اما بازم کاراتو دنبال میکنم و بد تو رو نمیخوام.
شاید خودت حس نکنی اما برای کسی مثل من نوعی که خیلی وقته از دور مشغول تماشای تو و نوشته‌هات هستم خیلی واضحه که چقدر از مقصدی که در اول به سوی اون شروع به حرکت کردی داری دور میشی و اصلاً اجباری نیست که اینو بپذیری یا نه ولی این چیزیست که هست.
قرار بود ناهنجاری‌ها رو نقد کنی نه اینکه در مورد همه‌چی نق بزنی و فقط بدی‌ها رو ببینی و برجسته کنی و از نقاط مثبت بگذری و بپوشونیشون تا فقط نقاط ضعف دیده بشن و تا جایی که چشم کار میکنه فقط از مشکلات مینالی بدون اینکه راهکاری یا راه‌حلی ارائه بدی یا حتی چیزی برای تسکین این درد و فقط زوم کردی رو تاریکی‌ها تا جایی که کم و بیش افرادی بیان می‌کنند که از نوشته‌های جنابعالی دارن به پوچی یا افسردگی میرسن و شایدم فکر خودکشی به سرشون میزنه. الان میگی من واقعیت چیزایی که هست رو نشون میدم ولی به نظر من فقط داری از بیماری‌ها و علایم و نتایج اونا حرف میزنی بی اینکه بیای یه راه درمان و علاج یا تسکین و امیدواری ارائه بدی.
نمیخوام وارد جزئیات بیشتری بشم چون اصلاً اهل جر و بحث نیستم و فضلی تو این نمیبینم و وقت و حوصله‌شو ندارم وگرنه بیشتر از اینا تو بخش نظرات منو میدیدین. اینو هم گفتم چون فکر میکنم باید میگفتم و لازم میدونم یکی تبر رو از دستت بگیره تا نزدی همه‌چیو داغون کنی و به جای اصلاح به ویرانی بپردازی. البته منظورم این نیست که دست از نوشتن برداری بلکه درخواستم اینه که زیباتر، پاک‌تر و بهتر بنویسی.

💬 لئو شاهوفسکی:
فعلاً پاسخی به این دوستِ عزیز نمی‌دهم، امّا از افرادی که نوشته‌های این چنل را می‌خوانند، کسی هست نوشته‌های چنل او را پوچ‌گرا و افسرده یا فکرِ #خودکشی! کرده باشد؟

🔣@Leo_Shaahovsky⚫

🦮 | شکستنِ دو بُت: مدرسه و دانشگاه |
⬅️ لئو شاهوفسکی

وقتی سبکِ زندگیِ مردم را می‌بینم، هر روز دلائلِ بیشتری می‌یابم که چرا احمق‌تر از این مردمی که به مدارس و دانشگاه‌ها می‌روند ندیده‌ام، و بی‌درنگ از خود می‌پرسم چرا مردم باید چیزهایی بیاموزند که هرگز در زندگیِ حقیقیِ خود تجربه نمی‌کنند؟ الزامِ خودآموزی در زمانه‌ی ما می‌تواند بزرگ‌ترین وسیله برای احمق‌نشدن توسّطِ دستگاه‌های دولتی باشد، در زمانه‌ای که دانشگاه‌ها می‌خواهند قرن‌ها خِرَد و حکمت و اخلاق و ادراکِ ضروریِ زندگی را در قربانگاهِ یک لوحِ خط‌خطی‌شده‌ی بی‌مصرف به‌نامِ «مدرک» فدیه دهند.
امروزه مدرسه و دانشگاه به دینی جدید تبدیل شده که تصوّرِ عموم [=مجمعِ دیوانگان] بر این است فقط افرادِ برچسب‌خورده‌ای که توسّطِ شحنه‌های حکومتی فارغ‌التّحصیل شده‌اند به دانش و آگاهیِ حقیقی رسیده‌اند. کسانی که تخیّلات‌شان به‌جای کیفیّتِ آموزش با نمره‌ی تحصیلی و در نهایت خریدِ پایان‌نامه‌ها پُر شده است و این تصوّرِ وحشتناک در بُت‌کده‌ی ذهنِ مردم رشد کرده که انسان جز در سایه‌ی تحصیلاتِ رسمی نمی‌تواند مفید و فضیلت‌مند و باسواد باشد. نخستین مقصّرِ این چرخه‌ی باطلِ فسادخانه‌های آموزشی، پدران و مادرانی با جمجمه‌های خالی‌اند که آینده‌ی فرزندان‌شان را با بی‌رحمی نابود می‌کنند و از آن نجابت و معصومیّت‌شان بردگانِ پرستیژهای اجتماعی می‌سازند.
بیخود نیست فون میزس (Von Mises) مدارس و دانشگاه‌های عصر را زاده‌ی بوروکراسی‌ای می‌دانست که بدنام‌ترین دیکتاتورها و بادیگاردهای‌شان از آن بیرون آمده‌اند. انسان‌ها سیستمِ دوگانه‌ی پیچیده‌ی مغز و ذهن‌شان برای این پدید آمده که در پیِ #کشفِ استعدادهای خود باشند، ولی نهادهایی که وابسته به دولت‌های تک‌حزبیِ مرکزمحورِ مطلق‌العنان است شکست‌شان حتمی‌ست، زیرا جوامع از نظرِ باروریِ فکری و ایده‌های خلّاقانه کاملاً متکثّر است و نهادهایی که یک شکل از آموزش را به همگان تحمیل می‌کنند استعدادهای بشریّت را به‌کلّی نابود می‌کنند.
عبادت‌های وثنی و بُت‌پرستانه در اغلبِ مراکزِ آموزشیِ دنیا هم امری پیدا و آشکار است. یک شخص باید هر روز در این مراکز برای حاکم و رهبر و پرزیدنت اظهارِ ارادت کند و برای پرچم‌ها برخیزد و سرودهای ملّی را بخواند که سربازانِ حکومت‌ها در آن تقدیس شده‌اند. در کتاب‌های درسی عکسِ رهبرانِ حکومت‌ها چاپ و بُت‌های‌شان در قالبِ تمثال آویزان شده است. دانشجویان باید در تظاهرات شرکت کنند و شعارهای میهن‌پرستانه سر دهند و اگر کسی از صفوف خارج شود، او را به جرمِ اهانت به رموزِ اعتقادی حکومت و سیمبل‌های وطنی توبیخ خواهند کرد.
محتویاتِ #پوچِ آموزشی‌ای که توسّطِ معلّمان و استادانِ دانشگاه [=داروغه‌های حکومت] که برای امرارِ معاش تدریس می‌کنند، فقط چُسناله‌ی خودبرتردانی بر مللِ دیگر با تفاخر در کاسه‌وکوزه‌های تاریخ و قدّیس‌سازی از اشخاص و گرامی‌داشتِ اعیادِ آتش‌پرستان و تعلیمِ مطلق‌انگارانه‌ی دگرگشت و سوسیالیسم و دموکراسی و سایرِ فرقه‌های بُت‌انگارانه یا اطّلاعاتِ بیهوده‌ی جلگه و کوه‌پایه و معادلاتِ نامفهوم است، امّا همه‌ی این‌ها هم با گذشتِ اندک‌زمانی کاملاً به فراموشی می‌رود.
به‌علّتِ خاصیّتِ ضدِّفرهنگ و اندیشه‌کُشِ مدرسه و دانشگاه و پیروی از سیستمِ خطّیِ مکانیکی که در آن محتوای دروس کم‌ترین تأثیرگذاری را دارد، باید این نهادها الغا شوند. بایستی مسائلِ عقیدتیِ ادیانِ مختلف بر کسانی که به آن باور ندارند به‌شکلِ اجباری تحمیل نگردد و نباید قداستِ دین را که گهواره‌ی تمامِ تمدّن‌ها بوده دست‌مایه‌ی عرفی‌سازی قرار داد. باید مراکزِ آموزشیِ نوینی با تکیه بر بررسیِ علومِ آزمایشی و عملی ایجاد کرد و یادگیریِ زبان‌های زنده و بومی دائمی باشد. دانش‌آموزان باید در #محیطی با کتاب‌خوانیِ دسته‌جمعی و حلِّ معمّاها و بازی‌های مشارکتی و فنِّ ترجمه/نویسندگی و طبیعت‌گردی و معماری و کار در بازار و استفاده از تکنولوژی و ارتباط با مللِ دیگر قرار گیرند.
ذهنِِ خُرد و فقیر، این‌ها را آرمان‌های ایده‌آلیستی می‌داند، امّا این‌ها را به‌سادگی می‌توان در یک اجتماع بنیاد نهاد. باید کسی که پیشنهادِ زندانی‌کردنِ مردم در چهاردیواری‌های شبهِ‌انفرادی یا قفسِ حیوانات مطرح کرده چقدر احمق بوده باشد که تصوّر کرده از این دستگاهِ ترسناک افرادی خِرَدمند بیرون بیاید؟ در کتابِ بایبل (Bible) فصلِ "Kings" آمده خداوند به سلیمان می‌گوید هرچه از ثروت و پادشاهی و عُمرِ طولانی و شرافت خواهی به تو خواهم داد، و سلیمانِ خُردسال «حکمت» را انتخاب کرد؛ بعد از آن ثروت و پادشاهی و عُمرِ طولانی و شرافت را هم به‌دست آورد! سلیمان در کودکی حکمت را آموخت و با دادگری بر دنیا حکم‌رانی کرد، آنچه بشر در هیچ مدرسه و دانشگاهی در این عصر یاد نخواهد گرفت. انسانِ خِرَدمند، فرزندان‌اش را به #معابدِ مدرسه و دانشگاه نمی‌فرستد.

🔔 @Leo_Shaahovsky 🌟

☯️ | تجربه‌ی شخصی با: شیعیان و سنّیان |
🗡 لئو شاهوفسکی

این نوشته ممکن است موقّت باشد، امّا به‌رسمِ ادب لازم دیدم قطعِ‌نظر از اختلافاتِ بسیار عمیقی که با شیعیان دارم، طبقِ تجاربِ شخصی و طولانی‌مدّت در مراوده با آنان، تمامیّتِ تشکّرم را به‌خاطرِ ادب و احترام و شخصیّتِ برجسته‌ای که از نظرِ اخلاقی دارند به آنان تقدیم کنم. خاطر ندارم حتّی در بی‌محاباترین نقدهایی که به افکارِ شیعیان کرده‌ام در مقابل به من توهین کنند، امّا خیلی از سنّی‌ها کافی‌ست کینه‌ای از کسی بگیرند، او را تا ابدالدّهر دشمن می‌دارند و به میخ می‌کوبند.
من آنقدر که با شیعیان توانسته‌ام اختلافاتم را حل کنم، هرگز یک سنّی را نتوانسته‌ام قانع کنم و اگر بفهمند کسی شخصیّت‌هایی که به آنان علاقه دارند حتّی از روی خیرخواهی نقد کرده است، چنان دهنِ ناقد را گِل می‌زنند که اندازه‌ی یک منفذِ ریز هم دیگر به او اجازه‌ی تنفّس نمی‌دهند. در عربستان کسی با افکارِ من حکمِ اعدام دارد، امّا در ایران در تمامِ بازجویی‌هایی که (طبقِ تجاربِ محدودِ جغرافیایی‌ام) شده‌ام و با وجودِ این‌که می‌دانستند آن‌ها را یاورانِ دربارِ ظالمان می‌دانم هیچ برخوردِ ناشایستی ندیدم. خیلی از سنّی‌ها هنوز #ابتدائیاتِ احوال‌پرسی را نمی‌دانند و کافی‌ست مشایخی که می‌پرستند نقد کنی تا دمارت را از هفت‌نسلِ گذشته‌ات دربیاورند و جلوی چشمانت رگ‌به‌رگ کنند، امّا فرهنگِ تعارفات و تعاملاتِ اخلاقیِ شیعیان بسیار بالنده و متمدّنانه است.
من برای کسی مداهنه نمی‌کنم و همیشه گفته‌ام گسل‌های فکریِ بنیادینی با شیعیان دارم، ولی این ادب‌شناسی و ارج‌گذاری را به‌خاطرِ ادب و مدارایی که از جانب‌شان دریافته‌ام به آنان بدهکارم. بعد از این هم نقدهایم همچنان پابرجا خواهد بود و حتّی گاهی مجبور می‌شوم برخی از آن‌ها را سایلنت یا بن کنم یا با شیعیانی مواجه شوم که مرا زیرِ تیغِ بدترین دشنام‌ها سلّاخی کنند، امّا آنچه از حقیقتِ رفتاریِ غالب‌شان بر من آشکار شده فرهنگِ والایی‌ست که در گفت‌وگو دارند. شاید بدترین چیزی که به من گفته‌اند این جمله‌ی منسوب به امام صادق بوده که گفته "الحمد لله الّذی جعل أعداءنا من الحمقی"، «ستاینده‌ی آن خدایم که دشمنان‌مان را از احمقان قرار داده است»!
وجهِ دیگرِ ستایشم به نبوغِ آنان در قضایای #برون‌دینی بازمی‌گردد و خارج از هرگونه داوریِ ارزشی-عقیدتی، سنّیّانِ این عصر ستاره‌ای از نظرِ ادبیّاتِ دینی مانندِ علی شریعتی و در مضامینِ شاعرانه مانندِ پروین اعتصامی ندیده‌اند. یادم هست در سربازی پنج جلد از مجموعه‌ی آثارِ مرتضی مطهّری را خواندم و از اشتیاقم کم نمی‌شد. در قرنِ حاضر، اهلِ‌سنّت شخصی مانندِ سیّدحسین نصر به‌خود ندیده که مکتبِ فکری‌ای مستقل و ناقدانه در برابرِ چالش‌های تجدّد راهبری کند. این آرزوی دیرینه‌ی من بوده که با تحسینِ آگاهی و ذهنِ بازی که جواد علوی‌بروجردی در درکِ جهانِ واقع دارد او را از نزدیک ببینم، امّا آنقدر تعصّباتِ کور و کُشنده در سنّی‌های این عصر دیده‌ام که برای دیدنِ هیچ‌یک از آن‌ها یا خواندنِ آثارشان اشتیاقی ندارم.
واضح است من نه تمامِ سنّیّان را می‌نکوهم و نه تمامِ شیعیان را می‌پالایم، امّا این تجربه‌ی سال‌های زیسته‌ی من در برخورد با مخالفانم بوده است. من هرگز هیچ پیوندی که بر اساسِ صمیمیّت شکل گرفته نشکسته‌ام، امّا سنّی‌ها با دیدنِ چند اختلافی که با گفت‌وگو قابلِ‌حل بود، تمامِ رفاقت‌هایی که پیش‌تر بوده در #یک‌لحظه فرو ریخته و مرا هجر کرده‌اند و تاجایی‌که دست‌شان برسد در بدگویی به من کوتاهی نمی‌کنند.
به یاد دارم در جمعی از مشاهیرِ اهلِ‌سنّت نقدهایی به دستگاهِ روحانیّت‌شان کردم، امّا در پاسخ مرا سگِ موساد و روان‌پریش و نواده‌ی ذوالخویصره و سگِ جهنّم و شیطان‌صفت و سگِ ولگرد و مارمولک و مارکسیست و متوهّم و مروّجِ الحاد و گستاخ و سگِ تازه‌به‌دوران‌رسیده خواندند و بیشتر در پیِ رسواسازی بودند.
من از این توهین‌ها ناراحت نمی‌شوم، از این ناراحتم چگونه اینان می‌خواهند جوانانی که در دریای متلاطمِ نابسامانی‌ها در حالِ غرق‌شدن‌اند و تنها نوری می‌خواهند که بر تاریکی‌شان بتابد، بازتابی از این نور یا حاملِ مشعلی در این راهِ تاریک باشند وقتی هیچ‌راهی پیشِ‌روی مخالفان‌شان قرار نمی‌دهند تا آن‌ها را از سریرِ غرورشان پایین کِشد؟ آیا هیچ‌یک از آموزه‌های اسلام در رعایتِ انصاف و برخوردِ اخلاقی حتّی با #مشرکین به گوش‌شان نخورده است؟ توحیدشان را به شرک باخته‌اند امّا در حجره‌ها چه‌چیزی جز مدّاحی برای علمای‌شان و شخص‌پرستی و احساساتِ کودکانه در مواجهه با مردم و تجارت با دین یاد گرفته‌اند؟
باشد که راهی فروتنانه برای برخورداریِ دوباره از آگاهی بیابند. جهالت حقِّ مکتوبِ هیچ انسانی نیست و کسی با تواضع کوچک نشده است. به‌قولِ امام حسین «اگر دین ندارید لااقل آزاده باشید»!

💸 @Leo_Shaahovsky

🗿 | فلسطین بُت نیست |
🎟️ لئو شاهوفسکی

هرگز خیال نمی‌کردم روزی را ببینم اسلام‌گرایانِ این عصر مانندِ دورانِ جاهلیّت به پرستشِ سنگ و خاک بازگردند، و فوراً یادِ سخنِ ابورجا عطاردی افتادم که به‌گزارشِ 'صحیح البخاری' گوید:
"کنّا نعبد الحجر، فإذا وجدنا حجراً هو آخر منه ألقیناه وأخذنا الآخر..."
«ما قبل از محمّد سنگ می‌پرستیدیم و هرگاه سنگِ بهتری می‌یافتیم آن‌یکی را دور افکنده و دیگری را برمی‌گرفتیم!»
و اکنون سنگِ ابورجا را به فلسطین تبدیل کرده‌اند و به روزگاری وارد شده‌اند که سنگ‌های مسجدالاقصی برای‌شان گرامی‌تر از #توحیدی است که پیغام‌بران برای آن فرستاده شدند، و بی‌گمان روزی را خواهید دید که ضرائح و اوثان و تماثیل در این سرزمین‌ها از نو برمی‌خیزند.
امروزه بخشِ اعظمِ مساجد توسّطِ ملّاهای درباری تسخیر شده امّا مردمِ زمان تصوّر می‌کنند فقط مسجدالاقصی نیاز به آزادسازی دارد، و کلِّ امّتِ محمّد موردِ احتلال و اشغالِ فکری قرار گرفته، اشغالی که مردم دیگر صاحبِ افکارِ خودشان نیستند و هر جبّاری تکّه‌ای از منشورِ عقیدتی‌شان را به گروگان گرفته است، امّا فسادِ فکری چنان در ذهنِ مردم رسوخ کرده که استعمارگران طبلی میان‌تُهی از خاک و صنم به آنان داده‌اند تا بر آن بکوبند و این باور در ذهن‌شان تنیده شده 'هرکس علیهِ یهود جهاد کرد مسلمان است' و شفره و سوهان و رنده را برمی‌دارند تا بُتِ او را منبّت کنند، درحالی‌که تلفّظِ "لا إله إلّا الله" بدونِ درکِ معنای آن کسی را واردِ اسلام نمی‌کند، ولی مردم معتقدند شجاعتِ انسان‌ها برابر با باورِ صحیحِ آن‌هاست! همینان هم می‌خواهند فلسطین را با #هشتگ آزاد کنند!
امروزه در هر بقعه‌ای از زمین مردمِ مستضعفی وجود دارد که هرکدام در حقیرترین حالتِ ممکن تحتِ اشغال و احتلالِ جبّاران‌اند، امّا تعصّباتِ احساسی و بزدلانه‌ی مشرکینِ زمان چشمان‌شان را کم‌سو کرده است. سگانِ آمریکا و یهود در کشورهای‌شان نفوذ کرده‌اند و در عربستان قحبه‌خانه‌ها را برای مشرکینِ عرب باز گذاشته‌اند و مخالفانِ سیاسیِ دولت را زندانی و معدوم می‌کنند امّا معتقدند یهود مسأله‌ی اوّل و آخر است، درحالی‌که جهادِ اوجب و افضل در خودِ مکّه است!
حالا هم فلسطین به سرزمینی تبدیل شده که حکّامِ جبّاری مثلِ صدّام حسین، سوسیالیستی که "حکم بغیر ما أنزل الله" داشت را "البطل الشّهید" «قهرمانِ شهید» می‌نامند. فلسطینی که آثارِ خمینی را در بلادِ آن پخش می‌کنند که در آن صحابه را سگ و فاطمه را اله و ائمّه را آگاه به تمامِ ذرّاتِ کائنات می‌داند [شرکی #بزرگ‌تر از شرکِ ابوجهل]، و اکنون لفظِ "شهید" را به هر مشرکی که در راهِ وطن بمیرد اطلاق می‌کنند، غافل از آنکه در کیشِ اسلام شهادت منوط به توحیدِ شخص است، وگرنه سردارانِ شجاعِ عربِ جاهلی احق به این نام می‌بودند.
و حالا در ایران ماموستاهای جاهلِ سنّیِ کُردستان و مولوی‌های بلوچ، از طرفی مردم را برای جنگ با یهود ترغیب می‌کنند [خودشان هم در خانه نشسته‌اند!] و از طرفی دیگر مردم را به سربازی و شرکت در انتخابات می‌برند و به هیمه‌ی بازوی جبّارین هیزم می‌کِشند، و هرکس با آن‌ها مخالفت کند به او «خوارج» می‌گویند و خودشان را از «یارانِ علی» به‌شمار می‌آورند. دیانتی که تسنّن و تشیّع دارند، دیانتِ شعائر و نماز و حجاب و در حالتِ منحطِ آن دیانتِ عزا و پایمال‌کردنِ پرچم و قرآن‌روی‌سرگرفتن و ساختِ ضریح است، اسلامی که آمریکا از عشّاقِ آن است.
اگر خودِ پیغام‌بر مثلِ مردم می‌اندیشید باید وقتی شکنجه و ترورِ اطرافیانش را می‌دید دستِ‌کم دو کلمه برای ابوجهل و اصحابِ دارالنّدوه #مداهنه می‌کرد یا حتّی در گرماگرمِ جنگ‌ها که تعدادشان اندک بود دو شعر در ستایشِ مشرکین می‌سرود تا آن‌ها را جذب می‌کرد، امّا او هرگز چنین نکرد و برعکس به‌گزارشِ 'صحیح البخاری' مثالِ انسانی از گذشتگانِ کهن را می‌آورَد که «او را در گودالی حفرشده می‌اندازند، سپس ارّه‌ای آورده تا مغزِ سرش را به دو نیم متلاشی کنند، و شانه‌های آهنی‌ای بر بدنش می‌کِشند که گوشت و استخوانش با آن رنده می‌شود، امّا همه‌ی این‌ها باعث نمی‌شد از توحید برگردد»، ولی اسلام‌گرایان می‌گویند اگر به سربازی نرویم به ما گواهینامه نمی‌دهند!
نخستین اصلِ اسلام نفیِ آلهه‌ی باطل و کفر به طاغوت است و اسلام در جاهلینِ به این اصل محقّق نخواهد شد، ولی مردمِ جاهلِ زمان تصوّر می‌کنند باید برای تکفیرِ طاغوت نزدِ علماء رفت آن‌ها بگویند طاغوت تکفیر می‌شود یا نه! آلبانیِ جاهل می‌گفت اگر مسلمانی برای #بت سجده کند تکفیر نمی‌شود تا برایش روشن کرد کارِ او شرک است! اینان دین را با حدسِ گلدباخ و کولاتز اشتباه گرفته‌اند و فکر می‌کنند دین ریاضیاتِ گسسته است که کسی جز علمای طاغوت‌شان آن را نمی‌فهمد. اینجاست که به‌گزارشِ "سنن أبی‌داوود" پیغام‌بر گفته «بیشترین چیزی که بر امّتم می‌ترسم 'الأئمّة المضلّین' [امامانِ شیّاد] است».

⏫@Leo_Shaahovsky⏬

با سلام دوستانِ گرامی
خواستم پاسخِ کامنت‌ها را بدهم، امّا ترجیح می‌دهم در پُستِ جدیدی که فردا می‌نویسم این مسأله را بهتر روشن سازم. فکر نمی‌کردم بُت‌های مردم آنقدر استبر و قوی شده باشند. نیاز به تبرِ دیگری‌ست!

| بُت‌انگاری از فلسـ🇵🇸ـطین |
👩‍💻 لئو شاهوفسکی

در کنارِ عمیق‌ترین تأسّف‌هایم به کُشته‌شدگانِ فلسطین، چهار دسته از مردمِ بی‌سابقه در تاریخ را هم دیدم:
1️⃣. گروهِ نخست طرفدارانِ ایرانیِ اسرائیل‌اند که در مسیرِ فرگشتی‌شان گویا با خوک‌ها اختلاطِ نسل کرده‌اند ورنه این‌همه بی‌غیرتی و حیوانیّتِ طرفدارانِ اسرائیل با هیچ خِرَدِ انسانی و در هیچ مقیاسی از دستاوردهای نیکوی سرشتِ بشر قابلِ توجیه نیست. چگونه می‌توان برای مهسا که توسّطِ دولتِ ایران کُشته شد این‌همه هیاهو برپا کرد امّا مرگ و آوارگی و شکنجه و گرسنگیِ بیش از پنجاه هزار انسانی که بیشترشان هم زن و کودک بودند و تنها گناه‌شان این بود زبانِ مشترکی با ایرانیان ندارند توسّطِ منادیانِ «#زن_زندگی_آزادی» نه‌تنها نادیده گرفته شود، بلکه از جنایاتِ زیونیست‌ها حمایت هم کنند.
2️⃣. عرب‌هایی که مسأله‌ی فلسطین را بی‌ارتباط به خود می‌بینند و دیواربه‌دیوارِ فلسطین هستند امّا اقدامی انجام نمی‌دهند، در عوض در عربستان و مصر رکوردِ بزرگ‌ترین کنسرت‌ها را می‌شکنند، درحالی‌که اگر ادرارِ تجمّع‌کنندگانِ این کنسرت‌ها را جمع‌آوری می‌کردند و یکجا روی سرِ زیونیست‌ها می‌شاشیدند آن‌ها را آب می‌بُرد.
3️⃣. دسته‌ی سوّمی هم در سراسرِ دنیا آیاتِ جنگ و حمیّت برای جنگاوری را بر مردم تلاوت می‌کنند امّا خودشان پُشتِ گوشی با کاورِ کیتی و باب‌اسفنجی نشسته‌اند و بعد از تویتِ آیه‌ی "وقاتلوهم..."، ادامه‌ی انیمه‌ی "Attacks On Titans" را تماشا می‌کنند! جالب این است این دسته منتقدِ حکّامِ عرب‌اند امّا خودشان در عمل به همان مشکلی گرفتارند که آن‌را نقد می‌کنند: «نفاق در عمل».
4️⃣. از طرفی مردمِ دیگری وجود دارند فلسطین را مثلِ #بت می‌پرستند و با احساساتِ گول‌زننده گسستِ عظیمی در باورهای‌شان ایجاد کرده‌اند، و هرکس فسادِ عقیدتی‌شان را برملا کند به آنان لیبلِ «خوارج» و «تکفیری» و «غارنشین» و «داعشی» و... می‌زنند.
دسته‌ی آخری، هرکه آن‌ها را در آزادسازیِ فلسطین کمک کند فوراً مُهرِ تأییدی بر باورهایش می‌زنند، همان‌گونه که در غزّه 'مؤسّسه‌ی خمینی' دارند، حال که شرکیاتِ خمینی (Khomeini) فرقِ چندانی با فرعون نداشت. خمینی در کتابِ "کشف الأسرار" می‌گفت حاجت‌خواستن از سنگ و درخت عملِ شرک‌آمیزی نیست و فقط فعلِ باطلی است! و در "مصباح الهدایة" گفته علی پسرِ ابی‌طالب با حضرتِ جبروت و لاهوت متّحد شده، و در آیه‌ی "لعلّکم بلقاء ربّکم توقنون" منظور از 'ربّکم' همان 'امام' است! و علی را دارای ولایتِ مطلقه و آگاه از تمامِ نفوس می‌دانَد، بلکه فراتر از این معتقد بود امام دارای خلافتِ تکوینی است که تمامِ ذرّاتِ کون و کائنات در برابرِ او خاضع‌اند!
حماس خمینی را به‌خاطرِ دفاع از قدس و انقلابِ قلّابی‌اش شهیدِ راهِ حق می‌داند، همان خمینی‌ای که عائشه همسرِ پیغام‌بر را به "کلب" «#سگ» تشبیه می‌کرد؛ خمینی‌ای که معتقد بود فاطمه بر هیبتِ زن نزول یافته امّا کائنی الهی و جبروتی ❓ است! سخنگوی نظامیِ حماس ابوعبیده نیز حسن نصرالله را شهیدی می‌نامد که امید دارد خداوند شهادتش را بپذیرد. نصرالله-ی که از حامیانِ کشتارِ مردمِ سوریه و یک مجرمِ جنگی بود و صدها هزار انسانِ غیرِنظامی توسّطِ بشّار اسد از بین رفتند. از عجائبِ این روزگار این است تمامِ جنایتکاران و قاتلان و مشرکان را شهید می‌نامند و جهنّم را به دارالشّهداء تبدیل کرده‌اند!
آنچه در اینجا قابلِ اهمّیّت است، این است که کسانی مثلِ اسماعیل هنیّه و ابوعبیده و خالد مشعل و دیگر رؤسا که به دین جاهل‌تر از ابوجهل هستند تنها برای مصالحِ سیاسی دین‌شان را به معامله می‌گذارند، و در راستای همین سیاستِ ناسیونالیستی بود که فلسطینیان با قتلِ‌عام و تصفیه و غارت و تخریب و سوءِتغذیه و بمبارانِ بالای 100,000 کُرد طیِ عملیّاتِ موسوم به «انفال!» و پاکسازیِ شیعیان در عراق توسّطِ رژیمِ سوسیالیستیِ صدّام هیچ اعتراضی نکردند و در عوض تمثال‌های او را در غزّه ساختند، چون عرب بود و از فلسطین حمایت می‌کرد. ابن عبّاس در تفسیرِ آیه‌ی "وفرعون ذی الأوتاد" [و فرعونِ دارای #میخ‌ها] می‌گوید "الجنود الّذین کانوا یشدّون أمره" [سربازان و حامیانی که فرمانروایی و قلمروش را محکم می‌کردند].
شکّی نیست مبارزین در فلسطین و کسانی مثلِ یحیی سنوار صداقت و شجاعت‌شان ستوده می‌شود، و غیر از او حتّی اگر اسپارتاکوس قیامِ بردگان علیهِ جبّارانِ روم را رهبری کرد ستایش می‌شود، امّا اگر مقاومتِ اشخاص افکارشان را هم تأیید کند، شمن‌ها و توتم‌پرستانی که علیهِ استعمار ایستادگی کرده‌اند، بهترین افکارِ دنیا را داشته‌اند! در 'سنن أبی‌داوود' آمده پیغام‌بر گوید "لا تقوم السّاعة حتّى تلحق قبائل من أمّتى بالمشرکین، وحتّى يعبدوا الأوثان"، «رستاخیز برپا نمی‌گردد تا قبائلی از امّتم به مشرکین بپیوندند و به عبادتِ بُت‌ها مشغول گردند». این همان وضعِ امّتِ محمّد است.

➡️ @Leo_Shaahovsky ➡️

🌝 | مرگِ زنانگی در ایران |
🔤 نگارنده: خانمِ امیلیانو راگوئل
⚙️ بازبینی: لئو شاهوفسکی

همیشه این فقدان در ذهنم طغیان می‌کند و با خود می‌گویم کو؟ کجاست آن زن‌بودن‌های #اصیل که در قدوقامتِ پرصلابتِ حیا ظاهر می‌گشت و کو آن محجوبیّتِ ازدست‌رفته و کو آن مادر که مبارزه می‌کرد برای زندگی و می‌پرورد و می‌آموخت برای کودکی؟ کودکی که من بودم، کودکی که تو بودی و زنی که هم‌اکنون ممانعت می‌ورزد بر هیاهوی مادرانگی و می‌گریزد از این نغمه‌ی زنانگی.
زن؟ کو آن واژه‌ی مقدّس که فخامت برمی‌چید؛ حالا امّا این واژه‌ی دردمندِ زنگارچشیده که رنگ‌ورو باخته به توهّم و تمدّنی که نیست و توحّشی که هست، سخت‌وسنگین بر زبانم جاری می‌شود. هرچند بدهیِ بزرگِ ما به زنانِ واقعی مبرهن است، امّا تکرارِ این واژه سفره‌ای رنگین از واژه‌ها در پهنه‌ی ذهنم می‌گسترانَد که از پیونددادن‌شان با یک زن در اضطراب و اجتنابم.
زن، حیله و مکر؟ زن، مهریه‌ی سنگین و نفقه و حقِّ طلاق؟ زن، معامله‌گر و مطالبه‌گرِ مادّی و جنسیّتی، پول‌پرست؟ آهن‌پرست؟ زن، جرّاحیِ پلاستیک؟ زن، پرورش و ارضای پایین‌تنه و بالاتنه؟ زن، اسارت و بندِ خانگیِ بی‌ذوق و شوق؟ زن، فمینیست؟ زن، مرگِ حیا؟ زن، #برهنگی و عیّاشی و فاحشه؟ زن، جنگِ مادرشوهر و خواهرشوهر؟ زن، بلاگر؟ زن، ناخن و مژه و لاک و رژ و ریمیل؟ زن، ضعف و نک و ناله و هق‌هقِ گریه؟...
چگونه آنکه تا بدین‌جا برای واقعیّتِ زن‌بودن زیسته، جنگیده و اکنون به بن‌بست خورده می‌تواند این پیوندهای دور و دراز و تاریک را بپذیرد و چگونه آن مرد می‌تواند نیمه‌ی به‌ظاهر گمشده‌اش را در میانِ زنانی حقیقی امّا گم‌وگور جست‌وجو کند؟ چرا و چگونه زن توانسته ازدواج، پیوندِ تعهّدآمیز و پویای عاشقانه و عاقلانه زیستن را به درازنای طنابی مبدّل سازد که او را از محضر به بالا و پایین کردنِ پلّه‌های دادگاه و نهایتاً قسط‌بندیِ ارقامِ بالای مهریه حلق‌آویز کند؟
چگونه می‌توانم اعتراضِ دخترانِ شاکی از دیکتاتوریِ پدرانِ متعصّب و فریادِ برادرانِ سخت‌گیر را بشنوم در همان حال که باید فن‌پیجِ گلزار و ماکان‌بند و که و که را نیز از سوی آن‌ها بپذیرم. چگونه ملامت‌ها و ملالت‌های زنِ خیانت‌دیده قلبم را به درد بیاورد آن هنگام که بوی رابطه‌های متنوّع و تعدّدِ دوستانِ به‌ظاهر #اجتماعیِ جنسِ متفاوت، بین او و همسرش فرسخ‌ها سیمِ خاردار کشیده؟ چگونه گلایه‌ی زن را نسبت به سنگینیِ کارهای خانه باور کنم هنگامی که نیمی از سال را در سالن‌های مانیکور و پدیکور و مژه‌کاری و مطبِ جرّاحِ زیبایی برای تزریق و بوتاکس و فیلر می‌گذرانَد و نیمِ دیگرِ سال را به تنظیمِ برنامه‌های سفر و تفریحِ شمال و جنوب با دوستانش می‌پردازد.
زنی را می‌بینم که کاسه‌ی گداییِ مقرّریِ ماهانه در برابرِ شوهرش به‌دست گرفته، امّا چگونه ندای توخالیِ استقلالِ مالی را از زنی باور کنم که تبلیغِ لباسِ زیر و بیکینی و عمل‌های جنسی می‌کند. تبلیغ با زن، اصلاً تبلیغِ چه‌چیز با زن؟ آیا این همان برابریِ اجتماعی‌ست که فریادِ حامیانش گوش‌ها را کر می‌کند؟ و زنی که گلایه می‌کند از خفقان و مرگِ تدریجیِ مردانگی امّا خیالِ چهره‌ی زیبا و قدوقامتِ بلند و زاویه‌فک و هیکلِ پُف‌کرده و لبِ ژلی، شبح‌وارانه او را از روبرویی با زندگیِ #حقیقی گریزانده و سیگار و مشروب و کلاب را برازنده‌ی مردِ مدرن می‌پندارد.
چه‌طور می‌شود زنانگی را از ماده‌ای پذیرفت که به میل و اشتیاق گزینه‌ی صیغه‌ی مردِ هوس‌باز امّا کارخانه‌دار شده است و افقِ دیدش پول است و پول. از ازدواج و زندگی نیز خانه‌ی چندصدمتری و ماشینِ خارجی و جهیزیه‌ی اعلا و راه‌اندازیِ پیجِ بلاگری را خوب آموخته‌اند، ولنتاین و خرس و گوشیِ آیفون را هم خوب می‌شناسند امّا از اخلاق چیزی سرشان نمی‌شود.
زنانی که از سیاست هیچ نمی‌دانند اما سیاست‌های خاله‌زنکی را خوب یاد گرفته‌اند. زنانی که اقتصاد سرشان نمی‌شود اما اقتصاددانِ خوبی برای جیبِ شوهران‌شان هستند. از روح‌وروانِ انسان چیزی مطالعه نکرده‌اند امّا هزارویک حقّه‌ی روان‌شناسی به‌کار می‌برند. زنانگی را حتّی میانِ زنی که رنگ‌وبوی آشپزخانه و پیازخُردکن گرفته نمی‌بینم. آن هنگام که عشق‌اش را با شعله‌های #اجاق‌گاز می‌سوزانَد و از روی وسواس چند شکل غذای رنگارنگ حاضر می‌کند، امّا حالا زنی است فرسوده و بی‌حوصله که احتمالاً رمقِ غذاخوردن هم ندارد و می‌خواهد همسری را و مادری را در چند کاسه و بشقاب بِکشد و به خوردِ همسر و فرزندش بدهد.
شاید همه‌ی این گروه‌ها زن باشند اما فرقی با عروسکِ باربی ندارند. این‌ها محکوم به مرگِ زنانگی‌اند. در عوض زنی را باور دارم که برای آگاهی مبارزه می‌کند و بر طبیعتِ چهره‌اش نقابِ پلاستیکی و روغنی نمی‌کِشد. در مقابل زنی آراسته است که برای همسرش دلبری می‌کند و برای فرزندش مادری. اتّفاقاً این زن بوی قرمه‌سبزی هم می‌دهد، بوی فرزندپروری و بوی عشق.

🎮 @Leo_Shaahovsky

| ↘️ شکستنِ بُتِ علم |

❓ سارا:
جناب لئو می‌تونم خواهش کنم استاد من باشید و از من یک جناب لئوی کوچک بسازید؟! چه کار کنم تا یک غول علم و دانشمند بزرگ شوم، چون وقتی دانشمندان با اطلاعات بالا می‌بینم اعتماد به نفسم پایین می‌آید. در مدرسه از نخبگان بودم ولی از فقدان اعتماد بنفس و سردرگمی و کم‌سوادی رنج می‌برم! لطفا اجازه بدهید با راهنمایی‌های شما پیرو راه‌تان باشم و در جوانی مطالعه‌ی فراوان داشته و مسیر دانشمند شدن را در پیش بگیرم!

💭 لئو شاهوفسکی:
با همه‌ی احترامی که برای‌تان قائلم اجازه دهید این احترام صراحتِ کلامم را کدر نکند و کلماتِ گداخته‌ام را بر چنین بلاهتی بپاشم تا دیگر برای مهم‌ترین ادراک‌تان به‌شکلی غیرِمستقیم به واسطه‌ها پناه نبرید. گشتن به دنبالِ «استاد» شما را تا ابد در مقامِ شاگردی بی‌فکر نگه می‌دارد، شاگردی که خودش نمی‌خواهد بفهمد، بلکه باید دیگران #کاتالیزورِ فهمِ او گردند و به جای او بیندیشند. یکی از مصادیق طاغوت یعنی خرسندی به گردن‌کجیِ متبوعان و باورِ بُت‌انگارانه به آن اقتدارِ مطلقه توسّطِ عمّالِ آن. این باور شیوعِ گسترده‌ای یافته که هرکس اطّلاعاتِ تخصّصی‌تری داشت فهمِ بالاتری دارد و نتائجِ باورهایش لزوماً درست‌تر است. این از بزرگ‌ترین طاغوت‌های منصوبِ زمانِ ماست.
پیچیدگی در کلام و اصطلاحاتِ علمی تکیه‌گاهِ موجّهی برای درستیِ باور نیست امّا تکیه‌گاهِ کاملاً موجّهی برای فریبکاری می‌تواند باشد. فنِّ بیان و سخن‌وری و قدرتِ جدلِ بالا راهِ کسی را به هیچ حقیقتی هموار نمی‌کند. علمی که شما خواهانِ آنید در آن غول شوید، با همان علم، مدیریتِ یک کودکستان را هم نمی‌توانید برعهده بگیرید. شما مقهورِ وحشتِ دریای خروشانِ شبهِ‌علم‌ها شده‌اید. دستِ‌کم 50% از علم افسانه‌ها و اطّلاعاتِ باطل و اَشکالی از ایمان‌گراییِ علمی‌ست که تفاوتی با قصّه‌های گالیور ندارد. بخشِ دیگرِ آن هم حاصلِ مشاهداتِ دقیق و بی‌طرفانه‌ی تجربی‌ست که به‌مددِ آن بشر توانسته از بسیاری #جهل‌ها بکاهد و راهِ بهتری برای زندگی خلق کند.
ولی اگر صد دفتر اطّلاعاتِ به‌ظاهر علمی امّا غلط را تحویل‌تان دهم، با یک جمله‌ی علمیِ درست و بی‌ابهام برابری نمی‌کند! حقائق را پیچیدگی‌ها تعیین نمی‌کند. این خوش‌باوریِ انسان در برخورد با شبهِ‌علم (نه علمِ مبتنی بر آزمودنی‌ها) او را به انکارِ همه‌ی آنچه از شناخت‌های فکری و دستگاهِ عقلانی و اخلاقیِ انسان وجود دارد به انکار وامی‌دارد. علمِ امروز بیشتر توسّل به ایمان و غیب است، و کافی‌ست داستان‌ها و نقّاشی‌ها و مانکن‌ها و مجسّمه‌های بازسازی‌شده را از دانشمندان [=جاهلان] این عصر بگیرید، آنگاه نه فقط غبار و لکّه‌های روی علم، بلکه کلِّ بُتِ آن فرو می‌ریزد.
وانمودکردن به برتریِ علمی بر سایرِ منابعِ شناختی، چیزی جز تمثیلی از خداپنداری نیست و دانشمندان احساساتِ علمیِ مردم را هدف می‌گیرند تا آن‌ها را در جایگاهِ خدایانی ببینند که قرار است راهِ رستگاری را به آنان نشان دهند. غارتگریِ کلمات و اغواسازیِ منطقی عادتِ #همیشگیِ دانشمندانِ مغرور بوده تا به‌رغمِ این‌که به ظرافت در تفکّرِ علمی فرا می‌‎خوانند خودشان به تخیّلاتِ برآمده از باورهای فرقه‌مآبانه و جهان‌بینی‌های صرفاً باورگرا دست بیاویزند.
دکتر Karl Feyerabend می‌گفت «در تاریخ حتّی اجماع‌های علمیِ جهانی بعدتر کنار گذاشته شده‌اند، امّا دانشمندان پیوسته مفروضاتِ تفسیریِ بی‌پایه‌ی خود را زیرِ ردای علم به خوردِ مردم می‌دهند». علم پنداشت و انگاره نیست، ازاین‌جهت دانشمندانی که به‌جای ارائه‌ی شواهدِ قابلِ آزمایش به گمانه‌زنی‌ها می‌پردازند و کسی که فرضیاتِ تاریخی و میلیون‌ها سالیِ آن‌ها را قبول نکند ضدِّعلم می‌نامند، علم را به «دین» تبدیل می‌کنند. اگر کسی گفت عصرِ یخبندان 2 میلیون سال پیش در پلیستوسن رخ داده، انکارِ متقابلِ عصرِ یخبندان دو مدّعی را واردِ دوئلی ایمانی می‌کند که در ادّعایی غیرِقابلِ‌اثبات برابرند، گرچه حتّی فسیل‌های بی‌پشمینه در این دوره نباید با حیواناتِ مقاوم به سرما مختلط می‌شدند، امّا چون کسی فرنچایز و انیمه‌ی عصرِ یخبندان را دوست دارد تمایل دارد آن‌را به‌رغمِ شواهدِ #غیرکافی بپذیرد!
به‌این‌شکل به‌قولِ Stuart Kaffman «هر دانشمندی ادّعا کند زندگی بر زمین چگونه آغاز شده احمق است!». و اگر این گفته را با حدسیاتِ بی‌پایه‌ی دانشمندانِ این عصر مقارنه دهید، درخواهید یافت بخشِ اعظمِ آنچه علم نامیده شده مجموعه‌ای مهملاتِ قصّه‌وار است. Von Misses می‌گفت «بزرگ‌ترین دیکتاتورها پرورش‌یافته‌ی دانشگاه‌ها بودند»، و اخیراً که کتابِ "فرانکِنشتین" اثرِ Mary Shelly را می‌خواندم، علمِ فرقه‌گرایانه را به هیولایی تشبیه کرده که مانندِ لکّه‌ای بر زمین به کثافت و ویرانگری کِشیده شده است. شما هم هرگاه از بُت‌پرستیِ علمی نجات یافتید، خدمتِ بزرگی به خودتان خواهید کرد.

🪐 Story: @LeoShaahovsky
🟣 @Leo_Shaahovsky

💀 ملالت‌های تمدّنِ ما
🎞️ لئو شاهوفسکی

✨ آغاز 00:00
✨ هرمان هسه 00:02
✨ نیکولاس گریمالدی 01:34
✨ ادوارد جود 03:09
✨ لویس مامفورد 04:38
✨ هربرت مارکوزه 05:00
✨ ایتین دو لا بویسی 06:15
✨ ادوارد جود 06:44

😷 @Leo_Shaahovsky ⇲

🤩⑀ فمینیسم (Feminism) در 13 ثانیه
➕@Leo_Shaahovsky

🥷 هولوکاستِ جمجمه‌ها
🎞️ فهرستِ شیندلر (Schindler's List)
🏷️ لئو شاهوفسکی

‌شاید در دنیای ما به‌راه‌انداختنِ کوره‌های آدم‌سوزی دیگر چیزِ عجیبی نیست، آنگاه که انسان‌ها را واردِ معادلاتِ ریاضی کنیم، امّا این مغزهاست که زودتر از دست‌ها سلاخی می‌کند. وحشتِ کشتار و شکنجه‌ی یهودیان توسّطِ دولتِ هیتلر - قطعِ‌نظر از ارقامِ خیالی و اغراق‌آمیزِ آن -، کم‌تر از کشتار و پاکسازیِ آفریقایی‌ها توسّطِ اروپاییان نیست. همان‌اندازه که قتل و اجبار به بیگاریِ یهودیان در آلمان رقّت‌انگیز بود، نباید کشتار و استعمارِ بومیانِ استرالیایی توسّطِ دگرگشت‌گرایان فراموش شود. این‌که بلژیکی‌ها در کنگو به‌خاطرِ حمل‌نکردنِ لاستیک دست و پای سیاهان را می‌بُریدند و پرتغالی‌ها ثروت‌شان را غارت می‌کردند، در هر مقیاسی بزرگ‌تر از جنایاتی‌ست که بر یهودیانِ آلمان رفته است. آیا گناهِ آفریقا و هند و پاکستان و فلسطین و افغانستان این است مستندات و عکس‌ها و رسانه‌های کم‌تری از جنایاتِ جنگی علیهِ یهودیان دارد؟ تاریخِ سیاهان و سرخ‌پوستان و دیگر مستعمراتْ قساوتِ ذهنِ مخوفِ اروپاییْ پُشتِ آن کلّه‌های سفید و ظریف‌شان را نشان می‌دهد، و ما هنوز در پیِ محاکمه‌ی هیملر و آیشمن و منگله‌ایم.
غزّه را فراموش نکنید، زندان‌ها و شکنجه‌گاه‌های آمریکا و اسرائیل را فراموش نکنید، بوی باروتِ خرابه‌های کمونیستی و انقلابِ فاحشه‌خانه‌ها و قاچاقِ زنان و فریب‌های علمی و المپیکِ ۲۰۲۴ و گیوتین‌ها و سرهایی که در الجزایر توسّطِ فرانسوی‌ها بُریده شد از خاطر نبرید. در واقع هر روز هولوکاست اتّفاق می‌افتد، امّا این روزها هولوکاستِ واقعی در جمجمه‌های فراموشکارِ مردم به‌وقوع می‌پیوندد. زوالِ حافظه‌ی تاریخیْ مرگِ انسان است.
📱 ویدیوی بالا بهانه‌ای‌ست برای یادآوریِ توحّش و سنگدلیِ آدمیان در جنگ‌ها، برای اطاعت از اربابی که در حینِ تکّه‌پاره‌کردنِ مردم و سربازان، از خوردنِ کبابِ بریان لذّت می‌برند.

▸▬ ☠️ 🔠🔠🔠🔠🔠🔠 ▬◂
😀😀: @Leo_Shaahovsky

‌
👑 مرگِ نابهنگامِ انسان 👑
🪶 لئو شاهوفسکی

وقتی نوجوان بودم و فوتبال👟 بازی می‌کردم، هرگاه توپ به دستم می‌خورد و از دیدِ بقیّه پنهان می‌مانْد، خودم بازی را متوقّف و به خطایم اعتراف می‌کردم و هرگاه ناخواسته به کسی آسیب می‌رساندم او را در بغلم می‌گرفتم تا مرا انسانِ ناامنی نبیند، چرا که دردِ او مرا شرمگین می‌کرد و افتادنش به من حسِّ سرخوردگی می‌داد.
در کوچه‌های شلوغ‌مان وقتی به کودکان سلام می‌کردم، آن‌ها مرا امن می‌یافتند و با خنده از هم‌دیگر استقبال می‌کردیم امّا دیگر بزرگ‌سالان برای‌شان غریب می‌آمد و این 👻بیگانگی در وجودِ کودکان مانع از آن می‌شد به آنان اعتماد کنند. هنوز در خودم احساسِ حقارت نمی‌کنم وقتی در احوال‌پرسی به احترامِ کودکان برمی‌خیزم یا در خیابان‌ها پس‌مانده‌های روی زمین را جمع می‌کنم، زیرا معتقدم از کوچک‌ترین بخش‌های زندگی می‌توان جهانِ مهربانانه‌تری خلق کرد.
حالا در این دوره از زندگی، وقتی می‌بینم نقطه‌ی شروعِ یک کودک از زمانی که به نخستین بازی‌هایش خو می‌گیرد چقدر می‌تواند مهم باشد، نمی‌توانم به‌راحتی از جنایتِ پدران و مادران عبور کنم. بازی‌ها می‌تواند نخستین مرحله‌ی زندگی در تمرینِ اخلاق باشد. میلِ به تحقیرِ رقیبان و سروری‌فروشی بر افتادگان و نعره‌های سرمستانه‌ی بعد از پیروزی بر دشمنانِ خیالی، کش‌وقوسی متضاد در شخصیّتِ انسان ایجاد می‌کند تا این پرسش برآشوبد که چگونه ترحّمِ خارج از بازی می‌تواند در امتدادِ توحّش و پرخاشگریِ فضای بازی قرار گیرد و همچنان انسانِ دوقطبیِ خطرناکی شکل ندهد؟
برای تجمّعاتِ لذّت‌بخش و هیجانی، کم‌تر چیزی مانندِ ورزش توانسته چنین اشتراکی را در یک ملّت فراهم کند، امّا برای من ورزش همان چیزی‌ست که oland Barthes🔠 آن‌را به‌سمتِ 💙کالایی‌شدن می‌دید، به‌عبارتی وقتی مهارت بر فضیلت چیره شود ورزش ارزشِ معنوی‌اش را مطلقاً از دست می‌دهد، همان‌گونه که یک فوتبالر هرچقدر هم با توپ جادو کند امّا نتواند میلِ به فریب را در خود خفه کند ورزش را به فتیشِ لذّت و شیءواره‌ای نمادین در قالبِ اسطوره قرار می‌دهد که فراتر از فضیلت است. این لحظه‌ای‌ست که دانشِ آگاهانه‌ی ما به برترین فضائلِ انسانی در کشاکشِ این تضاد فرو می‌پاشد.
همه‌ی ما قبل از آنکه یک سیستمِ سیاسی ما را از بین ببرد، قربانی شده‌ایم. ورزش‌ها و بازی‌ها بازتابِ شخصیّتِ ما در مقیاسی کوچک‌تر از اجتماع‌اند و هرگونه فریب و رذیلتی در محیط‌های خودمانی‌تر نمایانگرِ وجوهِ تاریکِ ما در زندگیِ حقیقیِ ماست. شهرها پُر از دکتر و پزشک و معمار و بازیگرند، امّا مشکلِ ما فقدانِ درک و ترحّم است، اگر می‌فریبیم و نامهربانیم با یک قصرِ سرریزشده از طلا هم پوچ و پوسیده‌ایم.
این روزها که بر جهانِ ما می‌گذرد، دنیا مانندِ زندانِ بدونِ نگهبان شده است، فرقِ ایستاده با فراری در این است آنکه می‌دود خسته‌تر به میله‌هایی که تهِ آن در انتظارش است می‌رسد. lfred Adler🔠 می‌گفت: 💬 «مهم نیست انسان چه‌شکلی و کجا به‌دنیا می‌آید، مهم این است از آنچه در اختیار دارد چگونه استفاده می‌کند؟» اینجاست که شخصیّتِ انسان را نحوه‌ی رویارویی‌اش با موقعیّت‌ها تعیین می‌کند. اینجاست پی می‌بریم زندانی وسیع‌تر از زندانِ افکارمان وجود ندارد و آدمی را باورهای غلط در کاخ‌های پهناور هم به گروگان می‌گیرد، و اگر در یک خوک‌دانی هم زندگی کند با وجودِ باورهای درستش آزاد است.
کاش آستانه‌ی خودفریبی در من هم مانندِ خیلی از مردم پایین بود، آن‌وقت می‌توانستم همچو بزغاله‌ای که تازه زاده شده در بی‌خبری زندگی کنم، امّا کسی که خود را فریب نمی‌دهد هرچند تمامِ عُمرش را در سودای راحتی سرخورده باشد گمراه نمی‌شود، پس انسان نباید فقط بزاید و مثلِ گاو شخم بزند و در آخر هم کاروانی از چارپایان بر تکّه‌های استخوانش بشاشند. این نباید سرنوشتِ مختومِ انسان باشد.
اکنون این منم به گشتن در جست‌وجوی انسانی که مرا شاگردِ حکمتِ جاودانه‌اش در زندگی کند شکست خورده‌ام و نمی‌خواهم هر روز این چهره‌ها و عادت‌ها را ببینم. این ازدحام‌ها هیچ روانِ سالمی باقی نمی‌گذارد و آنکه یاد بگیرد در تنهایی‌اش بسوزد بدونِ این‌که دودی از او برخیزد، دیگر گوش‌اش را بدهکارِ وزوزِ جمعیّتِ مگسان نمی‌کند.
تلاطمِ آوای فروغ از گوشم دور نمی‌شود وقتی می‌گوید: 💭 «و هیچ‌کس نمی‌دانست نامِ آن کبوترِ غمگینی که از قلب‌ها گریخته ایمان است». ما همگی ایمان‌مان را به انسان و نیروی برخاستن و خلقِ جهانی بهتر از دست داده‌ایم، امّا ای اهلِ این زمانه‌ی ناخرسندی که مانندِ خمیری در دستِ کوزه‌گران‌تان قِل می‌خورید، تاریکی پیروز نخواهد شد و نفرین تا ابدیّت شما را می‌جوید. اگر آدمی یاد بگیرد به‌هنگامِ مرگ با زندگی وداع گوید نیک‌بختی را یافته است، امّا دردا که این آدم‌ها هزاران بار در کودکی می‌میرند، این است مرگِ نابهنگامِ انسان.

〰️ Story: @LeoShaahovsky
〰️ ✖️: @Leo_Shaahovsky

🇮🇱 «تفاوتِ دو اسیر در اسرائیل و غزّه»
✍ لئو شاهوفسکی

در مصرِ کهن، اسیران سازندگانِ اهرام می‌شدند و در بین‌النّهرین آن‌ها را برای خدایان #قربانی می‌کردند و آشوریان چشم‌شان را با آهنِ گداخته بیرون می‌کشیدند. در امپراتوری‌های ایران اعضای بدنِ اسیران را تکّه‌تکّه و در رومِ باستان آن‌ها را به گلادیاتور تبدیل می‌کردند و در اروپای قرونِ میانه آن‌ها را در چال می‌افکندند.
در قرنِ گذشته سیاهان طبقِ دگرگشت محکوم به ربایش و استعمار و بیگاری شدند و برای نمایشِ عمومی در #قفس می‌انداختند. سازمان‌های ترور و اعدام‌های دسته‌جمعی و قحطی‌های عمدی و کوره‌های آتش در زندان‌های سوسیالیستی نتیجه‌ی آن بود. در ابوغریبِ عراق زندانیان را به قلاده می‌بستند و در گوانتانامو آن‌ها را خوراکِ سگ‌های گرسنه می‌کردند. در دورانِ پهلوی، دیکتاتوریِ ساواک ده‌ها هزار زندانی را شکنجه می‌داد و در ایران در زندان‌های اوین و کهریزک تجاوز می‌کردند.
'طبرانی' آورده ابن‌عمیر گوید در بینِ اسیرانِ بدر بودم که پیغام‌بر محمّد گفت «با اسیران به #نیکی رفتار کنید»، و چون غذا می‌آوردند خودشان خرما می‌خوردند و به ما نان و گوشتِ برشته می‌دادند!

➕@Leo_Shaahovsky

ٰ
اگر با دیدنِ این ویدیو اشک‌تان درآمد 😢...
انسانی هستید که حواس‌تان به‌راحتی دستکاری می‌شود و جا دارد بابتِ این گریه کنید!
این واقعیّت که جمعیّت‌ها اغلب توسّطِ احساسات‌شان فریب می‌خورند حقیقتی غم‌انگیز است. در بینِ این جوامع جنگ حاملِ اسطوره‌هایی‌ست که در خدمتِ طبیعی‌کردنِ آثار و عواقبِ آن است تا پیچیدگی‌های جنگ را با روایت‌های ساده‌ی قهرمانانه توجیه کنند.
امروزه همه‌جا سربازان تجسّمِ دلاوری و فداکاری‌اند امّا این دستکاریِ ذهنیْ جنگ را ضرورتی نجیب و یک‌سونگرانه نشان می‌دهد، درحالی‌که سربازانِ داخلِ ویدیو هزاران کودکِ دیگر را یتیم کرده‌اند. مجسّمه‌ها و بناهای یادبود از سربازان نیز این اسطوره‌سازی را تقویت می‌کند تا ماهیّتِ مخرّبِ جنگ‌ها و هزینه‌های جانیِ قربانیان را نادیده بگیرد.
رژیم‌های مسلّط با آفرینشِ دیداری و زبانیِ نمادین، نحوه‌ی ادراکِ مردم را با عینیّت‌سازیِ بی‌پرده از طریقِ داده‌های خامی که معصومانه پدیدار می‌شوند تغییر می‌دهند. پروسه‌ای که اسطوره‌ها با تجربه‌های عاطفیِ تفکّرزدا بر آرامشِ ذهنیِ بیننده می‌نشینند تا حواسِ مردم را از لایه‌های پنهانِ معنایی پرت کنند.

✍ لئو شاهوفسکی

🗽@Leo_Shaahovsky

🇧🇭 | اسطوره‌ی ناسیونالیسم |
✍ لئو شاهوفسکی

ناسیونالیسم از آخرین بازمانده‌های حقارت‌آمیزِ ادوارِ بشر است، امّا در نبردی رویارو با تاریخ در هیچ گلاویزی به پیروزی نمی‌رسد جز آنکه حریفانش را بزدلانه از بین ببرد. تاریخ اسطوره‌ها را می‌شکند و مناسکِ بت‌پرستانه را بی‌ارج می‌کند و تهوّرِ سرریزِ بشر برای زندگیِ بی‌باکانه را فروکش می‌کند. تاریخ در امتدادِ تمامِ آگاهی‌های بشر و کابوسِ ادوارِ حقارت و سرکوب است، تاریخ قبرستانِ سلطه‌گران و مدفنِ قربانیانِ سلطه است که بعد از رسیدن به قدرت محرّکانِ چرخِ استبداد شدند. هیچ‌چیزی مانندِ برگ‌برگِ تاریخ انسان را از شکلِ حیوانی و سیمای ددمنشانه‌اش #شرمگین نمی‌کند.
امروزه این بینشِ ناامیدانه در پیش‌فرض‌های مردم جوانه زده که سفیدی و قیافه‌ی افراد و رنگِ پوست و جغرافیای آنان تعیین‌کننده‌ی لِوِلِ آنان است و حتّی مناطقِ استعمارزده را جهانِ سوّم❗️ می‌نامند. اینْ موضوعِ شجره‌نامه‌ها نیست، بلکه فلسفه‌ای ژرف‌دارتر از سطوحِ هندسه‌ی مغز و سایزِ جمجمه و اطلسِ آناتومیِ بشر است، عقیده‌ای فرقه‌مآبانه که ملّتِ جغرافیاییِ خود را بالاتر از انسانیّت و دادگری قرار می‌دهد.
تحقیرِ انسان توسّطِ اسطوره‌های #علمی نیز در کلِّ اعصارِ تاریخ بی‌سابقه است. هژمونیِ بت‌های سنگی دیگر روحِ بت‌پرستان را ارضا نمی‌کند، آن‌ها متولّیانِ بت‌های رنگارنگی شده‌اند که به هزار شیوه افسون می‌فروشد. میلیاردها دلار در دانشگاه‌ها صرفِ این می‌شود تا انسان را از جایگاهِ انسانی که معترض و منتقد و آگاه و اندیشمند است به جایگاهِ ماشینی مکانیزه تحتِ سلطه‌ی میم‌های خودخواه تقلیل دهد.
ملّی‌گرایی و نژادپرستی و قتلِ‌عامِ نژادهای پست‌تر رسواییِ بزرگی برای #طبیعت‌گرایی بود که در آن انسان هدفِ نهاییِ طبیعت نیست و زندگیِ انسان ارزشِ بیشتری از انقباضِ تنفّسیِ یک کرمِ فلس‌دار در کفِ اقیانوس‌ها ندارد و چیزی مانندِ دگرگشت شعارِ «انسانیّت و برادریِ معنویِ بشر» را بی‌مقدار نکرد. داروین غیرِسفیدپوستان را وحشی (Savage) می‌نامید و سیاه‌پوستان و زنان را نژادهای برجامانده‌ای از تبارهای هومونین و حیوان‌سانان می‌دانست که محیطِ بقاییِ متفاوتی تجربه کرده‌اند.
با همه‌ی بدنامی‌هایی که امروزه دامن‌گیرِ #دین شده و ساینتوکرات‌ها و فتیشیست‌های علم در کوشش‌اند بزرگ‌ترین فاجعه‌های انسانی را زیرِ ماسکِ علم پنهان کنند، دین انسان را محصولِ مبارزه‌ی بیولوژیکال برای بقا توصیف نمی‌کند و امپراتوری و استبداد را مکانیسمی برای تجاوز به مالکیّتِ خصوصی و کرامتِ ذاتیِ نوعِ بشر می‌داند. طبقِ مسیحیّت باید به بیگانگانی که به میهن‌مان آمده‌اند نیکی و ترحّم نمود و در اسلام کسی که در راهِ نجات و محافظت از کافری پیمان‌بسته بمیرد «شهید» محسوب می‌شود و به‌گزارشِ 'صحیح البخاری' هرکه در مقابلِ پادشاهی زورگو و جبّار بایستد و او را به #دادگری فرا بخوانَد «بزرگ‌ترین مبارز» شمرده شده است. به‌گزارشِ 'صحیح مسلم' نیز بهترین سبکِ زندگی ازآنِ کسی‌ست که اگر صدای ستم‌دیده‌ای را از دورترین اقلیم‌ها بشنود به‌سویش بشتابد و در راهِ نجاتِ او جانش را بدهد. این‌ها همگی برخلافِ بقا و انفعال در برابرِ ژن‌های خودخواه و احساساتِ ناسیونالیستی است.
شخصی که واردِ فرقه‌ی ناسیونالیسم می‌شود #بیگانگی بر او رخنه می‌کند و به‌گونه‌ای آموزش می‌بیند تا قهرمانیّت را در چهره‌ی رهبر و وطن ببیند، او یاد می‌گیرد مثلِ فرزندی که در جست‌وجوی دایه‌اش زار می‌زند قوای اخلاقی‌اش را فدای دو ضلعیِ دولت-ملّت به‌عنوانِ پناهگاهِ ایده‌آل‌های وهم‌آلود کند، قربانی‌ای که دیگر حتّی اربابِ زندگیِ خودش هم نیست. فردی اتمیزه و منضبط و توده‌ای‌ست، مطیعی که سربزیرانه آماده‌ی خون‌دادن در قربانگاهِ فانتزی‌های خودخواهانه است و به‌شکلِ رقّت‌انگیزی نامعترض و یکنواخت و مقلّد عمل می‌کند.
هسته‌ی ناسیونالیسم بدونِ زندگی‌ای #آزمندانه که ردای وطن‌دوستی و قبیله‌پرستی به آن پوشیده‌اند جوشش نمی‌گیرد، جوششی که ترکشِ شعله‌های آن آتشی بر کاهدانِ بیچارگان است و اگر برخی جنگ‌ها را در برهه‌هایی از تاریخ به برگه‌های نابزهکارانه‌ی بشر انضمام دهیم هیچ جنگی در تاریخ بدونِ تجلیل از اسطوره‌ی دولت و نژاد بپا نخاسته است. جنگ برای غارتِ منابع، برای برخاستن از خاکسترِ آرمان‌های پوسیده‌ی اجدادی، برای لاف‌های قومیّتی و حسِّ کاذبِ پرسوناژهای رنگِ پوست، امّا دیدنِ اجسادِ کودکانِ درگیرِ جنگ که #سرشان از تن جدا و اعضای بدن‌شان تکّه‌تکّه شده و ناله‌ی پدران و مادران آن رؤیاهای اسطوره‌وارِ جنگ‌ها را نابود می‌سازد.
زمین وسیع است و حرصِ انسان آن‌را تنگ کرده است و قوای مادّیِ ما هم با همه‌ی بشارت‌های ایده‌آل‌گرایانه‌اش نتوانسته آن ترکیب و ترتیبی که در کشتنِ میلیون‌ها نفر بکار می‌بندیم بهم بریزد. اریک فروم می‌گفت عشقِ محض به میهن که شفقت به انسانیّت نیست عشقی #بت‌پرستانه است.

🇧🇼 @Leo_Shaahovsky

👙 انقلاب یا انحطاط!
✍ لئو شاهوفسکی

امپراتوریِ روم درسِ عبرتی برای‌مان به یادگار گذاشت، برای آنکه حواسِ مردم را از سیاست #پرت نمود باید به آن‌ها نان و سیرک داد. مردم در آن عصر به کسانی رأی می‌دادند که قحبه‌خانه‌ها و ارّابه‌دوانی‌ها و تعقیب‌وگریزِ حیوانات و خشم‌وخونِ گلادیاتورها را برای‌شان برگزار کند.
در ایران هم مرزِ قیام به وعده‌های غذایی و بوس‌های برجِ آزادی و عکس‌های نود گره خورده و با دیدنِ نحوه‌ی تفکّرِ بیشترِ مخالفینِ دولتِ ایران این ایده در من نیرو گرفته که مردم #شجاعتِ برخاستن برای فضائلِ مدنی‌شان را از دست داده‌اند، تاجایی‌که گاوچرانی صد شرف به این قیام‌ها دارد.
در خلالِ اقامتی کوتاه‌مدّت در هتلی در لندن نیز متوجّه شدم از بینِ مللِ مختلف فقط ایرانیان مشغولِ چاپلوسی‌اند و رسوایی‌شان در خیانت به زنانِ شوهردار در بینِ اقوامِ دیگر پیچیده است. حتّی برای گرفتنِ اقامت، #خونِ کشته‌شدگانِ قیام‌های ایران را گرو می‌گذارند. مالک پسرِ دینار می‌گوید در زبور نوشته: من از دورویان با دورویان انتقام می‌گیرم! و به علی منسوب است "کما تکونوا یولّی علیکم" «هرطور باشید همان‌گونه بر شما حکومت می‌کنند».

🃏@Leo_Shaahovsky

💬 دوستان به‌خاطرِ این‌که سفرِ من خیلی به‌طول انجامیده، اصلاً امکانِ چک‌کردن و پاسخ‌دادنِ پیغام‌ها فراهم نبوده و البته خیلی از عزیزان حق دارند بابتِ آن از من دلخور باشند و برخی به‌شدّت رنجیده‌اند. شاید باورنکردنی به‌نظر آید ولی حتّی تواناییِ ارتباط با نزدیک‌ترین افرادِ زندگی‌ام هم به‌سختی ممکن بوده و گاهی بعد از چندین هفته یک تماس برقرار شده است. این مسأله هم خیلی مرا آزار می‌دهد و بابتِ آن خیلی متأسّف و شرمسارم.
من می‌توانم جای خودم را با هرکسی که می‌خواهد عوض کنم، ولی بعید می‌دانم کسی بتواند آن درد و رنجی که من می‌کِشم تحمّل کند. من همچون یک زندانیِ بی‌اختیار هستم که شرایطِ زندگی از هر سویی بر من فشارِ زیادی وارد کرده است. هم جسمم در گروگان است و هم ذهنم، و در ذهنم بیشتر از واقعیّت رنج می‌کِشم. هیچ ایده‌ای ندارم که چرا باید مغزِ من یک لحظه هم از فکرکردن بازنایستد، تاجایی‌که حتّی از خواب‌های شبانه هم محروم شوم. من یک نفر نیستم و به تعدادِ درد و اندوهِ صدها و هزاران انسانِ دیگر انسان در من زندگی می‌کند که دردِ آنان هم بر دوشم سنگینی می‌کند.
من می‌دانم که چقدر از شخصّتِ مفلسِ من بهترید، و من بیشتر از شما دوست دارم با تک‌تکِ کسانی که تمایل به گفت‌وگو دارند حرف بزنم، امّا گاهی می‌بینم شخصی پیغامی کوتاه در حدِّ احوال‌پرسی داده و آن‌لحظه نتوانسته‌ام پاسخ بدهم، بعدتر که یادم افتاده می‌بینم پنج ماه از آن موقع گذشته و با خودم می‌گویم حملِ این شرمساری در سکوت سنجیده‌تر از این است که بعد از ماه‌ها پاسخِ یک سلام را بدهم.
در طولِ این هشت ماهی که سفرم به درازا کِشیده، دسترسی به همه‌چیز مشکل بوده و هرچه در این مدّت نوشته‌ام ته‌مانده‌های ذهنم بوده که خودم را در قبالِ نشرِ آن‌ها متعهّد دیدم، امّا باز هم مهم‌ترین بخش از افکارم و مقالاتی که نزدم بسیار مهم بودند به‌علّتِ این‌که ابزارهای گوشی برای ساخت و دیزاینِ PDF کفایت نمی‌کند و زمان‌بر است، آن‌ها را متوقّف کرده‌ام. من فقط بیست روز برای این سفر کنار گذاشته بودم و هرگز تصوّر نمی‌کردم هشت ماه طول بکشد. بدونِ دسترسی به کامپیوتر هم تایپ‌کردن با گوشی خیلی سخت است.
دراین‌میان هم برخی افراد اکانت‌ها و پیج‌های مختلفی به این نام باز کرده‌اند که از نیّات و انگیزه‌های‌شان بی‌خبرم، و مشکلاتِ دیگری که خیری در بازگوییِ آن‌ها نیست و از دیدِ بقیّه پنهان است. پایانِ این سفر هم نامشخّص است امّا اگر عُمرم دوام دهد یک یا دو هفته زمان می‌خواهم تا بعد از آن پیغام‌های پی‌وی و بات را پاسخ دهم. امیدوارم مرا ببخشید.
این سخن‌ها هم برای این نیست که دیگر حاضر به شنیدنِ مشکلات‌تان نیستم، همین که شما را خوشحال ببینم درد و بلای تک‌تک‌تان را حاضرم بر سرم آوار کنم ولی غمی در شما نبینم. من چیزی جز آنچه به شما در ادامه‌ی زندگی‌تان نیرو و رستگاری می‌بخشد نمی‌خواهم حتّی اگر قرار باشد به‌خاطرِ این هدف همه‌ی عُمرم را مغموم و بیچاره زندگی کنم. دیدنِ افکارِ راست و شادی‌تان برای من سعادتی فراتر از خیال است.

ٖ @Leo_Shaahovsky

🎑 | شهرِ ویسترلاک: افولِ دجّالان |
✍ لئو شاهوفسکی

مدّتی‌پیش که در شهرِ ویسترلاک از پارکِ 'تارکنسیا' عبور می‌کردم و چشمانم از مناظرِ خیره‌کننده از تماشا برنمی‌گشت، گفت‌وگوی تعدادی از شهروندان مرا به‌سوی‌شان کشاند. اسوالینا درحالی‌که متفکّرانه در افقِ شهر چشم دوخته بود گفت 'من از بی‌خدایان، نابودگرانِ تمدّن‌ها می‌ترسم'.
سورنابل که این سخن را شنید گفت 'اسوالینا نباید محدودیّت‌های طاقت‌شکنِ مردمی که از دستِ یکدیگر ملول‌اند نادیده گرفت، این وسوسه‌ی تاریکی‌ست چشمِ بشر را کور کرده است، مردم همه‌روزه توسّطِ گرگ‌هایی که مثلِ #انسان‌ها می‌پوشند با پنجه‌هایی از جنسِ زهد و ایمان دریده می‌شوند، این‌طور نیست؟'
اسوالینا طبقِ عادتِ همیشگی‌اش مکثی کرد و گفت 'اجازه می‌خواهم فکر کنم'، سپس گفت 'می‌دانم انسان‌ها زادگانی پیچ‌درپیچ و بدبخت‌اند و حتّی بزرگ‌ترین فیزیک‌دانان و شاعران هم از اندازه‌گیریِ بلاهتِ بشر ناکام مانده‌اند، امّا ماهیّتِ بی‌خدایی مخرّب است آقایان!'
سورنابل رو به ژابلین گفت 'شما چرا این‌قدر ساکتید؟' اسوالینا که این شنید با شناختش از ژابلین گفت 'آقای سورنابل آدم‌های ساکت دنیای درونی‌شان بسیار #مرموز است، اینان را تنها در داوریِ نهایی بعد از آخرین پایان‌شان می‌شناسیم چگونه می‌توانند همگان را شیفته‌ی خود کنند'.
ژابلین با دستانی گره‌کرده به‌هم و سری که فروتنانه به زیر انداخته بود گفت 'این تمجیدها به من نمی‌چربد، این‌ها برخاسته‌ی تبارِ بلندِ شماست خانم'، سپس با صدای لرزان و شکننده‌ای گفت:
'اسوالینا، من خدا را در میانِ آنانی هم که دنباله‌روِ اویند غائب می‌بینم و روحم خسته از تندیسِ خدایگانِ دروغینی‌ست که مردم می‌پرستند. یک سرِ این لوکوموتیوِ #جهل را آنان که به خدا باور دارند به‌جلو می‌رانند، این ارّابه‌های جبّاریّت، نواهای بی‌سودِ بشر، هرچه که روحِ ما را در بند کرده، خدا را در مهی از غبار افکنده است. افسوس از بشر، هنوز هم در این پرسش‌اند چرا خورشید پرتوش را بر ما نمی‌افشانَد و من همیشه در این پرسش زندگی می‌کنم چرا خدا بر ما سنگ نمی‌بارد؟'.
با اندکی وقفه ادامه داد: 'می‌دانم این خواستِ آفرنده‌ی نوعِ بشر نیست انسان را طفیل رها کند، امّا خداوندگارِ والاپایه ریسمانی که برای نجاتِ مفلوکی می‌دهد، ما آن‌را بر گلوی دیگری قلّاب می‌کنیم، و سنگی که داده و می‌توانستیم با آن آشیانی برای بی‌پناهان بسازیم سرِ #راه‌شان قرار می‌دهیم، آنگاه خدا همان سنگ را بر فرقِ سرمان می‌کوبد. اگر خیلی هم اقبال‌مان بلند باشد زنده بمانیم، این‌بار بر گستاخی‌مان افزوده همان سنگ را به‌سمتِ خدا هم پرتاب می‌کنیم، آخرْ بشر این مسکینِ ناسپاس، اگر سرتاپایش را زر کنند عیارش را با منطقِ سگان می‌سنجد'.
دراین‌حین صدای اسوالینا برخاست و گفت 'برقِ پنجه‌ی گرگانِ کژایمان در روز هم پیداست، امّا بی‌خدایان گرگانی خفته‌اند که طعمه‌ها را در تاریکیِ شب می‌درند. ژابلین به من بگو دیشب چه خوردی؟ آیا می‌توانی باور کنی افکارت حاصلِ #سوختِ شیمیاییِ غذاهای دیشب است که با انرژیِ آن زنده‌ای؟ وقتی فکر می‌کنم نوابغِ تاریخ تنها به اختلافِ زنجیرهای پپتیدی، اسیدهای چرب، پلاکت‌ها، الکتریکِ نورون‌ها و برهم‌کنش‌های متابولیک از یکدیگر پیشی می‌گیرند و تحتِ پیش‌رانی از بازی‌های مکانیکی و پدال‌های گازی هستند دوست دارم کلمه‌ی احمق را بر پیشانیِ هر بی‌خدایی حک کنم'.
ژابلین بعد از سخنانِ اسوالینا حرفی زد که هرگز از ذهنم بیرون نرفت: 'فقط ناشنوایانی که موسیقیِ طبیعت را نمی‌شنوند به #وحشتِ آن نفرین می‌فرستند'.
آن روز روان‌پزشک دکتر پاپنگارد هم حضور داشت. او که به مردم بدبین بود و تا انتها فقط با گربه‌اش کایسی بازی می‌کرد، در آخر سنتزِ نهایی‌اش را این‌گونه چید: 'در قطارِ کژایمانان و بی‌ایمانان، تکانه‌های گلّه‌وارِ بشر در بیزاری از هر حقیقتی آزارم می‌دهد. چرا انسانِ قابلِ احترامی وجود ندارد ایمانش از تعهّد به راستی‌ای رنگ‌ناپذیر برخیزد؟ اصلاً برای همین است از جمع متنفّرم، ما از تنهایی نابود نخواهیم شد، بزرگ‌ترین تخیّلات زاده‌ی تنهایان است، من از شورِ رمه‌ها می‌ترسم، آن‌ها حقیقت را در وزوزِ غوغاها گُم می‌کنند. چه موجوداتِ منفوری‌اند آنان‌که گمان برده‌اند #حقیقت در شمارِ صداها زاده می‌شود. حقیقت می‌تواند در تنهاییِ مطلق بزاید درحالی‌که خودش را هم تیمار می‌کند'.
حاضرین گفتند 'ولی نوشته‌های‌تان در میانِ مردم تحسینِ بسیاری را برانگیخته است'. پاپنگارد گفت 'نه رفقا، من نمی‌خواهم طوطیِ ده‌ها نسلی باشم که صدایم را تکرار می‌کنند، می‌خواهم گوشه‌نشینِ ذهنِ کسی باشم که در آینده وقتی صاعقه‌های وحشتِ زمانه بر فرازِ سرش می‌غرّد خودش را زیرِ سایه‌بانِ اندیشه‌هایم در #آسایش ببیند. من آدمِ روزهای خوش نیستم'.
آن روز با شنیدنِ سخنان‌شان شوری در من دمیدن گرفت. ای سعادتا چه شعفی بر پیکره‌ی این سرزمین تراویده است...

🕸 @Leo_Shaahovsky

🐦‍🔥 شعر: «دژخیمان»
✍ سراینده: لئو شاهوفسکی
🇫🇷 فرانسه | 14 آپریل 2024

• هرچه بشماری تو از غم‌های پار
عُمرمان بگذشتنی‌ست بر این دوار

• آنکه از رعدِ بلاها دیده بست
عاقبت دژخیمی کرد آن تنگ‌دست

• بشنو از من ار که خوانی این کلام
رعدها هم دررسد روزی بام بام

• خرقه‌ی آلوده‌ات را کس ندید
در سیاهی نیست پیدا هر پلید

• گُم شود افروغِ هستی ای پینه‌دوز
حال که انسانی چراغی برفروز

• رنگ‌ها را می‌فشان بر خود کلاغ
در سیاهی زاغ می‌زاید زاغ

• در نیستانِ سخن وین بیشه‌زار
چه فسون‌ها در کنی ای پیشه‌کار

• هرقدر حیلت ببندی ای صنم
بدنهادا بد نهادی در قدم

• هی بکوبی چند بر جهلِ درت
فرق نداری با حمار و هم خرت

• ای ستم برکندگی‌ات بیش باد
بر سرِ ملکی که مردم میش باد

• این‌که شمشیرت رقص آرد ولی
نیست هر تیغ در نیامت چون علی

• می‌رسد بر گوشِ تو از هر بری
این نوا و آن صداها یا کری؟

• زنده گر باشد گرگ بر آب و نان
می‌درد جمله رسد هم بر شبان

• هیچ نمی‌دانی ز سرما ای عجب
چون گذشت بر بچّه‌ها در نیمه‌شب

• هرچه خواهی ظلم کن در این گذر
می‌رود در آستینت الحذر

• آه ای دم! شو مسیحایی کنون
هی مکن مستانه از این جامِ خون

• چند خواهی این شبانِ تار را
در کن از این آشیانه عار را

• این فروغِ تو‌ ندارد هیچ رنگ
یع چه بدبو است دیهیمِ اورنگ

• بارِ کج می‌بندی و بارت خراب
آتشی بر آشیانِ بی نواب

• آن شنیدستی نمرود و‌ مگس؟
بر چه می‌نازی تو ای مغرورِ خس؟

• در تمنّای خدایی باو رسی؟
در خودت گندیدی پس کو می‌رسی؟

• ای خداوندی که دانه بر مور فکند
برستان از هرچه شاه‌ست این نژند

• برفکن آن دژمِ جان را بر زمین
بر زمینت برنروید زین چنین

• از وبالِ جیم و میم و سین و شین
پادشاها ننگ و آهت بر جبین

• ای مکرّم بر سریرِ جاهلان
هیچ بدانستی ز بیدادِ زمان؟

• نوش کن با چوبِ دانش ضربتی
زانکه بر گردن کنی هر آلتی

• آنکه دردش جان‌فزا بر گوهرت
وین کند آتش خرامان بر سرت

• این ستبدادِ بلای جان روف
می‌رود افسونِ دیوانِ مخوف

• طبلِ نوآرا کوبد بر بهارِ تاجِ زر
این بدانستی نمانستی در گِل خر

• هر طنینِ نو که درآید به بَر
می‌زند از شوق‌ها بر پایْ و پَر

• این‌که خر در گِل نمانستی بدان
گر نخواهی هم‌نشینی با ددان

• تا توانی در خِرَد کوش دم‌به‌دم
این خم و این چم نمانَد کم‌به‌کم

• مغز را زین کهنگی‌ها معذور نه
این خرفتی‌ها بر دوشِ خر بنه

• در هزاره‌ها نیست این پندِ عجیب
هر نوایی نیست خیرخواه ای حبیب

• گوش‌هایت را به من ده نی بی‌هوا
لطف‌ها بنواز بر فقیرِ بینوا

• کو ندارد چیزی برتر زین خِرَد
او سزد بر آنچه نیک‌ست بگروَد

• پیله کن بر پیلِ علم و برشکن
ار نمی‌خواهی بفرما گور کَن

• خویش در قعرش فکن هان ای نمد
خاک هم از اندرونت می‌رمد

• تا‌به‌کی برگویدنت از هیچ و هیچ
ای خردمندا بر هیچ برمپیچ

• ای که در جانی و جانم برات
بیش از این من چه گویم ای فدات

• این صباحم بگذشت و عُمرم شد به باد
ترسم آنست آن صباحم برنیاد

• مر تفقّد کن دعا گوی بر لئو
خاکِ آن حق‌گویم جان نهاده‌ست در گرو

🌉 لئو شاهوفسکی | 26 فروردین 1403

👑 @Leo_Shaahovsky

🩻 | پرتگاهِ تراپیست‌ها |
✍ لئو شاهوفسکی

اگر تمامِ هنرهای شکوهمندِ دستِ بشر را جمع کنیم، هنرِ درمانگری بر قلّه‌ی آن‌هاست. آنانی‌که در خدمتِ این هنرند می‌دانند خوب‌کردنِ حالِ دیگری و دیگرگونیِ آنان از کرختی و بیچارگی لذّتی بی‌وصف دارد. دادنِ شادی به کسی که شانه‌هایش زیرِ بارِ غصّه‌ها تکیده نه‌تنها خودمان را تسلّی می‌دهد بلکه می‌تواند جانِ کسی را هم از خودکُشی یا درگیری با اختلالاتِ بنیان‌بَرکن نجات دهد.
امّا روان‌درمانگران به‌سختی متوجّهِ این موضوع‌اند که انسان‌ها مثلِ کوپه‌های سفالی صاف‌وموزون ریخت‌گری نشده‌اند و باورها و رفتارشان محصولِ تایم‌لاینی مستقیم در بازه‌ای نیم‌پاره نیست، بلکه شبیه به رفتارِ ذرّاتِ اتمیک است که فُرمِ آن موقعِ اندازه‌گیری تحتِ‌تأثیرِ الکترومغناطیس و گرانش تغییر می‌کند، انسان هم #برساخته‌ی عواطف و‌ سیمبول‌ها و افکاری‌ست که در او ریشه گرفته و توصیه‌های اتوپایلوت و برخوردِ کلیشه‌وار و سخنانِ اتوکِشیده‌ی انگیزشیِ تراپیست‌ها مثلِ جلوگیری از فورانِ خونِ گردن با چسبِ‌زخم است!
یک تراپیست باید بداند وضعیّتِ روانیِ هرکسی بسته به محیطش متفاوت است و پیچیدنِ یک نسخه برای همه مانندِ بازکردنِ گره‌ای کور با پا است. آیا می‌توان «رها شو و‌ موانع را بردار» برای همه #به‌یکسان بدونِ توجّه به تجربه‌ی زیسته‌ی مراجعه‌کننده تجویز کرد؟ این شعارهای فریبنده برای بسیاری یک خودکُشیِ شیرین است. کسی که همه‌ی بدبختیِ زندگی‌اش محصولِ آزادی‌ای کورذهن و بدلگام بوده با دادنِ آزادیِ بیشتر او را بیشتر در منجلاب فرو می‌بریم.
چگونه یک تراپیست ممکن است به دیگری بگوید «نترس و با شجاعت رؤیاهایت را دنبال کن» بدونِ این‌که بداند چه رؤیاهایی دارد و برای این رؤیاها باید چه #بهایی پرداخت کند؟ نیازی نیست حتماً هرکس یک مونرو (Monroe) باشد که در سراسرِ زندگی‌اش اوتیسم و کاتاتونیا و رفتارِ مرزی و دوقطبی رهایش نکرد، یا مانندِ اینشتاین (Einstein) نمادِ هوش و شهرت باشد که در واپسین روزهای عُمرش گفت کاش جوری غیر از زندگیِ علمی زندگی می‌کردم، احساس می‌کنم همه‌ی عُمرم را هدر دادم!
نیازی نیست تراپیست‌ها به‌شکلی جنون‌آمیز به #زنان بگویند قبل از سی سالگی و در سنینِ پایین باید ازدواج کنند یا زنانی که در سنینِ بالا هم تمایلی به ازدواج ندارند به بدی داوری کنند، زیرا در پسِ زندگیِ هر انسانی ادراکی خصوصی نهفته که تقریباً هر داوریِ بدی را خنثی می‌کند، به‌ویژه کسانی که اعتمادشان ضربه خورده یا دیدنِ تجربه‌ی تأهّلِ دیگران آن‌ها را ترسانده، باعث شده توده‌ای از تردید و وحشت به آنان هجوم بیاورد. بی‌شک زندگیِ آزادانه با ذهنی مستقل بهتر از زندگی با شخصی‌ست که ذهن و کرامتِ انسان را به #گروگان بگیرد. گاهی یک انتخابِ اشتباه کلِّ زندگیِ آن انسان را ویران می‌کند و چه بسا از آن نسلی تبهکار برخیزد.
دوره‌های سوگ هم هیچ جایگزینی ندارند و هیچ تراپیستی حق ندارد کسی را از حقِّ حزن و اندوهی که در فراقِ محبوبش می‌کِشد محروم کند. عزیزانی که از دست می‌دهیم حیاتی‌ترین تکّه‌ها از وجودمان‌اند و دفن‌کردنِ خاطرات‌شان می‌تواند تجاوز به گرامی‌ترین لحظات‌مان باشد.
من این را تجربه کرده‌ام گاهی افرادی افسرده و به‌بن‌بست‌رسیده که با زمین‌وآسمان #می‌ستیزند از من راهِ‌حلّی برای این مشکلات خواسته‌اند، هیچ راهِ‌حلّی نداده‌ام و آن‌ها را در سکوتم فقط شنیده‌ام، همینان بعد از مدّتی به‌طرزِ عجیبی درمان شده‌اند. گاهی آنکه دلش حتّی به‌ناحق و از روی جهالت از چیزی پُر است، در روندِ درمانِ چنین شخصی لزوماً آوردنِ استدلال کارساز نیست، بلکه سپردنِ او به دامانِ تنهایی‌اش اغلب تأثیرگذارتر از قانع‌کردنِ او با دلیل است. پس جلساتِ چند ماهه‌ی تراپیست‌های قلدری که فقط #پول برای مغزِ دیوانه‌وارشان تعریف شده و مثلِ ربات با فرمول‌های آماده کوک شده‌اند عملی طاعونی است.
روان‌درمانگران و پزشکانی هم هستند که در تشخیص‌شان ناکام می‌مانند امّا تکبّر به آنان اجازه نمی‌دهد بیمارانِ بیچاره درمان‌شان را به کسانِ دیگر بسپارند. بارانِ اسیدی هم ننگِ این افراد را نمی‌شوید و دردا که چقدر پزشکِ دیوانه و کلّه‌خر در دنیا ریخته است.
لازم است با این #افسانه هم خداحافظی کنیم افرادی که از اختلالاتِ روانی رنج می‌برند ذاتاً افرادی خشن و دیوانه و تندخو نیستند و نباید از تهییجِ خشم‌شان علیهِ آنان استفاده کرد، زیرا انسان‌ها در تنگنا و محدودیّت‌هایی که از آن رنج می‌برند اعتراض‌شان را با پرخاش و تندی بروز می‌دهند. کسانی که پیوسته ما را می‌آزارند خودشان از رنجی در آزارند که آن‌ها را بی‌قرار کرده است. اینان به این نتیجه رسیده‌اند ضامنِ نیک‌بختی و شادی‌شان در گروِ دوست‌داشتن نیست بلکه در گروِ #درک‌شدن است. بنابراین آن دسته از مردمی که به افرادِ ناآرام و منزوی انگِ ضدِّاجتماعی‌بودن و افسرده می‌زنند از انسانیّت‌شان دور افتاده‌اند.

🚡@Leo_Shaahovsky

🎹 | شاعران: دروغگوترینِ مردم |
✍ لئو شاهوفسکی

در تاریخِ اعرابِ کهن در کنارِ اشعارِ حکیمانه، به‌وفور با اشعاری روبرو می‌شویم که در آن پیوسته از قبیله‌پرستی و تعصّباتِ قومی و رئیس‌گرایی و جنگ و غارت و کشتار و ستایش یا تحقیرِ زنان شعر سروده‌اند و شعر چنان سلاحِ آتشینی بود که با آن جنگ‌ها شعله‌ور می‌شد و بذرِ توحّش و قساوت را چنان در وجودِ شوالیه‌ها و سردارانِ عرب می‌کاشت که از هیچ جنایتی کوتاهی نمی‌کردند، مثلاً عنتره پسرِ شدّاد می‌گفت:
وإذا بلیت بظالم کن ظالماً | وإذا لقیت ذوی الجهالة فاجهل
«هرگاه با ستمکاری روبرو شدی تو هم ستمکار باش، و چون با آدمِ سفیه دیدار کردی همانندِ او خودت را به #حماقت بزن»
یکی از آن جنگ‌های معروف که بینِ دو قبیله‌ی بکر و تغلب بود فقط به‌خاطرِ کُشتنِ شترِ زنی به‌نام بسوس چهل سال به طول انجامید! و شعر در این چهل سال فرهنگِ انتقام و راهزنی و نوحه و حماسه و قهرمان‌پرستی را به‌شدّت زنده کرد. آن‌ها در اشعارشان در مدحِ نسب و خونِ برتر و تفاخر به زیادیِ ثروت و فرزند و خون‌خواهی و خودخواهی و #غارتِ قبائل و معاشقه‌های شهوانی و توتم‌پرستی و سبکِ خشن و غرائزِ وحشیانه و مدحِ شاهان بسیار مبالغه می‌کردند.
این همیشه مشغولیتِ ذهنم بوده چگونه می‌توان با شعر چنان هلهله‌ای بپا کرد که مردم را در درکِ بینِ خباثت و فضیلت به سرگیجه آورد و از شاعرانی که قوامِ شعرشان را مدیونِ مسخره‌ترین یاوه‌هایند جز حیرتم نیفزود. برای درکِ ادّعایم از کلامی که به اصمعی (Asma'i) منسوب است درست‌تر ندیدم که به‌گزارشِ 'مرزبانی' گفته:
"الشّعر نکد بابه #الشر، فإذا دخل فی الخير ضعف ولان، هذا حسّان بن ثابت فحل من فحول الجّاهليّة، فلمّا جاء الإسلام سقط شعره، لأنّ طریق الشّعر صفات الدّیار والرّحل، والهجاء والمديح، والتّشبيب بالنّساء، وصفة الحمر والخيل والحروب، والإفتخار."
«خاستگاهِ شعر پستی است، پس هرگاه از راهِ نیکی وارد شود سست و عقیم می‌گردد. حسّان پسرِ ثابت را بنگرید از برجسته‌ترین شاعرانِ دوره‌ی جاهلی بود که چون به دین گروید اشعارش به #سستی گرایید، چون راهِ شعر توصیفِ مملکت و کوچیدن، زخمِ‌زبان و مدّاحی، معاشقه با زنان، شهسواری و جنگاوری، نازش و غرور است.»
به‌اعتقادِ من این توصیفِ اصمعی دقیق‌ترین الگوی شاعرانه از شعر را بیان می‌کند، و اگر یک انسان در اشعارِ کلاسیکِ ایران تاکنون با دیده‌ی انصاف کندوکاوی کند از این‌همه ورّاجیِ شاعران به‌شگفت می‌آید که چگونه خاکسترِ تمامِ عُمرشان را در راهِ زلف‌وگیسوی معشوق و چاپلوسیِ شاهان به #تندبادها سپرده‌اند.
شاعران می‌پندارند در دنیایی فانتزی سکونت دارند امّا در واقع آوارگان و رانده‌شدگانی هوس‌باف‌اند و در تخیّلات چنان مبالغه می‌کنند که لوسِ همه‌چیز را درآورده‌اند و چه بهتر آن‌را «حماقتِ‌تخیّل» بنامیم. اگر ما قامتِ این پرسش را که «شاعران در دورانِ فقر چه فائده‌ای داشته‌اند» در برابرِ شاعرپرستان عَلَم کنیم، ذهن‌های کوچک که با گرماگرمِ هیچ پرسشِ #کوبنده‌ای گداخته نشده‌اند با شتاب می‌گویند شاعران وظیفه‌ای در برآورده‌کردنِ مادّه ندارند، امّا نمی‌دانند تنگدستیِ راستینِ انسان از فقرِ اخلاقیِ انسان برمی‌جوشد.
اشعارِ ایرانی آنقدر از دروغ و دغل و توهّم فربه شده که در تاریخِ ایران دو کس مانندِ پروین اعتصامی پیدا نخواهیم کرد در لجن‌زارِ اوهامِ باطل غرق نشده باشد، و ما اگر دروغ و مبالغه و شهوترانی را از شعرِ شاعرانِ #ایران‌زمین بگیریم، از آن چیزی جز اسکلتی عریان باقی نمی‌مانَد. اگر از پرسه‌های شاعر در عالمِ خیالات هم گذشت کنیم نمی‌توان غلو در زبانِ استعاره را نکوهش نکرد. زبانی که در ذهنِ هر انسانِ عاقلی ناهماهنگی ایجاد می‌کند.
باستان‌پرستیِ فردوسی و کرامت‌تراشیِ عطّار و می‌ومطرب‌گویی‌های حافظ و دیگر شاعران حتّی نیم‌فائده هم برای یک ملّت نداشته و بدا به‌حالِ مردمی که غنای فرهنگ‌شان را بر اینان دخیل بندد. بازخوانی و ترویج و تمجیدِ اشعارِ کسی چون #خیام مثلِ بناکردنِ یک ساختمان با استخوان‌های مدفون و پوسیده‌ی مُردگان است، همین‌قدر چندشناک و بی‌بنیاد. نیچه به درکِ درستی از شاعران رسیده بود که می‌گفت شاعران بسیار دروغ می‌گویند و از روی بیهودگی دنبالِ جذبِ تماشاچی هستند تا در مرکزِ توجّه باشند، و بیهوده نیست پلاتو می‌گفت "Poetry is the mother of lies" «شعر مادرِ دروغ‌هاست».
من تمایلی به انکارِ نبوغِ شاعرانه در برانگیزشِ #لطیف‌ترین احساسات‌مان ندارم، به‌قولِ پازولینی (Pasolini) بدونِ شعر و تواناییِ رؤیاپردازی و تصوّرِ دنیایی بهتر هیچ نهضتی به‌وقوع نمی‌پیوندد، امّا نمی‌توانم افسوس نخورم ولعِ طبیعتِ بشر برای تسکینِ خودش چگونه او را به چفت‌وبستِ خودخواسته‌ی قوای فکری‌اش واداشته است. این ارضای دیوانه‌وارِ روانی به‌طرزِ خیره‌کننده‌ای حواسِ انسان را از هر آنچه با آن راهِ خِرَدمندی را می‌پیماییم #پرت کرده است.

🎬 @Leo_Shaahovsky

🐷 | چگونه از مردم سواری بگیریم؟ |
✍ لئو شاهوفسکی

1. هرگاه از شما برای ادّعای‌تان منبعی خواستند در پاسخ بگویید: به من اعتماد کن برادر.

2. از یک کودک نپرسید شربت می‌خوری و فوراً بگوید نه، بگویید دوست داری در لیوان با طرحِ اسپایدرمن بخوری یا باب‌اسفنجی؟ به‌همین‌شکل هرگز از کسی نپرسید فلان حکومت را قبول دارید، زیرکانه بپرسید برای سرافرازیِ کشور به‌کدام نامزدِ انتخاباتی رأی می‌دهید؟

3. برای این‌که سخنان‌تان تأثیرِ بیشتری داشته باشد در پس‌زمینه‌ی آن آهنگ‌های غمگین بگذارید.

4. وقتی کسی حرف می‌زند سرتان را تکان دهید تا شما را در نوبتِ خودتان تأیید کند.

5. وقتی عصبانی شدید چیزی که گرانبها نیست به دیوار بکوبید تا هزار تکّه شود، بگذارید حسابِ کار دست‌شان بیاید با چه خری طرف‌اند.

6. همیشه در شرایطِ بحرانی آنچه را اغلب مایه‌ی نفرت است خیلی بکوبید تا راحت مُرید جمع کنید.

7. در یک جمع برای گرفتنِ تأیید از دیگران سعی کنید در حینِ صحبت‌کردنْ اسمِ یک شخصِ بی‌طرفِ حاضر را بیاورید و با تمجید بگویید: «رضا جان تو آدمِ عاقلی هستی اگه حرفم اشتباهه بگو اشتباهه»، رضا غلط می‌کند مخالفت کند.

8. هرگاه بچّه‌ای خواست اشتباه‌تان را تصحیح کند به‌شکلی تحقیرآمیز سنّش را به او یادآوری کنید.

9. اگر درخواستی داشتید که می‌دانید احتمالاً رد می‌شود، درخواستی بزرگ‌تر مطرح کنید که می‌دانید حتماً رد می‌شود. وقتی درخواستِ بزرگ‌تر رد شد، یک بدهی ایجاد می‌کنید تا شخص را قانع کنید چون درخواستِ بزرگ را نپذیرفته آن درخواستِ کوچک را حتماً بپذیرد!

10. برای حکومت‌رانی بر مردم تأکید کنید به دموکراسی پایبند هستید. وعده‌ی ساختِ سیرک هم بدهید.

11. وقتی در یک گفت‌وگو همه‌چیز بینِ دو نفر پایان می‌رسد، در قضاوتِ نهایی مردم فکر می‌کنند حق با کسی بوده که خونسردتر و آرام‌تر بوده است، پس برای پذیرشِ تفکّراتِ باطل‌تان جوری بنویسید که مردم تصوّر کنند آرامش‌تان از باورهای قابلِ اطمینانی برخاسته است.

12. برای آنکه از قافله‌ی تمدّن جا نمانید نگویید «چقدر باحال» بگویید ^آه مای گاش چه کول^، نگویید «چه عجیب» بگویید ^اوه شِت برگام🌿^، از 'اورثینک' و 'وایب' هم غافل نشوید.

13. اگر در گفت‌وگویی کم آوردید بگردید از او غلطِ املایی پیدا کنید، اگر کارساز نبود بگویید جوابِ ابلهان خاموشی‌ست.

14. اگر تیمِ محبوب‌تان باخت خودتان را پاره کنید ولی اهمّیّت ندهید کلِّ زندگی‌تان را مثلِ یک گوریل تلف کرده باشید. نخ‌وسوزن هم برای دوخت‌ودوزِ خودتان دمِ‌دست باشد.

15. پیش از انجامِ یک معامله چندبار اعتمادش را جلب کنید و بگویید از طرفِ من ۳۰ هزار تومان از قلم افتاده که باید برای‌تان انتقال دهم. اینطوری آن شخص فکر می‌کند شما آدم‌حسابی‌اید و بعدتر که پولِ کلانی داد مثلِ الاغ فرار کنید.

16. تا راه دارد از اصطلاحاتِ علمی استفاده کنید، در فریب‌دادنِ مردم معجزه می‌کند.

17. همه‌ی مشکلاتِ ایران را با دو روشِ مجرّب ماست‌مالی کنید: اگر مخالف دین‌اید پیوسته بگویید اعرابِ وحشی با حمله به ایران تمدّنِ باشکوهِ! ما را منهدم کردند، و اگر طرفدارِ دولت‌اید مدام بگویید شیطانِ بزرگ و فراماسونری برای‌مان نقشه چیده‌اند، اگر هم نمی‌دانید با خودتان چندچندید، مشکلات را به‌گردنِ سرمایه‌داری و ایلومیناتی بیندازید.

18. اگر جایی دیدید گاف‌تان درآمده نقشِ قربانی را بازی کنید.

19. برای این‌که سخنِ کسی را رد کنید، از اعتبارِ نام‌ها وام بگیرید، مثلاً بگویید اینشتاین با این‌همه عظمت مدافعِ سوسیالیسم بود، از اینشتاین بیشتر سرت می‌شود؟ یا اگر قضیّه خیلی ناموسی بود بگویید علمای الازهر یا مراجعِ حوزه‌ی قم یا دانشمندانِ علم نفهمیدند ولی تو فهمیدی؟ یادتان نرود او «تو» بشنود ولی «توی الدنگ» بفهمد.

20. برای آنکه افسانه‌ی علمیِ قابلِ باوری از میلیون‌ها سال پیش بسازید جزئیّاتِ دقیقِ علمی بکار ببرید ولی در آخر یک «در طولِ فرگشت» به آن اضافه کنید.

21. برای فروشِ بیشترِ محصولات‌تان بگویید که فقط دو عدد از آن جنس در انبار باقی مانده است.

22. اگر می‌خواهید قهرمانِ میهن شوید، از مقبره‌ی کوروش عکس بگیرید و بگویید فرزندانت هنوز بیدارند (در اینستاگرام)، آنقدر نمی‌خوابند همیشه در مدرسه غیبت می‌خورند.

23. تا می‌توانید شهروندان را بترسانید و دنیا را ناامن نشان دهید تا مردم با جان‌ودل عاشقِ دولت‌ها و پلیس‌ها شوند و خودشان را در این راه به ××× دهند.

24. اگر دانشجوی پزشکی هستید به مردم بگویید اگر دو روز نرینند چه اتّفاقی ممکن است بیفتد تا بفهمند پزشکِ این مملکت‌اید.

25. اگر دیدید کسی به شما محلِّ خوک هم نمی‌گذارد، با همه‌چیز مخالفت یا موافقت کنید، مثلاً در جمعِ زنان از رفتنِ زنان به ورزشگاه دفاع نمایید یا شعارِ «زن زندگی آزادی» را سرلوحه‌ی مجالسِ زنانه کنید، بعد که مست به خانه بازگشتید تفنّنی زن‌تان را جوری بزنید صدای سگ بدهد.

🎫🎗@Leo_Shaahovsky

🏭 -| مدرسه: نهادِ برده‌داری |-
✍ لئو شاهوفسکی

من به الغای مدرسه در سراسرِ دنیا فرا می‌خوانم، زیرا مدارسِ امروز بینِ انسانِ متفکّر با انسانِ متخصّص جدایی انداخته، ازاین‌رو سکّانِ زندگی را افرادِ احمق یا بزدلی به‌جلو می‌رانند که در کیفیّتِ برخورد با زندگی مغزشان را به باد داده‌اند. همان‌کسانی‌که می‌توانند معادلاتِ پیچیده حل کنند امّا از ایجادِ روابطِ سالم و حلِّ ساده‌ترین مشکلاتِ انسانی ناتوان‌اند.
کسانی که در مدرسه با نبوغ‌شان ستایش می‌شوند، وقتی با دنیای رقّت‌بارِ واقعی روبرو می‌گردند، خیلی زود متوجّه خواهند شد بلندپروازی‌های‌شان چیزی جز آرزوهای خامِ کودکانه نبوده که با آن #فریفته شده‌اند، زیرا تمامِ دورانِ مدرسه را مثلِ انسانی شکست‌ناپذیر زیسته‌اند و حالا که پنجه بر پنجه‌ی دنیا با مرارت‌هایش گلاویز می‌شوند و تلخیِ ناکامی‌ها بر سرشان فرو می‌ریزد، ناتوان از ایستادگی خود را افرادی سرخورده و بی‌لیاقت می‌یابند که حتّی در برخوردِ ابتدایی با دیگران هم ناموفّق‌اند.
مدرسه جایی برای پرورشِ بردگان است و‌ کودکان در آن جسم و فکرشان #گروگان گرفته می‌شود. دانش‌آموزی که بهترین روزهای عُمرش را در رقابت به‌سر می‌برد، در خارج از مدرسه هم اسبِ خیالاتش را به تاخت‌وتاز می‌اندازد تا هرچه سرعتش را کُند می‌کند از میان بردارد. او یاد می‌گیرد احساسِ ترحّم و شفقت به دیگری مانعی برای پیش‌روی‌اش است، این‌گونه در کوشش برای حذف و نادیده‌گرفتنِ #دیگری زندگی‌اش را با خودخواهی و سنگدلیِ تمام پیش می‌بَرد و در برتری بر رقیبانِ خیالی‌اش به هر فریبی دست می‌آویزد.
کودکان طبیعت و جنب‌وجوش و کارهای خلّاقانه‌ی هنری و فنّی را دوست دارند امّا برده‌داران آن‌ها را وادار می‌کنند روزهای شادی‌آمیزشان را در اتاق‌های سربسته که مثلِ سلول‌های انفرادیِ شکنجه هستند محبوس شوند. یک قدم با چشمِ #باز بهتر از هزاران قدم با چشمانِ بسته است، امّا هر کودکی برخلافِ سرشتِ جست‌وجوگرش مجبور می‌شود در تاریکی گام بردارد، او پیوسته حل می‌کند بی‌آنکه بداند چرا باید در دنیای تئوری‌ها و معادلات غرق شود. او ذهنش می‌پرسد امّا دهنش را می‌دوزند.
در مدارس، دانش‌آموزان به مالکیّتِ خصوصیِ یکدیگر تجاوز می‌کنند و روی نیمکت‌ها و دیوارها چیزهای #مخربی می‌نویسند که شکستِ مدارس در آموزش را از نقابِ دروغین‌شان بیرون می‌کِشد. تقلّب و فریب در روزهای امتحان گرانبهاترین فضیلتِ اخلاقی‌شان را فاسد می‌کند. قربانیانِ مدرسه پیوسته در معرضِ فحّاشی و آزارِ جنسی و قلدری و دخانیات و افسردگی و علومِ فیک و باورهای غلط قرار می‌گیرند و حتّی معلّمان در چرخه‌ای بینِ تقدیس یا تحقیر اسیرند.
کندوکاوی در علم به ما #فروتنی می‌بخشد امّا امروزه آموزشِ علم با خِرَدِ دیوانگان پیش می‌رود. براستی کلیدِ فهمِ زندگی درست از جایی آغاز می‌شود که کودک دیگر به مدرسه نمی‌رود. اگر کسی صدها کتاب حفظ کند، راهی را نیافته که شایسته‌ی زندگی باشد و او به همه‌ی مسیرهای گمراه‌کننده‌ای که پیشِ‌رویش است می‌بازد. انسان در سایه‌ی آزادیِ عمل افکارش برمی‌شکوفد، امّا کودکان هر روز در #انزوای کامل از جامعه باید برای مافوقان‌شان مثلِ پادگانِ نظامی گردن‌شان را کج نمایند تا ذهن‌شان را از اطّلاعاتِ بیهوده برف‌انباری کنند.
هوشِ خالی اغلب انسانِ احمق تولید می‌کند، و این نهایی‌ترین هدفِ باندهای مافیاییِ مدارس و دانشگاه‌های امروز است تا انسانِ بی‌فکرِ احمق بسازند و آن‌ها را به‌روشِ حیوانات تربیت کنند. آنچه مدرسه در انسان‌زدایی از کودکان می‌کند #جرمی‌ست که دولت‌ها این شکنجه‌گاه را برای تخریبِ ذهن و قابلیّت‌های انسانیِ کودکان به‌شکلِ قانونی بنا نهاده‌اند.
کسانی که از الغای مدرسه به‌عنوانِ پرورشگاهِ بردگان می‌رمند، نیازی نیست آمارِ فارغ‌التّحصیل‌ها ذهن‌شان را به بیراهه ببرد، کافی‌ست به اطراف‌شان بنگرند تا ثمره‌ی بیش از دوازده سال بردگی را در گفتار و رفتار و افکارِ مردم ببینند، زیرا آنان که مدرسه می‌روند تحتِ هدایتِ «نمرات» برای #بتِ «مدرک» مشاعرشان بهم ریخته و هرگز تلاشی برای ارتقای شخصیّتِ انسانی‌شان نشده است.
من تا آخرِ عُمرم بدونِ لحظه‌ای تردید معتقدم دنیای ما را چیزی جز آموزشِ اخلاقی و معنویِ انسان نجات نخواهد داد. انسان در سایه‌ی ترحّم و مدارا و آسان‌گیری و خصائصِ نیکوست می‌تواند زندگی را زیبا و قابلِ‌تحمّل کند که با میلیاردها کتابِ ریاضی و فیزیک و شیمی نمی‌توانیم به #طراوتی که در گذشت و مهربانی به سیمای رنگ‌پریده‌ی آدمی می‌کِشیم ذرّه‌ای دست یابیم. ما این زندگی را خیلی بد آغاز کردیم امّا چنان‌که Oswald Spengler گفته یک پایانِ شکوه‌مند و فخیمانه تنها چیزی‌ست که نمی‌تواند از یک انسان گرفته شود.
سزاوار نیست بشر پایانش را مانندِ حیواناتی که در سیرک‌ها برای پیروزی بر دیگری می‌دوند رقم بزند. انسان نباید در #تباهی بمیرد.

•» طرحِ جایگزینِ مدرسه «•

🚷 @Leo_Shaahovsky