لَیاْلی

اگه بودی بهت می‌گفتم ماشین رو روشن کن. سبد خوراکی و دوربین رو روی صندلی عقب بذار، دو سه روز به دل جاده بزنیم و مسیر و آدما رو تماشا کنیم

دیشب بعد از ارسال این پیام بیهوش شدم.
تو سه روز پایانی آبان بیشتر از ۳۰ کیلومتر پیاده‌روی و محله‌های مختلف تهران رو گز کردم. دیدم، شنیدم، لمس کردم، لذت بردم، عکاسی کردم، یاد گرفتم و زندگی کردم.
مدت‌هاست به خودم قول دادم با تمام خستگی و شلوغی‌ها هرروز بنویسم و تمرین داشته باشم. شده به اندازه‌ی چند کلمه‌ی ساده.
بعضی روزها تو دفترم چند صفحه می‌نویسم و روزهایی که خسته‌ترم چند پاراگراف بداهی نويسی می‌کنم یا چند کلمه‌ کنار هم ردیف. بعضی شب‌ها اینجا ارسالشون می‌کنم تا جلوی زبون دراز کمال‌گرایی رو بگیرم.
تا می‌تونم به اندازه‌ی توان و انرژیم تلاش و تمرین و قدِ خودم و توانایی‌هام رو بلندتر می‌کنم🤍

اگه بودی غم‌هاتو می‌بوسیدم تا کمتر دردت بگیره

اگه بودی می‌رفتیم خیابون‌های نم خورده و بی‌عابرِ تهران رو گز می‌کردیم

در آیینه که را می‌بینی؟
خودت یا غمی که ساختند؟

تو هم زیر باران
کوچه به کوچه می‌گردی
تا به دست‌های هم برسیم؟

حین همه‌ی این کارها فکر می‌کردم چیه این دلتنگی؟
و چقدر قشنگه که کسی رو داشته باشی که اینطور دلتنگش بشی.
شاید اگه من و این دخترِ قشنگ که از آدم حسابی‌های زندگیم و رفیق‌ترین دوست منه، از هم دور نبودیم انقدر قدر همدیگه و لحظه‌هایی که کنار هم هستیم رو نمی‌دونستیم❤️

خسته از سرماخوردگی و نوشتن، قبل از اینکه خواب چشم‌هام رو ببره، لباس‌هام رو اتو زدم، کیفم رو چیدم، عطری که خودش بهم هدیه داده رو برای صبح روی میز گذاشتم. حتی تخم‌ مرغ‌هایی که برای صبحانه می‌خوام آبپز کنم رو تو ظرف روی گاز گذاشتم که فردا همه‌ی کارها تند پیش بره و زودتر به دیدنش برسم

بداهه نویسی نیمه شب با گوش دادن به قطعه‌ی دلم گرفته از علیرضا قربانی
زمان صرف شده هفت دقیقه

پشت پنجره ایستاده بود. خیره به سوسوی چراغ‌‌های شهر که تاریکی شب را تسکین می‌دادند.
اما زور کدام شمع به تاریکی اقیانوس می‌رسید؟ حکایت این روشنایی کوچک در آسمان شب، حکایت شمع و عمق اقیانوس بود.
صدایِ خوش علیرضا قربانی از هدفون دور گردنش بیرون می‌زد و سکوت خانه را خوش نوا می‌کرد.
روی شیشه تصویر کم رنگ کالبدش نقش بسته و رد بخارِ فنجان قهوه نشسته بود.
به چشم‌هایش خیره شد.
جایی خوانده بود چشم‌ها دریچه‌ی قلب‌اند ولی او عقیده داشت چشم‌ها پنجره‌ی روح‌اند.
اگر می‌خواهی روح کسی را ببینی، باید چشم‌هایش را تماشا کنی تا هرچه هست را ببینی.
آدمی هرچه غم، هرچه شادی، هرچه سپیدی و سیاهی دارد در چشم‌هایش جا داده.
به چشم‌هایش دقیق‌تر شد. به آشفتگی و غمش. به پنجره‌ای که به خانه‌ی دلش باز می‌شد.
قربانی با حرارت گفت: رسولِ کوچکِ خوبم،
رسولِ کوچکِ خوبم،
تبر به دوش به پا خیز
پنجره را باز کرد. باد به صورتش کوبید. لای موهای سیاهش رفت و موج موهایش را بلند کرد. آسمان عطرِ باران داشت. فنجان قهوه را کنار گذاشت و تنش را به باد سرد آبان سپرد. تبرش را برای شکستن و شکسته شدن برداشت. منتظر باران بود تا بتابد و سیاهی‌اش را بشورد‌.

لیلی سلطانی