یک‌بار پال از دیدن پسربچه‌ای که لب ترانسی چمباتمه زده بود به گریه افتاد. همان موقع دیدم که در واقع مادرش او را آن‌جا گذاشته تا دلسوزی و عذاب وجدان عابرین را برانگیزد و وادارشان کند که سر کیسه را شل کنند. من برخلاف پال نه تنها بچه‌ی بیچاره‌ای می‌دیدم که مادر حریصش به شکل شرم‌آوری از او سوءاستفاده می‌کرد؛ بلکه خود مادر را هم می‌دیدم که در بوته‌ها چمبره زده بود و به شکل رقت‌انگیزی همچون تاجران مخوف مشغول شمردن یک کپه اسکناس بود. پال نه مادر را در پس زمینه می‌دید و نه شمارش عایدی را؛ چشمش فقط به بچه و بیچارگی‌اش بود. در واقع با حس تأسف عمیق از اصل وجود داشتنش، گریه‌کنان یک اسکناس صدشلینگی به بچه داد. پال تنها سطح - درماندگی کودک معصوم و نه مادر شرورش در پس زمینه - را می‌دید؛ حال آنکه من تمام صحنه را می‌دیدم. این سوءاستفاده‌ی بی‌شرمانه از سرشت نیک دوست من بر او پوشیده بود اما من نمی‌توانستم از آن چشم بپوشم. پال را با دید سطحی‌اش از ماجرا تنها می‌گذاشتم.
📚 برادرزاده‌ی ویتگنشتاین
✍ توماس برنهارد 🇦🇹
📄 صفحه ۲۱
📔 @PouyaKetab 📔
📚 برادرزاده‌ی ویتگنشتاین
✍ توماس برنهارد 🇦🇹
📄 صفحه ۲۱
📔 @PouyaKetab 📔
