قدرت توتالیتری اجازه نمی‌دهد که افکار و عقاید مختلف بروز پیدا کند و بنابراین اجازه نمی‌دهد بحث یا گفت‌وگویی معنادار شکل بگیرد. در رژیم‌های توتالیتر، فعالیت فکری ناممکن است. حتی افراد، فارغ از آنچه در دورن دارند، ناگزیرند خودشان را با الگوی رسمی وفق دهند، قیدوبندهایی هستند که نمی‌گذارند شخصیت در افراد پرورده شود؛ و فضایی که در آن جان و ذهن انسان حرکت می‌کند دائماً تنگ‌تر و تنگ‌تر می‌شود.
نظام توتالیتری به همه‌ی خواست‌ها فقط یک پاسخ می‌دهد. در برابر ناراضیان فقط به زور متوسل می‌شود. برای همین است که دولت‌های توتالیتر نمی‌توانند بی‌وجود پلیس سیاسی، دادگاه‌های فرمایشی، حکم‌های غیرقانونی، اردوگاه‌های کار اجباری، و اعدام‌هایی که غالباً نوعی آدم‌کشی در هیأت مبدل هستند، سر کند.
نظام توتالیتری در اوج تکاملش از این جهت چشمگیر است که شمار نوکران حلقه به گوشش در سرتاسر جامعه بسیار زیاد است... آنچه آنان را به حرکت درمی‌آورد دیگر شور و شوق نیست بلکه ترس است. با این همه شخصی که انگیزه‌ی اعمالش یک ترس دائمی است، صفتی را از دست می‌دهد که کل فرهنگ از دل آن صفت برمی‌آید: او خلاقیتش را از دست می‌دهد، چشم‌اندازش را از دست می‌دهد.رقتار او را می‌توان به رفتار ساکنان شهری محاصر شده تشبیه کرد. یگانه آرزوی او زنده ماندن است.
📚 روح پراگ
✍ ایوان کلیما 🇨🇿
📄 صفحات ۱۴۴ - ۱۴۵
📔 @PouyaKetab 📔
نظام توتالیتری به همه‌ی خواست‌ها فقط یک پاسخ می‌دهد. در برابر ناراضیان فقط به زور متوسل می‌شود. برای همین است که دولت‌های توتالیتر نمی‌توانند بی‌وجود پلیس سیاسی، دادگاه‌های فرمایشی، حکم‌های غیرقانونی، اردوگاه‌های کار اجباری، و اعدام‌هایی که غالباً نوعی آدم‌کشی در هیأت مبدل هستند، سر کند.
نظام توتالیتری در اوج تکاملش از این جهت چشمگیر است که شمار نوکران حلقه به گوشش در سرتاسر جامعه بسیار زیاد است... آنچه آنان را به حرکت درمی‌آورد دیگر شور و شوق نیست بلکه ترس است. با این همه شخصی که انگیزه‌ی اعمالش یک ترس دائمی است، صفتی را از دست می‌دهد که کل فرهنگ از دل آن صفت برمی‌آید: او خلاقیتش را از دست می‌دهد، چشم‌اندازش را از دست می‌دهد.رقتار او را می‌توان به رفتار ساکنان شهری محاصر شده تشبیه کرد. یگانه آرزوی او زنده ماندن است.
📚 روح پراگ
✍ ایوان کلیما 🇨🇿
📄 صفحات ۱۴۴ - ۱۴۵
📔 @PouyaKetab 📔
