خشت کج | نقد نظام آموزشی のテレグラム投稿

◀️ نگاهی کلی به چیستی و فلسفه مدارس والدورف

مدارس والدورف، که به نام "مدارس اشتاینر" نیز شناخته می‌شوند، یک مدل آموزشی هستند که بر اساس فلسفه آموزشی رودولف اشتاینر، بنیان‌گذار آنتروپوسوفی، شکل گرفته‌اند. این نوع مدارس تأکید زیادی بر توسعهٔ همه‌جانبهٔ کودک دارند و سعی می‌کنند جنبه‌های فکری، احساسی، و عملی آموزش را با هم ترکیب کنند...


🔰 خشت کج | نقد نظام آموزشی

🆔️ @kheshtekaj

🔷️ نگاهی به دبستان AltSchool واقع در سانفرانسیسکو آمریکا

✅ در این مدرسه شخصی‌سازی یادگیری با استفاده مفید از ابزارهای تکنولوژی به میزان زیادی تحقق پیدا کرده...


🔰 خشت کج | نقد نظام آموزشی

🆔️ @kheshtekaj

🔶️ چرا مدرسه‌های فعلی به درستی، بخصوص برای پسران، طراحی نشده است؟


🔰 خشت کج | نقد نظام آموزشی

🆔️ @kheshtekaj

🔴 رویکرد کتابهای درسی، بچه ها را از تفکر واگرا و پرداختن به زوایای مختلف مسئله و راه حل های خلاقانه منع می کند.

🔸شاگرد باید اطلاعاتی که در کتاب نوشته را دریافت کند، کاملا مطالب بیان شده را فراگرفته، دستورات آن را مو به مو اجرا کرده، و عین آن را در هنگام امتحان بازگوید.

🔸در این صورت، فهم شاگرد نسبت به یک موضوع، عینا آن چیزی است که در کتاب درسی آمده است. نه کم و نه بیش!

🔸او باید دیدگاههای مطرح شده در کتاب را باید عینا پذیرفته، و عبارات مهم آن را بی کم و کاست عینا حفظ کند.

🔸این یعنی ما به زور کتابهای درسی، بچه ها را به تفکر همگرا سوق داده، و آنها را ترغیب می کنیم، تنها از زاویه‌ی محدودی به مسئله نگاه کنند، و فقط از روشهای قدیمی و بیان شده برای حل مسئله استفاده کنند.

🖋اردوان مجیدی



🔰 خشت کج | نقد نظام آموزشی

🆔️ @kheshtekaj

🔻پداگوژی برای رهایی: گفتگوهایی برای دگرگونی آموزش

نویسنده:پائولو فریره
مترجم:حسام حسین زاده

فهرست
مقدمه: رویای آموزش رهایی بخش
فصل یکم: چگونه معلمان میتوانند به آموزگاران رهایی بخش بدل شوند؟
فصل دوم: ترسها و مخاطرات دگرگونی چیست؟
فصل سوم: آیا ساختار و دقت در آموزش رهایی بخش وجود دارد ؟
فصل چهارم : « روش گفت وگویی » در تعلیم چیست؟
فصل پنجم: آیا دانش آموزان جهان اول نیاز به رهایی بخشی
فصل ششم: چطور آموزگاران رهایی بخش میتوانند بر تفاوتهای زبانی با دانش آموزان غلبه کنند؟
فصل هفتم: رویای دگرگونیِ اجتماعی: چطور آغاز کنیم؟


🔰 خشت کج | نقد نظام آموزشی

🆔️ @kheshtekaj

🔴 حماقتی به نام دکترا خواندن

🖋هاتف خالدی

🔹دکترا خواندن در خارج از کشور یک حماقت محض است و خواننده عزیز نباید خیال کند این تنها یک نظر شخصی تو خالی و پوچ است که نویسنده در نظر دارد در سطور پیش رو به ذکر دلایل و ادله خود بپردازد.

🔸دکترا گرفتن در رشته های مهندسی یک کار زمان بر و وقت گیر است که معمولا بین 3 تا 5 سال به طول می انجامد. دانشجوی دکترا اگرچه در ابتدای شروع کار  از انگیزه بالایی برخوردار است اما به دلایل مختلف انگیزه اش را به کلی از دست می دهد طوری که در انتهای کار هیچ امیدی برای ادامه روند موجود ندارد. دوره تحصیلی دکترا مصادف است با بهترین سالهای عمر آدم. دوره ای که در پایان شور و نشاط جوانی را از انسان باز می ستاند و او را به یک آدم خموده و دور از اجتماع تبدیل می کند.

🔹دکترا خواندن به خصوص برای زنان مهلک و بیمار کننده است. دکترا برای یک زن خوره روح و روان است. او را از برنامه های زندگی زناشویی اش باز می دارد. اگر مجرد باشد بی شک زمان تجرد و تنها نشینی و فراق و دوری اش را تمدید می کند و اگر تاهل گزیده باشد او را در تحیر و ندانم کاری عمیق فرو می برد و همیشه فرصت بچه داری و تجربه حس مادری را به تاخیر می اندازد.

🔸دوره دکترا تقریبا کمترین دستمزد را در میان کارهای مهندسی و غیر مهندسی در غرب دارد. اگر این دوره در کشورهایی نظیر کانادا و یا آمریکا باشد این حقوق که بخش اعظمی از آن خرج شهریه دانشگاه می شود، تنها به اندازه خوردن و نمردنی است که زندگی را به فلاکت محض می کشاند و اگر در کشورهای اروپایی باشد زندگی اندکی بهتر است و سطح زندگی کمی بالاتر از زندگی دانشجویی خواهد بود اما آیا این به ضرر چندین سال عقب ماندن از تجربه کار مهندسی و باز ماندن از افزایش پایه حقوق در طی 4 یا 5 سال در یک شرکت مهندسی معتبر می ارزد؟

🔹خروجی دوره دکترا یک تز و چند مقاله در ژورنالهای علمی مهندسی است. ژورنالهایی که هزینه اشتراک سالانه آنها چندین هزار دلار است و بدیهی است که حتی همه مراکز تحقیقاتی دنیا در آن رشته خاص تحصیلی شما قادر به خواندن نتایج کاری که در مدت 4 یا 5 سال انجام داده اید نیستند. مقالاتی که در طی چندین سال شاید یکی ده بار بیشتر خوانده نشوند و هیچ بعید نیست که تعداد خوانندگانی که مقاله شما را از ابتدا تا انتها یک بار می خوانند کمتر از انگشتان یک دست باشد. نهایت این است که خروجی کار 5 ساله شما تعدادی مقاله بی خواننده، بی ارزش و غیر مفید و یک تز صد و چند صفحه ای است که جایش جایی در بالای کتابخانه و مصرفش تنها چشم کشی و تفاخر است.

🔸چشم انداز شغلی برای یک دانشجوی دکترا تیره و تار تر از یک دانشجوی فوق لیسانس مهندسی است. توانایی ها و دانش کسب شده در طول دوره دکترا فراتر از نیاز اغلب کارهای صنعتی مهندسی است و این دانش شما را برای بسیاری از موقعیت های شغلی مهندسی به اصطلاح «اور کولیفای» می کند. بسیاری از شرکت های مهندسی از استخدام فردی با تحصیلات دکترا ابا دارند چه اینکه او را فردی آرمانی، فرمان نبر و با اهداف بلند بالا می دانند که سعی در تصاحب صندلی آنها دارد. فردی که می کوشد تا پله های مدیریتی را زودتر از دیگران طی کند و این را دردسری عظیم برای شرکت خود می دانند.

🔹وضعیت شغلی برای استخدام دانشجوی دکترا به عنوان هیات علمی در دانشگاههای اروپایی به خصوص برای دانشجویان ایرانی مبهم و نا امید کننده است. اخیرا به جز هلند که تعدادی از دانشجویان ایرانی اش را به عنوان هیات علمی استخدام کرده مثال دیگری در این باره به ذهن نویسنده نمی رسد. استخدام هیات علمی برای دانشجویان ایرانی به خصوص در کشورهای اروپایی بسیار تصادفی و از روی بخت و اقبال است.

🔹با این وجود هر ساله برای موقعیت های دکترا در خارج از ایران هزاران هزار درخواست فرستاده می شود. بسیاری از استادان دانشگاههای غرب از خیل نامه های ارسالی از سوی ایرانیان و فرم های پرشده برای یک موقعیت تحصیلی دکترا توسط آنها  گلایه دارند و آن را به تمسخر و مضحکه در جمع های خودمانی شان مطرح می کنند. خرده نمی توان گرفت. وضعیت اقتصادی ایران در شرایط فعلی ناگوار است و موقعیت های شغلی مناسب کمتر از پیش شده است. مهاجرت تحصیلی به عنوان دم دستی ترین گزینه، گزینه خوبی است اما پیشنهاد من درخواست برای تحصیل در مقطع فوق لیسانس است. بسیاری از دانشجویان حتی با کیفیت بسیار پایین تر بعد از دو سال تحصیل موفق به پیدا کردن شغل های خیلی خوب شده اند و چه بسا بعد از چند سال پایه حقوقشان به مراتب بیشتر از یک دکتر بخت برگشته باشد.

🔴 تجربه دوستان دکترا خوانده در ایران شاید حتی اسفناک تر از تجربه نویسنده در این موضوع باشد...


🔰 خشت کج | نقد نظام آموزشی

🆔️ @kheshtekaj

📍مدرسه بدون پسوند

✍ مرتضی نظری


تحصیل همه دانش‌آموزان در کنار یکدیگر و بدون تقسیم بندی‌های کاذب راه تحقق عدالت آموزشی است.
باید از تقسیم بندی و تنوع مدارس خودداری کرد، به عنوان مثال ما دانش آموزان خانواده های عزیز شهدا و ایثارگران را از از همسالان خود جدا می‌کنیم تا در مدارس شاهد درس بخوانند یا دانش آموزان با نیازهای ویژه و استثنایی را از کنار همسالان خود جدا کرده و در مدارس خاص خودشان جانمایی می‌کنیم و گروه دیگری از بچه‌ها را به بهانه استعداد درخشان در مدارس خاص خودشان ثبت نام می کنیم.
این جداسازی‌ها و تفکیک‌ها فاقد پشتوانه درست و علمی است و دست کم در نظام های آموزشی موفق، چهار پنج دهه از این سبک مدرسه‌داری و مدیریت آموزشی فاصله گرفته‌اند.
تنوع مدارس هم به رشد طبیعی و اجتماعی کودکان و نوجوانان صدمه می‌زند و هم امکان هویت‌یابی را از دانش آموزان سلب می‌کند.
افراد در محیط‌های همگن و یکدست نمی‌توانند خودشان را بشناسند و به ارزش ها و قوت های خود پی ببرند. این، نتیجه دخالت بزرگسالانه در دنیای کودکان و نوجوانان است.
هم صحبتی و رفاقت بچه‌ها با یک فرزند شهید، با یک دوست دارای معلولیت بسیار دارای مزیت برای همه آنهاست.
من متوجه تفاوت‌های خاص بچه‌ها و ضرورت رسیدگی‌های خاص مانند رسیدگی های پزشکی و آموزشی جداگانه متناسب با تفاوت های فردی هرکدام هستم اما دانش آموزان حتی الامکان بهتر است در کنار یکدیگر درس بخوانند و اگر نیازی هم به تفکیک باشد این تفکیک باید درون مدرسه انجام شود و برنامه آموزشی واحد و ثابتی را هم نباید از همه بطور یکسان انتظار داشت.
این جداسازی‌ها یکپارچگی و عدالت اجتماعي را از نظام آموزشی ما گرفته و امر آموزش را به ورطه بی رحمی، رقابت، مسابقه های اضطراب آور و رشد تک بعدی کشانده. بچه‌ها نه تصویر واقعی از خودشان پیدا می‌کنند و نه از همسالان خود و نه از واقعیت‌های اجتماعی. محیط گلخانه‌ای و مصنوعی که همه شبیه هم و طی آزمون‌‌های دستچین شده انتخاب شده باشند بیشتر از آنکه موجب بالندگی فرد باشد  به محیط ضد اجتماعی و ضد تربیتی تبدیل می‌شود.
مدیریت آمرانه و سلیقه‌ای در آموزش و پرورش به اعتبار اجتماعی این دستگاه لطمه زده...


🔰 خشت کج | نقد نظام آموزشی

🆔️ @kheshtekaj

💠مدرسه برایت ورکس

🔆یادگیری روند نامحدودی است که در هر مکان و زمانی اتفاق می افتد


🔰 خشت کج | نقد نظام آموزشی

🆔️ @kheshtekaj

🔆 بازیگوشی و سرخوشی کلید اصلی خلاقیت ، حل مساله و یادگیری است...

🔷 یادگیری ، حل مساله و خلاقیت توسط عواملی که مانع سرخوشی و بازیگوشی باشند ، وضع بدتری می یابند و هم چنین ، توسط عواملی که منجر به ارتقای سرخوشی و بازیگوشی باشند بهبود می یابند.

🔹 تحت فشار بودن برای عملکرد خوب مانع از یادگیری جدید می شود.

🔹تحت فشار بودن برای خلاقیت داشتن ، مانع از خلاقیت می شود

🔹ایجاد حس و حال سرخوشانه ، بر خلاقیت و توان حل مساله می افزاید.

🔹حالت سرخوش ذهن امکان حل مسایل منطقی را بهتر فراهم می سازد.

◀️ کتاب یادگیری آزاد نوشته پیترگری در فصل فصل هفتم اشاره به این موضوع دارد.

✳ تیم براون طراح برجسته و مدیر شرکت IDOE  نیز می گوید برای طراح بهتری بودن باید بازیگوشی بیشتری داشته باشیم:

💡می توان به آسانی انگاشت که دو حالت مزبور، مطلقند. اینکه یا باید بازیگوش باشی یا جدی، نمیشود همزمان هردوی این ها بود. اما این طرز فکر درست نیست: می شود یک حرفه ای جدی بود و بعضی وقت ها هم بازیگوش. یا این یا اون نیست، بلکه هم اینه و هم اون. می شود جدی بود و بازیگوش. خلاصه اینکه، باید به بازی اعتقاد داشته باشیم. و به خلاقیت، نیز. چراکه بین این دو رابطه ای وجود داره. و یک سری رفتارها هستند که در دوران بچگی آموختیم، و برای ما طراحا بسیار سودمندند. رفتارهایی مانند کاوش، که بر تعداد تاکید داره؛ ساختن، و با دست اندیشیدن؛ و نقش بازی کردن که به ما کمک می کند که هم با شرایطی که در آن طراحی می کنیم هماهنگ شیم و هم خدمات و تجربیاتی رو خلق کنیم که بی بدیلند ...


👇برای مشاهده سخنرانی تیم براون در #تدتاک با عنوان : داستانهایی درباره خلاقیت و بازی روی لینک زیر کلیک کنید:

https://www.ted.com/talks/tim_brown_on_creativity_and_play/transcript?language=fa#t-1386000

◀️ برگرفته از:
@NobangAndisheh


🔰 خشت کج | نقد نظام آموزشی

🆔️ @kheshtekaj

🔴رقابت گرایی

🔲آموزش و پرورش ما تحت تأثیر رویکرد رفتارگرا به شدت رقابتی است. دانش آموزان باید رقابت کنند تا به پاداش یا همان نتایج مطلوب برسند. در حالی که منتقدانی مانند «پائولو فریره» از مشارکت و همکاری، همدلی و مسؤلیت پذیری در قبال دیگران به جای رقابت می گویند.
رقابت به خصوص رقابت فردی و نه رقابت همکارانه روح همکاری جمعی را در کشور ما تضعیف کرده است.

نتیجه رقابت درمدارس تربیت نسلی کم تحمل است. رقابت گرایی تا حد زیادی «زندگی» را از سالهای تحصیل بچه ها خط زده است.
مدارس موفق جهان تلاش می کنند هر چیزی که اعتماد متقابل را به خطر می اندازد از مدرسه دور کنند و در صورت ضرورت رقابت را برای همکاری تجویز میکنند و نه برای جلو زدن از دیگری. به بچه ها آموزش می دهند که «همکاری» و «باهم موفق شدن» را یاد بگیرند.

◀️ برگرفته از کتاب آمرانگی و آموزش
🖋نوشته مرتضی نظری

🔰 خشت کج | نقد نظام آموزشی

🆔️ @kheshtekaj