خلیل الرحمن خباب

(۷۶)
«ای مولای زبیر!».

امام بخاری رحمه‌الله از عبدالله بن زبیر رضی‌الله‌عنهما روایت کرده که می‌گوید:
«[پدرم] زبیر مرا فراخواند و دربارۀ بدهی‌هایش وصیت کرد و گفت: «پسرم،
اگر نتوانستی بدهی‌هایم را بپردازی، از مولایم کمک بخواه!».
نمی‌دانستم منظورش چیست، تا اینکه پرسیدم: «پدرجان، مولای تو کیست؟».
گفت: «خدا!».
عبدالله رضی‌الله‌عنه می‌گوید:
«به خدا سوگند، هرگاه در پرداخت بدهی‌های او گرفتار می‌شدم، می‌گفتم: «ای مولای زبیر، بدهی‌اش را بپرداز!»
و خدا آن را ادا می‌کرد!».
شما هم مولایی دارید، پس در برآوردن نیازهایتان از او کمک بخواهید.
به پزشک مراجعه کنید، اما شفای واقعی را از خداوند شافی بخواهید.
برای رزق و روزی کار کنید، اما دل به خداوند رزاق ببندید.
برای ساختن خانواده ازدواج کنید، اما خداوند وهاب را از یاد نبرید.
بدانید که مردم تنها اسباب و ابزارهایی در تقدیر خدا هستند، پس مبادا به اسباب دل بسته پروردگار اسباب را فراموش نکنید!

📚 پیام‌هایی از صحابه رضی‌الله‌عنهم
✍️ نبشته: د. ادهم شرقاوی
📝 ترجمه: خلیل الرحمن خباب

#پیام‌هایی_از_صحابه


🌐🩵 @Khademulislam


#ترجمه_ها #ادهم_شرقاوی

آزادی زن اسیر از مردان اسیر واجب‌تر است؛ زیرا مرد، تنها از دین و جان خویش می‌هراسد، اما زن علاوه بر دین و جانش، آبرو و حیثیت خویش را نیز در خطر می‌بیند.
پس هرچه تأثیر اسارت بر نفس اسیر و ارزش‌هایی که دارد، بیشتر و سنگین‌تر باشد، ضرورت آزادی او نیز بیشتر و مهم‌تر می‌شود.

✍️ شیخ عبدالعزیز طریفی
📝 خلیل الرحمن خباب


🌐🩵 @Khademulislam

#ترجمه_ها

وقتی خورشید طلوع می‌کند، به قرص درخشان و باشکوهش نگاه کنید و بیندیشید که چگونه با دل بزرگش رازهای تلخ و شیرین زمین را در خود جای داده است؛ رازهایی از غم‌ها و شادی‌ها، شکست‌ها و پیروزی‌ها، بی‌آنکه لب به سخن بگشاید. او هر روز بی‌هیچ گله‌ای از نو می‌تابد و گرمایش را به همه هدیه می‌دهد. خورشید به ما می‌آموزد که گاه رازهای زندگی را باید در سکوت و بزرگواری نگاه داشت، نه برای پنهان کردن حقیقت، بلکه برای حفظ آرامش دیگران و تداوم روشنایی در جهان.

✍️ خلیل الرحمن خباب

🌐🩵 @Khademulislam


#نبشته_ها #صبح‌نویسی

متأسفانه در روزگار ما رسم شده که اگر کسی دچار لغزش یا خطایی شود، به جای آنکه از خطایش درگذریم، از خود او می‌گذریم و او را از خود می‌رانیم؛ در حالی که انصاف و خردمندی اقتضا می‌کند که به جای طردکردن، لغزشش را ببخشیم و با نرمی و مهربانی، دستش را بگیریم تا بار دیگر گرفتار همان خطا نشود.
چه زیباست که به جای دست رد زدن، دستش را بگیریم و به جای سرزنش‌کردن، همراه و یاور هم باشیم و مانند چراغ فروزانی مسیر یکدیگر را روشن سازیم. بدین‌ترتیب نه‌تنها دل‌ها به هم نزدیک‌تر می‌شود، بلکه زمینۀ رشد و اصلاح نیز فراهم می‌گردد.
بدون تردید، همۀ ما انسان‌ها در معرض خطا و لغزشیم و این طبیعت بشر است که در مسیر شناخت و تجربه، بارها به اشتباه بیفتد. اما آنچه که اهمیت دارد، چگونگی مواجهه و برخورد ما با این لغزش‌هاست که آیا از سر عاطفه و خرد، دست برادرانه و خیرخواهانه‌ای را به‌سوی خطاکاران دراز می‌کنیم یا با قضاوت و طردکردن، زخم دردناک دیگری بر زخم‌های آنان می‌افزاییم؟!
خطاکردن، فرصتی است برای یادگیری؛ اما این فرصت زمانی به بار می‌نشیند که ما به‌عنوان اطرافیان، خیرخواهان و آموزگاران خوبی باشیم.
اگر به جای محکوم‌کردن، از درِ دوستی وارد شویم و با آرامش و شفقت راه درست را نشان دهیم، نه تنها به اصلاح فرد کمک کرده‌ایم، بلکه خود نیز از این مسیر درس‌های ارزشمند و مهمی خواهیم گرفت.
در حقیقت زندگی کوتاه‌تر از آن است که در آن به سرزنش دیگران مشغول شویم. چه بسا روزی خودمان در جایگاه خطاکاران قرار بگیریم و نیازمند دستی باشیم که از سر محبت، ما را بلند کند.
بزرگی انسان در بخشش و مهربانی اوست، نه در سخت‌گیری و طردنمودن. همان‌گونه که نسیم بهاری می‌تواند گیاهان پژمرده را دوباره به حیات بازگرداند، رفتار ما نیز می‌تواند دل‌های افسرده یا اشتباه‌کرده‌ای را به راه درست هدایت کند.
همه باید به این باور برسیم که هر انسانی داستانی دارد و هر لغزشی ریشه‌ای. شاید اگر به‌جای سرزنش، گوش شنوایی برای درک آن داستان باشیم، دریچۀ تازه و امیدوارکننده‌ای به‌سوی او بگشاییم و به یاد داشته باشید آنچه بر جای می‌ماند، سخنان تلخ ما نیست؛ بلکه محبت و همدلی‌ای است که چون چراغی در خاطر دیگران روشن می‌ماند.
چنین برخوردهای دلسوزانه و خیرخواهانه، مسئولیت مشترک ما در قبال یکدیگر است که اگر یکی خطا کند، وظیفۀ ماست که نه تنها او را قضاوت نکنیم و طرد ننماییم، بلکه با محبت و خیرخواهی، راه بازگشت را برایش هموار سازیم و بدانیم که در این همراهی، نه تنها او؛ بلکه ما نیز انسان‌تر و اصلاح‌تر خواهیم شد.

✍️ خلیل الرحمن خباب

🌐🩵 @Khademulislam


#نبشته_ها