Հրանտ Մելիք-Շահնազարյան

Այսօր Լևոն Մելիք-Շահնազարյանի ծննդյան օրն է

1958թ․-ի փետրվարի 7-ին ծնվել է հասարակական-քաղաքական գործիչ, քաղաքագետ, ԼՂԻՄ ինքնապաշտպանության շտաբի անդամ, «Միացում» կազմակերպության փոխնախագահ, ԼՂՀ ԳԽ արտաքին հարաբերությունների հանձնաժողովի նախագահ Լևոն Մելիք-Շահնազարյանը։

«Կարո՞ղ ենք ձերբազատվել հանցավոր միամտությունից, կարո՞ղ ենք սերունդներին որպես ժառանգություն թողնել հզոր երկիր, որը հակահարված կտա թշնամու յուրաքանչյուր ոտնձգության։

Վստահ եմ՝ այո՛։ Հայ ժողովուրդն ունի թե՛ ռազմական անհրաժեշտ գիտելիքներ ու ինտելեկտ, թե՛ զորավարական հանճար։

Ընդամենն անհրաժեշտ է այդ ամենը վերածել համակարգի ու գաղափարախոսության, որը կկազմի հայ ժողովրդի կենցաղի մասը։

Պետք է սովորել պատերազմել խաղաղ ժամանակ, որպեսզի ստիպված չլինես կռվել պատերազմում, պետք է սովորել հաղթել այնպես, որ թշնամու մի քանի սերունդ հիշի իրենց ջախջախումը»։

«Հաղթել ու վերապրել. դժվար մի առաջադրանք, քանզի պատերազմը պահանջում է զոհեր և զոհաբերություն։ Հաղթելու և վերապրելու ունակություն` համադրված զոհաբերությամբ. ահա հայ զինվորի արվեստն ու սկզբունքը»։

Ձեռքս անընդհատ գնում է Facebook-ի Messenger-ում պահպանված Մարատի հետ անձնական գրագրությանս… Առցանց ընթացած մեր զրույցների ավելի քան 10 տարվա արխիվ է պահպանվել այնտեղ։ Բազում հումորներ, խնդրանքներ, հարցումներ, կռիվներ, պայմանավորվածություններ… Շարունակ կարդում եմ ու մտքով գնում նախկին կյանք։ Այնտեղ, որտեղ լիարժեք երջանիկ էինք, բայց չգիտեինք դրա մասին։

Մարատն իմ մանկության ընկերն է։ Անցնող օրը նրա երկնային ծնունդն էր։ 47 տարեկան կդառնար։ Վերջին գրածս 2020թ. սեպտեմբերի 28-ին էր։ Ժամը 19։48-ին։ «Ախպեր պրիվետ։ Ո՞նց ես», - հարցրել էի ես։ Իսկ մի քանի ժամ անց իմացա, որ Մարատը զոհվել է։ Մինչև վերջին փամփուշտ կռվել է թշնամու դեմ։ Վերջին փամփուշտն էլ իր համար էր պահել…

Ծնունդդ շնորհավոր, Մարատ ախպեր։ Հիշում եմ՝ մի օր զգուշացրեցի, որ թշնամին կռվի է պատրաստվում, քեզ հատուկ հումորով պատասխանեցիր. «Էտ չերեզ ի՞նձ ըս օզում պանիկա քցիս Ղարաբաղ»։ Հիմա եկել եմ ասեմ, որ քո միջոցով ենք վերադառնալու Արցախ, Մարատ ջան։ Քո ու քեզ պես չհանձնվող հայ զինվորների միջոցով… Հիշատակդ միշտ վառ, ախպեր։ Կարոտում եմ…

Ինձ համար զինվորականը նա է, ով անմահության զգեստ է հագնում և ապրում է միայն անմահության համար, պատվի համար և ոչ աշխատավարձի ու թոշակի համար։ Այո, անմահության և պատվի համար։ Չի կարող լինել այլ կերպ։ «Այլ կերպ»-ն այսօրվա աղետն է։

Բագրատ արքեպիսկոպոս Գալստանյան

https://youtu.be/lrAVgYM9gRo?si=scBDme3jo5SW-60U

Մենք պետք է վերականգնենք առաջնորդությունը, այսինքն` ունենանք այնպիսի առաջնորդ, ունենանք և՛ ռազմական, և՛ քաղաքական այնպիսի հրամանատարություն, որը հստակ խնդիրներ կդնի մեր Զինված ուժերի առաջ ու հետամուտ կլինի այդ խնդիրների կատարմանը։

Վստահ եմ, որ մեր ժողովուրդը, մեր բանակն այդ պոտենցիալն ունի։ Սա իրապես լուծելու խնդիր է ու երբ լուծենք առաջնորդության խնդիրը, կրկին կվայելենք հաղթանակի բերկրանքը։

Հրանտ Մելիք-Շահնազարյան

ՀՀ և ԱՄՆ միջև Ռազմավարական գործընկերության կանոնադրությունը ստորագրելու գործում ցուցաբերված շտապողականությունը պարզ է. այս փաստաթղթով ԱՄՆ-ն ողջույններ է հղում Ռուսաստանի և Իրանի նախագահներին, որոնք հունվարի 17-ին Մոսկվայում համապարփակ ռազմավարական գործընկերության համաձայնագիր են պատրաստվում ստորագրել։

Հայ-ամերիկյան փաստաթղթի ուշադիր ընթերցողը կտեսնի, որ այնտեղ Իրանին ու Ռուսաստանին անհանգստացնող (եթե չասենք՝ սպառնացող) բազում դրույթներ կան։ Ստորագրված կանոնադրությունը, ըստ էության, Հայաստանը դարձնում է տարածաշրջանում ԱՄՆ վերահսկողական ծրագրերի իրականացման գործիք, որն ամեն պահ կարող է օգտագործվել թե՛ Մոսկվայի և թե՛ Թեհրանի դեմ։ Իսկ սա առնվազն նշանակելու է հակազդեցություն։ Ցավոք, Հայաստանը շարունակում է մնալ աշխարհաքաղաքական կենտրոնների շահերի բախման վայր, ինչը բազում վտանգներ է պարունակում մեզ համար։

Հայաստանի իշխանությունները հետևողականորեն սրում են Ռուսաստանի և Իրանի հետ հարաբերությունները։ Դա արդեն ոչ թե համագործակցությունից հրաժարվելու, այլ կոնկրետ հակամարտության է նմանվում։ Ի՞նչ կարող է ստանալ Հայաստանն այդ հակամարտությունից։ Իհարկե՝ միայն նոր կորուստներ։ Իսկ որո՞նք են այն երաշխիքները, որ մեր երկիրը կարող է դիմակայել Ադրբեջանի, Թուրքիայի, Իրանի և Ռուսաստանի հետ զուգաեռ ընթացող փաստացի բոլոր այս հակամարտություններում։ Չկան նման և ոչ մի երաշխիք։ Հետևաբար ո՞րն է Փաշինյանի կառավարության իրական նպատակը։

Փաշինյանն ու Միրզոյանը անցած երեկո ևս մեկ քայլով պատերազմը մոտեցրեցին մեր երկրի սահմաններին։ Վախենամ, թե այն այլևս անխուսափելի է։ Վստահ եմ՝ Ադրբեջանի դիվանագետներն առավոտյան ժամը 6-ից ՀՀ և ԱՄՆ միջև ստորագրված կանոնակարգը ձեռքներին կանգնած են Ռուսաստանի և Իրանի արտգործնախարարությունների դռների առջև։ Մի քանի օր առաջ Ալիևը վստահեցնում էր, որ Սյունիքի համար հնարավոր պատերազմն ուղղված չի լինելու Մոսկվայի և Թեհրանի դեմ։ Այսօրվանից նա կասի, որ այդ պատերազմը հանուն նրանց շահերի է։ Եվ, ինչ-որ առումով, կլինի ճիշտ։

Ահա, թե ինչ են արել նախօրեին Փաշինյանն ու Միրզոյանը, համոզված եմ՝ նույն Ալիևի թելադրանքով։ Արդյունքում՝ ԱՄՆ-ն իր խնդիրներն է լուծում, Ադրբեջանը՝ իր։ Եվ այդ ամբողջը կրկին Հայաստանի հաշվին։

Հարգելի հետևորդներ,

Տարիներ շարունակ Ոսկանապատը եղել է Ադրբեջանի և Թուրքիայի հակահայկական քարոզչության դիմադրության առաջամարտիկներից մեկը։ Մեր աշխաըանքները մշտապես միտված են եղել հայկական երկու պետությունների և մեր ժողովրդի շահերի պաշտպանությանը, տարածաշրջանում հայկական գործոնի կարևորությանը, մեր համընդհանուր անվտանգության ու բարեկեցության ապահովմանը։

Ցավոք, 2020թ. պատերազմի ողբերգական ավարտը, ի թիվս բազում այլ կորուստների, ոչնչացրել է նաև մեր աշխատանքի արդյունքների զգալի մասը։ Երկար ժամանակ ամեն ինչ այլևս անիմաստ էր թվում։ Պետք էր վերականգնվել, բուժել վերքերը, նոր ուժեր կուտակել և ամեն ինչ սկսել զրոյից։ Բայց նախ անհրաժեշտ էր ազատել երկիրը ներքին թշնամիներից։

Ինչպես հայտնի է, բոլոր այս աշխատանքներում՝ բայց հատկապես ներքին թշնամիներից ազատվելու հարցում, մենք և մեր ժողովուրդը դեռևս շոշափելի արդյունք չենք ունեցել։ Սա երկար մտածելու, ինչպես նաև կարևոր հետևություններ անելու կարևոր թեմա է։ Հուսով ենք՝ դա մեզ կհաջողվի։

Բայց կա մի խնդիր, որն օրեցօր ավելի ու ավելի է ակտուալ դառնում։ Խոսքը այն նույն թշնամիների քաղաքական, տնտեսական, ռազմական, տեղեկատվական, քարոզչական ագրեսիային դիմադրելու անհրաժեշտության մասին է։ Այս աշխատանքը պետք է նոր տեմպով վերսկսել։ Դա պետք է անել անգամ այն դեպքում, երբ իշխանությունը մեր երկրում շարունակում է պատկանել Ադրբեջանի և Թուրքիայի կամակատարներին։

Մեր՝ համեմատ պասիվ գործունեության այս ողջ ընթացքում եղել են մարդիկ, որոնք սպասել են Ոսկանապատի վերադարձին։ Շատերը նույնիսկ շարունակել են աջակցել մեզ Patreon-ի միջոցով՝ վստահ ենք հուսով, որ միևնույն է ուշ թե շուտ բոլորս կհասնենք մեր նպատակին, կվերադառնանք Արցախ և կրկին կշնչենք ազատության օդը։ Մենք նույնպես վստահ ենք դրանում։ Ուստի, ուժերի գերլարումով վերականգնում ենք Ոսկանապատի գործունեությունը։

Շնորհակալ ենք բոլոր այն մարդկանց, ովքեր այս ողջ ընթացքում եղել են մեր կողքին ու հավատացել վերականգնվելու և ի վերջո հաղթելու հայ ժողովրդի ներուժին։ Հետևողական աշխատանքն անպայման բերելու է իր արդյունքները։ Ժամանակը դա կապացուցի։ Ուստի, մենք վերականգնում ենք Ոսկանապատի ակտիվ գործունեությունը։ Ի գործ և Աստծով։

«Ոսկանապատ» վերլուծական կենտրոն

Նոր Տարվա Աղոթք

Տե՜ր Աստված,
Այս տարեմուտին շնորհակալություն եմ հայտնում Քո շնորհած բարիքների համար. շնորհակալություն կյանքի ու սիրո, օդի ու արևի, ուրախությունների ու տխրությունների համար:

Աղոթում եմ նրանց համար, որոնց հետ կիսեցի կյանքս, աշխատանքս, ցավս և ուրախությունս։

Ներողություն եմ խնդրում վատնածս ժամանակի, վատ մտքերիս, խոսքերիս ու գործերիս և անտեսած սիրո համար։
Ներողություն առանց եռանդի ապրած կյանքիս, չկատարած ու հետաձգած աղոթքիս, մոռացության և հիշաչարության, լռության և զրախոսության համար:

Այսօր պետք է խնդրեմ ինձ և սիրելիներիս համար խաղաղություն, և ուրախություն, ուժ ու խոհեմություն, սեր ու իմաստություն և մանավանդ՝ հավատք ու համբերություն:

Ցանկանում եմ ամեն օր լավատեսությամբ ու բարությամբ ապրել. պահպանիր ականջներս, որպեսզի թյուր, վատ բաներ ու բամբասանքներ չլսեմ, շուրթերս, որպեսզի սուտ, վիրավորիչ ու անձնասեր խոսքեր չարտասանեմ։ Փոխարենը բացիր էությունս առ բարին, այնպես որ իմ հոգին լցվի միայն քո օրհնություններով ու բարիքներով և դրանք կարողանամ տարածել ամեն քայլափոխիս, ուր էլ որ լինեմ։

Տե՜ր Աստված, Տե՜ր ժամանակի ու հավիտենության, քոնն են ներկան ու վաղը, անցյալն ու ապագան.
այս տարեսկզբին քեզ եմ ընծայում բոլոր գալիք օրերը, օրհնիր մեզ Քո Միածին Որդու՝ Հիսուս Քրիստոսի անունով. Ամեն։

Ավինյանի հոր դեմքի միմիկան, ձայնի տեմբրն ու հայացքը շատ ավելի արտահայտիչ էին, քան նրա արտաբերած բառերը։ Դա միայն զզվանք չէր։ Ոչ էլ արհամարհանք։ Ոչ նույնիսկ հղփություն։ Դա այս ամենի համադրությունն էր, այդ համադրության գերակա աստիճանը։

Ավինյանի «ներողությունն» էլ գրեթե նույն էր. պաշտոնի ու պատվի մեջ շատ արագ պաշտոնն ընտրեց։

Թե բա՝ հայրս ինձ այդպես չի դաստիարակել…

Սիրիայում տեղի ունեցած իրադարձությունների արձագանքը շուտով կհասնի Հայաստան։ Ուզենք, թե չուզենք՝ պետք է մի պարզ բան հստակ գիտակցենք. Հարավային Կովկասը վաղուց արդեն առանձին տարածաշրջան չէ։ Այն Մեծ Մերձավոր Արևելքի մի մասն է։ Այո, կենտրոնը չէ, ծայրամասն է։ Բայց Մերձավոր Արևելքի ծայրամասը։ Իսկ Արևելքը, ինչպես ասվում է, նուրբ հարց է։

Երբեք չես կարող գուշակել, թե հաջորդ պահին ով ում դեմ կպատերազմի և ով ում գլուխը կկտրի։ Փրկվելու միայն մեկ երաշխիք կա՝ ուժեղ բանակ և գորոծող անվտանգային համակարգ։ Մնացած ամեն ինչ, եթե չի բխում այս երկու գործոններից, խաբկանք է ու դեպի դժոխք տանող ուղիղ ճանապարհ։

Կարո՞ղ ենք արդյոք խուսափել սպասվող հնարավոր արհավիրքից։ Միանշանակ։ Կարող ենք նույնիսկ հաղթող դուրս գալ։ Հնարավորությունների միջակայքը շատ մեծ է՝ սկսած Սյունիքն ու անկախությունը կորցնելուց, ավարտելով Արցախը կրկին ազատագրելով։ Ընտրությունն էլ մերն է՝ հայ ժողովրդինը։ Ավելի մանրամասն՝ ներկայացվող հարցազրույցում։

https://youtu.be/ndDcTblzSR0?si=MMLRty2yKNvENZuN

Ասադի իշխանության անկումը ցույց է տալիս նրա կողմնակիցների՝ Ռուսաստանի և Իրանի թուլությունը։ Սա ԵՄ դիվանագիտության ղեկավար Կայա Կալլասի գնահատականն է։ Եվ ոչ միայն նրա։

Աշխարհը տեսնում է, թե ինչ է լինում Ռուսաստանի դաշնակիցների հետ։ Աշխարհը նաև տեսնում է, թե ինչ հաջողությունների են հասնում ԱՄՆ դաշնակիցները։ Եվ սա կարևոր իրողություն է, որը չի կարելի անտեսել։ Չի կարելի հատկապես ռուսներին։

Արևմուտքը չափազանց գրագետ պարտիա է խաղում Ռուսաստանի դեմ։ Վերջինիս զոհելով Ուկրաինան՝ Արևմուտքն աշխարհաքաղաքական խաղատախտակը մաքրում է Ռուսաստանի դաշնակիցներից։

Ուկրաինայում Ռուսաստանը, իհարկե, հաղթանակ կտոնի։ Բայց ու՞մ է պետք այդպիսի հաղթանակը։ Կրկին Արևմուտքին։ Մի պարզ պատճառով՝ որովհետև Ուկրաինան, իր նախկին տեսքով, գլխացավանք էր Արևմուտքի համար։ Ընդ որում, գլխացավանք էր թե՛ որպես Ռուսաստանի դաշնակից և թե՛ որպես Արևմուտքի կցորդ։ Այդ երկիրը պետք էր կտրել ռուսներից և փոքր մասերի բաժանել։ Խնդիրը լուծված է։ Դե թող դրանից հետո որքան ուզում են հաղթանակ տոնեն ռուսները։ Միևնույն է՝ բոլորը հասկանում են, որ դա պյուռոսյան հաղթանակ է։

Այսօրվա Ռուսաստանը չի սպասարկում իր աշխարհաքաղաքական շահերը։ Մոսկվայի համար դրանք առևտրի առարկա են դարձել։ Այդ իրողության առաջին նշանն ինձ համար 2016 թ. Ապրիլյան պատերազմն էր։ Դե իսկ վերջնականապես համոզվեցի այն բանից հետո, երբ 2018 թ. սեպտեմբերին Մոսկվայում ձերբակալվեց ու Ադրբեջանին հանձնվեց թալիշ ազգային գործիչ Ֆահրոդդին Աբոսզոդան։

Նույնը վերաբերում է նաև Իրանին։ Թեհրանի քաղաքականությանը դեռ կանդրադառնամ։

Զարմանալի՞ է արդյոք, որ Ռուսաստանի թշնամիները հաճույքով են գնում այն, ինչը վաճառում է հենց ինքը՝ Ռուսաստանը։ Իհարկե՝ ոչ։ Եվ ուրեմն ո՞րն է Ռուսաստանի փրկությունը։ «Օրեշնի՞կը»։ Հազիվ թե։ Սիրիայում Ռուսաստանին հենց այդ «Օրեշնիկի» պատասխանը տրվեց։ Վստահ եմ՝ Մոսկվայում դա լավ են հասկանում։ Կարծում եմ՝ Մոսկվայում նաև գիտեն լուծումները. պարզապես պետք է դադարել ազգային շահերի առևտուրը։ Նաև չծախել դաշնակիցներին, եթե անգամ դաշնակիցների մոտ նիկոլփաշինյանների պես ղեկավարներ են հայտնվում։ Այդ ամենը պետք է դադարեցնել քանի դեռ շատ ուշ չէ։

Դեռևս այսքանը։ Շարունակելի…

Դամասկոսն ընկավ։ Էրդողանի դուստրը սոցիալական ցանցերում շնորհավորում է հորը…

Թուրքիան ու Ռուսաստանը նույն նպատակն են հետապնդում։ Մեկը փորձում է Օսմանյան կայսուրությունը վերականգնել, մյուսը՝ Ռուսական։ Երկուսն էլ որոշ հաջողություն ունեն այդ գործում։ Այնքան, որ այլևս դժվար է շրջանցել միմյանց հարաբերություններում առաջացող սուր անկյունները։ Ու եթե կարողանան զարգացնել այդ հաջողությունը, ապա, ի վերջո, նորից կանգնելու են միմյանց դեմ պատերազմելու անխուսափելի անհրաժեշտության առջև։ Պատմությունն այդպես է. սիրում է կրկնվել։

Ձևավորվող նոր աշխարհակարգը ենթադրում է ուժերի նոր բալանս։ Նոր իրողություններին պատրաստվում են բոլորը։ Իրենց նախկին ազդեցությունն են փորձում վերականգնել նաև Ադրբեջանն ու Վրաստանը։ Բաքվում այդ խնդիրը մասամբ լուծված են համարում։ Իսկ ահա Վրաստանի իշխանությունները շարունակում են պայքարը մայրաքաղաքի փողոցներում։ Այդ պայքարն Աբխազիայի համար է։ Պաշտոնական Թբիլիսին հասկացել է, որ փոփոխությունների այս շրջանում պետք է կարողանալ հստակ ընտրություն կատարել։ Եվ նրանք կատարել են այդ ընտրությունը՝ Եվրոպայի խոստումները ստորադասելով Աբխազիան վերադարձնելու հեռանկարին։

Ու մինչ բոլորը պատրաստվում են անխուսափելի թվացող արհավիրքին, Հայաստանը շարունակում է Հովիկ Աղազարյան քննարկել։ Մինչդեռ կանգնած ենք նոր մեծ պատերազմի իրական վտանգի առջև։ Իրանի ուժայիններն արդեն հայտնում են, որ Ադրբեջանը պատրաստվում է Սյունիք ներխուժել։ Դե բայց մենք ոչինչ չենք ուզում նկատել։

Այն, ինչ տեղի է ունենում այսօր Սիրիայում, իսկական ողբերգություն է։ Ես չգիտեմ՝ կկարողանա՞ արդյոք Ասադի իշխանությունն այս անգամ էլ դուրս գա ճգնաժամից, բայց եղածն արդեն բավական է, որպեսզի հստակ լինի մեկ բան. մեծ առևտուր է տեղի ունեցել և այդ առևտրում վաճառվել են Սիրիայի շահերը։ Ավելի ճիշտ, հենց ինքը՝ Սիրիան։

Ամենայն հավանականությամբ երկիրը կմասնատվի։ Հիմնական շահառուն, եթե ոչ միակը, Թուրքիան է։ Մոսկվան հուսով է, որ Լաթակիան և Տարտուսը կմնան ռուսական ազդեցության տակ։ Ինչ-որ բան սակայն հուշում է, որ այդ շրջաններում Ռուսաստանը նույնքան ազդեցություն և ուժ կունենա, որքան ռուսական խաղաղապահ զորքերն ունեին Արցախում։ Ուշ թե շուտ ռուսներին կհասկացնեն, որ Սիրիայում այլևս անելիք չունեն և պետք է հեռանան։

Իրանը նույնպես կկորցնի ամեն ինչ։ Նման քաղաքականությամբ Թեհրանը Սիրիայում որևէ բան ունենալու հավակնություն չէր էլ կարող ունենալ։ Միայն սպառնալիքներ և ուրիշ ոչինչ։ Հիմա էլ հայտարարում են, թե կարող են երկու բանակ ուղարկել Սիրիա, բայց վախենում են, որ արդեն ուշ է։ Փոխարենը Իրանի իշխանություններն զբաղեցնում են իրենց հասարակությանը տիեզերք ինչ-որ արբանյակներ ուղարկելով։ Դե իսկ վաղը-մյուս օրն էլ Մոսկվան ու Թեհրանը երկար կվիճեն, թե ում բաղթողման հետևանքով էր, որ ահաբեկիչները կարողացան կործանել Սիրիան։

Համաձայնեք՝ ամեն ինչ շատ ծանոթ է մեզ։ Պարզապես այս անգամ մեր «բախտը բերեց». Թուրքիայի ախորժակին Սիրիայում հագուրդ տրվեց։

Դե իսկ CNN-ները մեծ հաճույքով հարցազրույցներ են անում ահաբեկիչների հետ։ Արդյունքում պարզվելու է, որ բոլորն ամեն ինչ արել են, որպեսզի նոր կոտորածներ չլինեն, բայց ստացվեց այնպես, ինչպես ստացվեց։

P.S.
Աղոթում եմ Սիրիայում գտնվող մեր հայրենակիցների ու եղբայրական ժողովրդի ճակատագրի համար։

Հայաստանի և Ադրբեջանի արտգործնախարարները պնդում են, իբր այսպես կոչված խաղաղության պայմանագիրը գրեթե պատրաստ է և կարող է շուտով ստորագրվել։ Մալթայում անցնող ԵԱՀԿ նախարարների խորհրդի 31-րդ նիստի ընթացքում Միրզոյանը հայտարարել է, թե Բաքուն ու Երևանը համաձայնեցրել են «պայմանագրի» նախաբանն ու 17 հոդվածներից 15-ը։ Բայրամովն իր հերթին հայտարարում է, թե Ադրբեջանի և Հայաստանի միջև «փաստացի խաղաղություն է հաստատվել»։

Զուգահեռ, սակայն, ադրբեջանական կողմը մերժում է Բլինքեն-Միրզոյան-Բայրամով եռակողմ հանդիպում անցկացնելու ԱՄՆ առաջարկը։ Բաքվի դիրքորոշումը պարզ է. ամեն ինչ անում են, որպեսզի ԵԱՀԿ Մինսկի խումբը հանկարծ կենդանության նշաններ չցուցաբերի։ Հանուն այդ նպատակի Ադրբեջանն իսկապես պատրաստ է ստորագրել «խաղաղության պայմանագիր» կոչվածը։

Իրականում Բաքուն բարդ երկընտրանքի առջև է. մի կողմից Ալիևը գիտի, որ Փաշինյանից դեռ շատ բան կարող է ստանալ, մյուս կողմից՝ հասկանում է, որ աշխարհաքաղաքական կենտրոնների համար Արցախի հարցը փակ չէ։ Երկրորդ այս հանգամանքը մեծ սպառնալիք է նրա համար։

Հետևաբար Ալիևը ստիպված է շատ զգույշ և ուշադիր լինել։ Խաղաղության պայմանագիր կոչվածը նրա վարչակազմը դիտարկում է որպես ԵԱՀԿ Մինսկի խումբն արձակելու՝ այսինքն, այդկերպ Արցախի հարցը միջազգային քաղաքական օրակարգից դուրս բերելու գործիք։ Բայց այդ գործիքը Բաքուն ցանկանում է օգտագործել ամենավերջին պահին։ Իսկ մինչ այդ Բայրամովն ու Միրզոյանը կխոսեն սահմանազատման «արդյունավետ» գործընթացի, Հարավայի Կովկասում «հակամարտություններին վերջ դնելու», «խաղաղության» և այլ «ձեռքբերումների» մասին։ Իհարկե, այդ ամենն ի հաշիվ Հայաստանի անվտանգության ու կենսական շահի։

Հուսադրողը միայն այն է, որ Արցախի հարցը դեռևս է և շարունակելու է մնալ աշխարհաքաղաքական օրակարգում։ Ալիևն ուզում է՝ թող Էրդողանի ձեռքը բռնած գա, միևնույն է՝ դա իր որոշելիք հարցը չէ։ Չունի Ադրբեջանն այդպիսի ներուժ։ Ոչ էլ Թուրքիան, որն ավելի քան մեկ դար չի կարողանում ձերբազատվել Հայկական հարցից։

Կարո՞ղ ենք արդյոք մենք օգտվել այդ հանգամանքից։ Իհարկե կարող ենք։ Բայց մինչ այդ շատ գործ ունենք անելու։ Աներևակայելի շատ…

Չորս օր առաջ ԱԺ-ում տեղի ունեցած հանրային լսումների ընթացքում Սրբազան Պայքարի առաջնորգ Բագրատ արքեպիսկոպոս Գալստանյանի խոսքն այն մասին, որ իրեն «հուզում է Քաղաքացիական Պայմանագիր ընտրած 680 հազար հայ մարդկանց ճակատին ՔՊ-ի կողմից դաջվող երկիրը հանձնողների պիտակավորումն ու մեղքը», երկիրն իրականում հանձնող դավաճանների այս խմբակի համար կեղտոտ շահարկումների թեմա է դարձել։

Այս հարցին վաղուց էր պետք անդրադառնալ, բայց նաև ուզում էի տեսնել, թե էլ ինչերի է ընդունակ իշխանական քարոզչության ցինիզմ։ Սրբազան Հոր խոսքը շատ պարզ ու հստակ էր։ ԱԺ-ում նա ընդամենը ևս մեկ անգամ ցույց տվեց, թե ինչպես են Նիկոլն ու ՔՊ-ականներն իրենց հանցանքը բարդում ուրիշների վրա, այս դեպքում՝ իրենց ընտրած քաղաքացիների (ի դեպ, վստահ եմ, որ 680 հազար թիվն իրականությանը չի համապատասխանում, բայց սա այլ հարց է)։

Սրբազան Հայրն իրական հայ հոգևորականին վայել հոգածությամբ խնամում է իր ժողովրդին, ամեն ինչ անում, որպեսզի դավաճանների գործունեության մեղքը սովորական մարդկանց վրա չմնա, իսկ այդ դավաճանները խաբում են՝ ասելով, թե Սրբազանը 680 հազար մարդու հող հանձնող անվանեց։

Ու ահա այս դրվագը լիարժեք բացահայտում է քաղաքական երկու բևեռների տարբերությունը։ Մի կողմից հոգածություն ու վախ, որ հանկարծ ժողովուրդը չվերածեն դավաճան ամբոխի, մյուս կողմից՝ դավաճանության գերադրական աստիճան և ամեն ինչ ուրիշների վրա բարդելու անհագ ցանկություն։

Իհարկե, հասկանում եմ, որ այլևս անիմաստ է այս ամենի մասին այսպես մանրամասն խոսելը։ Դե ո՞վ չգիտի, թե իրականում ով ով է մեր երկրում։ Բայց լռել էլ չի կարելի։ Ի դեպ, Սրբազան Հոր խոսքը բառացի եմ մեջբերել։ Մնացածն, ինչպես ասվում է, թողնում եմ մտածող մարդկանց դատին։ Բայց ինքս էլ ամեն ինչ անելու եմ, որպեսզի դավաճանների խմբակի մեղքերի միակ պատասխանատուն հենց իրենք լինեն։

Իսկ այն խնդիրը, որ մեր երկրում դեռ կան ՔՊ-ին ձայն տվող քաղաքացիներ, իհարկե, միանգամայն այլ մակարդակի քննարկումների առիթ է։ Այս հարցում էլ շատ մեղավորներ կան։ Այդ թվում՝ նաև ես և ինձ նման շատերը։ Ու եթե այդ մեղքը բաժանենք իրար մեջ, ապա ամենափոքր չափաբաժինը կհասնի քվեախցիկում ՔՊ-ի անվան դիմաց «птичка» դնող քաղաքացուն։ Եթե, իհարկե, նրան ընդհանրապես որևէ բան բաժին հասնի։

Նայում եմ վերջին օրերի լրահոսը ու հերթական անգամ ինքս ինձ համար արձանագրում, թե քանի մաղի միջով պետք է անցնի մարդը, որպեսզի վերջապես հստակ երևա՝ մեջը փոքր Նիկոլ կա՞ նստած, թե ոչ։

2018-2019թթ. շատ էր խոսվում այն մասին, որ քայլողների հեղաշրջումը ջրի երես հանեց մեր հանրության մեջ եցած ողջ կեղտը։ Պարզվեց չէ։ Այն ժամանակ կեղտի մի մասն էր միայն ինքնարտահայտվել։ Հաջորդ նման մեծ ալիքը 2020թ. պատերազմից հետո բարձրացավ։ Հետո դավաճան իշխանություններին հեռացնելուն ուղղված տարբեր շարժումների ընթացքում։ Ու թվում էր արդեն, թե վերջ՝ ամեն ինչ պարզ է, ջրերը զուլալվել են, բայց, ցավոք, ո՛չ։ Դա դեռ այդպես չէ։ Հիմա էլ Բագրատ Սրբազանի առաջնորդած շարժումն է պատռում լատենտ նիկոլականների դիմակները։ Ու այս բացահայտումների գործընթացն սկսում է անվերջանալի թվալ։ Մարդ օրը մի քանի անգամ ուզում է բացականչել՝ և դու՞, Բրուտոս։

Ինչևէ, սա էլ է ճանապարհ, որ պետք է անցնենք։ Հաղթանակն ամենաազնիվներին ու նվիրյալներին է տրվելու։ Թող այն ուշանում է, բայց ոչինչ։ Կարևորը ջրերը զուլալվեն, իսկ նիկոլականությունն իսպառ ոչնչանա։

Դե իսկ ճանապարհը հստակ է։ Ուզու՞մ ես առանց նիկոլ Հայաստան, վաղը ժամը 18։00-ին արի Հանրապետության հրապարակ։

Ինչպե՞ս են ադրբեջանցիները «վերակառուցել» Vallex Garden Hotel հյուրանոցը

Մինչ աշխարհաքաղաքական կենտրոնները խոսում են հայ-ադրբեջանական հակամարտության արդար կարգավորման մասին, իսկ Փաշինյան-Ալիև զույգը բանակցում այսպես կոչված խաղաղության պայմանագրի շուրջ, Ադրբեջանի իշխանություններն օկուպացված Արցախում վերացնում են հայկականության հետքերը։ Քանդվում են հուշարձաններ, շենքեր, եկեղեցիներ, նույնիս՝ ամբողջ գյուղեր։ Ադրբեջանի վանդալիզմի վերաբերյալ հայկական կողմի բոլոր բացահայտումները, որպես կանոն, աննկատ են մնում միջազգային հանրության համար, կամ, առավելագույնը, արժանանում քննադատական գնահատականների։

https://www.youtube.com/watch?v=9e4bLdQofB8&t

Հետաքրքիր է՝ Փաշինյանը կուզե՞ր ինքը Մայր Տաճար չգնար, Սրբազանն էլ՝ Հանրային։ Վստահ եմ՝ կուզեր։ Որովհետև Սրբազանն այսօր քանդեց դավաճանի հիմնական ամրոցը։ Ճշմարտությունը ներխուժեց Հանրային Հեռուստաընկերություն ու գրավեց եթերը։ Ինքը՝ Նիկոլը, ոչինչ չէր կարող անել։ Պարզապես նստած Սրբազանի խոսքն էր լսում։ Անզոր ու պարտված։

Սա Հանրային ռադիոյի դուռը ոտքով ջարդել չէր։ Սա ստի որջը ճշմարտությամբ քանդել էր։ Եվ սա մեծ հաղթանակ է։

Ինձ տեղեկացրին, թե այս ալիքի հեղինակը ոմն Վահե Աղաջանյան է։ Չգիտեմ ով է, բայց երևում է ընթերցանության դժվարություններ ունի։ Կարդում-կարդում ու չի հասկանում։ Կարդացածն էլ միայն նյութի վերնագիրն է։ Երևում է՝ լավ չարչարվել է վերնագրի վրա։

Մինչդեռ կարող էր, օրինակ, տեսանյութը նայել։ Հղումը տեղադրում եմ։ Վստահ չեմ, որ դա իրեն կօգնի, բայց թեմայով հետաքրքրվողներին հաստատ հետաքրքիր կլինի։

https://youtu.be/u-5NWXrNATw?si

Վաշինգտոնն ու Մոսկվան ակնարկում են արցախցիների վերադարձի մասին, Փաշինյանը «փոխանցումը» չի վերցնում:

«Կիզակետում Արկադի Գրիգորյանի հետ» հաղորդման ժամանակ ասել է քաղաքագետ Հրանտ Մելիք-Շահնազարյանը․

«Պուտինը Բաքվում հայտարարեց, որ նոյեմբերի 9-ի բոլոր կետերը պիտի կատարվեն։ Դա առնվազն նշանակում է, որ արցախահայությունը պիտի ապրի Արցախում, քանի որ նշված փաստաթղթում հստակ գրված է, որ պիտի ապահովվի նրանց անվտանգությունը, խաղաղապահներ, միջանցք պետք է լինի։

Արդյոք Հայաստանի իշխանությունը պարտավոր չէ՞ր կառչել այդ հայտարարությունից ու դա առաջ տանել։ Արցախցիների վերադարձի իրավունքը նաև ԱՄՆ պետքարտուղարությունն է պարբերաբար բարձրաձայնում։ Փաշինյանը դրանով չի զբաղվում, փոխարենը ասում է՝ 2-ով լավ էլ բանակցում ենք, մի միջամտեք»,- նշել է քաղաքագետը։

Հարցազրույցն ամբողջությամբ՝ տեսանյութում․

https://youtu.be/3w_s0S8WauY?si=SyJeSzk0o8RdFjAm

2015թ. օգոստոսի 11-ին Հայրս հեռացավ մեզանից։ Ծանր օր էր։ Հոգին ավանդելուց վայրկյաններ առաջ մեղքերի թողություն ու Հաղորդություն էր ստացել։ Կարծես դրան էր սպասում…

Հայրիկիս կյանքի վերջին օրերին կինս անըդհատ խնդրում էր հոգևորական հրավիրեմ նրա մոտ։ Ես էլ հասկանում էի, որ հիվանդության դեմ կռվում արդեն պարտվել ենք, բայց չէի կարող համակերպվել այդ մտքին։ Մի քանի օր ձգձգելուց հետո վերջապես խնդրեցի Տեր Կարապետին Հայրիկի մոտ գալ։

Հայրիկիս վախճանը կյանքս ամբողջությամբ փոխեց։ Ընդ որում՝ հենց այդ վայրկյանին փոխեց։ Հիշում եմ՝ ինչպես էի ինքս իմ վրա ապշել, թե ինչ սառնասրտությամբ եմ փակել նրա աչքերը։ Չգիտեմ՝ ինչու՞ եմ հիմա սրա մասին խոսում։ Երևի թե անցած կյանքս իմաստավորելու փորձ է։ Կամ էլ՝ դեռևս ապրելիք օրերս։ Որովհետև այն հարցը, որ տարիներ առաջ ծագել է մտքումս, դեռևս ակտուալ է. իր կյանքով, թե՞ մահով է Հայրս ավելի շատ դաստիարակել ինձ։ Ավելին՝ Հայրիկիս նմանվելու, անգամ նրա հետ մրցակցելու ձգտումներս են նույնը մնացել։ Ես էլ եմ ուզում Հայրենիք և Պատիվ ունենալ։ Ես էլ եմ ուզում կյանքից օրհնված մեկնել։

Ու հիմա, երբ մտածում եմ այս ամենի մասին, հասկանում եմ, թե որքան հակասությունների մեջ եմ։ Նույնիսկ ժամանակի հարցում ոչ մի որոշակիություն չկա. չես հասկանում՝ կանգնե՞լ է ժամանակը, թե՞ խելահեղ տեմպով առաջ ընթանում։ Մի կողմից 2015-ի օգոստոսի 11-ից ողջ հավերժություն է անցել, մյուս կողմից՝ ընդամենը մեկ ակնթարթ։ Նույնիսկ չգիտեմ՝ կարոտե՞լ եմ Հայրիկիս, թե՝ ոչ։ Կուզեի՞ այս պահին կողքս լիներ, թե՞ ոչ… Ամեն դեպքում, նրա շիրիմին այցելելու մեծ խնդիր ունեմ. ամաչում եմ, չեմ կարողանում քարին նայել։

Բայց սա էլ է ժամանակավոր։ Վստահ եմ՝ ուշ թե շուտ մեր հայրերի առջև հանգիստ խղճով կանգնելու հնարավորություն կունենանք։ Դրա համար մեկ բան է պետք՝ քայլել այն ճանապարհով, որն արդեն փորձված ու հարթեցված է մեզ համար։ Քայլել մեր հայրերի ճանապարհով։ Այդժամ և՛ Հայրենիք կլինի, և՛ Պատիվ, և օրհնված Կյանք։

Թող Աստված լուսավորի մեր անցավորների հոգիները և թող արդարների հիշատակը միշտ օրհնված լինի։

Լուծվել են Times.am-ի տեխնիկական խնդիրները

Սիրելի ընթրեցողներ, հարգելի գործընկերներ։ Վերջին ամիսներին Times.am կայքը բախվել էր որոշ տեխնիկական խնդիրների, որոնց պատճառով այն ժամանակ առ ժամանակ չափից ավելի դանդաղում էր, իսկ հաճախ էլ՝ ընդհանրապես անհասանելի դառնում օգտվողների համար։

Երկար աշխատանքներից հետո մեր ծրագրավորողներին հաջողվել է լուծել կայքի անխափան աշխատանքի և արագագործության խնդիրը։

Կարդացեք Times.am: Մաքուր լրահոս, գիտակից ընթերցող։

Սիրելիներ, գործ ունենք անելու։ Եկեք բոլորս միասին ևս մեկ անգամ կոչ անենք մեր ընկերներին, բարեկամներին ու ծանոթներին միանալ «Սրբազան պայքար» տելեգրամյան ալիքին։

Մենք պետք է մեծացնենք մեր լսարանը, ավելի շատ մարդու ներգրավենք Սրբազան պայքարի մեջ։ Օգտագործենք շաբաթ-կիրակի օրերն այս խնդիրը լուծելու համար։

Տարածեք այս հոլովակը սոցիալական ցանցերի ձեր էջերով։ Ընդլայնեք պայքարի շրջանակները։

Սփյուռքի հանձնակատար Զարեհ Սիմոնյանը երկու օր առաջ խոսել է Արցախի ու արցախցիների մասին։ Ասելով «խոսե»լ, իհարկե, չափազանցնում ենք։ Բարբաջել է, ցնդաբանել, ափեղցփեղ դուրս տվել։

Նայում ես դրա դեմքին՝ ամեն ինչ պարզ է։ Թուրքը որ թուրք է, այդքան թերևս չի զզվում Հայաստանից ու հայերից։ Ալիև որ Ալիևէ է, թերևս այդքան մեծամիտ ու ամբարտավան չէ։ Նիկոլը որ Նիկոլ է, թերևս այդքան ստահակ չէ։

Թե բա՝ ի՞նչ է արել հայ ժողովուրդը 30 տարի Արցախի համար։ Ինչ արել, չի արել՝ դա թերևս հարցի մյուս կողմն է։ Նման գոռոզների համար անհասու ու անիմանալի։ Բայց որ այդ արածին զուգահեռ նման կենդանիներ ենք բուծել, դա էլ փաստ է։ Ցավալի փաստ։ Ու հիմա էլ կանգնում և հարցեր ենք տալիս դրան։ Քիթ ու պռնկին թքելու փոխարեն կանգնում ու հարցեր ենք տալիս…

Դրա համար էլ «պարզվում է», որ ոչ թե Նիկոլի ու Զարեհի պես դավաճաններն են Արցախը հանձնել թշնամուն, այլ հայ ազգը:

ReArtsakh

6 տարի առաջ՝ Սերժ Սարգսյանի հրաժարականի օրը, հստակ տեսնում էի, թե ինչ ամպեր են կուտակվել մեր երկրի վրա ու թե ինչ սև օրեր են սպասվում մեզ։ Այն օրը գրեցի. «Ցանկությունս միայն մեկն է. որ հայկական երկու պետությունների վերաբերյալ կանխատեսումներս չիրականանան։ Որովհետև... ինքը կարողացավ պահել Արցախը, իսկ հիմա արդեն դա պետք է ամենքիս անձնական խնդիրը դառնա...»

Ավաղ, կանխատեսումներս իրականացան… Արցախ պահելն էլ անձնական խնդիր չդարձավ մեզ համար։ Շատ ուշ գլխի ընկանք, թե ինչ է կատարվում։ Ինչպես Նարեկացին էր ասում՝ քայլում էինք ու չէինք զգուշանում, կորչում էինք ու չէինք սարսափում, թաղվում էինք ու չէինք խոնարհում… Ցավ դարձավ Արցախը մեզ համար։

Վերջին ամիսներին գլխումս միայն մի երգ է՝ Արթուր Խաչենցի «Եկ քինինք Արցախ»-ը։ Ուզում եմ սիրտս բացել՝ սպանում է ինձ այդ երգը։ Ամեն անգամ լսելիս՝ հոգիս տակնուվրա է լինում։ Սաղ ցավ է։ Ու հիվանդ մոլագարի պես անընդհատ այդ երգն եմ միացնում։ Անընդհատ։ Ինքս իմ հետևից ընկած։

Հիշում եմ՝ Հայրս էլ էր մի ժամանակ այս նույն ապրումների մեջ։ Լուսահոգի Մակիչին անընդհատ խնդրում էր, որ «Անտուն ախպեր»-ը երգի։ Լսում ու վատանում էր։ Իր տունն էր ուզում։ Գանձակում թողած իր տունը։ Ու հիմա ես՝ մոլորված, ստորացած, Գանձակ ու Ստեփանակերտ կորցրած մի մարդ, սաղ արած-չարածս իմաստազուրկ համարելով, մտածում եմ՝ բա եթե ես եմ այս վիճակում, բա էն իսկական նվիրյալներն ի՞նչ ասեն։ Ո՞նց ապրեն։

…Այսօր Սերժ Սարգսյանի 70-ամյակն է։ Մի անգամ գրել եմ՝ շատ ընկերներ ինձ ասում են՝ ինչ լավ է, որ Հայրդ չկա, չի տեսել այս ամենը։ Ասում են՝ սիրտը չէր դիմանա։ Չգիտեմ։ Կարծում եմ՝ կդիմանար։ Ավելին՝ չէր հանձնվի։ Կշարունակեր պայքարել, որպեսզի կորսվածը վերականգնենք։ Ճիշտ այնպես, ինչպես դա այսօր անում է Սերժ Սարգսյանը։ Գիտե՞ք, դա ամենամեծ պատգամն է, որ մեր մեծերը կարող էին փոխանցել մեզ։ Նախագահն այսօր, թերևս, այն բացառիկ մարդկանցից է, որ պայքարի դրոշ է բարձրացնում՝ ամեն օր պնդելով՝ հուսահատությունը մահացու մեղք է։

Այսօր առավոտյան շնորհավորել եմ Սերժ Սարգսյանի հոբելյանը՝ մաղթելով նրան, որպեսզի վերականգնված տեսնի իր կյանքի գործը, վայելի ներդրված ջանքերի պտուղները։ Նորից ու նորից եմ ուզում կրկնել, պարոն Նախագահ, թող Աստված օրհնի Ձեզ։ Շնորհակալություն Ձեր նվիրումի, զոհողությունների, կամքի, առաջնորդության և վերականգնվելու գաղափարը բարձր պահելու համար։ Ու նաև շնորհակալություն այդքան խորատես ուսուցիչ լինելու համար։ Շնորհավոր տարեդարձ, մեծարգո պարոն Նախագահ։

ՀՀ սահմանին կանգնած հայ զինվորից մինչ Ստեփանակերտ ուղիղ գծով 32 կիլոմետր է։ Շուշի՝ 25 կիլոմետր։ Քարվաճառ՝ 7 կիլոմետր։ Հադրութ՝ 40 կիլոմետր…

Ավելին ասեմ՝ Գանձակը ՀՀ սահմանից ընդամենը 55 կիլոմետր է հեռու։

Կասեք՝ ի՞նչ կապ ունեն հեռավորությունները։ Ոչ մի։ Մանավանդ մեր ժամանակներում այս «հեռավորություններն» իսկապես ոչ մի կապ չունեն։ Բոլոր ուղղություններով տուն գնալը մեկ օրվա ճամփա է։

Կամք ու նպատակ լինի։ Կամք ու նպատակ… Ահա, թե որ հարթությունում է կռիվ տարվում մեր ժողովրդի դեմ։ Ահա, թե որտեղ ենք պարտվել մեր թշնամուն։ Ու հիմա մտածում եմ՝ ապշելիք է՝ ո՞նց են էլի մեզ ներշնչել, որ վերջ՝ ամեն ինչ կորցրած է։ Լուր՞րջ։ Իսկ ես համոզված եմ, որ ոչ։ Ու վերականգնումը պետք է մեր նպատակը դառնա։ Մեր իսկական ու միակ նպատակը։

Վաղ թե ուշ այդ մեկ օրվա ճամփեն պետք է անցնենք։ Այլ տարբերակ չունենք։ Չանցնենք` կորած ենք։ Ու այդ որոշումը մենք պետք է այսօր կայացնենք։ Անհատապես և ազգովի։

P.S. Կյանքումս միայն մեկ նպատակ եմ ունեցել՝ մեր հարազատ Ոսկանապատում խորոված անել։ Այս պահին գոյություն ունեցող մեր սահմանից մինչ Ոսկանապատ ընդամենը 35 կիլոմետր է։ Նույնը, ինչ Երևանից Հրազդան։ Ու ես պիտի հավատամ, որ երազանքներս, նպատակներս, ուժն ու կարողությունս 35 կիլոմետրի էլ չեն բավարարի՞։

Սաղ ցավ ա...

https://www.youtube.com/watch?v=5wIEabJPWv0

Անընդհատ վերլուծելով հունիսի 12-ի դեպքերը՝ գալիս եմ այն եզրահանգման, որ այդ օրը ժողովուրդը «լավ է պրծել»։ Մահակներով ու վահաններով ոստիկաններ, ինչպես նաև 32 ձայնային նռնակ է կիրառվել խաղաղ ցուցարարների դեմ։ Նիկոլը շատ ավելիին էր պատրաստ։ ԱԺ բակի զինված հատուկջոկատայինները հենց այնպես չէին կանգնած այնտեղ։ Այդ հարյուրների մեջ հաստատ կգտնվեր 2-3 տականք, որ կկրակեր ժողովրդի վրա։ Եվ այդ վտանգը հունիսի 12-ին ավելի, քան իրական էր։

«Եթե մանանեխի հատիկի չափ հավատ ունենաք, այս լեռանը կասեք տեղափոխվիր այստեղից այնտեղ, և այն կտեղափոխվի. և ոչինչ ձեզ համար անհնար չի լինի» (Մատթեոս 17:19):

Իհարկե հիշեցմում են։ 44-օրյա պատերազմն են հիշեցնում։

https://t.me/srbazan_payqar/1504

Յուրաքանչյուր գործընթաց վերելքներ ու անկումներ է ունենում։ Սրբազան պայքարի առանձնահատկություններից մեկն այն է, որ այսպես կոչված «անկումներն» էլ խորքի մեջ դրական դինամիկա ունեն։ Այսինքն, գործընթացը միևնույն է զարգանում է։ Պարզապես տարբեր ինտենսիվությամբ։

Համոզված եմ, որ վաղը մենք նոր պիկ ենք ունենալու։ Ավելին՝ վաղը թերևս ամենավճռորոշ օրն է լինելու։ Սա պետք է լավ գիտակցել և այդ գիտակցումով առաջ գնալ։

Այս Շարժումն, իրականում, արդեն իսկ հաղթանակած է։ Դեռ երեք շաբաթ առաջ եմ գրել, որ երկրում իրավիճակ է փոխվել։ Նիկոլը կորցրել է ամեն ինչ։ Սրբազանն ամեն ինչ պոկել-տարել է նրանից։ Ամեն-ամեն ինչ։ Մնացել են ոստիկանները։ Ու արդեն հայտնի էլ չէ, թե Նիկոլ-Ոստիկանություն հարաբերություններում ով է տերը և ով ծառան։

Բայց ոստիկաններն էլ են ժողովուրդ։ Շարքերի մասին եմ խոսում, իհարկե։ Վերջին մի ճիգն է պետք գործադրել, որպեսզի դավաճանի այդ հենարանն էլ չեզոքացվի։ Ու դա միանգամայն լուծելի խնդիր է։ Պարզապես պետք է, որպեսզի վաղվա հավաքին բոլորս տեղում լինենք։ Ու կլինենք։

«Տավուշը հանուն Հայրենիքի» Շարժման ընթացքն, իմ ընկալմամբ հետևյալն է.

ա) Քայլերթի փուլում Բագրատ Սրբազանը ոտքի հանեց ժողովրդին՝ ինքն իրեն ներկայացնելով, որպես ամեն տեսակ զոհաբերության պատրաստ առաջնորդ։

բ) Մայիսի 9-ին արձանագրելով, որ ժողովուրդը Շարժման թիկունքին է՝ Սրբազանը ձեռնամուխ եղավ էլիտաների, քաղաքական ուժերի, մասնագիտական հանրույթների, հասարակական, մշակութային գործիչների և այլոց միավորման գործին։ Այս խնդիրն էլ շատ արագ լուծվեց։

գ) Շարժման երրորդ փուլում, որը Սրբազանի կողմից վճռական էր հռչակվել, լուծվեց իշխանություններին վերջնական վարկաբեկելու, ճշմարտության դաշտում ոչնչացնելու խնդիրը։ Այս ողջ ընթացքում իշխանության ներսում չգտնվեց Սրբազանի դիմաց կանգնելու, նրան աչքերին նայելու ունակ որևէ մեկը։ Բոլորը փախան կամ թաքնվեցին ոստիկանական շարքերի ետևում։

Կարծում եմ՝ հունիսի 9-ից տրվելու է գործն ավարտին հասցնելու՝ Շարժման վերջնական փուլի մեկնարկը։ Համենայն դեպս, տրամաբանությունը դա է հուշում։ Եվ, Աստված առաջ, ինչպես որ նախորդ փուլերի խնդիրներն են լուծվել, վստահ եմ՝ նույնը կլինի նաև վերջին փուլի արդյունքում։

Նախօրեին՝ Լիլիթ Հարությունյանի հեղինակային «Հարցեր կան» հաղորդման ընթացքում, ավելի մանրամասն եմ խոսել այս ամենի մասին։ Նյութը կարող եք դիտել այստեղ։

Լիահույս եմ, որ Վեհափառ Հայրապետն ու հոգևոր դասը չեն ընդունի Բագրատ Սրբազանի՝ հոգևոր ծառայությունը սառեցնելու մասին խնդրանքը։

Ավելին ասեմ՝ Եկեղեցին այդ խնդրանքը բավարարելու իրավունք չունի։