ایستارتاپس | حسین مرادی Telegram Posts

💥 این گزارش توزیع اکانت‌های اینستاگرام بر اساس فالوئرها رو ببینید.

این رو mention منتشر کرده. ولی منابع دیگه هم شبیه همین توزیع رو گزارش میدن.

کاملاً شبیه توزیع ثروت در آمریکاست.

این‌که عده‌ای درآمد چند اینفلوئنسر برتر رو می‌بینن و هوس می‌کنن اینفلوئنسر بشن، یا درآمد چند چنل یوتیوب رو می‌بینن و فکر می‌کنن ممکنه راحت به اون درآمدهای بالا برسن، ناشی از بی‌توجهی به توزیع توانیه.

یعنی بسیاری از ما، احتمال رسیدن‌مون به اون چند درصد بالا رو، بیشتر از چیزی که واقعاً هست برآورد می‌کنیم.
منبع: بامتمم


💖  ایستارتاپس   👇
🆔 @eastartups 🎯

💥متخصصان چه پیش‌بینی‏‌هایی برای وضعیت بازار کار دارند؟

چالش‏‌های مدیران در سال جدید

آیا هوش مصنوعی مولد فقط یک ابزار است یا آینده‌ی کسب‌وکارها را متحول می‌کند؟ آیا مدیران و رهبران سازمان‌ها برای این تغییرات آماده‌اند؟ کارشناسان حوزه بازار کار، دنیا درباره‌ی چالش‌ها و فرصت‌های سال جدید در این عرصه، نکات جالبی بیان کرده اند.

عظیم اظهر، بنیان‌گذار خبرنامه Exponential View :

تنها نیروی کار متخصص در هوش مصنوعی برنده نیست؛ بلکه مدیرانی که بتوانند هوش مصنوعی را هدایت کنند، رهبران آینده خواهند بود.

لوئیز بالارد، از بنیان‌گذاران شرکت مشاوره‌‌ Atheni.ai

استفاده از چت‌جی‌پی‌تی برای نوشتن یک ایمیل کافی نیست! برندگان، رهبران کسب و کاری خواهند بود که سازمان‌های خود را در مسیری هدایت می‌کنند که ثابت کنند تحول واقعی زمانی می‌تواند اتفاق بیفتد که تمام نقش‌‌ها به صورت روزانه با هوش مصنوعی مولد در تعامل باشند.

اریکا بورن، مدیر منابع انسانی گروه بورس لندن:

ایجاد فضای باز و ارزش قائل شدن برای دیدگاه‌‌های گوناگون برای تشویق همکاری و نوآوری حیاتی است. با تحول پیوسته محل‌‌های کار، ابزارهای هوش مصنوعی وظیفه پشتیبانی از تیم‌‌ها را برعهده می‌‌گیرند، وظایف روتین را انجام می‌دهند و بینش‌‌های عملی ارائه می‌کنند تا همه بتوانیم روی کارهای تاثیرگذارتر و خلاقانه‌‌تر تمرکز کنیم.

کوین دیلینی، مدیرعامل و سردبیر شرکت پژوهشی در حوزه آینده کار و رسانه «چارتر»:

مطالعات دیگری نشان داده که هنگام استفاده از هوش مصنوعی، به‌رغم افزایش بهره‌‌وری و نوآوری در آزمایشگاه‌‌های صنعتی، ۸۲‌درصد از دانشمندان به دلیل کاهش خلاقیت و استفاده ناکافی از مهارت‌‌هایشان، از شغل خود احساس رضایت کمتری دارند.

اِما جیکوبز، نویسنده فایننشال تایمز:

مدیران باید به جای جذب نیروی کار خارجی، به شیوه‌‌های خلاقانه‌‌تری برای آموزش مجدد کارکنان یا جابه‌‌جایی‌‌شان فکر کنند. یکی از نقاط ضعف بزرگ نیروی کار، فقدان تفکر ابتکاری درباره رشد و حفظ کارکنان مسن‌‌تر است.

منبع: Financial Times


💖  ایستارتاپس   👇
🆔 @eastartups 🎯

🎞 خانمی به این آقا تذکر می‌دهد که «وزن تریلی بیشتر از آن است که بتوانی تاثیری بگذاری؛ و کمکی نمی‌توانی بکنی»
اما با ول کردن او معلوم می‌شود که همان نیرو برای حفظ تعادل کافی بود.

💡مردم را نباید بی‌دلیل ناامید کرد.


پی‌نوشت: ما نمی‌توانیم واقعی یا ساختگی بودن این ویدیو را تایید یا رد کنیم. اما از این جهت، بازنشر شد که به این بهانه، می‌توان یک ایده درست را منتقل کرد...



💖  ایستارتاپس   👇
🆔 @eastartups 🎯

💥 همایش ملی کلاهبرداران موفق

✍️ احمد محمدغریبان

بدون کمترین تردید می‌توان گفت جای برگزاری سلسه «همایش‌های ملی کلاهبرداران موفق» در کشور به شدت خالیست. شاید در نگاه نخست بگویید مگر می‌شود اصولا همایشی با این عنوان هم برگزار کرد؟

اگرچه هنوز کسی برای برگزاری این همایش‌ها آستین بالا نزده، اما پاسخ پرسش فوق مثبت است. پول که بدهید از برخی کانال‌های صدا و سیما گرفته تا بیلبوردهای شهری و قسمت آسان‌تر ماجرا شبکه‌های اجتماعی و برخی رسانه‌ها پر می‌شود از تبلیغات و مصاحبه برای دعوت به این همایش‌ها.

البته سالن اجلاس نهادهای دولتی نیز از این قاعده مستثنا نیستند و به راحتی می‌توانید روی آنها هم حساب کنید. از برگزاری همایش کلاهبرداران شبکه‌ای گرفته تا همین روزهای اخیر که سالن اجلاس کتابخانه ملی کشور در اختیار یکی از عجیب‌ترین و هنجارشکن‌ترین بلاگرهای کشور قرار گرفت و پس از کسب درآمد از حضار، هیچ برخورد و واکنشی نیز در پی نداشت. به همین سادگی!
به عبارت دیگر شما می‌توانید در همان سالن و پشت همان تریبونی قرار بگیرید و همایش برگزار کنید که روزی مسوولان، بزرگان و نخبگان علمی و فرهنگی کشور ایستاده بودند.

اما برای پرهیز از این عنوان ضد تبلیغ، راهکارهای بهتری وجود دارد و آن تغییر عنوان همایش‌ها به اجلاس ملی مدیران موفق، نشست قهرمانان علم مدیریت و امثالهم است.

نکته عجیب‌تر آنکه با وجود سال‌ها اطلاع‌رسانی از پوچی این رویدادها و خالی کردن جیب افراد عمدتا جوان که به دنبال یافتن رازهای موفقیت هستند، بساط همایش‌های مذکور همچنان پررونق است.

مساله اما نبوغ این کلاهبرداران در طرح ادعاهای بزرگ و واهی در جلب توجهات نیست، کمااینکه این افراد به جد نیازمند کمک‌های روانشناسی و روان‌درمانی هستند. بلکه مساله به خلاءهای قانونی، ضعف‌های نظارتی، جهل مخاطبان و از همه مهمتر منفعت طلبی و کسب سود رسانه‌ها و فعالان شبکه‌های اجتماعی در تبلیغ سفره‌های پهن شده باز می‌گردد.
از سوی دیگر متاسفانه کم نیستند مدیران و شرکت‌هایی که برای خرید تریبون سخنرانی و لوح تقدیر حاضر به پرداخت انواع هزینه‌ها هستند.

در نتیجه این مشکلات نیز متعاقبا زمینه‌ساز رشد و نمو بیشتر پدیده‌های کاذب در کشور شده و افراد بیشتری را به کسب درآمد از این راه‌ها تشویق می‌کند.

این در حالیست که مصادیق کج‌روی‌های مذکور در حوزه‌های فردی نیز بسیار متعدد است. فردی که مدعی ساخت ماشین زمان به قیمت 500هزار تومان شده بود، فردی که مدعی دریافت جایره نوبل دانشمند مدیریت اقتصادی شده بود، فردی که ادعای ساخت خودروی آبسوز را کرده بود، فردی که مدعی یافتن موجودات فضایی شده بود و انواع ادعاها مبنی بر یافتن درمان ریزش مو، لاغری و ....

همه این موارد در ایران رخ داده و نکته عجیب‌تر آنکه برای نخستین بار این ادعاها در برخی شبکه‌های صداوسیما، خبرگزاری‌ها و رسانه‌های رسمی منتشر شده است. لذا مساله صرفا به شبکه‌های اجتماعی و طرح دروغ‌ها از سوی افراد و صفحات پرمخاطب باز نمی‌گردد.

همایش‌های پولداری یکشبه و رازهای موفقیت نیز در همین رده قرار می‌گیرند و کماکان نیز به دلیل ضعف‌هایی که ذکر شد موفق هستند!

شاید برخی بگویند باید قربانیان این کلاهبرداران آگاه باشند تا به راحتی در این دام‌ها نیفتند. اما قبل از انداختن تمام تقصیر به گردن این افراد بیایید موضوع را از بالا نگاه کنیم.

وقتی تبلیغات رسمی همچون دوران ظهور انواع و اقسام موسسات مالی اعتباری سراسر شهر و رسانه‌های رسمی کشور اعم از تصویری و مکتوب را فرا می‌گیرد، وقتی ممانعتی از برگزاری کار و همایش‌ها به عمل نمی‌آید، وقتی آدرس محل نهادی رسمی و معتبر در تبلیغات ارایه می‌شود، وقتی با وجود گزارش برخی رسانه‌ها مشکلی برای برگزارکنندگان پیش نمی‌آید، وقتی مدعیان پس از بر ملاشدن دروغ‌هایشان آزادانه به زندگی و کسب‌وکارشان مشغول هستند، وقتی این رویدادها از مراجع ذیصلاح مجوز برگزاری دارند و ...، شاید باید کمی به قربانیان این کلاهبرداری‌ها نیز حق داد که لحظه‌ای تردید کرده و با خود بگویند وقتی همه چیز مورد تایید است، پس حتما ماجرا حقیقت دارد و برای خرید بلیط‌ها دست به جیب شوند.

لذا در حالیکه ما نیز نمی‌دانیم چرا نهادی برای جمع کردن این بساط‌ها پا پیش نمی‌گذارد، خطاب به مردم باید بگوییم: داشتن مجوز فعالیت، تبلیغات گسترده در رسانه‌های رسمی و ارایه آدرس معتبر از محل برگزاری هیچ کدام دلیلی بر صحت و درستی محتوای این همایش‌ها نیست و راز موفقیت در هیچ کجای دنیا و به هیچ وجه در یک همایش فروخته نمی‌شود.


💖  ایستارتاپس   👇
🆔 @eastartups 🎯

💥دنیایی که می‌شناختیم به پایان رسیده!

لینک ذیل مقاله مفصلی است با عنوان «دنیایی که می‌شناختیم به پایان رسیده». خواندن کامل آن را توصیه می‌کنم، چون نکات قابل توجهی در ان هست. چند نکته مهم آن را در ذیل بطور خلاصه عرض می کنم.

1️⃣در انقلاب‌های صنعتی و تکنولوژیک قبلی فرصتهای بسیاری، بخاطر نگاه غلط برنامه‌ریزان دولتی به مسائل، از دست رفت؛ و در مواردی تحولات به فقر جامعه و از دست رفتن مشاغل منجر شد. برنامه‌ریزان دولتی (گلوبالیست) دنبال حفظ کنترل خود بر همه امور هستند؛ نه ایجاد فرصت برای مردم.

🔹لذا در انقلاب هوش مصنوعی پیش رو هم، اگر با همین طرز فکر برخورد شود، مردم فرصتهای زیادی را از دست خواهند داد.

2️⃣انتظار این که چهره‌های شهیر صنعت و اقتصاد بتوانند درست سیر تحولات را پیش‌بینی کنند، را نباید داشت. امثال بیل گیتس حتی نتوانستند ظهور «موتورهای جستجو» و یا «شبکه‌های اجتماعی» را پیش‌بینی کنند. آنها فقط پس از این که دیگران در این زمینه‌ها موفق شدند به اهمیت موضوع پی بردند.

3️⃣برنده اصلی «مسابقه در هوش مصنوعی و روباتیک» کشوری است که بتواند بیشتر برق تولید کند. درنهایت توان تولید برق است که همه چیز را محدود می‌کند.

🔹هر قفسه سرور هوش مصنوعی، با چیپهای Nvidia، بطور متوسط ۸۰ کیلووات ساعت برق مصرف می‌کند. پیشرفت چیپها و بهینه شدن مصرف برق آنها هم فقط به افزایش تعداد سرورها و مصرف بیشتر برق منتهی می‌شود.

4️⃣آمریکا و بسیاری از کشورهای دیگر فقط قادر به رشد سالانه ۳٪ ظرفیت تولید برق هستند. اما فراگیر شدن هوش مصنوعی باعث می‌شود رشد مصرف برق ده برابر رشد تولید باشد.

🔹بنابراین هر کشوری که بخواهد در دور رقابت باقی بماند باید روی افزایش سریع و بالای تولید برق کار کند.
/زادالمسافر



🔗https://www.theburningplatform.com/2025/02/16/the-world-as-you-know-it-is-about-to-end/



💖  ایستارتاپس   👇
🆔 @eastartups 🎯

💥عاقبت ترس از اشتباه
به بیان هنری فورد

💖  ایستارتاپس   👇
🆔 @eastartups 🎯

🎞 به لطف هوش مصنوعی، جوانان دیگر به سخنرانی ها گوش نمی دهند !

سرویس Unstuck AI یادداشت برداری می کند و همه چیز را به زبان انسان توضیح می دهد.

💖  ایستارتاپس   👇
🆔 @eastartups 🎯
 

🎞 داستان موفقیت بنیان‌گذار کارخانه‌های خودکار بیک و مداد سوسمار در ایران!

راه رسیدن به موفقیت برای هرکسی متفاوته، اما آشنایی با مسیرهای مختلف باعث میشه بتونیم راحت‌تر و سریع‌تر به هدف برسیم...



💖  ایستارتاپس   👇
🆔 @eastartups 🎯

💥 برنامه‌ریزی، مدیریت و حکمرانی سه مفهوم است که معمولاً با هم خلط می‌شود، ولی باید، علیرغم ارتباط و گاه اشتراکات‌شان، بین آنها تمیز گذاشت.

با چند مثال ساده به موضوع می‌پردازیم.

مدیریت و اداره کردن:
یک مرد خانواده‌اش را اداره می‌کند. مثلاً تصمیم می‌گیرد که کجا خانه اجاره کنند، فرزندانشان را کجا به مدرسه بفرستند، درآمدش را چگونه هزینه کند... به همین ترتیب، مدیر یک شرکت نیز اداره شرکت را بر عهده دارد: استخدام‌ها، روال امور مالی شرکت، قراردادهای شرکت.... چیزهای مشابهی در مورد چرخاندن یک مسجد توسط آخوند محل هم صادق است! اینها مواردی از مدیریت یا اداره کردن است.

برنامه‌ریزی و کنترل:
برنامه‌ریزی مقوله‌ای جداست. مثلاً پدر خانواده برنامه می‌ریزد که در طول دو سال آینده، با وام گرفتن و با صرفه‌جویی و پس‌انداز، خانه‌ای بخرند و از اجاره‌نشینی برهند. یا توجه کند که پسرش استعداد موسیقی دارد و برنامه‌ای ده ساله بریزد که در آن پسرش مدارج موسیقی را پله‌پله طی کند و بعد از ده سال یک رهبر ارکستر شود..... مدیر شرکت برنامه‌ای تدوین می‌کند که مثلاً در سال بعد، علاوه بر تولید پوشک بچه، پوشک بزرگسالان هم تولید کنند. یا ممکن است برنامه‌ریزی دقیق برای ورود به صنعت خودرو طی پنج سال آینده را کند، و برای این کار تمام مراحل و مسائل مالی و اجرائی را هم به دقت محاسبه و برنامه‌ریزی کنند...

مسلماً هرچه دامنه برنامه‌ریزی محدودتر و برای زمان کوتاه‌تری باشد، امکان موفقیتش بیشتر است. خرید خانه در دو سال محتمل‌تر است، گرچه تورم‌های ناگهانی یا سیاست‌های جدید وام بانکی ممکن است آن را هم دچار اختلال کند. ولی این که با برنامه‌ریزی، طی ۱۰ سال آینده فرزندش رهبر ارکستر شود، به احتمال زیاد شکست خواهد خورد. حتی محتمل است که آن پسر از فشارهای پدرش دچار سرخوردگی و بیماری‌های روحی-روانی شود. مشابهش برای یک شرکت! در حقیقت، این که شرکتی خیلی آنی و ناگهانی و حتی شانسی تصمیم بگیرد که همین فردا وارد یک پروژه جدید شود، احتمال انجامش و موفقیتش خیلی بیشتر از وقتی است که برنامه پنج‌ساله برای همان پروژه بریزد!

حکمرانی:
حالا کمی مقیاس کار را بزرگ‌تر کنید. کدخدایی را در نظر بگیرید که بزرگ و ریش سفید روستا و مرجع روستاییان برای امور است، یا آخوندی در محله‌ای قدیمی که مردم محل قبولش دارند، یا مدیر یک مجتمع آپارتمانی که توسط ساکنین انتخاب شده.

اینها در محدوده عمل خود (روستا، محله، مجتمع آپارتمانی)، بیشتر از آنکه کارشان اداره باشد، کارشان «حکمرانی» است. اولین مقوله حکمرانی «داوری» است (حکم در اصل معنی داوری می‌دهد). دو دهاتی که سر آب با هم به اختلاف خورده‌اند داوری نهایی را پیش کدخدا می‌برند. مقوله دیگر حکمرانی وضع مقرراتی است که روابط بین افراد را شکل می‌دهد. ممکن است کدخدا مشاهده کند که روستای تمیزتر توریست‌های بیشتری جذب می‌کند، و بنابراین مقرراتی وضع کند که هر شخصی موظف است بخشی از کوچه که جلوی خانه‌اش است را تمیز نگاه دارد. مسلماً این مقررات نمی‌تواند با عرف جامعه‌ی مربوطه در تضاد باشد: مردمی که جمعا عادت به پاکیزگی ندارند را نمی‌شود به زور مقررات به پاکیزگی مجبور کرد، با اگر اکثر ساکنان یک مجتمع آپارتمانی با نگهداری سگ در آن مجتمع توسط همسایگان‌شان مشکلی نداشته باشند، مدیر مجموعه نمی‌تواند نگهداری سگ را ممنوع کند.

روشن است که در این موارد «برنامه‌ریزی» برای آینده هم چنان محلی از اِعراب ندارد. کدخدا نمی‌تواند برنامه‌ریزی کند که روستا در پنج سال آینده به چه تبدیل شود.
خیلی کلی بخواهیم صحبت کنیم، مدیریت بیشتر کاری اجرایی است، ولی حکمرانی بیشتر مربوط به داوری است. در حکمرانی، حتی وقتی مقررات (یا قوانین) وضع می‌شوند، این مقررات هم بیشتر ناظر به نوعی داوری است که بنا بر عرف جامعه‌ی هدف وضع می‌شود. 

💡هرچقدر از مقیاس کوچک و زمان کوتاه دور می‌شویم، برنامه‌ریزی ناممکن‌تر و اداره به سبک مدیریتی سخت‌تر می‌شود. در سطح یک کشور، مسوولیت حکومت در مورد جامعه و امور مربوط به اجتماع (مثل اقتصاد) باید حکمرانی باشد، و نه برنامه‌ریزی یا مدیریت. البته حکمرانی به آن معنا که گفتیم، و نه به معنای سیطره و فرماندهی! البته بلاشک یک حکومت باید در مورد کارها و سازمان‌های درون حکومتی مدیریت به خرج دهد و حتی در مواردی برنامه‌ریزی هم کند! ولی نه در مورد آنچه به جامعه، فرهنگ و اقتصاد مربوط است. به علاوه، اگرحکومت محدود به حکمرانی باشد (و نه کنترل‌گری، برنامه‌ریزی و مدیریت)، اندازه و تعداد سازمان‌ها و نهادهای حکومتی بسیار محدود خواهند شد.

به همین قیاس می‌شود گفت که هر چه از مقیاس کوچک دولت دور و به مقیاس بزرگ نزدیک می‌شویم، وظیفه دولت کمتر و کمتر باید از نوع اجرایی (یا پروژه‌ای یا مدیریتی) باشد. یک شهرداری خیلی خیلی بیشتر باید با امور اجرایی سروکار داشته باشد تا حکومت مرکزی.
منبع

🆔 @eastartups 🎯

🎞 متفاوت نیندیش!

اگر متفاوت بودن در راستای ارزش آفرینی بیشتر برای مشتری نیست، متفاوت اندیشیدن افتخار نیست.


💖  ایستارتاپس   👇
🆔 @eastartups 🎯