سایت کایه دو فمینیسم

اسمش یک عمر زندگی است اما به همان یک شب در وین یا یک روز در پاریس می‌ماند. به نظر طولانی می‌آید اما برای زندگی در کنار کسی که دوستش داریم، خیلی کوتاه است. هر لحظه‌ای که از دست برود، برای همیشه رفته و ناپدید شده است. بازنمی‌گردد، جایگزینی ندارد و تکرار نمی‌شود. آن غروب خورشید که هر دو در کنار هم به نظاره‌اش نشستند، دیگر دوباره‌ای نخواهد داشت. هست، هست، هست و رفت. وقتی رفت، دیگر نیست. برای همیشه محو شده است. فردا هم حتماً غروبی خواهد بود اما بطور یقین دیگر این غروب نیست. هیچ کدام از غروب‌های بعدی، این غروب نخواهد بود. پس هرچند زندگی روزمره پر از تکرارهای کسالت‌بار است اما هر لحظه فقط یک بار تجربه می‌شود و اگر لذتش را نبریم، زمان به طرز بی‌رحمانه‌ای آن لحظه را از ما می‌گیرد و دیگر پس نمی‌دهد. انگار چاره‌ای نیست جز خود را سپردن به جریان سیال زمان، به غرق شدن در لحظه. مثل همان شعر بداهه‌ای که بر اساس کلمه‌ای اتفاقی توسط آن شاعر بی‌خانمان در کنار رود دانوب گفته شد.

متن کامل را می‌توانید از طریق لینک زیر در سایت کایه دو فمینیسم بخوانید
http://cahiersdufeminisme.com//به-امید-ملاقات-در-ابدیت

@cahiersdufeminisme

مجموعۀ این عواطف و ترکیب ده‌ها احساس متناقض دیگر سبب می‌شود که نه تنها دانی پس از این تجاوز احساس گناه کند، بلکه حتی بعد از این‌که دارین را ترک می‌کند، به پلیس گزارش نمی‌دهد. ناتوانی او در برقراری ارتباط سالم جنسی پس از تجاوز با تمایلش به مورد سوء‌استفاده قرار گرفتن حین سکس همراه می‌شود. این تجربه که در وهلۀ نخست بسیار عجیب به نظر می‌رسد، مختص دانی نیست. سلیقه جنسی بسیاری از قربانیان، پس از تجاوز تغییر می‌کند، بسیاری از آنها صرفاً با شبیه‌سازی موقعیتی مشابه به ارگاسم می‌رسند. در این شرایط قربانی تلاش می‌کند با تکرار آن اتفاق به امید تغییر تجربه اولیه، با فاجعه کنار بیاید و کنترل زندگی خود را دوباره به دست بگیرد اما این تکرار همواره تأثیر معکوس دارد. وقتی تری از دانی می‌پرسد که چرا خودش را با نامی دیگر به او معرفی کرده، دانی می‌گوید که شاید می‌خواسته فرد دیگری باشد، فردی با «مردانگی» بیشتر. دانی پس از تجاوز حس می‌کند که دیگر مرد نیست، یا به اندازۀ کافی مرد نیست.

متن کامل را می‌توانید از طریق لینک زیر در کایه دو فمینیسم بخوانید
http://cahiersdufeminisme.com/بازگشت-قربانی-به-صحنۀ-جرم

@cahiersdufeminisme

هر دو فیلمنامه به وضوح یک نقص اخلاقی یا هامارتیای مشترک را در کاراکتر زن و مرد تعریف می‌کنند که همانا سر باز زدن از پذیرش خود طبیعی است. با این همه، رفتار جامعه با زن سالمند، با برخوردی که جامعه با مرد دفرمه دارد، مشابه اما متفاوت است و گواه این تفاوت، ساختار پیرنگ دو فیلمنامه است: جامعه، زن زیبا را به محض سالمند شدن، از میان می‌برد اما با مردانگی، درجات مدارای بیشتری نشان می‌دهد. زیبایی مردانه، هنوز به طور سنتی با قدرت، خشونت و به نوعی با سبعیت و بدویتی گره خورده که باعث می‌شود جامعه صفات طبیعی، دست‌نخورده و حتی زشت‌رو بودن را تا میزان زیادی در مردان تحمل کند. در نتیجه درونی ساختن این ارزش‌ها، می‌توان تصمیم به خودکشی و سپس دگردیسی به صورت غیر را نتیجه سوژه‌شدگی الیزابت (یعنی زنانگی سالخورده) و ادوارد (مردانگی متفاوت) در اجتماع دانست. امری که به طور ضمنی از هم‌دستی جمعی اجتماعات انسانی در قتل تن‌ها و چهره‌های عادی و طبیعی زنان گواهی می‌دهد.
.
متن کامل را می‌توانید از طریق لینک زیر در سایت کایه دو فمینیسم بخوانید
http://cahiersdufeminisme.com/از-کُشتن-تن-طبیعی-تا-زایش-خودِ-زیبا

@cahiersdufeminisme

جول که احساس می‌کند هنوز پس از جدایی از کلمانتین اسیر خاطرات اوست و نمی‌تواند او را فراموش کند، به شکل دردناکی می‌کوشد تا او را از ذهنش پاک کند اما همین که تصمیم می‌گیرد تا او را از یاد ببرد، خاطرات مشترکشان به طرز مهارناشدنی به ذهنش هجوم می‌آورند. پس پناه می‌برد به لحظات تلخ و ناخوشایندی که رابطه‌شان را به شکست کشانده است تا آسان‌تر بتواند او را از حافظه‌اش حذف کند. ولی از دل همان پاکسازی خاطرات اندوهگین است که دلتنگی برای کلمانتین سر می‌زند و احساس می‌کند که دلش نمی‌خواهد کلمانتین را از یاد ببرد و حتی به همان خاطرات تلخ و غم‌انگیزش نیز نیاز دارد. با چنین رویکردی است که شاهد نوعی جریان سیال ذهن در روایت هستیم که شخصیت در دنیای واقعی در حال پاکسازی خاطراتش است ولی در دنیای ذهنی‌اش مانع محو شدن خاطراتش می‌شود. پاکسازی خاطرات از آخر به اول صورت می‌گیرد و ذهن هر چه بیشتر به عقب می‌رود، از تلخی‌ها می‌گذرد و به خاطرات خوش می‌رسد و جول در مرور خاطراتش است که درمی‌یابد چرا عاشق کلمانتین شده است. بعد از پروسه پاکسازی وقتی هر دو به صدای ضبط‌شده یکدیگر گوش می‌دهند که نزد دکتر هاوارد چه حرفهای بدی درباره هم زده‌اند، از هم دلگیر می‌شوند. اما اتفاقا گوش دادن به همان صداهای پر از خشم و مرور همان خاطرات تلخ است که به آنها می‌فهماند هیچ کدام کامل نبودند اما دیگری را با همان‌ نقص‌هایش دوست داشتند و در کنار او، خود را آدم بهتری می‌دیدند. جول به کلمانتین می‌گوید: «من هیچ چیز بدی در تو نمی‌بینم.» کلمانتین می‌گوید: «الان نمی‌بینی اما بعد که دوباره با هم باشیم، از دست هم خسته می‌شیم.» جول می‌داند حق با کلمانتین است اما باز هم‌ نمی‌خواهد شانس با هم بودن را از دست بدهد. چه کسی می‌داند. شاید این بار اشتباهات کمتری کردند و فرصت بیشتری برای عشق و درک متقابل به خود و دیگری دادند. برای بسیاری از ما که این فیلم را دیده‌ایم، دکتر هاوارد به یک نام رمز جادویی بدل شده که در لحظاتی از زندگیمان که به اوج ناامیدی و رنج رسیده‌ایم، دلمان خواسته نزد او برویم و او به ما بگوید: «امشب ما خاطراتتان را پاک می‌کنیم. فردا صبح در تخت‌تان بیدار می‌شوید و انگار که اصلا هیچ اتفاقی نیفتاده.» من بارها با دکتر هاوارد این پروسه پاکسازی خاطرات گذشته را طی کرده‌ام و هر بار مثل جول، در میانه راه پشیمان شدم و تلاش کردم آن را متوقف کنم. چون وسط همه رنج‌ها و افسردگی‌ها و سوگ‌ها و دلتنگی‌ها و حسرت‌ها، لحظاتی از عشق به کسانی بوده که اگر هزار بار دیگر به دنیا بیایم، باز هم دوستشان خواهم داشت.

در هفتاد و چهارمین جلسه سینماتک کایه دو فمینیسم با تمرکز بر نقد و تحلیل فیلم درخشش ابدی یک ذهن پاک ساخته میشل گوندری، پیرامون چگونگی درک بهتر احساسات خود و دیگری در رابطه بحث و گفت‌وگو خواهیم کرد.

برای شرکت در جلسه لطفا از طریق شماره زیر در واتس‌اپ با ما در ارتباط باشید
+905524358833

@cahiersdufeminisme