https://t.me/PAWSOG_bot/PAWS?startapp=esjZ8v1T
LFG!
PAWS is the new top dog! 🐾
LFG!
PAWS is the new top dog! 🐾
کافه قصه
@cafe_ghesse
کافه قصه، گوشه ی دنج و آرومی برای خلوتِ لحظه های شماست...
.
به کافه قصه خوش اومدید 🌙
.
.
.
.
.
📌آدرس اینستاگرام کافه قصه:
https://www.instagram.com/cafe_ghesse/
کافه قصه (Persian)
کافه قصه یک کانال تلگرامی است که به عنوان یک گوشه ی دنج و آروم برای لحظه های خلوت شما طراحی شده است. با ورود به این کافه، شما به دنیایی از داستان ها و قصه های جذاب و متنوع خواهید پیوست. این امکان را دارید تا در هر زمانی که بخواهید، با خواندن مطالب مختلف از این کانال، از همه ی مشغله های روزمره فرار کنید و لحظاتی آرامش بخش را تجربه کنید. اگر به دنبال یک مکان آرام و دلنشین برای گذراندن اوقات خود هستید، کافه قصه بهترین گزینه برای شماست. برای کسب اطلاعات بیشتر و دنبال کردن مطالب جدید، می توانید به اینستاگرام کافه قصه نیز مراجعه کنید.
کافه قصه
20 May, 19:44
برنگشتن از سفر دسته‌جمعی
نیستم. هیچ کجا نیستم. از خودم هم رفته‌م. خواسته و نخواسته. در این مدت، روزهای زیادی را در ترس و تنهایی گذراندم. و البته بعضی روزها شجاعتی به خرج دادم که از من بعید بود. چرا که سعی کردم زیربار حرف زور نروم؛ چیزی ننویسم که باور ندارم و کاری نکنم که پیش پدرم شرمنده شوم.
بابا می‌گفت اگر آدم نمی‌تواند یکجا دوام بیاورد، باید مهاجرت کند. مبدا تاریخ خانواده‌ی ما، هجرت از تهران به کاشان است. زندگی در آن شهر ساکت کویری، دور از دوست و آشنا، دور از صف طولانی تعاونیِ ایستگاه قند وشکر و دور از کوچه‌ها و خیابان‌هایی که در آن گل کوچک بازی می‌کردم، سخت بود. برای هرکدام‌مان یک‌جوری سخت بود. اما بابا برای‌مان قران خواند و معنا کرد: چه بسا چیزی را خوش ندارید اما برای‌تان خوب است.
توی کاشان، همه‌ی دارو ندارش را ریخته بود پای یک مغازه پوشاک اجاره‌ای در خیابانی که به قبرستان می‌رسید. بیشتر فروش‌مان، لباس‌سیاه بود به آدم‌های غمگینی که برای خاکسپاری عجله داشتند. بابا اسم مغازه را مهاجر گذاشته بود. کاشانی‌ها، فامیل ما را نمی‌دانستند و از در که می‌آمدند تو، می‌گفتند سلام آقای مهاجر. بابا می‌گفت علیکم‌السلام. خدا رحمت کنه. بعد از مدتی، مامان شد: خانمِ مهاجر و من، پسرِ مهاجر. و یک روز، یا یک شب که به خودمان آمدیم فهمیدیم که ما نه تنها از تهران، که از خودمان هم مهاجرت کردیم به آدم‌های دیگر.
حالا سال‌هاست که روح بابا از تنش و گرمای آغوشش از خیال غمگین و سیاه‌پوش ما رفته؛ مغازه‌مان را به نمایشگاه اتومبیل اجاره داده‌اند و ما، که بازماندگان بودیم، انگار که به تهران و نام خانوادگی قبلی‌‌مان برگشته‌ایم. اما واقعیت اینست که همه‌ی‌مان همراه بابا مرده‌ایم. و آن‌ها که برگشتند دیگرانی بودند غیر از ما. آدم‌هایی که فقط صورت ما را داشتند، شانه‌های افتاده‌ی مان را و قلب‌های تکه‌تکه‌‌ای که روزی برای ما می‌تپید.
از آن پس فهمیدم که رنج می‌تواند مبدا تاریخ آدمی را عوض کنند. و باور کردم که آدم، در طول زندگی‌اش، بارها می‌میرد و به جایش آدم دیگری زاده می‌شود. و دانستم چه بسا چیزی را خوش نداریم، اما برای‌مان خوب است. مثل همین نبودن که خواسته و نخواسته بود. با این حال باید بگویم که همیشه و همچنان دلتنگی آن آدمِ گذشته با من است. و مشتاقم برای‌تان بنویسم: سلام. حال‌تان چطور است؟
#مرتضی_برزگر
@cafe_ghesse 🍃
نیستم. هیچ کجا نیستم. از خودم هم رفته‌م. خواسته و نخواسته. در این مدت، روزهای زیادی را در ترس و تنهایی گذراندم. و البته بعضی روزها شجاعتی به خرج دادم که از من بعید بود. چرا که سعی کردم زیربار حرف زور نروم؛ چیزی ننویسم که باور ندارم و کاری نکنم که پیش پدرم شرمنده شوم.
بابا می‌گفت اگر آدم نمی‌تواند یکجا دوام بیاورد، باید مهاجرت کند. مبدا تاریخ خانواده‌ی ما، هجرت از تهران به کاشان است. زندگی در آن شهر ساکت کویری، دور از دوست و آشنا، دور از صف طولانی تعاونیِ ایستگاه قند وشکر و دور از کوچه‌ها و خیابان‌هایی که در آن گل کوچک بازی می‌کردم، سخت بود. برای هرکدام‌مان یک‌جوری سخت بود. اما بابا برای‌مان قران خواند و معنا کرد: چه بسا چیزی را خوش ندارید اما برای‌تان خوب است.
توی کاشان، همه‌ی دارو ندارش را ریخته بود پای یک مغازه پوشاک اجاره‌ای در خیابانی که به قبرستان می‌رسید. بیشتر فروش‌مان، لباس‌سیاه بود به آدم‌های غمگینی که برای خاکسپاری عجله داشتند. بابا اسم مغازه را مهاجر گذاشته بود. کاشانی‌ها، فامیل ما را نمی‌دانستند و از در که می‌آمدند تو، می‌گفتند سلام آقای مهاجر. بابا می‌گفت علیکم‌السلام. خدا رحمت کنه. بعد از مدتی، مامان شد: خانمِ مهاجر و من، پسرِ مهاجر. و یک روز، یا یک شب که به خودمان آمدیم فهمیدیم که ما نه تنها از تهران، که از خودمان هم مهاجرت کردیم به آدم‌های دیگر.
حالا سال‌هاست که روح بابا از تنش و گرمای آغوشش از خیال غمگین و سیاه‌پوش ما رفته؛ مغازه‌مان را به نمایشگاه اتومبیل اجاره داده‌اند و ما، که بازماندگان بودیم، انگار که به تهران و نام خانوادگی قبلی‌‌مان برگشته‌ایم. اما واقعیت اینست که همه‌ی‌مان همراه بابا مرده‌ایم. و آن‌ها که برگشتند دیگرانی بودند غیر از ما. آدم‌هایی که فقط صورت ما را داشتند، شانه‌های افتاده‌ی مان را و قلب‌های تکه‌تکه‌‌ای که روزی برای ما می‌تپید.
از آن پس فهمیدم که رنج می‌تواند مبدا تاریخ آدمی را عوض کنند. و باور کردم که آدم، در طول زندگی‌اش، بارها می‌میرد و به جایش آدم دیگری زاده می‌شود. و دانستم چه بسا چیزی را خوش نداریم، اما برای‌مان خوب است. مثل همین نبودن که خواسته و نخواسته بود. با این حال باید بگویم که همیشه و همچنان دلتنگی آن آدمِ گذشته با من است. و مشتاقم برای‌تان بنویسم: سلام. حال‌تان چطور است؟
#مرتضی_برزگر
@cafe_ghesse 🍃
کافه قصه
26 Apr, 09:58
ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺍﻡ ﮐﺎﻓﻪ ﻣﯽ ﺭﻭﯼ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﻦ!
ﺩﻧﺞ ﮐﻨﺞ ﮐﺎﻓﻪ ﺭﺍ ﺩﻭﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ
ﻣﺮﻭﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ ﮐﻤﯽ !
ﻫُﺮﻡِ ﺩﺍﻍ ﻗﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﻧﻮﺵ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺑﺪﻭﻥ ﺟﺎﻥ، ﺑﯽ ﺷﮑﺮ
ﻓﺎﻝ ﻗﻬﻮﻩ ﺍﺕ ﻭﻟﯽ
– ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻑ ﻫﺎ ، ﻧِﻪ ﺍﯼ –
ﻧﻘﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﻌﻦ، ﺻﻮﺭﺕ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺍﯼ
– ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﻟﻌﻨﺘﯽ –
ﺗﻠﺦ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ، ﺯﻫﺮﻣﺎﺭ
ﭘﯿﺎﻟﻪ، ﺩﻣﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺭﻭﯼ ﻣﯿﺰ
ﺁﻥ ﻭﺳﻂ یکی، ﺷﺮﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺯ ﻏﻢ
ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺍﻡ…
ﮐﺎﻓﻪ ﻣﯽ ﺭﻭﯼ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﻦ…
@cafe_ghesse 🍃
ﺩﻧﺞ ﮐﻨﺞ ﮐﺎﻓﻪ ﺭﺍ ﺩﻭﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ
ﻣﺮﻭﺭ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ ﮐﻤﯽ !
ﻫُﺮﻡِ ﺩﺍﻍ ﻗﻬﻮﻩ ﺭﺍ ﻧﻮﺵ ﻣﯽ ﮐﻨﯽ ﺑﺪﻭﻥ ﺟﺎﻥ، ﺑﯽ ﺷﮑﺮ
ﻓﺎﻝ ﻗﻬﻮﻩ ﺍﺕ ﻭﻟﯽ
– ﮔﺮﭼﻪ ﻣﻌﺘﻘﺪ ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺣﺮﻑ ﻫﺎ ، ﻧِﻪ ﺍﯼ –
ﻧﻘﺶ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺑﻪ ﻃﻌﻦ، ﺻﻮﺭﺕ ﻏﺮﯾﺒﻪ ﺍﯼ
– ﺑﺎ ﻫﻤﺎﻥ ﭼﺸﻢ ﻫﺎﯼ ﻟﻌﻨﺘﯽ –
ﺗﻠﺦ ﻣﯽ ﺷﻮﯼ، ﺯﻫﺮﻣﺎﺭ
ﭘﯿﺎﻟﻪ، ﺩﻣﺮ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ ﺭﻭﯼ ﻣﯿﺰ
ﺁﻥ ﻭﺳﻂ یکی، ﺷﺮﻩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ﺯ ﻏﻢ
ﺷﻨﯿﺪﻩ ﺍﻡ…
ﮐﺎﻓﻪ ﻣﯽ ﺭﻭﯼ ﺑﺪﻭﻥ ﻣﻦ…
@cafe_ghesse 🍃
3,427
subscribers
37
photos
2,089
videos
![[ Proxynews ] Telegram Channel](/avatar/1076/1076782447.jpg)
