بنفیسیات

تا دل به تو پیوستم راه همه دربستم
جایی که تو بنشینی بس فتنه که برخیزد


سعدی نظر از رویت کوته نکند هرگز
ور روی بگردانی در دامنت آویزد

#سعدی

@benfisiatt
تا دل به تو پیوستم
تا دل به تو پیوستم
تا دل به تو پیوستم

@benfisiatt

ترس
ترس
امان از ترس
به هیچ وجه در هیچ کتاب روان شناسی ای نتوانسته اند شأن راستینش را منتقل کنند.
حداقل بنظر می آید ترس واقعی را تجربه نکرده اند که بعد تر بخواهند با کلمات به شخص دیگری منتقل اش کنند.یا نیازی ندیده اند توضیحی دهند وقتی که قرار است تجربه اش کنیم.
ترس مثل دستی ست که آنقدر توی آب یخ کار کرده که سِر شده‌.
خشک و ناتوان
خشکی و ناتوانی در کنار سِر شدگی ، یک ترس دیگر هم پشت بندِ خودش راه می اندازد
که نکند مثل اولش نشود/نشوم
که نکند اصلاً نشود
نکند بشود ولی خراب شود
نکند نکند نکند
این مثل اولش نشود این خراب نشود همه اش یعنی یک عمر فرار کردن
یعنی از دست دادن زمان
یعنی احساس جا ماندن و بعد تر خیلی بعد تر احساس سرخوردگی
ترس همه را دعوت می‌کند تا باهم سر سفره بنشینند
مادر خرجی ست که دستش توی جیب ماست
تا دلت بخواهد بذل و بخشش میکند
و خودش هیچ ترمز اخلاقی یا حیایی نزدیکِ درِ دیزی در وجودش نیست
بَختکی ست که تا قطره ی آخر جانت ، زمانت، انرژی ات، نفسهایت و امیدت را میمکد
این است که امان از ترس
این است که تسلیم ترس شدن از خود ترس ترسناک تر است
این است که اول باید بنشینی سر سفره و خوب نگاهش کنی
خودش و مهمان هایش را اما دست به غذا نبری
بعد در اولین فرصت ممکن باید هرطور که میشود و از دستت ساخته است دستش را از جیبت بکشی بیرون .بچه بختک هایش را از روی قلبت، شکمت، قفسه سینه ات، زمانت و جیبت بکنی
اسپانسری را قطع کنی؛ و مهمانی اش را ترک کنی
و سر سفره ی اصلی بنشینی
تنها راه همین است
از طرف یک از سر سفره پاشده

#بختکهای_کوچک #ترس
#بنفیسیات

برای قلب همه مان ایمان، اطمینان و امید میخواهم

@Benfisiatt
Come home SELENE
There is so much more to me

انسان چگونه حسی ست ، من چگونه حسی هستم وقتی خودم را ،بارانی ام را ، شال گردنم را و چمدانم را با خود حمل می کنم از جایی که نمی شناسم به جایی که فقط یک احتمال هست برایِ آسودن؟ من چگونه حسی هستم ووقتی ذهنم شاخه ،شاخه،شاخه است که من در هر شاخه اش اسیر و اسیر و اسیرم به جستجویِ نیافتن و نبودِ آنچه در جستجویش هستم

@Benfisiatt

#محمود_دولت_آبادی

‌
رأيتكِ أماناً
و الدنيا كلها حروب

در دنيايی كه سراسر جنگ است،
تو پناهگاه منی...

@Benfisiatt

هر بار
با هر زخم عمیق
روحم از تنم جدا شد
و روحم رو هررر باررر به این بدن برگردوندم
انعکاس خودمو می‌بینم
توی این بدن توی این زخمها توی این شعر توی این آیینه توی این پنجره توی این زندگی
جادوگر شدم
@benfisiatt

تو را زبانزد بازار زرگری کردم
مس طلا شده ای، کیمیا گری کردم

برای اینکه بفهمند حرف چشمت را
زبان رسمی یک شهر را دری کردم!

چقدر موی سیاهت شبیه شد بی شک
به صفحه صفحه ی بختی که جوهری کردم

تو را که شانه ات آرامگاه من بوده
خودم به دست خودم، سهم دیگری کردم

عصازنان به تماشات می رود هر شب
دلی که در ته این سینه بستری کردم

@Benfisiatt

#حسن_حسن_پور

آخرین مرتبه‌ی عشق اگر سوختن است
پس چرا صبر؟ بسوزانم و خاکستر کن

@Benfisiatt
#محمد_عزیزی

اگر بناست نميريم جان برای چه بود؟
وگر بناست ببندم چرا دهان داده ست!؟

"بكوش خواجه و از عشق بي نصيب نباش"
كه اين صفا به غزلهاي من همان داده ست!

@Benfisiatt

#حسین_جنتی

بی رحم ترین شکنجه این بود که ما
یک یک به درون خویش تبعید شدیم ..

@Benfisiatt
#محمد_رضا_شفیعی_کدکنی

شاخ خشکیم به ما سردی عالم چه کند
پیش ما برگ و بری نیست که سرما ببرد...

@Benfisiatt
#وحشی_بافقی

چون بوی تو دارد جان جان را هله بنوازم..

@Benfisiatt

.
خودم را از رختخواب کشیدم بیرون
از تخت
از مسکن و ادلت کلد و نشئگی دیفن هیدرامین
دلم برای پیاده روی هام
برای چنارهای پیر
برای صدای آب
برای نفس نفس زدن سربالایی ها تنگ بود
بوی ماه مهر آمده گویا
لوازم التحریر فروشی ها قلقله است
از همه طرف جمله ی《 خونه داریم 》شنیده میشود‌
پدر و مادر ها مستاصل مثل مرغی که سرش را کنده اند بی قرار دور خودشان ، دور استند خودکارها ، دور میز دفترها ، دور قفسه ی ماژیک ها میچرخند و نه نه گویان رقص میکنند
بچه ها متفاوتند. بعضی هاشان به همان بایدها قانع اند
بعضی شان در حال چانه زدنند بلکه شاید از این یکی ؛ دیگر در خانه نداشته باشند
توی چند دقیقه ای که ایستاده ام کودکی نمیبینم که درحال پرکردن سبدش باشد
کودکی ما میشد سبد را پر کرد
میشد مادر ها هم برای کودک درونشان خودکاری ، مدادی یا سمبلی یادگاری از آغاز بوی ماه مهر بردارند
مداد نوکی ها دیگر نمی صرفند
خودکار های رنگی هم همینطور
حالا یک بسته هایلایتر استبیلو ۶ تایی یک میلیون و چهارصد است
این است که بچه ها سعی میکنند خودشان دل به کار بدهند و مطالب را چندباره دوره کنند.
فروشنده ها دور میز ها ایستاده اند و کلافه اند. کلافگی از صورتهایشان میبارد.
از حجم سر و صدا ، از دیدن مکالمات کدر کننده ی روح ، از خواهش کردن بچه ها، از چشمان غمبارشان ، از چانه لرزیدن های الکی شان ، از معذب بودن و شرمندگی توی نگاه ، شانه ها و حرکات رفت و برگشتی پدر و مادرها. بندگان خدا مدام در جا میزنند .
درست عین گرم کردن سر صف مدرسه سرجایشان تکان میخورند تا غیر مستقیم به کودکشان برسانند توقف با آرامش نداریم ؛ تا بچه هل شود و نتواند برای گزینه های بیشتری چانه زنی کند
《سریع بردار بریم》
که چشمت نیوفتد به دردسری جدید
که هر چه کمتر ببینی به نفعمان است
بوی ماه مهر
بوی پماد رزماری میدهد جهت باز شدن گرفتگی ها
بوی گوگرد جهت به آتش کشیدن درآمد پدر و مادر در همین روزهای اول ماه
بوی خجالت ، سرخوردگی و درماندگی توام
توی سرم موقع برگشت می چرخد که اگر از بین این بچه ها
یکی شان حتی مثل بچگی من
مدرسه را ؛ فقط ماه اولش را آن هم بخاطر لوازم تحریر نو دوست داشته باشد گذراندن این صحنه ها کابوسی بیش نیست
با همین فرمانِ خانه ازینا داریم و حرکات درجا زدن و گرم کردن پدر و مادر ها در آینده ای نزدیک مراسم خرید لوازم تحریر آغاز ماه مهر را باید بین نوستالژی ها بگذاریم و درش را تخته کنیم
و فقط به جشن روز اول ؛ سر صف با بوی دهان های تازه از خواب بیدار شده و نگاه های سرد و سرود ملی و تبریک سال جدید تحصیلی برگزار کنیم.
#بوی_ماه_مهر
#بنفیسیات

وقتی به چیزی با تمام وجودت اعتقاد داری دیگر احتیاجی نمی‌بینی دلیل بتراشی. فکر می‌کنی یک حرکت، یک جمله – با توجه به ایمانی که پشتش هست – برای اقناع طرف کافی است. اما وقتی به حرفی اعتقاد نداشته باشی آن وقت است که صغری و کبری می‌چینی، دست و پا می‌زنی تا شواهد پیدا کنی و حتی خونسرد باشی – بی‌طرف بمانی – و یک دفعه آخرش می‌فهمی – وحشتزده می‌فهمی – طرف که نه، خودت خودت را قانع کرده‌ای، حتی ایمان آورده‌ای. آن وقت است که باز ادامه می‌دهی. خوشحال می‌شوی از کشف تازه‌ات، از مسیری که باز کرده‌ای و قبلاً بسته بوده..

از داستان《هر دو روی یک سکه》

@Benfisiatt
#هوشنگ_گلشیری

قدر‌نشناسِ‌عزیزم، نیمه‌ی من نیستی
قلبمی... اما سزاوار تپیدن نیستی...!
@Benfisiatt

#کاظم_بهمنی

@Benfisiatt
#فریدون_مشیری