Rendezvous•

I’m a writer perhaps because I’m not a talker.

من به عنوان یک‌ انسان خیلی غم‌های زیادی دارم. کاش یک گلدون بودم.

و یه چیزیو هیچ وقت یادتون نره:
هر چقدر در طول روز سعی کنید جوری رفتار کنید که آدم‌ها دوست داشته باشن، آخر شب شما میمونید و تموم غم‌های اون روز که مجبور بودی تحمل کنی و لبخند بزنی و جوری رفتار کنی که انگار حالت خیلی خوبه.
انقدر خودتو اذیت نکن.
اگه ناراحتی گریه کن.
مهم نیست دلیلش چیه، مهم نیست کجایی، مهم نیست کی داره میبینه و قراره راجبت حرف بزنه؛ اگه دلت میخواد گریه کنی، گریه کن.

اکتبر سال پیش متیو پری این اکتبر هم لیام.
اکتبر، قرار نبود انقدر اذیتم کنی.

“اگه بغلم کنی بدون اینکه بهم آسیب بزنی، میشی اولین نفری که این‌کارو کرده.”

"four on stage, one in our hearts"
and it's not about zayn anymore

Oh I should stop crying.

“Two of us” now hits much harder.

-Why are you crying?
“i have found myself talking out loud to you, hoping you can hear me”

-Why are you crying?
“Payno, my boy, one of my best friends, my brother, I love you mate. Sleep well X.”

با تشکر از زین و لویی امشب با گریه سر به بالین میزارم.

حالا واندی دوباره جمع میشن ولی چون یکیشون نیست:)

من چجوری قبول کنم که لیام نیست؟
من منتظر بودم همه باهم برگردین.

I guess now we all know.

فعلا پاشید بیاید اینجا تا واسه بعدش حرف بزنیم.