EL vIsiOn

فیلم «کیک محبوب من» رو امشب قسمت شد بشینم با رفیق ببینم. لذت‌بخش بود. جدا از خط داستانش و اینکه اصلا قصد داشت درسی بده یا نه، حال و هوای قصه چنان ساختارشکنی شیرین و جذابی برای مای ایرانی داره که به نظرم لازمه هرکسی یه بار ببینتش. یعنی اصلا لازم نیست بخواد نکته‌ی خاصی بگه، همین فضای متفاوتی که تونسته انقدر ملموس دربیاره کافیه. من که اولین باره اثری رو با فضای اینطور واقعی مملکت و انگار با انسان‌های واقعی می‌بینم! چه بسا داستان هم مغز داره و ‌ بازی‌های جذابشم به کنار.

در مورد داستان هم به نظرم خیلی برداشت‌ها شخصیه و عمق خوش‌ساختی قصه و اینکه نمی‌شه راحت درموردش نظر داد در عین راحت بودنش، بیشتر تبدیلش می‌کنه به یه اثر ارزنده. حتا نمی‌شه دقیق خلاصه‌ش کرد توی یک اثر درام یا کمدی!

ارزش دیدن؟ قطعا بله
واجب؟ به نظرم بازم بله

[ نمی‌دانم رسیدن چیست، اما بی‌گُمان مقصدی هست که همه وجودم به سوی آن جاری می‌شود. ]

فروغ فرخزاد

بچه‌ها یادتون باشه: کتاب‌های جفری یانگ درمورد طرحواره؛ برای خوندن به تنهایی نیست و باید درموردشون توی جلسات درمانی با درمانگر صحبت بشه. حالا اگر خودتون می‌خونید؟ اصلا باشه اشکال نداره. لطفا به بقیه پیشنهاد ندید که به جای تراپی رفتن، کتاب‌ درمورد طرحواره‌ها بخونن! طرحواره موضوع بسیار سخت و سنگینیه. دوره‌ی یادگیریش ۶ ماهه هست! متاسفانه شما با یک کتاب ۳۰۰ صفحه‌ای درمورد طرحواره خوندن نه متخصص طرحواره درمانی می‌شید که به آدم‌ها برچسب فلان تله و فلان طرحواره رو بزنید و نه متاسفانه می‌تونید خیلی فوق‌العاده و تاثیر‌گذار طرحواره‌ی خودتون رو بشناسید و کنترل کنید. می‌خونید بخونیییید، ولی خواهشا به آدم‌ها پیشنهاد ندید که به جای درمان، کتاب تخصصی بخونن.


• بچه‌ها درجریانم خیلی‌هامون نمی‌تونیم از پس هزینه‌های درمان بربیایم. و دوست داریم این کتاب‌ها رو بخونیم، ولی خیلی کتاب‌‌های «خودیاری» بهتری هست! طرحواره خیلی خیلی تخصصیه.

چه‌میدونم عزیزم… کی دوست نداره یار خوب داشته باشه؟

بچه‌ها من دیگه واقعا کنسرت آرمان‌ گرشاسبی می‌خوام!

باشه حالا خودتم رفتی رفتی؛
ولی دیگه حوصله و رغبتم رو کجا می‌بری با خودت؟

بیا کم بدبختی داریم معلوم شد شادمهر از مریم حیدرزاده، ترانه‌سرای معروف، یه خروار سرقت ادبی کرده واسه آلبوم آخر خانم مهستی و الان سال‌هاست قهرن.

مراقب گلدون اطلسی باش. گلدون اطلسی دزدیه😭
اه اه چه بی نمک شدم امروز :/

تبعات حضور انسان‌های ناامن توی زندگی فقط به اون لحظه ختم نمی‌شه. مصیبت اصلی مال ترکش‌های بعدشه. که مدام نگرانی از تکرار تروما، بدرفتاری، بی‌ثباتی، ناامنی، استرس… مدام درحال تفسیر و پیش‌بینی و کنترلی که مبادا این طرف مقابل جدیدی هم که هست و تازه داری می‌شناسیش بازم همون بلا رو سرت بیاره. شاید بشه گفت می‌تونیم آدما رو راحت حذف کنیم، ولی اثری که ازشون در ما و زندگیمون یه جا می‌مونه به این راحتی‌ها از بین نمی‌ره. آدم هرچی بزرگتر می‌شه باید خیلی حواسش باشه کی رو تا چه حد وارد حریم زندگی و لحظاتش می‌کنه. پارتنر و رفیق و همکارم نداره. این قاعده واقعا برای هر ارتباطی ضروریه وگرنه به خودمون می‌آیم می‌بینیم چیزی جز بی‌اعتمادی و ناامنی مفرط و آسیب غیرقابل برگشت ازمون باقی نمونده… ارتباط درسه درس!

سلام علی کلمات بَقیَت فی القلب؛
و ربّما ستبقی...

[ سلام بر حرف‌هایی که در قلب ماند
و خواهد ماند... ]

شهید شدم با دیدن این و باز هی پلی می‌کنم از اول =)))))

کی باشه من از دست شما آنپلاکتوس بگیرم 🤌🏼😔🤣

خدا جون نق زیاد زدم از دست بنده‌هات، ولی اون بنده خوب‌هاتو انقدر توی زندگیم پررنگ کن که جا و فرصتی حتا برای فکر به اون خرده‌شیشه‌دارهاش نمونه :)

پاییز شد بالاخره… گوش شیطون کر :)))

یعنی هر روزی که حوصله‌ی انسان‌ها رو ندارم پرجمعیت‌ترین مراجعا و برونگراترینشون به پستم می‌خورن. وای توروخدا دو ساعت آرام‌تر باشید…
آخه مرد بزرگ چرا باید با شیش تا از اعضای خانواده‌ش بیاد. هرجلسه. مگه قشون‌کشیه 😭

احتمالا دلبستگی ایمن یه همچین چیزیه :)

یعنی ملتی که هنوز قشر غالبش تفکر نقادانه بلد نیستن، هنوز یک‌ذره در پی کاووش باورهای قبلی‌شون نمی‌رن و هرچی دیتا‌ و باور خام از همون اول بهشون تزریق شده رو سفت و سخت نگه می‌دارن و مرجع تقلیدشونم دوتا پیج فضای مجازی و نهایتا چندتا کتاب معروفه که بی چون و چرا هرچی گفته شده رو کپی کنن، آدمایی که دم از انسانیت و حمایت می‌زنن ولی وقتی پای عمل می‌آد وسط فقط چشمشون به دیگریه… چطور منتظر تحول توی زندگی و‌ جامعه‌ی خودشونن؟ چطور روشون می‌شه برن یه کشور دیگه و از برخورد بد مردم و ویژگی‌های بد اون کشور شکایت کنن درحالی که پاش بیفته خودشون هرچی غیربومی هست رو نابود و اخراج می‌کنن و دامن می‌زنن به مصیبت‌های موجود در کمال بی‌مسئولیتی و طلبکاری؟

شاهکار واقعا شاهکار!

یه پست از یه هنرمند محترم افغان دیدم که توی یه نشست یا همایش داشت در مورد درست خطاب کردن افغان‌ها صحبت می‌کرد و کامنت‌ها رو باز کردم و بالای ۹۵ درصدشون ایرانی‌هایی بودن که گفته بودن اخراج و از این قبیل توهین و حمله‌ها!!

این حجم هوار زدن وقاحت و نژادپرستی بدون ذره‌ای شرم و در عین دم زدن از فرهنگ‌ چندهزارساله حقیقتا نوبره. تن و بدنم لرزید… انگار خدا می‌خواست در جواب همون پستی که گفته بودم ایرانی‌ها هم‌نوعشون براشون مهمه این رو هم نشونم بده:) ترسیدم. خیلی هم ترسیدم. کاش مثلا اون حجم وحشی‌گری برنامه‌ریزی شده از قبل و هدفمند بوده باشه.
(قطعا جمع نمی‌بندم و همه رو قضاوت نمی‌کنم)

قبلا هم گفتم؛
حسم به این کار مثل یه زندانیه که چندوقت یه بار بهش مرخصی می‌دن ولی خب بازم زندانیه و حتا پابند داره و باید برگرده توی اون حصار و عملا هیچ مرخصی و استراحتی معنا نداره و زیر سایه‌‌ی برگشت و برده‌ی اونجا بودنه. حتا حالا که قراره نجات پیدا کنم، حتا این خوان آخرشم عذابه. تا جایگزین پیدا شه، تا شرایط اوکی شه و من آزاد شم قطره قطره‌ی خون توی رگ‌هامو حس می‌کنم دارن می‌خشکونن.

خسته شدم از اینکه توی نشونه ها دنبالت گشتم؛ کاش بودی و این انتظار معنی می‌گرفت‌‌‌.

به مرادم رسیدم…

از لحظاتِ دلتنگی پیشاپیش.