ذهن سفید

تو نمونه‌ای آشکار، فرد ضد اجتماعی ممکنه به صورت فیزیکی یا با رفتار خشن حقوق شما را زیر پا بگذاره اما تو قالب پنهان‌تر، اون این کار رو با استفاده از کلمات زیبا، سیاست‌های به ظاهر منصفانه یا تصمیمات اداری انجام میده. حتی ممکنه با توجیهاتی مثل "این فقط یک تصمیم تجاریه" یا "این کار به نفع کل تیمه " حقوق و منافع شما را نقض کند.
در نهایت، هر دو تیپ نشون میدن که ظاهر و نحوه ارائه خودشون، صرفاً نقابیه که برای پنهان کردن فقدان همدلی و نوع‌دوستی اون رو به کار می‌گیرن. اگرچه یکی آشکارا به حقوق دیگران تجاوز می‌کنه و دیگری زیر نقاب ادب و حرفه‌ای‌گری، ولی هر دو به یه اندازه برای جامعه و روابط انسانی مخرب‌اند.


#محمدملکی
@zehnsefid

شخصیت ضد اجتماعی همیشه به شکلی آشکار و پر سر و صدا، با عربده‌کشی و داد و بیداد در خیابان یا کوچه، به حقوق دیگران تجاوز نمی‌کنه. گاهی این شخصیت با ظاهری بسیار شیک، رفتاری مودبانه و حتی با لبخندی دوستانه، همون رفتار را تو فضایی رسمی‌تر انجام میده. پشت میز یه دفتر مدرن و زیبا، با کلمات به ظاهر حرفه‌ای و رفتاری آروم، به همون حقوق و حریم شما تجاوز میکنه اما تفاوت فقط تو ظاهر فریبنده‌اشه، که باعث می‌شه خیلی ها نتونن نیت واقعی اون رو تشخیص بدند
این دو تا تیپ، با وجود تفاوت‌های ظاهری، تو یک نکته مشترکند: نداشتن همدلی و نوع‌دوستی. شخصیت ضد اجتماعی، چه تو شکل آشکار و تهاجمی و چه تو قالبی شیک و آرام، فاقد توانایی درک احساسات دیگرانه. این افراد درکی از رنج یا حقوق دیگران ندارن، زیرا تو مرکز جهان‌بینی‌شون فقط خودشون قرار دارن. برای اون‌ها، دیگران صرفاً ابزاری برای رسیدن به خواسته‌هایشون هستن.

ادامه👇

فرصتی که اگر از دست برود، رنجش جبران‌پذیر نیست
زندگی پر از لحظاتی است که اگر به‌موقع در آن‌ها حاضر نباشیم، چیزی ارزشمند را از دست می‌دهیم. این لحظات می‌توانند یک مکالمه‌ی ساده با دوستی باشند که بعداً از دستش می‌دهیم، فرصتی برای کمک به عزیزی که نیازش را به زبان نمی‌آورد، یا حتی درک و تجربه یک لحظه ناب که بعدها هیچ چیزی جای آن را نمی‌گیرد.
حضور به‌موقع، تنها به معنای بودن در یک مکان مشخص در یک زمان مشخص نیست؛ بلکه به معنای آمادگی برای درک اهمیت لحظه و عمل بر اساس آن است. گاهی در زندگی، یک فرصت، یک نگاه، یا یک تصمیم می‌تواند مسیر آینده را تغییر دهد. اما اگر آن لحظه را از دست بدهیم، چه؟
این لحظه، چیزی فراتر از از دست دادن یک فرصت ساده است. این اتفاق، باری از حسرت را برای همیشه بر جای می‌گذارد؛ حسرتی که با هیچ زمان دیگری نمی‌توان آن را جبران کرد.
این نشان می‌دهد که حضور به‌موقع، تنها به معنای انجام یک وظیفه نیست؛ بلکه به معنای قدر دانستن لحظات است، لحظاتی که تنها یک‌بار در زندگی ظاهر می‌شوند و نبود آن‌ها می‌تواند زخمی در دل باقی بگذارد که هیچ چیزی آن را التیام نمی‌بخشد.

#محمدملکی

@zehnsefid

ببینید، ما توی Life یا همون زندگی خودمون، بعضی وقتا یه Phenomenon یا پدیده‌ای داریم به اسم "استفاده از کلمات انگلیسی وسط حرف زدن". حالا تو روانشناسی این کار شاید باعث بشه آدم حس Professional بودن یا همون حرفه‌ای بودن بکنه، ولی خب گاهی نتیجه‌ش این می‌شه که مخاطب به جای فهمیدن حرف، دنبال Dictionary یا دیکشنری می‌گرده! مثلاً همین که می‌گیم Cognitive Dissonance به جای "ناهماهنگی شناختی"، انگار داریم می‌گیم: "نه تنها تو ذهن خودت تنش داری، حالا تو فهمیدن حرفای منم دچار تنش بشی!"

#محمدملکی
@zehnsefid

#محمدملکی
@zehnsefid

#محمدملکی
@zehnsefid

وقتی کسی وارد رستوران می‌شه و با اصرار عجیب دنبال بهترین میز، لوکس‌ترین غذا و حتماً گرفتن عکس و استوری از اون لحظه است، دیگه ماجرا از لذت بردن از غذا و لحظه فراتر رفته. اینجا، دیگه تجربه‌ی طعم‌ها یا حس کردن لحظه معنایی نداره. اون فقط داره یه گزارش تهیه می‌کنه؛ گزارشی از اینکه "من اینجام، ببینید من چه کار می‌کنم."
شاید تو گذشته، جایی از زندگیش حس کرده که دیده نشده، پذیرفته نشده، یا به اندازه‌ی کافی مهم نبوده. حالا تلاش می‌کنه با این رفتارها جای خالی اون حس‌ها رو پر کنه؛ انگار که تأیید و نگاه دیگران بتونه زخمی رو که تو درونشه، التیام بده.
اما اینجاست که عمق داستان روشن می‌شه. این نمایش‌ها فقط یه نقاب هستن؛ یه تلاشی برای پر کردن خلاهایی که با هیچ میز لوکسی، با هیچ غذایی و با هیچ تعدادی از استوری‌ها پر نمی‌شن. این رفتارها بیشتر از جلب توجه، یه فریاده؛ فریادی برای حس ارزشمند بودن، برای پیدا کردن خودش تو چشم‌های بقیه. اما حقیقت اینه که این حس ارزشمندی، جایی بیرون از ما نیست که بشه تو نگاه دیگران پیدا کرد

#محمدملکی
@zehnsefid

#محمدملکی
@zehnsefid

#محمدملکی
@zehnsefid

این یک باور اشتباه است که فکر کنیم ثروت، قدرت، جایگاه اجتماعی، تحصیلات، خانه، ماشین، یا حتی روابط و افراد می‌توانند حال ما را خوب کنند. این‌ها شاید به صورت کوتاه‌مدت حس خوبی به ما بدهند، اما در بلندمدت نمی‌توانند منبعی پایدار برای آرامش و شادی باشند. اگر حال‌مان خوب نیست، دلیل آن در درون ماست، نه در چیزهای بیرونی. چیزی در اعماق وجود ماست که باعث این حال بد شده، و تا وقتی که آن را پیدا نکنیم و چرایی‌اش را درک نکنیم، هیچ چیز بیرونی نمی‌تواند جای آن را پر کند. بهبود واقعی از درون آغاز می‌شود؛ جایی که باید با خودمان صادق باشیم، به ریشه‌های مشکلات‌مان نگاه کنیم و برای حل‌شان قدمی برداریم و اگر حل شدنی نیستند به عنوان واقعیت زندگی مان آنها را بپذیریم.

#محمدملکی
@zehnsefid

هممون تو رابطه‌هایی بودیم که از خودمون مایه گذاشتیم، همیشه حواسمون بوده طرف مقابلمون راحت باشه، همه‌جا و همیشه صبور و مهربون بودیم، بدون اینکه به نیازها و خواسته‌های خودمون اهمیت بدیم. اما گاهی این حس راحتی و اطمینانی که تو رابطه به طرف مقابل می‌دیم، ممکنه به مرور زمان تبدیل به بی‌توجهی و حتی سوءاستفاده بشه.
توی جامعه‌ای که مهربانی و گذشت گاهی به‌عنوان نشونه‌ای از ضعف دیده می‌شه، باید بدونیم که رابطه فقط با تعادل پایدار می‌مونه. اگه همیشه ما باشیم که بخشنده باشیم و طرف مقابل خیالش از حضور ما راحت باشه، دیر یا زود این حس بی‌ارزشی و خستگی سراغمون میاد. رابطه‌ای که توش فقط یه طرف داره تلاش می‌کنه، رابطه سالمی نیست.
باید به طرف مقابل بفهمونیم که ارزش رابطه وقتی حفظ می‌شه که هر دو نفر برای نگه داشتنش تلاش کنن، قدردان باشن و رابطه رو متعادل نگه دارن. مهربونی وقتی ارزش داره که توی اون مهربونی به خودمون هم اهمیت بدیم، بدونیم که ما هم حق داریم از یه رابطه سالم و متوازن لذت ببریم.

#محمدملکی
@zehnsefid

این آگاهی از ناپایداری به ما اجازه می‌ده با آرامش بیشتری در لحظه‌ها زندگی کنیم، بدون این که بار سنگین انتظارات و دل‌بستگی‌های بی‌پایان را به دوش بکشیم. وقتی می‌پذیریم که همه چیز گذراست، شاید تمرکز بیشتری روی خودمان و رشد درونی پیدا کنیم؛ به جای اینکه از دیگران یا موقعیت‌ها انتظار تکامل و ثباتی داشته باشیم که در ذات‌شان نیست. در این نگاه رها و آزاد، یاد می‌گیریم که زندگی را بدون تلاش برای کنترل همه‌چیز تجربه کنیم و به جای دست و پا زدن برای چیزهایی که نمی‌توانیم نگه داریم، به جریان طبیعی زندگی اعتماد کنیم و همراه با آن به آرامش برسیم

#محمدملکی
@zehnsefid

گاهی تجربه‌های کودکی مثل تنبیه شدن به‌خاطر ابراز خشم، به ما یاد می‌ده که خشم رو یک تهدید ببینیم. این ترس از تنبیه باعث می‌شه در بزرگسالی از ابراز خشم فرار کنیم و حتی خودمون رو سرزنش کنیم. اما سرکوب خشم نه تنها ما رو آروم نمی‌کنه، بلکه مانع از این می‌شه که احساسات واقعی‌مون رو تجربه کنیم. شاید وقتش رسیده که به احساساتمون احترام بذاریم و اون‌ها رو به درستی بشناسیم.
#محمدملکی
@zehnsefid

#محمدملکی
@zehnsefid

آیا حضور اون یه پناهگاهه که تو اون می‌تونیم آرامش پیدا کنیم، یا فقط یه پرده‌ است که پشت اون، ناامنی و ترس مخفی شده؟ شاید اون چیزی که اون به عنوان امنیت ارائه می‌ده، چیزی شبیه یه زنجیر نامرئی باشه که ما رو به اون متصل نگه میداره. آیا ما واقعاً به اون نیاز داریم، یا به شکلی ناخواسته با این توهم آرامش، داریم خودمون رو از آزادی دور میکنیم؟آیا میشه به این موقعیت و وضعیت گفت پناهگاه؟
در نهایت، آیا این رابطه برای ما آرامش‌بخش و سازنده است، یا تله‌ای که هر لحظه بیشتر از خودمون دورمون میکنه

#محمدملکی
@zehnsefid