هنوز نیمه شب است.
از پنجره‌ی اتاقم، ماهی خسته و افسرده و مغموم پیداست که به زحمتی، خود را از دیوارِ بلندِ شب بالا می‌کشد.
ابتدا می‌اندیشم که اینگونه کُند و مداوم، امید به کجا بسته است؟
و به این همه امید که در دل دارم می‌اندیشم، و آن‌گاه زیر لب می‌گویم:
امید، تنها محکومیت انسان است، و ماه شاید، انسانی باشد...
👤•| #نادر_ابراهیمی
از پنجره‌ی اتاقم، ماهی خسته و افسرده و مغموم پیداست که به زحمتی، خود را از دیوارِ بلندِ شب بالا می‌کشد.
ابتدا می‌اندیشم که اینگونه کُند و مداوم، امید به کجا بسته است؟
و به این همه امید که در دل دارم می‌اندیشم، و آن‌گاه زیر لب می‌گویم:
امید، تنها محکومیت انسان است، و ماه شاید، انسانی باشد...
👤•| #نادر_ابراهیمی
