تو همانی‌ که‌ باید(شیرین عمرانی)

🌟توهمانی‌که‌باید🌟



#part 386



- عوضش با این قشنگ خانم کلی ماجراجویی کردیم.


اخم کمرنگی میون ابروهام میفته اما در عین حال نمیتونم جلوی خنده‌ام رو بگیرم.


- این بچه یه الگوی مناسب میخواد و بنظرم تو اصلا مناسب نیستی سوگند.



باز هم شونه بالا میندازه که اینبار صدای خنده‌هامون بلندتر از قبل بلند میشه و این منم که سر روی شونه‌اش می‌گذارم.


سوگند امن بود. اون برام همه چیز بود و من این رو خوب میدونستم. گاهی مثل یک مادر دلسوز و گاهی مثل یک خواهر هم پا و همدل.


نگذاشته بود اشک از چشمم پایین بریزه و این برام خیلی ارزشمند بود.



- میدونستی خدا وفتی داشت می‌آفریدت با خودش چه فکری میکرد؟.


مثل همیشه پرده‌های سالن بازه و میشه آسمون پر ستاره اواخر شهریور رو به خوبی دید که هوم میکشه.



- به این که الگوی مناسبی نمیشم.


ریز می‌خندم.


- نه خیرم... بنظرم با خودش میگفت این جسم باید علاوه بر خودش مراقب جسم و روح یه نفر دیگه‌ام باشه.


دستش رو توی دستم میگیرم و همچنان به اون بیرون زل میزنم.


- اگه تو این نقطه‌ از کره‌ی زمین به دنیا نمی‌اومدی چی؟!


لبخند میزنه رفیق دوست داشتنی من.


- حتما یه سوگند دیگه پیدا می‌شد که دوست داشت یه خواهر کوچیکتر داشته باشه.



لبخندم بیشتر و بیشتر عمق میگیره.


- راست میگی... اما من فکر میکنم هر جای دنیا که بودی منم همونجا بودم.


- پس کوالا چی؟


- خدایا... سوگند!.


با خنده‌ی کوتاهی ادامه میدم.


- هرجا ما بودیم احسان هم حتما اونجا بود.



- خدایی خسته نمیشه انقدر میخوابه؟! بریم تو کارش بیدارش کنیم چی؟.


چشم‌هاش رنگی از خباثت گرفتن که دستم رو جفت بازوش میکنم.


- نمیخواد جون من... یعنی تو این دنیا فقط توئی باهاش از این شوخیای خرکي میکنی.



- البته که بلانسبت...


میگه و درحالیکه چشمک ریزی به تینا میزنه تفنگ آب‌پاش رو به دستش میده.

🌟توهمانی‌که‌باید🌟


#part 385



چشم‌هام پر شده بود.


- ببینمت قشنگ خانم...


گفته بود و دستش رو به رمانتیک‌ترین حالت ممکن بند چونه‌ام کرده بود که اولین قطره اشکم همون ابتدا با پهن شدن لبخند بزرگی خشک میشه.


- خدا نکشتت... احسان فقط بفهمه...


از خنده‌ی زیاد روی کاناپه ولو میشم و سوگند در حالیکه به جلو خم شده کوسن رو به صورتش فشار میده اما میشه صدای خفه‌ی خنده‌هاش رو شنید.


- خداییش خیلی لوس دیگه... چیه قشنگ خانم!...


میگه و باز هم میزنیم زیر خنده که اینبار خم میشه با گرفتن سیب قرمزی به سمتم سعی در تقلیدی داره که هیچ جوره از پسش برنمیاد.


- بفرما قشنگ خانم...


بعد درحالیکه کنارم میشینه بازوش رو به سمتم دراز میکنه.


- تو مه جانی دِنی؟...


"تو جون منی میدونی؟"...



- ببین کی جلوی احسان از دهنت بپره...


- الان کجاست؟


به بیخیالترین حالت ممکن حرف رو عوض کرده بود.


- خسته بود خوابیده.



از کیفش شیئ رو بیرون میکشه و همزمان چشم‌هاش برق میزنه.


- که اینطور!... پس آقای داماد خواب تشریف دارن.


سرتکون میدم و کنجکاو شی کوچکی هستم که زیر لباسش قایمش کرده که طی حرکت غافلگیر کننده‌ای لباسش رو کنار میزنه و لحظه‌ای بعد صورتم خیس میشه که از جا می‌پرم.


- خدا خفت نکنه!... تفنگ آب پاش از کجا آوردی؟!.


- برای تینا خریدم... توام مثل بقیه کولی بازی درنیار دیگه، همش چندقطره آبه!.


دستی به صورتم میکشم و میدونم که با همین شئی کوچک پلاستیکی ممکنه دست به چه کارهایی زده باشه که میپرسم.


- بقیه؟!


من نگران اون بقیه هستم و این سوگنده که با افتخار و هیجانی که توام با بی‌ تفاوتی هستش به کاناپه تکیه میده.


- همش یه راننده تاکسی و هایپر آقای رحمتی...


چشم‌هام گرد می‌شن.


- اونجا که همیشه شلوغه!.


لبهاش به لبخند کج و کوله‌ای باز میشه و من همچنان ناباور بهش زل زدم.


- بی‌جنبه‌ای بودن خدایی... فقط دوربیناشون نبود خوب می‌شد.


دست روی دهنم میزارم.


- انداختنتون بیرون یعنی؟!.


شونه بالامیندازه.


- مگه فرقی‌ام میکنه؟!


بعد دستی به موهای تینا که همچنان کنارمون هستش میکشه.

🌟توهمانی‌که‌باید🌟


#part 384



****



- وارش جان مامان مشکلی که پیش نیومد؟.


سیبی که برام چهارقاچ کرده بود رو به سختی پایین میدم. یک ساعتی میشد که به خونه اومده بودیم و بعد از استقبالی که به گرمی انجام شده بود و هنوز میشد رایحه‌ی اسپند رو حس کرد، مامان ازم سوالی پرسیده بود که پر از منظور بود و جواب دادن بهش اصلا راحت نبود یا بهتر بگم کار من نبود!

راحت نیستم که گرمیگیرم و همزمان سرما رو حس می‌کنم.


مامان منتظر بهم چشم دوخته و من با دیدن تینا که به همراه سوگند وارد خونه میشد خودم رو به نشنیدن زده از جا بلند میشم.



- خدایی توران خانم چطوری دلت اومد ماهیچه بپزی من و دعوت نکنی؟


خوش اومدی سوگند جان بیا تو


باشه.



صدای خنده‌ی ریز سوگند و مردمک‌هاش که وقتی به سمتم میچرخه گشاد میشه.


- وارش!.... تو اینجا چکار میکنی؟!.


به سمتش میرم و در مقابل چشم‌هاش که هنوز ناباور هستند بغلش میکنم.


- دلم برات تنگ شده بود... دیگه نگم از دوریت که امونم و بریده بود.


با لبخند کج و کوله‌ای دستم رو میکشه و در حالیکه روی کاناپه‌ میشینیم پچ میزنه.


- کم چرت بگو.... تو الان نباید بیکینی پوش آفتاب میگرفتی؟.


با هیس کشیده‌ای چشمم کوتاه به سمت بابا کشیده میشه که با مرغ عشق‌هاش سرگرمه.



- بابا میشنوه دیوونه! بیکینی و دیگه از کجا آوردی این وقت شب؟!.


- واقعا پوشیدی آجی؟!


تینا با چشمهای گرد شده روی گونه‌اش میزنه.


- نه قربونت برم...



- میشه بری با مرغ عشقا بازی کنی؟.



تینا درحالیکه خودش رو توی بغلم جا داده تخس ابرو بالا میندازه.


- نُچ....


موهاش رو می‌بوسم و عمیقا دلم براش تنگ شده بود که دلم نمیخواد از کنارم بره.


- بزار بمونه سوگند...


- باشه... حالا بگو ببینم چی شد زود برگشتین؟!.


حفظ ظاهر در مقابل کسی که از کودکی با من بوده سخته که بالاخره ناراحتی کار خودش رو میکنه.


- هیچی...

🌟توهمانی‌که‌باید🌟


#part 383



میخوام بغلش کنم اما گلدون رو مثل یه شی ارزشمند از دستم می‌گیره و آروم لب میزنه.


- اومدی دختر من بشی اره؟... خیلی نازی... چقدر آخه این گلبرگات خوشرنگن... خدایا...


سر بالا میاره. شیرین حرف زده بود، مثل مادری که در گوش نوزاد تازه متولد شده‌اش نجوا میکنه.


- این وقت سال آخه!... از کجا خریدی این خوشگله رو؟!.


فکر میکردم حضورم رو از یاد برده اما اینطور نیست.


- میدونستم دوسش داری یه چرخی اطراف شهر زدم تا بخرمش.


با احتیاط گلدون رو روی میز می‌گذاره و در کسری از ثانیه توی آغوشم فرو میره.


- عزیزدل منی آقا... ممنون که برام پیداش کردی...


پر از ذوق و شوق هست. اونهم فقط برای یک گلدون.


- قیافه شو ببین... دلم خواست هر روز برات یه گلدون جدید بخرم.


لبخندم عمق میگیره و اونه که با دست‌های حلقه شده به دور گردنم خودش رو بالا میکشه.


- اونوقت میتونیم یه گلخونه‌ی بزرگ داشته باشیم.


دست زیر بدنش میگیرم و بالا ترمیکشمش که پاهاش رو دور کمرم حلقه میکنه و البته که گیر افتاده بود.


پس مثل بچه‌ها توی هوا میچرخونمش که جیغ کوتاهش تبدیل به خنده‌های بلند و از ته دلش میشه.


- احسان توروخدا.... وای... چه کیفی میده این بالا...


همچنان میخنده و دستهاش رو از هم باز میکنه که چرخ دیگه‌ای میزنم و دل به دلش میدم.


- قد بلندیم عالمی داره‌ها.‌‌.. الکی نیست همیشه تو موضع قدرتی...



پر شیطنت چشمک میزنه که باز هم میچرخم.

درست مثل یک رویای دم صبح میموند. من و دختری که تا آخر دنیا میخوامش. صدای خنده‌هاش و رقص موهای پرپیچ و خم‌ش‌.


- بسه... احسان جان بزارم زمین...


صدای اعتراضش که با جیغ کوتاهی همراه میشه می‌ایستم و با احتیاط روی کاناپه میزارمش، تازه میفهمم سرگیجه چی هست که تعادلم رو از دست میدم و همونجا روی پارکت‌ها میشینم.


- واای... چشمام داره سه تا احسان میبینه... نه... نه چهارتا...


میگه و دوباره با صدای بلندی میخنده.


- یکی برام گل بخره... یکی پاهام و ماساژ بده..‌. یکی برام بستنی بیاره... یکی‌ام...


مهلت به ادامه‌ی حرفش نمیدم که با جود عدم تعادلی که هنوز با من هست سرجلو میبرم و میبوسمش.


- دیگه چی؟!...


طولانی بوسیده بودمش و حالا شاکی و روی کاناپه کنارش دراز میکشم.


- ببین قشنگ خانم... من یکی‌ام... از من تو این دنیا فقط یکی هست...


برعکس همیشه اینبار اون هست که با دو انگشت دماغم رو میکشه.


- آدم به خودش که حسادت نمیکنه مرد گنده!.


حسادت کرده بودم و چه سخت بود فکر کردن بهش، اینکه من برای وارش چندتا باشم! بخدا که یک به یکشون رو یکجوری سربه نیست میکردم.


- اونوقت میشدی قاتل زنجیره‌ای!.


حیرت زده به سمتش چشم میچرخونم که با غرور نمایشی ابرو بالا میندازه.


- به همین فکر میکردی دیگه!.


سرتکون میدم.


- آره!.