𝙑𝙠𝙥𝙡𝙖𝙘𝙚

_فکر می‌کردی جای خالیت می‌تونه با هرکی پُر بشه.
+انقدری تغییر کرده بودی که می‌تونستی با هرکسی پُرش کنی.
_ولی بعدش متوجه شدی که نه من تغییر کردم، نه دوست داشتنم نسبت بهت کم شد، نه از زندگیم پاک شدی، نه چیزی رو فراموش کردم، نه دست به تلاش کردن زدم که بخوام فراموشت کنم.
+دیر فهمیدم.
_دیر فهمیدی.
غــ‌ . ل

می‌دونستم "برمی‌گردیم" .

«تَهش‌هرچی‌که‌می‌شد‌بغلم‌بودی.»

سـیــری ز دیــدن تــو نــدارد، نـگــاهِ مــن.
«صائب‌تبریزی»

«مثل یه شهاب سنگ دارم می‌سوزم و خاکستر می‌شم.»

تو واقعاً یه فرشته‌ای که همیشه همینطوری می‌درخشی. وجودت می‌تونه هر تاریکی رو روشن کنه.
V 'Winter Ahead (with PARK HYO SHIN)' Official MV
موزیک> خودش> همه‌چیش>

اگه بگن قشنگ‌ترین جمله‌ای که از یک‌‌نفر شنیدی چی بوده، قطعاً جمله‌ی "دردت‌به‌قلبِ‌من" ــی که بهم گفتی رو به زبون میارم. جمله‌ای که فقط من می‌دونم چطور با وجود خستگی‌ و خم شدن قلبت می‌خوای غم‌ها و دردای من رو هم به دوش بکشی، خبر دارم چطوری خسته‌ای و چطوری داری درمانش می‌کنی. ولی؛ تو غم‌های من رو به دوش بکش، منم روح‌مو برای درمان کردنِ قلبت می‌ذارم.
غ.ل

-قلبم درد می‌کنه.
+دردت به قلبِ من.

-اگه نشد چی؟
+مهم اینه من تورو دارم.

شاید اونی که بیشتر از همه خورد شد و چیزی نگفت، قلبش شکست و فقط لبخند زد، اونی که رو همه چی دو دل بود، اما آخر انتخابش اونی می‌شد که تو دلت می‌خواست... شاید اونی که بیشتر از جفتمون نه درک شد، نه خونده شد، من بودم؟
غ.ل

حـقــاکــه‌غــمــت‌ازتــو،وفــادارتــراســت.
«مولانا»

می‌خوام که برای مدت کوتاهی بغلت کنم، و با یک لبخند بمیرم.

«وعشق‌ماتنهاچیزی‌هستش‌که‌ارزش‌جنگیدن‌داره.»

«واسه تو می‌مونم، نه واسه شهر.»

«تونابه‌چشمات.»

عشقش انقدری تو جون و قلب من ریشه انداخته بود که چشمام از همه چی و همه کس بریده شده بود. با وجودش زندگیم از سیاهی و بی رنگی در اومده بود و درست عین رنگین‌کمون رنگ گرفته بود، دیگه آسمون شب عین بقیه‌ی شبا صاف و سیاه نبود، پُر شده بود از ستاره هایی که درست عین شفق قطبیِ چشماش، که انعکاسش شبام و پُر نور کرده بود. زندگیم درست شبیه یه کویر وسط خشکی بود که خورشید با بی رحمی تمام بهش می‌تابید؛ ولی از وقتی دستاش و گرفتم زمینِ زندگیم پُر شد از سبزه های کوچیکی که داشتن به زندگیم جون می‌‌دادن و کامل می‌کردن. از وقتی وارد زندگیم شد همه چی برام معنادار شد، سیاهیِ شب منو یاد‌ موهای مشکیش و امن بودنش می‌ انداخت و خورشید یاد گرم بودن دستاش. از رفتارای گستاخانه متنفر بودم، ولی وقتی حرف اون بود جسور و بی‌پروا می‌شدم، به همه دروغ گفتن و خوب بلد بودم، اما وقتی اون روبه‌روم بود اجازه ی این کار و به خودم نمی‌دادم، یه چیزی این وسط درست نبود عزیزِ من. عجیب بود وقتی  کنارش بودم انگار خوب بلد بود چطوری غمامو از تک تکِ وجودم بکشه بیرون و جاشون و با عشق پُر کنه، نمی‌دونستم چطوری باید اثبات کنم به آدمای دورم که اون یه آدم معمولی نبود، بلکه یه فرشته‌ای بود که با هر دستی که به گوشه کنارای زندگیم می‌کشید همه رو زنده و پُر نور می‌کرد.
غ.ل