تا کوچ टेलीग्राम पोस्ट

لطفاً لطفاً لطفاً همه‌تون اینو بخونید:


همسایه‌ها! یه وقت فکر نکنید عسگرنجاد لیاقتی و توفیقی داشته ها! من خودم می‌دونم هیچی نیستم. خدا با خودش گفته وضع دل بقیه خوبه. بذار دست این بیچاره رو بگیرم ببرم تشییع سید بلکه به خودش اومد و آدم شد…
یقین بدونید نفر به نفر شما از من بهترید
و اجری که در هرم سینهٔ سوختهٔ دلتنگ شما هست
در حضور من روسیاه بی‌فایده نیست…

نیگا
اینه قدرت ادبیات.
اینه عشق سید…

جعبهٔ نظرسنجی گذاشته‌م توی اینستاگرام. پیام‌هایی که اومده‌ن واقعاً جالبن. می‌خونم و شکر خدا از زبونم نمی‌افته بس که همه نوشته‌ن انگار ما با تو در اون ورزشگاه بودیم.

بین پیام‌ها، عزیزی اینو که در تصویر می‌بینید، نوشته برام

منم براش نوشتم:

اون سال‌ها که هم‌کلاسیای مدرسه‌م سربه‌سرم می‌ذاشتن که چرا همش سرت توی کتاب و رمان و داستانه، از نیروی سترگ ادبیات خبر نداشتن.
امروز به لطف خدا باشه جواب همهٔ سال‌هایی که هرگز بدون کتاب غیردرسی توی کیفم به مدرسه و دانشگاه نرفتم.
نیست ما را هیچ الّا لطف او…

که یعنی
به خدا از کتاب خوب خوندن ضرر نخواهیم کرد.💚

من برگشتم ایران🇮🇷💚
و یادم می‌مونه
همهٔ اون همسایه‌های جانم رو
که در این روزها پیام می‌دادن خبر سلامتی‌مو بشنون.
این‌که نگرانم می‌شین برام خیلی عزیزه…🥹💚

این سه برگ از صفحهٔ برادرم آقای مهدی عرفاتی رو بسیار دوست داشتم. پیوست می‌کنم به روایتم در این‌جا.

تمام این چند روز در لبنان، تمام تشییع سید را اگر بخواهم برای خودم در یک کلمه خلاصه کنم، همین می‌شود:
قاوم.
مقاومت.
مقاومت کن پرستو.

الا ان نصرالله قریب.
صدق الله العلی العظیم
رحم الله من یقرأ الفاتحه مع الصلوات.

نمی‌دانم این روایت محزون و آرام سید را تا کجا خواندید، دوست داشتید یا نه؟
من خودم اگر بودم دلم می‌خواست یک نفر باشد که قاب‌های تلویزیونی را برایم یک‌سره تکرار نکند. دلم می‌خواست کسی باشد که سر حوصله برایم از اصل و حواشی، از یک نگاه انسانی، نه نگاه رسانه‌ای، بگوید.
سعی کردم چیزهایی را بنویسم که خودم اگر در مقام خواننده بودم گمان می‌کردم ارزش خواندن دارند.
امیدوارم چراغی در دل غمگین و سیاه‌پوش شما روشن کرده باشم
و حمد خدا که ما در سوگ سید مشترکیم.
حمد که همسایگانی دارم که اولیای خدا را دوست دارند.

بعد، مردم دوباره یا علی گفتند
و علی‌رغم این مراسم طولانی، ‌به‌سرعت از ورزشگاه خارج شدند تا خودشان را به تشییع در خیابان برسانند.
شعارها، اشک‌ها، پرچم‌ها و دل‌واگویه‌ها در تمام مدت ادامه داشت
سیدان شهید، آرام، به آسمان نگاه می‌کردند و لبخند می‌زدند
آسمانی که زورش از زمین خیلی بیشتر است
و خدایی دارد که قول داده اگر مردم بخواهند سرنوشتشان را عوض کنند، منجی را به آن‌ها برمی‌گرداند.
خودش گفته‌
او با سپاهی از شهیدان خواهد آمد…

نماز
نماز وداع با سید
بزرگ‌ترین حسرت من از این مراسم بود…

خیلی بی‌برنامه، شلوغ، ناگهان، با بسیارکشاکش و ببریم این‌جا و نه، حالا ببریم آن‌طرف و جمعیت حزب الله را کنار بزنیم و کنار نروند و بحث بشود و…
طوری که در شأن او نباشد…

ما در تهران که نماز میت می‌خوانیم (و پرهیز دارم شهدا را میت بخوانم) با آن‌همه نظم مراسم، ترتیب خوب صفوف حداقل در بخش درونی مصلی یا دانشگاه، باز گلایه‌مندیم به‌خاطر سیستم صوتی که جاهایی قطع یا ضعیف است چون برایمان مهم است صدای امام امت را بشنویم و نماز را درست اقامه کنیم. نماز وداع برای ما موضوعیت دارد. برای خود متوفی هم. آخرین بدرقه در جهان دنیوی‌ست. آخرین کاری‌ست که پیش از سپرده‌شدن به خاک، می‌توانیم برای عزیزمان انجام بدهیم.

کل آن جمعیت هزاران‌هزار نفری داخل و خارج ورزشگاه، یک کلمه از صدای نماز را نشنید که نشنید! یک میکروفون ساده آن‌جا نبود که هیچ، حین اقامهٔ نماز، درست وسط اقامهٔ نماز، مجری‌مانندی پشت میکروفون رجز و خطابه می‌خواند!!! خب مرد آن میکروفون را برسان به امام جماعت که ما بتوانیم جملات را پشت سرش تکرار کنیم…😔

ما چقدر منتظر بودیم ببینیم امام جماعتی که از طرف سیدعلی خامنه‌ای مأمور به اقامهٔ نماز بر پیکر سیدان عزیز ما شده، چه خواهد خواند
ما که آشنا و دل‌بستهٔ «اللهم انا لا نعلم منه الا خیرا» هستیم و مشتاق و مترصد تکرارکردنش بودیم که صادق‌ترین اعتراف تمام عمر ما بود…
نشد
فقط صدای تکبیرها را شنیدیم
و هزاران نفر در سکوت در حالت نماز ماندند، بعضی نماز را درست خواندند و بعضی فاتحه فرستادند…


سید به ودیعه سپردنت، نمازت، تدفین و تشییعت، همه رنگی از غربت حضرت زهرا دارد…

و سلام به فرماندهٔ مخلص و موسفید مقاومت، شیخ نعیم قاسم عزیز
که اسمش تداعی‌کنندهٔ حاج‌قاسم عزیز ماست
و امید که حاجی خوب ما دست او را محکم بگیرد و از سراپردهٔ غیب یاری‌اش کند.