ضرورت بازاندیشی در نظام آموزش و پرورش
موضوع صحبت من درباره بیعدالتیها در نظام آموزش و پرورش است. این موضوع را میتوان از چند منظر بررسی کرد: یکی از جنبههای سختافزاری و دیگری از جنبههای نرمافزاری. سالها فکر میکردم که اگر رئیسجمهور یا وزیر آموزش و پرورش یا مسئولان ستادی به مدارس سر بزنند، بسیاری از مشکلات حل خواهد شد. اما به مرور زمان متوجه شدم که این دیدگاه خوشبینانهای بود و حتی اگر رئیسجمهور یا وزیر هر روز به مدارس سر بزنند، باز هم تغییری در وضعیت کودکان ایجاد نخواهد شد، مگر اینکه ساختارها و رویکردها اصلاح شوند. امروز نه حال خودمان خوب است، نه حال کودکان، نه حال معلمان و نه حال مردم. از این رو، لازم است که بیشتر با هم گفتگو کنیم و بازاندیشی داشته باشیم. به دوستانی که در تشکیلات مرتبط فعالیت میکنند، توصیه میکنم که راههای طیشده را بازبینی کنند. ما همیشه باید با هم گفتگو کنیم تا بفهمیم کجا ایستادهایم، معلم کجا ایستاده است، تشکیلات کجا ایستاده است و جمهوری اسلامی کجا ایستاده است.
عدالت باید در مدارس، بهویژه برای کودکان، در اولویت قرار گیرد
در مورد بیعدالتیها، به اختصار میگویم که در صد تا صد و پنجاه سال گذشته، موضوع آزادی و عدالت همواره مطرح بوده است. البته این موضوع همیشه وجود داشته، اما در قالب تشکیلات و اردوگاههایی که در جهان شکل گرفتهاند، بحث عدالت و آزادی مطرح شده است. در نهایت، اردوگاه آزادیخواهان پیروز شد و اردوگاه عدالتخواهان شکست خورد. نمونههای آن را میتوان در کشورهایی مانند شوروی و چین دید که امروز در حال بازاندیشی درباره راههای طیشده خود هستند. ما نیز باید ببینیم که در مدرسه برای یک کودک، کدام یک اولویت دارد: عدالت یا آزادی؟ من شخصاً معتقدم که علیرغم پیروزیهای اردوگاه راست و شکست اردوگاه چپ، در مدرسه برای یک کودک، عدالت اولویت دارد. ممکن است برای یک دانشجو آزادی مهم باشد، اما برای یک کودک، عدالت باید در اولویت قرار گیرد. کودک نیاز دارد که در کلاس درس فضایی عادلانه وجود داشته باشد تا معلم بتواند با شفقت و عدالت با او رفتار کند. در آموزش و پرورش، به ویژه در دوره ابتدایی، عدالت باید بر آزادی تقدم داشته باشد، زیرا کودک مکانیزم دفاعی و جبرانی قویای در برابر آسیبها ندارد.
((متن کامل این مطلب را با کلیک بر روی لینک زیر در سایت سازمان معلمان ایران/#سخن-معلم/ بخوانید.))
https://www.iranto.ir/54501-2/