🤔معنای غیبت امام زمان علیه السلام این است
مرحوم آیت الله تولایی خراسانی در سخنرانی خود در مسجد امام صادق (آریاشهر تهران)، در سال 1396 قمری می فرمود:
معنای غیبت امام ما این است که یا در بین ما نمی آید و کم می آید، یا می آید و ما او را نمی بینیم، یا می‌آید و می بینیم و او را نمی شناسیم. همین. مگر ما انتظار داریم که هرکسی را که با چشم دیدیم، بشناسیم و بدانیم فرزند چه کسی است، زاد و ولدش کجا بوده است؟ کارش چیست و سن او چقدر است؟ ابدا.
تهران، چند میلیون جمعیت دارد، شما از اینجا که داخل بازار می روید، کسبه بازار شما، صدهزار نفر را می بینید. آیا همه را می‌شناسی؟ می دانی اهل کجا هستند؟ می دانی پدر و مادر آنها چه کسانی هستند؟ یک وقت دیدی امام زمان علیه السلام یکی از همین هاست.
امام زمان علیه السلام که دور خود اسکورت نظامی ندارد. پنجاه نفر جلوی او با مسلسل‌های سبک بر موتورسیکلت سوار شده باشند، و بوق و کرنا و های و هوی! امام زمان علیه السلام عصاکش و عبا به دوش انداز و نعلین بردار و سلام و صلوات بفرست، ندارد که هرکجا بخواهد برود، یکی زیر بغل او را بگیرد و آرام آرام حرکت کند و یکی دیگر نعلین آقا را بردارد و یکی دیگر برای سلامتی آقا سلام و صلوات بفرستد. این چرت و پرت‌ها که در امام زمان علیه السلام نیست. ایشان یکی مثل شماست، یک وقتی دیدی در همین مجلس نشسته است! روایت دارد وقتی‌که ظاهر می شود خیلی از مردم می‌گویند: این فرد، امام زمان است؟ ما که او را خیلی در جلسات و مجالس دیده ایم. آن بزرگوار مخصوصاً در مجالس امام حسین علیه السلام خیلی می آید. در مجلسی که در آن، حال باشد. مستمع، بانی، روضه‌خوان، این سه گروه، روی خلوص کار کنند نه روی فُلوس. لِلّه کار کنند، نه لوجه الله. نظر آنها خدا باشد. نظر بانی و مؤسس، خالصاً لله باشد. مستمع برای خدا آمده باشد و گوینده هم برای خدا بگوید. آن حضرت خیلی علاقه مند به این جلسات هستند و در این جلسات دیده شده اند. بی خود نمی گویم. به خیال نمی گویم، او را دیده‌اند. حضرت در جماعت می آید، مخصوصاً جاهایی که در آن حال و معنویت باشد. آن جلسه دائر مدار شلوغی نیست که حالا مجلس روضه‌ای اگر ده هزار نفر باشند، بیاید. اگر ده نفر هم باشند، روی حال و معنویت، حضرت تشریف می‌آورند. گاهی هم لطف می کنند، یا به منبری، یا به مستمع، یا به صاحب خانه. بله حضرت می‌آید، او را می بینند، ولی او را نمی شناسند، یا در بعضی از مواقع نمی بینند. یک دفعه می بینی حضرت اینجا نشسته است، ممکن است پهلو هم به مردم بزند، ولی او را نبینند. و این هم شده است.
از این قبیل قضایا خیلی است. آن چیزی‌که من با یک واسطه اطلاع دارم، از انگشتان دست و پا بیشتر است و خیلی های آن هم، من که بمیرم به کلّی از بین می رود، چون نه کسی می داند و نه جایی نوشته شده است و نباید هم گفته بشود و نوشته شود.
(سخنرانی های مسجد امام صادق در آریاشهر تهران، شب 17محرّم 1396 قمری، شب 29 دی ماه 1354 شمسی)
✅«اللّهمّ عجّل لولیّک الفرج»
🌹@sheykhmahmoodhalabi
مرحوم آیت الله تولایی خراسانی در سخنرانی خود در مسجد امام صادق (آریاشهر تهران)، در سال 1396 قمری می فرمود:
معنای غیبت امام ما این است که یا در بین ما نمی آید و کم می آید، یا می آید و ما او را نمی بینیم، یا می‌آید و می بینیم و او را نمی شناسیم. همین. مگر ما انتظار داریم که هرکسی را که با چشم دیدیم، بشناسیم و بدانیم فرزند چه کسی است، زاد و ولدش کجا بوده است؟ کارش چیست و سن او چقدر است؟ ابدا.
تهران، چند میلیون جمعیت دارد، شما از اینجا که داخل بازار می روید، کسبه بازار شما، صدهزار نفر را می بینید. آیا همه را می‌شناسی؟ می دانی اهل کجا هستند؟ می دانی پدر و مادر آنها چه کسانی هستند؟ یک وقت دیدی امام زمان علیه السلام یکی از همین هاست.
امام زمان علیه السلام که دور خود اسکورت نظامی ندارد. پنجاه نفر جلوی او با مسلسل‌های سبک بر موتورسیکلت سوار شده باشند، و بوق و کرنا و های و هوی! امام زمان علیه السلام عصاکش و عبا به دوش انداز و نعلین بردار و سلام و صلوات بفرست، ندارد که هرکجا بخواهد برود، یکی زیر بغل او را بگیرد و آرام آرام حرکت کند و یکی دیگر نعلین آقا را بردارد و یکی دیگر برای سلامتی آقا سلام و صلوات بفرستد. این چرت و پرت‌ها که در امام زمان علیه السلام نیست. ایشان یکی مثل شماست، یک وقتی دیدی در همین مجلس نشسته است! روایت دارد وقتی‌که ظاهر می شود خیلی از مردم می‌گویند: این فرد، امام زمان است؟ ما که او را خیلی در جلسات و مجالس دیده ایم. آن بزرگوار مخصوصاً در مجالس امام حسین علیه السلام خیلی می آید. در مجلسی که در آن، حال باشد. مستمع، بانی، روضه‌خوان، این سه گروه، روی خلوص کار کنند نه روی فُلوس. لِلّه کار کنند، نه لوجه الله. نظر آنها خدا باشد. نظر بانی و مؤسس، خالصاً لله باشد. مستمع برای خدا آمده باشد و گوینده هم برای خدا بگوید. آن حضرت خیلی علاقه مند به این جلسات هستند و در این جلسات دیده شده اند. بی خود نمی گویم. به خیال نمی گویم، او را دیده‌اند. حضرت در جماعت می آید، مخصوصاً جاهایی که در آن حال و معنویت باشد. آن جلسه دائر مدار شلوغی نیست که حالا مجلس روضه‌ای اگر ده هزار نفر باشند، بیاید. اگر ده نفر هم باشند، روی حال و معنویت، حضرت تشریف می‌آورند. گاهی هم لطف می کنند، یا به منبری، یا به مستمع، یا به صاحب خانه. بله حضرت می‌آید، او را می بینند، ولی او را نمی شناسند، یا در بعضی از مواقع نمی بینند. یک دفعه می بینی حضرت اینجا نشسته است، ممکن است پهلو هم به مردم بزند، ولی او را نبینند. و این هم شده است.
از این قبیل قضایا خیلی است. آن چیزی‌که من با یک واسطه اطلاع دارم، از انگشتان دست و پا بیشتر است و خیلی های آن هم، من که بمیرم به کلّی از بین می رود، چون نه کسی می داند و نه جایی نوشته شده است و نباید هم گفته بشود و نوشته شود.
(سخنرانی های مسجد امام صادق در آریاشهر تهران، شب 17محرّم 1396 قمری، شب 29 دی ماه 1354 شمسی)
✅«اللّهمّ عجّل لولیّک الفرج»
🌹@sheykhmahmoodhalabi
