سلمان معمار / گنجه🇵🇸

نسخه صوتی بیانیه تاریخی محمد ضیف در آغاز انقلاب 1403 فلسطین
اگر نسخه متنی رو نخوندید حتما بشنوید تا دلایل این تصمیم حیاتی رو متوجه بشید.
#پادکست
@salmaneshoon

چرا فلسطین طغیان کرد؟
ما هفت اکتبر، یک روز تاریخی را درک کردیم. مثل کسانی که در ۱۹۶۷ خبر جنگ اعراب با اسراییل را شنیدند و ۶ روز بعد هم خبر شکست همه شان را! بعد از آن روز دیگر هیچ چیز مثل قبل نشد. اسراییل زمینش را دو برابر کرد، قدرتش را به همه ثابت کرد و درواقع شخصیت پیدا کرد. همان مصر رسمیتش را پذیرفت.
۵۰ سال بعد یک روز پاییزی وقتی ما بیدار شدیم خبر حمله زمینی فلسطینی ها را خواندیم و فیلمهای فرار صهیونیست ها در بیابان را پخش کردیم. اسراییل بعد از هفت اکتبر هم دیگر اسراییل قبل نخواهد بود. نه، قصد رجز خوانی ندارم. این یک تحلیل است. ۵۰ سال چیزی نیست. خیلی ها یادشان مانده که روزهای اول حمله ۶۷ دقیقا همین طور فرار میکردند. اخبار پیروزی پخش میشد و دروغ هم نبود. اما چند روز بعد چنان شکست خفت باری خوردند که ماندگار شد. تازه آنها کشورهای خارجی بودند نه یک تکه زمین در محاصره.
فکر میکنید بزرگان حماس و جهاد و … یادشان نیست؟! فکر میکنید تبعات اقدام شان را نمی فهمند؟! می دانند و بگذارید برایتان بگویم: شاید پیروز شوند ولی تمام غزه بمباران خواهد شد. متر به متر برخی مناطق شخم زده میشود. ترور تک تک فرماندهان کلید میخورد. اکثر مجاهدان اسیر یا قتل عام، انبوهی از زنان و کودکان آواره و بسیاری سلاخی خواهند شد. احتمال دارد واقعا چیزی به نام غزه باقی نماند. این یک واقعیت است. چون آنجا برابری وجود ندارد.
برابری توهمی است که صلح پوشان به شما میفروشند. کسانی که دو طرف را به خویشتنداری دعوت میکنند.«جنگ بد است»«گفتگو همیشه بهتر است» «ما با هر خشونتی مخالفیم»… مخصوصا وقتی فلسطین حمله میکند. پیش فرض اینها برابری است. انگار دو طرف مثل همند. انگار بازی فوتبال است.
کدام برابری؟ یک طرف اخرین فناوری کشتار را دارد و طرف دیگر با لوله آب موشک قراضه میسازد. یک طرف تمام حمایت و رسانه جهان را دارد و طرف دیگر محکوم ابد. یک طرف از هوا و زمین و دریا مسلط است و طرف دیگر سالها در محاصره. یک طرف زندانبان است و طرف دیگر بزرگترین زندان تاریخ. کدام برابری؟ این مذاکره گرگ و گوسفند است. اتفاق دیروز جنگ نبود، شورش زندانیان بود. و سوال این است: آیا شورشیان عواقبش را میدانند؟ پس چرا؟ شجاعانه بپرسم: چرا قمار مرگ کردند؟!
برای پاسخ حتما بیانیه محمد ضیف این مغز نابغه را بخوانید. اما قبلش شما را میبرم پشت چشم یک فلسطینی. ۷۵ سال زجر، تحقیر، آوارگی، شکست، بی هویتی، سرکوب، … از این مردم چه چیزی ساخته: سنگ. به همان سردی، به همان کم امیدی، به همان مقاومت.
اما سنگ هم دلخوش است به بودنش؛ گرچه له میشوم ولی حداقل هستم. پدران و پسرانم را کشتید، خانه و زیتونم را گرفتید، اسم و تاریخم را دزدیدید ولی هنوز هستم. این را که نمی توانید بگیرید.
اما صبر کن، مثل اینکه این را هم دارند میگیرند! بیانیه را بخوانید. میگوید این همه سال کشتند و دریدند و زدند و بردند و «هیچ». صدا از سنگ هم درامد ولی از جهان نه! همیشه اسراییل برد و همیشه فلسطین باخت. همه راه ها برای تل آویو بزرگراه است و هر راهی برای قدس بن بست. صهیونیست از هر در بسته ای رد میشود اما فلسطینی از دروازه هم نه. هیچ هیچ هیچ چیزی جلودار اسراییل نیست، قدس را هم بلعید. انگار نه انگار. زنانش را بی حیثیت کرد، کودکانش را کشت، به هیچ کس برنخورد. نه فقط برنخورد امثال ترکیه و سعودی و امارات افتادند دنبال «عادیسازی».
و اگر دقت کنی طرفداران عادیسازی، همان صلح فروشان اند. منظورشان از ثبات دست و پا نزدن مظلوم زیر چاقوی قاتل است. اینها خراش صورت قاتل را متر میکنند ولی سر بریدن مقتول را نمی بینند. حالا فلسطینی می بیند انگار وجودش هم انکار میشود. تو گویی سنگ هم نیست. هیچ نیست. همه چیز عادی میشود و تمام. در بیانیه فقط اسم ۵ کشور امده: ایران، لبنان، یمن، عراق، سوریه. تنها یاران باقی مانده. این بیانیه یعنی غزه به اخر خط رسیده است. یعنی اگر قرار است من در نمایش شما نقش قربانی داشته باشم پس نمایش را به هم میزنم، طوری که نتوانی انکارم کنی. من هستم. و اگر بناست در سکوت هر روز بمیرم، ترجیح میدهم یک روز با فریاد بمیرم.
و دکمه غیر قابل بازگشت را زد.
حالا دیگر دنیا عوض شده. وسطی وجود ندارد. یا اسراییل یا فلسطین. یا حیات نباتی یا قوی تر شدن.
عادیسازی دود شد. و روسیاهیش به ترک و عرب ماند. ‏⁧دو سال پیش در عملیات مهم سیف القدس نوشتیم چطور ۲ فلسطین وجود دارد. بیانیه رسما پایان فلسطین دوم (دولت خودگردان) را اعلام میکند. ایده دو دولتی تمام شد. فقط یک فلسطین مانده و یک سرنوشت. این ادامه آن عملیات است. این همان «قیام یکپارچه» است که آیت الله خامنه ای دو سال پیش گفت. و شنیده شده حماس حدود دو سال آماده سازی کرده.
ما یک روز تاریخی را درک کردیم. دیگر هیچ چیز مثل قبل نخواهد بود. نه اسراییل و نه فلسطین و نه ما.
حماسه یعنی همین، یعنی قدم در راه بی برگشت بگذاریم …
#یادداشت
@salmaneshoon

اینترنت را بالا و پایین می‌کنم، تمام تصاویر موجود از محمد دیاب ابراهیم المصری، به انگشتان یک‌ دست هم نرسید. و تنها در یک تصویر نگاهش به لنز دوربین بود. با تنی و چشمی مجروح، در سایه و ناپیدا، در میان خرابه‌های خان‌یونس، تا ۶۰ سالگی، با شریرترین قوم و بشر جنگید. به قول هنیه، میلیون‌ها نفر نامش را فریاد می‌زنند بی‌آنکه تصویرش را دیده باشند، چون خدا نامش را بر زبان‌ها انداخته بود. گفته می‌شود ضیف و مروان عیسی و سایر مردان حماس هفت ماه پیش شهید شده بودند. ناگاه به یاد سنوار می‌افتم. یعنی یحیای مظلوم زمانی که در رفح چوب دستی‌اش آخرین سلاحش بود، تمام فرماندهانش شهید شده بودند. تنهای تنهای تنها.
به قول دوستی، از سفره پسران فاطمه و دختران علی، قاسم و سیدحسن‌های دیگری هم خواهیم دید. اما چقدر تقویم ورق بخورد تا از لای خرابه‌های اردوگاه‌ آوارگان، محمد و اسماعیل و یحیایی بیرون آیند که تبدیل به الگوی انسانی شوند؟ چه حیف.
پیرمردهای مجاهد ما، وقتی دارند شمع ۶۰ سالگی و ۶۱ و ۶۲ را فوت می‌کنند، لبخندی می‌زنند و بند پوتین‌شان را برای بار آخر سفت می‌کنند. ما می‌مانیم و حسرت گریستن زیر تابوت خواهران و برادران‌مان. جهادهای نکرده، ذلت‌های امضا شده، وعده‌های عمل نشده، انتظارهای طولانی. انتظار بسیار طولانی.

اولین جرقه انقلابی: دیپ سیک
(زیر پنج سال)
#هس

خدایا تو شاهد باش ما در تاریک ترین شب‌های بشریت، وقتی دنیای غرب و مدرنیسم و قدرت و سرمایه و فناوری، وقتی دنیای عرب و ترک و قبیلگی و اسلام رحمانی و دین فردی، وقتی دنیای وسط بازی و خاکستری پوشی و منفعت طلبی و دکان داری، همه و همه پشت هم ایستادند، با همه تنهایی مان، با همه کم توانی مان، تو شاهد باش که ما کنار مظلوم ترین مظلوم ایستادیم.
نه وقتی جایزه می‌دانند، بلکه وقتی هزینه داشت. بهترین و پاک ترین خون‌هایمان را هدیه کردیم، ایستادیم و از خودیها طعنه شنیدیم. برای حق و نه برای قدردانی.
با علم به اینکه همین فلسطینی ممکن است فردا در دریای عربیت غرق شود. برای حق و نه برای قدردانی.
برای عادی نشدن جنایت.
برای فراموش نشدن انسانیت.
برای خوب ماندن خوبی.
زخم خوردیم، اشتباه کردیم، آسیب دیدیم، از دست دادیم، اما ایستادیم.
و این نشان افتخار ماست.
اگر فلسطین قضیة الشرفا است، پس ملت ایران در تاریخ نوشت که شریف است. خدایا این نشان را از ما نگیر.
الحمدلله
المنة لله

پس از 15 ماه خفگی و حتی خیانت عرب ها و ترک ها، شاید عجیب ترین معجزه طوفان الاقصی، جوانه زدن هسته های یک جنبش واقعی عربی ضد اسراییلی - استکباری از خاکستر سرزمین بر باد رفته باشد: سوریه.

یادتان می آید او اینجا نشست؟
ساحلی در محضر دریا نشست؟
یارت ای یار خراسانی چه شد؟
ای صبا دست سلیمانی چه شد؟!
#گنج

یکی از مهمترین عوامل احتمالی موثر بر تصمیم بشار اسد که به آن پرداخته نشد، ترور شخص سید حسن نصرالله است. ضربه ای که بالاخره منجر به وعده صادق 2 شد اما بی تعارف جبران ناپذیر است. اگر امروز جای عراقچی و لاریجانی، حاج قاسم و سید حسن با بشار مذاکره میکردند نتیجه همین بود؟!
اصلا بیایید شاید و اگر را رها کنیم، فقط از زاویه دید اسد ببینیم: مهمترین بازیگر منطقه ای محور مقاومت به راحتی ترور میشود و ترور کننده هم در آسمان تو پرواز میکند! از آنطرف ایران ایستاد تا این واقعه پیش بینی پذیر رخ دهد و حتی بعد از تجاوز اسراییل به خاکش هم هنوز در تدارک است. یعنی در خط مقدم نبرد با دشمنی دیوانه و پشتیبانی پیش بینی پذیر نشستی. آینده روشن خواهد کرد دقیقا چه اتفاقی در دمشق افتاده اما فکر میکنید جای خالی بزرگ سید حسن بی تاثیر است؟!
اینجاست که توییت قاسم حدرج خالی از حقیقت نمی نماید:
"آن‌روز که بالگرد رئیسی سرنگون شد، زمین خوردیم؛ و آن روز که سید حسن به شهادت رسید، کشته شدیم."

نه برای اینکه ناامید شویم بلکه هزینه انتخاب هایمان را بفهمیم.

اگر هنوز نفهمیده اید در میان جنگ تاریخی سرنوشت ساز با اسراییل دولت ایران دست چه کسانی است به روزنامه رییس ش اطلاع‌رسانی دولت نگاه کنید.
یک روز پس از سقوط سوریه و شکستن ستون فقرات محور مقاومت و پیروزی راهبردی اسراییل با دسته گل به استقبال گروه های تروریستی می‌رود!
شبیه اینکه فردای سقوط فاو یک سخنگوی دولت در روزنامه اش پیام تبریک عمومی بدهد! بنی صدر هم گمانم چنین نبود.
جالب است، یک تیتر هم زده: «خاورمیانه در مسیر پوست اندازی»!

آنها که جنگ انکار کنند،
جنگ آنها را انکار خواهد کرد.

از سخت ترین لحظات امسال امشب بود که مجبور شدم جلوی پدر شهید مدافع حرم بنشیم. جلسه کاری که هرچه فرار کردم نشد عقب بندازم.
من که نمی‌تونستم تو چشمهاش نگاه کنم، امیدوارم آشتی جویان و عادیسازان بتونن.

سوزنهای بعد از جوالدوز
بروید در کوچه های قاهره، استانبول، دبی، مکه و مدینه. کسی هست که نداند اسرائیل ظالم است؟! صد و ده روز جنایت، صد و ده روز خونریزی، قتل، آوارگی، کودک کشی، زن کشی، اشغال، ویرانگی، کوچاندن، بمباران فسفری، بیمار کشی، شهر کشی، نسل کشی، ... جلوی چشم همه دنیا. همراه پخش زنده و گزارش دقیق. از مردم خواب و خراب غرب که گفتیم، اینها که شهادتین گفته اند چه کردند؟ بیایید جدی تر به این سوال فکر کنیم. دنیای اسلام کدام گوری است؟! باید چه اتفاقی بیفتد تا این مومنان از سجاده برخیزند؟ صحنه آشناییست.
حالا که در کوچه های مدینه هستیم وارد مسجد پیامبر شویم. مردم جمعند. منتظر دختر پیامبرند. با داغ تازه پدر به شکایت آمده که اموالش را برده اند. فاطمه؟ دختر پیامبر؟ سرور زنان عالم؟ صاحب عصمت؟ کسی که سه شب افطارش را بخشید؟ او که دنیا دوست و مال اندوز نیست. متهم کیست؟ خلیفه! فدک نام دهکده ایست در نزدیکی خیبر که یهودیان آن را بدون جنگ تسلیم کردند. آیه قرآن آمد و پیامبر آن را به زهرا واگذاشت. همه هم دیدند و سالها هم دیدند. حالا حکومتِ اسلامِ جدید در اولین اقدامات فدک را مصادره کرده با این پوشش که پیامبران ارث ندارند. شکایت ها هم راه به جایی نبرده و حالا زهرا به مسجد آمده. اولین پرچم دادخواهی پس از پیامبر را یک زن برداشته و جلوی ظلم ایستاده. آن را هم به صحن عمومی مردم کشانده و بسم الله.
خطبه فدکیه متنی معمولی نیست. طولانی نیست اما کافیست برای هم ترازی نهج البلاغه. خودش را معرفی میکند، پدرش را معرفی میکند، همسرش را معرفی میکند، برای مدعیان. تو گویی ناشناس است، برای مسلمانان. ولی به این بسنده نمی کند. استدلال حقوقی قرآنی هم می آورد که پیامبران ارث دارند، برای متشرعان. جای شکی میماند؟ خلیفه میگوید بیا از اموال خودم به تو میبخشم. اینجا معلوم میشود ماجرا درهم و باغ و درخت و چاه نیست. خطبه کاملا سیاسی است. چرا باید کسی برای گرفتن زمین تاریخ اسلام را مرور کند؟ چرا باید کسی برای گرفتن ملک از اصحاب سقیفه، گناه سقیفه را مطرح کند؟ اصلا چرا باید کسی که میتواند پشت پرده به سهمی از قدرت برسد با مردم صحبت کند؟
خوب گوش کنید. فاطمه دارد به جامعه اسلامی نیشتر میزند. استدلال او به قرآن صرفا برای اثبات ادعا نیست، نمایش جایگاه قرآن در حکومت جدید است. فدک کجاست؟ دهکده ای غصب شده؟ نه. فدک آزمون جامعه اسلامی است. ای مسلمانان این منم فاطمه. غیر قابل انکار ترین بدل پیامبر. این هم قرآن است. چرا خوابید؟ چرا چیزی نمی گویید؟
رو به انصار میکند و مستقیم می گوید: "مورد ظلم واقع شوم در حالی که مرا می‌بینید و سخن مرا می‌شنوید، و دارای انجمن و اجتماعید، ندایم را همه شنیده و از حالم آگاهی دارید، و دارای نفرات و ذخیره‌ و ابزار و قدرتید، نزد شما اسلحه و زره و سپر هست، صدای دعوتم به شما می‌رسد ولی جواب نمی‌دهید، و ناله فریادخواهیم را میشنوید ولی به فریادم نمی‌رسید"
در کوچه های مدینه از هر کس بپرسید که میداند فدک کجاست، برای فاطمه است و اشغال شد. خوب دقت کنید خطبه فدکیه خطاب به ماست. فاطمه برای تاریخ میگوید. این وضعیت جامعه مسلمین است چند روز پس از پیامبر! می توانستند و نخواستند، می دانستند و چشم بستند، فدک کجاست؟ به درازای تاریخ. فدک همین غزه است. 25 هزار نفر را کشتند. بخدا سوگند اگر گوسفند بودند اسراف بود!
جامعه مسلمانان کجاست؟ داغ ترین عربش که قطر باشد دنبال جام ملت های آسیاست! الله اکبر. سعودی و اماراتش که پشتیبانی زمینی به اسراییل میسازند. ترکیه و آذربایجانش که انرژی میدهند. مصر و اردنش که شریک محاصره اند. الله اکبر.
اما چرا؟ دختر پیامبر قبلا گفته: "با راحت‌طلبی خلوت کرده اید، و از تنگنای زندگی به فراخنای آن رسیده‌اید، پس آنچه داشتید را بیرون ریختید، و آنچه را فروبرده بودید را بازگرداندید". راحت طلبی و بازگشت قبیله گرایی. خطی که تا خود 2023 ادامه دارد.
میگویند ملت هایشان با فلسطین اند. کو؟ کجا؟ اصلا چیزی به نام "مردم" دارند؟! این سعودستان کجای تاریخ است؟ این ترکیه مترقی در قرن چندم گم شده؟! مصر و امارات و عمان و تونس و ... منقرض شده اند؟ راحت طلبی و قبیله گرایی.
چرا فاطمه با مردم صحبت میکند؟ چون می بیند دارند حذف میشوند. دارند توده ای بی اراده میشوند. نهیبی میزند شاید متولد شوند. و عجیب اینکه امروز هم از میان این همه مسلمان مدعی آنکه شیعه فاطمی تر است محکم تر برای اهل سنت فلسطینی هزینه میدهد.
فدک امروز کجاست؟ باریکه ای کنار مدیترانه که یهودیان صهیونیست آن را غصب کردند و مسلمانان جز عده ای اندک خفه خون گرفتند.
ذلت و خواری سزاوار نشستگان.
و احترام تاریخ برای ایستادگان.
#یادداشت
@salmaneshoon

🛐سلام عزیزان
پدرم دیروز طی یک سانحه تو کارگاهش از بلندی سقوط کرده و جمجه‌ش شکسته و خون‌ریزی مغزی کرده.
خواهش می‌کنم که دعا کنید. بسیار محتاجم.

امروز صبح بهتر فهمیدیم جنگ شناختی یعنی چی؟
باور نداشتن به توان خودت
و بزرگنمایی از توان دشمنت
،
قدرت اصلی آنها اینجاست،
در مغز ما.

صدای عادیسازی اسراییل از قم!
گروهی از فقهای شاخصا اصلاحاتی شهادت شجاعانه یحیی سنوار را دیدند و تصمیم گرفتند آبروی خود را خرج عادیسازی اسراییل کنند!
یک گام مهم از مکانی مهم. اینها فهمیده تر از این هستند که نفهمند چه میکنند. شاید هم واکنش سنجی است.
به هر حال ظاهراً گمانه زنی ها خیلی غلط نبود و جریان ادامه دارد.
نکته جالب اینکه این بیانیه از سایت شون حذف شده اما در بیانیه های قبلی مثل شهادت سید حسن، حمله به لبنان این موضع تکرار شده است. اصلا انگار بیانیه می‌داده اند که این رو ذکر کنند :)
وقتی جریان عادیساز در فجایع فلسطین چنین موضعی میسازد یعنی به زودی بیشتر از این واقعیت میدانی میگیرد.

نسخه تصویری «تا کجا؟» که توسط اینستاگرام حذف شد.
روی زمین بدن شهید رو حذف میکنند و در خاطره ها اسم شهید رو. البته که اینطور نمی‌مونه.
(همون‌طور که در بیو نوشته شده برای استفاده از متنها نیاز به اجازه و ذکر نام نیست. هرجا و هر جور که خواستید استفاده بفرمایید.)

👆
ولی این پایان ماجرا نیست. جنگ 2023 خود کربلاست. حق خالص در برابر باطل خالص. صحنه جنگ غزه هیچ شبهه ای ندارد. هر جنایتی که تصور بکنی اینجاست. عین کربلا. هر روز یک پیشروی تازه برای شیطان. هر ساعت خون جدید برای ضحاک. ظلم خالص. بدون افزودنی،با پخش زنده، با اخرین فناوری های روز آمریکا و اروپا، پاکسازی با دقت میلیمتری. بدون جلوه های ویژه، جنات ناب. عریان عریان عریان. عین کربلا.
تا کجا می توانی چشم هایت را بسته نگه داری؟ تا کجا میتوانی این صحنه را ببینی و سکوت کنی؟ تا کجا می توانی اعتراض کنی و هزینه ندهی؟ تا کجا می توانی هزینه بدهی و بایستی؟ سوال اصلی این قضیه "تا کجا؟" است. عین کربلا.

امکان ندارند کسی به این معرکه کشیده نشود. معرکه یقه اش را میگیرد. یا این طرفی یا آن طرف. وسط بازی هم ندارد. یا ظالمی یا مبارز. عین کربلا. می آید دنبالت پشت میز، گوشه کافه، پای صفحه اینستاگرام، کنار رختخواب، پای تخته، در صف اتوبوس، پای گلدان، در دورترین نقطه ها، سراغ بی ربط ترین آدم ها و سریع ترین فراری ها. یقه ات را میگیرد و می پرسد: " تا کجا؟" چپ یا راست، سیاسی یا غیر سیاسی، مسلمان یا بی دین، هیچ فرقی ندارد، حتی خود اسراییل را هم مخاطب میکند: تا کجا جنایت را جلو میبری؟ تا کجا ترور میکنی؟ تا کجا خون میخوری؟ تو ای دولت آمریکا تا کجا پای اسراییل می ایستی؟ ای تمدن غربی و اروپا تا کجا پشتیبانی میکنی؟ آهای کشور اسلامی تا کجا نگاه میکنی؟ ای باکو و ترکیه و سعودی تا کجا به اسراییل کمک میکنی؟ هیچ کس از این سوال مصون نیست. ای یمنی ها تا کجا هزینه میدهید؟ ایرانیها تا کجا صبر میکنید؟ تا کجا در تله جنگ نمی افتید؟ تا کجا جنگ را باور میکنی؟ جوابها در این یکسال پیداست.

بودند کسانی که فقط یک ماه بعد از 7 اکتبر در تهران گفتند: "مردم ایران از اینکه جای فلسطینی ها هزینه بدهند خسته اند". آ.خامنه ای ولی کسی بود که معنای این نبرد را همان ابتدا فهمید و گفت "شرایط کنونی منطقه به گونه‌ای است که هم برای دشمن صهیونیستی شرایط مرگ و زندگی است و هم برای جبهه حق". شاید مهمترین جمله سال اخیر که بعضی ها دوست دارند نشنوند. او و هزاران ایرانی که آماده شهادت در جمعه بعد از حمله به اسراییل جمع شدند پاسخ شان را بلند اعلام کردند. اما چیزی تمام نشده، منتظر باشید که به زودی عادیسازان یقه تان را بگیرند و به اعتراض بپرسند تا کجا هزینه بدهیم؟! درد معترضین به حماس دقیقا اینجاست که "چرا ما را در این موقعیت قرار دادی؟ چرا روزگار عادی مرا به هم زدی؟" عین کربلا. آنجا هم حسین را متهم به تفرقه کردند. اما او پرچم "تا کجا؟" را برداشت و جلوی عادیسازی شیطان ایستاد. حالا نوبت امتحان ماست. اشتباه نکنید، مساله نه صرفا آخرتی و اعتقادی بلکه عمیقا انسانی و اکنونی است. اگر عادیسازان پسا کربلا دنیایی داشتند ما نیز در فردای تماشا دنیایی خواهیم داشت.
بله این جعبه پاندورایی بود که ضیف و سنوار و حماس آگاهانه بازش کردند، اما شاید تصور نمیکردند که پخش زنده قتل یک ملت، این نسل کشی عیان، این هلوکاست واقعی، کک جامعه عرب و ترک مسلمان را هم نگزد! حتی در پایتخت های غربی تظاهرات شد اما کشورهای مسلمان در کمال آرامش و اسلام رحمانی و مناسک عبادی به همکاری با قاتل ادامه دادند! جز بعضی شیعیان، عین کربلا.
تا کجا اسلام مرده است؟
تا کجا انسان مرده است؟
شاید اینجا بود که یحیی سنوار، این اسطوره زمان، خالق 7 اکتبر، زاده اردوگاه، پرورده زندان، دشمن شیطان، در پیامی به مذاکره کنندگان گفت: «باید راهی را که آغاز کرده‌ایم ادامه دهیم و اگر نه، بگذار این یک کربلای دیگر بشود.»
سنوار پاسخش را داد و حماسه ای حسینی ساخت. خون یحیی خطرناک است نه اندوهناک. تازه آغاز ماجراست و این سوال ما را رها نمیکند، تا کجا؟ تا آخر تاریخ، عین کربلا.
#یادداشت
@salmaneshoon

تا کجا؟
یکسال پیش در چنین روزهایی بود که فلسطین طغیان کرد. امروز که این کلمات را می نویسم ساعاتی از شهادت یحیی سنوار گذشته، محمد ضیف سرنوشت نامعلومی دارد، سید حسن نصر الله ترور شده، فواد شکر، ابراهیم عقیل و بزرگانی از حزب الله شهید شده اند، اسماعیل هنیه و فرزندانش ترور شده اند. رییسی و امیر عبداللهیان جایشان را به پزشکیان و ظریف داده اند، جریان عادیسازی اسراییل از سعودی و ترکیه حتی تا تهران بی پرده شده، 42000 انسان جلوی چشم دنیا کشته شدند، چند میلیون نفر آواره شده اند، غزه با خاک یکسان شده و تصاویر زنده زنده سوختن آدمها هیچ قیامتی نمی سازد.
ما به اسراییل حمله مستقیم کردیم، آن هم نه یکبار بلکه دوبار، رسما پایگاه های تل آویو را هدف قرار دادیم، گنبد آهنین و فلاخن داود را افسانه کردیم، شمال اسراییل یکسال تخلیه شده است، ارتش اسراییل در مرز لبنان زمینگیر شده، زدن پهپاد آمریکایی کار روزمره یمن شده، انصار الله به راحتی به اسراییل موشک میزند، مسیر دریایی اسراییل از سمت یمن قطع شده، حزب الله با حمله پهپادی عملا از نیروی هوایی اش رونمایی کرده، اسراییل یکسال وجب به وجب غزه را گشته اما هنوز بیش از 100 اسیر را پیدا نکرده، شهادت یحیی سنوار نه با ترور بلکه به صورت اتفاقی رخ میدهد آن هم نه زیر زمین بلکه وسط خیابان با لباس نظامی و در حال جنگ بعد از یکسال! چه کسی باور میکند همه اینها فقط در عرض 365 روز اتفاق افتاده باشد؟!
چنان باورنکردنی که حتی بعضی به شهید سنوار اتهام جاسوسی زدند که "چرا" این همه هزینه ساخت؟ چرا زندگی "عادی" ما را به هم زد؟
کمی به عقب تر برگردیم. وقتی نتانیاهو به عمان رفت و کلید تطبیع (عادیسازی) زده شد. با سودان توافق کرد، و چند ماه بعد با امارات چنان برادر شد که فقط در فیلم هندی امکان داشت.حالا از مسیر دهلی و عمان و دبی فقط یک سعودی مانده بود. اما بالاخره مدعی پرچم عرب و اسلام که نمی شود یکباره به تخت خواب یهود بپرد. پس اول دخترش بحرین را هدیه کرد تا واکنش ها را بسنجد. عادیسازی سعودی آخرین میخ به تابوت فلسطین بود. حتی در تهران هم زمزمه هایی از توسعه بن سلمان و لزوم "پذیرش نظم جدید" میدادند. 7 اکتبر فقط چند روز بعد از سخنرانی نتانیاهو در سازمان ملل رخ داد که علنا اعلام کرد: ما "عادی" شده ایم و فلسطین تمام.
غزه شهر از یاد رفته، غزه شهر شکنجه شده، غزه شهر معامله شده به پا خواست. زندانیان تاریکخانه بشریت همه توانشان را جمع کردند تا یک بار شورش کنند. اینجا بود که فریادی از عمق چاه غزه بلند شد که ما هنوز زنده ایم حرامزاده ها! اتفاقا آنها که 7 اکتبر را دسیسه می دانند، درست میگویند. آن طوفان تمام صحنه را غیرعادی کرد. انگار پرده نمایش افتاد. برای چه شورش کردند؟ برای عادی نشدن. برای واقعیت.یعنی اگر سهم فلسطین مرگ است و سهم اسراییل زندگی، مقداری از سهمم را به شما می بخشم و مقداری از سهم شما را گرو میگیرم. خودتان را که دیگر نمی توانید نبینید. اگر بناست در سکوت بمیرم، با فریاد جلو گلوله میروم.
فکر میکنید سنوار و ضیف شب قبل از هفت اکتبر نمی دانستند تصمیم شان چه عواقبی دارد؟ می دانستند. این حدس و تحلیل نیست. بیانیه شان را بخوانید، می دانستند غزه نابود میشود، می دانستند تک تکشان آواره میشوند. می دانستند ماه ها و شاید سالها باید بجنگند. (و تا امروز نشان دادند که آماده بودند) میدانستند باید مرگ تک تک عزیزانشان را ببینند. می دانستند بیمارستان ها میسوزد، مسجد و کلیسا صاف میشوند، شلیک های فسفری و خوشه ای و اورانیومی را می دانستند، قتل عام را می دانستند، ولی تا کجا؟ سوال اصلی این قضیه «تا کجا؟» است نه "چرا؟".
تا کجا میشود ادامه داد؟ سوالی که ضیف و سنوار جوابش را میدانستند، پس آخرین تصمیم را گرفتند و تمام "عادیسازی" را به باد دادند. به قیمت نابودی شان. و این راز عظمت 7 اکتبر است.
👇

چگوارا؟!
نه ممنون خودمون یحیی سنوار داریم.

صفحات تاریخ شهادت می‌دهند که ما فرماندهان و بهترین مردان‌مان را در میانه نبرد از دست دادیم. با لباس رزم، در قلب بحران و توسط شریرترین دشمنان. در قلب غزه، در قلب بیروت، در قلب دمشق، در قلب بغداد، در میانه کوه‌های سخت و سرد، در میانه دشت‌های داغ و سوزان.

القتل لنا عاده وكرامتنا الشهادة
كشته شدن عادت ما و شهادت كرامت ماست.
- امام زین‌العابدین علیه السلام

در یکسالگی جنگ غزه شبکه الجزیره مستندی ساخته است به نام "بازرسی جنایات جنگی در غزه" که ندیدم در فضای فارسی بازتاب پیدا کند.
این مستند که با استفاده از فیلم ها و تصاویر خود سربازان اسراییلی در شبکه های اجتماعی گردآوری شده نمایش بی پرده ای از عمق کثافت این جماعت دارد.
تازه بسیاری از تصاویر و حوادث گفته نشده و رویکرد این شبکه هم رویکرد مقاومت نیست. حتی اینها حماس رو هم بی تقصیر نمی دونن اما چنان جنایت فجیعه که هیچ جای انکاری نیست.
تاریخ قضاوت خواهد کرد "نسل کشی پخش زنده غزه" بزرگترین جنایت دسته جمعی بشری تمدن غرب است. بلا شک. شرارت سازمان یافته است. دولت ترور.
این مستند برای زیر 18 سال اصلا مناسب نیست، همچنین اگر در وضعیت مناسبی نیستید. ولی اگر هنوز دنبال دلیلی برای قضاوت هستید یا در نفرت تان از این پلیدها کمرنگ شده اید این مستند را ببینید. چطور هنوز زنده ایم؟!
یوتوب:
https://www.youtube.com/watch?v=kPE6vbKix6A
#گلچین
@salmaneshoon

معاون راهبردی رییس جمهور ایران وسط جنگ تاریخی و یک هفته بعد از ترور سید حسن نصرالله:

فرمانده به روایت شهید حسن طهرانی مقدم
#مستند های پرتره روی یک چیز سوارند: جذابیت شخصیت. اینها معمولا شامل روایت های دیگران از شخصیت مورد نظرند. اما بعضی مستند های شخصیت هستند که دوگانه سوز میشن. یعنی کسی که روایت میکنه خودش یک سوژه است. احمد کاظمی یک پدیده جنگی، جهادی، مدیریتی، انسانی و عرفانی است. در اهمیتش همین بس که قاسم سلیمانی مرید درجه یکش بوده، نه یک رفاقت ساده، نوعی در هم تنیدگی. این مستند درباره احمد کاظمی است اما جذابیتش فقط او نیست. کسی که درباره شهید صحبت میکند خودش یک پدیده دیگر است: حسن مقدم. یک تهرانی باج نده ی پاکار نابغه امنیتی با مختصات کاملا جداگانه از هر کس دیگری. فردی غیرکلیشه ای که به راحتی دست یافتنی نبود چه برسد به مصاحبه. این مستند یک تیر و دو نشان است.
صراحت و بی پروایی تهرانی مقدم صحبت هایش را درباره "حاجی" از تعارفات معمول خارج میکند و شخصیت خود او را هم نشان میدهد. یک ژنرال نظامی به معنای واقعی کلمه، قاطع و کاریزماتیک. دقیقا مخالف ظاهر نرم و منعطف و مهربان کاظمی. بعضی ها فکر میکنند آدم های جنگ شکل همند، اصلا اینطور نیست. ولی مثل محصولاتی که از کوره گداخته بیرون بیایند یک نسبتی با هم پیدا میکنند. عشق و ارادت مقدم و سلیمانی به احمد کاظمی از جنس دنیوی نیست. حقیقتا جنگ با همه تلخی هایش برای این مملکت مثل کاوش معدن عمل کرده. سلیمانی روستایی کرمانی و حسن مقدم بچه تهرون رو کشف و به احمد کاظمی نجبادی جوش میده و اونها رو تو باکری ترک تبریز و خرازی اصفهانی حل میکنه و ... همینجوری برو جلو تا یک ایران معاصر میسازه.
دو جای مستند خیلی برای من جالب بود یکی اون جایی که حسن مقدم میگه: به حاجی گفتم تو هر کی هستی برای خودتی (😂)، ما به طمع آخرت باهاتیم. و بعدش توضیح میده. تصویر پایانی آغوش و بوسیدن این دو هم گویای جنس رابطه است.
و یک جایی هم میگه موشک ها آماده بودند و حاجی خودش رفته بود نزدیک اونجایی که باید میزدیم تو عراق!! تماس گرفت که فرمان آتش رو بده پرسید: مقدم این موشک ها چقدر می ارزه؟ گفتم 600 هزار دلار مثلا، حاج احمد گفت نزن اینها اینقدر نمی ارزند! 🤣
-------
#گلچین
@salmaneshoon

دستاورد بزرگ وعده صادق که آسیب شدیدی دید امشب یکبار دیگر احیا شد، متاسفانه به قیمت و خوشبختانه به برکت این خون عظیم.
حالا میشود درباره اتفاقات ٢۶ فروردین تا ١١ مهر ۴٠٣ یک کتاب نوشت. چه سقوطی و چه برخواستنی.
قطعا پشت پرده بازیهایی افتاده که سالها بعد خواهیم فهمید. اما از یک چیز اطمینان دارم: ٢ اراده تحمیل شد. یکی از بالای بالا و یکی هم فشار افکار عمومی از پایین پایین.
همویی که برخلاف جریان عادیساز فتوای جهاد داد و همین مردمی که برخلاف جریان توده ساز یقه گرفتند و مطالبه کردند.
این یک جامعه پویاست. امام و امت، جهت و قدرت که state را به حرکت در می آورند.
الحمدلله. تبریک به همه.
روح سید عزیز ما شاد. حالا نوبت مطالبه تشییع سید حسن در تهران است. باید همه زیر تابوت سید مقاومت دوباره ما بشویم. زیر پیکر ایرانی ترین غیر ایرانی تاریخ.

👆
نتانیاهو در اتاق جنگ فرمان ترور میداد و پزشکیان در حالی که ظریف و عراقچی چپ و راستش بودند گفت: "موضوعی که با گفتگو حل میشود با موشک و سلاح حل نکنیم" دقیقا همان روز اسراییل 3000 خانه در لبنان را بمباران کرد و جنگ را رسما آغاز کرد. با وجود تکذیب عراقچی صوت پخش شده پزشکیان فاجعه را بیشتر کرد "ما آماده‌ایم تمام سلاح‌هایمان را کنار بگذاریم به شرطی که اسراییل هم کنار بگذارد." مفهومی از یکسانی ایران و اسراییل. رسانه های خارجی پیام "عادیسازی" را تیتر کردند. "عراقچی هم در گفتگوی دیگری دوباره به اسراییل یادآوری کرد که ایران وارد جنگ نمی شود!
بلافاصله رهبری در سخنرانی گفتند: "کمک به آزادی فلسطین حکم قطعی و واجب شرعی است" حکم ضمنی جهاد و تلاش برای تصحح.
فردا شب پزشکیان در سخنرانی رسمیش از "نظم جدید" گفت: "جمهوری اسلامی ایران مصمم به تامین و تضمین امنیت خود است، نه ایجاد ناامنی برای دیگران...با هیچ‌کس سر جنگ و دعوا نداریم." "هدف، امنیتی‌سازی ایران است و نتیجه آن، ناامنی همگان. ... اگر تعهدات برجامی‌به طور کامل و با حسن نیت اجرا شود، می‌توان در مورد دیگر مسائل هم وارد گفتگو شد." پیام هایی واضح, نمایشی ضعیف و التماسی که برای اولین بار نماینده اسراییل هم جلسه را ترک نکرد! یک بازی خطرناک وسط جنگ حیاتی. حالا اسراییل و آمریکا پیام تنش زدایی و عادیسازی را نه از بن سلمان بلکه از مسئولان ایران می شنید! فردای آن روز هم یک شهروند اسراییلی به طور رسمی به جلسه رییس جمهور ایران دعوت شد و به پزشکیان کتابی هدیه کرد. با توجه به حجم افتضاحات نشست بعدی پزشکیان لغو شد.
ظریف در این فاصله با عنوان معاون اول! گفتگو میکرد و جایی از راز تاخیر عملیات انتقام هنیه پرده برداشت: "جامعه جهانی" از ما خواست بیخیال شویم تا آتش بس! یعنی این گروه یکبار دیگر (598/سعدآباد/برجام/اینستکس) فریب خورده بود، یا دوست داشت بخورد! چراکه دیگر حتی عراقچی هم مرگ برجام را قبول کرده بود، حالا قدرت منطقه ای تنها گزاره قابل مذاکره برای آمریکاست.

فقط 24 ساعت بعد از این سفر خسارت بار، نتانیاهو به سرعت خودش را به آنجا رساند. از همان اتاق سازمان ملل در نیویورک دستور ترور شخص سید حسن نصرالله را با بمبهای جدید آمریکایی صادر کرد! جنایتی حتی نمادین تر و تحقیر آمیز تر از ترور مهمان در روز تحلیف یک رییس جمهور.
سید حسن غریبانه شهید شد! چرا که اسراییل مرحله به مرحله تنش را افزایش داد و در هر مرحله امکان پیشگیری فاجعه وجود داشت. و جریانی در ایران از سر نابلدی، ترس، امید به غرب یا هرچیزی زمینه ساز این مسیر شدند. این صحنه ها را کنار هم بگذارید، اسراییل حق ندارد پیام عادیسازی در راس مدیریت ایران ببینید؟ چرا نباید از این شکاف برای تداومش در جنگی حیاتی بهره ببرد؟
اشتباه برداشت نکنید ما سید حسن را تنها نگذاشتیم و نمی گذاریم. خون پاک شهید نیلفروشان گواه این ادعاست. 24 ساعت بعد در حالیکه هنوز اخبار قطعی شهادت تایید نشده بود رهبر انقلاب در اقدامی بسیار نادر فرمانی کوتاه را با قطع برنامه های تلوزیون پخش کردند: " بر همه‌ی مسلمانان فرض است که با امکانات خود در کنار مردم لبنان و حزب‌الله سرافراز بایستند و در رویارویی با رژیم غاصب و ظالم و خبیث آن را یاری کنند." همان حکم جهاد دو روز پیش که حالا هیچکس نمی توانست انکار کند. با خطاب عمومی به مردم. این در واقع پاتکی به پیام عادیسازی بود با یارگیری از بدنه مردم.
عادیسازی شر نخ تسبیح همه اتفاقات سال گذشته است که حالا داخل ایران هم صدا دارد. البته کار سختی دارند، جنایات اسراییل غیر قابل شسشتو است. و انقلاب ایران هم از پایه ضد اسراییلی و وجدان مردم ما بیدار. دقت کنید زمزمه های عادیسازی در پوشش دلسوزی و یاس سروده خواهد شد: "7 اکتبر اصلا به ما چه؟" "مگر ما همسایه اسراییل هستیم؟" "باید بپذیرید که اسراییل خیلی قوی است" "گنده گویی نکنید" "زودتر جام زهر را بنوشید" "همه سرمایه های ایران به باد رفت" "نظام به این نتیجه رسیده است" "مگر میشود چنین چیزی بدون نظر رهبر باشد" "اسراییل برتر است" "ما خودمون هزارتا مشکل داریم" "چراغی که به خانه رواست" "انتقام یعنی بریم اقتصاد رو قوی کنیم" ....
مساله این است که جمهوری اسلامی به محض اینکه شیطان اسراییل را عادی کند به پایان میرسد! پس این نبرد مرگ و زندگی هویتی و بعد تجزیه ماست. جنگ اینجاست، اول یک نبرد شناختی مقابل جریان عادیساز. منتظر چند بمب در اقتصاد کلنگی ایران باشید. و حتی حذف افراد مخالف. بازی تازه شروع شده است. اسراییل این جنگ را باور کرده و برای بقایش میجنگد اما ما هنوز احساس خطر نکرده ایم. اگر نتوانیم با این همه خون بیگناه، اگر نتوانیم با خون سید حسن نصرالله خواب عادیسازان را بیخواب کنیم خیلی بی هنریم.
#یادداشت
@salmaneshoon

برای چه چیزی می‌جنگیم؟
(گام به گام تا ترور نصرالله)
هانا آرنت فیلسوف یهودی عبارتی دارد به نام "ابتذال شر". آرنت که اندیشه اش در ایران به شدت تبلیغ میشود به درستی میگوید شر میتواند چنان عادی بشود که حتی مردم معمولی هم آن را قبول کنند. از عجایب دنیا اینکه آرنت این نتیجه را از هولوکاست میگیرد اما خودش در اشغال فلسطین 1935 جزو فرماندهان عملیات بود. و جذاب تر اینکه تا آخر عمرش هم صهیونیست ماند. یعنی خودش بهترین نمونه اثبات ادعایش بود.
خلاصه پروژه اسراییل "عادیسازی شر" است. فکر میکنید بن سلمان نمی داند اسراییل چطور اعراب را میکشد؟ بن زاید اماراتی و آل خلیفه بحرینی چطور؟ هاشم اردنی و سیسی مصری نمی دانند اسراییل چه کثافتی است؟ میدانند و آگاهانه در اتاق خواب اسراییل خودشان را آرایش میکنند. حتی بعید نیست امثال اردوغان در خلوت با بغض آرزو کند کاش این چند میلیون فلسطینی هم شرشان کنده شده بود. مگر جانیان کربلا ناآگاه بودند؟ اسراییل پروژه تجسیم شیطان است تا خیلی عادی ما کنارش زندگی کنیم. عادیسازی شر، مثل رفاقت با یک قاتل متجاوز سریالی!
سید حسن نصرالله اما کسی نبود که لختی پادشاه را تحمل کند. نصرالله کسی نبود که صدای بچه های غزه را فراموش کند. نصرالله روح دوران بی روح بود. نصر الله وجدان عصر بی وجدانی بود. نصرالله با شیطان معامله نکرد. نصرالله شمایلی از انسان بود. و ما مفتخر به سوگواری انسان هستیم
اما شهادت سید حسن نصرالله از سالها پیش لو رفته بود. ما حتی قاتلش را هم میشناختیم، مکانش را می دانستیم و فقط منتظر شنیدن خبر بودیم. اما اعتراف کنیم این شهادت عادی نبود. سید حسن عاشورایی شهید شد. در گودال قتلگاه با بدنی سم کوب. اما این درد ما نیست. غربت، غربت. غربتی حسنی. او کربلایی شهید شد. و ما در این هنگامه مثل آنها شدیم که از فاصله به تماشا نشستند. بخدا که ما نخواستیم و نمی خواهیم اهل کوفه باشیم. این درد غربت از کجا می آید؟ مگر نه اینکه همه ما در یمن، ایران، لبنان و عراق پای کاریم تا شیطان عادی نشود؟ مگر ما وعده صادق نساختیم؟ پس چرا غمگینیم؟
باید یکبار مسیر ترور سید را مرور کنیم:
بعد از وعده صادق تمام معادلات تغییر کرد اما نمی دانستیم تغییرات بیشتری هم در راه است! سقوط هلی کوپتر رییسی ورق سیاست ایران را برگرداند و همان جریان نه غزه نه لبنان قدرت گرفتند.
ظریف فقط یک ماه بعد از 7 اکتبر گفته بود: "مردم ایران از هزینه دادن روی این موضوع (فلسطین) خسته شده‌اند." یکنفر وسط حرفش میپرد که منظورت مردم فلسطین است دیگر؟ او اصرار میکند که "نه مردم ایران. از سیاست دولت ما که تلاش میکنه از فلسطینی ها هم داغ تر باشه!.... قرار نیست ما جای مستضعفین بجنگیم" زیبا نیست؟
آن هم در انتخاباتی عجیب که وسط یک جنگ آخرالزمانی هیچ حرفی، مطلقا هیچ حرفی از جنگ در آن زده نشد! تو گویی اصلا جنگی نیست، و این خود لایه اول عادیسازی است: انکار.
دقیقا فردای روزی که اسراییل در لبنان قمار بزرگی کرد و فواد شکر از فرماندهان اول حزب الله را ترور کرد، مسعود پزشکیان در سخنرانی تحلیف "درگیری لفظی و در مواردی تهاجمی بین ایران و رژیم اشغالگر" را از نقاط ضعف ذکر کرد! چند ساعت بعد از این نطق تاریخی اسماعیل هنیه، نفر اول سیاسی حماس، دشمن بزرگ اسراییل وسط تهران ترور شد! جنگی که در انتخابات انکار میشد خیلی زود پیدا شد. رهبر دستور صریح انتقام را اعلام و تکرار کرد ولی رییس جمهور وعده صادق سقوط کرده بود.
نشریه های نزدیک به جریان قدرت همان هفته اول پرچم سفید را دست پزشکیان دادند و تیتر "آتش بس" و "ترور انحرافی" را زدند. در توییتر و اینستا هم از دور کردن سایه جنگ و عقلانیت میگفتند. حساب رسمی پزشکیان در توییتی عجیب و تحریف شده نیروهای نظامی ایران را "برای ایران"خواند.
کار به جایی رسید که رهبر 15 روز بعد از ترور در سخنرانی عمومی گفت «به تعبیر قرآن کریم، عقب‌نشینی غیرتاکتیکی در هر میدانی چه عرصه نظامی و چه میدان‌های سیاسی،تبلیغاتی و اقتصادی، غضب الهی را به دنبال دارد.». جلیلی (عضو شورای امنیت) بعدها تایید کرد دستور انتقام صادر شده بود. حزب الله که ایران را گرفتار در داخل دید تصمیم گرفت خود به تنهایی انتقام را در روز اربعین اجرایی کند و ضربه سختی به اسراییل زد.
در همین حین عباس عراقچی در تلوزیون گفت اسراییل نمی تواند ایران را به جنگ بکشاند! حرفی که فردایش توسط پزشکیان در اولین نشست خبری هم تکرار شد. روز بعد اسراییل عملیات کثیف تبدیل پیجر به بمب را اجرا کرد و کشتاری وسیع با 2750 زخمی را ایجاد کرد. یک شوک بزرگ به لبنان. جنگی که انکار میشد رجز میخواند. چند روز بعد از این ضربه اسراییل در ترور بزرگتری 12 فرمانده ارشد حزب الله را هدف قرار داد، از جمله ابراهیم عقیل. هدف واضح بود: کل هرم فرماندهی.
اما همه اینها و حتی کشته شدن 52 معدنچی هم باعث نشد مهم ترین برنامه دولت جدید لغو شود: نیویورک. سرزمین رویاها.
👇

حکم جهاد صادر شد

ما باید بپذیریم آخرین جنگ مرگ و زندگی شروع شده است.

فاجعه دوم:
و برای اولین بار دعوت رسمی از یک اسراییلی آشکار برای حضور در جلسه رسمی رییس جمهور ایران.
این فرد ادعا کرده اول از مقامات اسراییلی اجازه گرفته و اونها تایید کردند! و بعد هم به مقامات جلسه گوشزد کرده که اسراییلی هست و اونها هم بیرونش نکردند! و حتی نسخه ای از کتابش رو هم به پزشکیان داده.

کمتر از ٢۴ ساعت بعد:
حضور نماینده اسراییل حین سخنرانی رییس جمهور ایران برخلاف سال‌های گذشته

گام بزرگ.
و خواسته ناخواسته پیام عادیسازی اسراییل در سازمان ملل صادر شد!
آن هم در روز اول رسمی جنگ لبنان.