علی صاحب‌ الحواشی

✍#علی‌صاحب‌الحواشی

عجب از عقل‌متعارف این مجری است، شاید هم موظف‌اش کرده‌اند خودش را به آن راه بزند.
بعد از تکه‌پاره کردنی که ولایت‌فقیه و حکومت‌اسلامی از خدا و قرآن و اسلام و امامان کرد (پیغمبر که از اول داخلِ بازی امامیه نبود!)، صدا‌وسیمای دروغ و وقاحت انتظار دارد مردم تعظیم شعائر دین کنند و رمضان را حرمت نهند! زهی خیال باطل!
از این سموم که بر طرف بوستان بگذشت
عجب که رنگ گلی ماند و بوی یاسمنی

جمهوری‌اسلامی در تلاش نیم‌قرنی خود موفق شد ایرانیان را مجاب کند که اسلام از اول هم "گل و یاسمن" نبود، دشنه و شلاق بود! بعد انتظار دارند مردم حرمت رمضان دارند؟!

قرآن و رمضان و لیله‌القدر و حسین‌ را سربریده و از گوشت‌شان سیورسات و نان و حلوا درست کرده و بر سفره‌اش به گفت‌وخند نشستید!
نان و حلوا چیست؟ جاه و مال تو
باغ و راغ و حشمت و اقبال تو
(شیخ‌بهایی)

در تنعمی که به قتل دین یافتید، از مردم انتظار مسلمانی دارید؟! مردم خرفت نیستند، دکان‌تان را شناختند و از آن کناره‌جستند. سحری‌ها نگاهی از پنجره به چراغ‌های روشن محله بیندازید، چند خانه روشن است؟!
جوان‌ها که به دین‌تان می‌خندند، اگر فحش ندهند که غالبا می‌دهند.
+++

نسل بچه‌های دهه ۶۰ بدون اینترنت و ماهواره! نسلی که اعتقاد دارم بیشترین بار نجات ایران بر دوش‌شان بوده و هست!
از بدِ روزگار، در بدترین زمان و مکانِ ممکن، زن بودند، ولی تا امروز جانانه ایستاده‌اند
@moallemshad

✍#علی‌صاحب‌الحواشی

اسلام‌گرایان خواستند برای بسط هنجارهایشان "مهندسی‌اجتماعی" کنند، که دل‌شکستگی‌ها به‌بار آوردند.
بیدار نشدند و اندوه‌ها بدل به انزجار گشت و به عصیان انجامید تا عظیم‌ترین خاکِ شکست و مذلت را در نهضت "زن‌زندگی‌آزادی" بر سر ولایت‌فقیه بارید. همه هنجارها که خواستند با شعار "یا روسری یا توسری" تحمیل کنند چنین در مزبله اباطیل سرنگون‌شد. حکومت‌تبهکار در برابر اراده ملی چنان عقب رانده شد که حتی هوس دوباره پیش‌آمدن را غلاف کرد: "لایحه حجاب‌وعفاف" عربده‌ای در گلو خفه‌شده گردید!

آنچه سرِ زن‌ستیزیِ اسلامیان آمد، بر همه سوداها و آرمان‌هایشان هم آمد تا "جمهوری‌اسلامی" بدنه‌ای گَند گرفته و فرورفته در باتلاق تباهی‌ها و فسادهای ساختاری و ناکارآمدی‌ها و اقسام شکست‌های سیاسی و ورشکستگی‌های هنجاری گشت که زوالش، بقول فرنگی‌ها، دیگر موضوع "آیا" نیست، بل پرسشِ "کِی" است!
مگر می‌شود این کثافت "بماند"؟!

‍ واقعیتِ "سیاست"، که عرصه علمداریِ حیوانیتِ بشر است!

بخش دوم

✍#علی‌صاحب‌الحواشی

(۲/۲)

‍ قصه ترامپ و نیمی از جمعیت ایالات متحده که به همچو ضایعِ شرور و بی‌چشم‌رویی رای دادند، فقط یک نمود از این واقعیت است و البته قصه دگران است. چرا راه دوری برویم؟ به خودمان برگردیم و همین نابخردی را در خود ببینیم آنگاه که نیم‌قرن پیش در انزجار لجام‌گسیخته‌مان از سلطنت محمدرضا پهلوی - فارغ از آن‌که در آن نفرت بحق‌ بودیم یا به‌ناحق - هلهله‌گویِ خمینیِ قتال‌وضعی شدیم که مراتب جمود و واپس‌ماندگیِ فکریش را در خرداد ۱۳۴۲ برملا کرده بود. نفرت‌ ما از شاه نگذاشت تا واقعیتِ خطرناکیِ خمینی را ببینیم، بلکه برعکس ترغیب‌مان نمود تا فریب رنگ‌آمیزی‌های بی‌شرم او در پاریس را خورده و بگذاریم که در این مغاک "دارَالبَوار"مان سرنگون کند!
اگر خرده‌ی برگزیدن ترامپ را بر نیمی از مردم ایالات‌متحده آمریکا می‌گیریم، چرا نخواهیم بر کوری و نادانیِ خویش خرده‌گیریم که آفتی ویرانگر را به دست خود بر سریر قدرت‌مطلق نشاندیم تا به هلاکتِ حرث و نسل‌مان افکند؟!

سیاست، عرصه علمداری خوشداشت‌ها و ناخوشداشت‌هاست که در او "غریزه‌قدرت" اصل و بن‌مایه است. طرفداران ترامپ کاری با عوضی بودن او و همکارانش ندارند، حتی از وقاحت آن جمع تباه هم خوششان می‌آید و آفرین‌اش می‌گویند! ما نیز در سال ۱۳۵۷ اعتنایی به بارقه‌های وحشتی که از خمینی می‌جهید نکردیم و پس از استیلا که دست‌ در جنایات بی‌دریغ گشود، باز هم نخواستیم آن‌همه را ببینیم و آنگاه هم که نتوانستیم نبینیم، تلاش بر حمل به صحت‌‌ها کرده و گذاشتیم تا عزیزنگین‌های این آب‌وخاک چون امیرانتظام‌ها و بی‌شمارانِ دیگر تا همین امروز، به دست اهریمنان سابق و لاحق ولایت‌فقیه و اذناب شوم‌شان دریده شوند، تا مزاجِ دَهرمان را به دست خود تباه کردیم...
مزاج دهر تبه شد در این بلا حافظ
کجاست حکم حکیمی و رای برهمنی؟!

"حکم حکیم"، همانا آگاهی به سرشت هیجانی‌ِ کنش‌‌هایمان در معرضِ جلوه‌ی "قدرت" است. خودِ چنین آگاهی، برای گم‌نکردن دست‌وپایمان کافیست، زیاده بر این‌ نیز ممکن نیست.
این آگاهی باشد، به‌سان وحوش پیشامدرن‌مان نمی‌شویم که قدرتِ داشته را "مطلق" می‌خواهند و خود را "تجلی‌الهی" به مردم می‌فروشند، یا که همچون ترامپ و دولت متشکل از اوباش او نعره مستانه بر عالم و آدم می‌زنند.
خودآگاهی، متانت و فروتنی آورده و حیوانیت ما را لگام می‌زند؛ لگامی که هرچند مطلق نخواهد بود ولی نیم‌بندش نیز عظیم موهبتی است، ما را و جهان را.

لینک بخش اول

کانال نویسنده

‍ واقعیتِ "سیاست"، که عرصه علمداریِ حیوانیتِ بشر است!

بخش اول

✍#علی‌صاحب‌الحواشی
(۱/۲)

این سخنان خانم دکتر فرنودی، نورِ متمرکزی بر خصلت "غیرعُقلایی" کُنِش سیاسی ما آدم‌ها می‌اندازد که درخور تامل است. وجه تامل آن، این است که همگان برآنیم که "انسان موجودی خردمند است"، پس انتظار می‌رود کنش‌هایش عمدتاً عُقلائی باشند.
صورت درست این گزاره آن است که "انسان [بالقوه] موجودی خردمند است"؛ این‌ نحوه بیان، دلالت برآن دارد که نباید تعجب کرد "انسان" در مواضع متعددی خردمندانه رفتار نکند که هیچ، کاملا غریزی و هیجانی و نامعقول رفتار کند.

در حالی که منطوقِ صورت‌بندیِ متاخر گزاره، در همه سویه‌های کنشِ انسانی، حتی در "علم" و تفلسف نیز، عمومیت دارد اما هیچ متن‌وبسترِ کنشی را نمی‌توان یافت که به‌قدر "سیاست" عرصه محوریتِ تام حیوانیت بشر باشد. در این میدان، اصل و بن‌مایه‌ "قدرت" است، اعم از قدرت سختِ تَحکُّمی تا قدرت نرمِ منزلتی. در میدان سیاست، عقل و عقلانیت "خادمِ" غریزه‌قدرت‌اند و برای رسیدن به آن راه‌می‌جویند.

تبارشناسی فیلوژنتیکیِ "غریزه قدرت" ما، به پیشینه جانوری‌مان برمی‌گردد، به عقلانیت ما برنمی‌گردد که فرآورده بخش‌های نوظهور مغز ماست.
انسان در اتباع غرایز حیوانی‌اش، قدرت را برای خودِ قدرت می‌خواهد، نه برای چیز دیگری؛ ولو آن‌که خلاف این و برای موجه‌نمایی، دروغ‌های دورودراز گوید که همیشه گفته و بازهم خواهد گفت. از این جهت است که "سیاست" را می‌توان میدان تجلیِ تامِ حیوانیتِ انسان دانست که در او عقلانیت‌ انسان صرفاً بارکشیِ غول‌بیابانِ قدرت‌پرستی او می‌کند، و لاغیر!

بشریت از توهمِ (ایگوتونیکِ) خردمحور بودنِ امرِ "سیاست"، که جریان توفنده اندیشه فلسفی یونان‌باستان تقریر می‌کرد، سرانجام در کتاب‌ "شهریار" ماکیاولی (۱۵۱۳ میلادی) بالغ شد و بیرون آمد. او بود که اصل و بن‌مایه حیوانیِ سیاست - چنان‌که در واقعیت است - را به رخ بشریت کشید! بی‌جهت‌هم نبود که ماکیاولی مطعون گردید؛ مطعون شد، در حالی‌که واقعیتِ محضِ تحقق‌یافته در عرصه‌انسانی را بیان می‌کرد! همین هم شد که به رغم طعنه‌ها که بر او باریدند، چرخشگاه فهم سیاست مدرن‌اش گرفتند، نه از آن جهت که سیاست پیشامدرن - آن‌طور که سنت‌پرستانِ کورفهم گمان می‌برند - چنان نبود و سیاست مدرن چنین است، بل بدان معنا که بشریت در چرخشگاهِ "شهریارِ" ماکیاولی از صغارتِ توهمِ محوریتِ آرمان‌های عقلانی در سیاست‌ورزی بیرون آمد و  در این تولد، واقعیتِ همیشه‌وهمه‌جایی سیاست را مشاهده نمود تا از قابله تولد خویش به این واقعیت، یعنی از نیکولوماکیاولی، منزجر شد که چرا او را از خیالِ خوشِ اندرونیِ زهدان پیشامدرنیت‌اش بیرون کرد تا سرشت و بن‌مایه حیوانیِ کنشگری سیاسی‌اش را ببیند!

ادامه دارد👇

لینک بخش دوم

کانال نویسنده