Այսօր ուզում եմ խոսել մի կարևոր փոփոխության մասին, որն ինձ հետ տեղի ունեցավ 44-օրյա պատերազմից հետո։ Ցանկանում եմ ձեզ հետ լինել անկեղծ և ոչինչ չթաքցնել։
Պատերազմից առաջ Ռուսաստանում , հայկական հեռուստաալիքում, եթերներ, Կրեմլում համերգներ և փառատոներ էի վարում, ես անսահման երջանիկ էի, երբ վարում էի մասնավոր միջոցառումներ, որոնք կազմակերպում էին շատ լավ ու հոգևոր մարդիկ։ Ես գումար էի վաստակում , անելով իմ սիրած գործը, և այդ գումարները բավականին մեծ էին։ Մասնավոր միջոցառումներին հաճախ ներկա էին 200-300 կամ նույնիսկ 500 հայեր, ովքեր բարձրացնում էին բաժակները և կենացներ խմում։
Փոքր տարիքից ապրել եմ Ղարաբաղում և մեծացել կեղծ քարոզչության միջավայրում, որն ինձ կուրացրել էր։ Ես լսում էի կեղծ հայկական լրագրողներին Հայաստանից ու Ղարաբաղից, որոնք ինձ և մյուսներին խաբում էին՝ իրենց գրպանները լցնելու և Ղարաբաղի հանցավոր խմբերի շահերը սպասարկելու համար։
Ես իսկապես հավատում էի մեր անկեղծությանը, հավատում էի, որ մենք միասնական ենք, հավատում էի, որ մենք մտածում ենք միմյանց մասին։ Այդպես էլ մտածում էին բոլորը, ովքեր, ինչպես ես, հավատում էին հեքիաթներին։
Ես մեծացա հավատալով հեքիաթներին։ Երբ Ռուսաստանում վարում էի միջոցառումներ, ես անկեղծորեն կենացներ էի ասում և հայրենասիրական կոչեր անում։
Երբ սկսվեց 44-օրյա պատերազմը, ես հանկարծ գիտակցեցի, որ ես այն մարդը չեմ, ով կենացներ էր բարձրացնում և հաղորդումներ վարում։
Իմ մեջ կատարյալ դատարկություն էր, որն էլ ներսից սկսեց ինձ խժռել։
Եթե 44-օրյա պատերազմից առաջ ես տեսնում էի հարսանեկան արարողություններում 200-300-500 հայերի, որոնք պատրաստ էին իրենց սիրտը տալ Հայաստանի համար, ապա պատերազմից հետո ես տեսա այլ մարդկանց... հիմնականում նրանք ընդհանուր ոչինչ չունեն նրանց հետ, ովքեր կենացներ էին բարձրացնում։ Հանկարծ հասկացա, որ համերգների ժամանակ , բեմերի հետևում և մասնավոր միջոցառումների ժամանակ ասված խոսքերի 98%-ը կատարյալ սուտ էր։
Որքան եմ նրանցից լսել , թե մենք բոլորս կտանք մեր սիրտն ու հոգին հանուն Արցախի, որ մենք կտանք հացի վերջին կտորը, որ մենք մոլորակի վրա լավագույն հայրենասերներն ենք։ Եվ ի վերջո՝ ի՞նչ տեսանք։ 35 տարի սուտ, որը բացահայտվեց 44-օրյա պատերազմի ընթացքում։
Որպեսզի մեր ընթերցողին պարզ լինի, թե որքան սուտ կա մեր կենացներում, որոնք բարձրացնում ենք մասնավոր միջոցառումների ժամանակ, ես կկատարեմ որոշակի բացահայտում։
Սկսենք։
💥 Հարսանեկան արարողություններում ու տարեդարձերին մարդիկ ծնողների համար կենացներ են խմում, բայց նրանց 70%-ը հոգ չեն տանում իրենց ծնողների մասին և նույնիսկ տարին մեկ անգամ 100 դոլար չեն ուղարկում։ Կարելի՞ է հավատալ այդ կենացին։
💥 Հարսերը կենացներ են խմում մայրերի ու իրենց սկեսուրների վերաբերյալ, իսկ մեկ րոպե հետո ասում են, թե ե՞րբ կմահանա իրենց սկեսուրը, որպեսզի տունը վերջապես հասնի իրեն ու ամուսնուն։ Կարելի՞ է հավատալ նման կենացին։
💥 35 տարի հայ համայնքների ղեկավարները երդվում էին իրենց երկրներում ապրող հայերին, որ նրանք և իրենց ընտանիքները կյանքը կտան Արցախին, իսկ պատերազմի ժամանակ նրանցից ոչ մեկի որդին չեկավ առաջնագիծ։
35 տարի այս կազմակերպությունները և համայնքները հայերի անվան տակ գումարներ էին հավաքում , դե ասեք, կարո՞ղ ենք հավատալ նրանց սուտ կենացներին։
💥 Հազարավոր հայ տղամարդիկ թողել են իրենց կանանց ու երեխաներին Հայաստանում ու ապրում են ռուս կամ ուկրաինացի կանանց հետ։ Այս հայերը հարսանեկան արարողությունների ժամանակ չեք պատկերացնի, թե ինչ կեղծ դեմքով են կենացներ ասում երեխաների համար, թե բա եկեք խմենք երեխաների համար։
Մարդը, ով առանց սնունդի թողել է իր երեխային, բաժակ է բարձրացնում երեխաների համար, և մարդիկ մտածում են, որ սա ճարպիկ տղամարդ է։ Կարո՞ղ ենք հավատալ այսպիսի հայերի սուտ կենացներին։
💥 35 տարի Արցախում ապրողները խոսում էին, որ Հայաստանի տղամարդիկ իրենց եղբայրներն են և բարձրացնում էին սուտ կենացներ եղբայրության մասին։ 35 տարի այս եղբայրներին ծեծել են, սպանել խրամատներում, և 44-օրյա պատերազմի ժամանակ զոհվածների մոտ 40%-ը սպանվել են ղարաբաղցի պայմանագրայինների և գեներալների կողմից։ Խոսել եղբայրությունից, բայց իշխանազավթության նպատակով անմեղ զինվորներին սպանելը, կարծում եք հնարավո՞ր է հավատալ ղարաբաղցի տղամարդկանց կենացներին։