Rahimi Soccer Coach

نامش آرام است. همسر یک سیلبریتی فوتبالی به نام سپهر حیدری و مادر دو فرزند. از قضا مدتی است فعالیت‌های هنری خود را به گونه‌ای سوال برانگیز و با جلوه‌هایی سکسی در معرض نمایش قرار می‌دهد.

بر آن شدم تا واکنش دنبال کنندگان و البته افراد جامعه را نسبت به ایشان تحلیل کنم. آنچه اتفاق می‌افتد خصوصا در کامنت‌ها، پست‌ها و وایرال شدن مطالبی با عناوین رادیکال از سوی جامعه را می‌توان در چند دسته بررسی کرد.

اینکه عده‌ای از عقده‌گشایی‌های رنگی مرسوم در فوتبال، همسر ایشان را تحت زشت ترین کلمات توصیف می‌کنند ابدا در این یادداشت منظور نیست و آنچه در تحلیل خواهد آمد یک برداشت غیر رسمی از رفتار جمعی ما در فضای مجازی است.

دسته اول افرادی هستند که در مقام مدافعان فرهنگی به هیچ عنوان نمی‌توانند آنچه مشاهده می‌کنند را بپذیرند. بنابراین آن را از گفتمان خانواده و سلامت و هنر و ... خارج می‌کنند و با اولین و دم دست ترین برچسب‌ها، نظم ذهنی خود را تقویت می‌بخشند. گاه با نادیده گرفتن و گاه نیز با انتقاد سخت اما نه لزوما بیرون از چارچوب ادب!

دسته دوم کسانی هستند که کوشش می‌کنند تا نشان دهند دیدگاه روشن‌تری نسبت به باقی جامعه به پدیده‌هایی از این قبیل دارند. آنها با گزاره‌هایی چون انتخاب شخصی، آزادی‌های اجتماعی و ... اگر تایید هم نکنند دست کم در پذیرش آن خیلی دچار درگیری‌های فرهنگی نیستند.

اما دسته سومی هم داریم که پیکان تحلیل من بیشتر به سمت آنهاست. جماعتی که تعدادشان از آن دو دسته دیگر بسیار بیشتر است و البته نوع واکنشی هم که دارند خاص‌تر است. آنها از زبان «طنز ِ مبتذل» در جهت تحقیر آنچه مشاهده می‌کنند بهره می‌برند. طنز آنها برگرفته از خشم آنهاست؛ خشم در تجربه ناکامی جذابیت‌های جنسی! بسیاری از این افراد که کامنتهایی با مفاهیم مبتذل، تحقیر‌آمیز و خنده‌دار می‌گذارند، خود نیز در لایه‌های زیرین زندگی درونی‌شان طالب چنین جذابیت‌هایی بوده و هستند. در پستوی ذهن خود لذتی که از دیگران پنهان می‌کنند از جنس همین جلوه‌های سکسی است. چه بسا در خلوت خود با فانتزی‌هایی که از شخص مورد نظر دارند بارها خودشان را خالی کرده‌اند.

ناکامی ما در تجربه سالم امیال، خشم تولید می‌کند. و زمانی که نشانه‌ای یا کسی و چیزی ببینیم که آن را بربیانگیزد بی‌اختیار قوه تحلیل و تعقل خاموش شده و آنچه فوران می‌کند امیال سرکوب شده‌ای است که حالا بسته به نوع پلتفرمی که در دسترس ماست، امکان نمود و بروز پیدا می‌کند. همین رویه را شاید بتوان به سایر پدیده‌هایی که اخیرا درگیرشان بوده‌ایم همچون «فورسام رشت» نیز بسط داد.

گاه در تحلیل پدیدارها خیال می‌کنیم با حذف نشانه‌ها، مسئله نیز تمام می‌شود اما واقعیت آنست که وقتی نشانه‌ای بیرون می‌زند و به سطح جامعه می‌رسد، یعنی در زیرزمین آن جامعه، مدتهاست ارزش‌های زندگی تغییر کرده‌اند. خوانش ما از رفتارهای فردی و جمعی متکی بر شکافتن این مقاومت‌هاست. مقاومت در برابر چه چیزی؟ تغییر ارزش‌هایی که روزی نظم دهنده زیست ما بودند و اکنون به سرعت در حال مصرف شدنند.

✍🏻 #وحید_رحیمی

🕹 @Rahimi_Soccercoach

صحبت‌های وحید رحیمی (مدیر وقت آکادمی و حرفه‌ای سازی باشگاه هوادار) در سمینار مدیران آکادمی‌های فوتبال ایران که به تاریخ ۱۲ شهریورماه ۱۴٠۲ و با میزبانی باشگاه سپاهان اصفهان برگزار شد. محوریت این نشست استانداردسازی آکادمی‌های حرفه‌ای فوتبال ایران و بررسی معضلات و آسیب‌های رایج بود.

وقتی از من می‌پرسند فوتبال ما چرا درست نمی‌شود معمولا در پاسخم چیزی می‌گویم که کمتر انتظارش را دارند. ریشه مشکلات فوتبال ما نه در برنامه ریزی، ساختار و امکانات و از این دست قبیل حرف‌های کلیشه‌ای، که ریشه تمام بدبختی‌های فوتبال ما در نگرش حاکمیت به این ورزش است.
حاکمیت، فوتبال را بیشتر یک ژلوفن می‌بیند. برایش ارزشی قائل نیست. اصلا آن را نماد توسعه نمی‌داند. حیات خلوت سفره انقلاب است برای سهم‌خواهان نچندان وفادار خودش! کافیست به ردیف بودجه کل ورزش کشور نگاهی بیاندازید بعد متوجه خواهید شد که چرا این فوتبال درست نشده و نخواهد شد. نمونه آن را در جابجایی یک مدیرعامل از پیکان به سایپا در کمتر از چند روز ببینید! باور کنید این اتفاق جوک است. مضحکه است! نظام مدیریتی کشور را بی‌آبرو می‌کند. یعنی این مدیر بدون هیچگونه برنامه و هدف و صلاحیتی رفته به باشگاه اول و بعد براحتی بدون هیچ ارزیابی و دوباره صلاحیتی به فاصله چند روز آمده است به باشگاه دوم!!!
من ریشه را می‌بینم و از ریشه مطالبه می‌کنم. حرف‌های کلیشه‌ای برای برخی خبرگزاری‌هاست. تا زمانیکه حاکمیت نگرش خود را نسبت به ورزش خصوصا فوتبال تغییر ندهد، همچنان نظام باشگاه‌داری ما در اسارت پولشویی، مدیران کیلویی، شهربازی سیاسیون و به کام دلال‌های منفعت طلب خواهد بود!

✍🏻 #وحید_رحیمی

🕹 @Rahimi_Soccercoach

تیم ملی جوانان باخت و حذف شد. همان قصه همیشگی چیزی از ارزش‌های ما کم نمی‌شود. هرچند ارزشی هم که نمانده ولی نه به مربیان ایرادی بگیریم نه به بازیکنان! چون خیلی دستمان را به جایی بند نمی‌کند. ریشه اصلی در DNA ماست؛ DNA ایرانی شکست است و حسرت است و تباهی! تا این ریشه درست نشود ایرانی جماعت دور خود سرگردان است! تمام.