عنوان اول پیک نت 8 بهمن
با مهاجرت 46 ساله
از افغانستان به ایران چه باید کرد؟
عراقچی وزیر امور خارجه دولت پزشکیان که در حاشیه سفرهای دیپلماتیک خود، خوردن غذای محلی را هم چاشنی سیاست کرده، برای دیدار و رایزنی با مقامات حکومت افغانستان در راس هیاتی بلند پایه از فعالان حوزه اقتصادی راهی آن کشور شد. او در این سفر با امیرخان متقی، سرپرست وزارت خارجه افغانستان دیدار و رایزنی کرد.
در واقع پس از چین و روسیه، ایران در تلاش گسترش روابط با افغانستان است و این درحالی است که رسانه های داخلی، از جمله مطبوعاتی مانند روزنامه جمهوری اسلامی که سرپرست آن "مهاجری" فراتر از نوک بینی خود را در مسائل داخلی و خارجی نمی بیند، به بهانه تخلفات مهاجرین افغانستان و آب هیرمند، بی وقفه مطالب تحریک آمیز منتشر می کنند و به ندرت نگاهی عمیق به ضرورت رابطه دوستی میان افغانستان و ایران توجه دارند. این که طالبان خوب است یا بد؟ به مردم افغانستان مربوط است و نه به ایران. برای ما آنچه مهم است، تبدیل نشدن افغانستان به تخته پرشی نظامی علیه ایران و تلاش برای خصومت و دشمنی میان دو ملت است. مهاجرین افغانستان از اواخر سلطنت محمدرضا شاه، به ایران آمدند و اکنون نزدیک به 46 سال است که ایران به آنها پناه داده است. هر دوره به دلیل و بهانه ای. از جمله در زمان شاه آغوش برای طرفداران ظاهر شاه و داوود خان و علیه دولت دمکراتیک و انقلاب افغانستان آغوش گشوده شد. پس از انقلاب و آغاز جنگ داخلی در افغانستان برای شیعیان و در ادامه آن برای اهل سنت مسلح افغانستان آغوش گشوده شد و ایران عملا در کنار پاکستان و امریکا علیه دولت دمکراتیک افغانستان قرار گرفت. سرگذشت 46 سال مهاجرت از افغانستان به ایران، خود یک تاریخ است و جای پرداختن به آن در اینجا نیست. آنچه که در اینجا مطرح است اینست که نباید حاصل 46 سال مهاجر پذیری از افغانستان که اکنون ارقام غیر رسمی آن بین 5 تا 7 میلیون اعلام می شود، دشمنی و خصومت شود و مهاجرینی که از ایران اخراج می شوند عملا به نیروئی علیه ایران تبدیل شوند. یگانه راه حل، گسترش مناسبات با دولت حاکم بر افغانستان و سرمایه گذاری در آن کشور و ایجاد شغل و کار برای نیروی جوان افغانستان است. کاری که چینی ها و تا حدودی روسیه سرگرم آن هستند. همین خط آهنی که از چین و از طریق افغانستان به ایران می رسد، خود یک گام بزرگ است که باید تقویت شده و گسترش یابد. همچنان که سهیم کردن افغانستان در طرح های بندر چابهار. راه حل اینست، نه دیوارکشی مرزی و دستگیری و اخراج پناهندگان افغانستان از ایران. وقتی کار و شغل در افغانستان فراهم شود، خود به خود مهاجرین به کشورشان باز می گردند. هیچ مهاجری، کشوری که به آن مهاجرت اجباری کرده مطلوب تر از کشور خودش نیست. در همین چارچوب، سفر عراقچی به کابل و مذاکرات و رایزنی های اقتصادی و سیاسی با طالبان را باید به فال نیک گرفت و از آن حمایت کرد.
به كانال تلگرام پيك نت بپيونديد:
https://telegram.me/pyknet
با مهاجرت 46 ساله
از افغانستان به ایران چه باید کرد؟
عراقچی وزیر امور خارجه دولت پزشکیان که در حاشیه سفرهای دیپلماتیک خود، خوردن غذای محلی را هم چاشنی سیاست کرده، برای دیدار و رایزنی با مقامات حکومت افغانستان در راس هیاتی بلند پایه از فعالان حوزه اقتصادی راهی آن کشور شد. او در این سفر با امیرخان متقی، سرپرست وزارت خارجه افغانستان دیدار و رایزنی کرد.
در واقع پس از چین و روسیه، ایران در تلاش گسترش روابط با افغانستان است و این درحالی است که رسانه های داخلی، از جمله مطبوعاتی مانند روزنامه جمهوری اسلامی که سرپرست آن "مهاجری" فراتر از نوک بینی خود را در مسائل داخلی و خارجی نمی بیند، به بهانه تخلفات مهاجرین افغانستان و آب هیرمند، بی وقفه مطالب تحریک آمیز منتشر می کنند و به ندرت نگاهی عمیق به ضرورت رابطه دوستی میان افغانستان و ایران توجه دارند. این که طالبان خوب است یا بد؟ به مردم افغانستان مربوط است و نه به ایران. برای ما آنچه مهم است، تبدیل نشدن افغانستان به تخته پرشی نظامی علیه ایران و تلاش برای خصومت و دشمنی میان دو ملت است. مهاجرین افغانستان از اواخر سلطنت محمدرضا شاه، به ایران آمدند و اکنون نزدیک به 46 سال است که ایران به آنها پناه داده است. هر دوره به دلیل و بهانه ای. از جمله در زمان شاه آغوش برای طرفداران ظاهر شاه و داوود خان و علیه دولت دمکراتیک و انقلاب افغانستان آغوش گشوده شد. پس از انقلاب و آغاز جنگ داخلی در افغانستان برای شیعیان و در ادامه آن برای اهل سنت مسلح افغانستان آغوش گشوده شد و ایران عملا در کنار پاکستان و امریکا علیه دولت دمکراتیک افغانستان قرار گرفت. سرگذشت 46 سال مهاجرت از افغانستان به ایران، خود یک تاریخ است و جای پرداختن به آن در اینجا نیست. آنچه که در اینجا مطرح است اینست که نباید حاصل 46 سال مهاجر پذیری از افغانستان که اکنون ارقام غیر رسمی آن بین 5 تا 7 میلیون اعلام می شود، دشمنی و خصومت شود و مهاجرینی که از ایران اخراج می شوند عملا به نیروئی علیه ایران تبدیل شوند. یگانه راه حل، گسترش مناسبات با دولت حاکم بر افغانستان و سرمایه گذاری در آن کشور و ایجاد شغل و کار برای نیروی جوان افغانستان است. کاری که چینی ها و تا حدودی روسیه سرگرم آن هستند. همین خط آهنی که از چین و از طریق افغانستان به ایران می رسد، خود یک گام بزرگ است که باید تقویت شده و گسترش یابد. همچنان که سهیم کردن افغانستان در طرح های بندر چابهار. راه حل اینست، نه دیوارکشی مرزی و دستگیری و اخراج پناهندگان افغانستان از ایران. وقتی کار و شغل در افغانستان فراهم شود، خود به خود مهاجرین به کشورشان باز می گردند. هیچ مهاجری، کشوری که به آن مهاجرت اجباری کرده مطلوب تر از کشور خودش نیست. در همین چارچوب، سفر عراقچی به کابل و مذاکرات و رایزنی های اقتصادی و سیاسی با طالبان را باید به فال نیک گرفت و از آن حمایت کرد.
به كانال تلگرام پيك نت بپيونديد:
https://telegram.me/pyknet
