برای چندمین بار است که چین از ادعای واهی امارات مبنی بر اشغال جزایر سهگانه توسط ایران حمایت میکند. پیش از این روسیه نیز حمایت خود را از ادعای ارضی امارات علیه ایران بیان کرده بود. این مسئله دارای معانی مهم زیر است:
۱- راهبرد جمهوری اسلامی در ضدیت با غرب و اتحاد باشرق درحقیقت تاکنون برای منافع ملی ایران بسیار مخرب و خسارتبار بوده است. اتخاذ موازنه قدرت باجهان شرق وغرب یک ضرورت ملی برای حفظ منافع کشور است که تاکنون ناآگاهانه یا عامدانه مورد استفاده قرار نگرفته است.
۲- قدرت دیپلماسی و نفوذ کشور مینیاتوری خلیج فارس امروز حتی از کشور بزرگ و تاریخی ۸۵میلیون نفری ایران درعرصه جهانی به مراتب بیشتر است.
۳- ایران یکطرفه خود را شریک راهبردی چین میداند اما در واقعیت ایران جایگاه بسیار کماهمیتی در سیاست خارجی چین دارد. همانطور که حجم تجارت ایران وچین نشان میدهد ایران با سیاستهای غلط خود یکطرفه وابستگی شدیدی به چین دارد اما چین کمترین جایگاه را برای ایران در نزد شرکای مهم خود قائل است.
۴- ایران برای دور زدن تحریم غرب مجبور به دادن باجهای سنگینی نفتی و تجاری ونظامی به چین و روسیه شده با این خیال که این دو قدرت شرق را متحد استراتژیک خود میکند. اما واقعیت این است که چین و روسیه ایران را کشوری منزوی که تحت شدیدترین تحریمهای جهانی است و نزدیکی زیاد با آن برایشان دردسرساز است می بینند؛ به همین دلیل تلاش میکنند نهایت بهره را از کشور تحت تنگنا ببرند.
۵- با توجه به بحرانهای عمیق داخلی در ایران و انزوای سیاسی و اقتصادی ایران در اروپا و آمریکا و درطرف مقابل جایگاه مهم امارات درسیاست خارجه چین و آمریکا و نفوذ مالی و سیاسی امارات در مجامع بینالمللی و اروپایی هرگونه مذاکره یا کشاندن جزایر سهگانه ایران به دادگاه لاهه ممکن است به شکست فاجعهبار ایران و از دست دادن حق قانونی و تاریخی ما نسبت به جزایر سهگانه همیشه ایرانی بیانجامد.
۶- احضار سفیر چین به وزارت خارجه ایران و ابلاغ اعتراض ایران نسبت به هرگونه ادعای ارضی؛ هیچ اهمیت و تاثیری در رویکرد خصمانه چین نداشته است. این نشانه عمق اشتباهات ایران، حکمرانی غلط و بیتوجهی به ملیگرایی و منافع ملی است.
۷- استراتژی ج.ا.ا برای توسعه قدرت، محور مقاومت است که نفوذ سخت با بیشترین هزینه و تحریمها همراه بود و ابعاد صرفا نظامی دارد. درحالیکه مولفههای متعدد نفوذ نرم با کمترین هزینه وجود دارد که موجب توسعه قدرت یک کشور در جهان میگردد مثل تجارت و صادرات قوی، دیپلماسی عمومی پویا، نفوذ فرهنگی و هنری، گسترش زبان ملی، وابستگی صنعتی و گردشگری.... که ایران از همه آنها بیبهره است.