November 25th

این زن توی عکس، خودش را از گل و لای چسبناک سنت زن‌ستیز، گاهی به سرعت و گاه سینه خیز، همواره عبور داد. استوار ایستاد و مرا روی دست گرفت و پرورد.
اینجا که من ایستاده ام امروز، ارتفاعش از ایستادن روی شانه های او حساب شده.

هفته پیش، چقدر هم دیر و در غیابش، دکترای افتخاری تقدیمش کردند که اگر خودش بود هرگز برای دریافتش از دست سازمانی جنسیت زده و ساختاری عبوس و سترون و دگم، قدم رنجه نمی‌کرد.

همه را بهانه کردم که بگویم مبارزه زنان برای زنان، منحصر به روز نیست، که عمر می طلبد. حرف دهه و قرن نیست.

چه زن هستید و چه مرد، کنارهم بمانید و برای هم حقوق برابر و مساوی، عدالت بی شرط و آزادی بی قید بخواهید.

و اگر فرزند دارید، روی دست بلندش کنید و اطمینانش بدهید که بلند بپرد. پر باز کند. که پرواز کند.

دوستان
من تازه متوجه شدم که این کانال تبلیغ نشون میده
خواستم به شما اطلاع بدم که من دخالتی در نمایش و حذفش ندارم. حتی تبلیغی که شما می‌بینید رو من بعنوان ادمین نمی‌بینم.
اگر امکانش رو داشتم، حتما حذفشون میکردم.

کارمِن، همکار اسپانیایی مان، یک نامه خداحافظی نوشت به گروه که به دلایل شخصی دارد می رود فرانسه و از این سالهای همکاری و تجربه های مشترک ممنون است و زمان کار با گروه ما برایش آسان گذشته.
بهش خصوصی نوشتم که اتفاقا کار و حرف زدن و حل مشکلات با او و آن لبخند همیشگیش آسان بوده و امیدوارم هر جا می‌رود این روحیه را حفظ کند و خوشحال بماند.
فکر کردم همینجا نامه نگاریمان تمام شد. که یک ساعت بعد دیدم برایم‌ نوشت چقدر خوش‌شانس که در اولین سفر کاری اش بعنوان یک تازه وارد مرا شناخته و از همان اول اضطرابش که الان چه میشود و چه حرف پرتی می‌گوید و... با دیدن شوخی های صمیمانه من کم شده، به نظرش من همیشه عضوی پر از انرژی و انگیزه برای تیم بوده ام....
یادم رفت به آن همایش که گفت اولین سفر کاری اش بوده؛ دو سال پیش بود...پاییز.
خاطراتم انگار پیچیده به ابر و مه، کلاف به هم گوریده اند. اینقدرش را میدانم که چنان در هم شکسته و گم و رنجور بودم که الان به تصاویر و متنها که نگاه میکنم باورم نمیشود هنوز زنده ام.
یادم هست که در آن همایش ما میزبان همه کشورها بودیم که با مدیران تولید و پروژه شان با ما همکاری داشتند و این پروژه ای بود از سال قبل‌تر داشتیم برایش آماده می‌شدیم. هر نفر از تیم ما باید ضمن میزبانی و معرفی، یک ارائه چهل و پنج دقیقه ای هم میکردیم با شرح وظایف مان و منابع و ظرفیت‌ها و‌ محدودیت ها و اهداف و دورخیزها. یادم هست که بعدش در یک گروه سی نفره شام گروهی دعوت بودیم در یک سردابه قرون وسطایی که از صدها سال قبل تا امروز سرکه مرغوب به میزان محدود تولید میکردند. و یادم هست فردایش هم جلسه پرسش و پاسخ بود و ناهار کاری.
و یادم هست که بعد از ارائه من، که الان دقیقا نمیدانم چرا ولی خلاف روش باقی همکارانم، با شوخی و سوال و عکسهای کمیک وسط مباحث جدی که باید بهشان می‌پرداختم برگزار کرده بودم، خیلی ها که تا الان روز نمی شناختم، کنار من می نشستند و با من دوست شدند و بعدتر هر درخواستی داشتند مستقیم به من می نوشتند تا همین امروز.
اینها را یادم هست از آن روزهای مملو از صدای شکستنها که خودم فقط می شنیدم و شبهای رد پای خونها که خودم فقط می دیدم.
و برایم خیلی جالب و عجیب بود که کارمِن، از من آدمی را متصور است پر از شور و شعف...

دیرتر، کار را که تعطیل کردم به بچه گفتم برویم پیاده روی. از بحثهای بین گروه و اضطراب عادی کار خسته بودم ولی واقعا مگر چقدر جمعه پیش می آید که من از خانه کار کنم، او هنوز کوچک و گرد و معصوم باشد، خانه باشد و دلش بخواهد با من برود بیرون؟
دوچرخه اش را برداشت و جلوی قدم‌های من رکاب میزد. یکهو سایه و آفتاب و سایه شد و تگرگ بارید! بچه در پیچ جلویی ایستاد و شروع کرد گریه. ترسیده بود. زیر تگرگ حایل خودش و دوچرخه اش شدم، بغلش کردم و برایش آسمان ریسمان بافتم که آرام بشود. بعدتر،  بردمش یک کافه گرم و هر چه خواست خریدم.
شب کنارش نشستم. داشت یک کارتون جدید میدید. جدید برای منی که هنوز در دوران پسرشجاع و نیکو و باخانمان گیر کرده ام.
کارتون در مورد سه دختر ابرقهرمان بود. یک حدس سریعی زدم و ناخودآگاه ازش پرسیدم تو کدامیک از اینهایی؟
خیلی عادی جواب داد: من کِلِی هستم، اونکه موهاش صافه.
و باقی کارتون را تماشا کردیم درحالیکه من در دلم از خودم تشکر میکردم که هنوز یادم نرفته بچه ها در این فیلم‌ها و کارتونها، خودشان را تصور میکنند. از خودشان قهرمان می‌سازند چون کوچک و آسیب پذیرند و میدانند که دنیا بزرگ و ترسناک است. دلم گرم شد که سوال خوب و درستی پرسیدم و به دلش راه جستم. که کودک درونم را نکشته ام.
@november25th

عدس تازه که امروز خیس میکنم.

شاخ بیدمشک هم از گلفروش تپل خندان محل میگیرم.

بعد از چندین سال آرزو و درمان و ناامیدی و بیم و امید، جنینی در دل یک خویش نزدیک جا گرفته که همه خانواده بخاطرش روشنیم. بخصوص بچه ام. از شوق بال میزد و گریه میکرد و می خندید وقتی شنید. بی صبرانه منتظر است. ما هم.
همین را به فال نو گرفتم که بعد از چهار نوروز... شد چهار؟ سپر را بگذارم زمین و شیرینی های نخودچی معروفم را بپزم...بی عذاب وجدان. و به قول مامان ه، با ناز و نوازش سارا جان، پخت اینها ناز و نوازش میخواهد وگرنه خمیر یا خرد می شوند.... بی عذاب وجدان

ظرف دانه پرنده ها را پاک میکنم برای زمستان بعدی. دیگر بهانه سرما رفع شده و باید خودشان دنبال غذا بگردند، هوا دارد از توده های مهیب خاکستری می رود رو به گرگ و میش آبی و سپید بهار. این را از عطرهای شیرین مبهم، از گل دادن شاخ های مغرور گل یخ باغ فهمیدم و از گوشواره ای های سفید کنار پرچین حیاط.

و دلم.... دلم که تنگ.
به تلنگری، به عطر و یادی، همه ابرهای بهار پشت پلکهایم جمع می شوند.
راه فراری هست؟ نه. این یکی را دیگر خوب فهمیده ام.

@november25th