نادوگانگی

توضیح تفاوت بین بینش (ذات واقعی ذهن و حقیقت) و تجربه

وقتی در حال تجربه سرخوشی* هستی، مثلاً در یک جذب عمیق جانیک* (در مراقبه) یا پس از یک گشایش معنوی، ممکن است فکر کنی به شناخت حقیقت نزدیکتر شده ای، اما ممکن است دقیقاً برعکس باشد.

لوسیفر(شیطان) موجودی است که نمیتواند از نور دست بکشد. بنابراین وقتی به سرخوشی یا تجربیات عرفانی میچسبی، در واقع جذب انرژی لوسیفری شده ای. نور هم میتواند همانند تاریکی، تو را کور کند.

اجتناب از تاریکی یا فرار از لحظات سخت روحی (مثل «شب تاریک روح») به جای مواجهه مستقیم با آنها، هیچ تفاوتی با چسبیدن به سرخوشی ندارد. بیزاری = وابستگی
انسان کامل بودن یعنی بپذیری که شرور ترین و تاریک ترین بخشهای بشریت، در درون تو نیز وجود دارند.

تلاش برای حفظ صلح یا آرامش درونی نیز همان تله است. معمولاً افرادی که تازه از یک مراقبه بازمیگردند، سعی میکنند احساس سکون یا رضایت را نگه دارند. همینجاست که پیشرفت متوقف میشود. راه هایی بیاب تا آتش را روشن نگه داری، بر لبه مرزهای شناخته شده گام بزنی و ناشناخته ها را درک کنی تا زمانی که این دو یکی شوند.

تجربه ها هدف نهایی نیستند. ذات واقعیِ تمام تجربه ها را بررسی کن تا به بینشی در سطوح عمیق وجود برسی، فارغ از اینکه آن تجربه چه باشد.
#فرانک_یانگ *منظور حس شعف شدید در مراقبه و تجربیات عرفانی است *منظور سطوح و حالات عمیق مراقبه است

Nonduality

تمرین معنوی یا تمرین ایگویی؟ ۲/۲

تا زمانی که اولویت اصلی شما این است که "احساس مثبت و شادی" بکنید ،
شما هنوز یک کارمند در تجارتی خودخواهانه هستید، که در ان رئیس شما ایگوی شما است.

چه شما یگانگی با اگاهی را تثبیت کرده باشید یا نه، تا زمانی که در حال طرد کردن و فرار از احساسات هستید، شما خدمت‌گزار ایگوی خود هستید، نه خدا.
و زندگی‌ای مانند این، دوستان عزیزم،
همزمان هم خالی (از روح) است و هم باری سنگین (از ایگو) خواهد بود.

آیا وابستگی شما به احساس خوب داشتن، که در واقع همان طرد کردن، مقاومت و عقب زدن احساسات، عواطف و افکار ناخوشایند است، واقعاً ارزش زندگی کردن از این جایگاه و به این شکل را دارد؟
آیا واقعاً به این سیاره آمده‌اید که برده‌ی "چگونگی احساس‌تان" باشید؟

تا زمانی که شادی و رنج برای شما یکسان نشده‌اند، روشن ضمیری را فراموش کنید.

بیداری برای افراد بالغ است، نه برای کودکان.
کودکان وقتی اسباب‌بازی می‌گیرند خوشحال می‌شوند، اما وقتی از آنها گرفته می‌شود، ناراحت می‌شوند.
و بسیاری از بزرگسالان، کودکانی در بدن‌های بزرگسال هستند.

وقتی احساسات خوشایند شما تبدیل به اسباب‌بازی‌هایتان شده‌اند،
به یاد داشته باشید که وابستگی، ریشه‌ی تمام رنج‌هاست.

و به خاطر بسپارید که هیچ وابستگی‌ای بدون سایه‌ای از ضد خودش وجود ندارد.
#مریم_مگدالینا
(مریم یک معلم معنوی هلندی است که شخصا تاثیر زیادی از اموزه هایش گرفتم )

Nonduality

تمرین معنوی یا تمرین ایگویی؟ ۱/۲

مسئله این نیست که چه تمرینات معنوی‌ای انجام می‌دهید و هر چند وقت یک‌بار، بلکه مهم‌ترین سؤال این است: چرا این کار را انجام می‌دهید؟

اگر احساس ناراحتی عاطفی و ذهنی دارید و تصمیم می‌گیرید که مدیتیشن کنید یا در مقام آگاهی قرار بگیرید، ابتدا از خود بپرسید که چرا دقیقاً در این لحظه به این تمرین معنوی نیاز دارید.

با تکرار این پرسش، متوجه خواهید شد که بسیاری (اگر نگوییم همه) از تمرینات معنوی در واقع نوعی فرار از تجربه‌ی لحظه‌ی حال هستند، مخصوصاً زمانی که احساسات و افکار ناخوشایند پدیدار می‌شوند. بنابراین، چنین تمرین‌هایی راهی ایگویی برای تداوم بخشیدن به «میل و امید» برای یک تحول معنوی در آینده هستند، تحولی که نوید یک «حالت خوشایند» را می‌دهد، اما در واقع چیزی جز دلبستگی به یک تسکین موقت نیست.

اگر آگاهی از آگاهی باعث شود که شما از رویارویی عمیق با افکار و احساسات ناخوشایندتان دوری کنید، این درست مانند روشن کردن یک سیگار برای کاهش تنش است. پس این دیگر یک تمرین معنوی نیست، بلکه تمرینی ایگویی است، زیرا ایگو معتاد به لذت‌های احساسی است و همیشه در حال فرار از ناراحتی لحظه‌ی حال می‌باشد.

اگر شما در خدمت به دیگران هستید فقط برای اینکه احساس نالایقی، نادیده گرفته شدن یا بی‌ارزشی نکنید، پس کمک به دیگران نیز از روی ایگو انجام می‌شود، نه از روی حقیقت، و صرفاً نوعی الگوی ایگویی از فرار است.

ایگو در هر گوشه‌ای پنهان می‌شود، تا زمانی که برای شما رنج و شادی یکسان نشده باشند.

اما اگر در نهایت تسلیم شوید و دیگر نخواهید که "احساس خوبی داشته باشید"، آنگاه می‌توانید دلبستگی و اشتیاق خود را به احساس خوشی و لذت رها کنید و در نهایت آماده‌ی رشد حقیقی در مسیر خدا، ارتباطات اصیل و خدمت واقعی به بشریت شوید.

تجلی خود حقیقی شما را به سوی هدف واقعی‌تان هدایت خواهد کرد.

و زندگی در هماهنگی با این هدف، در هر لحظه رضایت و معنا را به ارمغان می‌آورد، زیرا زیستن در حقیقت، خالص‌ترین شکل عشق است.

هدف الهی، رضایت و آرامش را بدون وابستگی به نتایج نهایی یا دستاوردهای بزرگ به همراه دارد.

لذت و برکت در خود عمل نهفته است، نه در زمانی در آینده‌ .

خدمت به ایگو در نهایت بی‌ثمر است؛ بنابراین، ایگو همواره به دنبال نتایجی است که وعده‌ی خوشبختی می‌دهند، اما از آنجا که ایگو فریب‌کار است، رضایت حقیقی هرگز فرا نخواهد رسید...
ادامه در پست بعدی

Nonduality

بدن تو داره در نااگاهی عمل میکنه، در خواب زندگی میکنه
راه میره ولی واقعا بیدار نیست
چرا؟ چون هیچ نور اگاهی بهش تابیده نشده، چون رها شده
چجوری این نور اگاهی رو بهش بتابانیم ؟
چجوری بیدارش کنیم ؟
خیلی ساده فقط با "توجه کردن" بهش

توجه تو نیروی زندگی و اگاهی توعه
به تمام بخش های بدنت توجه کن ، دقت کن که نمیگم بهش فکر کن بلکه فقط و فقط توجه کن ، توجهی اگاهانه و هشیار
بدنت رو از درون و بیرون "حس کن"
مستقیما تجربش کن
شاید بگی من همیشه دارم تجربش میکنم ولی تو در واقع داری تصویری که ازش تو ذهنت ساختی رو تجربه میکنی نه خوده بدن رو، تو همیشه داری بهش فکر میکنی

اون تصاویر و توصیف ها و اسامی که از بدنت ساختی رو رها کن و به تجربه مستقیمت از بدن برو
اینجوری بدنت کم کم شروع میکنه به بیدار شدن، به ازاد شدن
شروع میکنه به خارج شدن از اون چهارچوب ها و شرطی شدگی هایی که توسط تصاویر و توصیف های ذهنی ازش ساخته شده
اینجوریه که بدنت واقعا دوباره زنده و بیدار میشه
اینجوری تفاوت عظیمی رو در شیوه حرکت کردن و حتی تجربه ای که از بدن پیدا میکنی میبینی

Nonduality