Ақл ва қалб!
Анча узоқ ўлкада,
Яшарди икки гадо.
Тирикчилик дардида,
Душмандек эди гўё.
Нафрат инин қуради,
Рақобат мавжуд жойда.
Ахир шундай бўлади,
Аҳил бўлиш бефойда.
Бир гадойнинг кўзи кўр,
Лек, оёқлар «мардона».
Зулматдан олиб ҳузур,
Яшарди, кўр-кўрона.
Иккинчи гадойнинг ҳам,
Дарди эди ошкора.
Кўзлар кўрарди равшан,
Бироқ оёқ «бечора».
Шу маромда бир муддат,
Душманлик этди давом.
Кучаярди рақобат,
Умид сўнган батамом.
Кутилмаганда бирдан,
Беаёв ёнғин кетди.
Иккала гадой турган,
Жойга ҳам етиб келди.
Қилар одамлар: «дод вой»,
Қочдилар жонин сақлаб.
Фақат шу икки гадой,
Турар эди довдираб...
Бири «қочаман»- деса,
Оёғи берарди панд.
Қўшни гадойнинг эса,
Кўзлари қилмас писанд.
Оёқсиз гадой бехос,
Кўр гадойга нур бўлди.
Кўр гадой қилиб ихлос,
Оёқсизга жўр бўлди.
Ҳамфикрлик туйғуси,
Эди ягона чора.
Узоқлаша бошлашди,
Алангадан тобора.
Кўзлар қалб бўлса магар,
Оёқ ақл измида.
Иккиси бирлашса гар,
Бахт бўлади жисмда.
Руҳ қалбимиз ошнаси,
Онг танага жавобгар.
Руҳ ва онг бирлашмаси,
Етукликка даъвогар!!!
(Тез-тез қалбимизга оёқлар бериб турайлик...)
Эльмира Вахобова.
01.09.2020йил.
@No_NoshKa