ناب ترینها

روزی فرا میرسه که شما در حال
خوردن آخرین وعده غذایتان هستید..
بـرای آخرین بار گُلهایتان رو بو میکشید،
عزیزی را بغل خواهید کرد و خبر ندارید
که آخرین بار هست...
به همین دلیل باید هرچیزی رو
با ذوق و شوق انجام بدی...

قدرِ سالهای ماندهِ عُمرمون رو بدونیم
چون تکرار نمیشن ...

رفٺار و گفٺار آدم‌ها
چیزی نیسٺ جز پوششی برای
پنهان ڪردن آنچه در خیالشان می‌گذرد ...

رﺳﯿﺪﻥ ﻓﺮﺩﺍ ﺑﺮﺍﯼ هیچکس ﺣﺘﻤﯽ ﻧﯿﺴﺖ
ﭘﺲ ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ پایکوبی کنید
ﺗﺎ ﭘﺎﻫﺎﯾﺘﺎﻥ ﺩﺭﺩ ﺑﮕﯿﺮﺩ
ﺍﯾﻦ ﻗﺪﺭ ﺑﺨﻨﺪﯾﺪ
ﺗﺎ ﭘﻬﻠﻮﻫﺎﯾﺘﺎﻥ ﺍﺫﯾﺖ ﺷﻮﺩ
ﺑﻪ ﮐﺴﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﺩﻭستشاﻥ ﺩﺍﺭﯾﺪ ﺍﺑﺮﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﮐﻨﯿﺪ،
ﭼﺮﺍ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﻓﺮﺩﺍ ﻫﺮﮔﺰ نیاید.
ﺷﺎﺩ ﺑﻮﺩﻥ ﺗﻨﻬﺎ ﺍﻧﺘﻘﺎﻣﯿ‌ﺴﺖ ﮐﻪ ﺍﻧﺴﺎﻥ
ﻣﯿﺘﻮﺍﻧﺪ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺑﮕﯿﺮﺩ!

- ارنستو چگوارا

روزی خواهد آمد
که جایی‌ در مرز بین دو لحظه
پی‌ به عمقِ فاصله‌ها ببریم

کشف کنیم
نخ نما هستند رابطه‌ها
دوست داشتن‌ها چه ناگهانی
و عشق‌ها چه اتفاقی

به یاد داشته باشیم
آن روز
چشم‌ها را ببندیم
محکم تر از همیشه
ببریم نافِ دنیا را
و تنهایی‌ را به تنهایی‌ جشن بگیریم ...

همیشه مراقب اشتباه دوم باش ؛
اشتباه ِاول حق توست ...

باید تاب بیاوریم....
نمی‌دانم در کدامین نقطه از تقلا کردن برای زیستنیم، فقط می‌دانم که امروز بیش از هر زمان دیگری لازم است که تاب بیاوریم.
تاب، به معنی مقاومت، به معنی دوام، به معنی فهمیدن و رنج کشیدن و کنار آمدن.
وَ نشستن و گریستن و دوباره از نو برخاستن.
باید تاب بیاوریم تا رودخانه‌ها سیال بمانند و دریاها نخشکند و درخت‌ها ایمانشان به بهار را نبازند...
باید تاب بیاوریم که بتوانیم و برسیم و سبز شویم و پاییز غمگین‌مان، بهار شود.

مولانا یه جمله داره که میگه:
«چون که اسرارت نهان در دل شود، آن مرادت زودتر حاصل شود»

+ تجربه نشون داده راجع به قدم بعدیت، اهدافت، جزئیات روابط عاشقانه و دوستانت، تصمیم های مهم زندگی وکارت، هر چی اطرافیانت کمتر بدونن موفق تری...

مهربان باشید،
اما از آدمهای پرتوقع فاصله بگیرید
آنها، مقیاست را به هم می‌زنند و حرمتِ مهرت را می شکنند. آنها حافظه ضعیفی دارند، خوبی‌ها را زود فراموش می‌کنند ...

"محمود دولت آبادی"

مرا یلداترین #یلداست آن شب
که در آن سینه‌ای را غم نباشد
در آن #یلدا حراج چشم یاران
#محبت باشد و #ماتم نباشد !

گفت چشم ها گواه اند
و تو بیش از حد رنج کشیده ای ...

خدا کند
یک اتفاق خوب بیافتد وسط زندگیمان
آری همینجا !
وسط بی حوصلگی های روزانه‌مان ،
نگرانی های شبانه ، وسط زخم های دلمان
آنجا که زندگی را هیچ وقت زندگی نکردیم
یک اتفاق خوب بیافتد ، آنقدر خوب که
خاطرات سالها جنگیدن و خواستن و نرسیدن
از یادمان برود
آنگونه که یک اتفاق خوب همین الان،
همین ساعت
همین حالا از پشت کوه های صبرمان طلوع کند
طلوعی که غروبش غروب همه‌ی غصه‌ هایمان باشد
برای همیشه ...

تازگی ها در برابر بی مهری آدم ها هیچ نمی گویم؛
سکوت و سکوت و سکوت...
انگار که لال شده باشم؛ شاید هم کور و کر!
دیگر نه انرژی توضیح دادن دارم و نه حتی حوصله اش را.
میدانی؟
دیر دریافتم که مسئول طرز فکر آدمها نیستم.
بگذار هرکه هرچه خواست بگوید!
چه اهمیتی دارد؟
من در لاک خود راحت ترم، آنجا می شود آرام و بی دغدغه زندگی کرد.

ماهی ها نه گریه می کنند نه قهر و نه اعتراض!
تنها که می شوند، قید دریا را می زنند و تمام مسیر رودخانه را تا اولین قرار عاشقی شان برعکس شنا میکنند.

پریشانیم به چه قیمت؟
آواره شده ایم به چه قیمت؟
رها شده ایم، به چه قیمت؟
کسی قیمت این پیر شدن زود رس را نمی‌داند؟
به چه بهایی اینگونه دیوانه وار فکرمان درگیر
این برگه های سوخته‌ی تقویم است؟
چه شد که اینقدر بی بها شدیم؟
گویی دنیا دریایی است و ما شنا کردن بلد نیستیم
و فقط سهممان نگاه کردن به قایق سواران است و
موج‌های دلبرانه‌ی دریا !

همیشه آدمهایی که جواب در آستین دارند
برایم عجیب بودند
نه‌که بلد نباشم من هم جواب بدهم ، نه !
اما من بیشتر اوقات حرف را آنقدر مزه مزه می‌کردم
تا اصلاً بحث تمام می‌شد و طرفِ مقابلم می‌رفت
ولی من هنوز داشتم با خودم کلجار می‌رفتم که چرا
سکوت کردم وقتی می‌توانستم جواب دندان شکنی بدهم !
@NabTarinha
اما با گذر زمان فهمیدم آدمهایی که هیچ مرزی ندارند و
می‌توانند در لحظه جواب دندان شکن بدهند ؛
آدمهایی هستند که به هیچ چیز جز برنده شدنشان در بحث
فکر نمی‌کنند !
و دیگر برایم عجیب نبود اگر آدمی را می‌دیدم که
هرچه دلش می‌خواهد بگوید و طوری رفتار کند که انگار
حق تمام قد با اوست !
دیگر برایم عجیب نبود چون فهمیدم برنده‌ی حقیقی در بحث
آدمیست که می‌تواند تنها با یک جمله بحث را تمام کند، اما
چیزی جلودارش می‌شود ؛ شخصیتش !

این‌طور نیست که حرفی برای گفتن
‏نداشته باشیم؛
‏در حقیقت حرف‌‌‌های ناگفته‌ی زیادی داریم
‏اما چون هر آنچه که تا به امروز گفته‌ایم
‏بی‌فایده بوده،
‏دیگر سکوت کرده‌ایم...

در زندگی حتما یک پناهگاه داشته باشید ...
جایی که دورتان کند از همه‌ی مشغله‌ها
و روزمرگی ها و حتی سرو صدای
ساختمان سازی های مکرر لعنتیِ کنار خانه‌تان،
فرقی نمیکند این سنگر تنهایی‌تان یک صندلیِ فلزی در پارکِ نزدیک خانه تان باشد یا کافه ای چوبی و یا حتی تختِ یک نفره ی اتاقتان‌‌ !
اما حتما جایی را داشته باشید برای
خاطره ساختن های یک نفره ای که
کسی جرات خراب کردنش را نداشته باشد
که ترسِ از رفتن و از دست دادن
هیچکس مانع ورودتان به آنجا نشود
دست خودتان را بگیرید و به
پناهگاهتان ببرید
مرور کنید خاطراتتان را
حذف کنید اضافه ها را و جا را برای اصلی ها باز کنید
آنوقت خودِ خالی از فکر و خیالتان را برگردانید به عزیزانتان به خودتان !

سال ها بعد در مورد ما خواهند نوشت :
مردمانی بی تصمیم در حاشیه ی جهان خویش ، که گران زندگی می کردند ، اما ارزان میمردند ...

دلم سفر میخواهد
سفر به جایی دور
خیلـــی دور ...
جایی دور از هیاهوی آدم های شهر...
دلم خانه ای در روستایی دور افتاده میخواهد
خوش آب و هوا و دنج ...
مثلا کلبه ای چوبی در جنگلی که یک طرفش دریا باشد،
آنجا که صدای تلاطم امواج دریا هر لحظه گوشم را نوازش دهد و
نسیم دل انگیزش به جان و تنم بنشیند ...
جایی که آسمان شبش پر از ستاره باشد و ماهش دیوانه کننده ...
و خورشید روزش مهربان باشد
جایی که غروبها صدای چوپانی که با هی هی اش تلاش می کند که گله اش را به سمت آغل هدایت کند و سمفونی زیبا و دلنواز زنگوله هایشان به گوش برسد ...
• @NabTarinha •
جایی که بشود هر لحظه بوی نمِ زمین باران خورده را استشمام کرد ...
و جایی که بشود
سادگی،
صداقت
و یکرنگی آدمها را برای بار دیگر تجربه کرد...
جایی دور از هیاهوی دنیای آدمهایِ این شهر شلوغ ...
به دور از آلودگی ها
به دور از بوق و کرنای این خیابان ها...
جایی که آرامشش، التیام دهد روح خسته‌ام را ،
آنجا که از بلندی تپه هایش صدای اذان عشق بیاید

دلم کمی دور بودن از همهمه های دنیا را میخواهد

#روحم_کمی_درد_میکند 🙃