نیکولا اسمالی، که رمان‌های سوئدی و نروژی را به انگلیسی ترجمه میکند، بعدازظهری که با هم صحبت می‌کردیم، سه مهلت تحویل ترجمه داشت. با وجود این، می‌گفت: «دلیلی ندارد که مدام سرعتمان را بالاتر ببریم – هدف ادبیات، سرعت نیست».
البته گاهی برای دسترسی به زبان‌هایی که از نظر فناوری در مضیقه‌اند، چاره ای جز افزایش سرعت نیست. فری می‌گوید: «می‌توانم موقعیت‌هایی را تصور کنم که هوش مصنوعی بتواند به ترجمه‌ی زبان‌هایی که مترجم زیادی ندارد، کمک کند». با این حال، آنتون هور، مترجم آثار ادبی کره‌ای، معتقد است که بیشتر ابزارهای هوش مصنوعی، «داده‌های کافی برای ترجمه چنین زبان‌هایی ندارند». یکی از راهکارهای رفع این مشکل، مدلی است که پژوهشگران دانشگاه ماساچوست در دست توسعه دارند. این مدل که امکان مشارکت عمومی در دادگان آموزشی‌اش وجود دارد، قرار است «به مترجمان ادبی کمک کند تا صدای اقلیت‌های زبانی بیشتری شنیده شود».
رابطه‌مان با فناوری در آینده چگونه خواهد بود؟ تیم گاتریج، مترجم متون ادبی و غیر ادبی از زبان اسپانیایی، معتقد است که در هر دو حوزه، ترجمه به مدد رایانه می‌تواند «تصمیم معقولی» باشد، و اگر این ابزارها به امکانات هوش مصنوعی هم مجهز باشند که به ما قدرت انتخاب و کنترل بیشتری بر نتیجه‌ی کار بدهند، چه بهتر. ادوین فرانک، مدیر ویراستاری New York Review Books، کار مترجمان انسانی را «اساسی» می‌داند، چرا که پیشرفت هوش مصنوعی «کاملاً اجتناب‌ناپذیر» است.
او می‌گوید: «من هیچ مخالفت اصولی با استفاده از این ابزارها ندارم؛ همان‌طور که با استفاده از پیچ‌گوشتی هم مخالفتی ندارم».
در ترجمه، به هر ابزاری که دستمان برسد، نیاز داریم. مراجعه به متونی که انسان‌ها نوشته‌اند و ماشین‌ها پرداخته‌اند، می‌تواند راه نویی برای بهره‌گیری از ترجمه‌های موجود باشد. هوش مصنوعی را می‌توان وسیله‌ی نقلیه‌ی دیگری دانست که ما را در دنیای چندزبانه‌ی دانش به پیش می‌برد. اما داشتن این امکان نباید ما را از حرکت با سرعت مطلوبمان بازدارد.
البته گاهی برای دسترسی به زبان‌هایی که از نظر فناوری در مضیقه‌اند، چاره ای جز افزایش سرعت نیست. فری می‌گوید: «می‌توانم موقعیت‌هایی را تصور کنم که هوش مصنوعی بتواند به ترجمه‌ی زبان‌هایی که مترجم زیادی ندارد، کمک کند». با این حال، آنتون هور، مترجم آثار ادبی کره‌ای، معتقد است که بیشتر ابزارهای هوش مصنوعی، «داده‌های کافی برای ترجمه چنین زبان‌هایی ندارند». یکی از راهکارهای رفع این مشکل، مدلی است که پژوهشگران دانشگاه ماساچوست در دست توسعه دارند. این مدل که امکان مشارکت عمومی در دادگان آموزشی‌اش وجود دارد، قرار است «به مترجمان ادبی کمک کند تا صدای اقلیت‌های زبانی بیشتری شنیده شود».
رابطه‌مان با فناوری در آینده چگونه خواهد بود؟ تیم گاتریج، مترجم متون ادبی و غیر ادبی از زبان اسپانیایی، معتقد است که در هر دو حوزه، ترجمه به مدد رایانه می‌تواند «تصمیم معقولی» باشد، و اگر این ابزارها به امکانات هوش مصنوعی هم مجهز باشند که به ما قدرت انتخاب و کنترل بیشتری بر نتیجه‌ی کار بدهند، چه بهتر. ادوین فرانک، مدیر ویراستاری New York Review Books، کار مترجمان انسانی را «اساسی» می‌داند، چرا که پیشرفت هوش مصنوعی «کاملاً اجتناب‌ناپذیر» است.
او می‌گوید: «من هیچ مخالفت اصولی با استفاده از این ابزارها ندارم؛ همان‌طور که با استفاده از پیچ‌گوشتی هم مخالفتی ندارم».
در ترجمه، به هر ابزاری که دستمان برسد، نیاز داریم. مراجعه به متونی که انسان‌ها نوشته‌اند و ماشین‌ها پرداخته‌اند، می‌تواند راه نویی برای بهره‌گیری از ترجمه‌های موجود باشد. هوش مصنوعی را می‌توان وسیله‌ی نقلیه‌ی دیگری دانست که ما را در دنیای چندزبانه‌ی دانش به پیش می‌برد. اما داشتن این امکان نباید ما را از حرکت با سرعت مطلوبمان بازدارد.
