چون بودنت بدیهیه و نبودنت سوال میشه.
گاهی فکر میکنم شاید علت اینکه "بعضی" افرادی که مهاجرت کردند از این شکایت میکنن که کشور دوم بهشون حس خونه رو نداده همین باشه. اینکه اگه بخوان ترکش کنن ممکنه کسی اونجا از روی محبت و دلواپسی این سوالا رو نپرسه.
چند روز پیش دیدم که روی دیوار خونهای قدیمی در محلهمون، کسی نوشته بود:"من دختر همین وطنم جایی نمیرم"
دختر وطن
نمی دونم کی هستی و از کدوم نسلی، پیامت رو از روی خشم و استیصال نوشتی یا با امید و قاطعیت.
اما اینکه فریادت رو به گوش کی میخواستی برسونی، میدونم.
اینکه کی و چی بهت این حس رو داده که باید بری رو میدونم.
اون اسپری بیجان و کمرنگی رو هم که خواسته فریادت رو پنهان کنه _و نتونسته _رو هم میشناسم.
کاش اون دیوار خونه من بود که پیامت رو قاب میگرفتم و میذاشتم بمونه تا روزی که وطن جایی باشه که حس کنی بودنت بدیهیه و ارجمند نه اضافی و پسزده.
✍#هانیه_روزبهانی