پست‌های تلگرام GifGlass (Thinking)

مسئله اوکراین رو باید از زاویه‌های مختلف دید. اروپا تا قبل از حملهٔ روسیه به اوکراین، تهدید روسیه رو نه تنها جدی نمی‌گرفت بلکه سعی می‌‌کرد روابط گرمی با پوتین داشته باشه‌. وقتی «شرودر» صدراعظم آلمان بود، مواردی از پولشویی روسیه در آلمان دیده میشه که مستقیم به پوتین ارتباط داره. اما آلمان نادیده گرفت.

رفتار اروپا با پوتین؛ همون رفتاری بوده که با جمهوری اسلامی داشته‌اند. مدام دنبال مماشات فراوان با حکومت‌های خلافکار بوده‌‌اند‌. و حالا همین اروپا، نگران امنیت خودش شده و آمریکا رو مسئول همه‌چیز میدونه و پول جنگ رو از آمریکا طلب می‌کنه.

مستند «Putin's Way»:
https://t.me/GifGlass/4987

.

در یک تمامیت‌خواهی که به همه‌چیز سایه انداخته، حتی اون فروشگاه زنجیره‌ای سر کوچتون هم به اون وصله؛ چه برسه به کلاهبرداری‌های بزرگ. باید بخشی از این جامعه رو از خواب سنگینش بیدار کرد. هر طرحی میاد، میخواد ثبت‌نام خودرو باشه، میخواد طلا باشه، میخواد گوشی باشه، میخواد شلوار باشه، میخواد آب معدنی باشه، میخواد پشمک باشه، اونی که پول شما رو میخوره و میره، سیستمه؛ نه یک الدنگ کلاهبردار که پول رو خورده و فرار کرده. یک کلاهبردار معمولی نهایت بتونه تو مغازه‌اش و محله‌اش، پولی رو بالا بکشه. نمی‌تونه هزینهٔ تبلیغاتی رو بده که فرو بشه تو چشم ملت. هرجا شلوغ‌بازی بود، هرجا داشتند شما رو به چیزی دعوت می‌کردند، اختاپوس اونجا حضور داره تا سرمایه‌های مردم رو از جیبشون بکشه بیرون.

در جامعه‌‌ای شبیه ما، اکثریت مردم یاد نمی‌گیرند که خیلی چیزها در راستای فریب افکار عمومیه. این‌‌ها خبر رو برای خبر تولید نمی‌کنند، برای دروغ تولید می‌کنند‌. فرقی نداره مردم رو از چیزی منع می‌کنه، یا به سمت چیزی تشویق، فرقی نداره میگه مردم به سمت فلان چیز هجوم برده‌اند، یا مردم از چیزی استقبال نکرده‌‌اند، فرقی نداره داره آمار میوه رو میده، یا در مورد ابتلا به یک بیماری حرف میزنه، یا از چاقو خوردن فلانی، یا از دستگیری فلان باند، یا از مزایای چیزی میگه، یا از مضرات چیزی. همه‌چیز دروغه. باید پیش‌فرض همه این باشه که با یک دستگاه فریب افکار عمومی طرف هستند.

در گزارش‌هایی که در مورد شوروی وجود داره، جمله‌ای درخشان بود با این مضمون: تا زمانی که تصور مردم بر این نباشه که آن‌ها می‌توانند در همه‌چیز دروغ بگویند، دروغ‌ها شکل می‌گیرند و دروغ‌ها باور خواهند شد. و در شوروی تصور مردم بر این بود که «آن‌ها نمی‌توانند در همه‌چیز به مردم دروغ بگویند».

جامعهٔ ما تحت تأثیر یک حکومت توتالیتر قرار داره و در یک محیط توتالیتر عفونی تنفس می‌کنه. چندتا گزینهٔ مهم رو به طور خلاصه میگم که برای رهایی از این فضای عفونی، و تفکر بهتر، نه تنها مهمه بلکه ضروریه.

1- فیلم، سریال‌، و برنامه‌های ایرانی رو باید کنار بذارید. در یک حکومت توتالیتر با ابزار سانسور و تولید پروپاگاندا، هرچیزی که از زیر این موارد عبور کنه، آلوده به همین موارد خواهد بود. ۹۰ درصد از این تولیدات چیزی جز گسترش ابتذال، مغزشویی، و سرگرمی‌سازی نیست. باید متوجه باشید که «نوع سرگرمی» اینجا تفاوت داره. یک فیلم و سریال خارجی هم میتونه نقش سرگرمی رو داشته باشه، اما جنس اون سرگرمی، فرق داره. بعد از مدتی که تماشای این تولیدات رو متوقف کردید، متوجه خواهید شد از چه سرطانی خلاص شده‌اید.

2- اگه آدمی هستی که ۱۰۰ تا کانال تلگرام داری، تو هر شبکه‌اجتماعی کُلی آدم رو دنبال می‌کنی و روزانه مطالب زیادی می‌بینی، هیچی یاد نخواهی گرفت. منظور از «یادگیری» این نیست که مثلا میخوای زبان یاد بگیری و نتونی. منظور فهم بهتر از شرایطه. درک بهتر از مسائله. باید نظم رو برقرار کنی. باید بهترین گزینه‌ها رو نگه داری و بقیه رو بریزی سطل زباله.

3- باید دست از «تنبلی» برداری. منظور از تنبلی اینجا، تنبلی در آگاهیه‌‌. تا زمانی که خودت «جستجو‌گر» نباشی، میتونی بازیچه بشی. میتونی پُر از اطلاعات غلط و پروپاگاندا بشی. نباید برات «تولید فکر» کنند. میتونی ایده بگیری و اطلاعات یک نفر کمکت کنه، اما باید «تفکر مستقل» داشته باشی.

4- «زمان» بهترین گزینه‌ست برای تشخیص درست و غلط بودنِ خیلی چیزها. از اونجا که تعداد افرادی که می‌دونند دارن چی میگن، خیلی کمه؛ باید در گذر زمان ببینی چیزی که گفته شده، نشونه‌هاش رو داری می‌بینی یا نه.

5- کتاب مساوی با آگاهی نیست. و فرد کتاب‌خوان مساوی با فرد آگاه نیست‌. مهم‌تر از کتاب، آدمیه که پشت اون کتابه. و مهم‌تر از اون آدم، ایدئولوژی اون آدمه. خیلی از کتاب‌ها رو سطحی‌ترین افراد و متعصب‌ترین آدم‌ها نوشته‌اند. مهم‌تر از کتاب‌خواندن، خود خواندنه. و مهم‌تر از خواندن، چه چیزی رو خواندنه.

6- خیلی از مطالبی که به عنوان تحلیل و کارشناسی می‌خونید، هیچی به شما اضافه نمی‌کنه، چون انشانویسی هستند. فقط بازی با کلماته، فقط واکنش احساسیه. و جامعهٔ ما انشانویسی رو دوست داره. انشانویس‌ها در مورد خیلی چیزها می‌نویسند و ذهن شما رو درگیر انواع چرندیات بی‌اهمیت می‌کنند.

در مسیر تورمی ونزوئلا، دولت هرچندوقت یکبار میزان کوپن‌های غذا(کارت غذا) رو افزایش میداد. به این صورت که هربار با تورم؛ هزینه‌ها ۲۰ برابر می‌شد، کوپن‌ها حتی جبران ۱ درصد از اون هم نبود. و بعد از افزایش کوپن‌ها، تورم بازهم هزینه‌ها رو افزایش میداد‌. حکومت هم خیلی شیک می‌گفت برای محافظت از مردم در برابر تورم، این کار رو انجام میدم.

حالا در جمهوری اسلامی، شاهد لبنیات کوپنی و کوپن‌های مواد غذایی، هستیم. چیزی که قرار نیست حتی کوچک‌ترین تأثیری روی جبران هزینه‌ها داشته باشه‌. و بعد از اون؛ افزایش دوبارهٔ هزینه‌ها رو شاهد خواهیم بود. ترجمهٔ کوپن مواد غذایی در این مرحله، یعنی ورود به نقطه‌ای جدید از شکل تورم. یعنی مرحلهٔ پادشاهی موادغذایی.

اول تصویر رو ببینید. دوربین‌های هایک ویژن که جمهوری اسلامی برای نظارت مردم نصب کرده. بعد ویدئو رو ببینید که بخشی از مستندی هست که ۲ سال پیش اینجا ترجمه شد و برای هشدار گذاشتیم.

تو این بخش از مستند، شرکت چینی هایک ویژن رو می‌بینید که دوربین‌هایی برای نظارت کامل روی مردم ساخته و وابسته به حکومت چینه. همینطور می‌بینید که این شرکت توسط دولت اول ترامپ به دلیل نقض حقوق بشر تو لیست تحریم قرار گرفته. این دوربین‌ها تمام جزئیات رو ثبت می‌کنند.


لینک مستند:
https://t.me/GifGlass/4616

طی سال‌ها «کره شمالی» موردی برای تحقیق خیلی‌ها بوده‌. و دنبال جوابی هستن که بدونند چرا این کشور با این شرایط، دچار فروپاشی سیاسی و تغییر نشده. جوابش به دلایل مختلفی برمی‌گرده، اما مهم‌ترینش اینه که اون حکومت هنوز «مردم» رو داره.

حکومت کره؛ یک طبقهٔ حاکم داره که به خیلی چیزها دسترسی دارند. و بقیه مردم همه یکدست هستند. این حکومت اجازهٔ شکل‌گیری به طبقهٔ متوسط رو نداده. در کنار این موضوع، چند نسل از اون مردم با یک شیوه و شرایط یکسان بزرگ شده‌اند. در یک خانواده؛ فقر، قحطی، کمبود، بیماری، چیزیه که پدربزرگ خانواده تجربه‌اش کرده. پدر خانواده هم همینطور. و فرزند خانواده هم همینطور. یعنی چند نسل با یک پیش‌فرض، روبرو بوده‌اند. فقر اینطوری نبوده که حس کنند چیزی داره از دست میره. یا چیزی داشته‌اند و حالا دیگه ندارند. همیشه همه‌چیز کم بوده و یا نبوده. و طی سال‌ها این روایت‌های تصویریه که تو ذهن اون مردم ثبت شده. ۱۰ سال پیش همسایه‌اش به دلیل کمبود غذا مُرده. ۵ سال قبل‌ هم دختری رو دیده بود که به دلیل نبود دارو، از دست رفته. و امروز هم همون تصاویر وجود داره. همچنین؛ همیشه تحت تأثیر مغزشویی و پروپاگاندا هستند. روایت‌هایی از فقر در کره جنوبی، آمریکا. تا القا بشه نه تنها آسمان همه‌جا همین رنگه، بلکه ما در شرایط بهتری هم قرار داریم. اون مردم چیزی برای مقایسه ندارند. چیزی ندارند که بفهمن حقشون تا چه حد داره خورده می‌شه. وقتی چیزی برای مقایسه نیست، وقتی نمی‌دونی حقی هم داری، چه چیزی رو باید پس گرفت؟ به چه چیزی باید رسید؟ جملهٔ اون حکومت هنوز «مردم» رو داره، یعنی همین موارد. روایت اول دست حکومته، ذهنیت مردم دست حکومته، کنترل مردم دست حکومته، مردم کار می‌کنند تا چرخ حکومت بچرخه. در این وضعیت، چطور باید فروپاشی سیاسی رخ بده؟ مردم فقط نردبانی هستند برای بالا ماندن حکومت. و نمی‌دونن باید این نردبان رو رها کرد، پدر میمیره، و فرزندش جای پدر رو می‌گیره و تبدیل به پایهٔ نردبان می‌شه.

اما این وسط؛ یک اقلیت کوچکی؛ دنبال فرارند. توسط زمزمه‌های کمی که بین مردم وجود داره، بعضی‌ها متوجه میشن اگه فرار کنند شاید راه نجاتی وجود داشته باشه. مثل نوری میمونه که از لای در زده بیرون. مثل کودکی کنجکاو که می‌خواد ببینه واقعا می‌شه چیز بهتری هم پیدا کرد.

چیزی که قبلا به طور کامل توضیح دادم، کنترل احساسات و هدایت جامعه‌ از طریق اونه. موارد بالا نمونه‌ای از همین موضوعه. خوب دقت کنید.

مورد اول یک ویدئو از آواز خواندن بود که به طور گسترده پخش شد. مورد دوم اعتراضات شهر دهدشت بود که سانسور شد و پخش گسترده نداشت. اما موضوع فقط همین نیست. مورد اول؛ خشم جامعه رو تبدیل به آه و ناله می‌کنه. مورد دوم هم طوری تیتر می‌زنند که «بازداشت» بشه خبر اول؛ نه «شجاعت» و این یعنی همون انتقال اضطراب همیشگی. مورد اول رو به عنوان «اعتراضی» می‌فروشند، که حتی اعتراض هم نیست‌. اما روی این ویدئو به حدی مانور داده شد که به عنوان «شجاعت» و حرکتی «تأثیرگذار» خوانده شد. همزمان با پخش این ویدئو، هرجا پست گذاشته می‌شد با این مضمون بود: آه دیدی دلار شد ۹۰، آرزوهامون رفت. و بعد گریه و ناله. فرهنگ «ناله و غر زدن» چیزیه که سال‌هاست اسیر اون شدیم. در ناله کردن، منفعل بودن وجود داره. ناله کردن از تسلیم بودن میاد.

پس در مورد اول، خشم تبدیل به گریه شد. در مورد دوم، به اضطراب تبدیلش کردند. و این موضوع چیزیه که اگه یاد نگیرید، همیشه بازیچه خواهید بود.

تصویر بالا، نیمکتی در پارک با متنی که نازی‌ها روی اون نوشته‌اند که تأکید می‌کنه یهودیان حق استفاده از نیمکت‌ها رو ندارند. یک زن یهودی روی اون نشسته و از این تصویر به عنوان اقلیتی که منفعل نبودند، یاد می‌شه.

تصویر پایین، مراسمی در کره‌‌شمالی که کودکان در آن مشغول به بازی‌اند. اما وسط این بازی‌ها باید آمریکاستیزی حرف اول رو بزنه. همه باید تصاویر سربازان آمریکایی رو هدف بگیرند، اون‌ها رو پاره کنند، و عملیات نظامی دشمن رو با این حرکات خنثی کنند.

حالا این دو تصویر رو به زبان جمهوری اسلامی ترجمه کنید. جای نوشتهٔ روی نیمکت‌ها، نوشته‌های «ورود افراد بی‌حجاب ممنوع» رو بذارید. و جای مراسم کره‌شمالی، مراسم‌های دلقک‌وار جمهوری اسلامی رو بذارید که پرچم آمریکا آتش می‌زنند و عملیات سنگین نظامی در اون‌ها انجام می‌شه تا عروسک‌های مقامات آمریکا رو بازداشت کنند.

اول پست ریپلای شده رو بخونید که چند ماه قبل از انتخابات آمریکا و شلوغ‌بازی‌های امروز، گذاشته بودم. بعدش ببینید این انگل چی میگه. و بعد به حرفی که ترامپ زده، نگاه کنید.

همون چیزی که گفته بودم رو می‌ببنید. توافقی از جنس ترامپ، یعنی پایان ماجراجویی جمهوری اسلامی و پایان ماجراجویی، یعنی پایان ایدئولوژی جمهوری اسلامی. طرف مقابل میگه توافق رو به جنگ ترجیح میدم. چون هرچیزی می‌خواد با همین توافق بدست میاد. و این‌ها از این توافق فراری‌اند، چون چیزی جز تسلیمشون نیست. همزمان دولت دوم ترامپ، از سایهٔ اسرائیل روی سر این‌ها حرف میزنه. یعنی میخوام با توافق تمومش کنم بره، اما اگه نیای پای میز مذاکره، میتونم دست اسرائیل رو باز بذارم.
و بحث تغییر خاورمیانه هم طرحیه که داره دنبال میشه.

جمهوری اسلامی برای این موضوع، روی این حساب کرده که هرطور شده این چهارسال دولت ترامپ تموم بشه و باز هم وقت بخره. و برای جلوگیری از فروپاشی؛ روی فشارها، فریب‌ها، و دزدی‌ بیشتر از مردم حساب کرده. و اینجاست که نقش مردم مثل همیشه پررنگ‌تره. باید جای مانور دادن روی ترامپ، جامعه رو نسبت به این موضوع، حساس و آماده کرد. چون این چیزیه که کنترلش دست ماست.

این جانور رو ببینید. میگه همینطور که در اون سال‌ها تونستیم از فشارها عبور کنیم، الان هم می‌تونیم. اما این جانور نمیگه منظورش از «عبور» چیه. یکی از این عبورها، فریب بورس بود، که قبلا بارها گفته بودم.

بورس فریبی بود که تمام دستگاه تبلیغاتی حکومتی براش فعال شد و موفق شدند سرمایهٔ خیلی‌ها رو واردش کنند. حکومت از این طریق، بخش بزرگی از بودجه‌ای که نیاز داشت سرپا بمونه رو، تأمین کرد. و خیلی‌ها رو با غارت پولشون، رها کرد. یعنی بخشی از فروپاشی رو برداشت و انداخت روی دوش مردم. و بورس هدیه‌ای بود از اون مردم به حکومت.

به طور مثال: وقتی بنزین گرون‌تر می‌شه، یعنی می‌خواد بخشی از هزینه‌هاشو جبران کنه. وقتی به همه‌چیز مالیات بسته، می‌خواد بخش دیگه‌ای رو جبران کنه. اینجاست که حتی یک لیتر بنزین نباید فروخته بشه. اینجاست که «جامعه» کشور رو به تعطیلی می‌کشونه. اینجاست که «مردم» از حکومت توتالیتر گرفته می‌شه. اینجاست که «چرخ وضعیت» دیگه به نفع حکومت نمی‌چرخه‌. وقتی مردم ازش گرفته بشن، دیگه نمی‌تونه به سازمان‌ها و افراد مفت‌خورش پول برسونه، فلج می‌شه. فلج شدن در این وضعیت، یعنی دیگه جلو نمیره و فروپاشی اقتصادی رفته سمت حکومت.