GHOSTEEN | شبح

و خسته‌ام. اما به بودن در دامانِ بکرِ چنین طبیعتی می‌ارزه این خستگی.

از امروز، آلش‌دشت.

خونه جدیدا برام خونه‌ست.
وقتی برمی‌گردم بهش خیلی حس دلپذیری داره برام. شاید بازتعریف و بازآفرینی در بزرگسالی مهم‌ترین چیزایین که می‌تونیم یاد بگیریم.

به شبح(اینجا) که فکر می‌کنم، گاهی دلم می‌گیره. انگار که اونقدر که باید به چیزی که می‌تونست برسه نرسید، چیزی که باید می‌شد و حقش بود بشه نشد. قصور از منِ تنبل و بی‌مهری سایرین این فضاست. من اونقدر زور نداشتم که اینجارو اونجوری که روز به روز توی چنلای مختلف ردشو ببینید اداره کنم و دیگران هم اونقدر از من و اینجا خوششون نیومد که بخوان معرفیش کنن یا دلشون بخواد داخلش عضو باشن.
نه شکایتی هست و نه گلایه‌ای. صرفا اینجا هم مثل خودم تکه‌ای مغموم و به دور افتاده‌ست از هم‌رده‌گان خودش. چه‌بسا بهتر و عمیق‌تر اما دور و نادیدنی. کوبنده‌تر بگم، دوست نداشتنی.

(در آینه نگاه می‌کند)
ای احمق.

@GHOSSTEEN
@somewheretoshare

کتاب فارغ از اینکه دیگه تبدیل به یک کالای لوکس شده، بازار منفعت طلبی خیلی‌هارو هم داره گرم می‌کنه. بلاگر‌های کتابی که دارن به کثیف‌ترین شکل ممکن از گمراه نمودن و مردم رو سوار موجی که نباید کردن، ارتزاق می‌کنن.
کسایی که تلاششون از دور معرفی کتاب و ترجمه‌ی خوب باید باشه اما بیشتر دارن به شما کالا می‌فروشن. کتابای بیدگل رو نخوندی؟ کتاب خون نیستی. کتاب‌های فلان نشر رو نخریدی؟ احمقی. کتاب‌های گرون نشر فلان رو پیش خرید نکردی؟ پس چطور می‌خوای بگی که ادبیات دوست داری؟

نیاز نیست بگم کیا و کجاها، همین که در اکسپلور اینستاتون بچرخید می‌بینید کسایی رو که با عینک زرد یا موهای بلند و لبخند‌های دندون‌نما، شمارو به سمت خریدن می‌‌برن‌‌. درست مثل فروش‌تلفنی‌هایی که به آدم زنگ می‌زنن و به زور می‌خوان چیزی که نمی‌خوای و نباید رو بکنن تو پاچت.

در ایران دیگه کتاب هم نمیشه خوند. واقعیت دردناکی‌ست که دیگه پذیرفتمش. این دولت و این جغرافیا خوب کارشو داره انجام میده‌. تبدیل شدن ملت به گوسفند‌هایی که سودای کتابخونه داشتن براشون یک آرامش خاطر رو به همراه میاره.

پیشنهاد من؟ نخونید. نخوندن می‌ارزه به اشتباه خوندن. برید وقتتون رو بذارید به جای کتاب خوندن، فیلم و سریال ببینید. تا همین سریال دیدن رو هم از شما دریغ نکردن. فارغ از این‌ها هرکاری کردید بکنید اما کتابِ الکی نخونید. کتابِ ترندِ اینستایی، که دست عروسک‌های خیمه‌شب بازی هستند رو تهیه نکنید.

به ساقه طلایی می‌‌زنم سسِ شکلات.
حالا در دهانم یک کویر شکلاتی دارم.

بعضی‌ها اعتیاد دارن به حماقت.
اگر گاهی در مسیر درستی قرار بگیرن بی‌قرار می‌شن و سریعا می‌زنن به جاده خاکی و مسیر احمقانه‌شون رو پیش می‌برن. این‌هارو نه میشه کمک کرد نه میشه نجات داد. فقط باید بیخیال شی و امیدوار باشی روزی یا جایی اعتیادشون دلشون رو بزنه. هرچند که ترکِ عادت بدجوری موجب مرضه.

این زندگی زخم عمیقی‌ست که هیچگاه خوب نمی‌شود.

این شاهکارو ببینید و لذت ببرید.

https://youtu.be/nyWbun_PbTc?si=c1_hI9aHb6l0cBsU

به به، می‌بینم که چوب طویل و ضخیمِ افسردگی در همه‌ی ما فرو شده.

سرم می‌گیره درد
می‌میرم بَد.
بَد
بَد
بَد

عزیزانم. من به همه‌ی شما فکر می‌کنم. به شما که در کنارم ندارم‌تان و نفس که می‌کشم، بیرون دادن هوا سخت می‌شود. انگار که هروقت نبودن‌تان را به یاد می‌آورم هوا سنگین می‌شود. رفتن‌تان هیچوقت عادت نمی‌شود. نبودنتان دردی‌ست شگرف بر نیمچه‌ پیکره‌ی قلبم.

اما در نهایت زنده‌ام.
و... خواستم بگویم مغموم، اما بگذارید فقط زنده باشم. مغمومیت مرا کَس خریدار نیست.

شکمم را بِدَر و آن را از پیتزا پر کن.

انسان‌ها باید تتویِ "بکش مرا، اما عاشقم مَکُن" بزنن.

روابط انسانی اونقدر جالب نیستند.
اگر عشق‌ورزی و دوست داشته شدن می‌خواید حیوان خونگی بگیرید. رابطه‌ی قابل فهم‌تر و ارتباط پایدار‌تری خواهید داشت. درامای کمتری هم.

من و دوستم زیر بارون:

انقدر که این شهر ماشین داره، جاده و راه برای رفتن نداره. اکثرا هم بومی نیستن.