اکهارت تله

جنگ در هر صورت نمود تنش، خشونت و خود خواهی انسان است
و بازتابش جز خرابی و مرگ نیست.

تا زمانی که این خودخواهی
دست قدرتمندان  قرار میگیرد، بهایش را انسانهای زیادی پرداخت می کنند.

شاید توان ما نمی‌رسد این جهان را از
دست دیوانگان نجات بدهیم،
ولی قادر هستیم
به دیوانگی و تنش خودمان پایان دهیم.

#محمود

ترس، سایه‌ای‌ست که پیش از خودِ واقعه فرا می‌رسد.
ذهن را تسخیر می‌کند، تصویرها را بزرگ می‌سازد، آینده را تیره می‌کند و حال را ناپیدا.
وقتی ترس چیره می‌شود، دیگر چیزی باقی نمی‌ماند جز واکنش؛
انرژی حیاتی، که می‌توانست صرف ادراک، صبر یا خلق شود،
در آستانه‌ی بقا می‌سوزد و خاموش می‌شود.

در چنین وضعیتی، هوشیاری جای خود را به اضطراب می‌دهد.
جایی برای شنیدن درون نمی‌ماند، چون صداهای بیرون دائماً تکرار می‌شوند.
رسانه‌ها، اخبار، شایعات… همه چیز را با زبانی می‌گویند که در آن، «بودن» جای خودش را به «ترسیدن» داده است.

اما ترس، اگرچه طبیعی‌ست، لزوماً حقیقت را نمی‌گوید.
کار ترس، نجات دادن است، نه نشان دادن واقعیت.
و آن‌چه ما نیاز داریم، نه فقط نجات جسم، بلکه نجات آگاهی‌ست از انجماد.

درک شرایط بحرانی، ضروری‌ست؛
اما اگر این درک با تسلط ترس آمیخته شود، دیگر به عقلانیت نمی‌رسد،
بلکه به فلج شدنِ ذهن و تحری...

اکهارت تله:

جنگ یک طرز فکر است
در برخی موارد، شاید لازم باشد از خودتان یا فرد دیگری در برابر آسیب محافظت کنید، اما مراقب باشید که مأموریت‌تان را «ریشه‌کن کردن شر» قرار ندهید، چرا که ممکن است خودتان به همان چیزی تبدیل شوید که با آن در حال مبارزه‌اید. مبارزه با ناآگاهی، شما را نیز به ناآگاهی می‌کشاند. ناآگاهی، رفتار ناهنجار ایگویی، هرگز با حمله شکست نمی‌خورد. حتی اگر رقیب‌تان را شکست دهید، ناآگاهی فقط به درون شما منتقل می‌شود یا در لباسی دیگر دوباره ظاهر خواهد شد. هر چیزی را که با آن بجنگید، تقویت‌اش می‌کنید؛ و آنچه را که در برابرش مقاومت کنید، پایداری خواهد یافت.
امروزه زیاد می‌شنوید که می‌گویند «جنگ علیه» این یا آن؛ و هرگاه این عبارت را می‌شنوم، می‌دانم که آن تلاش محکوم به شکست است. جنگ علیه مواد مخدر، جنگ علیه جرم، جنگ علیه تروریسم، جنگ علیه سرطان، جنگ علیه فقر و... . برای مثال، علی‌رغم جنگ علیه جرم و مواد مخدر، در بیست و پنج سال گذشته، جرائم و تخلفات مرتبط با مواد مخدر به‌طرز چشمگیری افزایش یافته‌اند. جمعیت زندانیان ایالات متحده از حدود ۳۰۰ هزار نفر در سال ۱۹۸۰ به رقم سرسام‌آور ۲.۱ میلیون نفر در سال ۲۰۰۴ رسیده است.
جنگ علیه بیماری‌ها در کنار دستاوردهای دیگر، آنتی‌بیوتیک‌ها را به ما داده است. در آغاز، آن‌ها بسیار موفق ظاهر شدند و به‌ظاهر ما را در برابر بیماری‌های عفونی پیروز کردند. اما اکنون بسیاری از کارشناسان معتقدند که استفاده بی‌رویه و بی‌تأمل از آنتی‌بیوتیک‌ها، همچون بمبی ساعتی عمل کرده و باکتری‌های مقاوم به آنتی‌بیوتیک، یا همان «ابر‌باکتری‌ها»، به‌احتمال زیاد موجب بازگشت بیماری‌های عفونی و حتی شیوع همه‌گیری‌های جدید خواهند شد. طبق گزارش نشریه انجمن پزشکی آمریکا، درمان‌های پزشکی سومین عامل اصلی مرگ‌ومیر در ایالات متحده، پس از بیماری‌های قلبی و سرطان، به‌شمار می‌رود. هومیوپاتی و طب سنتی چینی دو نمونه از رویکردهای جایگزینی هستند که بیماری را به‌عنوان دشمن تلقی نمی‌کنند، و بنابراین بیماری‌های جدیدی نیز تولید نمی‌کنند.
جنگ یک طرز فکر است؛ و هر اقدامی که از چنین طرز فکری ناشی شود، یا دشمنِ فرضی را تقویت می‌کند، یا اگر در جنگ پیروز شوید، دشمن یا شرّی جدید و گاه بدتر از قبلی خلق می‌شود. میان وضعیت آگاهی شما و واقعیت بیرونی، پیوندی ژرف و متقابل وجود دارد. وقتی در چنگال طرز فکری چون «جنگ» هستید، ادراکات‌تان شدیداً گزینشی و تحریف‌شده می‌شوند. به بیان دیگر، فقط آنچه را که می‌خواهید می‌بینید، و سپس همان را نیز بد تفسیر می‌کنید. می‌توانید تصور کنید چه نوع عملی از چنین نظام توهم‌آلودی بیرون می‌آید. یا به‌جای تصور، امشب اخبار تلویزیون را تماشا کنید.
ایگو را آن‌طور که هست بشناسید: یک ناهنجاری جمعی، دیوانگی ذهن انسان. وقتی آن را آن‌گونه که هست بشناسید، دیگر آن را به‌اشتباه به‌عنوان هویت کسی تلقی نمی‌کنید. وقتی ایگو را ببینید، حفظ آرامش در برابر آن بسیار آسان‌تر می‌شود. دیگر شخصی‌اش نمی‌کنید؛ شکایتی در کار نیست، سرزنشی نیست، اتهامی نیست، و «اشتباه گرفتن کسی» وجود ندارد. هیچ‌کس مقصر نیست. این فقط ایگوی یک نفر است، همین. وقتی درک کنید که همگان از یک بیماری ذهنی مشترک رنج می‌برند — برخی شدیدتر از دیگران — شفقت در دل‌تان زاده می‌شود. دیگر درامی که بخشی از تمام روابط ایگویی است را سوخت نمی‌دهید. سوخت آن چیست؟ واکنش‌گرایی. ایگو از آن تغذیه می‌کند.

🌿 آیا صلح می‌خواهی یا درام؟
تو صلح می‌خواهی. هیچ‌کس نیست که صلح نخواهد. با این حال، چیزی در درون تو هست که درام می‌خواهد، کشمکش می‌خواهد. شاید اکنون آن را حس نکنی. شاید لازم باشد تا موقعیتی پیش بیاید — یا حتی فقط یک فکر — که واکنشی را در تو برانگیزد: کسی تو را به چیزی متهم کند، تو را نادیده بگیرد، به حریم تو تجاوز کند، شیوه کارت را زیر سوال ببرد، بحثی درباره پول پیش بیاید... .
آیا در آن لحظه می‌توانی آن فوران عظیم نیرو را در درونت حس کنی؟ آن ترس را، شاید پنهان‌شده در پس خشم یا خصومت؟ آیا صدای خودت را می‌شنوی که تند یا جیغ‌مانند می‌شود؟ یا بلندتر، و چند پرده پایین‌تر؟ آیا می‌توانی آگاه شوی که ذهن‌ات با شتاب در حال دفاع از موضع خود، توجیه، حمله یا سرزنش است؟
به‌عبارت دیگر، آیا در آن لحظه ناآگاهی می‌توانی بیدار شوی؟ آیا می‌توانی احساس کنی چیزی در درونت هست که در حال جنگ است؟ چیزی که خود را در خطر می‌بیند و می‌خواهد به هر قیمتی زنده بماند؟ چیزی که به درام نیاز دارد تا هویت خود را به‌عنوان شخصیت پیروز در آن نمایش تثبیت کند؟ آیا می‌توانی احساس کنی که چیزی در تو هست که ترجیح می‌دهد «حق» با او باشد تا اینکه «در صلح» باشد؟

کتاب جهانی نو
@eckharttoll

در تضاد با واقعیت و آنچه آرزویش را میکردم ،آنچه را که بود از دست دادم.
امروز به لطف زندگی و آنچه از کلاس درسش آموختم یاد گرفتم با منطق زندگی ،زندگی کنم نه با منطق خودم.
یاد گرفتم که زندگی همین جاست نه آنجا که تصور میکنم.
یاد گرفتم با آنچه که هست در ساحت تسلیم و پذیرش باشم.
هرگاه  با آنچه که هستم و آنچه که دارم در کیفیت سپاسمندی و رضا نباشم همان را هم از دست میدهم.
امروز و این لحظه را با تمام وجود زندگیش میکنم زیرا روزی خواهند نوشت این هم از دست رفت .
یاد گرفتم وقتی میگویم "چرا "دوباره دچار توهم من و غرور شده ام .
باچرا و مخالفتم با واقعیت ،عملا خویشتم را از زندگی جدا کرده ام و نسبت به لطفی که زندگی منو از بحران آشفتگی و رنج رهانید ،بی تفاوت و حرمت شکنی کرده ام.
یاد گرفتم هر چیزی رو که مهم تصور کنم ،مالکش شوم ،بایدش کنم،کنترلش کنم و در کل هرچیزی رو که در روانم بسازم ،
دعوت به رنج و ترس کرده ام.

#نگاه_دوست