Har tong shunday perashki pishiraman.
Bir yil oldin turmush o‘rtog‘im bilan "Urfon" bookkafesini tashkil etganmiz. 500ga yaqin kitoblarimni olib borib qo'yganman. Cafe maktab yonida joylashgan.
Perashkilarni ham o‘sha joy uchun pishiraman. Har kun 100 dan ortiq perashki, hot-dog, coffee, shirinliklarim va hokazolar sotiladi. Men o‘quvchi hamda o'qituvchilar uchun oddiy bufetchi opa (ba'zan xola😅)man.
Ular meni hatto universitetda o‘qiganimniyam bilishmaydi. Tasavvur ham qilishmaydi. Ba'zi o'qituvchilar mensimaygina muomala ham qilib qo‘yadi. Bufetchiman-da))
Hammasiga kulib qo‘yaman😊
Ba'zilar hayron bo‘lib so‘rashadi: "Shuncha qiynalib, kontrakt to‘lab, 4 yil o‘qib, nega o‘qituvchi bo‘lmadingiz", deb.
Ularga "muharrirman, kopirayterman, sahifalovchilik qilaman. Bir qancha sayt va nashriyotlarda online ishlayman", deb batafsil javob bersam, baribir tushunishmaydi. "Eee, o‘qituvchimas ekansiz-ku baribir", deya bosh chayqaydi. Ular uchun bufetchi, diplomli qora ishchiman.
Ammo hecham afsuslanmayman. Boshida o‘zim ham g‘alati bo‘lib yurdim. Ammo yaqinda butun hayotimni (xuddi 50 yil yashagandek gapirvordim-a😂) sarhisob qilib ko‘rib, o‘zimdan qanoat hosil qildim.
Odamga o‘xshab, ofisga borib-kelib ishlamaganimga 3 yildan oshdi. Shu vaqt ichida online faoliyat olib bordim. O‘ylab qarasam, hayotimda yutuq deb qarasa bo'ladigan hamma narsaga shu 3 yilda erishibman.
Jismoniy va aqliy mehnatni birlashtiroldim. Perashki pishiramanmi, pishiriq tayyorlaymanmi yoki mijozlardan qolgan idish-tovoqni yuvamanmi, qo'lim ishda ekan miyam aqliy faoliyatda bo‘ldi.
Yumushlarni bajararkanman o‘qib bo‘lgan kitoblarimning tahlili bilan mashg‘ul bo‘laman. Qo‘lim sal bo‘shashi bilan kursining bir burchiga omonatgina o‘tirib tezgina maqola yozishga tushaman. Natijada kun.uz saytida 50 ga yaqin, demokrat.uz saytidan o'nlab maqolalarim shunday holda vujudga keldi.
"Mutolaa" loyihasidagi faoliyatim ham shu tarzda kechdi. G‘oyalar ayni jismoniy mehnat vaqtida quyilib keladi.
Uyimiz bilan cafe orasi 14 daqiqalik yo‘l. Shu masofa orasidan audio kitob tinglab o'taman. Uyga qaytgach esa yarim tungacha tahrirlarim bilan shug'ullanaman.
Anglab yetganim shu bo‘ldiki, insonda ichki bir ishtiyoq bo‘lsa, xohish kuchaysa, qiziqish ustun kelsa, har qanday vaziyatda o‘zi sevgan, intilgan, rohatlangan mashg'ulotlariga vaqt, imkon topoladi. 8 sigir ichida unisini qo‘yib, bunisini sog‘ib, boqib yurib ham "Yosh kitobxon" loyihasida Respublikaga chiqolganman. 4 oy turk tilini mukkamdan ketib o'rganib, B2 sertifikat olganman. Bular o‘zim uchun amaliy dalil bo‘ldi.
Shamolni tutib, qamab bo‘lmaganidek, ishtiyoq bilan urgan yurakni, zavqqa to‘lgan ko‘ngilni bog'lab qo‘yib bo‘lmaydi. Bu imkonsiz.
Kishi orzu-umidsiz yashamaydi, yasholmaydi. Sizda intilish bormi, sharoitni tashqi tomondan qidirmang. Uni ichkarida yarating. "Ichkari"ni eshiting, quloq soling.
Katta ishtiyoq doim ham bo'lavermaydi. Bu yutuq. Ishtiyoqingiz yo‘q bo‘lsa, 24 soat bekorchi bo‘lsangiz-da hech narsa qilolmaysiz. Sizni harakatga undaydigan, intiltiradigan bu — ichkarida.
Ichkaringiz olovlanib turgan bo‘lsa, o‘chishiga, o‘chirishlariga yo‘l qo'ymang. Harakatlaringiz, orzularingiz bilan unga o‘tin qalang. Hammasini uddalasa bo‘ladi!
@qodirova_g
