برخی محاکم کیفری یکی از دلایل خویش را بر محکومیت متهم، تقاضای مصالحه دعوا از سوی متهم به شاکی محسوی می نمایند لکن با عنایت به حاکمیت مقررات ماده 755 قانون مدنی که اشعار داشته «صلح با انکار دعوا نیز جایز است بنابراین درخواست صلح اقرار محسوب نمی شود» تقاضای مصالحه ای که در جریان تحقیقات مقدماماتی و یا قبل از صدور حکم از سوی متهم به شاکی تقدیم می گردد هرگز بعنوان اقرار به انتساب جرم نبوده و نمی تواند دلیلی برای اثبات ادعای شاکی تلقی گردد، البته برخی محاکم قضایی این امر را فقط در حد اماره بر مجرمیت متهم می دانند که ممکن است موجبات علم قاضی را فراهم نماید که باز هم باید توجه به این مهم را خاطرنشان کرد که اماره ای موجب علم قاضی در صدور رای علیه متهم است که «اماره بیّن» باشد و با عنایت به تعارض این امر با مقررات ماده 755 قانون مدنی نمی توان درخواست مصالحه از سوی متهم را « اماره بیّن » تلقی نمود و هرگز موجبات علم قضایی را فراهم نخواهد ساخت.
در کانال «دانش حقوق ایران» (کانال تخصصی آیین دادرسی کیفری) با ما همراه باشید.
https://t.me/DrNasserKatouzian