آبی‌ترینِ‌او؛

دیشب یکی از خاص‌ترین تجربه‌هایی بود که با هم داشتیم. سخت بود، سرد بود، سیل بود، ولی قشنگ بود. بعد از لایه لایه لباسِ کلفت راه افتادیم و پیاده رفتیم سمتِ بام؛ توی راه از دکه خرید کردیم، آشِ داغ گرفتیم، چایی‌نبات خوردیم، به داریوش و سیاوش و حبیب و شادمهر و شاهین‌نجفی گوش دادیم، نشستیم لبه‌ی پرتگاه و با شهرِ زیرِ پامون "وقتی شکنجه‌گر تویی، شکنجه اشتباه نیست." رو خوندیم، با "بزن باران و شادی بخش جان را، بباران شوق و شیرین کن زمان را، به بامِ غرقِ در خونِ دیارم، بپا کن پرچمِ رنگین‌کمان را." سیگار کشیدیم، لنگر انداختیم توی یکی از کافه‌ها و ساعت دو همزمان با صاحبِ کافه ازش بیرون اومدیم، رفتیم زیرِ سایه‌بون و کلی با کومان خندیدیم، تا پنجِ صبح قدم زدیم و عاشقی کردیم، و در نهایت شیشِ صبح برگشتیم و زیرِ پتو و توی تختِ گرم و نرم بغلِ هم بیهوش شدیم. راستی؛ ماهگردمون یکی شد با یک ماهگیِ با هم زندگی کردنمون. این یک ماه بیشتر از هر وقتِ دیگه‌ای فهمیدم که چقدر این آدم رو دوست دارم، چقدر بدونِ این آدم تموم میشم و چقدر به وجودش و حضورش محتاجم.

برای واقعی بهترین ماهگردمون بود.

یک روز که بیشتر از همیشه کنارتم.

به این شهر قسم که میپرستمت.

یکی از قشنگ‌ترین شب‌های زندگیم، شب ماهگردمون و دیدن چراغ‌های شهر زیر بارون با تو بود.

یک روز که بیشتر از همیشه کنارتم.

آذرِ شما و ماهگردِ ما؛
مبارک.💙

یک روز که بیشتر از همیشه کنارتم.

کیک صورتی، توی کافه‌ صورتی، برای پرنسس صورتیم. :))

"سیگار دوتایی نه، یه سیگارو دوتایی میکشیم."

یک روز که بیشتر از همیشه کنارتم.

قرار بود امشب آسا برگرده خوابگاهش و پیشِ هم نباشیم؛ پاشد حاضر بشه که طی یه حرکتِ انتحاری منم پاشدم. با هم راه افتادیم سمتِ انقلاب و الان رسیدیم خوابگاهش. :)))

میمیرم برای شب‌های تهران کنارِ آسا.