طناب و زنجیر به پایِ اراده و توانایی هات بستی چون فکر میکنی عقبی!
نشستی تو ذهنت هی مقایسه میکنی
ک من کجام
ک کی کجاس
ک اگه از فلان نقطه فلان حرکتو میزدم چی میشد
ک بینهایت فکر دیگه...
و مدااام بین غم و حسرت و غبطه پاسکاری میشی
سخته ولی
بلوغ خیلی بزرگ و اتفاقا پیشبرنده ایه
اگه به این درک برسی ک از هیچ! کسی و هیچ موقعیتی، نه جلوتری نه عقب تر
بعد اعتماد به نفست برمیگرده
و آزادتر میشی برای تلاش کردن
برای بیشتر کردنِ تلاشت 🐉
چون دیگه همچین ذهنیتی درونت نیس ک من عقب افتادم پس دیگه فایده نداره تلاشام