برکه‌ی کهن

‌

این مطلب را هفت سال و شش ماه و شش روزِ پیش در همین کانال نوشتم. انگار آن روز خیلی خوش خیال بودم که نوشته‌ام:

«ذهنِ بشرِ امروز، آنقدر پخته شده است که بتوانَد یک پله بالاتر از تمامِ ارزش‌های تمایزگرش قرار بگیرد و همه‌ی آن‌ها را در مقیاسی کوچک‌تر و از بالا، در تمایزِ با (نیستی) ببیند و شناختی تازه‌تر از جهان ارائه کند.»

طی این هفت سال فهمیده‌ام ذهنِ بشر آنقدرها هم پخته نیست و اکثریت مردم هنوز درگیرِ تمامِ تعصباتِ احمقانه‌ی خودشانند. تعصباتی برخاسته از رسومی که بیدل سیصدسال پیش آرزوی رهایی از آن‌ها را داشت و گفت:

گرفتارِ رسوم اندیشه‌ی آرام کم دارد
عقاید آن‌چه دارد خدمتِ دیر و حرم دارد

و بعد از سیصدسال، بشر هنوز گرفتارِ همان رسم ها و عقاید است.

‌

‌
ذهنِ بشر همواره در حالِ ایجادِ تفاوت بوده، آن‌گونه که انگار حیاتِ ذهنِ بشر، وابسته به این تفاوت‌ها بوده است. تفاوت‌هایی از نوعِ (روز و شب) (سرد و گرم) (تاریک و روشن).

ذهنِ بشر در ابتدای حیاتش، شاید همچون ذهنِ کودکی خردسال، دست به شناختِ جهان زده است و این تفاوت‌های دوگانه را ایجاد کرده است.

اما در فرایندِ بلوغِ اجتماعات، این تفاوت‌ها کمی انتزاعی‌تر شده‌اند و در دوره‌ای از تاریخِ بشر، شاهدِ تولدِ دوگانگی‌های ارزشی همچون (خوب و بد) (زشت و زیبا) (پاک و پلید) (مومن و غیرِ مومن) و از این دست تمایزات استیم.

با تکامل بیشتر و برجسته تر شدنِ فردیت، تمایزِ (من و دیگران) یا (ما و آن‌ها) به وجود آمده که امروز از تمایزاتِ ارزشی در راستای تمایزِ (ما و آن‌ها) استفاده و بعضا سوءِ‌استفاده می‌شود.

همان‌گونه که مثلا داعش با تکیه بر ارزش‌های مذهبی‌اش، جهان را برای پیروانش (مومن و غیرِمومن) کرده تا به حیاتِ (ما و آن‌ها)یش ادامه دهد.

در طولِ مشاهداتی که داشته‌ام، انسان‌های بزرگ و تاثیرگذار، همواره به دور از این تمایزاتِ ارزشی زیسته‌اند و جهان را فراسوی نیک و بد دیده‌اند.

برای مغزهای بزرگ هم، هستی دارای تمایزی عمده است، اما تمایزی که در برگیرنده‌ی تمامِ این تمایزاتِ کودکانه می‌باشد.

تمایزی که من در ذهن‌های بزرگ مشاهده کرده‌ام، تمایزِ (هستی و نیستی) (بودن و نبودن) است.

تمامِ تمایزاتِ کودکانه و نابالغانه‌ی بشر در حیطه‌ی هستی وجود دارند.

چه خوب و چه بد، چه زشت و چه زیبا، چه پلید و چه پاک، همه در یک امر مشترکند و آن امرِ هستی داشتن است.

حتا بشر، مرگ را هم در قالبِ گزاره‌های هستی‌دار تعریف می‌کند، گزاره‌هایی از قبیلِ (رفتن) (جاودانگی) (لذت و عذابِ بعد از مرگ) و از این دست گزاره‌های حاصل از هستی. حال آنکه مرگ در نگاهِ اول نیستی به نظر می‌آید.

البته شاید مرگ را هم بتوان بعد از مدتی نگاه از این دریچه در حیطه‌ی هستی جا داد. به هر حال بحث این نیست.

امروز، جهان با تمامِ تمایزاتش، دارای یکنواختیِ کسل‌کننده‌ای‌ست که برای درک کردن و رهایی از آن، به نظرم، تنها راه، وارد شدن به مرحله‌ی تازه‌ای از تمایزات است. راهِ جدیدی که جهان را از منظرِ (بود و نبود) نگاه کند.

به نظرم امروز، ذهنِ بشر آنقدر پخته شده است که بتوانَد یک پله بالاتر از تمامِ ارزش‌های تمایزگرش قرار بگیرد و همه‌ی آن‌ها را در مقیاسی کوچک‌تر و از بالا، در تمایزِ با (نیستی) ببیند و شناختی تازه‌تر از جهان ارائه کند.

(حمید زارعی مرودشت)

ـ @berkeye_kohan ـ
‌

‌

مسخره‌ترین و مضحک‌ترین چیزی که این‌روزا می‌بینم، کلیپ‌های آزادی‌خواهانه هست که روشون صدای هوشنگ ابتهاج رو می‌ذارن.

مخصوصاً کلیپ‌هایی که آزادی‌های زمان پهلوی رو با صدای ابتهاجِ سایه‌زا، نشون میدن.

واقعاً از فعالیت‌های ابتهاج در مبارزه با پهلوی خبر ندارین یا چی؟

فراموش‌کارین یا کلا نمی‌دونین؟

ابتهاج آخه؟ سایه آخه؟

شما به تخلصش دقت کن! اگه دنبال نور هستی، به سایه چیکار داری؟


‌

‌

🔺تشبیهِ لبِ معشوق، به ‹اتُم› در شعر حافظ!🔻

نکاتی مهم برای فهمِ درست و بهتر از شعر حافظ، در ویدئوی جدیدِ کانالِ زیرکرسی با اجرای «پری‌چهرِ چشم‌چتر».

ویدئو را از لینکِ زیر مشاهده بفرمایید

ـ https://youtu.be/VDUKQTAVA50?si=czEBioUnAA4-EwYq


‌