Осень

من گفتم رهات کردم؛ اما بیشتر از تو، به خودم دروغ گفتم. تو رها نمی‌شی؛ از اسارت این تن، از تمنای این قلب، از افکارِ خسته‌ی این مغز...
از این انبوه حُزن و رنجِ علاج ناپذیر. از این سیلان ویرانسازِ اشک.
                         秋
#Осень  #Salva
                                             

Осень pinned Deleted message

and if I stopped talking would you hear my silence?

اگـر از صـحبت کردن دسـت بکشم؛ سـکـوتم رو میشنوی؟

هر دفعه میام بگم سختمه و نمیشه یادم میاد سخت‌تر از ایناشم رد کردم و شده!

Darling, hold me while you wipe my tears
عـزیـزم، وقـتی داری اشـکامو پـاک مـی کنی مـنو نـگـهدار
Falling, you say I'm wise beyond my years
سـقوط مـی کنم، تـو گـفتـی من از سـنـم عاقـل تـرم و بیـشـتر مـی فـهمـم

‍ وودی آلن میگه"من واقعا احساس میکنم زندگی یه تجربه ی دردآور، کابوس وار و بی معنیه و تنها راهی که شما برای شاد بودن دارید اینه که به خودتون دروغ بگید و خودتون رو گول بزنید و من اولین نفر نیستم که این حرف رو میزنه یا دقیق ترین آدم تو این حوزه؛ اینو نیچه، فِرُوید و اونیل هم گفتن. انسان باید توهم و خیال داشته باشه تا بتونه به زندگی ادامه بده. اگر به زندگی خیلی صادقانه و شفاف نگاه کنید زندگی غیر قابل تحمل میشه."و آره، من هم از وقتی پِی بردم خوشی نایابه و تلنگرِ بعد از رسیدن به واقعیت هم می تونه درست مثل رویاهای آنیِ مُرتفع مون تَله باشه، وقتی که ماهیت هستی و هَرج و مَرجِ اِنتظام یافته ی اون، منتهی شدن باورِ مَحض به اِنحطاط و هیچ انگاری..رو دیدم، وقتی بارها ناعادلانه قضاوت و بی هیچ توضیحی رها شدم و.. دیگه فریب اونچه عده ی کثیری با صدای رسا به گوش بقیه می رسوندن بر واقعیت استواره، یه اصلِ حاکمه و ..رو نخوردم. نه مکرراً حقیقت رو به خودم دیکته کردم و نه غرقِ خیالات خام شدم. البته، راهکار من دروغ گفتن به خودم نیست. فقط باید یه جاهایی احتمالات رو هم وارد چرخه ی باورمون کنیم. برای پیشبرد اهداف کوچک و بزرگی که داریم، برای امیدوار موندن، داشتن روحیه قوی، به آرامش و حد اعلا رسیدن و.. باید بپذیریم بعضی مواقع انکارِ محالات و کم توجهی به یأس لازمه وگرنه هیچ ممکنی؛ ممکن و هیچ نقص ساختاری ای رفع نمیشه.
                         秋
#Осень  #Czar
                                            

Happiness is a butterfly
خـوشـحالی( خـوشـــبـختی) یه پـروانه سـت
Try to catch it, like, every night
تـقـریـبـا هـرشـب سـعی مـی کنم این پـروانه رو بگـیرم
It escapes from my hands into moonlight
اون از دسـت من به سـوی نـور مـاه فرار می کنه
Every day is a lullaby
هـر روز یـه لالایـه
Hum it on the phone, like, every night
تـقریـبا هـر شـب پـشت خـطـ بـرات زمزمـه اش مـی کنم
Sing it for my babies on the tour life, ah
بـرای عـزیـزانم ( ایـن لالایـی) رو تـوی تور کـنسرت هام مـی خونم

اسم تو یه ملودیه که توی ذهنم طنین‌انداز می‌شه. یه موسیقیِ شیرین و دلنشین که نمی‌تونم به فراموشی بسپارمش.
ذهنم یه هزارتوئه؛ پیچیده و درهم با خاطراتی که به یادگار گذاشتی. و من غرق شده ی گرداب دریایِ دلتنگی و غمَم، که برای نفس کشیدن تقلا می‌کنه. اگه بخوام داستانمون رو بنویسم، یه تراژدی رو به رشته تحریر درآوردم، یه قصه بافته شده با اندوه و مملو از تلخیِ عشقی بی‌ثمر."
                         秋
#Осень  #Salva
                                            

No doubt, right?

Осень pinned «‍ ‍و همچنان پاییز و پاییز به طرز غم افزا؛ خاطره آسا و روح فرسا.و همچنان زیستنِ پویاییِ پاییزِ تقدیری که کماکان ستیزِ نویسنده ای منتسب به پیروی از رمانتیسم در آن با توصیفات صناعت گونه و اغراق آمیزِ زاده ذهنش به کمک مهماتِ جنگیِ ادبیِ رئالیستِ نیمه تاریکِ وجودش،…»

‍ ‍و همچنان پاییز و پاییز به طرز غم افزا؛ خاطره آسا و روح فرسا.و همچنان زیستنِ پویاییِ پاییزِ تقدیری که کماکان ستیزِ نویسنده ای منتسب به پیروی از رمانتیسم در آن با توصیفات صناعت گونه و اغراق آمیزِ زاده ذهنش به کمک مهماتِ جنگیِ ادبیِ رئالیستِ نیمه تاریکِ وجودش، در اَواخرِ خَزان ادامه دارد. واقع بین نیک می داند جراحت های زندگی کامل درمان نمی شوند و بایستی با آنها مدارا کرد. او واقف است که زیبندگی اش بیشتر، افرادی که به ظواهر امر توجه دارند را بر سر راهش قرار می دهد که اعتماد به آنها حماقت محض است. هر موهبتی که آفریدگار به تو ارزانی داشته در مقابل نعمات دیگری را هم ستانده... زیبایی و ذکاوت، مهارت و استعداد و..اینها را شاید داده اما مهر، عشق و ..، هدفِ غایی و اصلِ کلیدیِ متولد شدن در جهانِ هستی را ستانده و من چه دارم جز توده ابری سیاه در سینه ام که نمی بارد؟ امید؟ داد و ستد است عمر آدمی. شادی محال می نماید و امید خیالی تجلی می کند اما نکته سنجی، شجاعت، رشادت و.. تفکر میانه ی شخص رئالیستی ست که دیری نپاییده جوانب مثبت و منفی معرکه حیات را برای وصول به نظری عینی و تطبیق آن با آنچه در جریان است ادغام می کند. گرچه دَم گرفتن از جَوِ تَشنُج افرین ، ممکن است به رنجش خاطر او ختم شود اما دیدن خوشی در دلِ مکافات سبب می شود تا به سطوح نیاید. او آگاه است که بازیِ زمانه خاتمه نمی یابد اما امید، ایمان و تجارب برای عبور از ایام سخت به او نیرو می بخشند... ↓
#Czar
Keep Reading ↓

این قدر که متولدین آبان ماه زیادن، هر لحظه ممکنه یکی بیاد شِکوه کنه که تو چرا نیومدی برای عرض تبریک و تهنیتِ فرخنده زادروزِ من! bruh .. من که خودم پاک فراموش می کنم تا بهم خبر ندن و دیر تر از همه میفهمم فلان روز، تاریخ تولدمه..، So لطفا حین شِکوه عشوه نیا جانم. یادم می اندازی بالاخره و من هم به نوبه خودم با گفتن یه " تسلیت" کوتاه رفع تکلیف می کنم می ره. باور بفرمائید شخصِ بنده کمر همت نبستم برای ساختن، بعد از اون، سرهم بندی و عرضه شما در این ماه ؛ پس برید یقه یکی ..My bad، نه در واقع یعنی برید دست بزرگوارِ دیگه ای رو ببوسید.

Осень pinned «‍ ‍ اگر روزی در انجمن نویسندگانِ جانیِ جان پرور که جان نسارِ قوه ی تخیلی مهارناپذیر هستند و کماکان قابضِ روح شخصیت هایی که آنها را آفریده و هر یک تکه ای از چیستی و ماهیت ساختاری آنها هستند، شخصیت هایی الهام یافته از زجر زمانه، به قصد برون کشیِ لذتِ نهفته از…»

Smoking cigarettes on the roof
رویـ پشـتـ بـوم سـیگار می کشیـم

We fell in love in October
مـا تـوی مـاه اکـتبر عاشـق شدیـم ( جـدا شـدیم)
That’s why, I love fall
بـه همـین دلـیله که مـن پاییز رو دوسـت دارمـ( متنفرم)
Looking at the stars
ستـاره‌ها رو تماشـا مـیکنم ( مسـیر برگـای زرد رو دنبـال می کنم.)
Admiring from afar
از دور تحسینت میکنم ( از اومدنت در پاییز بعدی می نویسم.)
My girl, my girl, my girl

Осень pinned «‍ ‍ اگر روزی در انجمن نویسندگانِ جانیِ جان پرور که جان نسارِ قوه ی تخیلی مهارناپذیر هستند و کماکان قابضِ روح شخصیت هایی که آنها را آفریده و هر یک تکه ای از چیستی و ماهیت ساختاری آنها هستند، شخصیت هایی الهام یافته از زجر زمانه، به قصد برون کشیِ لذتِ نهفته از…»

گاه نتوانستم علاقه ات به خود را خوب درک کنم و خب صادقانه همیشه "علاقه" را عامل تضعیف قلمداد می کردم.. اما‌ نمی شود تا ابد به واقعیت پشت کرد، آخر با آن رو به رو می شوی. تو را بیش از خود دوست داشتم و دارم. باور کن عزیزکرده. بی خبر به مقصدی نامعلوم عزیمت کردم تا تو را نیازارم، تا خود را پیدا کنم؛ برای حلاجی و هضم همه آن ناملایمات و خیانت هایی که مرا دریدند اما سخنی نگفتم و نه زخمم را در معرض دید گذاشتم که بفهمی و بفهمند.اگر مرا از بر و بلد بودی خوب می شد اما شاید خواندنی نیستم. پذیرفته ام که فهمیده نمی شوم و خب آموخته ام انتظاری نداشته باشم. ممکن است نشود سَمغِ این سکوت و گفته ها را استخراج کرد. به نزدیک ترین هایم به شیوه خود محبت می کردم و از صمیمی شدن با آنها خودداری. زخمشان را مرهم می گذاشتم اما زخم خود را می پوشانم .. برای خود مرده بودم و برای هر که جز خود زنده! اما اهمیتی ندارد.. دیگر نیمی از خود را یافته ام ، نامم مانده است و مابقی اش به تو بستگی دارد. پس اگر مرا یافتی به نامی بخوانم که خلاف ویرانی و همزمان خلاف توسعه نباشد. گیاهِ مهاجمِ کودزو در راه توسعه در کارزار بقا دیگر جوانه و سبزه ها را نابود می کند و دور نیست از جنگ برای بقا. نامی که اعظم است و از تبارِ تاریکی ست، نه مطلقاً بد است و نه خوب. نامی که رمز است و راز است، رمز است و راز و نیاز آتش است با آب. رنج است و جوشش خون است و خروش خشم است. سرد است و سترگ است و مژدگانیِ زمستان است. به یگانه نامی بخوانم که تسلی بخش تنهایی خزان است و کولاک زمستان. حال تو بگو قلبت از مردِ خود دور است یا نزدیک؟
                         秋
#Осень  #Czar
                                            

اما ترست نباشد، من در تلاطم ها آرامم و آماده باش. تکانه ها نمی لرزاندم. سلاح های دیگری جز قلم دارم و نیز شیاطین ام را؛ شیاطینی که سرکش اند اما نه ابلهی خودستا که خطایشان را نپذیرند. پس نامم را دور انداختم. تمجید و تملقِ بی جا درست همانند گذشته ام که خوشی و ناخوشی در آن، به مساوات تقسیم نشده بود، شادم نمی کند! اما رسیدن به هدف چرا ..هدفی که نخست "تو" هستی جانم، میانه و آخرینش..،هم بماند. خودآگاهی بس مسرت بخش بوده که در این مدت پاره ای از وقت را صرف نوشتن برای مخاطبان غائب فرضی ام می کنم..، مانوس ام با ستارگان، صورِ فلکی تنها به یادِ "تو" و.. به راستی شنیدن فغانِ جلادینِ محبوسِ در شکنجه بد هم نیست !  و دیگر چه؟  این صحیح که کافی نیستم، رازها دارم و هرآنچه پنهان است پشت لبخندها، سکوت های مداومَم، ابرهای سیاه و ..،اما بسیار دور از تصور ، خودسرزنشگرم نه آن خودمحوری که بر سر زبانهاست. خارجم از جوِ سیاره آلوده آرمانی شان..حداقل تو از این آگاهی! پس نامی برگزین که به یقین ثابت کند، این دار نامرئی مکافاتِ دنیا برای جبرانِ خسرانِ خطایِ ناکرده مان نیست که حتی اِذنِ بازآفرینی صحنه جرم را در ذهن به من نداده و کنون گلوی ام را می فشارد  ..! یا که چه همه از نحسی نامم است؟ شاید. منطقم درد می کند، میپرسی کجا هستم؟ سرنخ ها را مدت ها پیش با آتش زدن نخ های سیگارِ نسیان دود کردم تا روانم آرام یابد اما در خاطرم از تو رد کبودِ شکوفه وار بوسه هایِ حریصانه ای بر بدنِ برهنه بلورینت نقش بسته و همچنین "عشقی" به یادگار مانده که پیش تر آن را انکار می کردم. چیزهایی را در نهادت دیده و آنچه در ذهنت گذر می کرد را ناخوداگاه می خواندم که خود هم خبر نداری تا کجا پیش رفته ام و چه مسافتی را طی کردم تا مانع رسیدن آسیبی به تو شوم..
keep reading↓

‍ ‍ اگر روزی در انجمن نویسندگانِ جانیِ جان پرور که جان نسارِ قوه ی تخیلی مهارناپذیر هستند و کماکان قابضِ روح شخصیت هایی که آنها را آفریده و هر یک تکه ای از چیستی و ماهیت ساختاری آنها هستند، شخصیت هایی الهام یافته از زجر زمانه، به قصد برون کشیِ لذتِ نهفته از دردی که رهاوردِ تراژدی است و سوزِ رنج تلقین شده آن به نفس؛ گاه چنان نزدیک به مرز واقعیت که در ژرفنایِ وجودت از دردی که القا شده چو  مازوخیسمی که عقوبتی جانفرسا را بر خود نازل کرده، کامت از قعرِ تلخی حسرت، حزن و .. شیرین می شود. اگر روزی مرا در غروبِ غریبِ انجمن شان یافتی و به انضمام مَلال و تلخندی دگرآزار مرا مسلح دیدی به قلمِ رازناکِ خزان، به خویِ سرد زمستانِ چاره اندیشی که چیره است بر خزانِ برگ ریز، سرمایی که صاحب قلم را تسلیح کرده به ابزارهایی مرگبار که رعب آورانه رخنه می کند تا موانع را کنار بزند و گاه هم دستانِ دادخواه او به خون دشمن سفاک آلوده می شود ..، آنچنانکه به عادت بی امانِ تدافعی او در رزمگاه و بزمگاه بدل شده و در طبیعتِ قلم نیست که از صاحبش، از نویسنده؛ ردپایی بر اوراقِ شرح نامه ی این آشوب های همگانیِ بدیعِ آخرالزمانی اذهان به جای گذارد.. اگر موفق شدی در این بلوا پیدایم کنی و گَر اوهامی نبودم و اوهامی نبودی که با کوچک ترین لمس هر دو از دیده یک دیگر محو شویم، آن هنگام، به نامی بخوانم که احدی از ناظرین و حاضرینِ متظاهرِ موبد که کافرند به هر آنچه حقیقت را به ضررشان تمام کند، همان ها که مدعی اند داوریِ ترازوی تقاص نیست که بر همه ضربت زده و می زند؛ هیچ یک آن نام را نداند.گویی مردِ تو تقاصِ اشتباهات همه را پس داده جز خود و مضحک تر آن هایی اند که در انتظار وصولِ طلب قلبِ مفت خورشان از مِهر زمین، زمان و خلق اند. برای چه؟ سرکوب رشد فزاینده ی حقارت نفس و توجیه هرزگی ؟
Keep reading ↓

𓂃  ԵEXԵ LANGUAGE (🕰) ༄
𝖨 𝖼𝖺𝗇'𝗍 𝗍𝖾𝗅𝗅 𝗒𝗈𝗎 𝗍𝗁𝖺𝗍 𝖨 𝗅𝗈𝗏𝖾 𝗒𝗈𝗎 𝖾𝗏𝖾𝗋𝗒 𝗆𝗂𝗇𝗎𝗍𝖾, 𝖻𝗎𝗍 𝗂𝗇𝗌𝗍𝖾𝖺𝖽 𝖨 𝗅𝗂𝗏𝖾 𝗐𝗂𝗍𝗁 𝗍𝗁𝖾 𝗂𝗆𝖺𝗀𝖾 𝗈𝖿 𝗒𝗈𝗎𝗋 𝗌𝗆𝗂𝗅𝖾 𝗂𝗇 𝗆𝗒 𝗆𝗂𝗇𝖽.

Я хочу быть с тобой хоть и нельзя
Против нас весь мир
С неба до земли вместе
Как лучи солнца падаем на пол
Но мне хочется верить
Что в твоем сердце
Имя лишь мое
Я бы все отдал за то
Чтобы побыть рядом с тобой
Твой запах волос
Мне дает сил пойти вперед

این که می‌گن:« کلاغ که قهر می‌کنه، هزار تا گردو به نفعِ باغبونه. » رو به شخصه قبول دارم. بعضی ها واجبه که نباشن تا متوجه بشی چقدر داشتی ضرر می‌کردی و زِکی.

حضورِ تو؛ مرهمی برای قلبِ خسته‌ام، نسیم ملایمی که در روحِ من می‌رقصد و آهنگی که تمام تلخی‌ها و کشمکش‌های مغزِ خسته‌ام را از بین می‌برد.

من نمیتونم هر دقیقه بهت بگم دوستت دارم ولی به جاش با تصویر خنده هات تو ذهنم زندگی میکنم.
                         秋
#𝕧𝕚𝕕𝕖𝕠𝕖𝕕𝕚𝕥
                               

تو بهم گفتی من قلبت رو لمس کردم، روحت رو بوسیدم و توی آغوشت خونه دارم.
رد انگشت‌هام روی شیشه‌های کدرِ قلبت پاک شد یا روحت از بوسیده شدن خسته؟ کدوم زلزله‌ای تونست خونه‌ای که برای من ساخته بودی رو آوار کنه؟
عوض شدی... اون قدر زیاد که دیگه حس می‌کنم هیچوقت نمی‌شناختمت!
                         秋
#Осень
                               

_من تو رو به اندازه‌ی دردو غمم دوست دارم.
+چرا درد و غمت؟
_چون درد و غم تنها چیزیه که هیچوقت تموم نمی‌شه.

من تو رو توی شکافِ زمان از دست دادم. ثانیه‌ها آروم آروم تو رو می‌بلعیدن و من خیره به سیاهیِ چشم های مخملیت طلسم شده بودم. و تو من به سمت یه باتلاق هدایت کردی تا وقتی که داری دستم رو رها می‌کنی، نتونم به سمتت بدوم.
حالا دارم توی باتلاقی بلعنده ای که برام ساختی ذره ذره فرو می‌رم، و اما کاش منو نبوسیده رها نمی‌کردی.
                         秋
#Осень 
                                   

گاهی وقتا...
بعضی از خاطره‌ها نه تنها یاد آدم می‌مونه...بلکه گوشه‌ای از ذهن هک می‌شه تا هر روز مرور بشه!
مثل انحنایِ لبخندت که هر شب توی قوسِ ملایم ماه پدیدار می‌شه. یه خاطره به تلخی و خوشمزگیِ اسپرسو.
                         秋
#Осень 
                                   

امروز از کُنج قفسه‌های قدیمیِ کتابخونه‌ات، یه دفتر پیدا کردم.
بوی کهنگی می‌داد، بوی زندگی... بوی تو!
بین هر کلمه‌ی صفحه‌های خاک خورده‌ش، تو بودی... تنها، کُنج دیوارِ غم گرفته‌ی مهتابیِ اتاقت.
کلمه به کلمه‌ی خاطراتت داستان تو رو توی گوشم زمزمه می‌کرد.
زمزمه‌ای فرا تر از فریاد!

سخت مثل یک خراش روی یه جفت چکمه چرم قدیمی، مثل نگرش یقه آبی (نماد کارگران صنعتی) و رد درت (ژانری از موسیقی کانتری هست که نام خودش رو از خاک سرخ رنگ اوکلاهاما وام گرفته)، مثل یک اسلحه کالیبر ۳۸ (اسلحه کمری کابوی ها) که از برنج ساخته شده، قوی مثل چیزهایی که توی لیوان پدربزرگته زندگی کاری که باید رو انجام میده، مطمئنا تا زمانی که خدا اون بالاست، مثل یه الماس تراش خوردم که توی سختی (میان گل و لای) میدرخشم ..؛